شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : سوی خود خوان یک رهم تا تحفه جان آرم تو را	124
غزل شمارهٔ ۲ : به گردون می‌رسد فریاد یارب یاربم شب‌ها	135
غزل شمارهٔ ۳ : جوانی بگذرد یارب به کام دل جوانی را	128
غزل شمارهٔ ۴ : جان به جانان کی رسد جانان کجا و جان کجا	108
غزل شمارهٔ ۵ : تو ای وحشی غزال و هر قدم از من رمیدن‌ها	98
غزل شمارهٔ ۶ : به بزمم دوش یار آمد به همراه رقیب اما	120
غزل شمارهٔ ۷ : جان و دلم از عشقت ناشاد و حزین بادا	101
غزل شمارهٔ ۸ : ناقه آن محمل نشین چون راند از منزل مرا	119
غزل شمارهٔ ۹ : گل خواهد کرد از گل ما	138
غزل شمارهٔ ۱۰ : نوید آمدن یار دلستان مرا	111
غزل شمارهٔ ۱۱ : به قصد کوی تو بی‌رحم عاشقان ز وطن‌ها	102
غزل شمارهٔ ۱۲ : روز وصلم به تن آرام نباشد جان را	121
غزل شمارهٔ ۱۳ : مهی کز دوریش در خاک خواهم کرد جا امشب	105
غزل شمارهٔ ۱۴ : بوده است یار بی من اگر دوش با رقیب	90
غزل شمارهٔ ۱۵ : شب وصل است و با دلبر مرا لب بر لب است امشب	119
غزل شمارهٔ ۱۶ : چون شیشهٔ دل نه از ستم آسمان پر است	97
غزل شمارهٔ ۱۷ : قاصد به خاک بر سر کویش فتاده کیست	94
غزل شمارهٔ ۱۸ : ز غمزه، چشم تو یک تیر در کمان نگذاشت	118
غزل شمارهٔ ۱۹ : هرگزم امید و بیم از وصل و هجر یار نیست	108
غزل شمارهٔ ۲۰ : حرف غمت از دهان ما جست	108
غزل شمارهٔ ۲۱ : لبم خموش ز آواز مدعا طلبی است	113
غزل شمارهٔ ۲۲ : ای باده ز خون من به جامت	79
غزل شمارهٔ ۲۳ : گفتم نگرم روی تو گفتا به قیامت	117
غزل شمارهٔ ۲۴ : چه گویمت که دلم از جدائیت چون است	89
غزل شمارهٔ ۲۵ : یک گریبان نیست کز بیداد آن مه پاره نیست	114
غزل شمارهٔ ۲۶ : مطلب و مقصود ما از دو جهان، اوست اوست	109
غزل شمارهٔ ۲۷ : شود از باد تا شمشاد گاهی راست گاهی کج	110
غزل شمارهٔ ۲۸ : بی من و غیر اگر باده خورد نوشش باد	112
غزل شمارهٔ ۲۹ : بتان نخست چو در دلبری میان بستند	84
غزل شمارهٔ ۳۰ : با حریفان چو نشینی و زنی جامی چند	103
غزل شمارهٔ ۳۱ : در پیش بیدلان جان، قدری چنان ندارد	81
غزل شمارهٔ ۳۲ : کدام عهد نکویان عهد ما بستند	138
غزل شمارهٔ ۳۳ : دل بوی او سحر ز نسیم صبا شنید	103
غزل شمارهٔ ۳۴ : نه با من دوست آن گفت و نه آن کرد	102
غزل شمارهٔ ۳۵ : داغ عشق تو نهان در دل و جان خواهد ماند	91
غزل شمارهٔ ۳۶ : گفتم که چاره غم هجران شود نشد	120
