عشق آمد و ……

عشق آمد و من سرشار از،《من او شدن ، او من》گشتم
دیدم چه فرهمندم چون، یکباره فروتن گشتم

دیدم شده او من عریان، گشتم بری از ظن عریان
تن شد بری از من عریان،  من هم بری از تن گشتم

جان در تنم از تن رَست از، جانم بدنم بگسست، از
این رَستن و این بُگسستن، خورشیدِ مبرهن گشتم

شیدایِ خودِ بعد از او، در خود شدم و بعد از آن
با آن خودِ قبل از اویم، بی واهمه دشمن گشتم

حالا  به برم نور آمد، زیباترم از حور آمد
تاریکیِ مطلق بودم نورانی و روشن گشتم

بر او چو نیاز آوردم، جان را به گداز آوردم
رو چون به نماز آوردم، صد مرتبه گلشن گشتم

جاری شدم از خود در او، ساری شدم از خود در او
عاری شدم از خود تا بر، شیطان شرر افکن گشتم

بی او چِقَدَر بی تابم، با او نه مگر می تابم؟
با او – و نه با غیرش- از، هر مخمصه  ایمَن گشتم

یکباره شدم هم عزمش، رقصنده شدم در بزمش
دیو آمد و من در رزمش، یکباره تهمتَن گشتم

بُگریزَم از این هیجا کی؟ دیو افکنَدَم از پا کی؟
پیروزِ نبردی با وی،  با زبده ترین فن گشتم

بر خود چو بر آشفتم من، دُرّ در صدفم سُفتم من
سرمد طرب از سرمستی، با نغمه سرودن گشتم

شد می زده گهگه با وی، این جان که شد آگه با وی
تا طی کنم این ره با وی، سرمستِ شکفتن گشتم

از جمله پلیدان رَستم، وَز خدعه ی دیوان رستم
مانند شهیدان رَستم آلاله و لادَن  گشتم