شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
شمارهٔ ۱ : زشت رو چون سازد از خود دور خوی زشت را؟	77
شمارهٔ ۲ : چرخ می داند عیار آه پرتائثیر را	72
شمارهٔ ۳ : چشم صیاد تو ترسانده است چشم ناز را	101
شمارهٔ ۴ : چون دریغ از دیده داری حسن ذات خویش را	69
شمارهٔ ۵ : از دست کار رفته بود پیش، کار ما	73
شمارهٔ ۶ : گردون سنگدل نبود مرد جنگ ما	85
شمارهٔ ۷ : زد غوطه بس که در تن خاکی روان ما	56
شمارهٔ ۸ : تا چند نهد روی به رو آن کف پا را؟	78
شمارهٔ ۹ : بگذار شود زیر و زبر جسم گران را	72
شمارهٔ ۱۰ : بیدار کند بانگ نی افسرده دلان را	85
شمارهٔ ۱۱ : کلید فتح بود از دل شکسته گدا را	67
شمارهٔ ۱۲ : قرار نیست دمی چون شرار، خرده جان را	77
شمارهٔ ۱۳ : زهی ز روزن داغ تو روشنایی دلها	78
شمارهٔ ۱۴ : نیست پروای کدورت دل بی کینه ما را	73
شمارهٔ ۱۵ : گریه مستانه بی می می کند ما را خراب	63
شمارهٔ ۱۶ : از ترحم حسن جولان می نماید در نقاب	85
شمارهٔ ۱۷ : می شود در دور خط عاشق ز جانان کامیاب	76
شمارهٔ ۱۸ : عمر را پاس نفس باز ندارد ز شتاب	71
شمارهٔ ۱۹ : چه خیال است کند مست ترا باده ناب	53
شمارهٔ ۲۰ : روز در جام می آویز که در شب می ناب	64
شمارهٔ ۲۱ : چو ساخت قد ترا حلقه عمر پا به رکاب	95
شمارهٔ ۲۲ : یکی دو شد ز اجل ماتم روان غریب	70
شمارهٔ ۲۳ : زردرویی می کشد مهر از ترنج غبغبت	111
شمارهٔ ۲۴ : عمر چون از چل گذشت از وی وفاجستن خطاست	92
شمارهٔ ۲۵ : حاصل ما از نظربازی نگاه حسرت است	75
شمارهٔ ۲۶ : لعل جان بخش ترا خط دورباش آفت است	67
شمارهٔ ۲۷ : قسمت روشندلان از زندگانی کلفت است	85
شمارهٔ ۲۸ : در کهنسالی ز نسیان شکوه کفر نعمت است	57
شمارهٔ ۲۹ : بی دماغان را نرنجاندن به صحبت منت است	108
شمارهٔ ۳۰ : شیوه چشم کبود از چشم ها دلکشترست	74
شمارهٔ ۳۱ : باده لعلی ز لعل و شیشه از کان خوشترست	63
شمارهٔ ۳۲ : راحت مرگ فقیران ز اغنیا افزونترست	77
شمارهٔ ۳۳ : نیست شاه آن کس که او را تاج گوهر بر سرست	128
شمارهٔ ۳۴ : صندل بی مغز عالم گرده دردسرست	88
شمارهٔ ۳۵ : آنچه ما را از شراب زندگی در ساغرست	78
شمارهٔ ۳۶ : می شوم گل، در گریبان خار می افتد مرا	104
شمارهٔ ۳۷ : بحر نتواند غبار غم ز دل شستن مرا	94
شمارهٔ ۳۸ : می گشاید ذکر بر رویت در الله را	70
شمارهٔ ۳۹ : خط مشکین خواست عذر آن عذار ساده را	64
شمارهٔ ۴۰ : نیست سوی حق به جز تسلیم راهی بنده را	90
شمارهٔ ۴۱ : نیست پروای علایق طبع وحشت دیده را	78
شمارهٔ ۴۲ : عشق می پاشد ز یکدیگر دل غم پیشه را	99
شمارهٔ ۴۳ : حسن عالمسوز دارد بی قرار اندیشه را	66
شمارهٔ ۴۴ : زلف طرار تو می بندد زبان شانه را	60
شمارهٔ ۴۵ : بی سرانجامی صفا بخشد دل دیوانه را	76
شمارهٔ ۴۶ : نیل چشم زخم باشد زنگ کلفت سینه را	62
شمارهٔ ۴۷ : شوخی راز محبت می شکافد سینه را	91
شمارهٔ ۴۸ : بیخودی فرش است در چشم و دل بی تاب ما	59
شمارهٔ ۴۹ : می کند در پرده شب جلوه دایم روز ما	70
شمارهٔ ۵۰ : از گرانخوابی چو چشم دام آزادیم ما	76
شمارهٔ ۵۱ : بر زبان حرف طلب هرگز نمی آریم ما	74
شمارهٔ ۵۲ : دور شو ای آستین از دیده گریان ما	96
شمارهٔ ۵۳ : به همواری توان بردن سبق از همرهان اینجا	96
شمارهٔ ۵۴ : به احسان همتم می کرد قارون اهل دنیا را	60
شمارهٔ ۵۵ : تمنای تو دارد در کشاکش آسمان ها را	93
شمارهٔ ۵۶ : ز بدگویان امان خواهی، ز غیبت پاک کن لب را	115
شمارهٔ ۵۷ : ز خط اندیشه نبود چهره آن سرو قامت را	80
شمارهٔ ۵۸ : کجا اندیشه عقباست عقل ذوفنونت را؟	89
شمارهٔ ۵۹ : کند هر جا پریشان باد زلف مشکبارش را	59
شمارهٔ ۶۰ : توجه نیست با دلهای سنگین عشق سرکش را	76
شمارهٔ ۶۱ : به گلشن چون روی، بنما به گل چاک گریبان را	72
شمارهٔ ۶۲ : نلرزد چون دل از دهشت چو برگ بیدپیران را؟	72
شمارهٔ ۶۳ : به آسانی شود دلها مسخر گوشه گیران را	66
