رباعیات 354 ــ 363 حرف ( غ تا ــ ک)

354
غمباد گرفته ام بیا داد زنیم
اززمزمه ها گذشته، فریاد زنیم
تا تیر تبانی نکند با مرداد
پیوسته درونِ گوشِ خرداد زنیم
355
فانوس کجا واین همه دود کجا
گنداب ته کوچه کجا رود کجا
تالاب! خزاب کرده رویت را ماه
با این همه عشوه های بدرود کجا؟
356
فتوای مرا می طلبی جام بگیر
ازیار شراب خوار خودکام بگیر
آن لحظه که دیگر نتوانی زد جام
درسایه ی چشم دلبر، آرام بگیر
357
فرهنگ چو افتاده به دستِ سرهنگ
اوزان و ردیف وقافیه جایش تنگ
آتش چو به اختیارِ نیمایان نیست
اشعار سپید می سرایم با چنگ
358
فرهنگِ مرا، هر چه که ادبار کنی
روزم شبِ بی ستاره و تار کنی
باور نکنم قسمتِ ما گشته خسوف
هرچند که مجبور، به اقرار کنی
359
کافر شدم از، نشانه ات روی زمین
همواره تو صیاد و فقیه ات به کمین
آگاهی بی واسطه، درویشم کرد
حالا نه به وعده باور و روز پسین
360
کمیاب تر از عشق، کجا بسیاراست
آنجا که خمارِ خواب هم، بیدار است؟
شایسته زبانِ عشق را، ساده کنیم
هرچند دگرگون شدنش، دشوار است
361
کندوی زمان، قهوه ی تلخِ قجریست
شیرینی آن، شوریِ عصرِ حجریست
تا تیشه ی نجار نوازشگرِ دست
محصول، سقوطِ بی دریغِ شجریست
262
کورانِ نظر، درآسمان کور شده
مهتاب، درونِ برکه بی نور شده
درپاسخِ پرسشی که نیلوفر داشت
سوسن به اشاره گفت ،رنجور شده
363
کو سرخی لبهات؟ دلم داغ شده !
از فقر، چنین زرد ویا عاق شده؟
ماندم که رژیم، لاغرت کرده چنین
یا مانتوِ حسرت وغمت چاق شده

پینوشت:
کجای واقعه؟
بارانی ام به یغما رفت!
که در کشاکش تاریخ،
همچنان خیسم؟!