از اوج غم

سلام مجدد

دوباره رباعی شما را خواندم و متوجه شدم در مصراع سوم از فعل زدم برای لبیک استفاده کرده اید و درست نیست. بفرمایید:
وقتی به ندای دوست گفتم لبیک.
از اوجِ غمم لحظه به لحظه کَم شد

در پناه خدا

از سوز و گدازِ دوست روحم خَم شد
بر خاک نشستم و جهان ماتم شد
وقتی به ندایِ دوست لبیک زدم
از اوجِ غمم لحظه به لحظه کَم شد
سلام بر جناب مروج همدانی عزیز
ترکیب روحِ خم از این پس از آنِ شماست و به معنای شدت فراق ویا در اثر دیگری شدت غم و رنج باشد بنده پسندیدم.
اما در ماهیت بر طبق تعریف استاد معنوی ام زنده یاد سید مسعود ریاضی کرمانشاهی عالم علوم روحی، روح امر الهی و یک پارچه و بسیط است بدین توضیح روح را اقیانوسی فرض کنید که تمام موجودات در آن شناورند لذا هر ذره ای روح جداگانه ای ندارد هستی در روح غرق است و اینکه می گویند در جلسه ای معنوی روح فلان شخص احضار شد غلط است چون روح احضار شدنی نیست و این جان است که احضار می شود و هر موجودی دارای جان مختص به خود است.
لذت بردم
در پناه خدا 🌱👌👌👌👌👌👌🌱

نظر کمین ارادتمند این است که گذشتگان به ضرورت درست بودن وزن شعر تغییراتی در افعال می داده اند. ایضآ کلمات را نیز تغییر می داده اند.مثلا هرگز را هگرز می گفته اند.ولی وقتی ضرورت وزنی ایجاب نمی کند که فعلی را تغییر دهیم همان بهتر که از وجه اصح آن استفاده شود.من از معاصران ندیده ام که برای لبیک از فعل زدن استفاده کرده باشند.تکبیر زدن که متواتر است اما لبیک زدن نه.

از دید حقیر استخدام فعل زدن برای لبیک قریب به صلاح است، زیرا شاعر دانسته یا ندانسته از “بی وطن کردن فعل” سود جسته است!

بسیاری از رفتارمندی‌های شعر پارسی در حال حاضر با ارتباط جامعه جهانی شعر و جهان شمولی‌‌اش فارغ از نوع و تنوعِ زبان تغییرات خوشایندی کرده که گاه شاعران پیشدادی نیز از سر هموندی با ادیبان سایر بلاد یا خودجوش به آن التفات داشته‌اند!

🌹🌺🌹🌺🌹🌺🌹