شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
شمارهٔ ۱- در مصیبت سیدالثقلین و فخرالکونین حضرت اباعبدالله ا‌لحسین علیه السلام گوید : بارد چه؟ خون! که؟ دیده! چسان؟ روز و شب! چرا؟	75
شمارهٔ ۲ - در ستایش شاهزادهٔ رضوان و ساده فریدون میرزا طاب ثراه می‌فرماید : ای ترک من ای بهار جان‌افزا	90
شمارهٔ ۴ : ای پسر درکار دنیا تا توانی دل مبند	72
شمارهٔ ۵ : باش تا از ابلهی دستی بدارد پیش شمع	77
شمارهٔ ۶ : چون به عشق مجاز نیست نیاز	81
شمارهٔ ۳ - در ستایش امیرالامراء العظام میرزا نبی‌خان رحمه‌لله فرماید : سحرگه ترک فلک تنگ بست خفتان را	76
شمارهٔ ۷ : حکایتیست مرا از که از کسی که بود او	95
شمارهٔ ۸ : حل معمای حکمتش نتواند	76
شمارهٔ ۹ : در سخن گفتن چو ماه و آفتاب	78
شمارهٔ ۱۰ : در شب تاریک شمع ما بود پروانه‌سوز	69
شمارهٔ ۱۱ : گر بداند لذت جان باختن در راه عشق	157
شمارهٔ ۱۲ : مانند‌گربه‌ای که خورد بچگان خویش	83
شمارهٔ ۱۳ : بسکه سرگرم حجت خویشند	88
شمارهٔ ۱۴ : مردکز عیب خویش بیخبرست	83
شمارهٔ ۱۵ : استرم را اگر فرستادی	104
شمارهٔ ۱۹ : چو زنی در دام شهوت شد اسیر	95
شمارهٔ ۱۶ : مر آن خدای که پیمانه را نگهدارد	70
شمارهٔ ۱۷ : ای که از عشق و عقل می‌لافی	67
شمارهٔ ۱۸ : کلام عاقل و جاهل به گوش یکدیگر	79
شمارهٔ ۲۰ : عاقل از دیدار معنی غافلست	73
شمارهٔ ۲۱ : ظلم ظالم ذخیره‌ایست نکو	104
شمارهٔ ۲۲ : درین‌کتاب پریشان نبینی از تربیتت	82
شمارهٔ ۲۳ : خازن میر معظم راوی اشعار من	87
شمارهٔ ۲۵ : منافق آنچنان داند ز تلبیس	74
شمارهٔ ۲۴ : رنج بیوقت و مرگ بی‌هنگام	84
شمارهٔ ۲۶ : نفس امارهٔ تو دشمن تست	71
شمارهٔ ۲۷ : امید عیش مدار از جهان بوقلمون	84
شمارهٔ ۲۸ : ز عهد مهد تا پایان پیری	99
شمارهٔ ۲۹ : ای دل از جویی که جز احمد کسش‌ میراب نیست	93
شمارهٔ ۳۰ : زینگونه که امروز کند خواجه تغافل	79
شمارهٔ ۳۲ : ذکر خیری که پیش ازین بودت	76
شمارهٔ ۳۳ : چو از نعمت حق شود بنده غافل	71
شمارهٔ ۳۱ : ای کعبه به ما از ما نزدیکتری امّا	71
شمارهٔ ۳۴ : آه مظلوم تیر دلدوزیست	71
شمارهٔ ۳۷ : نفس کافر زنی است زانیّه	100
شمارهٔ ۳۵ : ای وزیری که به دهر آنچه بود دلخواهت	77
شمارهٔ ۳۶ : بخیل چون زر قلبست و پند چون آتش	76
شمارهٔ ۳۸ : آنکه تیز از لطیفه نشناسد	82
شمارهٔ ۳۹ : مست کز بول خود وضو گیرد	133
شمارهٔ ۴۲ : کار خود را به کردگار گذار	81
شمارهٔ ۴۴ : گر تو جانی دهی به بوسهٔ من	72
شمارهٔ ۴۰ : بیا به خویش به گوهر نصیحتی داری	78
شمارهٔ ۴۱ : ای داورگیتی که بود شهرهٔ آفاق	84
شمارهٔ ۴۳ : ای پسر نیست حرص را پایان	99
شمارهٔ ۴۵ : صحن فلک شد سیاه بسکه ز غبرا	83
شمارهٔ ۴۶ : ای خواجه هر خطا که کنی خود به خود کنی	71
شمارهٔ ۴۷ : بکن ای نفس هرچه می‌خواهی	66
