شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل ۱ : آه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآ	139
غزل ۲ : کشیده عشق در زنجیر، جان ناشکیبا را	146
غزل ۳ : راندی ز نظر، چشم بلا دیدهٔ ما را	121
غزل ۴ : چند به دل فرو خورم این تف سینه تاب را	151
غزل ۵ : تازه شد آوازهٔ خوبی ، گلستان ترا	123
غزل ۶ : من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را	167
غزل ۷ : طی زمان کن ای فلک ، مژدهٔ وصل یار را	113
غزل ۸ : خیز و به ناز جلوه ده قامت دلنواز را	93
غزل ۹ : نرخ بالا کن متاع غمزهٔ غماز را	119
غزل ۱۰ : نبود طلوع از برج ما، آن ماه مهر افروز را	123
غزل ۱۱ : بار فراق بستم و ، جز پای خویش را	159
غزل ۱۲ : عزت مبردر کار دل این لطف بیش از پیش را	88
غزل ۱۳ : منع مهر غیر نتوان کرد یار خویش را	100
غزل ۱۴ : چیست قصد خون من آن ترک کافر کیش را	136
غزل ۱۵ : هست امید قوتی بخت ضعیف حال را	119
غزل ۱۶ : بر سر نکشت درتب غم هیچکس مرا	112
غزل ۱۷ : بر قول مدعی مکش ای فتنه‌گر مرا	95
غزل ۱۸ : ننموده استخوان ز تن ناتوان مرا	121
غزل ۱۹ : خانه پر بود از متاع صبر این دیوانه را	131
غزل ۲۰ : ساکن گلخن شدم تا صاف کردم سینه را	81
غزل ۲۱ : کس نزد هرگز در غمخانهٔ اهل وفا	109
غزل ۲۲ : سد حیف از محبت بیش از قیاس ما	90
غزل ۲۳ : بسیار گرم پیش منه در هلاک ما	102
غزل ۲۴ : از کاه ، کهربا بگریزد به بخت ما	110
غزل ۲۵ : ای سرخ گشته از تو به خون روی زرد ما	98
غزل ۲۶ : دلم را بود از آن پیمان گسل امید یاریها	109
غزل ۲۷ : پاک ساز از غیر دل ، وز خود تهی شو چون حباب	115
غزل ۲۸ : قصهٔ می خوردن شبها و گشت ماهتاب	103	1
غزل ۲۹ : شد یار به اغیار دل آزار مصاحب	109
غزل ۳۰ : گهی از مهر یاد عاشق شیدا کند یا رب	99
غزل ۳۱ : مژدهٔ وصل توام ساخته بیتاب امشب	170
غزل ۳۲ : ز شبهای دگر دارم تب غم بیشتر امشب	136
غزل ۳۳ : کسی خود جان نبرد از شیوهٔ چشم فسون سازت	132
غزل ۳۴ : این زمان یارب مه محمل نشین من کجاست	86
غزل ۳۵ : یاد او کردم ز جان سد آه درد آلود خاست	109
غزل ۳۶ : لطف پنهانی او در حق من بسیار است	106
غزل ۳۷ : در ره پر خطر عشق بتان بیم سر است	118
غزل ۳۸ : بازم از نو خم ابروی کسی در نظر است	89
غزل ۳۹ : تا مقصد عشاق رهی دور و دراز است	145
غزل ۴۰ : خوش است بزم ولی پر ز خائن راز است	100
غزل ۴۱ : عتاب اگر چه همان در مقام خونریز است	97
غزل ۴۲ : طراز سبزهٔ بر گلشن عذار خوش است	99
غزل ۴۳ : خوار می‌کن ، زار می‌کش، منتت بر جان ماست	69
غزل ۴۴ : امروز ناز عذر جفاهای رفته خواست	94
غزل ۴۵ : یار ما بی رحم یاری بوده است	125
غزل ۴۶ : ابر است و اعتدال هوای خزانی است	89
غزل ۴۷ : در دل همان محبت پیشینه باقی است	87
غزل ۴۸ : ترک من تیغ به کف ، بر زده دامن برخاست	85
غزل ۴۹ : به جور، ترک محبت خلاف عادت ماست	95
غزل ۵۰ : گرد آن خانه بگردم که در او خلوت تست	130
غزل ۵۱ : بهر دلم که درد کش و داغدار تست	119
غزل ۵۲ : وداع جان و تنم استماع رفتن تست	118
غزل ۵۳ : بگذشت دور یوسف و دوران حسن تست	94
غزل ۵۴ : ابروی تو جنبید و خدنگی ز کمان جست	130
غزل ۵۵ : بگذران دانسته از ما گر ادایی سرزدست	101
غزل ۵۶ : از نظر افتادهٔ یاریم مدتها شدست	101
غزل ۵۷ : هنوز عاشقی‌و دلرباییی نشدست	96
غزل ۵۸ : بازم زبان شکر به جنبش درآمدست	90
غزل ۵۹ : خوش صید غافلی به سر تیر آمدست	91
غزل ۶۰ : ناتوان موری به پابوس سلیمان آمدست	92
غزل ۶۱ : از تو همین تواضع عامی مرا بس است	95
غزل ۶۲ : آنکه بی ما دید بزم عیش و در عشرت نشست	93
غزل ۶۳ : خود رنجم و خود صلح کنم عادتم اینست	110
غزل ۶۴ : آنکس که مرا از نظر انداخته اینست	95
غزل ۶۵ : ای مدعی از طعن تو ما را چه ملالست	125
غزل ۶۶ : مشورت با غمزه چشمت را پی تسخیر کیست	147
غزل ۶۷ : یارب مه مسافر من همزبان کیست ؟	115
غزل ۶۸ : بسته بر فتراک و می‌پرسد که صیاد تو کیست	80
غزل ۶۹ : ای دیده ، دشتبان نگاهت به راه کیست	99
غزل ۷۰ : تا قسمتم ز میکدهٔ آرزوی کیست	124
غزل ۷۱ : مریض عشق اگر سد بود علاج یکیست	85
غزل ۷۲ : ای همنفسان بودن وآسودن ما چیست	89
غزل ۷۳ : همرهی با غیر و از من احتراز از بهر چیست	85
غزل ۷۴ : کوچنان یاری که داند قدر اهل درد چیست	78
غزل ۷۵ : قدر اهل درد صاحب درد می‌داند که چیست	88
غزل ۷۶ : باز این عتاب و شیوه عاشق گداز چیست	99
غزل ۷۷ : زهر در چشم و چین بر ابرو چیست	108
غزل ۷۸ : خنده‌ات برما و بر داغ دل درمانده چیست	80
غزل ۷۹ : مست آمدی که موجب چندین ملال چیست	134
غزل ۸۰ : وصلم میسر است ولی بر مراد نیست	131
غزل ۸۱ : سوز تب فراق تو درمان پذیر نیست	136
