شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
شمارهٔ ۱ : زشت رو چون سازد از خود دور خوی زشت را؟	80
شمارهٔ ۲ : چرخ می داند عیار آه پرتائثیر را	73
شمارهٔ ۳ : چشم صیاد تو ترسانده است چشم ناز را	105
شمارهٔ ۴ : چون دریغ از دیده داری حسن ذات خویش را	70
شمارهٔ ۵ : از دست کار رفته بود پیش، کار ما	74
شمارهٔ ۶ : گردون سنگدل نبود مرد جنگ ما	86
شمارهٔ ۷ : زد غوطه بس که در تن خاکی روان ما	57
شمارهٔ ۸ : تا چند نهد روی به رو آن کف پا را؟	79
شمارهٔ ۹ : بگذار شود زیر و زبر جسم گران را	73
شمارهٔ ۱۰ : بیدار کند بانگ نی افسرده دلان را	86
شمارهٔ ۱۱ : کلید فتح بود از دل شکسته گدا را	68
شمارهٔ ۱۲ : قرار نیست دمی چون شرار، خرده جان را	78
شمارهٔ ۱۳ : زهی ز روزن داغ تو روشنایی دلها	79
شمارهٔ ۱۴ : نیست پروای کدورت دل بی کینه ما را	74
شمارهٔ ۱۵ : گریه مستانه بی می می کند ما را خراب	64
شمارهٔ ۱۶ : از ترحم حسن جولان می نماید در نقاب	86
شمارهٔ ۱۷ : می شود در دور خط عاشق ز جانان کامیاب	77
شمارهٔ ۱۸ : عمر را پاس نفس باز ندارد ز شتاب	72
شمارهٔ ۱۹ : چه خیال است کند مست ترا باده ناب	54
شمارهٔ ۲۰ : روز در جام می آویز که در شب می ناب	65
شمارهٔ ۲۱ : چو ساخت قد ترا حلقه عمر پا به رکاب	96
شمارهٔ ۲۲ : یکی دو شد ز اجل ماتم روان غریب	72
شمارهٔ ۲۳ : زردرویی می کشد مهر از ترنج غبغبت	112
شمارهٔ ۲۴ : عمر چون از چل گذشت از وی وفاجستن خطاست	93
شمارهٔ ۲۵ : حاصل ما از نظربازی نگاه حسرت است	76
شمارهٔ ۲۶ : لعل جان بخش ترا خط دورباش آفت است	68
شمارهٔ ۲۷ : قسمت روشندلان از زندگانی کلفت است	86
شمارهٔ ۲۸ : در کهنسالی ز نسیان شکوه کفر نعمت است	58
شمارهٔ ۲۹ : بی دماغان را نرنجاندن به صحبت منت است	109
شمارهٔ ۳۰ : شیوه چشم کبود از چشم ها دلکشترست	75
شمارهٔ ۳۱ : باده لعلی ز لعل و شیشه از کان خوشترست	64
شمارهٔ ۳۲ : راحت مرگ فقیران ز اغنیا افزونترست	78
شمارهٔ ۳۳ : نیست شاه آن کس که او را تاج گوهر بر سرست	129
شمارهٔ ۳۴ : صندل بی مغز عالم گرده دردسرست	89
شمارهٔ ۳۵ : آنچه ما را از شراب زندگی در ساغرست	79
شمارهٔ ۳۶ : می شوم گل، در گریبان خار می افتد مرا	105
شمارهٔ ۳۷ : بحر نتواند غبار غم ز دل شستن مرا	95
شمارهٔ ۳۸ : می گشاید ذکر بر رویت در الله را	70
شمارهٔ ۳۹ : خط مشکین خواست عذر آن عذار ساده را	66
شمارهٔ ۴۰ : نیست سوی حق به جز تسلیم راهی بنده را	91
شمارهٔ ۴۱ : نیست پروای علایق طبع وحشت دیده را	80
شمارهٔ ۴۲ : عشق می پاشد ز یکدیگر دل غم پیشه را	101
شمارهٔ ۴۳ : حسن عالمسوز دارد بی قرار اندیشه را	67
شمارهٔ ۴۴ : زلف طرار تو می بندد زبان شانه را	61
شمارهٔ ۴۵ : بی سرانجامی صفا بخشد دل دیوانه را	77
شمارهٔ ۴۶ : نیل چشم زخم باشد زنگ کلفت سینه را	63
شمارهٔ ۴۷ : شوخی راز محبت می شکافد سینه را	92
شمارهٔ ۴۸ : بیخودی فرش است در چشم و دل بی تاب ما	61
شمارهٔ ۴۹ : می کند در پرده شب جلوه دایم روز ما	71
شمارهٔ ۵۰ : از گرانخوابی چو چشم دام آزادیم ما	79
شمارهٔ ۵۱ : بر زبان حرف طلب هرگز نمی آریم ما	75
شمارهٔ ۵۲ : دور شو ای آستین از دیده گریان ما	97
شمارهٔ ۵۳ : به همواری توان بردن سبق از همرهان اینجا	97
شمارهٔ ۵۴ : به احسان همتم می کرد قارون اهل دنیا را	61
شمارهٔ ۵۵ : تمنای تو دارد در کشاکش آسمان ها را	95
شمارهٔ ۵۶ : ز بدگویان امان خواهی، ز غیبت پاک کن لب را	116
شمارهٔ ۵۷ : ز خط اندیشه نبود چهره آن سرو قامت را	81
شمارهٔ ۵۸ : کجا اندیشه عقباست عقل ذوفنونت را؟	91
شمارهٔ ۵۹ : کند هر جا پریشان باد زلف مشکبارش را	60
شمارهٔ ۶۰ : توجه نیست با دلهای سنگین عشق سرکش را	77
شمارهٔ ۶۱ : به گلشن چون روی، بنما به گل چاک گریبان را	73
شمارهٔ ۶۲ : نلرزد چون دل از دهشت چو برگ بیدپیران را؟	73
شمارهٔ ۶۳ : به آسانی شود دلها مسخر گوشه گیران را	67