شمارهٔ ۴۸ : بارخدایا ثنای همچو تویی را	63
شمارهٔ ۴۹ : ای دل آن کس که خویش را نشناخت	83
شمارهٔ ۵۰ : آنچنان افتاده شو در راه خلق	86
شمارهٔ ۵۱ : نفس شریر بدرگ غدار خیره را	100
شمارهٔ ۵۲ : سیهروزی از بخکسی ندیده یل بتر	75
شمارهٔ ۵۳ : خسروا ای ‌آنکه قهرت روز رزم وگاه کین	85
شمارهٔ ۵۴ : کنون که دامن مقصود اوفتاد به چنگ	61
شمارهٔ ۵۵ : چه غم از بینوایی آن کس را	82
شمارهٔ ۵۶ : معرفت شایسته باشد ورنه در صد عمر نوح	97
شمارهٔ ۵۷ - در ستایش امیرالامراء العظام حسین‌خان نظام‌الدوله حکمران فارس گوید : ای داور آفاق که از فرط سخاوت	80
شمارهٔ ۵۸ : طلعت مقصود چون ز پرده درآید	69
شمارهٔ ۵۹ : ازین حلاوت گفتار بس عجب نبود	93
شمارهٔ ۶۰ : آوخ آوخ که مرگ نگذارد	88
شمارهٔ ۶۱ : به هر کس نعمتی گر زان فرستی	91
شمارهٔ ۶۴ : مفتی شهر ما که آگه نیست	86
شمارهٔ ۶۶ : جور اگر کم بود اگر فزون	82
شمارهٔ ۶۲ : چو دشنامی شنیدی‌ لب فروبند	170
شمارهٔ ۶۳ : گدای راه‌نشین گر کند تصور شاهی	71
شمارهٔ ۶۵ : ای دل ار نور جان طمع داری	75
شمارهٔ ۶۷ : عاقلان مست حجت خویشند	98
شمارهٔ ۶۸ : لاف طاعت چند در پیری زنی	65
شمارهٔ ۷۱ : اگر خاموش بینی عارفی را	73
شمارهٔ ۶۹ : محققست که دنیا مثال مرداریست	78
شمارهٔ ۷۰ : مگر به خنده درآیی وگرنه هیبت تو	75
شمارهٔ ۷۲ : آدمی راکاو نباشد تجربت	80
شمارهٔ ۷۷ : هرگناهی که خودکند جبری	68
شمارهٔ ۷۸ : هزاران مکر و فن باشد زنان را	67
شمارهٔ ۷۳ : نفس امارهٔ تو دشمن توست	52
شمارهٔ ۷۴ : گفت رندی با یکی در نیمروز	70
شمارهٔ ۷۵ : ای داور زمین و زمان کز شکوه و فر	98
شمارهٔ ۷۶ : عارفان را شرم امروزست مانع از گناه	76
شمارهٔ ۸۲ : هرکرا حسن اعتقادی هست	81
شمارهٔ ۸۳ : هر وقت که خر برآورد بانگ	88
شمارهٔ ۷۹ : ابومسیلمه گر دعوی نبوت کرد	63
شمارهٔ ۸۰ : مگر خدای منزه نبود ای فرزند	75
شمارهٔ ۸۱ : شهی که پردهٔ امکان اگر براندازد	76
شمارهٔ ۸۴ : وقتی ار رحم آورد جلاد بر بیچاره‌ای	77
شمارهٔ ۸۵ : ای وزیری که صدر قدر ترا	109
شمارهٔ ۸۶ : ای برادر گرت خطایی رفت	76
شمارهٔ ۸۷ : من همان رند و مست و بیباکم	67
شمارهٔ ۸۸ : آنکه را شمع هدی نیست به دست	102
شمارهٔ ۹۰ : ای ستمگر ستم مکن چندان	322
شمارهٔ ۸۹ : مسلمست که‌‌ گنجشک نیست چون شهباز	62
شمارهٔ ۹۳ : چون زبانت نیست با دل آشنا	84
شمارهٔ ۹۴ : چنان بیغوله دشتی آدمی‌کش	68
شمارهٔ ۹۱ : ز فیض رحمت حق دمبدم فزون گردد	82
شمارهٔ ۹۲ : مردی که حریص آمد هرگز نشود قانع	78
شمارهٔ ۹۵ : جهان ز حوصلهٔ آرزو فراخ‌ترست	73
شمارهٔ ۹۶ : شنیدستم که بوتیمار مرغیست	160
شمارهٔ ۹۷ : ای داور زمانه که از وصف رای تو	69
شمارهٔ ۹۸ : هرچه بر من زمانه گیرد تنگ	67
شمارهٔ ۹۹ : توان گریخت به جایی ز دشمنان لیکن	72