غزل ۸۲ : کس به بزم دلبران از دور گردان پیش نیست	97
غزل ۸۳ : دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست	120
غزل ۸۲ : کس به بزم دلبران از دور گردان پیش نیست	92
غزل ۸۴ : وقت برقع ز رخ کشیدن نیست	125
غزل ۸۵ : جز غیر کسی همره آن عربده جو نیست	97
غزل ۸۶ : یک التفات ز فرماندهان نازم نیست	116
غزل ۸۷ : چه لطفها که در این شیوه نهانی نیست	122
غزل ۸۸ : طایر بستان پرستم لیکنم پر باز نیست	86
غزل ۸۹ : تا به آخر نفسم ترک تو در خاطر نیست	113
غزل ۹۰ : عاشق یکرنگ را یار وفادار هست	115
غزل ۹۱ : پر گشت دل از راز نهانی که مرا هست	100
غزل ۹۲ : می‌نماید چند روزی شد که آزاریت هست	83
غزل ۹۳ : بردری ز آمد شد بسیار آزاریم هست	85
غزل ۹۴ : قرعه دولت زدم ، یاری و اقبال هست	128
غزل ۹۵ : می‌توانم بود بی تو ، تاب تنهاییم هست	121
غزل ۹۶ : شکفتگیش چو هر روز نیست حالی هست	111
غزل ۹۷ : تو جفاکن که از اینسوی وفاداری هست	117
غزل ۹۸ : اسیر جلوهٔ هر حسن عشقبازی هست	94
غزل ۹۹ : از عرض نیازم چه بلا بی‌خبرش داشت	108
غزل ۱۰۰ : از پی بهبود درد ما دوا سودی نداشت	130
غزل ۱۰۱ : رسید و آن خم ابرو بلند کرد و گذشت	99
غزل ۱۰۲ : ز پیش دیده تا جانان من رفت	147
غزل ۱۰۳ : به طوف کعبه من خاکسار خواهم رفت	119
غزل ۱۰۴ : گرم آمد و بر آتش شوقم نشاند و رفت	112
غزل ۱۰۵ : ناز برگیرد کمان در وقت ترکش بستنت	83
غزل ۱۰۶ : گرد سر تو گردم و آن رخش راندنت	90
غزل ۱۰۷ : تو منکری ولیک ، به من مهربانیت	150
غزل ۱۰۸ : نوید آشنایی می‌دهد چشم سخنگویت	106
غزل ۱۰۹ : هرگزم یارب از آن دیدار مهجوری مباد	88
غزل ۱۱۰ : هجران رفیق بخت زبون کسی مباد	111
غزل ۱۱۱ : تا ابد دولت نواب ولی سلطان باد	108
غزل ۱۱۲ : خوش نیست هرزمان زدن از جور یار داد	86
غزل ۱۱۳ : عیاذباله از روزی که عشقم در جنون آرد	74
غزل ۱۱۴ : باده کو تا خرد این دعوی بیجا ببرد	90
غزل ۱۱۵ : غمزهٔ او حشر فتنه به هر جا ببرد	109
غزل ۱۱۶ : شام هجران تو تشریف به هر جا ببرد	130
غزل ۱۱۷ : خواهم آن عشق که هستی ز سرما ببرد	115
غزل ۱۱۸ : دلم امروز از آن لب هر زمان شکری دگر دارد	106
غزل ۱۱۹ : به زیر لب حدیق تلخ ، کان بیدادگر دارد	100
غزل ۱۲۰ : به تنگ آمد دلم ، یک خنجر کاری طمع دارد	99
غزل ۱۲۱ : چشم او قصد عقل و دین دارد	133
غزل ۱۲۲ : جانان نظری کو ز وفا داشت ندارد	114
غزل ۱۲۳ : کار خوبی نه بگفت دگران باید کرد	119
غزل ۱۲۴ : خوش آن نیاز که رفع حیا تواند کرد	100
غزل ۱۲۵ : کی دیدمش که قصد دل زار من نکرد	84
غزل ۱۲۶ : چه گویمت که چه با جانم اشتیاق نکرد	116
غزل ۱۲۷ : دگر آن شبست امشب که ز پی سحر ندارد	129
غزل ۱۲۸ : تاب رخ او مهر جهانتاب ندارد	84
غزل ۱۲۹ : هر چند ناز کردی ، نیازم زیاده شد	93
غزل ۱۳۰ : هلاکم ساز گر بر خاطرت باری ز من باشد	115
غزل ۱۳۱ : مهرم ز حرمان شد فزون شوقی ز حسرت کم نشد	107
غزل ۱۳۲ : ملول از زهد خویشم ساکن میخانه خواهم شد	110
غزل ۱۳۳ : اینست کزو رخنه به کاشانهٔ من شد	93
غزل ۱۳۴ : خوش آن کو غنچه سان با گلعذاری همنشین باشد	119
غزل ۱۳۵ : گل چیست اگر دل ز غم آزاد نباشد	136
غزل ۱۳۶ : به راز عشق زبان در میان نمی‌باشد	89
غزل ۱۳۷ : دوشم از آغاز شب جا ، بر در جانانه بود	113
غزل ۱۳۸ : امروز ناز را به نیازم نظر نبود	92
غزل ۱۳۹ : چو شمع شب همه شب سوز و گریه زانم بود	110
غزل ۱۴۰ : ماه من گفتم که با من مهربان باشد ، نبود	137
غزل ۱۴۱ : مرغ ما دوش سرایندهٔ بستانی بود	115
غزل ۱۴۲ : آنچه کردی ، آنچه گفتی غایت مطلوب بود	164
غزل ۱۴۳ : بود آن وقتی که دشنام تو خاطر خواه بود	111
غزل ۱۴۴ : آن مستی تو دوش ز پیمانهٔ که بود	110
غزل ۱۴۵ : دوش در کویی عجب بی لطفیی در کار بود	113
غزل ۱۴۶ : با غیر دوش اینهمه گردیدنش چه بود	135
غزل ۱۴۷ : چون تو مستغنی ز دل بودی دل آرایی چه بود	105
غزل ۱۴۸ : چندین عنایت از پی چندین جفا چه بود	100
غزل ۱۴۹ : دوش از عربده یک مرتبه باز آمده بود	87
غزل ۱۵۰ : زان عهد یاد باد که از ما به کین نبود	105
غزل ۱۵۱ : هر دلی کز عشق جان شعله اندوزش نبود	105
غزل ۱۵۲ : یک ره سؤال کن گنه بی‌گناه خود	89
غزل ۱۵۳ : مرا وصلی نمی‌باید من و هجر و ملال خود	105
غزل ۱۵۴ : نیازی کز هوس خیزد کدامش آبرو باشد	110
غزل ۱۵۵ : ترسم در این دلهای شب از سینه آهی سرزند	99
غزل ۱۵۶ : بتان که اهل تعلق به قید شان بندند	99
غزل ۱۵۷ : لب بجنبان که سر تنگ شکر بگشاید	131
غزل ۱۵۸ : خرم دل آن کس که ز بستان تو آید	125
غزل ۱۵۹ : نزدیک ما سگان درت جا نمی‌کنند	70
غزل ۱۶۰ : گر دیده به دریوزهٔ دیدار نیاید	122
غزل ۱۶۱ : گر چه می‌دانم که می‌رنجی و مشکل می‌شود	109