شمارهٔ ۶۴ : کشید آن سنگدل از دست من زلف پریشان را	62
شمارهٔ ۶۵ : ز نقصان گهر باشد گران خیزی بزرگان را	66
شمارهٔ ۶۶ : نشاط ظاهر از دل کی برد غم های پنهان را؟	105
شمارهٔ ۶۷ : عدالت عمر جاویدان دهد فرمانروایان را	83
شمارهٔ ۶۸ : مصیبت می کند بر دل گوارا زهر مردن را	89
شمارهٔ ۶۹ : بلایی نیست چون دل واپسی جانهای روشن را	73
شمارهٔ ۷۰ : نمی گردد حجاب از دورگردی لفظ مضمون را	63
شمارهٔ ۷۱ : چه حاصل کز غزالان بزم رنگین است مجنون را؟	74
شمارهٔ ۷۲ : به خاموشی سرآور روزگار زندگانی را	65
شمارهٔ ۷۳ : نمی آیی به بیداری چو در آغوش من شبها	85
شمارهٔ ۷۴ : به چشم مردم آگاه، این فرسوده قالبها	57
شمارهٔ ۷۵ : بخیل دوربین زان می کند وحشت ز صحبت ها	89
شمارهٔ ۷۶ : شود زیر و زبر مجموعه خاطر ز محفل ها	87
شمارهٔ ۷۷ : ز لعلش پر می گلرنگ شد پیمانه دلها	65
شمارهٔ ۷۸ : به چشم عاقبت بین هر که خود را دید در دنیا	80
شمارهٔ ۷۹ : (سر تسلیم خرد بر خط جام است اینجا	68
شمارهٔ ۸۰ : (هر که خاموش شد از اهل بیان است اینجا	68
شمارهٔ ۸۱ : جز یتیمی چه بر این داشت در گوش ترا	80
شمارهٔ ۸۲ : این نه خط است سیه کرده بناگوش ترا	80
شمارهٔ ۸۳ : زاهد خشک بود دشمن جان میکش را	55
شمارهٔ ۸۴ : پند ارباب خرد پنبه گوش است مرا	110
شمارهٔ ۸۵ : چون سویداست نهان در دل شب کوکب ما	73
شمارهٔ ۸۶ : می تپد در جگر خاک همان طینت ما	65
شمارهٔ ۸۷ : چرخ خونخوار دلیرست به خونریزی ما	104
شمارهٔ ۸۸ : چه نسبت است به یوسف رخ نکوی ترا؟	100
شمارهٔ ۸۹ : مسنج با دل شب فیض صبح انور را	75
شمارهٔ ۹۰ : چه آتش است به جان این دل مشوش را؟	85
شمارهٔ ۹۱ : حذر ز ناخن الماس نیست داغ مرا	64
شمارهٔ ۹۲ : فراغبال محال است راست کیشان را	69
شمارهٔ ۹۳ : رخسار آتشین نپذیرد نقاب را	91
شمارهٔ ۹۴ : گردد دو نیم، دل ز گلستان ملول را	66
شمارهٔ ۹۵ : خال تو سوخت جان من غم سرشته را	96
شمارهٔ ۹۶ : زخم زبان به جوش نیارد فسرده را	61
شمارهٔ ۹۷ : کم کم کن آشنا به لب زخم دشنه را	87
شمارهٔ ۹۸ : عقل شرع باطن است و شرع عقل ظاهرست	73
شمارهٔ ۹۹ : داغدار عشق را نور و صفای دیگرست	71
شمارهٔ ۱۰۰ : جای برگ گل به بستر اشک رنگینم بس است	74
شمارهٔ ۱۰۱ : عیب مردم بر هنر تا چند بگزینی، بس است	63
شمارهٔ ۱۰۲ : نغمه های جانفزا در پرده نی مدغم است؟	86
شمارهٔ ۱۰۳ : شانه با صد دست از بست و گشادش درهم است	69
شمارهٔ ۱۰۴ : بی خبر از غفلت خویش است تا جان در تن است	62
شمارهٔ ۱۰۵ : عمر را بر باد دادن تن به صحبت دادن است	103
شمارهٔ ۱۰۶ : آتشین رویی که داغ ما گلی از باغ اوست	85
شمارهٔ ۱۰۷ : حاصل دنیا و بال جان فارغبال توست	87
شمارهٔ ۱۰۸ : کاکل او دام در راه صبا انداخته است	56
شمارهٔ ۱۰۹ : یوسف از بی مهری اخوان به چاه افتاده است	90
شمارهٔ ۱۱۰ : تا دل از دستم شراب ارغوانی برده است	79
شمارهٔ ۱۱۱ : کی نسیم صبحدم با غنچه گل کرده است	83
شمارهٔ ۱۱۲ : بس که بر آن پیکر سیمین قبا چسبیده است	75
شمارهٔ ۱۱۳ : تا دل بی تاب من گرم طلب گردیده است	69
شمارهٔ ۱۱۴ : هر که با بی نسبتان گردد طرف، دیوانه است	171
شمارهٔ ۱۱۵ : بی حیا گر غوطه در گوهر زند بی مایه است	65
شمارهٔ ۱۱۶ : آب حیوان با لب لعل تو خون مرده ای است	73
شمارهٔ ۱۱۷ : نغمه شیرین در مذاقم بی شراب تلخ نیست	116
شمارهٔ ۱۱۸ : دل به صحبت ذوق خلوت دیده را در بند نیست	64
شمارهٔ ۱۱۹ : جز حریم دل کز آب و گل در او آثار نیست	92
شمارهٔ ۱۲۰ : گوش ناقص طینتان را پرده انصاف نیست	84
شمارهٔ ۱۲۱ : در چمن چون باغدار لاله گون خود گذشت	76
شمارهٔ ۱۲۲ : بعد سالی در گلستان جلوه ای گل کرد و رفت	60
شمارهٔ ۱۲۳ : از دعا در صبح کام دل توان آسان گرفت	49
شمارهٔ ۱۲۴ : خبرها می دهد از می پرستی رنگ غمازت	49
شمارهٔ ۱۲۵ : مرا در چاه چون یوسف وطن از مکر اخوان است	92
شمارهٔ ۱۲۶ : غرض از خوردن می مستی بالادست است	84
