پرندۀ بی‌تابِ آرزو
پَر، باز می‌کند
بر فرازِ مرزی بلند
از پرده‌های ماه در کشاکشِ آب
تا زایشِ دوبارۀ خورشید
وَ از خونِ سبزِ مسافر
تا خاکِ سرخِ عشق
با مشعلِ سپیدِ شعر

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

مقالات شمس تبریزی

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

کبوتری که رضایت نداشت از دل خویش
شبانه پر زد و رفت از دیار و محفل خویش

شبی که بال و پرش مثل مار زخمی بود
برای دانه گذشت از بیان مشکل خویش

هوای باغ که شد تیره از غم گلها
ندید بین درختان مرا مقابل خویش

به عاشقی که خطر را همیشه حس می کرد
کسی نگفت نرو در مسیر باطل خویش

هزار مرتبه گفتم به مدّعی با عشق
دهد امید به پروانه های عاقل خویش

به آنکه خواست دهد خونبهای گلها را
بگو ببخش به ما قدری از فضایل خویش

به پاس خون شقایق که در رگش جاری ست
چگونه نگذرد عاشق ز خون قاتل خویش

« مهدی سیدحسینی »

تازه ترین نقدها