غزل ۱۶۲ : شهر، بیم است کزین حسن پرآشوب شود	88
غزل ۱۶۳ : شکل مستانه و انکار شرابش نگرید	93
غزل ۱۶۴ : این دل که دوستی به تو خون خواره می‌کند	89
غزل ۱۶۵ : گر ریخت پر عقابی ، فر هما بماند	173
غزل ۱۶۶ : المنةلله که شب هجر سر آمد	82
غزل ۱۶۷ : یار دور افتاده مان حل مراد ما نکرد	103
غزل ۱۶۸ : آنکس که دامن از پی کین تو بر زند	90
غزل ۱۶۹ : بازم غم بیهوده به همخانگی آمد	104
غزل ۱۷۰ : ملک دل را سپه ناز به یغما آمد	127
غزل ۱۷۱ : اغیار را آسان کشد عاشق چو ترک جان کند	108
غزل ۱۷۲ : خوش آن روزی که زنجیر جنون بر پای من باشد	86
غزل ۱۷۳ : در اول عشق و جنون آهم ز گردون بگذرد	114
غزل ۱۷۴ : نشانم پیش تیرش کاش تیرش بر نشان آید	90
غزل ۱۷۵ : هم مگر فیض توام نطق و بیانی بدهد	81
غزل ۱۷۶ : غم هجوم آورده می‌دانم که زارم می‌کشد	99
غزل ۱۷۷ : کجا در بزم او جای چو من دیوانه‌ای باشد	129
غزل ۱۷۸ : باغ ترا نظارگیانی که دیده‌اند	113
غزل ۱۷۹ : عشق گو بی عزتم کن ، عشق و خواری گفته‌اند	98
غزل ۱۸۰ : پی وصلش نخواهم زود یاری در میان افتد	86
غزل ۱۸۱ : کسی کز رشک من محروم از آن پیمان شکن گرید	102
غزل ۱۸۲ : کاری نشد از پیش و ز کف نقد بقا شد	109
غزل ۱۸۳ : پی خدنگ جگر گون به خون مردم کرد	117
غزل ۱۸۴ : غلام عشق حاشا کز جفای یار بگریزد	90
غزل ۱۸۵ : در آن دیار که هجران بود حیات نباشد	84
غزل ۱۸۶ : هیچکس چشم به سوی من بیمار نکرد	90
غزل ۱۸۷ : آیینهٔ جمال ترا آن صفا نماند	84
غزل ۱۸۸ : هرکه یار ماست میل کشتن ما می‌کند	93
غزل ۱۸۹ : ما را به سوی خود خم موی تو می‌کشد	80
غزل ۱۹۰ : دوش اندک شکوه‌ای از یار می‌بایست کرد	113
غزل ۱۹۱ : سرخیی کان ز نی تیر تو پیدا باشد	84
غزل ۱۹۲ : می‌کشم زان تند خو گر صد تغافل می‌کند	74
غزل ۱۹۳ : هرگز به غرض عشق من آلوده نگردد	114
غزل ۱۹۴ : آنکه هرگز یاد مشتاقان به مکتوبی نکرد	89
غزل ۱۹۵ : دلی کز عشق گردد گرم، افسردن نمی‌داند	105
غزل ۱۹۶ : کسی از دور تا کی چین ابروی کسی بیند	106
غزل ۱۹۷ : که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآید	118
غزل ۱۹۸ : شوقم گرفت و از در عقلم برون کشید	131
غزل ۱۹۹ : ز کار بستهٔ ما عقدهٔ حرمان که بگشاید	110
غزل ۲۰۰ : سد حشر جان ز پی یکه سواری رسید	91
غزل ۲۰۱ : مگر من بلبلم کز گفتگوی گل زبان بندد	106
غزل ۲۰۲ : چرا خود را کسی در دام سد بی نسبت اندازد	76
غزل ۲۰۳ : در راسته ناز فروشان که بتانند	123
غزل ۲۰۴ : ما را دو روزه دوری دیدار می‌کشد	75
غزل ۲۰۵ : خونخواره راهی می‌روم تا خود به پایان کی رسد	97
غزل ۲۰۶ : عشق کو تا شحنهٔ حسرت به زندانم کشد	74
غزل ۲۰۷ : درون دل به غیر از یار و فکر یار کی گنجد	161
غزل ۲۰۸ : دلم خود را به نیش غمزه‌ای افکار می‌خواهد	106
غزل ۲۰۹ : جنونی داشتم زین پیش بازم آن جنون آمد	90
غزل ۲۱۰ : آه شراره بارم کان از درون برآمد	111
غزل ۲۱۱ : کی اهل دل به کام خود از دوستان برند	87
غزل ۲۱۲ : ز عشق من به تو اغیار بدگمان شده‌اند	118
غزل ۲۱۳ : یاران خدای را به سوی او گذر کنید	118
غزل ۲۱۴ : سرت از غرور خوبی به کسی فرو نیاید	65
غزل ۲۱۵ : روزها شد تا کسم پیرامن این در ندید	103
غزل ۲۱۶ : تو خون به کاسهٔ من کن که غیرتاب ندارد	112
غزل ۲۱۷ : به لب بگوی که آن خندهٔ نهان نکند	84
غزل ۲۱۸ : چرا ستمگر من با کسی جفا نکند	105
غزل ۲۱۹ : پرسیدن حال دل ریشم بگذارید	95
غزل ۲۲۰ : آیین دستگیری ز اهل جهان نیاید	83
غزل ۲۲۱ : که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآید	115
غزل ۲۲۲ : روم به جای دگر ، دل دهم به یار دگر	94
غزل ۲۲۳ : دل و طبع خویش را گو که شوند نرم خوتر	93
غزل ۲۲۴ : آخر ای مغرور گاهی زیر پای خود نگر	88
غزل ۲۲۵ : گو حرمت خود، ناصح فرزانه نگه دار	106
غزل ۲۲۶ : جستم از دام ، به دام آر گرفتار دگر	102
غزل ۲۲۷ : عزلت ما شده سر تاسر دنیا مشهور	87
غزل ۲۲۸ : شده‌ام سگ غزالی که نگشته رام هرگز	81
غزل ۲۲۹ : مست آن ترک به کاشانه من بود امروز	97
غزل ۲۳۰ : دوش پر عربده‌ای بود و نه آنست امروز	99
غزل ۲۳۱ : ای دل بی جرم زندانی، تو در بندی هنوز	75
غزل ۲۳۰ : دوش پر عربده‌ای بود و نه آنست امروز	96
غزل ۲۳۲ : وه که دامن می‌کشد آن سرو ناز از من هنوز	101
غزل ۲۳۳ : گر چه دوری می‌کنم بی‌صبر و آرامم هنوز	82
غزل ۲۳۴ : هست از رویت مرا سد گونه حیرانی هنوز	92
غزل ۲۳۵ : شرح ضعفم از سگان آستان خود بپرس	79
غزل ۲۳۶ : مغرور کسی به که درت جا نکند کس	115
غزل ۲۳۷ : ای دل به بند دوری او جاودانه باش	99
غزل ۲۳۸ : عشق می‌فرمایدم مستغنی از دیدار باش	104