شمارهٔ ۱۲۷ : ناله نی حدی قافله ارواح است	97
شمارهٔ ۱۲۸ : پیر را قامت خم سوی عدم راهبرست	67
شمارهٔ ۱۲۹ : (در خموشی لب من چهره گشای رازست	66
شمارهٔ ۱۳۰ : چشم مینا ز سیه بختی ما خونریزست	72
شمارهٔ ۱۳۱ : بس که با سنگ ز سختی دل من یکرنگ است	52
شمارهٔ ۱۳۲ : هر سر موی تو در کاوش دل مژگان است	90
شمارهٔ ۱۳۳ : تا ز می چهره گلرنگ تو افروخته است	61
شمارهٔ ۱۳۴ : تا چمن را قد و رخسار تو آراسته است	77
شمارهٔ ۱۳۵ : رگ جان من و آن زلف به هم پیوسته است	68
شمارهٔ ۱۳۶ : دل دگربار در آن زلف دو تا افتاده است	77
شمارهٔ ۱۳۷ : از رگ ابر هوا دسته سنبل شده است	80
شمارهٔ ۱۳۸ : باز سرمشق جنونم خط نازک رقمی است	66
شمارهٔ ۱۳۹ : هر چه جز حیرت دیدار بود نادانی است	86
شمارهٔ ۱۴۰ : گر چه رخسار ترا آب طراوت کم نیست	80
شمارهٔ ۱۴۱ : عشق را چشم به سامان تن آسانی نیست	64
شمارهٔ ۱۴۲ : از سرانجام عمارت خوشی از دلها رفت	96
شمارهٔ ۱۴۳ : به گریه جوهر بینش ز دیده ما ریخت	81
شمارهٔ ۱۴۴ : چه غم اگر تهی از باده جام و شیشه ماست؟	91
شمارهٔ ۱۴۵ : چنان که مهر خموشی سپند آفتهاست	81
شمارهٔ ۱۴۶ : دلم ربوده خط شکسته بسته اوست	70
شمارهٔ ۱۴۷ : چه سود ازین که کتبخانه جهان از توست؟	83
شمارهٔ ۱۴۸ : دلیل راه توکل امید کوتاه است	69
شمارهٔ ۱۴۹ : خموش هر که شد از قیل و قال وارسته است	799
شمارهٔ ۱۵۰ : پلنگ اگر چه ز خشم آتش فروخته ای است	86
شمارهٔ ۱۵۱ : هزار رنگ بلا در خمار میخواری است	81
شمارهٔ ۱۵۲ : گل سر سبد روزگار، خوش خویی است	70
شمارهٔ ۱۵۳ : چه شد که مجلس ما را ز شمع زیور نیست	75
شمارهٔ ۱۵۴ : به زور خرده جان را نگاه نتوان داشت	59
شمارهٔ ۱۵۵ : یعقوب از فروغ جمال تو چشم باخت	78
شمارهٔ ۱۵۶ : جایی مرو نخوانده که گر خانه خداست	61
شمارهٔ ۱۵۷ : ابر سیاه حامل باران رحمت است	91
شمارهٔ ۱۵۸ : با قبله طاق ابروی او را چه نسبت است؟	81
شمارهٔ ۱۵۹ : موی سفید ریشه آه ندامت است	79
شمارهٔ ۱۶۰ : ای شانه زلف و کاکل دلدار نازک است	65
شمارهٔ ۱۶۱ : موی سفید صبحدم جان غافل است	50
شمارهٔ ۱۶۲ : چندان که خار در پی آزار بلبل است	69
شمارهٔ ۱۶۳ : این شور در جهان نه از افلاک و انجم است	57
شمارهٔ ۱۶۴ : دیدار یار در گره چشم بستن است	79
شمارهٔ ۱۶۵ : درمان درد هجر ز جان دست شستن است	88
شمارهٔ ۱۶۶ : شکرفروش مصر حلاوت زبان توست	53
شمارهٔ ۱۶۷ : خال است این که بر لب او چشم دوخته است؟	56
شمارهٔ ۱۶۸ : چشمم ز پهلوی دل دیوانه پر شده است	82
شمارهٔ ۱۶۹ : نی انجمن فروز شراب شبانه است	63
شمارهٔ ۱۷۰ : ز پیری حاصل من مد آه است	85
شمارهٔ ۱۷۱ : ظرافت آتش افروز جدایی است	79
شمارهٔ ۱۷۲ : در چمن روزگار فال شکفتن خطاست	82
شمارهٔ ۱۷۳ : حسن را با عشق شان دیگرست	63
شمارهٔ ۱۷۴ : عشق هر چند مجازی است خوش است	73
شمارهٔ ۱۷۵ : حسن در دوستی یگانه خوش است	61
شمارهٔ ۱۷۶ : عالمی را لعل او مست از شراب ناب کرد	81
شمارهٔ ۱۷۷ : از تراش آن خط مشکین جلوه زان رخسار کرد	56
شمارهٔ ۱۷۸ : منع ما کی می توان از دستبوس امروز کرد؟	54
شمارهٔ ۱۷۹ : از حیا نتوان به چشم او نگاه تیز کرد	59
شمارهٔ ۱۸۰ : ذات حق را چون توان در این جهان ادراک کرد؟	75
شمارهٔ ۱۸۱ : دانه خال تو خون از چشم صیاد آورد	84
شمارهٔ ۱۸۲ : عالمی از منع زینت خرم و دلشاد شد	75
شمارهٔ ۱۸۳ : خلقی از گفتار بی کردار من هشیار شد	60
شمارهٔ ۱۸۴ : بی تائمل هر که در محفل سخن پرداز شد	51
شمارهٔ ۱۸۵ : خرد دانست آن که جرم خویش را بیچاره شد	79
شمارهٔ ۱۸۶ : تازه رو زخم کهن از زخم های تازه شد	81
شمارهٔ ۱۸۷ : داستان عمر طی شد حرف او آخر نشد	84
شمارهٔ ۱۸۸ : تا مسیحا رفت از عالم دل خرم نماند	66
شمارهٔ ۱۸۹ : ساده لوحانی که رو در کنج عزلت کرده اند	74
شمارهٔ ۱۹۰ : تا نقاب از رخ برافکنده است در مشکین پرند	82
شمارهٔ ۱۹۱ : غیرت خسرو چو خواهد رشک فرمایی کند	59