شمارهٔ ۶۴ : کشید آن سنگدل از دست من زلف پریشان را	63
شمارهٔ ۶۵ : ز نقصان گهر باشد گران خیزی بزرگان را	67
شمارهٔ ۶۶ : نشاط ظاهر از دل کی برد غم های پنهان را؟	106
شمارهٔ ۶۷ : عدالت عمر جاویدان دهد فرمانروایان را	84
شمارهٔ ۶۸ : مصیبت می کند بر دل گوارا زهر مردن را	90
شمارهٔ ۶۹ : بلایی نیست چون دل واپسی جانهای روشن را	75
شمارهٔ ۷۰ : نمی گردد حجاب از دورگردی لفظ مضمون را	64
شمارهٔ ۷۱ : چه حاصل کز غزالان بزم رنگین است مجنون را؟	75
شمارهٔ ۷۲ : به خاموشی سرآور روزگار زندگانی را	66
شمارهٔ ۷۳ : نمی آیی به بیداری چو در آغوش من شبها	86
شمارهٔ ۷۴ : به چشم مردم آگاه، این فرسوده قالبها	58
شمارهٔ ۷۵ : بخیل دوربین زان می کند وحشت ز صحبت ها	91
شمارهٔ ۷۶ : شود زیر و زبر مجموعه خاطر ز محفل ها	88
شمارهٔ ۷۷ : ز لعلش پر می گلرنگ شد پیمانه دلها	66
شمارهٔ ۷۸ : به چشم عاقبت بین هر که خود را دید در دنیا	81
شمارهٔ ۷۹ : (سر تسلیم خرد بر خط جام است اینجا	69
شمارهٔ ۸۰ : (هر که خاموش شد از اهل بیان است اینجا	69
شمارهٔ ۸۱ : جز یتیمی چه بر این داشت در گوش ترا	81
شمارهٔ ۸۲ : این نه خط است سیه کرده بناگوش ترا	81
شمارهٔ ۸۳ : زاهد خشک بود دشمن جان میکش را	56
شمارهٔ ۸۴ : پند ارباب خرد پنبه گوش است مرا	111
شمارهٔ ۸۵ : چون سویداست نهان در دل شب کوکب ما	74
شمارهٔ ۸۶ : می تپد در جگر خاک همان طینت ما	66
شمارهٔ ۸۷ : چرخ خونخوار دلیرست به خونریزی ما	105
شمارهٔ ۸۸ : چه نسبت است به یوسف رخ نکوی ترا؟	101
شمارهٔ ۸۹ : مسنج با دل شب فیض صبح انور را	76
شمارهٔ ۹۰ : چه آتش است به جان این دل مشوش را؟	85
شمارهٔ ۹۱ : حذر ز ناخن الماس نیست داغ مرا	65
شمارهٔ ۹۲ : فراغبال محال است راست کیشان را	70
شمارهٔ ۹۳ : رخسار آتشین نپذیرد نقاب را	96
شمارهٔ ۹۴ : گردد دو نیم، دل ز گلستان ملول را	67
شمارهٔ ۹۵ : خال تو سوخت جان من غم سرشته را	97
شمارهٔ ۹۶ : زخم زبان به جوش نیارد فسرده را	66
شمارهٔ ۹۷ : کم کم کن آشنا به لب زخم دشنه را	88
شمارهٔ ۹۸ : عقل شرع باطن است و شرع عقل ظاهرست	74
شمارهٔ ۹۹ : داغدار عشق را نور و صفای دیگرست	72
شمارهٔ ۱۰۰ : جای برگ گل به بستر اشک رنگینم بس است	75
شمارهٔ ۱۰۱ : عیب مردم بر هنر تا چند بگزینی، بس است	64
شمارهٔ ۱۰۲ : نغمه های جانفزا در پرده نی مدغم است؟	87
شمارهٔ ۱۰۳ : شانه با صد دست از بست و گشادش درهم است	70
شمارهٔ ۱۰۴ : بی خبر از غفلت خویش است تا جان در تن است	63
شمارهٔ ۱۰۵ : عمر را بر باد دادن تن به صحبت دادن است	104
شمارهٔ ۱۰۶ : آتشین رویی که داغ ما گلی از باغ اوست	87
شمارهٔ ۱۰۷ : حاصل دنیا و بال جان فارغبال توست	89
شمارهٔ ۱۰۸ : کاکل او دام در راه صبا انداخته است	57
شمارهٔ ۱۰۹ : یوسف از بی مهری اخوان به چاه افتاده است	91
شمارهٔ ۱۱۰ : تا دل از دستم شراب ارغوانی برده است	82
شمارهٔ ۱۱۱ : کی نسیم صبحدم با غنچه گل کرده است	84
شمارهٔ ۱۱۲ : بس که بر آن پیکر سیمین قبا چسبیده است	76
شمارهٔ ۱۱۳ : تا دل بی تاب من گرم طلب گردیده است	70
شمارهٔ ۱۱۴ : هر که با بی نسبتان گردد طرف، دیوانه است	173
شمارهٔ ۱۱۵ : بی حیا گر غوطه در گوهر زند بی مایه است	66
شمارهٔ ۱۱۶ : آب حیوان با لب لعل تو خون مرده ای است	75
شمارهٔ ۱۱۷ : نغمه شیرین در مذاقم بی شراب تلخ نیست	117
شمارهٔ ۱۱۸ : دل به صحبت ذوق خلوت دیده را در بند نیست	65
شمارهٔ ۱۱۹ : جز حریم دل کز آب و گل در او آثار نیست	94
شمارهٔ ۱۲۰ : گوش ناقص طینتان را پرده انصاف نیست	85
شمارهٔ ۱۲۱ : در چمن چون باغدار لاله گون خود گذشت	77
شمارهٔ ۱۲۲ : بعد سالی در گلستان جلوه ای گل کرد و رفت	61
شمارهٔ ۱۲۳ : از دعا در صبح کام دل توان آسان گرفت	50
شمارهٔ ۱۲۴ : خبرها می دهد از می پرستی رنگ غمازت	50
شمارهٔ ۱۲۵ : مرا در چاه چون یوسف وطن از مکر اخوان است	94
شمارهٔ ۱۲۶ : غرض از خوردن می مستی بالادست است	85