غزل ۲۳۹ : تن اگر نبود ز نزدکان چو شد گو دور باش	136
غزل ۲۴۰ : ترک ما کردی برو همصحبت اغیار باش	103
غزل ۲۴۱ : روزی این بیگانگی بیرون کند از خوی خویش	89
غزل ۲۴۲ : کردیم نامزد به تو نابود و بود خویش	115
غزل ۲۴۳ : در مانده‌ام به درد دل بی علاج خویش	89
غزل ۲۴۴ : بند دیگر دارم از عشقت به هر پیوند خویش	84
غزل ۲۴۵ : ما در مقام صبر فشردیم گام خویش	93
غزل ۲۴۶ : تو و هر روز و بزم عشرت خویش	115
غزل ۲۴۷ : ریخت خونم را و برد از پیش آن بیداد کیش	120
غزل ۲۴۸ : الاهی از میان ناپسندان بر کران دارش	80
غزل ۲۴۹ : مستحق کشتنم خود قائلم زارم بکش	87
غزل ۲۵۰ : کوهکن بر یاد شیرین و لب جان پرورش	90
غزل ۲۵۱ : با جوانی چند در عین وفا می‌بینمش	86
غزل ۲۵۲ : بست زبان شکوه ام لب به سخن گشادنش	117
غزل ۲۵۳ : بر میان دامن زدن بینند و چابک رفتنش	121
غزل ۲۵۴ : نیستم یک دم ز درد و محنت هجران خلاص	87
غزل ۲۵۵ : تکیه کردم بر وفای او غلط کردم ، غلط	88
غزل ۲۵۶ : بی رخ جان پرور جانان مرا از جان چه حظ	104
غزل ۲۵۷ : قیمت اهل وفا یار ندانست دریغ	80
غزل ۲۵۸ : به سودای تو مشغولم ز غوغای جهان فارغ	112
غزل ۲۵۹ : شمع بزم غیر شد با روی آتشناک، حیف	74
غزل ۲۶۰ : مستغنی است از همه عالم گدای عشق	95
غزل ۲۶۱ : مده از خنده فریب و مزن از غمزه خدنگ	222
غزل ۲۶۲ : تو زمن پرس قدر روز وصال	101
غزل ۲۶۳ : کی تبسم دور از آن شیرین تکلم می‌کنم	93
غزل ۲۶۴ : دل باز رست از تو ،ز بند زمانه هم	112
غزل ۲۶۵ : تا چند به غمخانهٔ حسرت بنشینم	104
غزل ۲۶۶ : برزن ای دل دامن کوشش که کاری کرده‌ام	88
غزل ۲۶۷ : هر خون که تو دادی چو می ناب کشیدیم	81
غزل ۲۶۸ : سحر کجاست که فراش جلوه‌گاه توام	162
غزل ۲۶۹ : ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم	99
غزل ۲۷۰ : عشق ما پرتو ندارد ما چراغ مرده‌ایم	131
غزل ۲۷۱ : من این کوشش که در تسخیر آن خودکام می‌کردم	108
غزل ۲۷۲ : نیستیم از دوریت با داغ حرمان نیستیم	98
غزل ۲۷۳ : به آنکه بر سرلطفی مکش ز منت خویشم	115
غزل ۲۷۴ : شد وقت آن دیگر که من ترک شکیبایی کنم	95
غزل ۲۷۵ : این بس که تماشایی بستان تو باشم	96
غزل ۲۷۶ : بخت آن کو که کشم رخش و سوارش سازم	99
غزل ۲۷۷ : دو هفته رفت که ننواختی به نیم نگاهم	90
غزل ۲۷۸ : مبادا یارب آن روزی که من از چشم یار افتم	214
غزل ۲۷۹ : آمدم از سرنو بر سر پیوند قدیم	82
غزل ۲۸۰ : می‌توانم که لب از آب خضر تر نکنم	97
غزل ۲۸۱ : ما گل به پاسبان گلستان گذاشتیم	79
غزل ۲۸۲ : ما چو پیمان با کسی بستیم دیگر نشکنیم	149
غزل ۲۸۳ : مصلحت دیده چنین صبر که سویش نروم	118
غزل ۲۸۴ : نفروخته خود را ز غمت باز خریدیم	88
غزل ۲۸۵ : چو خواهم کز ره شوقش دمی بر گرد سر گردم	86
غزل ۲۸۶ : در آغاز محبت گر وفا کردی چه می‌کردم	127
غزل ۲۸۷ : دارد که چون تو پادشهی بنده‌ات شوم	94
غزل ۲۸۸ : ز کوی آن پری دیوانه رفتم	180
غزل ۲۸۹ : خوشست آن مه به اغیار آزمودم	97
غزل ۲۹۰ : از آن تر شد به خون دیده دامانی که من دارم	144
غزل ۲۹۱ : انجام حسن او شد پایان عشق من هم	87
غزل ۲۹۲ : دور از چمن وصل یکی مرغ اسیرم	106
غزل ۲۹۳ : از تندی خوی تو گهی یاد نکردم	117
غزل ۲۹۴ : ز کمال ناتوانی به لب آمدست جانم	179
غزل ۲۹۵ : همخواب رقیبانی و من تاب ندارم	502
غزل ۲۹۶ : منفعل گشت بسی دوش چو مستش دیدم	86
غزل ۲۹۷ : چون طفل اشک پرده در راز نیستم	96
غزل ۲۹۸ : در آن مجلس که او را همدم اغیار می‌دیدم	109
غزل ۲۹۹ : دلی و طاقت سد آه آتشین دارم	112
غزل ۳۰۰ : در راه عشق با دل شیدا فتاده‌ایم	98
غزل ۳۰۱ : از بهر چه در مجلس جانانه نباشم	121
غزل ۳۰۲ : جان رفت و ما به آرزوی دل نمی رسیم	82
غزل ۳۰۳ : برو که با دل پر درد و روی زرد بیایم	127
غزل ۳۰۴ : مدتی شد کز گلستانی جدا افتاده‌ام	97
غزل ۳۰۵ : صبرم نماند و نیست دگر تاب فرقتم	107
غزل ۳۰۶ : کی بود کز تو جان فکاری نداشتم	114
غزل ۳۰۷ : آتش به جگر زان رخ افروخته دارم	87
غزل ۳۰۸ : چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم	115
غزل ۳۰۹ : دیریست که رندانه شرابی نکشیدیم	127
غزل ۳۱۰ : جانا چه واقعست بگو تا چه کرده‌ایم	128
غزل ۳۱۱ : من که چون شمع از تف دل جانگدازی می‌کنم	88
غزل ۳۱۲ : گو جان ستان از من که من تن در بلای او دهم	97
غزل ۳۱۳ : سد دشنه بر دل می‌خورم و ز خویش پنهان می‌کنم	110
غزل ۳۱۴ : آورده اقبالم دگر تا سجدهٔ این در کنم	137
غزل ۳۱۵ : کاری مکن که رخصت آه سحر دهم	99
غزل ۳۱۶ : ما اجنبی ز قاعدهٔ کار عالمیم	132
غزل ۳۱۷ : نه من از تو مهر خواهم نه تو بگذری ز کین هم	115
غزل ۳۱۸ : دل پر حسرت از کوی تو برگردیدم و رفتم	80
غزل ۳۱۹ : یک همدم و همنفس ندارم	124