غزل شمارهٔ ۳۷ : گر آن گلبرگ خندان در گلستانی دمی خندد	92
غزل شمارهٔ ۳۸ : به ره او چه غم آن را که ز جان می‌گذرد	114
غزل شمارهٔ ۳۹ : دل عشاق روا نیست که دلبر شکند	111
غزل شمارهٔ ۴۰ : آن دلبر محمل‌نشین چون جای در محمل کند	98
غزل شمارهٔ ۴۱ : شب و روزی به پایان گر تو را در وصل یار آید	97
غزل شمارهٔ ۴۲ : امروز ما را گر کشی بی‌جرم از ما بگذرد	111
غزل شمارهٔ ۴۳ : گفتیم درد تو عشق است و دوا نتوان کرد	100
غزل شمارهٔ ۴۴ : تا ز جان و دل من نام و نشان خواهد بود	135
غزل شمارهٔ ۴۵ : گریه جانسوز مرا ناله ز دنباله نگر	122
غزل شمارهٔ ۴۶ : بر دست کس افتد چو تو یاری نه و هرگز	99
غزل شمارهٔ ۴۷ : از دل رودم یاد تو بیرون نه و هرگز	108
غزل شمارهٔ ۴۸ : با من ار هم آشیان می‌داشت ما را در قفس	96
غزل شمارهٔ ۴۹ : رسید یار و ندیدیم روی یار افسوس	100
غزل شمارهٔ ۵۰ : شبی فرخنده و روزی همایون روزگاری خوش	94
غزل شمارهٔ ۵۱ : دانی که دلبر با دلم چون کرد و من چون کردمش	107
غزل شمارهٔ ۵۲ : پس از چندی کند یک لحظه با من یار دورانش	117
غزل شمارهٔ ۵۳ : سرو قدی که بود دیدهٔ دلها به رهش	79
غزل شمارهٔ ۵۴ : غم عشق نکویان چون کند در سینه‌ای منزل	89
غزل شمارهٔ ۵۵ : کرده‌است یا قاصد نهان مکتوب جانان در بغل	89
غزل شمارهٔ ۵۶ : به حریم خلوت خود شبی چه شود نهفته بخوانیم	115
غزل شمارهٔ ۵۷ : شهر به شهر و کو به کو در طلبت شتافتم	168
غزل شمارهٔ ۵۸ : بی‌مهری اگر چه بی‌وفا هم	122
غزل شمارهٔ ۵۹ : مپرس ای گل ز من کز گلشن کویت چسان رفتم	74
غزل شمارهٔ ۶۰ : ای گمشده دل کجات جویم	114
غزل شمارهٔ ۶۱ : گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم	105
غزل شمارهٔ ۶۲ : جانا ز ناتوانی از خویشتن به جانم	106
غزل شمارهٔ ۶۳ : دل من ز بیقراری چو سخن به یار گویم	92
غزل شمارهٔ ۶۴ : گه ره دیر و گهی راه حرم می‌پویم	112
غزل شمارهٔ ۶۵ : با چشم تو گهی که به رویت نظر کنم	132
غزل شمارهٔ ۶۶ : هر شبم نالهٔ زاری است که گفتن نتوان	89
غزل شمارهٔ ۶۷ : گواهی دهد چهرهٔ زرد من	69
غزل شمارهٔ ۶۸ : بر خاکم اگر پا نهد آن سرو خرامان	111
غزل شمارهٔ ۶۹ : به یک نظاره چون داخل شدی در بزم میخواران	90
غزل شمارهٔ ۷۰ : آن کمان ابرو کند چون میل تیرانداختن	99
غزل شمارهٔ ۷۱ : منم آن رند قدح نوش که از کهنه و نو	112
غزل شمارهٔ ۷۲ : گردد کسی کی کامیاب از وصل یاری همچو تو	100
غزل شمارهٔ ۷۳ : خوش آنکه نشینیم میان گل و لاله	121