شمارهٔ ۱۲۷ : ناله نی حدی قافله ارواح است	98
شمارهٔ ۱۲۸ : پیر را قامت خم سوی عدم راهبرست	68
شمارهٔ ۱۲۹ : (در خموشی لب من چهره گشای رازست	67
شمارهٔ ۱۳۰ : چشم مینا ز سیه بختی ما خونریزست	74
شمارهٔ ۱۳۱ : بس که با سنگ ز سختی دل من یکرنگ است	54
شمارهٔ ۱۳۲ : هر سر موی تو در کاوش دل مژگان است	91
شمارهٔ ۱۳۳ : تا ز می چهره گلرنگ تو افروخته است	63
شمارهٔ ۱۳۴ : تا چمن را قد و رخسار تو آراسته است	79
شمارهٔ ۱۳۵ : رگ جان من و آن زلف به هم پیوسته است	69
شمارهٔ ۱۳۶ : دل دگربار در آن زلف دو تا افتاده است	78
شمارهٔ ۱۳۷ : از رگ ابر هوا دسته سنبل شده است	85
شمارهٔ ۱۳۸ : باز سرمشق جنونم خط نازک رقمی است	67
شمارهٔ ۱۳۹ : هر چه جز حیرت دیدار بود نادانی است	87
شمارهٔ ۱۴۰ : گر چه رخسار ترا آب طراوت کم نیست	81
شمارهٔ ۱۴۱ : عشق را چشم به سامان تن آسانی نیست	65
شمارهٔ ۱۴۲ : از سرانجام عمارت خوشی از دلها رفت	96
شمارهٔ ۱۴۳ : به گریه جوهر بینش ز دیده ما ریخت	82
شمارهٔ ۱۴۴ : چه غم اگر تهی از باده جام و شیشه ماست؟	92
شمارهٔ ۱۴۵ : چنان که مهر خموشی سپند آفتهاست	82
شمارهٔ ۱۴۶ : دلم ربوده خط شکسته بسته اوست	71
شمارهٔ ۱۴۷ : چه سود ازین که کتبخانه جهان از توست؟	84
شمارهٔ ۱۴۸ : دلیل راه توکل امید کوتاه است	70
شمارهٔ ۱۴۹ : خموش هر که شد از قیل و قال وارسته است	800
شمارهٔ ۱۵۰ : پلنگ اگر چه ز خشم آتش فروخته ای است	87
شمارهٔ ۱۵۱ : هزار رنگ بلا در خمار میخواری است	83
شمارهٔ ۱۵۲ : گل سر سبد روزگار، خوش خویی است	71
شمارهٔ ۱۵۳ : چه شد که مجلس ما را ز شمع زیور نیست	77
شمارهٔ ۱۵۴ : به زور خرده جان را نگاه نتوان داشت	60
شمارهٔ ۱۵۵ : یعقوب از فروغ جمال تو چشم باخت	78
شمارهٔ ۱۵۶ : جایی مرو نخوانده که گر خانه خداست	62
شمارهٔ ۱۵۷ : ابر سیاه حامل باران رحمت است	96
شمارهٔ ۱۵۸ : با قبله طاق ابروی او را چه نسبت است؟	84
شمارهٔ ۱۵۹ : موی سفید ریشه آه ندامت است	80
شمارهٔ ۱۶۰ : ای شانه زلف و کاکل دلدار نازک است	66
شمارهٔ ۱۶۱ : موی سفید صبحدم جان غافل است	51
شمارهٔ ۱۶۲ : چندان که خار در پی آزار بلبل است	71
شمارهٔ ۱۶۳ : این شور در جهان نه از افلاک و انجم است	58
شمارهٔ ۱۶۴ : دیدار یار در گره چشم بستن است	80
شمارهٔ ۱۶۵ : درمان درد هجر ز جان دست شستن است	89
شمارهٔ ۱۶۶ : شکرفروش مصر حلاوت زبان توست	53
شمارهٔ ۱۶۷ : خال است این که بر لب او چشم دوخته است؟	57
شمارهٔ ۱۶۸ : چشمم ز پهلوی دل دیوانه پر شده است	85
شمارهٔ ۱۶۹ : نی انجمن فروز شراب شبانه است	64
شمارهٔ ۱۷۰ : ز پیری حاصل من مد آه است	86
شمارهٔ ۱۷۱ : ظرافت آتش افروز جدایی است	80
شمارهٔ ۱۷۲ : در چمن روزگار فال شکفتن خطاست	86
شمارهٔ ۱۷۳ : حسن را با عشق شان دیگرست	64
شمارهٔ ۱۷۴ : عشق هر چند مجازی است خوش است	74
شمارهٔ ۱۷۵ : حسن در دوستی یگانه خوش است	62
شمارهٔ ۱۷۶ : عالمی را لعل او مست از شراب ناب کرد	82
شمارهٔ ۱۷۷ : از تراش آن خط مشکین جلوه زان رخسار کرد	57
شمارهٔ ۱۷۸ : منع ما کی می توان از دستبوس امروز کرد؟	56
شمارهٔ ۱۷۹ : از حیا نتوان به چشم او نگاه تیز کرد	60
شمارهٔ ۱۸۰ : ذات حق را چون توان در این جهان ادراک کرد؟	76
شمارهٔ ۱۸۱ : دانه خال تو خون از چشم صیاد آورد	89
شمارهٔ ۱۸۲ : عالمی از منع زینت خرم و دلشاد شد	77
شمارهٔ ۱۸۳ : خلقی از گفتار بی کردار من هشیار شد	61
شمارهٔ ۱۸۴ : بی تائمل هر که در محفل سخن پرداز شد	52
شمارهٔ ۱۸۵ : خرد دانست آن که جرم خویش را بیچاره شد	80
شمارهٔ ۱۸۶ : تازه رو زخم کهن از زخم های تازه شد	82
شمارهٔ ۱۸۷ : داستان عمر طی شد حرف او آخر نشد	85
شمارهٔ ۱۸۸ : تا مسیحا رفت از عالم دل خرم نماند	67
شمارهٔ ۱۸۹ : ساده لوحانی که رو در کنج عزلت کرده اند	75
شمارهٔ ۱۹۰ : تا نقاب از رخ برافکنده است در مشکین پرند	84
شمارهٔ ۱۹۱ : غیرت خسرو چو خواهد رشک فرمایی کند	60