غزل ۳۲۰ : چو دیدم خوار خود را از در آن بیوفا رفتم	96
غزل ۳۲۱ : در بزم وصل اگر چه همین در میان منم	91
غزل ۳۲۲ : به دل دیرین بنایی بود کندم	97
غزل ۳۲۳ : به استغنات میرم سرو استغنا بلند من	80
غزل ۳۲۴ : آمد آمد حسن در رخش غرور انگیختن	115
غزل ۳۲۳ : به استغنات میرم سرو استغنا بلند من	106
غزل ۳۲۵ : هست هنوز ماه من چشم و چراغ دیگران	81
غزل ۳۲۶ : من اگر این بار رفتم ، رفتم آزارم مکن	86
غزل ۳۲۷ : ای قامت تو جلوه ده شیوه‌های حسن	76
غزل ۳۲۸ : مکن مکن لب مارا به شکوه باز مکن	83
غزل ۳۲۹ : رشک می‌بردند شهری بر من و احوال من	115
غزل ۳۳۰ : مرا با خار غم بگذار و گشت باغ و گلشن کن	121
غزل ۳۳۱ : اینچنین گر جانب اغیار خواهی داشتن	78
غزل ۳۳۲ : شد صرف عمرم در وفا بیداد جانان همچنان	100
غزل ۳۳۳ : تغافلها زد اما شد نگاهی عذر خواه من	115
غزل ۳۳۴ : چه کم می‌گردد از حشمت بلاگردان نازم کن	108
غزل ۳۳۵ : پیش تو بسی از همه کس خوارترم من	125
غزل ۳۳۶ : آمدم سر تا قدم در بند سودا همچنان	93
غزل ۳۳۷ : ای اجل از قید زندان غمم آزاد کن	75
غزل ۳۳۸ : نوبهار آمد ولی بی‌دوستان در بوستان	70
غزل ۳۳۹ : فراغت بایدت جا در سر کوی قناعت کن	106
غزل ۳۴۰ : ما را میازار اینهمه چندین جفا بر ما مکن	115
غزل ۳۴۱ : زینسان که تند می‌گذرد خوشخرام من	86
غزل ۳۴۲ : به دست آور بتی جان بخش و عیش جاودانی کن	87
غزل ۳۴۳ : گهی از بزم بر می‌خیز و طرف بام جا می‌کن	112
غزل ۳۴۴ : می‌یابم از خود حسرتی باز از فراق کیست این	122
غزل ۳۴۵ : ز کویت رخت بربستم نگاهی زاد راهم کن	113
غزل ۳۴۶ : ای که دل بردی ز دلدار من آزارش مکن	118
غزل ۳۴۷ : تو پاک دامن نوگلی من بلبل نالان تو	128
غزل ۳۴۸ : دلا عزم سفر دارم از آن در گفتم آگه شو	101
غزل ۳۴۹ : آمده نو به شحنگی در دلم آرزوی تو	79
غزل ۳۵۰ : یک بار نباشد که نیازرده‌ام از تو	90
غزل ۳۵۱ : ترسم جنون غالب شود طغیان کند سودای تو	104
غزل ۳۵۲ : گر چه کردم ذوقها از آشناییهای او	132
غزل ۳۵۳ : میان مردمانم خوار کردی عزت من کو	121
غزل ۳۵۴ : دل از عشق کهن بگرفت از نو دلستانی کو	90
غزل ۳۵۵ : شد بی‌حساب کشور جانها خراب از او	106
غزل ۳۵۶ : سد خانهٔ دین سوخت به هر رهگذر از تو	115
غزل ۳۵۷ : می‌روم نزدیک و حال خویش می‌گویم به او	79
غزل ۳۵۸ : منفعل دل خودم چند کشد جفای تو	100
غزل ۳۵۹ : آتشی خواهم دل افسرده را بریان در او	106
غزل ۳۶۰ : با مدعی به صلح بدل گشت جنگ تو	114
غزل ۳۶۱ : تند سویم به غضب دید که برخیز و برو	90
غزل ۳۶۲ : خوشا در پای او مردن خدایا بخت آنم ده	120
غزل ۳۶۳ : گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله پیاله	115
غزل ۳۶۴ : هجر خدایا بس است زود وصالی بده	115
غزل ۳۶۵ : صاف طرب آماده کن ترتیب عشرتخانه ده	99
غزل ۳۶۶ : لاله‌اش از سیلیت نیلوفری شد آه آه	94
غزل ۳۶۵ : صاف طرب آماده کن ترتیب عشرتخانه ده	98
غزل ۳۶۷ : گذشتم از درت بر خاک سد جا چشم تر مانده	86
غزل ۳۶۸ : ناوکت بر سینهٔ این ناتوان آمد همه	84
غزل ۳۶۹ : بر آن سرم که نیاسایم از مشقت راه	85
غزل ۳۷۰ : در این فکرم که خواهی ماند با من مهربان یا نه	90
غزل ۳۷۱ : قلب سپه ماست به یک حمله شکسته	113
غزل ۳۷۲ : آخر ای بیگانه خو ناآشنایی اینهمه	84
غزل ۳۷۳ : سوی بزمت نگذرم از بس که خوارم کرده‌ای	81
غزل ۳۷۴ : شوقیست غالب بر دلم ازنو، به دل جا کرده‌ای	114
غزل ۳۷۵ : خواهد دگر به دامگهی بال بسته ای	76
غزل ۳۷۶ : مردمی فرموده جا در چشم گریان کرده‌ای	100
غزل ۳۷۷ : سبوی باده‌ای گویا به هر پیمانه‌ای خوردی	90
غزل ۳۷۸ : من اندوهگین را قصد جان کردی ، نکو کردی	76
غزل ۳۷۹ : چه فروشدی به کلفت چه شدت چه حال داری	142
غزل ۳۸۰ : جایی روم که جنس وفا را خرد کسی	140
غزل ۳۸۱ : چه شود گرم نوازی به عنایت خطابی	101
غزل ۳۸۲ : چون کوه غم تاب آورد جسمی بدین فرسودگی	106
غزل ۳۸۳ : گر طی کنم طریق ادب را چه می‌کنی	97
غزل ۳۸۴ : چه خوش بودی دلا گر روی او هرگز نمی‌دیدی	99
غزل ۳۸۵ : چه دیدی ای که هرگز بد نبینی	140
غزل ۳۸۶ : آتشی در جان ما افروختی	184
غزل ۳۸۷ : من و از دور تماشای گلستان کسی	100
غزل ۳۸۸ : ای از گل عذرات هر مرغ را نوایی	82
غزل ۳۸۹ : مرا زد راه عشق خردسالی	131
غزل ۳۹۰ : خوش است چشم به چشم تو و نگاه نهانی	88
غزل ۳۹۱ : کردم از سجدهٔ راه تو جبین آرایی	82
غزل ۳۹۲ : چو پیش نقش شیرین کوهکن عرض بلا کردی	120
غزل ۳۹۳ : ای جوان ترک وش میر کدامین لشکری	91
غزل ۳۹۴ : از برای خاطر اغیار خوارم می‌کنی	140
غزل ۳۹۵ : بکش زارم چه دایم حرف از آزار می‌گویی	115
غزل ۳۹۶ : ای آنکه عرض حال من زار کرده‌ای	82