غزل شمارهٔ ۷۴ : بود مه روی آن زیبا جوان چارده ساله	86
غزل شمارهٔ ۷۵ : مهر رخسار و مه جبین شده‌ای	123
غزل شمارهٔ ۷۶ : رفتی و دارم ای پسر بی تو دل شکسته‌ای	108
غزل شمارهٔ ۷۷ : چه شود به چهرهٔ زرد من نظری برای خدا کنی	106
غزل شمارهٔ ۷۸ : شکست پیر مغان گر سرم به ساغر می	107
غزل شمارهٔ ۷۹ : چو نی نالدم استخوان از جدایی	101
غزل شمارهٔ ۸۰ : روز و شب خون جگر می‌خورم از درد جدایی	111
غزل شمارهٔ ۸۱ : کجایی در شب هجران که زاری‌های من بینی	126
غزل شمارهٔ ۸۲ : شستم ز می‌در پای خم، دامن ز هر آلودگی	101
غزل شمارهٔ ۸۱ : کجایی در شب هجران که زاری‌های من بینی	112
غزل شمارهٔ ۸۳ : ای که مشتاق وصل دلبندی	113
غزل شمارهٔ ۸۴ : کوی جانان از رقیبان پاک بودی کاشکی	104
غزل شمارهٔ ۸۵ : دو چشمم خون فشان از دوری آن دلستانستی	107
غزل شمارهٔ ۸۶ : صبوری کردم و بستم نظر از ماه سیمایی	82
غزل شمارهٔ ۸۷ : من پس از عزت و حرمت شدم ار خار کسی	93
غزل شمارهٔ ۸۸ : زهی از رخ تو پیدا همه آیت خدایی	91
غزل شمارهٔ ۸۹ : ای که در جام رقیبان می پیاپی می‌کنی	120
غزل شمارهٔ ۹۰ : دل زارم بود در صیدگاه عشق نخجیری	143
قصیدهٔ شمارهٔ ۱ : سحر از کوه خاور تیغ اسکندر چو شد پیدا	92
قصیدهٔ شمارهٔ ۲ : نسیم صبح عنبر بیز شد بر تودهٔ غبرا	94
قصیدهٔ شمارهٔ ۳ : زهی مقصود اصلی از وجود آدم و حوا	135
قصیدهٔ شمارهٔ ۴ : نسیمی به دل می‌خورد روح‌پرور	103
قصیدهٔ شمارهٔ ۵ : کرده‌ام از کوی یار بیهده عزم سفر	89
قصیدهٔ شمارهٔ ۶ : رو ای باد صبا ای پیک مشتاقان سوی گلشن	81
قصیدهٔ شمارهٔ ۷ : دارم از آسمان زنگاری	107
قصیدهٔ شمارهٔ ۸ : حبذا شهری که سالار است در وی سروری	80
قطعه شمارهٔ ۱ : خار بدرودن به مژگان خاره فرسودن به دست	88
قطعه شمارهٔ ۲ : الهی ازین ششپر بی‌نظیر	80
قطعه شمارهٔ ۳ : گفت فیاض خان والا شان	98
قطعه شمارهٔ ۴ : مجوش ای فرومایه گر من تو را	112
قطعه شمارهٔ ۵ : عزیزم بهر آزارم نهانی	85
قطعه شمارهٔ ۶ : امیر داد گستر خان عادل	107
قطعه شمارهٔ ۷ : صبح و شامی و ماه‌رخساری	88
قطعه شمارهٔ ۸ : زنگیی با دو ترک و دو هندو	103
قطعه شمارهٔ ۹ : تو ای نسیم صباحی که پیک دلشدگانی	111
شمارهٔ ۱ : بیار وعده خلافم گر اتفاق افتاد	126
شمارهٔ ۲ : با حریفی که بی‌سبب دارد	89
شمارهٔ ۱ : در زمان خدیو دارا شان	133
شمارهٔ ۲ : از محمدعلی آن گلبن بی‌خار افسوس	84