شمارهٔ ۱۹۲ : در دل معشوق جای خود ادب وا می کند	78
شمارهٔ ۱۹۳ : آن که لب باز از سر رغبت به غیبت می کند	83
شمارهٔ ۱۹۴ : میکشان را باده گلرنگ خندان می کند	69
شمارهٔ ۱۹۵ : تکیه گاه خلق، لطف حق تعالی بس بود	83
شمارهٔ ۱۹۶ : دور ساغر بی هوای ابر پا در گل بود	74
شمارهٔ ۱۹۷ : در بساط آسمان خشک، همت کم بود	94
شمارهٔ ۱۹۸ : حاصل جمعیت عالم پریشانی بود	96
شمارهٔ ۱۹۹ : بخت با ما بر خلاف راه مقصد می رود	61
شمارهٔ ۲۰۰ : دیده هر کس که از اشک ندامت تر شود	62
شمارهٔ ۲۰۱ : هر که گرداند ز دنیا روی، از مردان شود	71
شمارهٔ ۲۰۲ : فیض روشن گوهران از ارتحال افزون شود	62
شمارهٔ ۲۰۳ : از شراب لاله گون همت دوبالا می شود	98
شمارهٔ ۲۰۴ : حسن خط از حلقه گشتن ها زیادت می شود	86
شمارهٔ ۲۰۵ : در وجود ما شراب تلخ باطل می شود	74
شمارهٔ ۲۰۶ : عمر اهل دولت از احسان دو چندان می شود	81
شمارهٔ ۲۰۷ : آسمان افتادگان را غمگساری می شود	81
شمارهٔ ۲۰۸ : خون می را از عروق تاک می باید کشید	73
شمارهٔ ۲۰۹ : ساغر می را به دست می پرست ما دهید	53
شمارهٔ ۲۱۰ : کجا چشم بد از دود سپندم در گزند افتد؟	81
شمارهٔ ۲۱۱ : به جز دندان کز آب زندگی چون آسیا گردد	71
شمارهٔ ۲۱۲ : به عادت هر کجا زهری است شیرین چون شکر گردد	57
شمارهٔ ۲۱۳ : چنین از می گر آن سیب زنخدان لاله گون گردد	94
شمارهٔ ۲۱۴ : طریق کفر و دین در شاهراه دل یکی گردد	96
شمارهٔ ۲۱۵ : ز پرگویی دهان هرزه گویان باز می گردد	91
شمارهٔ ۲۱۶ : دلی دارم که از یاد طرب غمناک می گردد	77
شمارهٔ ۲۱۷ : به هر کس آسمان شد مهربان بیچاره می گردد	71
شمارهٔ ۲۱۸ : غم روی زمین ما را غبار دل نمی گردد	79
شمارهٔ ۲۱۹ : به می خشکی ز طبع زاهدان زایل نمی گردد	66
شمارهٔ ۲۲۰ : ز نخل خشک مریم این رطب بر خاک می بارد	70
شمارهٔ ۲۲۱ : ز بس اندیشه سرو از قامت آن دلربا دارد	57
شمارهٔ ۲۲۲ : مرا از شکر نه کفران نعمت بسته لب دارد	52
شمارهٔ ۲۲۳ : شود خونریزتر حسنی که عاشق بیشتر دارد	48
شمارهٔ ۲۲۴ : که جز من می تواند تا مرا گرم سخن دارد؟	88
شمارهٔ ۲۲۵ : به ظاهر چین در ابرو گرچه آن نازآفرین دارد	78
شمارهٔ ۲۲۶ : نهان در پرده هر موی من آه آتشین دارد	84
شمارهٔ ۲۲۷ : به هر رنگی که باشد دل، همان صورت جهان گیرد	74
شمارهٔ ۲۲۸ : که دارم غیر خط تا از رخ او داد من گیرد؟	66
شمارهٔ ۲۲۹ : من آن سیلم که منزل پیش راه من نمی گیرد	85
شمارهٔ ۲۳۰ : به ماتم هر که کام خود ز افغان تلخ می سازد	52
شمارهٔ ۲۳۱ : سیه مستان غفلت را فلک هشیار می سازد	76
شمارهٔ ۲۳۲ : آب حیات آتش رخساره ها می است	59
شمارهٔ ۲۳۳ : حسنت هلال را به سر آسمان شکست	59
شمارهٔ ۲۳۴ : رخسار او مقید زلف بلند نیست	75
شمارهٔ ۲۳۵ : ما را شکایت از سخن تلخ یار نیست	91
شمارهٔ ۲۳۶ : ما را کنار و بوس توقع ز یار نیست	81
شمارهٔ ۲۳۷ : در گریه بی رخت مژه را اختیار نیست	53
شمارهٔ ۲۳۸ : عمر عزیز قابل سوز و گداز نیست	59
شمارهٔ ۲۳۹ : گفتی نمی توان ز لب دلستان گذشت	67
شمارهٔ ۲۴۰ : از داغ تازگی جگر پاره پاره یافت	89
شمارهٔ ۲۴۱ : از روی عرقناک تو خورشید کباب است	97
شمارهٔ ۲۴۲ : از پرده شرم تو دلم داغ و کباب است	89
شمارهٔ ۲۴۳ : تنها نه همین با تو مرا روی نیازست	79
شمارهٔ ۲۴۴ : صد در صد آفاق، بیابان جنون است	67
شمارهٔ ۲۴۵ : دایم دلم از دخل نفهمیده غمین است	74
شمارهٔ ۲۴۶ : با عشق تو اندیشه کونین گناه است	64
شمارهٔ ۲۴۷ : هر قطره شبنم به چمن دانه ذکری است	75
شمارهٔ ۲۴۸ : هر داغ درین لاله ستان خیمه لیلی است	61
شمارهٔ ۲۴۹ : از رفتن گل صحن چمن نوحه سرایی است	85
شمارهٔ ۲۵۰ : با خوی سرکش او آتش سخن پذیرست	64
شمارهٔ ۲۵۱ : رنگ شراب دارد یاقوت درفشانت	56
شمارهٔ ۲۵۲ :	77
شمارهٔ ۲۵۳ : تواضع خصم بالادست را بی زور می سازد	73
شمارهٔ ۲۵۴ : دلم چون برگ بید از حرف بی هنگام می لرزد	97
شمارهٔ ۲۵۵ : تبسم کن که جان باده لعلی قبا سوزد	83