شمارهٔ ۱۰۰ : ای که جویی جمال شاهد جان	82
شمارهٔ ۱۰۱ : درویش قناعت گر و سلطان توانگر	95
شمارهٔ ۱۰۲ : کم‌خور ای‌ نادان‌ و بر این گفته کم‌جو اعتراض	84
شمارهٔ ۱۰۳ : هزار سال که ضحاک پادشاهی کرد	80
شمارهٔ ۱۰۴ : دوستی گفت عیب من با غیر	153
شمارهٔ ۱۰۵ : قاآنیا زگفتهٔ بیهوده لب ببند	70
شمارهٔ ۱۰۶ : پیرکی لال سحرگاه به طفلی الکن	301
شمارهٔ ۱۰۷ : گل عزیزست هرکجا روید	112
شمارهٔ ۱۰۹ : دل و جان مرد عاشق دوست دارد	83
شمارهٔ ۱۱۱ : ای دزد ز کوی اهل توحید	82
شمارهٔ ۱۰۸ : جنبش مژگان دلیل جنبش جانست	85
شمارهٔ ۱۱۰ : وزیر عصر و مجیر جهان مشیرالملک	76
شمارهٔ ۱۱۲ : یک جهان تسلیم در یک پیرهن	93
شمارهٔ ۱۱۴ : ای برادر جامهٔ عوری طلب	102
شمارهٔ ۱۱۶ : ای دل ار عشق یار می‌طلبی	68
شمارهٔ ۱۱۳ : بسا مزور و صوفی‌نمای ازرق‌پوش	78
شمارهٔ ۱۱۵ : به سوی بحر خدا بگذر ای نسیم صبا	76
شمارهٔ ۱۱۷ : دو سال تلخ نشاند شراب را در خم	79
شمارهٔ ۱۱۸ : ای امید ناامیدان ای پناه بیکسان	75
شمارهٔ ۱۲۳ : گلستانی که هر برگ گلش را	71
شمارهٔ ۱۲۴ : در کمندی اوفتادستیم صعب	68
شمارهٔ ۱۱۹ : میر زمانه‌ای که نگردد مرا زبان	65
شمارهٔ ۱۲۰ : صاحبا ای که در مدایح تو	96
شمارهٔ ۱۲۱ : داورا ای که خاک پای ترا	80
شمارهٔ ۱۲۲ : درین کتاب پریشان نگر به خاطر جمع	79
شمارهٔ ۱۲۵ : هر که را نیم جو قناعت هست	72
شمارهٔ ۱۲۹ : دایماً چون دو دست اهل دعا	73
شمارهٔ ۱۳۱ : عاقلا همنشین ساده مشو	81
شمارهٔ ۱۲۶ : تویی چرخ و بس بد ترا فخر رفعت	78
شمارهٔ ۱۲۷ : گر نشدی ابر تیره پردهٔ خورشید	75
شمارهٔ ۱۲۸ : اکنون که در رزق گشادست خداوند	66
شمارهٔ ۱۳۰ : ای نفس خیره ملک دو عالم از آن تست	95
شمارهٔ ۱۳۳ : گر هزار آستین برافشانی	64
شمارهٔ ۱۳۶ : نفس با عقل آشنا نشود	61
شمارهٔ ۱۳۷ : چون زبان راز دل نمی‌داند	62
شمارهٔ ۱۳۲ : قاآنیا اگر ادب اینست و بندگی	76
شمارهٔ ۱۳۴ : دلاکنون چو نداری به عرش وکرسی راه	79
شمارهٔ ۱۳۵ : جوانمردی نه این باشدکه چون برق	70
شمارهٔ ۱۳۹ : چون کاسه و کیسه‌‌ گشت هر دو	87
شمارهٔ ۱۴۲ : دلا از خویشتن چون درگذشتی	90
شمارهٔ ۱۳۸ : باادب باش ای برادر خاصه با دیوانگان	101
شمارهٔ ۱۴۰ : آن راکه گنج معرفت کردگار هست	103
شمارهٔ ۱۴۱ - در تاریخ وفات شاهزادهٔ مبرور کامران میرزا طاب‌الله ثراه : داد از سپهر غدّار آه از جهان فانی	93
شمارهٔ ۱۴۳ : یکی به چشم تامل نگر بدین تمثال	92
شمارهٔ ۱۴۵ : ای آنکه گشاد کار خواهی	95
شمارهٔ ۱۴۴ : چو کفر و دین حجاب رهست ای رفیق راه	87
شمارهٔ ۱۴۶ : شرح خاموشیت باید از زبان دل شنو	88
شمارهٔ ۱۴۷ : ای خواجه به نزد شحنه امروز	87
شمارهٔ ۱۴۸ : هر آن دیار که باشد ز اهل دل خالی	83
شمارهٔ ۱۴۹ : یکی را دیدم اندر ری که دایم	87
شمارهٔ ۱۵۰ : ای دریغا خلق عالم بیشتر طفلند طفل	73