شمارهٔ ۳ : گرامی‌ترین یاری از دوستان	107
شمارهٔ ۴ : خان والا گهر محمدخان	93
شمارهٔ ۵ : خان ذیجاه فلک مرتبه عبدالرزاق	107
شمارهٔ ۶ : آه که از جور چرخ، وز ستم روزگار	99
شمارهٔ ۷ : دریغ از حاجی ابراهیم آن دانای روشندل	79
شمارهٔ ۸ : شکرلله که جهان را ز قدوم	93
شمارهٔ ۹ : خان احمد دون کز ستم و ظلم پیاپی	106
شمارهٔ ۱۰ : سپهر مجد و خورشید سماحت اختر عزت	102
شمارهٔ ۱۱ : حیف از حاجی محمد صادق روش ضمیر	82
شمارهٔ ۱۲ : صدهزار افسوس کز جور سپهر واژگون	117
شمارهٔ ۱۳ : بلبل گویای این باغ آذر از دور سپهر	99
شمارهٔ ۱۴ : در عهد خان دوران فرمانروای گیتی	104
شمارهٔ ۱۵ : فخر زمان میرزا صادق نیکو سرشت	60
شمارهٔ ۱۶ : چون ز بیداد چرخ بدرنسا	92
شمارهٔ ۱۷ : حیف از هدیه آن گل رعنا	99
شمارهٔ ۱۸ : دریغ و درد که دور سپهر فاطمه را	96
شمارهٔ ۱۹ : به تایید دارای گردون سپهر	96
شمارهٔ ۲۰ : هزار افسوس کز بیداد گردون	99
شمارهٔ ۲۱ : چون آقا صادق آن فروزان اختر	92
شمارهٔ ۲۲ : چو عبدالباقی آن خان فلک قدر	116
شمارهٔ ۲۳ : فخر سادات رفیع الدرجات	98
شمارهٔ ۲۴ : صد هزار افسوس کز بی‌مهری گردون نهاد	97
شمارهٔ ۲۵ : حیف ز حاجی نبی گوهر بحر وجود	86
شمارهٔ ۲۶ : خسرو کشور سخن مشتاق	81
شمارهٔ ۲۷ : شمع بزم اهل دل آقا علی‌اکبر که بود	75
شمارهٔ ۲۸ : آه که از جور فلک شد به باد	84
شمارهٔ ۲۹ : دریغ و درد کز بیداد گردون	94
شمارهٔ ۳۰ : به حکم بندهٔ خلاق آن رزاق بی‌منت	68
شمارهٔ ۳۱ : چو حوری جهان آن پسندیده زن	100
شمارهٔ ۳۲ : خان احمدبیک چون به جنت	137
شمارهٔ ۳۳ : چون خان جهان پناه از دور زمان	91
شمارهٔ ۳۴ : سپهر فضل و هنر آفتاب عز و شرف	95
شمارهٔ ۳۵ : صدهزار افسوس از فخر زمان زینت که بود	126
شمارهٔ ۳۶ : ساکن کنعان مهجوری خلیل	85
شمارهٔ ۳۷ : هزار افسوس کز بزم جهان ناگاه بیرون شد	119
شمارهٔ ۳۸ : خان جم کوکبه عبدالرزاق	135
شمارهٔ ۳۹ : حیف از فاطمه آن نخل جوان	129
شمارهٔ ۴۰ : گوهر این نه صدف آقا عزیز	99
شمارهٔ ۴۱ : میرزا صادق که پیش قامتش	118
شمارهٔ ۴۲ : حیف و صد حیف کز نهیب اجل	124
شمارهٔ ۴۳ : دریغا که شد در نقاب تراب	105
شمارهٔ ۴۴ : هزار حیف که از گلشن جهان آخر	94
شمارهٔ ۴۵ : محیط مروت که جوید نقاب	99
رباعی شمارهٔ ۱ : گر فاش شود عیوب پنهانی ما	136
رباعی شمارهٔ ۲ : ای غیر بر غم تو درین دیر خراب	125
رباعی شمارهٔ ۳ : از عشق کز اوست بر لبم مهر سکوت	131
