هشت خان

خانِ اوّل  عمیق خوابیدم بسترم دشتِ سبزِ رؤیا بود
تو نگاهت غرور می‌رقصاند اعتنایت به بی‌کران‌ها بود

شهرآشوبیِ تو محشر شد دل ربودی به عشوه‌ات از من
سینه‌ام‌ بی‌بهانه از آن پس مَسقَطُ الرأسِ هر چه بلوا بود

خانِ دوم عطش فراوان شد در بدن جانِ من گدازان شد
سرپناهم فقط بیابان شد، لامکان در به رویِ من وا بود

نرم دیدم ملاجِ عشق از بس، از خودم دمبدم فقط پا پس
می‌کشیدم چرا که از دنیا،  با من اندوهِ بی‌کران پا بود

خانِ سوّم شد اژدها پروا،  برکشید از نیامِ خود عشقت
تیغ و حلقومِ اژدها بُرّید، عشق در معرضِ تماشا بود

خام بودم که پی نمی‌بردم، پخته دارد چه حال و روزی، چون
غیرت آمد نه جایِ پروایی، عشق کامد نه جایِ حاشا بود

پلک می‌زد ستاره‌سان چشمت دفترِ بختِ من ورق می‌خورد
بودت آری خبر مرا هر آن، در دل از عشقِ تو چه غوغا بود

خانِ چارم بساطِ جادو را گسترانید نفس من امّا
نامِ تو بر زبانِ من جاری گشت و جادویِ فتنه رسوا بود

پاکبازانه عشق ورزیدم، در فراقت فقط شکیبیدم
پخته رامت شدم به آسانی، عشقت از بس غرور فرسا بود

خانِ پنجم تلنگری عقل از عشق تا خورد شعله‌ور گردید
غیرتم، بعد از آن خودت دیدی در وجودم جنون هویدا بود

خانِ دیگر سپید می‌آمد به نظر دیوِ تیره بخت امّا
دیو را سر  ز تن  جدا کردم چون که اسبابِ آن مهیّا بود

روبه رو کم نه دیوِ ارژنگ است، عرصه بر من اگر نه کم تنگ است
عشق البته کرده، خواهد کرد، دیو‌ها را به هیبتش نابود

خانِ هفتم که خسته‌ام دیدی، زار و از خود گسسته‌ام دیدی
بال و پرهای بسته‌ام دیدی ردّ‌ِ پاهایِ خُدعه پیدا بود

آوخ آوخ دریغ شد از من گرمیِ با وقارِ آغوشت
کارِ این دل گدازه گردیدن کارِ چشمت اشارت ایما بود

خانِ هشتم غرور من گل کرد، طبعِ من بر لبت توسّل کرد
بارور شد به شعرِ تر زیرا مثلِ لب‌هایِ تو شکوفا بود