شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل ۱ : آه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآ	139
غزل ۲ : کشیده عشق در زنجیر، جان ناشکیبا را	146
غزل ۳ : راندی ز نظر، چشم بلا دیدهٔ ما را	121
غزل ۴ : چند به دل فرو خورم این تف سینه تاب را	151
غزل ۵ : تازه شد آوازهٔ خوبی ، گلستان ترا	123
غزل ۶ : من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را	167
غزل ۷ : طی زمان کن ای فلک ، مژدهٔ وصل یار را	113
غزل ۸ : خیز و به ناز جلوه ده قامت دلنواز را	93
غزل ۹ : نرخ بالا کن متاع غمزهٔ غماز را	119
غزل ۱۰ : نبود طلوع از برج ما، آن ماه مهر افروز را	123
غزل ۱۱ : بار فراق بستم و ، جز پای خویش را	159
غزل ۱۲ : عزت مبردر کار دل این لطف بیش از پیش را	88
غزل ۱۳ : منع مهر غیر نتوان کرد یار خویش را	100
غزل ۱۴ : چیست قصد خون من آن ترک کافر کیش را	136
غزل ۱۵ : هست امید قوتی بخت ضعیف حال را	119
غزل ۱۶ : بر سر نکشت درتب غم هیچکس مرا	112
غزل ۱۷ : بر قول مدعی مکش ای فتنه‌گر مرا	95
غزل ۱۸ : ننموده استخوان ز تن ناتوان مرا	121
غزل ۱۹ : خانه پر بود از متاع صبر این دیوانه را	131
غزل ۲۰ : ساکن گلخن شدم تا صاف کردم سینه را	81
غزل ۲۱ : کس نزد هرگز در غمخانهٔ اهل وفا	109
غزل ۲۲ : سد حیف از محبت بیش از قیاس ما	90
غزل ۲۳ : بسیار گرم پیش منه در هلاک ما	102
غزل ۲۴ : از کاه ، کهربا بگریزد به بخت ما	110
غزل ۲۵ : ای سرخ گشته از تو به خون روی زرد ما	98
غزل ۲۶ : دلم را بود از آن پیمان گسل امید یاریها	109
غزل ۲۷ : پاک ساز از غیر دل ، وز خود تهی شو چون حباب	115
غزل ۲۸ : قصهٔ می خوردن شبها و گشت ماهتاب	103	1
غزل ۲۹ : شد یار به اغیار دل آزار مصاحب	109
غزل ۳۰ : گهی از مهر یاد عاشق شیدا کند یا رب	99
غزل ۳۱ : مژدهٔ وصل توام ساخته بیتاب امشب	170
غزل ۳۲ : ز شبهای دگر دارم تب غم بیشتر امشب	136
غزل ۳۳ : کسی خود جان نبرد از شیوهٔ چشم فسون سازت	132
غزل ۳۴ : این زمان یارب مه محمل نشین من کجاست	86
غزل ۳۵ : یاد او کردم ز جان سد آه درد آلود خاست	109
غزل ۳۶ : لطف پنهانی او در حق من بسیار است	106
غزل ۳۷ : در ره پر خطر عشق بتان بیم سر است	118
غزل ۳۸ : بازم از نو خم ابروی کسی در نظر است	89
غزل ۳۹ : تا مقصد عشاق رهی دور و دراز است	145
غزل ۴۰ : خوش است بزم ولی پر ز خائن راز است	100
غزل ۴۱ : عتاب اگر چه همان در مقام خونریز است	97
غزل ۴۲ : طراز سبزهٔ بر گلشن عذار خوش است	99
غزل ۴۳ : خوار می‌کن ، زار می‌کش، منتت بر جان ماست	69
غزل ۴۴ : امروز ناز عذر جفاهای رفته خواست	94
غزل ۴۵ : یار ما بی رحم یاری بوده است	125
غزل ۴۶ : ابر است و اعتدال هوای خزانی است	89
غزل ۴۷ : در دل همان محبت پیشینه باقی است	87
