دارند می روند از این شاخسارها

مرغان یکی یکی به طواف بهارها

اگرچه قسمتِ من مطلعِ کتاب تو نیست

مرا به زحمت یک پی نوشت مهمان کن…

نمی دانم گرمای تابستان بود

یا حرارت شیطنت های من

هر روز کنارِ گرمیِ یک استکان چای

داغِ تو را به روی لبم تازه می کنم

با من بیا به خلوت شب تا سکوت را

در انتهای بودنِ خود، لاک بشکنیم

هر شب مدادم از تو که تقریر می کند

دستان دفترم به تو پیوند می شوند

در را مبند پشتِ نگاهی در انتظار

قانونِ عشق، حکم به رفتن نداده است

داغ حرفی نگفته روی لبم، بغضِ سردی میانِ خلوتِ درد

شانه هایم تکان تکان می خورد، روی تصویرِ خسته ی یک مرد

فرسنگ هاست منتظرم تا تو، من شوی

مانندِ روح در تنِ این پیرهن شوی

پشتِ هر درِ بسته، 

پشتِ هر خداحافظ،

راسِ نگاهِ منتظرِ من طلوع کن

پیش از غروبِ بغضِ غریبانه در غروب

من با مداد خاطره در سرمه دانِ عشق

افتاده ام به جانِ تو امشب، به جانِ عشق

هر روز انتظار تو را می کشم هنوز

نقاشِ انتظارِ تو را باز دیدنم

از من عبور می کنی از روزهای خوب

شبها مگر ستاره نبودیم خانه را!

با حال و هوای من یکی نیست،از درد نگفتن و نشستن

انگار تمامِ سالهایم غم بوده که ریشه کرده در من

بابایِ خوبِ قصه کجا منتظر شوم

تا یک نفس دوباره ببویم تن تو را؟

بابا بیا داس بردار

و گندم های خیال مرا که چشم به راه دستهای تو هستند

سلام، حس شَتَک خورده بر زبانِ قلم

دوباره سرفه بزن در آسمانِ قلم