عنوان شعر

خوانش

نظرات

شمارهٔ ۱- در مصیبت سیدالثقلین و فخرالکونین حضرت اباعبدالله ا‌لحسین علیه السلام گوید : بارد چه؟ خون! که؟ دیده! چسان؟ روز و شب! چرا؟

شمارهٔ ۲ - در ستایش شاهزادهٔ رضوان و ساده فریدون میرزا طاب ثراه می‌فرماید : ای ترک من ای بهار جان‌افزا

شمارهٔ ۴ : ای پسر درکار دنیا تا توانی دل مبند

شمارهٔ ۵ : باش تا از ابلهی دستی بدارد پیش شمع

شمارهٔ ۶ : چون به عشق مجاز نیست نیاز

شمارهٔ ۳ - در ستایش امیرالامراء العظام میرزا نبی‌خان رحمه‌لله فرماید : سحرگه ترک فلک تنگ بست خفتان را

شمارهٔ ۷ : حکایتیست مرا از که از کسی که بود او

شمارهٔ ۸ : حل معمای حکمتش نتواند

شمارهٔ ۹ : در سخن گفتن چو ماه و آفتاب

شمارهٔ ۱۰ : در شب تاریک شمع ما بود پروانه‌سوز

شمارهٔ ۱۱ : گر بداند لذت جان باختن در راه عشق

157

شمارهٔ ۱۲ : مانند‌گربه‌ای که خورد بچگان خویش

شمارهٔ ۱۳ : بسکه سرگرم حجت خویشند

شمارهٔ ۱۴ : مردکز عیب خویش بیخبرست

شمارهٔ ۱۵ : استرم را اگر فرستادی

104

شمارهٔ ۱۹ : چو زنی در دام شهوت شد اسیر

شمارهٔ ۱۶ : مر آن خدای که پیمانه را نگهدارد

شمارهٔ ۱۷ : ای که از عشق و عقل می‌لافی

شمارهٔ ۱۸ : کلام عاقل و جاهل به گوش یکدیگر

شمارهٔ ۲۰ : عاقل از دیدار معنی غافلست

شمارهٔ ۲۱ : ظلم ظالم ذخیره‌ایست نکو

104

شمارهٔ ۲۲ : درین‌کتاب پریشان نبینی از تربیتت

شمارهٔ ۲۳ : خازن میر معظم راوی اشعار من

شمارهٔ ۲۵ : منافق آنچنان داند ز تلبیس

شمارهٔ ۲۴ : رنج بیوقت و مرگ بی‌هنگام

شمارهٔ ۲۶ : نفس امارهٔ تو دشمن تست

شمارهٔ ۲۷ : امید عیش مدار از جهان بوقلمون

شمارهٔ ۲۸ : ز عهد مهد تا پایان پیری

شمارهٔ ۲۹ : ای دل از جویی که جز احمد کسش‌ میراب نیست

شمارهٔ ۳۰ : زینگونه که امروز کند خواجه تغافل

شمارهٔ ۳۲ : ذکر خیری که پیش ازین بودت

شمارهٔ ۳۳ : چو از نعمت حق شود بنده غافل

شمارهٔ ۳۱ : ای کعبه به ما از ما نزدیکتری امّا

شمارهٔ ۳۴ : آه مظلوم تیر دلدوزیست

شمارهٔ ۳۷ : نفس کافر زنی است زانیّه

100

شمارهٔ ۳۵ : ای وزیری که به دهر آنچه بود دلخواهت

شمارهٔ ۳۶ : بخیل چون زر قلبست و پند چون آتش

شمارهٔ ۳۸ : آنکه تیز از لطیفه نشناسد

شمارهٔ ۳۹ : مست کز بول خود وضو گیرد

133

شمارهٔ ۴۲ : کار خود را به کردگار گذار

شمارهٔ ۴۴ : گر تو جانی دهی به بوسهٔ من

شمارهٔ ۴۰ : بیا به خویش به گوهر نصیحتی داری

شمارهٔ ۴۱ : ای داورگیتی که بود شهرهٔ آفاق

شمارهٔ ۴۳ : ای پسر نیست حرص را پایان

شمارهٔ ۴۵ : صحن فلک شد سیاه بسکه ز غبرا

شمارهٔ ۴۶ : ای خواجه هر خطا که کنی خود به خود کنی

شمارهٔ ۴۷ : بکن ای نفس هرچه می‌خواهی

شمارهٔ ۴۸ : بارخدایا ثنای همچو تویی را

شمارهٔ ۴۹ : ای دل آن کس که خویش را نشناخت

شمارهٔ ۵۰ : آنچنان افتاده شو در راه خلق

شمارهٔ ۵۱ : نفس شریر بدرگ غدار خیره را

100

شمارهٔ ۵۲ : سیهروزی از بخکسی ندیده یل بتر

شمارهٔ ۵۳ : خسروا ای ‌آنکه قهرت روز رزم وگاه کین

شمارهٔ ۵۴ : کنون که دامن مقصود اوفتاد به چنگ

شمارهٔ ۵۵ : چه غم از بینوایی آن کس را

شمارهٔ ۵۶ : معرفت شایسته باشد ورنه در صد عمر نوح

شمارهٔ ۵۷ - در ستایش امیرالامراء العظام حسین‌خان نظام‌الدوله حکمران فارس گوید : ای داور آفاق که از فرط سخاوت