شمارهٔ ۱۹۲ : در دل معشوق جای خود ادب وا می کند	78
شمارهٔ ۱۹۳ : آن که لب باز از سر رغبت به غیبت می کند	82
شمارهٔ ۱۹۴ : میکشان را باده گلرنگ خندان می کند	68
شمارهٔ ۱۹۵ : تکیه گاه خلق، لطف حق تعالی بس بود	82
شمارهٔ ۱۹۶ : دور ساغر بی هوای ابر پا در گل بود	71
شمارهٔ ۱۹۷ : در بساط آسمان خشک، همت کم بود	88
شمارهٔ ۱۹۸ : حاصل جمعیت عالم پریشانی بود	95
شمارهٔ ۱۹۹ : بخت با ما بر خلاف راه مقصد می رود	60
شمارهٔ ۲۰۰ : دیده هر کس که از اشک ندامت تر شود	62
شمارهٔ ۲۰۱ : هر که گرداند ز دنیا روی، از مردان شود	71
شمارهٔ ۲۰۲ : فیض روشن گوهران از ارتحال افزون شود	61
شمارهٔ ۲۰۳ : از شراب لاله گون همت دوبالا می شود	97
شمارهٔ ۲۰۴ : حسن خط از حلقه گشتن ها زیادت می شود	85
شمارهٔ ۲۰۵ : در وجود ما شراب تلخ باطل می شود	72
شمارهٔ ۲۰۶ : عمر اهل دولت از احسان دو چندان می شود	80
شمارهٔ ۲۰۷ : آسمان افتادگان را غمگساری می شود	80
شمارهٔ ۲۰۸ : خون می را از عروق تاک می باید کشید	72
شمارهٔ ۲۰۹ : ساغر می را به دست می پرست ما دهید	52
شمارهٔ ۲۱۰ : کجا چشم بد از دود سپندم در گزند افتد؟	79
شمارهٔ ۲۱۱ : به جز دندان کز آب زندگی چون آسیا گردد	70
شمارهٔ ۲۱۲ : به عادت هر کجا زهری است شیرین چون شکر گردد	56
شمارهٔ ۲۱۳ : چنین از می گر آن سیب زنخدان لاله گون گردد	92
شمارهٔ ۲۱۴ : طریق کفر و دین در شاهراه دل یکی گردد	94
شمارهٔ ۲۱۵ : ز پرگویی دهان هرزه گویان باز می گردد	89
شمارهٔ ۲۱۶ : دلی دارم که از یاد طرب غمناک می گردد	76
شمارهٔ ۲۱۷ : به هر کس آسمان شد مهربان بیچاره می گردد	70
شمارهٔ ۲۱۸ : غم روی زمین ما را غبار دل نمی گردد	76
شمارهٔ ۲۱۹ : به می خشکی ز طبع زاهدان زایل نمی گردد	65
شمارهٔ ۲۲۰ : ز نخل خشک مریم این رطب بر خاک می بارد	69
شمارهٔ ۲۲۱ : ز بس اندیشه سرو از قامت آن دلربا دارد	56
شمارهٔ ۲۲۲ : مرا از شکر نه کفران نعمت بسته لب دارد	51
شمارهٔ ۲۲۳ : شود خونریزتر حسنی که عاشق بیشتر دارد	47
شمارهٔ ۲۲۴ : که جز من می تواند تا مرا گرم سخن دارد؟	87
شمارهٔ ۲۲۵ : به ظاهر چین در ابرو گرچه آن نازآفرین دارد	77
شمارهٔ ۲۲۶ : نهان در پرده هر موی من آه آتشین دارد	83
شمارهٔ ۲۲۷ : به هر رنگی که باشد دل، همان صورت جهان گیرد	73
شمارهٔ ۲۲۸ : که دارم غیر خط تا از رخ او داد من گیرد؟	64
شمارهٔ ۲۲۹ : من آن سیلم که منزل پیش راه من نمی گیرد	82
شمارهٔ ۲۳۰ : به ماتم هر که کام خود ز افغان تلخ می سازد	51
شمارهٔ ۲۳۱ : سیه مستان غفلت را فلک هشیار می سازد	75
شمارهٔ ۲۳۲ : آب حیات آتش رخساره ها می است	58
شمارهٔ ۲۳۳ : حسنت هلال را به سر آسمان شکست	58
شمارهٔ ۲۳۴ : رخسار او مقید زلف بلند نیست	74
شمارهٔ ۲۳۵ : ما را شکایت از سخن تلخ یار نیست	89
شمارهٔ ۲۳۶ : ما را کنار و بوس توقع ز یار نیست	80
شمارهٔ ۲۳۷ : در گریه بی رخت مژه را اختیار نیست	52
شمارهٔ ۲۳۸ : عمر عزیز قابل سوز و گداز نیست	58
شمارهٔ ۲۳۹ : گفتی نمی توان ز لب دلستان گذشت	66
شمارهٔ ۲۴۰ : از داغ تازگی جگر پاره پاره یافت	88
شمارهٔ ۲۴۱ : از روی عرقناک تو خورشید کباب است	96
شمارهٔ ۲۴۲ : از پرده شرم تو دلم داغ و کباب است	88
شمارهٔ ۲۴۳ : تنها نه همین با تو مرا روی نیازست	78
شمارهٔ ۲۴۴ : صد در صد آفاق، بیابان جنون است	66
شمارهٔ ۲۴۵ : دایم دلم از دخل نفهمیده غمین است	73
شمارهٔ ۲۴۶ : با عشق تو اندیشه کونین گناه است	62
شمارهٔ ۲۴۷ : هر قطره شبنم به چمن دانه ذکری است	74
شمارهٔ ۲۴۸ : هر داغ درین لاله ستان خیمه لیلی است	60
شمارهٔ ۲۴۹ : از رفتن گل صحن چمن نوحه سرایی است	84
شمارهٔ ۲۵۰ : با خوی سرکش او آتش سخن پذیرست	64
شمارهٔ ۲۵۱ : رنگ شراب دارد یاقوت درفشانت	55
شمارهٔ ۲۵۲ :	76
شمارهٔ ۲۵۳ : تواضع خصم بالادست را بی زور می سازد	72
شمارهٔ ۲۵۴ : دلم چون برگ بید از حرف بی هنگام می لرزد	96
شمارهٔ ۲۵۵ : تبسم کن که جان باده لعلی قبا سوزد	82