رباعی شمارهٔ ۴ : روی تو که رشک ماه ناکاسته است	133
رباعی شمارهٔ ۵ : ساقی فلک ارچه در شکست من و توست	120
رباعی شمارهٔ ۶ : این تیغ که شیر فلکش نخجیر است	126
رباعی شمارهٔ ۷ : این تیغ که در کف آتشی سوزان است	127
رباعی شمارهٔ ۸ : این تکیه که رشک گلستان ارم است	109
رباعی شمارهٔ ۹ : یک لحظه کسی که با تو دمساز آید	254
رباعی شمارهٔ ۱۰ : هر شب به تو با عشق و طرب می‌گذرد	523
رباعی شمارهٔ ۱۱ : یارب رود از تنم اگر جان چه شود	143
رباعی شمارهٔ ۱۲ : دست ساقی ز دست حاتم خوشتر	110
رباعی شمارهٔ ۱۳ : ای مستمعان را ز حدیث تو سرور	83
رباعی شمارهٔ ۱۴ : باز آی و به کوی فرقتم فرد نگر	109
رباعی شمارهٔ ۱۵ : باز آی و دلم ز هجر پردرد نگر	114
رباعی شمارهٔ ۱۶ : دارم ز غم فراق یاری که مپرس	98
رباعی شمارهٔ ۱۷ : مهجور تو را شب خیالی که مپرس	116
رباعی شمارهٔ ۱۸ : دارم ز جدایی غزالی که مپرس	113
رباعی شمارهٔ ۱۹ : بس مرد که لاف می‌زد از مردی خویش	113
رباعی شمارهٔ ۲۰ : دلخسته‌ام از ناوک دلدوز فراق	133
رباعی شمارهٔ ۲۱ : ای در حرم و دیر ز تو صد آهنگ	122
رباعی شمارهٔ ۲۲ : آن گل که چو من هزار دارد بلبل	138
رباعی شمارهٔ ۲۳ : اکنون که زمین شد ز بهاران همه گل	214
رباعی شمارهٔ ۲۴ : از جور بتی ز عمر خود سیر شدم	124
رباعی شمارهٔ ۲۵ : از عشق تو جان بی قراری دارم	135
رباعی شمارهٔ ۲۶ : اول بودت برم گذر مسکن هم	107
رباعی شمارهٔ ۲۷ : زان روز که شد بنای این نه طارم	96
رباعی شمارهٔ ۲۸ : من از همه عشاق تو مغموم‌ترم	114
رباعی شمارهٔ ۲۹ : در دهر چه غم ز بینوایی دارم	107
رباعی شمارهٔ ۳۰ : این گل که به چشم نیک و بد خارم ازو	110
رباعی شمارهٔ ۳۱ : هر گل که شمیم مشکبار آید ازو	118
رباعی شمارهٔ ۳۲ : بر روی زمین نه کار یک کس دلخواه	161
رباعی شمارهٔ ۳۳ : این ریخته خون من و صد همچو منی	110
رباعی شمارهٔ ۳۲ : بر روی زمین نه کار یک کس دلخواه	138
رباعی شمارهٔ ۳۴ : ای خواجه که نان به زیردستان ندهی	125
رباعی شمارهٔ ۳۵ : افسوس که از همنفسان نیست کسی	135
رباعی شمارهٔ ۳۶ : هرچند که گلچهره و سیمین بدنی	156
شمارهٔ ۱ : تجافی طبیبی نائیا عن‌دوائیا	124
شمارهٔ ۲ : سلمی علی رحلها و الرحل محمول	172
شمارهٔ ۳ - فی مدیح الرسول صلی الله علیه و آله و سلم : نادمت اهل الحمی یوما بذی سلم	143
ترجیع بند - که یکی هست و هیچ نیست جز او : ای فدای تو هم دل و هم جان	149