زندگی نامه

زندگی نامه
به سالِ يك هزار و سيصد و سی هجری شمسی(27/9/1330)

هنوز آذر درونِ مجمرِ پاييز روشن بود
كه آن پيكرتراشِ عالمِ هستی
مرا از كوره ی خلقت، برون آورد
و در يك گوشه ی شيراز
چو تنديسی رهايم كرد
اگرچه با طبيعت هم نفس،
مانوس با تاريخ
طبيعت خوانی و كنکاش در تاريخ
نمی زد آن چنان چنگی به دل
ميلم رياضي بود.
ولی گه گاهكی، كلكِ خيال انگيز،
ميانِ پنجه ها،
آن هم تفنن وار، ور می رفت
نمی شد باورم روزی، قلم اين سان
مرصع گونه زلفی را زند شانه
كجا؟ يادم نمی آيد
ولی سالِ هزار و سيصد و پنجاه
فروغی شعله وش، از دور پيدا شد
فضای تيره ام را روشنی بخشيد
سپس در سايه روشنها،
برفتم در پی نيما
ولی او مردِ كوهستان وُ
بر بالا چكادِ كوه ماوايش
و من چونان نحيفی پای در گِل
توشه نا كافی
در اين اثنا دو چشمانم
به شخصِ ثالثی
بعد از فروغ و يوش روشن شد
گمان فصل زمستان بود!
سلامم را برادروار پاسخ گفت
نمی دانم به قول احمد شاملو
غمِ نان بود، يا حسی دگر
قافيه تنگ آمد
گشايش را درِ دانشكده ديدم
بخواندم برق را
تا بلكه با آن نورِ مصنوعی،
كنم روشن، رهِ گمگشته ی خودرا
ولی دل، در طلب می بود
نورِ پرفروغی را
به هر رو
تا به سالِ يك هزار و سيصد و هشتاد و یک
از شاعری دو رو مهندس وار سر كردم
در اين ايام، رفيقم حافظ و گه گاه سعدی بود
چه شد؟
آيا غمِ نان شد فراموشم؟
فراغِ بال حاصل شد؟
و يا سرخوردم از تكنيك؟
دوباره در پيِ شعر و ادب راهی شدم،
تا بلكه جويم دلبرِخود را
ولی اين بار با چشمانِ باز و
ذوقكی سرشار
و بی شك “حكمت “ی*** در كار
در اين جا می كنم اقرار
نبودش گر چنين گرما نفس
ويراستار و همسری لب ريز از ايثار
گمان يخ می زدم،
در وادی سرما
به تعبيرِ سپهری،
در دلِ معراج آهن ها
كه نای ناله ی آيينه ها
خاموش و دست سنگ پرهيبت
اگر در دفتر شعرم،
نوای دلنشين ديديد
عطرش، حاصل منزل
و نظمش از من و بی وزنی اش
جورِ زمان باشد
و در آخر تشكر
پورِيزدان ***را
كه حقی بر من و امثال من دارد
همايون ***باد، اين مشعل
كه هر پنجشنبه ***ها
روشن كند كاشانه ما را

پینوشت :

اقرار
این خامه ز بس خام است ، جز تو نتوان پختن
وان نامــــــه ی بد نامی ، جز تو نتوان شستن
این حس ِغریبــــم را ، باید به قریبی گفت
شایسته نمی بینم ، جز تو به کسی گفتن
حس گفتم و دردش دان ، آلوده و رازآلود
هم محرم و هم مرهم ، جز تو نتوان جستن
هر لحظه که با نامت ، دستی به قلم بردم
یک غنچه ی راز ِتو ، شد راهی ِبشکفتن
با آنکه نی ام جبری ، آزاده ی ِآزاده
مطلق به تو تسلیم و امر ِتو تو پذیرفتن
باید قلم ِعقلم ، از جوهر ِتو نوشد
بل جوهر ِجودت را ، چون جوهریان سفتن
این دفتر ِشعرم گر ، با نام ِتو شد بیدار
شایسته تر از آن به ، با نام ِتو هم خفتن

بر گرفته از کتاب بهار تا برگریزان انتشارت دایره المعارف ایران پرفسور حسن امین شاعر و محقق
در سال 1380

کلماتی که با علامت *** در زندگینامه مشخص شده اند به قرار زیرند
1 ــ حکمت، یکی از دوستانم، شاعر استهباناتی است.
2 ــ ” پور یزدان ” نام فامیل یزدانپور شاعر و گوینده ی مشهور رادیو تلویزون شیراز و مسؤل صفحه ی شعر و ادبیات روز های پنجشنبه روزنامه خبر جنوب شیراز.
3 ــ همایون : نام کوچک یزدانپور است.