شمارهٔ ۵۸ : طلعت مقصود چون ز پرده درآید

شمارهٔ ۵۹ : ازین حلاوت گفتار بس عجب نبود

شمارهٔ ۶۰ : آوخ آوخ که مرگ نگذارد

شمارهٔ ۶۱ : به هر کس نعمتی گر زان فرستی

شمارهٔ ۶۴ : مفتی شهر ما که آگه نیست

شمارهٔ ۶۶ : جور اگر کم بود اگر فزون

شمارهٔ ۶۲ : چو دشنامی شنیدی‌ لب فروبند

170

شمارهٔ ۶۳ : گدای راه‌نشین گر کند تصور شاهی

شمارهٔ ۶۵ : ای دل ار نور جان طمع داری

شمارهٔ ۶۷ : عاقلان مست حجت خویشند

شمارهٔ ۶۸ : لاف طاعت چند در پیری زنی

شمارهٔ ۷۱ : اگر خاموش بینی عارفی را

شمارهٔ ۶۹ : محققست که دنیا مثال مرداریست

شمارهٔ ۷۰ : مگر به خنده درآیی وگرنه هیبت تو

شمارهٔ ۷۲ : آدمی راکاو نباشد تجربت

شمارهٔ ۷۷ : هرگناهی که خودکند جبری

شمارهٔ ۷۸ : هزاران مکر و فن باشد زنان را

شمارهٔ ۷۳ : نفس امارهٔ تو دشمن توست

شمارهٔ ۷۴ : گفت رندی با یکی در نیمروز

شمارهٔ ۷۵ : ای داور زمین و زمان کز شکوه و فر

شمارهٔ ۷۶ : عارفان را شرم امروزست مانع از گناه

شمارهٔ ۸۲ : هرکرا حسن اعتقادی هست

شمارهٔ ۸۳ : هر وقت که خر برآورد بانگ

شمارهٔ ۷۹ : ابومسیلمه گر دعوی نبوت کرد

شمارهٔ ۸۰ : مگر خدای منزه نبود ای فرزند

شمارهٔ ۸۱ : شهی که پردهٔ امکان اگر براندازد

شمارهٔ ۸۴ : وقتی ار رحم آورد جلاد بر بیچاره‌ای

شمارهٔ ۸۵ : ای وزیری که صدر قدر ترا

109

شمارهٔ ۸۶ : ای برادر گرت خطایی رفت

شمارهٔ ۸۷ : من همان رند و مست و بیباکم

شمارهٔ ۸۸ : آنکه را شمع هدی نیست به دست

102

شمارهٔ ۹۰ : ای ستمگر ستم مکن چندان

322

شمارهٔ ۸۹ : مسلمست که‌‌ گنجشک نیست چون شهباز

شمارهٔ ۹۳ : چون زبانت نیست با دل آشنا

شمارهٔ ۹۴ : چنان بیغوله دشتی آدمی‌کش

شمارهٔ ۹۱ : ز فیض رحمت حق دمبدم فزون گردد

شمارهٔ ۹۲ : مردی که حریص آمد هرگز نشود قانع

شمارهٔ ۹۵ : جهان ز حوصلهٔ آرزو فراخ‌ترست

شمارهٔ ۹۶ : شنیدستم که بوتیمار مرغیست

160

شمارهٔ ۹۷ : ای داور زمانه که از وصف رای تو

شمارهٔ ۹۸ : هرچه بر من زمانه گیرد تنگ

شمارهٔ ۹۹ : توان گریخت به جایی ز دشمنان لیکن