غزل ۴۸ : ترک من تیغ به کف ، بر زده دامن برخاست	85
غزل ۴۹ : به جور، ترک محبت خلاف عادت ماست	95
غزل ۵۰ : گرد آن خانه بگردم که در او خلوت تست	130
غزل ۵۱ : بهر دلم که درد کش و داغدار تست	119
غزل ۵۲ : وداع جان و تنم استماع رفتن تست	118
غزل ۵۳ : بگذشت دور یوسف و دوران حسن تست	94
غزل ۵۴ : ابروی تو جنبید و خدنگی ز کمان جست	130
غزل ۵۵ : بگذران دانسته از ما گر ادایی سرزدست	101
غزل ۵۶ : از نظر افتادهٔ یاریم مدتها شدست	101
غزل ۵۷ : هنوز عاشقی‌و دلرباییی نشدست	96
غزل ۵۸ : بازم زبان شکر به جنبش درآمدست	90
غزل ۵۹ : خوش صید غافلی به سر تیر آمدست	91
غزل ۶۰ : ناتوان موری به پابوس سلیمان آمدست	92
غزل ۶۱ : از تو همین تواضع عامی مرا بس است	95
غزل ۶۲ : آنکه بی ما دید بزم عیش و در عشرت نشست	93
غزل ۶۳ : خود رنجم و خود صلح کنم عادتم اینست	110
غزل ۶۴ : آنکس که مرا از نظر انداخته اینست	95
غزل ۶۵ : ای مدعی از طعن تو ما را چه ملالست	125
غزل ۶۶ : مشورت با غمزه چشمت را پی تسخیر کیست	147
غزل ۶۷ : یارب مه مسافر من همزبان کیست ؟	115
غزل ۶۸ : بسته بر فتراک و می‌پرسد که صیاد تو کیست	80
غزل ۶۹ : ای دیده ، دشتبان نگاهت به راه کیست	99
غزل ۷۰ : تا قسمتم ز میکدهٔ آرزوی کیست	124
غزل ۷۱ : مریض عشق اگر سد بود علاج یکیست	85
غزل ۷۲ : ای همنفسان بودن وآسودن ما چیست	89
غزل ۷۳ : همرهی با غیر و از من احتراز از بهر چیست	85
غزل ۷۴ : کوچنان یاری که داند قدر اهل درد چیست	78
غزل ۷۵ : قدر اهل درد صاحب درد می‌داند که چیست	88
غزل ۷۶ : باز این عتاب و شیوه عاشق گداز چیست	99
غزل ۷۷ : زهر در چشم و چین بر ابرو چیست	108
غزل ۷۸ : خنده‌ات برما و بر داغ دل درمانده چیست	80
غزل ۷۹ : مست آمدی که موجب چندین ملال چیست	134
غزل ۸۰ : وصلم میسر است ولی بر مراد نیست	131
غزل ۸۱ : سوز تب فراق تو درمان پذیر نیست	136
غزل ۸۲ : کس به بزم دلبران از دور گردان پیش نیست	97
غزل ۸۳ : دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست	120
غزل ۸۲ : کس به بزم دلبران از دور گردان پیش نیست	92
غزل ۸۴ : وقت برقع ز رخ کشیدن نیست	125
غزل ۸۵ : جز غیر کسی همره آن عربده جو نیست	97
غزل ۸۶ : یک التفات ز فرماندهان نازم نیست	116
غزل ۸۷ : چه لطفها که در این شیوه نهانی نیست	122
غزل ۸۸ : طایر بستان پرستم لیکنم پر باز نیست	86
غزل ۸۹ : تا به آخر نفسم ترک تو در خاطر نیست	113
غزل ۹۰ : عاشق یکرنگ را یار وفادار هست	115
غزل ۹۱ : پر گشت دل از راز نهانی که مرا هست	100
غزل ۹۲ : می‌نماید چند روزی شد که آزاریت هست	83
غزل ۹۳ : بردری ز آمد شد بسیار آزاریم هست	85
غزل ۹۴ : قرعه دولت زدم ، یاری و اقبال هست	128
غزل ۹۵ : می‌توانم بود بی تو ، تاب تنهاییم هست	121