شمارهٔ ۲۵۶ : اگر مهر خموشی زان لب شیرین بیان خیزد	71
شمارهٔ ۲۵۷ : ز بس گفتار من از دل غبارآلود می خیزد	65
شمارهٔ ۲۵۸ : به تمکینی ز جای خویش آن طناز می خیزد	87
شمارهٔ ۲۵۹ : زخامی هر کبابی اشک خونین بر زمین ریزد	68
شمارهٔ ۲۶۰ : ز ماه روزه حسن آن پری پیکر دو چندان شد	94
شمارهٔ ۲۶۱ : چه پروا عاشق بیتاب را از سوختن باشد؟	87
شمارهٔ ۲۶۲ : بزرگان را به تعلیم کسی حاجت نمی باشد	66
شمارهٔ ۲۶۳ : ز شهرت ناقص از کامل عیاران بیش می بالد	85
شمارهٔ ۲۶۴ : دلی کز خامشی روشن شود مردن نمی داند	56
شمارهٔ ۲۶۵ : ز بی دردی پر و بال طلب از کار می ماند	63
شمارهٔ ۲۶۶ : مزن ای سرو با شمشاد او لاف از خرام خود	69
شمارهٔ ۲۶۷ : نگردم چون سبو غافل ز حفظ آبروی خود	76
شمارهٔ ۲۶۸ : گریبان چاک در گلشن چو آن طناز می آید	68
شمارهٔ ۲۶۹ : ز ماه نوگشاد عقده دلها نمی آید	60
شمارهٔ ۲۷۰ : به قلب خصم عاجز تاختن از ما نمی آید	75
شمارهٔ ۲۷۱ : به روی نرم، کار از اهل دنیا برنمی آید	69
شمارهٔ ۲۷۲ : نشاط ظاهری دل را گره از کار نگشاید	80
شمارهٔ ۲۷۳ : چون فروزان ز می آن آینه طلعت گردد	84
شمارهٔ ۲۷۴ : سر ما گرم ز زور می بی غش گردد	105
شمارهٔ ۲۷۵ : صحبت مردم افسرده سکون می آرد	70
شمارهٔ ۲۷۶ : صبح وصل است و مرا حال چنین می گذرد	90
شمارهٔ ۲۷۷ : طفل محبوبم اگر رخ ز شراب افروزد	64
شمارهٔ ۲۷۸ : بی تائمل به مقامی دل غافل نرسد	66
شمارهٔ ۲۷۹ : از سفر با رخ افروخته جانان آمد	68
شمارهٔ ۲۸۰ : اهل بازار ز زهاد به انصافترند	70
شمارهٔ ۲۸۱ : پیش سایل چه ضرورست بپا برخیزند؟	59
شمارهٔ ۲۸۲ : گر مصور قلم از موی میان تو کند	76
شمارهٔ ۲۸۳ : اول و آخر الله ازان آه بود	71
شمارهٔ ۲۸۴ : از حیات آنچه ترا صرف به طاعات شود	66
شمارهٔ ۲۸۵ : حسن اگر بدرقه شعله آواز شود	98
شمارهٔ ۲۸۶ : گر چنین جلوه گر آن سرو قباپوش شود	61
شمارهٔ ۲۸۷ : زود از خنده بی مغز دهن بسته شود	55
شمارهٔ ۲۸۸ : یوسف از دیدن رخسار تو خودبین نشود	80
شمارهٔ ۲۸۹ : دل سودازده داغ تو به افسر ندهد	53
شمارهٔ ۲۹۰ : گریه امروز به رنگ دگرم می آید	67
شمارهٔ ۲۹۱ : کیست آن کس که نه بر حال مسافر گرید؟	78
شمارهٔ ۲۹۲ : مدار خویش بزرگی که بر شراب نهاد	111
شمارهٔ ۲۹۳ : خسیس باده چو نوشد خسیس تر گردد	92
شمارهٔ ۲۹۴ : می مدام دل لاله را سیه دارد	61
شمارهٔ ۲۹۵ : اگر نه اشک مرادست بر گلو گیرد	76
شمارهٔ ۲۹۶ : همین ز می نه رخ بزم ها نگارین شد	61
شمارهٔ ۲۹۷ : ز آفتاب شود خشک خط چو تر باشد	64
شمارهٔ ۲۹۸ : خدنگ بی غرضان را خطا نمی باشد	81
شمارهٔ ۲۹۹ : ز پیچ و تاب در دل به ما فراز نشد	73
شمارهٔ ۳۰۰ : به روی لاله و گل هر که می نمی نوشد	57
شمارهٔ ۳۰۱ : پیاله ای به لبم چرخ آشنا نکند	83
شمارهٔ ۳۰۲ : دلی که آب شد از عشق برقرار بود	78
شمارهٔ ۳۰۳ : دل از رفیق گرانجان ز عمر سیر شود	69
شمارهٔ ۳۰۴ : به دست من کمر نازک تو چون آید؟	78
شمارهٔ ۳۰۵ : اگر ز دست تهی، کام برنمی آید	62
شمارهٔ ۳۰۶ : نخلی که سرکشی نکند پایمال باد!	72
شمارهٔ ۳۰۷ : سیر شکوفه عقل مرا زیر دست کرد	64
شمارهٔ ۳۰۸ : در گلشنی که حسن تو عارض جمال کرد	57
شمارهٔ ۳۰۹ : حسن از حجاب، غصه و تشویش می خورد	88
شمارهٔ ۳۱۰ : با جسم کس به عالم بالا نمی رسد	109
شمارهٔ ۳۱۱ : دل از سفید گشتن مو ناامید شد	74
شمارهٔ ۳۱۲ : حسن تو زیردست خط مشکبار شد	79
شمارهٔ ۳۱۳ : غلیان ز دودمان وجود آشکار شد	70
شمارهٔ ۳۱۴ : از اختیار دم دل گمراه می زند	67
شمارهٔ ۳۱۵ : گر چه در ظاهر به زه دارم کمان اختیار	74
شمارهٔ ۳۱۶ : تیشه من چون زند دامان جرائت بر کمر	92
شمارهٔ ۳۱۷ : گر باغبان زکات زر گل برون کند	57
شمارهٔ ۳۱۸ : اشکم همیشه خون به دل آستین کند	116
شمارهٔ ۳۱۹ : خوبان اگر چه زبده اولاد آدمند	70
شمارهٔ ۳۲۰ : روشندلان که قبله خود روی او کنند	71
شمارهٔ ۳۲۱ : در حفظ آن کسی که ز می بی خبر شود	74