غزل ۳۹۷ : ای مرغ سحر حسرت بستان که داری	78
قصیدهٔ شمارهٔ ۱ - در ستایش غیاث الدین محمد میرمیران : به میدان تاز و سر در آتشم ده باد جولان را	82
قصیدهٔ شمارهٔ ۲ - در ستایش پروردگار : راحت اگر بایدت خلوت عنقا طلب	94
قصیدهٔ شمارهٔ ۳ - در ستایش حضرت علی «ع» : ز بحر بسکه برد آب سوی دشت سحاب	84
قصیدهٔ شمارهٔ ۴ - در ستاش میرمیران : تفت رشک ریاض رضوان است	97
قصیدهٔ شمارهٔ ۵ - در ستایش میرمیران : آن را که خدا نگاهبان است	85
قصیدهٔ شمارهٔ ۶ - در ستایش میرمیران : بلبلی را که همین با گل بستان کار است	84
قصیدهٔ شمارهٔ ۷ - در ستایش میرمیران : شغلی که مطمح نظر کیمیاگر است	103
قصیدهٔ شمارهٔ ۸ - در ستایش امام دوازدهم «ع» : سپهر قصد من زار ناتوان دارد	118
قصیدهٔ شمارهٔ ۹ - در ستایش شاه طهماسب : آنکه جان بخش و جان ستان باشد	83
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۰ - در ستایش میرمیران : الاهی تا زمین باد و زمان باد	64
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۱ - در ستایش غیاث الدین محمد میرمیران : دل و طبعی که من دارم اگر دریا و کان باشد	84
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۲ - در ستایش غیاث الدین محمد میرمیران : یک جهان جان خواهم و چندان امان از روزگار	119
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۳ - در ستایش میرمیران : باد فرخنده عید و فصل بهار	92
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۴ - در ستایش شاه غیاث الدین محمد میرمیران : عقل و دولت ساعت سعدی نمودند اختیار	122
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ - در ستایش غیاث الدین محمد میرمیران : ای بخت خفته خیز و نشین خوش به اعتبار	109
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۶ - در ستایش عبدالله خان اعتمادالدوله : سد زبان خواهم که سازم یک به یک گوهر نثار	102
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۷ - قصیده : باز وقت است که از آمدن باد بهار	110
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۸ - قصیده : ای فلک چند ز بیداد تو بینم آزار	124
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۹ - در ستایش میرمیران : لله الحمد کز حضیض خطر	114
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰ - در ستایش میرمیران : ای برسر سپهر برین برده ترکتاز	93
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۱ - در ستایش شاهزادهٔ آزاده شاه خلیل الله : حسن ترا که آمده خط گرد لشکرش	141
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۲ - در ستایش پیغمبر اکرم«ص» : کسی مسیح شود در سراچه افلاک	137
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۳ - رد ستایش حضرت علی«ع» : تا به روی توشد برابر گل	112
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۴ - در ستایش حضرت علی«ع» : شاه انجم چو زرافشان شود از برج حمل	125
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۵ - در ستایش امام هشتم«ع» : تا شنید از باد پیغام وصال یار گل	101
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۴ - در ستایش حضرت علی«ع» : شاه انجم چو زرافشان شود از برج حمل	102
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۶ - در ستایش میرمیران : ای تماشاییان جاه و جلال	101
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۷ - در ستایش میرمیران : بر کسانی که ببینند به روی تو هلال	89
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۸ - در ستایش بکتاش بیک : اگر مساعدت بخت نبود و اقبال	88
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۹ - در ستایش خان‌احمد : نماز شام که سیمین همای زرین بال	89
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۰ - در ستایش میرمیران : عید خرم تر از این یاد ندارد ایام	113
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۱ - در ستایش میرمیران : ساقیا روز نشاط آمد و شد دور به کام	94
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۲ - در ستایش علی«ع» : زلف پیش پای او بر خاک می‌ساید جبین	123
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۳ - در ستایش میرمیران : بهار آمد و گشت عالم گلستان	101
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۴ - در ستایش بکتاش بیگ حکمران کرمان : از آنرو شد به آبادی بدل ویرانی کرمان	84
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۵ - قصیده : جهان چرا نبود در پناه امن و امان	90
