گل‌های شب‌بو

برفی که در بهار می‌درخشد
روز روشنی‌ست
به پاخاسته ازسوزِ هیاهو
و این قبر من است:
تصادف ناچیز
به فاصلۀ نه خیلی دور, نه خیلی نزدیک.
یک زاویۀ تند
در همان گوشه
که تو بر آن ایستاده‌ای
و با اشک و آهَ ت
مدح هزار نسیمِ نوزیده را
به گوشِ فلک می‌رسانی!

بی‌معنی نیست
تداومِ مطلقِ معنا
در آسایشِ آن بهشت
که سهم ما از روحمان را
به درنگی ناچیز دزدیده است؟!
فراتر از افق‌های تاریک,
حالا تو فکر کن
که من از یک دنیای بی‌قرار رفته‌ام
رهیده از دردهای فرسودگی,
راحت,
تو را برای مدتی کوتاه, یا بلند, یا هرگز
ترک کرده‌ام
یا اصلا خفته‌ام
در آغوش یک روزِ روشن‌تر
یک آفتاب گرم‌تر
یک چمنِ سبزتر
یا حتی شاید
در باد جنوبی‌تری
از هوای (شب‌به‌خیر‌ عزیز‌ دلم)..!

باورم نمی‌شود
این‌ همه نورِ فریبا را
از کجا آورده‌ای
که اشک به اشک و خاک به خاک
بر سر و صورت خودت می‌پاشی؟!

صبر کن!
انگار این منم
که باید زیر این ترمه,
برای تو مجلس یادبود بگیرم:
گرگ و میش عصر بود
و من از میله‌ها عبور کردم
تو در تاریکی
به تشییع من آمدی
و زیر آسمانِ پهناور
خود را به هر ستاره کوبیدی
اما در هر لمسی از دستانت
یک گلِ شب‌بو
چراغش را بالا می‌گرفت
تا در میان بُهت و سکوتم
به هر قدمت تعظیم کنم

تو غزل می‌خوانی
از تاجِ گل‌های پر ازشمع
در قافیۀ خدایش رحمت کند
و ردیف خداحافظ
و من پیش از آن‌ که
زیباتر از همیشه
خفته باشم,
گاه به گاه
در محراب هر شعله
ایستاده,
سوگند می‌خورم
به ترانه‌ات که برای من بی‌وقفه است
بی‌مکث و آغاز و پایان

و این تویی که باید بروی

اما نگران نباش
ما هر دو
حامیانِ بهارهای دوباره‌ایم
به نیروی کشسانِ ماه
بر خطوط حکاکی شدۀ سنگ:
عشق میراث خانوادۀ ماست
و مادامی که من
در بزم مردگان می‌رقصم
جامی می‌خواهم بازیگوش و شاد
لبریز ازمیِ خنده‌هایت.

1402.02.24