شمارهٔ ۲۵۶ : اگر مهر خموشی زان لب شیرین بیان خیزد	72
شمارهٔ ۲۵۷ : ز بس گفتار من از دل غبارآلود می خیزد	66
شمارهٔ ۲۵۸ : به تمکینی ز جای خویش آن طناز می خیزد	88
شمارهٔ ۲۵۹ : زخامی هر کبابی اشک خونین بر زمین ریزد	69
شمارهٔ ۲۶۰ : ز ماه روزه حسن آن پری پیکر دو چندان شد	95
شمارهٔ ۲۶۱ : چه پروا عاشق بیتاب را از سوختن باشد؟	88
شمارهٔ ۲۶۲ : بزرگان را به تعلیم کسی حاجت نمی باشد	67
شمارهٔ ۲۶۳ : ز شهرت ناقص از کامل عیاران بیش می بالد	87
شمارهٔ ۲۶۴ : دلی کز خامشی روشن شود مردن نمی داند	57
شمارهٔ ۲۶۵ : ز بی دردی پر و بال طلب از کار می ماند	64
شمارهٔ ۲۶۶ : مزن ای سرو با شمشاد او لاف از خرام خود	70
شمارهٔ ۲۶۷ : نگردم چون سبو غافل ز حفظ آبروی خود	77
شمارهٔ ۲۶۸ : گریبان چاک در گلشن چو آن طناز می آید	70
شمارهٔ ۲۶۹ : ز ماه نوگشاد عقده دلها نمی آید	61
شمارهٔ ۲۷۰ : به قلب خصم عاجز تاختن از ما نمی آید	76
شمارهٔ ۲۷۱ : به روی نرم، کار از اهل دنیا برنمی آید	70
شمارهٔ ۲۷۲ : نشاط ظاهری دل را گره از کار نگشاید	81
شمارهٔ ۲۷۳ : چون فروزان ز می آن آینه طلعت گردد	85
شمارهٔ ۲۷۴ : سر ما گرم ز زور می بی غش گردد	106
شمارهٔ ۲۷۵ : صحبت مردم افسرده سکون می آرد	71
شمارهٔ ۲۷۶ : صبح وصل است و مرا حال چنین می گذرد	94
شمارهٔ ۲۷۷ : طفل محبوبم اگر رخ ز شراب افروزد	65
شمارهٔ ۲۷۸ : بی تائمل به مقامی دل غافل نرسد	67
شمارهٔ ۲۷۹ : از سفر با رخ افروخته جانان آمد	69
شمارهٔ ۲۸۰ : اهل بازار ز زهاد به انصافترند	73
شمارهٔ ۲۸۱ : پیش سایل چه ضرورست بپا برخیزند؟	60
شمارهٔ ۲۸۲ : گر مصور قلم از موی میان تو کند	77
شمارهٔ ۲۸۳ : اول و آخر الله ازان آه بود	72
شمارهٔ ۲۸۴ : از حیات آنچه ترا صرف به طاعات شود	66
شمارهٔ ۲۸۵ : حسن اگر بدرقه شعله آواز شود	99
شمارهٔ ۲۸۶ : گر چنین جلوه گر آن سرو قباپوش شود	64
شمارهٔ ۲۸۷ : زود از خنده بی مغز دهن بسته شود	56
شمارهٔ ۲۸۸ : یوسف از دیدن رخسار تو خودبین نشود	81
شمارهٔ ۲۸۹ : دل سودازده داغ تو به افسر ندهد	53
شمارهٔ ۲۹۰ : گریه امروز به رنگ دگرم می آید	68
شمارهٔ ۲۹۱ : کیست آن کس که نه بر حال مسافر گرید؟	79
شمارهٔ ۲۹۲ : مدار خویش بزرگی که بر شراب نهاد	112
شمارهٔ ۲۹۳ : خسیس باده چو نوشد خسیس تر گردد	94
شمارهٔ ۲۹۴ : می مدام دل لاله را سیه دارد	62
شمارهٔ ۲۹۵ : اگر نه اشک مرادست بر گلو گیرد	78
شمارهٔ ۲۹۶ : همین ز می نه رخ بزم ها نگارین شد	62
شمارهٔ ۲۹۷ : ز آفتاب شود خشک خط چو تر باشد	65
شمارهٔ ۲۹۸ : خدنگ بی غرضان را خطا نمی باشد	82
شمارهٔ ۲۹۹ : ز پیچ و تاب در دل به ما فراز نشد	75
شمارهٔ ۳۰۰ : به روی لاله و گل هر که می نمی نوشد	58
شمارهٔ ۳۰۱ : پیاله ای به لبم چرخ آشنا نکند	84
شمارهٔ ۳۰۲ : دلی که آب شد از عشق برقرار بود	80
شمارهٔ ۳۰۳ : دل از رفیق گرانجان ز عمر سیر شود	70
شمارهٔ ۳۰۴ : به دست من کمر نازک تو چون آید؟	79
شمارهٔ ۳۰۵ : اگر ز دست تهی، کام برنمی آید	63
شمارهٔ ۳۰۶ : نخلی که سرکشی نکند پایمال باد!	73
شمارهٔ ۳۰۷ : سیر شکوفه عقل مرا زیر دست کرد	65
شمارهٔ ۳۰۸ : در گلشنی که حسن تو عارض جمال کرد	59
شمارهٔ ۳۰۹ : حسن از حجاب، غصه و تشویش می خورد	90
شمارهٔ ۳۱۰ : با جسم کس به عالم بالا نمی رسد	111
شمارهٔ ۳۱۱ : دل از سفید گشتن مو ناامید شد	76
شمارهٔ ۳۱۲ : حسن تو زیردست خط مشکبار شد	80
شمارهٔ ۳۱۳ : غلیان ز دودمان وجود آشکار شد	71
شمارهٔ ۳۱۴ : از اختیار دم دل گمراه می زند	68
شمارهٔ ۳۱۵ : گر چه در ظاهر به زه دارم کمان اختیار	75
شمارهٔ ۳۱۶ : تیشه من چون زند دامان جرائت بر کمر	93
شمارهٔ ۳۱۷ : گر باغبان زکات زر گل برون کند	59
شمارهٔ ۳۱۸ : اشکم همیشه خون به دل آستین کند	117
شمارهٔ ۳۱۹ : خوبان اگر چه زبده اولاد آدمند	71
شمارهٔ ۳۲۰ : روشندلان که قبله خود روی او کنند	72
شمارهٔ ۳۲۱ : در حفظ آن کسی که ز می بی خبر شود	75