شمارهٔ ۱۰۰ : ای که جویی جمال شاهد جان

شمارهٔ ۱۰۱ : درویش قناعت گر و سلطان توانگر

شمارهٔ ۱۰۲ : کم‌خور ای‌ نادان‌ و بر این گفته کم‌جو اعتراض

شمارهٔ ۱۰۳ : هزار سال که ضحاک پادشاهی کرد

شمارهٔ ۱۰۴ : دوستی گفت عیب من با غیر

153

شمارهٔ ۱۰۵ : قاآنیا زگفتهٔ بیهوده لب ببند

شمارهٔ ۱۰۶ : پیرکی لال سحرگاه به طفلی الکن

301

شمارهٔ ۱۰۷ : گل عزیزست هرکجا روید

112

شمارهٔ ۱۰۹ : دل و جان مرد عاشق دوست دارد

شمارهٔ ۱۱۱ : ای دزد ز کوی اهل توحید

شمارهٔ ۱۰۸ : جنبش مژگان دلیل جنبش جانست

شمارهٔ ۱۱۰ : وزیر عصر و مجیر جهان مشیرالملک

شمارهٔ ۱۱۲ : یک جهان تسلیم در یک پیرهن

شمارهٔ ۱۱۴ : ای برادر جامهٔ عوری طلب

102

شمارهٔ ۱۱۶ : ای دل ار عشق یار می‌طلبی

شمارهٔ ۱۱۳ : بسا مزور و صوفی‌نمای ازرق‌پوش

شمارهٔ ۱۱۵ : به سوی بحر خدا بگذر ای نسیم صبا

شمارهٔ ۱۱۷ : دو سال تلخ نشاند شراب را در خم

شمارهٔ ۱۱۸ : ای امید ناامیدان ای پناه بیکسان

شمارهٔ ۱۲۳ : گلستانی که هر برگ گلش را

شمارهٔ ۱۲۴ : در کمندی اوفتادستیم صعب

شمارهٔ ۱۱۹ : میر زمانه‌ای که نگردد مرا زبان

شمارهٔ ۱۲۰ : صاحبا ای که در مدایح تو

شمارهٔ ۱۲۱ : داورا ای که خاک پای ترا

شمارهٔ ۱۲۲ : درین کتاب پریشان نگر به خاطر جمع

شمارهٔ ۱۲۵ : هر که را نیم جو قناعت هست

شمارهٔ ۱۲۹ : دایماً چون دو دست اهل دعا

شمارهٔ ۱۳۱ : عاقلا همنشین ساده مشو

شمارهٔ ۱۲۶ : تویی چرخ و بس بد ترا فخر رفعت

شمارهٔ ۱۲۷ : گر نشدی ابر تیره پردهٔ خورشید

شمارهٔ ۱۲۸ : اکنون که در رزق گشادست خداوند

شمارهٔ ۱۳۰ : ای نفس خیره ملک دو عالم از آن تست

شمارهٔ ۱۳۳ : گر هزار آستین برافشانی

شمارهٔ ۱۳۶ : نفس با عقل آشنا نشود

شمارهٔ ۱۳۷ : چون زبان راز دل نمی‌داند

شمارهٔ ۱۳۲ : قاآنیا اگر ادب اینست و بندگی

شمارهٔ ۱۳۴ : دلاکنون چو نداری به عرش وکرسی راه

شمارهٔ ۱۳۵ : جوانمردی نه این باشدکه چون برق

شمارهٔ ۱۳۹ : چون کاسه و کیسه‌‌ گشت هر دو

شمارهٔ ۱۴۲ : دلا از خویشتن چون درگذشتی

شمارهٔ ۱۳۸ : باادب باش ای برادر خاصه با دیوانگان