شمارهٔ ۳۲۲ : بیداد آسمان چه خیال است کم شود	66
شمارهٔ ۳۲۳ : از باده چون عقیق تو سیراب می شود	75
شمارهٔ ۳۲۴ : از خود گسسته، بار به دنیا نمی شود	80
شمارهٔ ۳۲۵ : از بانگ نی دلی که جراحت نمی شود	86
شمارهٔ ۳۲۶ : از تاج باج خواه فریدون حذر کنید	65
شمارهٔ ۳۲۷ : تقصیر میانش ز خم و پیچ ندارد	66
شمارهٔ ۳۲۸ : حاشا که طلبکار حق آرام پذیرد	69
شمارهٔ ۳۲۹ : جز سرکشی از آدم بی درد چه خیزد؟	72
شمارهٔ ۳۳۰ : از شهد جهان جز غم و تشویش چه خیزد؟	68
شمارهٔ ۳۳۱ : از موی چو کافور دلم بیت حزن شد	67
شمارهٔ ۳۳۲ : تا گوهر ذات تو نهان زیر زمین شد	92
شمارهٔ ۳۳۳ : می خورد و فروزان شد و از شرم برآمد	70
شمارهٔ ۳۳۴ : کی در تن خاکی دل آگاه گذارند؟	82
شمارهٔ ۳۳۵ : طول امر از دل چه خیال است برآید؟	105
شمارهٔ ۳۳۶ : زنگ از دل ما آن خط شبرنگ زداید	85
شمارهٔ ۳۳۷ : خط در دل روشن گهران مهر فزاید	65
شمارهٔ ۳۳۸ : در کسوت فقر آن رخ چون ماه ببینید	74
شمارهٔ ۳۳۹ : در صیدگاه دنیا هر کس که هوش دارد	84
شمارهٔ ۳۴۰ : تا خط دمید با من دلدار هم سخن شد	72
شمارهٔ ۳۴۱ : دل ز من خال یار می گیرد	90
شمارهٔ ۳۴۲ : هیچ شریفی خسیس رای نباشد	77
شمارهٔ ۳۴۳ : خسیس از هنرپیشگان عیب بیند	51
شمارهٔ ۳۴۴ : از نمدپوشان زبان طعن را کوتاه دار	75
شمارهٔ ۳۴۵ : گل گلاب از هرزه خندی شد درین نیلی حصار	76
شمارهٔ ۳۴۶ : شد فزون در دور خط کیفیت لبهای یار	58
شمارهٔ ۳۴۷ : پوچ گو را بر سر گفتار بی حاصل میار	66
شمارهٔ ۳۴۸ : وقت خواب ناز، آن مژگان بود خونریزتر	50
شمارهٔ ۳۴۹ : هر که برگش بیش، وقت مرگ لرزد بیشتر	60
شمارهٔ ۳۵۰ : هست حاجت در بساط کج کلاهان بیشتر	78
شمارهٔ ۳۵۱ : می رسد هر دم مرا از نوخطان نیش دگر	63
شمارهٔ ۳۵۲ : بر دل موری درین عبرت سرا غافل مخور	71
شمارهٔ ۳۵۳ : کریم سایل خود را غنی کند یکبار	80
شمارهٔ ۳۵۴ : یکی هزار شود داغ در دل افگار	85
شمارهٔ ۳۵۵ : ندیده ایم به جز ماه روزه ماه دگر	69
شمارهٔ ۳۵۶ : با چهره شکسته و با چشم اشکبار	91
شمارهٔ ۳۵۷ : سامان دهر را همه اسباب غم شمار	53
شمارهٔ ۳۵۸ : در دیده ها اگر چه بود راه هند دور	65
شمارهٔ ۳۵۹ : مخور فریب محبت ز ناله همه کس	71
شمارهٔ ۳۶۰ : برنیایی خوش به اهل فکر، ناخوش هم مباش	102
شمارهٔ ۳۶۱ : یک سر مو منت از اخوان کم فرصت مکش	62
شمارهٔ ۳۶۲ : از ته دل نیست از همصحبتان رنجیدنش	63
شمارهٔ ۳۶۳ : یار گندم گون جوی نگذاشت در من عقل و هوش	657	1
شمارهٔ ۳۶۴ : در کهنسالی نیفتد کافر از سامان خویش!	82
شمارهٔ ۳۶۵ : حسن هیهات است بردارد نظر از روی خویش	71
شمارهٔ ۳۶۶ : صنوبر قامتی کز خاک می روید گرفتارش	89
شمارهٔ ۳۶۷ : در آن محفل که برخیزد نقاب از روی گلپوشش	66
شمارهٔ ۳۶۸ : تماشای جمال خود چنان برده است از هوشش	74
شمارهٔ ۳۶۹ : دل خونین چنان آمیخت با فولاد پیکانش	96
شمارهٔ ۳۷۰ : قلم ماری است کز رشوت بود افسون گیرایش	78
شمارهٔ ۳۷۱ : به دوری محو از خاطر نگردد قد رعنایش	67
شمارهٔ ۳۷۲ : سلیمانی است حسن، انگشتری از حلقه مویش	58
شمارهٔ ۳۷۳ : غوطه در زنگ زد آیینه روشن گهرش	70
شمارهٔ ۳۷۴ : عمر گویی است سبک، قامت خم چوگانش	63
شمارهٔ ۳۷۵ : به عزم صید چنان گرم خاست شهبازش	80
شمارهٔ ۳۷۶ : مطرب مکن ز صافی آواز انتعاش	70
شمارهٔ ۳۷۷ : محو کی از صفحه دلها شود آثار من؟	144
شمارهٔ ۳۷۸ : بس که از دوران به سختی بگذرد احوال من	83
شمارهٔ ۳۷۹ : دارد از سبقت ز چشم بد خطرها جان من	73
شمارهٔ ۳۸۰ : از علایق دل ز آب و گل نمی آید برون	86
شمارهٔ ۳۸۱ : آبروی دیده ها باشد ز اشک آتشین	65
شمارهٔ ۳۸۲ : در جبین تاک، نور باده بی غش ببین	85
شمارهٔ ۳۸۳ : خط مشکین را به گرد خال آن مهوش ببین	87
شمارهٔ ۳۸۴ : ز شعر خویش نتوان فیض شعر دیگران بردن	107
شمارهٔ ۳۸۵ : ز شرم افزون توان گل از عذار دلستان چیدن	69
شمارهٔ ۳۸۶ : ازان خرسند گردیدم ز دیدن ها به نادیدن	59