غزل ۹۶ : شکفتگیش چو هر روز نیست حالی هست	111
غزل ۹۷ : تو جفاکن که از اینسوی وفاداری هست	117
غزل ۹۸ : اسیر جلوهٔ هر حسن عشقبازی هست	94
غزل ۹۹ : از عرض نیازم چه بلا بی‌خبرش داشت	108
غزل ۱۰۰ : از پی بهبود درد ما دوا سودی نداشت	130
غزل ۱۰۱ : رسید و آن خم ابرو بلند کرد و گذشت	99
غزل ۱۰۲ : ز پیش دیده تا جانان من رفت	147
غزل ۱۰۳ : به طوف کعبه من خاکسار خواهم رفت	119
غزل ۱۰۴ : گرم آمد و بر آتش شوقم نشاند و رفت	112
غزل ۱۰۵ : ناز برگیرد کمان در وقت ترکش بستنت	83
غزل ۱۰۶ : گرد سر تو گردم و آن رخش راندنت	90
غزل ۱۰۷ : تو منکری ولیک ، به من مهربانیت	150
غزل ۱۰۸ : نوید آشنایی می‌دهد چشم سخنگویت	106
غزل ۱۰۹ : هرگزم یارب از آن دیدار مهجوری مباد	88
غزل ۱۱۰ : هجران رفیق بخت زبون کسی مباد	111
غزل ۱۱۱ : تا ابد دولت نواب ولی سلطان باد	108
غزل ۱۱۲ : خوش نیست هرزمان زدن از جور یار داد	86
غزل ۱۱۳ : عیاذباله از روزی که عشقم در جنون آرد	74
غزل ۱۱۴ : باده کو تا خرد این دعوی بیجا ببرد	90
غزل ۱۱۵ : غمزهٔ او حشر فتنه به هر جا ببرد	109
غزل ۱۱۶ : شام هجران تو تشریف به هر جا ببرد	130
غزل ۱۱۷ : خواهم آن عشق که هستی ز سرما ببرد	115
غزل ۱۱۸ : دلم امروز از آن لب هر زمان شکری دگر دارد	106
غزل ۱۱۹ : به زیر لب حدیق تلخ ، کان بیدادگر دارد	100
غزل ۱۲۰ : به تنگ آمد دلم ، یک خنجر کاری طمع دارد	99
غزل ۱۲۱ : چشم او قصد عقل و دین دارد	133
غزل ۱۲۲ : جانان نظری کو ز وفا داشت ندارد	114
غزل ۱۲۳ : کار خوبی نه بگفت دگران باید کرد	119
غزل ۱۲۴ : خوش آن نیاز که رفع حیا تواند کرد	100
غزل ۱۲۵ : کی دیدمش که قصد دل زار من نکرد	84
غزل ۱۲۶ : چه گویمت که چه با جانم اشتیاق نکرد	116
غزل ۱۲۷ : دگر آن شبست امشب که ز پی سحر ندارد	129
غزل ۱۲۸ : تاب رخ او مهر جهانتاب ندارد	84
غزل ۱۲۹ : هر چند ناز کردی ، نیازم زیاده شد	93
غزل ۱۳۰ : هلاکم ساز گر بر خاطرت باری ز من باشد	115
غزل ۱۳۱ : مهرم ز حرمان شد فزون شوقی ز حسرت کم نشد	107
غزل ۱۳۲ : ملول از زهد خویشم ساکن میخانه خواهم شد	110
غزل ۱۳۳ : اینست کزو رخنه به کاشانهٔ من شد	93
غزل ۱۳۴ : خوش آن کو غنچه سان با گلعذاری همنشین باشد	119
غزل ۱۳۵ : گل چیست اگر دل ز غم آزاد نباشد	136
غزل ۱۳۶ : به راز عشق زبان در میان نمی‌باشد	89
غزل ۱۳۷ : دوشم از آغاز شب جا ، بر در جانانه بود	113
غزل ۱۳۸ : امروز ناز را به نیازم نظر نبود	92
غزل ۱۳۹ : چو شمع شب همه شب سوز و گریه زانم بود	110
غزل ۱۴۰ : ماه من گفتم که با من مهربان باشد ، نبود	137
غزل ۱۴۱ : مرغ ما دوش سرایندهٔ بستانی بود	115
غزل ۱۴۲ : آنچه کردی ، آنچه گفتی غایت مطلوب بود	164