شمارهٔ ۳۲۲ : بیداد آسمان چه خیال است کم شود	67
شمارهٔ ۳۲۳ : از باده چون عقیق تو سیراب می شود	76
شمارهٔ ۳۲۴ : از خود گسسته، بار به دنیا نمی شود	81
شمارهٔ ۳۲۵ : از بانگ نی دلی که جراحت نمی شود	89
شمارهٔ ۳۲۶ : از تاج باج خواه فریدون حذر کنید	67
شمارهٔ ۳۲۷ : تقصیر میانش ز خم و پیچ ندارد	67
شمارهٔ ۳۲۸ : حاشا که طلبکار حق آرام پذیرد	70
شمارهٔ ۳۲۹ : جز سرکشی از آدم بی درد چه خیزد؟	75
شمارهٔ ۳۳۰ : از شهد جهان جز غم و تشویش چه خیزد؟	69
شمارهٔ ۳۳۱ : از موی چو کافور دلم بیت حزن شد	68
شمارهٔ ۳۳۲ : تا گوهر ذات تو نهان زیر زمین شد	94
شمارهٔ ۳۳۳ : می خورد و فروزان شد و از شرم برآمد	71
شمارهٔ ۳۳۴ : کی در تن خاکی دل آگاه گذارند؟	83
شمارهٔ ۳۳۵ : طول امر از دل چه خیال است برآید؟	106
شمارهٔ ۳۳۶ : زنگ از دل ما آن خط شبرنگ زداید	87
شمارهٔ ۳۳۷ : خط در دل روشن گهران مهر فزاید	66
شمارهٔ ۳۳۸ : در کسوت فقر آن رخ چون ماه ببینید	75
شمارهٔ ۳۳۹ : در صیدگاه دنیا هر کس که هوش دارد	85
شمارهٔ ۳۴۰ : تا خط دمید با من دلدار هم سخن شد	73
شمارهٔ ۳۴۱ : دل ز من خال یار می گیرد	91
شمارهٔ ۳۴۲ : هیچ شریفی خسیس رای نباشد	78
شمارهٔ ۳۴۳ : خسیس از هنرپیشگان عیب بیند	55
شمارهٔ ۳۴۴ : از نمدپوشان زبان طعن را کوتاه دار	76
شمارهٔ ۳۴۵ : گل گلاب از هرزه خندی شد درین نیلی حصار	77
شمارهٔ ۳۴۶ : شد فزون در دور خط کیفیت لبهای یار	59
شمارهٔ ۳۴۷ : پوچ گو را بر سر گفتار بی حاصل میار	67
شمارهٔ ۳۴۸ : وقت خواب ناز، آن مژگان بود خونریزتر	51
شمارهٔ ۳۴۹ : هر که برگش بیش، وقت مرگ لرزد بیشتر	61
شمارهٔ ۳۵۰ : هست حاجت در بساط کج کلاهان بیشتر	79
شمارهٔ ۳۵۱ : می رسد هر دم مرا از نوخطان نیش دگر	64
شمارهٔ ۳۵۲ : بر دل موری درین عبرت سرا غافل مخور	72
شمارهٔ ۳۵۳ : کریم سایل خود را غنی کند یکبار	81
شمارهٔ ۳۵۴ : یکی هزار شود داغ در دل افگار	88
شمارهٔ ۳۵۵ : ندیده ایم به جز ماه روزه ماه دگر	70
شمارهٔ ۳۵۶ : با چهره شکسته و با چشم اشکبار	92
شمارهٔ ۳۵۷ : سامان دهر را همه اسباب غم شمار	55
شمارهٔ ۳۵۸ : در دیده ها اگر چه بود راه هند دور	66
شمارهٔ ۳۵۹ : مخور فریب محبت ز ناله همه کس	72
شمارهٔ ۳۶۰ : برنیایی خوش به اهل فکر، ناخوش هم مباش	103
شمارهٔ ۳۶۱ : یک سر مو منت از اخوان کم فرصت مکش	63
شمارهٔ ۳۶۲ : از ته دل نیست از همصحبتان رنجیدنش	64
شمارهٔ ۳۶۳ : یار گندم گون جوی نگذاشت در من عقل و هوش	662	1
شمارهٔ ۳۶۴ : در کهنسالی نیفتد کافر از سامان خویش!	83
شمارهٔ ۳۶۵ : حسن هیهات است بردارد نظر از روی خویش	72
شمارهٔ ۳۶۶ : صنوبر قامتی کز خاک می روید گرفتارش	91
شمارهٔ ۳۶۷ : در آن محفل که برخیزد نقاب از روی گلپوشش	67
شمارهٔ ۳۶۸ : تماشای جمال خود چنان برده است از هوشش	75
شمارهٔ ۳۶۹ : دل خونین چنان آمیخت با فولاد پیکانش	97
شمارهٔ ۳۷۰ : قلم ماری است کز رشوت بود افسون گیرایش	79
شمارهٔ ۳۷۱ : به دوری محو از خاطر نگردد قد رعنایش	68
شمارهٔ ۳۷۲ : سلیمانی است حسن، انگشتری از حلقه مویش	59
شمارهٔ ۳۷۳ : غوطه در زنگ زد آیینه روشن گهرش	71
شمارهٔ ۳۷۴ : عمر گویی است سبک، قامت خم چوگانش	64
شمارهٔ ۳۷۵ : به عزم صید چنان گرم خاست شهبازش	81
شمارهٔ ۳۷۶ : مطرب مکن ز صافی آواز انتعاش	71
شمارهٔ ۳۷۷ : محو کی از صفحه دلها شود آثار من؟	146
شمارهٔ ۳۷۸ : بس که از دوران به سختی بگذرد احوال من	84
شمارهٔ ۳۷۹ : دارد از سبقت ز چشم بد خطرها جان من	74
شمارهٔ ۳۸۰ : از علایق دل ز آب و گل نمی آید برون	90
شمارهٔ ۳۸۱ : آبروی دیده ها باشد ز اشک آتشین	66
شمارهٔ ۳۸۲ : در جبین تاک، نور باده بی غش ببین	85
شمارهٔ ۳۸۳ : خط مشکین را به گرد خال آن مهوش ببین	88
شمارهٔ ۳۸۴ : ز شعر خویش نتوان فیض شعر دیگران بردن	109
شمارهٔ ۳۸۵ : ز شرم افزون توان گل از عذار دلستان چیدن	71
شمارهٔ ۳۸۶ : ازان خرسند گردیدم ز دیدن ها به نادیدن	60