شمارهٔ ۳۸۷ : ز اهل عقل همواری به مجنونان فزون تر کن	70
شمارهٔ ۳۸۸ : جوانی برد با خود آنچه می آمد به کار از من	51
شمارهٔ ۳۸۹ : نباشد در مقام دلبری نازک نهال من	73
شمارهٔ ۳۹۰ : ندارد حاجت تکرار گفتار تمام من	54
شمارهٔ ۳۹۱ : به پرگار از توکل شد چنان برگ و نوای من	85
شمارهٔ ۳۹۲ : تا سر خود به گریبان نتوانی بردن	86
شمارهٔ ۳۹۳ : می گشاید ز خموشان دل بی کینه من	94
شمارهٔ ۳۹۴ : اگر عزیز توان شد به آبروی کسان	63
شمارهٔ ۳۹۵ : توان به خامشی از عمر کام دل بردن	108
شمارهٔ ۳۹۶ : به طوق غبغب سیمین او نظر واکن	73
شمارهٔ ۳۹۷ : عرق به چهره اش از تاب می نشسته ببین	75
شمارهٔ ۳۹۸ : از توست آنچه می دهی آن را به دیگران	67
شمارهٔ ۳۹۹ : ز احسان بنای دولت خود باثبات کن	90
شمارهٔ ۴۰۰ : ای غنچه لب رعایت اهل نیاز کن	117
شمارهٔ ۴۰۱ : عیش جهان در آن لب خندان نظاره کن	70
شمارهٔ ۴۰۲ : پهلو تهی ز ناوک آن دلربا مکن	76
شمارهٔ ۴۰۳ : بر جام باده چشم ندارد حباب من	61
شمارهٔ ۴۰۴ : در سوختن زیاده شود آب و تاب من	99
شمارهٔ ۴۰۵ : متراش خط ز چهره خود پر عتاب من	69
شمارهٔ ۴۰۶ : آشفته می شود ز نصیحت دماغ من	69
شمارهٔ ۴۰۷ : در لعل یار خنده دندان نما ببین	120
شمارهٔ ۴۰۸ : عتاب گلرخان در پرده دارد لطف پنهانی	73
شمارهٔ ۴۰۹ : زبان در کام کش تا خامشان را همزبان بینی	118
شمارهٔ ۴۱۰ : کند گل جمع خود را چون تو در گلزار می آیی	68
شمارهٔ ۴۱۱ : سوز داغ دلم ای لاله تو نشناخته ای	92
شمارهٔ ۴۱۲ : بوی گل غنچه شود چون تو به گلزار آیی	66
شمارهٔ ۴۱۳ : جام جم مهر خموشی است اگر بینایی	79
شمارهٔ ۴۱۴ : عرق فشان رخ خود از شراب ساخته ای	73
شمارهٔ ۴۱۵ : کیم، به وادی فقر و سلوک نزدیکی	78
شمارهٔ ۴۱۶ : عبیر فتنه به زلف سیاهت ارزانی!	65
شمارهٔ ۴۱۷ : مخالفت نبود در جهان تنهایی	62
شمارهٔ ۴۱۸ : در ماه روزه سیر مه ما نکرده ای	76
شمارهٔ ۴۱۹ : ای خط سبز کز لب جانان دمیده ای	67
شمارهٔ ۴۲۰ : هر لحظه خرابم کند آن چشم به رنگی	67
شمارهٔ ۴۲۱ : با خود پرداز از منزل طرازی	54
شمارهٔ ۴۲۲ : گر می نمی ستانی ای زاهد ریایی	67
شمارهٔ ۴۲۴ : بر گردن است خون دو صد کشته چون منش	103
شمارهٔ ۴۲۳ : در حریمی که لب خود به شکرخنده گشایی	71
شمارهٔ ۴۲۵ : ماهی که عرض می دهد از فلس، مال خویش	52
شمارهٔ ۴۲۶ : از کرم آن کس که شهرت است مرادش	70
شمارهٔ ۴۲۷ : چون آتش است رغبت بی منتهای حرص	57
شمارهٔ ۴۲۸ : با قد خم گشته روگردان مشو از راه حق	53
شمارهٔ ۴۲۹ : بی فسادی نیست گر رو در صلاح آرند خلق	72
شمارهٔ ۴۳۰ : مرو از راه به احسان خسیسانه خلق	70
شمارهٔ ۴۳۱ : نیست از گرد مذلت متواضع را باک	71
شمارهٔ ۴۳۲ : برات رزق ترا از زراعت ایزد پاک	66
شمارهٔ ۴۳۳ : می کند عیب نمایان را هنرپرور کمال	62
شمارهٔ ۴۳۴ : روزگاری شد دل افسرده دارم در بغل	60
شمارهٔ ۴۳۵ : هر که را از سایلان ناشاد می سازد بخیل	85
شمارهٔ ۴۳۶ : هر که از لاغری انگشت نما شد چو هلال	67
شمارهٔ ۴۳۷ : تن گران و جان نزار و دل کباب است از طعام	73
شمارهٔ ۴۳۸ : لازم یکدیگر افتاده است ناکامی و کام	86
شمارهٔ ۴۳۹ : حرص کرد از دعوی فقر و فنا شرمنده ام	80
شمارهٔ ۴۴۰ : می چکد چون شمع آتش از زبان خامه ام	79
شمارهٔ ۴۴۱ : اشک خونین بس که زد جوش از دل دیوانه ام	64
شمارهٔ ۴۴۲ : ناز آن لبها ز خط از قدردانی می کشم	87
شمارهٔ ۴۴۳ : گر چه در راه سخن کرده است از سر پا قلم	76
شمارهٔ ۴۴۴ : از خموشی ما ز دست هرزه نالان رسته ایم	87
شمارهٔ ۴۴۵ : ما به رنجش اکتفا از تندخویان کرده ایم	91
شمارهٔ ۴۴۶ : غم به آه از سینه افگار برمی آوریم	68
شمارهٔ ۴۴۷ : چند دل ز اندیشه بیش و کم روزی خوریم؟	92
شمارهٔ ۴۴۸ : بر زمین خط از خیال سرو قدی می کشیم	60
شمارهٔ ۴۴۹ : کجا شور قیامت تلخ سازد خواب شیرینم؟	59
شمارهٔ ۴۵۰ : ما نه امروز ز گلگشت چمن سیر شدیم	93