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۶ - قصیده : همچو گل در زیر گل باشید ای گلها نهان	91
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۷ - در ستایش حضرت علی «ع» : بر زمین گشتیم تا زد جسم محزون آبله	97
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۸ - در ستایش میرمیران : صبح عید است و تماشاگه گیتی در شاه	96
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۹ - قصیده : چه در گوش گل گفت باد خزانی	165
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۰ - در ستایش علی«ع» : دلم دارد به چین کاکلش سد گونه حیرانی	73
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۱ - در ستایش از شاه‌طهماسب : هزار شکر که بر مسند جهانبانی	89
شمارهٔ ۱ - در ستایش یکی از حاکمان شرع : ای داده سپهر شرع را نور	96
شمارهٔ ۲ - بر تخت نشستن شاه اسماعیل : جمشید فلک سریر شاه اسمعیل	112
شمارهٔ ۳ - حروف شراب : بر درخانه قدح نوشی	119
شمارهٔ ۴ - پناه جهان : زهی پایه چتر اقبال تو	125
شمارهٔ ۵ - لطف کردید : ای مخادیم که از راه شرف	95
شمارهٔ ۶ - وحشی بی‌خانمان : ای پیش همت تو متاع سرای دهر	90
شمارهٔ ۷ - چیستان : مدعا زین سه چار بیتک سهل	94
شمارهٔ ۸ - ده بافق : ایا آفتاب معلا جناب	143
شمارهٔ ۹ - ستور فقیر : ز بی کاهی امشب ستور فقیر	95
شمارهٔ ۱۰ - هجو هم خوب می‌توانم گفت : ای صبا خواجه را ز بنده بگو	105
شمارهٔ ۱۱ - در خیال تو : چو وحشی سر به زانو دوش بودم در خیال تو	123
شمارهٔ ۱۲ - خر گدا : چند ای خر گدا توان گفتن	84
شمارهٔ ۱۳ - تب شاهزاده : هاتف غیبم سحرگه مژده‌ای آورده است	88
شمارهٔ ۱۴ - سپهر مرتبه، بکتاش بیگ : زهی ارادهٔ تو نایب قضا و قدر	110
شمارهٔ ۱۵ - موضع پاکان : غیاث الدین محمد منبع فیض	101
شمارهٔ ۱۶ - وجه برات : خواجه وجه برات خود بدهد	83
شمارهٔ ۱۷ - استر گرسنه : می‌رسم از راه و دارم استری کز باب جوع	88
شمارهٔ ۱۸ - سرتاس : ای که هر خلعتی که در بر توست	101
شمارهٔ ۱۹ - مطبخ خواجه : خواجهٔ کم کاسهٔ ما آنکه از بهر طعام	95
شمارهٔ ۲۰ - نشان بخردی : صبر در کارها چه نیک و چه بد	109
شمارهٔ ۲۱ - استر بی‌علف : ای خداوند که چون مرکب آهو تک تو	106
شمارهٔ ۲۲ - در خیمهٔ سوداگردان : درون خیمه سوداگران نیست	84
شمارهٔ ۲۳ - عباس بیگ گردون قدر : یگانهٔ دو جهان زبده و خلاصه عهد	115
شمارهٔ ۲۴ - به مفت نیز نیرزد : زری که می‌طلبم دوش لطف فرمودی	107
شمارهٔ ۲۵ - ماه نا تمام : مهی که از افق طبع بنده طالع شد	90
شمارهٔ ۲۶ - یعنی کشک : نام جویا کنون که دیده ابر	113
شمارهٔ ۲۷ - بر تخت نشستن شاه اسماعیل : شاه تهماسب خسرو عادل	111
شمارهٔ ۲۸ - داروی کاری : زن جلبی رفته و در همچو من	101
شمارهٔ ۲۹ - وجه برات : نوشته حضرت آصف برات من به کسی	123
شمارهٔ ۳۰ - هجو شما می‌کنم : به ما خواجه تا چند خواهید گفت	74
شمارهٔ ۳۱ - فغان از ابروی پرچین : سرورا از حاجب و دربان عالی حضرتت	117
شمارهٔ ۳۲ - سر کل : نشستم دوش در کنجی که سازم	242
شمارهٔ ۳۳ - بزم تاریک : شرفا ساقی عنایت تو	111
شمارهٔ ۳۴ - غضنفر گله جاری : غضنفر کلجاری به طبع همچو پلنگ	114
شمارهٔ ۳۵ - مبارک باد : مبارک باد می‌گویند شه را	80
شمارهٔ ۳۶ - هجو شراب : از من مرنج ای ز تو شادی جان من	118
شمارهٔ ۳۷ - ماندهٔ بابا : زیباتر آنچه مانده ز بابا از آن تو	113
شمارهٔ ۳۸ - دریغ : دریغ از شمسهٔ ایوان عصمت	92
شمارهٔ ۳۹ - دریغ از جان قلی : دریغ از جان قلی کز جور گردون	133
شمارهٔ ۴۰ - وفا داری : رفت محیا شبی به خانه و دید	93
شمارهٔ ۴۱ - بنای بخت بنیاد : اساس این بنای بخت بنیاد	127
شمارهٔ ۴۲ - هجو خواجه : ای خواجه هجو ریشه فرو می‌برد، بترس	100
شمارهٔ ۴۳ - تاریخ علم : زیب عالم علم شاه خلیل الله است	91
سرآغاز : گله‌ای دارم از تو و گله‌ای	106
در گله گزاری و ستایش : اهل دارالعباده غیر از شاه	137
در ستایش ولی سلطان و بکتاش بیگ و قاسم بیگ : ای ظفر در رکاب دولت تو	98
در ستایش کاخ میرمیران : ای مقیمان این خجسته مقام	122
در تاریخ بنای گرمابه : طواف درگه پیر حقیقت	109
از نامهٔ پرسوز و گدازی که شاعر شوریده دل به دلدار سفر کردهٔ خود نگاشته است : منم با خاک ره یکسان غباری	111
در هجو کیدی (یاری) شاعر نما : ای کیدی مستراح بردار	254
در هجو کیدی : هله کیدی غلام ناقابل	108
ترجیع بند - ما گوشه نشینان خرابات الستیم : ساقی بده آن باده که اکسیر وجود است	112
شرح پریشانی : دوستان شرح پریشانی من گوش کنید	92
گلهٔ یار دل‌آزار : ای گل تازه که بویی ز وفا نیست ترا	110