101

شمارهٔ ۱۴۰ : آن راکه گنج معرفت کردگار هست

103

شمارهٔ ۱۴۱ - در تاریخ وفات شاهزادهٔ مبرور کامران میرزا طاب‌الله ثراه : داد از سپهر غدّار آه از جهان فانی

شمارهٔ ۱۴۳ : یکی به چشم تامل نگر بدین تمثال

شمارهٔ ۱۴۵ : ای آنکه گشاد کار خواهی

شمارهٔ ۱۴۴ : چو کفر و دین حجاب رهست ای رفیق راه

شمارهٔ ۱۴۶ : شرح خاموشیت باید از زبان دل شنو

شمارهٔ ۱۴۷ : ای خواجه به نزد شحنه امروز

شمارهٔ ۱۴۸ : هر آن دیار که باشد ز اهل دل خالی

شمارهٔ ۱۴۹ : یکی را دیدم اندر ری که دایم

شمارهٔ ۱۵۰ : ای دریغا خلق عالم بیشتر طفلند طفل

شاعری از عندلیب و نغمه در گلزار گفت
با من از پیمانه و چشمان مست یار گفت
در جوابش گفتم ای شاعر چه وقت سرخوشی ست
راه و رسم دلبران خاک ما عاشق کشی ست
دوره ی آواز خوانی گل و بلبل گذشت
موسم پروانگی ، بوسیدن سنبل گذشت
آشنایان صد برابر از غریبان بد ترند
ظاهراً آدم ولی در اصل کفتار و خرند
هر که دم از دین و ایمان زد خودش ابلیس بود
اهل دزدی و ریاکاری و کاسه لیس بود
هرکسی میبینم از وجدان و غیرت خالی است
در دروغ و حقه بازی کار و بارش عالی است
گریه زاری می کند شاید که غمخوارش شوی
التماست می کند تا آخرش یارش شوی
تا خرش از پل گذشت آن وقت میدانی چرا
مانده ای با قایقی سوراخ و طوفان بلا
مردمی بی همت و تنبل ولی پر ادعا
در زبان با هم رفیق و در عمل از هم جدا
در پی مقصود باید تن به هر کاری دهند
روح والای بشر را ذلت و خواری دهند
از زرنگی هایشان بسیار صحبت می کنند
با تکبّر کودک خود را نصیحت می کنند
ظاهراً ظالم ولی مظلوم و ظالم پرورند
گرچه آزادند اما در قفس ها می پرند
کو جوانمردی که دست یا علی با ما دهد
کو چراغی تا در این شب ،مژده ی فردا دهد
خواب خوش از چشم مردان حقیقت رفته است
آرزو از قلب پیران طریقت رفته است
شور و حال عشق و عرفان و غزل بازی گذشت
روزگار حافظ و فردوسی و رازی گذشت
تا که از بغض گلو شعرم به فریاد آمد
غزل خواجه ی شیراز مرا یاد آمد
* هرکه آمد به جهان نقش خرابی دارد*
سادگی، یکرنگ بودن چه عذابی دارد

« عادل دانشی »