شمارهٔ ۳۸۷ : ز اهل عقل همواری به مجنونان فزون تر کن	71
شمارهٔ ۳۸۸ : جوانی برد با خود آنچه می آمد به کار از من	52
شمارهٔ ۳۸۹ : نباشد در مقام دلبری نازک نهال من	74
شمارهٔ ۳۹۰ : ندارد حاجت تکرار گفتار تمام من	55
شمارهٔ ۳۹۱ : به پرگار از توکل شد چنان برگ و نوای من	86
شمارهٔ ۳۹۲ : تا سر خود به گریبان نتوانی بردن	88
شمارهٔ ۳۹۳ : می گشاید ز خموشان دل بی کینه من	96
شمارهٔ ۳۹۴ : اگر عزیز توان شد به آبروی کسان	64
شمارهٔ ۳۹۵ : توان به خامشی از عمر کام دل بردن	110
شمارهٔ ۳۹۶ : به طوق غبغب سیمین او نظر واکن	74
شمارهٔ ۳۹۷ : عرق به چهره اش از تاب می نشسته ببین	76
شمارهٔ ۳۹۸ : از توست آنچه می دهی آن را به دیگران	68
شمارهٔ ۳۹۹ : ز احسان بنای دولت خود باثبات کن	91
شمارهٔ ۴۰۰ : ای غنچه لب رعایت اهل نیاز کن	119
شمارهٔ ۴۰۱ : عیش جهان در آن لب خندان نظاره کن	71
شمارهٔ ۴۰۲ : پهلو تهی ز ناوک آن دلربا مکن	77
شمارهٔ ۴۰۳ : بر جام باده چشم ندارد حباب من	62
شمارهٔ ۴۰۴ : در سوختن زیاده شود آب و تاب من	100
شمارهٔ ۴۰۵ : متراش خط ز چهره خود پر عتاب من	70
شمارهٔ ۴۰۶ : آشفته می شود ز نصیحت دماغ من	70
شمارهٔ ۴۰۷ : در لعل یار خنده دندان نما ببین	121
شمارهٔ ۴۰۸ : عتاب گلرخان در پرده دارد لطف پنهانی	74
شمارهٔ ۴۰۹ : زبان در کام کش تا خامشان را همزبان بینی	120
شمارهٔ ۴۱۰ : کند گل جمع خود را چون تو در گلزار می آیی	69
شمارهٔ ۴۱۱ : سوز داغ دلم ای لاله تو نشناخته ای	93
شمارهٔ ۴۱۲ : بوی گل غنچه شود چون تو به گلزار آیی	67
شمارهٔ ۴۱۳ : جام جم مهر خموشی است اگر بینایی	81
شمارهٔ ۴۱۴ : عرق فشان رخ خود از شراب ساخته ای	74
شمارهٔ ۴۱۵ : کیم، به وادی فقر و سلوک نزدیکی	79
شمارهٔ ۴۱۶ : عبیر فتنه به زلف سیاهت ارزانی!	67
شمارهٔ ۴۱۷ : مخالفت نبود در جهان تنهایی	64
شمارهٔ ۴۱۸ : در ماه روزه سیر مه ما نکرده ای	79
شمارهٔ ۴۱۹ : ای خط سبز کز لب جانان دمیده ای	68
شمارهٔ ۴۲۰ : هر لحظه خرابم کند آن چشم به رنگی	70
شمارهٔ ۴۲۱ : با خود پرداز از منزل طرازی	55
شمارهٔ ۴۲۲ : گر می نمی ستانی ای زاهد ریایی	69
شمارهٔ ۴۲۴ : بر گردن است خون دو صد کشته چون منش	104
شمارهٔ ۴۲۳ : در حریمی که لب خود به شکرخنده گشایی	72
شمارهٔ ۴۲۵ : ماهی که عرض می دهد از فلس، مال خویش	53
شمارهٔ ۴۲۶ : از کرم آن کس که شهرت است مرادش	71
شمارهٔ ۴۲۷ : چون آتش است رغبت بی منتهای حرص	58
شمارهٔ ۴۲۸ : با قد خم گشته روگردان مشو از راه حق	54
شمارهٔ ۴۲۹ : بی فسادی نیست گر رو در صلاح آرند خلق	73
شمارهٔ ۴۳۰ : مرو از راه به احسان خسیسانه خلق	71
شمارهٔ ۴۳۱ : نیست از گرد مذلت متواضع را باک	71
شمارهٔ ۴۳۲ : برات رزق ترا از زراعت ایزد پاک	67
شمارهٔ ۴۳۳ : می کند عیب نمایان را هنرپرور کمال	63
شمارهٔ ۴۳۴ : روزگاری شد دل افسرده دارم در بغل	61
شمارهٔ ۴۳۵ : هر که را از سایلان ناشاد می سازد بخیل	86
شمارهٔ ۴۳۶ : هر که از لاغری انگشت نما شد چو هلال	68
شمارهٔ ۴۳۷ : تن گران و جان نزار و دل کباب است از طعام	74
شمارهٔ ۴۳۸ : لازم یکدیگر افتاده است ناکامی و کام	88
شمارهٔ ۴۳۹ : حرص کرد از دعوی فقر و فنا شرمنده ام	81
شمارهٔ ۴۴۰ : می چکد چون شمع آتش از زبان خامه ام	82
شمارهٔ ۴۴۱ : اشک خونین بس که زد جوش از دل دیوانه ام	65
شمارهٔ ۴۴۲ : ناز آن لبها ز خط از قدردانی می کشم	88
شمارهٔ ۴۴۳ : گر چه در راه سخن کرده است از سر پا قلم	77
شمارهٔ ۴۴۴ : از خموشی ما ز دست هرزه نالان رسته ایم	90
شمارهٔ ۴۴۵ : ما به رنجش اکتفا از تندخویان کرده ایم	92
شمارهٔ ۴۴۶ : غم به آه از سینه افگار برمی آوریم	69
شمارهٔ ۴۴۷ : چند دل ز اندیشه بیش و کم روزی خوریم؟	93
شمارهٔ ۴۴۸ : بر زمین خط از خیال سرو قدی می کشیم	61
شمارهٔ ۴۴۹ : کجا شور قیامت تلخ سازد خواب شیرینم؟	60
شمارهٔ ۴۵۰ : ما نه امروز ز گلگشت چمن سیر شدیم	95