در ستایش میرمیران : سال نو و اول بهار است	79
در ستایش شاه غیاث‌الدین و شهزادگان : ای حریم خوش نسیم و ای فضای خوش هوا	114
در هجو ملا فهمی : لازم شده کسر حرمت تو	119
در سوگواری حضرت حسین«ع» : روزیست اینکه حادثه کوس بلازده‌ست	85
در سوگواری قاسم‌بیگ قسمی : پشت من بشکست کوه درد جان فرسای من	154
سوگواری بر مرگ دوست : دیده گو اشک ندامت شو و بیرون فرما	96
سوگواری بر مرگ شاه : از چه رو خاک سیه گردون به فرق ماه کرد	93
سوگواری بر مرگ شرف‌الدین علی : دوستان چرخ همان دشمن جان است که بود	91
سوگواری بر مرگ برادر : آه ای فلک ز دست تو و جور اخترت	103
رباعی شمارهٔ ۱ : یارب که بقای جاودانی بادا	100
رباعی شمارهٔ ۲ : عشرت بادا صبح تو و شام ترا	93
رباعی شمارهٔ ۳ : شد یار و به غم ساخت گرفتار مرا	93
رباعی شمارهٔ ۴ : جان سوخت ز داغ دوری یار مرا	175
رباعی شمارهٔ ۵ : از بهر نشیمن شه عرش جناب	120
رباعی شمارهٔ ۶ : اندر ره انتظار چشمی که مراست	114
رباعی شمارهٔ ۷ : آن سرو که جایش دل غم پرور ماست	118
رباعی شمارهٔ ۸ : پیوستن دوستان به هم آسان است	160
رباعی شمارهٔ ۹ : شاها سربخت بر در دولت تست	116
رباعی شمارهٔ ۱۰ : اکسیر حیات جاودانم بفرست	97	1
رباعی شمارهٔ ۱۱ : شوخی که خطش آیهٔ فرخ فالی است	84
رباعی شمارهٔ ۱۲ : جز فکر جدا شدن ز دلدارم نیست	133
رباعی شمارهٔ ۱۳ : مجنون که کمال عشق و حیرانی داشت	90
رباعی شمارهٔ ۱۴ : شاها سر روزگار پامال تو باد	97
رباعی شمارهٔ ۱۵ : شاها چو کمان قدر به فرمان تو باد	79
رباعی شمارهٔ ۱۶ : صید افکنی مراد آیین تو باد	92
رباعی شمارهٔ ۱۷ : شاها در جهان عرصهٔ در گاه تو باد	83
رباعی شمارهٔ ۱۸ : جرم است سراپای من خاک نهاد	92
رباعی شمارهٔ ۱۹ : کوی تو که آواره هزاری دارد	107
رباعی شمارهٔ ۲۰ : وحشی که همیشه میل ساغر دارد	89
رباعی شمارهٔ ۲۱ : گر کسب کمال می‌کنی می‌گذرد	96
رباعی شمارهٔ ۲۲ : فریاد که سوز دل عیان نتوان کرد	114
رباعی شمارهٔ ۲۳ : تیرت چو ره نشان پران گیرد	82
رباعی شمارهٔ ۲۴ : دل زان بت پیمان گسلم می‌سوزد	123
رباعی شمارهٔ ۲۵ : یارب که زمانه دلنوازت باشد	170
رباعی شمارهٔ ۲۶ : می‌خواست فلک که تلخ کامم بکشد	144
رباعی شمارهٔ ۲۷ : شاها به عداوت توکس یار نشد	107
رباعی شمارهٔ ۲۸ : آنان که به کویی نگران می‌گردند	91
رباعی شمارهٔ ۲۹ : آن زمره که از منطق ما بی‌خبرند	190
رباعی شمارهٔ ۳۰ : مجنون به من بی سر و پا می‌ماند	140
رباعی شمارهٔ ۳۱ : ای چرخ مرا دلی ست بیداد پسند	108
رباعی شمارهٔ ۳۲ : یا صاحب ننگ و نام می‌باید بود	85
رباعی شمارهٔ ۳۳ : در کوی توام پای تمنا نرود	340
رباعی شمارهٔ ۳۴ : تا پای کسی سلسله آرا نشود	98
رباعی شمارهٔ ۳۵ : در صید گهت که جان طرب ساز آید	114
رباعی شمارهٔ ۳۶ : ازدیده ز رفتن تو خون می‌آید	99
رباعی شمارهٔ ۳۷ : خوش آن که ره عشق بتی پیماید	82
رباعی شمارهٔ ۳۸ : تا شکل هلال گردد از چرخ پدید	94
رباعی شمارهٔ ۳۹ : نوروز شد و بنفشه از خاک دمید	80
رباعی شمارهٔ ۴۰ : آهنگ سفر می‌کند آن ماه عذار	112
رباعی شمارهٔ ۴۱ : یارب که در این دایرهٔ دیر مدار	106
رباعی شمارهٔ ۴۲ : دانی شاها که مهر فرخنده اثر	88
رباعی شمارهٔ ۴۳ : ای صیت معالجات تو عالم گیر	105
رباعی شمارهٔ ۴۴ : آن شمع که دوش بود تب تا سحرش	89
رباعی شمارهٔ ۴۵ : ای منشاء دانایی و ای مایه هوش	121
رباعی شمارهٔ ۴۶ : ای جان و تنم مطیع و شوق تو مطاع	79
رباعی شمارهٔ ۴۷ : فن تو و سد هزار برهان کمال	111
رباعی شمارهٔ ۴۸ : در نامه رقم ز خانه‌ای یافته‌ام	106
رباعی شمارهٔ ۴۹ : تا کار جهان به کام کس نیست مدام	91
رباعی شمارهٔ ۵۰ : تا در ره عشق آشنای تو شدم	1090
رباعی شمارهٔ ۵۱ : امشب همه شب ز هجر نالان بودم	107
رباعی شمارهٔ ۵۲ : از آبله‌ای تازه گل باغ ارم	103
رباعی شمارهٔ ۵۳ : ای آنکه به یکرنگی تو متصفم	96
رباعی شمارهٔ ۵۴ : تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم	136
رباعی شمارهٔ ۵۵ : رخسار تو ای تازه گل گلشن جان	158
رباعی شمارهٔ ۵۶ : تا بود چنین بود و چنین است جهان	169
رباعی شمارهٔ ۵۷ : خورشید که هست شمسهٔ هفت ایوان	84
رباعی شمارهٔ ۵۸ : در نفی رخت شمع شبی راند سخن	112
رباعی شمارهٔ ۵۹ : ای مدت شاهی جهان مدت تو	125
رباعی شمارهٔ ۶۰ : ای رفعت و شان فروترین پایه تو	112
رباعی شمارهٔ ۶۱ : خوش آن که شود بساط مهجوری طی	166
رباعی شمارهٔ ۶۲ : گر درخور مهرم احترامی بودی	82
رباعی شمارهٔ ۶۳ : ای کاش برات من براتی بودی	103
رباعی شمارهٔ ۶۴ : در عهد معالجات تو بیماری	98
رباعی شمارهٔ ۶۵ : گر با تو گهی نظر کنم پنهانی	124
رباعی شمارهٔ ۶۶ : ای درگه تو عید گه روحانی	99