شمارهٔ ۴۵۱ : چنان که جمله عبادات از وضوست تمام	78
شمارهٔ ۴۵۲ : نجست ناوک آهی درست از شستم	97
شمارهٔ ۴۵۳ : مرا که هست میسر سبو به دوش کشم	72
شمارهٔ ۴۵۴ : به دست چون شکن زلف او شمار کنم	73
شمارهٔ ۴۵۵ : کجاست مشت زری تا چو گل به باد دهیم	86
شمارهٔ ۴۵۶ : دل را ز زلف آن بت پرفن گرفته ام	60
شمارهٔ ۴۵۷ : از بس که بی گمان به در دل رسیده ام	55
شمارهٔ ۴۵۸ : جان دگر ز بوسه دلدار یافتم	70
شمارهٔ ۴۵۹ : از جلوه ات ز هوش من زار می روم	67
شمارهٔ ۴۶۰ : ما در جهان قرار اقامت نداده ایم	57
شمارهٔ ۴۶۱ : ز اهل کرم به هند کسی را ندیده ایم	54
شمارهٔ ۴۶۲ : پیوسته ما ز فکر دو عالم مشوشیم	86
شمارهٔ ۴۶۳ : ما آبروی فقر به گوهر نمی دهیم	61
شمارهٔ ۴۶۴ : طرفی ز نهال قد آن شوخ نبستم	69
شمارهٔ ۴۶۵ : از دل نبرد زنگ الم باد بهارم	77
شمارهٔ ۴۶۶ : ما از لب خامش ز سخن داد گرفتیم	67
شمارهٔ ۴۶۷ : ما همچو شرر تلخی غربت نکشیدیم	89
شمارهٔ ۴۶۸ : یک دم که به کف باده گلرنگ نداریم	87
شمارهٔ ۴۶۹ : ز تن عضوی بود دلهای خودکام	72
شمارهٔ ۴۷۰ : روی خوبت زنگ خودبینی زدود از گلرخان	66
شمارهٔ ۴۷۱ : حلقه هر در مشو با قامت همچون کمان	70
شمارهٔ ۴۷۲ : نوشها درج است در نیش عتاب آلودگان	67
شمارهٔ ۴۷۳ : عیب دنیا را نمی بینند کوته دیدگان	58
شمارهٔ ۴۷۴ : دل چو روشن گشت در غمخانه دنیا ممان	76
شمارهٔ ۴۷۵ : شد چو سوزن خشک، خار از قرب گل پیراهنان	60
شمارهٔ ۴۷۶ : کار صوفی چیست، خاطر را مصفا ساختن	70
شمارهٔ ۴۷۷ : هست با قد دو تا برگ اقامت ساختن	123
شمارهٔ ۴۷۸ : می کند آتش زبان دفع گزند خویشتن	55
شمارهٔ ۴۷۹ : تا کی از عمامه خواهی کوس دانایی زدن؟	90
شمارهٔ ۴۸۰ : با دل پر خون برون زان زلف شبگون آمدن	73
شمارهٔ ۴۸۱ : روی از عالم بگردان، روی در دیوار کن	81
شمارهٔ ۴۸۲ : شانه در خط معنبر ای صنم داخل مکن	56
شمارهٔ ۴۸۳ : در تلاش آفرین افکار خود رنگین مکن	61
شمارهٔ ۴۸۴ : فارغ است از دیو مردم خاطر آزاد من	54
شمارهٔ ۴۸۵ : در جوهر نهفته من سرسری مبین	68
شمارهٔ ۴۸۶ : به هیچ جا نرسد زهد خشک صومعه داران	54
شمارهٔ ۴۸۷ : چون برآید دل ز قید زلف عنبرفام او؟	66
شمارهٔ ۴۸۸ : هر چه بخشد عالم ناساز می گیرد ز تو	70
شمارهٔ ۴۸۹ : گر شود گویا به ذکر حق لب خندان تو	60
شمارهٔ ۴۹۰ : بس که سرزد شکوه رزق از لب گویای تو	76
شمارهٔ ۴۹۱ : قامت او چون شود در بوستان همدوش سرو	62
شمارهٔ ۴۹۲ : زینهار از درد و داغ عشق روگردان مشو	71
شمارهٔ ۴۹۳ : پریزادی است دست آموز زلف مشکبار او	57
شمارهٔ ۴۹۴ : یکی صد شد ز خط کیفیت چشم خراب تو	76
شمارهٔ ۴۹۵ : کجا سرپنجه خورشید گیرد جای دست تو؟	100
شمارهٔ ۴۹۶ : شکر را نی به ناخن می کند دشنام تلخ تو	68
شمارهٔ ۴۹۷ : سرونازی که منم محو رخ انور او	68
شمارهٔ ۴۹۸ : می چکد بوسه ز لعل لب میخواره تو	72
شمارهٔ ۴۹۹ : اگر چه لاله طورست روی روشن او	63
شمارهٔ ۵۰۰ : ز انفعال خرام تو آب گردد سرو	70
شمارهٔ ۵۰۱ : صد پرده شوختر بود از چشم خال تو	84
شمارهٔ ۵۰۲ : خرقه بر دوشان از فرزند و زن بگسیخته	96
شمارهٔ ۵۰۳ : در علم ظاهری چه کنی عمر خود تباه؟	67
شمارهٔ ۵۰۴ : ز ذکر جهر مکن منع صوفیان لله	82
شمارهٔ ۵۰۵ : از اشک برد راه به کوی تو نظاره	97
شمارهٔ ۵۰۶ : زان لب نتوان کرد به دشنام کناره	84
شمارهٔ ۵۰۷ : چند غم از دل به اشک لاله گون شوید کسی؟	77
شمارهٔ ۵۰۸ : ای ز خاک افتادگان کاکلت سنبل یکی	89
شمارهٔ ۵۰۹ : قد رعنای ترا تا دید، از شرمندگی	69
شمارهٔ ۵۱۰ : خون تاک از شوق می جوشد اگر ساغرزنی	89
شمارهٔ ۵۱۱ : این که زاهد کرد پهلوی خود از دنیا تهی	99
شمارهٔ ۵۱۲ : خضاب تازه ای هر دم به روی کار می آری	84
شمارهٔ ۵۱۳ : میم در جام، اخگر در گریبان است پنداری	65
شمارهٔ ۵۱۴ : گرفتم سال را پنهان کنی، با مو چه می سازی؟	93
شمارهٔ ۵۱۵ : ز مستی دیگران را می کنی تکلیف می نوشی	59