شمارهٔ ۴۵۱ : چنان که جمله عبادات از وضوست تمام	79
شمارهٔ ۴۵۲ : نجست ناوک آهی درست از شستم	99
شمارهٔ ۴۵۳ : مرا که هست میسر سبو به دوش کشم	73
شمارهٔ ۴۵۴ : به دست چون شکن زلف او شمار کنم	75
شمارهٔ ۴۵۵ : کجاست مشت زری تا چو گل به باد دهیم	87
شمارهٔ ۴۵۶ : دل را ز زلف آن بت پرفن گرفته ام	61
شمارهٔ ۴۵۷ : از بس که بی گمان به در دل رسیده ام	56
شمارهٔ ۴۵۸ : جان دگر ز بوسه دلدار یافتم	71
شمارهٔ ۴۵۹ : از جلوه ات ز هوش من زار می روم	69
شمارهٔ ۴۶۰ : ما در جهان قرار اقامت نداده ایم	58
شمارهٔ ۴۶۱ : ز اهل کرم به هند کسی را ندیده ایم	55
شمارهٔ ۴۶۲ : پیوسته ما ز فکر دو عالم مشوشیم	90
شمارهٔ ۴۶۳ : ما آبروی فقر به گوهر نمی دهیم	62
شمارهٔ ۴۶۴ : طرفی ز نهال قد آن شوخ نبستم	70
شمارهٔ ۴۶۵ : از دل نبرد زنگ الم باد بهارم	78
شمارهٔ ۴۶۶ : ما از لب خامش ز سخن داد گرفتیم	68
شمارهٔ ۴۶۷ : ما همچو شرر تلخی غربت نکشیدیم	90
شمارهٔ ۴۶۸ : یک دم که به کف باده گلرنگ نداریم	88
شمارهٔ ۴۶۹ : ز تن عضوی بود دلهای خودکام	73
شمارهٔ ۴۷۰ : روی خوبت زنگ خودبینی زدود از گلرخان	67
شمارهٔ ۴۷۱ : حلقه هر در مشو با قامت همچون کمان	71
شمارهٔ ۴۷۲ : نوشها درج است در نیش عتاب آلودگان	68
شمارهٔ ۴۷۳ : عیب دنیا را نمی بینند کوته دیدگان	59
شمارهٔ ۴۷۴ : دل چو روشن گشت در غمخانه دنیا ممان	77
شمارهٔ ۴۷۵ : شد چو سوزن خشک، خار از قرب گل پیراهنان	62
شمارهٔ ۴۷۶ : کار صوفی چیست، خاطر را مصفا ساختن	71
شمارهٔ ۴۷۷ : هست با قد دو تا برگ اقامت ساختن	124
شمارهٔ ۴۷۸ : می کند آتش زبان دفع گزند خویشتن	56
شمارهٔ ۴۷۹ : تا کی از عمامه خواهی کوس دانایی زدن؟	91
شمارهٔ ۴۸۰ : با دل پر خون برون زان زلف شبگون آمدن	74
شمارهٔ ۴۸۱ : روی از عالم بگردان، روی در دیوار کن	82
شمارهٔ ۴۸۲ : شانه در خط معنبر ای صنم داخل مکن	57
شمارهٔ ۴۸۳ : در تلاش آفرین افکار خود رنگین مکن	62
شمارهٔ ۴۸۴ : فارغ است از دیو مردم خاطر آزاد من	55
شمارهٔ ۴۸۵ : در جوهر نهفته من سرسری مبین	71
شمارهٔ ۴۸۶ : به هیچ جا نرسد زهد خشک صومعه داران	55
شمارهٔ ۴۸۷ : چون برآید دل ز قید زلف عنبرفام او؟	66
شمارهٔ ۴۸۸ : هر چه بخشد عالم ناساز می گیرد ز تو	71
شمارهٔ ۴۸۹ : گر شود گویا به ذکر حق لب خندان تو	61
شمارهٔ ۴۹۰ : بس که سرزد شکوه رزق از لب گویای تو	77
شمارهٔ ۴۹۱ : قامت او چون شود در بوستان همدوش سرو	64
شمارهٔ ۴۹۲ : زینهار از درد و داغ عشق روگردان مشو	75
شمارهٔ ۴۹۳ : پریزادی است دست آموز زلف مشکبار او	58
شمارهٔ ۴۹۴ : یکی صد شد ز خط کیفیت چشم خراب تو	77
شمارهٔ ۴۹۵ : کجا سرپنجه خورشید گیرد جای دست تو؟	105
شمارهٔ ۴۹۶ : شکر را نی به ناخن می کند دشنام تلخ تو	69
شمارهٔ ۴۹۷ : سرونازی که منم محو رخ انور او	69
شمارهٔ ۴۹۸ : می چکد بوسه ز لعل لب میخواره تو	73
شمارهٔ ۴۹۹ : اگر چه لاله طورست روی روشن او	64
شمارهٔ ۵۰۰ : ز انفعال خرام تو آب گردد سرو	71
شمارهٔ ۵۰۱ : صد پرده شوختر بود از چشم خال تو	84
شمارهٔ ۵۰۲ : خرقه بر دوشان از فرزند و زن بگسیخته	96
شمارهٔ ۵۰۳ : در علم ظاهری چه کنی عمر خود تباه؟	71
شمارهٔ ۵۰۴ : ز ذکر جهر مکن منع صوفیان لله	84
شمارهٔ ۵۰۵ : از اشک برد راه به کوی تو نظاره	98
شمارهٔ ۵۰۶ : زان لب نتوان کرد به دشنام کناره	85
شمارهٔ ۵۰۷ : چند غم از دل به اشک لاله گون شوید کسی؟	78
شمارهٔ ۵۰۸ : ای ز خاک افتادگان کاکلت سنبل یکی	90
شمارهٔ ۵۰۹ : قد رعنای ترا تا دید، از شرمندگی	69
شمارهٔ ۵۱۰ : خون تاک از شوق می جوشد اگر ساغرزنی	90
شمارهٔ ۵۱۱ : این که زاهد کرد پهلوی خود از دنیا تهی	101
شمارهٔ ۵۱۲ : خضاب تازه ای هر دم به روی کار می آری	85
شمارهٔ ۵۱۳ : میم در جام، اخگر در گریبان است پنداری	66
شمارهٔ ۵۱۴ : گرفتم سال را پنهان کنی، با مو چه می سازی؟	94
شمارهٔ ۵۱۵ : ز مستی دیگران را می کنی تکلیف می نوشی	60