مه پیکر و نازک بدن و لب شکری…

گردن عسلی… وَ گوش و غبغب شکری…

ما شاعر طنزیم! سیاسی عمراً

شاکی شاید.. ولی نه عاصی! عمراً

تا زبان، ایده از آن، غنچه دهان می گیرد

قلم و دفترِ شعرم هیجان می گیرد

گرگم… که یراقِ اسبِ گاری نخورم

جغدم… که قفس مثل قناری نخورم

عاشقی کاروبارِ خوبی نیست چون که این کار، عار خواهد شد

اولش خنده خنده می گذرد آخرش گریه دار خواهد شد

از مردمِ این زمانه دوری بهتر

دندان به روی جگر، صبوری بهتر

قرمزِ آبدار… لبهایت

طعمِ ترشِ انار… لبهایت

پرِ ذوقم.. شبیه فرشچیان، وسط کارگاهِ نقاشی

پرِ دردم.. شبیه ژاندارمی که لباسِ تنش شده ماشی

هم یکسره ادعای غم می کردند…

هم پرچمِ عشق را عَلم می کردند

چیزی که نماندست که از دست دهیم

آزادیِ مشروط… گرونی هم روش

بی واهمه ایران را… خوردند و جهان را هم

با نامِ مسلمانی، بستند دهان را هم

زندگی پُر شده از “آن” هایی

که فقط وقتِ خنده on شده اند

از آن دوشنبه کارِ دلم انتظار شد

روزی که رفت و بر خرِ شیطان سوار شد

آبِ دریاچه های ایران را تا قیامت اگر سبو بکشم

یا به حبسِ ابد دچار شوم، مِنت از مردِ بازجو بکشم

بینِ من و تو هردفه کات افتاده

بر آمدنت دلم برات افتاده

پرسید که بیماری؟ گفتیم که ها بعله

یک بوسه عنایت کن شاید که شفا… بعله

جنگِ بینِ غرور و احساسم، جنگ حق برعلیه باطل بود

شیوه ی رفتنِ تو تاکتیکی از “پدافندِ غیرعامل” بود

ترک کردی به جفا عاملِ تغییرت را

این منِ شاعرِ آلوده به تحقیرت را

هلوکاستی دوباره رخ داده ، در جنایاتِ کوره ی چشمت

طعم “حلوا” به “صبر” می بخشد باغِ سرسبزِ “غوره” ی چشمت

پروردگارا… زندگی بی وقفه شیرین است!

روحم دیابت دارد و با قند می میرد