غزل ۱۴۳ : بود آن وقتی که دشنام تو خاطر خواه بود	111
غزل ۱۴۴ : آن مستی تو دوش ز پیمانهٔ که بود	110
غزل ۱۴۵ : دوش در کویی عجب بی لطفیی در کار بود	113
غزل ۱۴۶ : با غیر دوش اینهمه گردیدنش چه بود	135
غزل ۱۴۷ : چون تو مستغنی ز دل بودی دل آرایی چه بود	105
غزل ۱۴۸ : چندین عنایت از پی چندین جفا چه بود	100
غزل ۱۴۹ : دوش از عربده یک مرتبه باز آمده بود	87
غزل ۱۵۰ : زان عهد یاد باد که از ما به کین نبود	105
غزل ۱۵۱ : هر دلی کز عشق جان شعله اندوزش نبود	105
غزل ۱۵۲ : یک ره سؤال کن گنه بی‌گناه خود	89
غزل ۱۵۳ : مرا وصلی نمی‌باید من و هجر و ملال خود	105
غزل ۱۵۴ : نیازی کز هوس خیزد کدامش آبرو باشد	110
غزل ۱۵۵ : ترسم در این دلهای شب از سینه آهی سرزند	99
غزل ۱۵۶ : بتان که اهل تعلق به قید شان بندند	99
غزل ۱۵۷ : لب بجنبان که سر تنگ شکر بگشاید	131
غزل ۱۵۸ : خرم دل آن کس که ز بستان تو آید	125
غزل ۱۵۹ : نزدیک ما سگان درت جا نمی‌کنند	70
غزل ۱۶۰ : گر دیده به دریوزهٔ دیدار نیاید	122
غزل ۱۶۱ : گر چه می‌دانم که می‌رنجی و مشکل می‌شود	109
غزل ۱۶۲ : شهر، بیم است کزین حسن پرآشوب شود	88
غزل ۱۶۳ : شکل مستانه و انکار شرابش نگرید	93
غزل ۱۶۴ : این دل که دوستی به تو خون خواره می‌کند	89
غزل ۱۶۵ : گر ریخت پر عقابی ، فر هما بماند	173
غزل ۱۶۶ : المنةلله که شب هجر سر آمد	82
غزل ۱۶۷ : یار دور افتاده مان حل مراد ما نکرد	103
غزل ۱۶۸ : آنکس که دامن از پی کین تو بر زند	90
غزل ۱۶۹ : بازم غم بیهوده به همخانگی آمد	104
غزل ۱۷۰ : ملک دل را سپه ناز به یغما آمد	127
غزل ۱۷۱ : اغیار را آسان کشد عاشق چو ترک جان کند	108
غزل ۱۷۲ : خوش آن روزی که زنجیر جنون بر پای من باشد	86
غزل ۱۷۳ : در اول عشق و جنون آهم ز گردون بگذرد	114
غزل ۱۷۴ : نشانم پیش تیرش کاش تیرش بر نشان آید	90
غزل ۱۷۵ : هم مگر فیض توام نطق و بیانی بدهد	81
غزل ۱۷۶ : غم هجوم آورده می‌دانم که زارم می‌کشد	99
غزل ۱۷۷ : کجا در بزم او جای چو من دیوانه‌ای باشد	129
غزل ۱۷۸ : باغ ترا نظارگیانی که دیده‌اند	113
غزل ۱۷۹ : عشق گو بی عزتم کن ، عشق و خواری گفته‌اند	98
غزل ۱۸۰ : پی وصلش نخواهم زود یاری در میان افتد	86
غزل ۱۸۱ : کسی کز رشک من محروم از آن پیمان شکن گرید	102
غزل ۱۸۲ : کاری نشد از پیش و ز کف نقد بقا شد	109
غزل ۱۸۳ : پی خدنگ جگر گون به خون مردم کرد	117
غزل ۱۸۴ : غلام عشق حاشا کز جفای یار بگریزد	90
غزل ۱۸۵ : در آن دیار که هجران بود حیات نباشد	84
غزل ۱۸۶ : هیچکس چشم به سوی من بیمار نکرد	90
غزل ۱۸۷ : آیینهٔ جمال ترا آن صفا نماند	84
غزل ۱۸۸ : هرکه یار ماست میل کشتن ما می‌کند	93
غزل ۱۸۹ : ما را به سوی خود خم موی تو می‌کشد	80
غزل ۱۹۰ : دوش اندک شکوه‌ای از یار می‌بایست کرد	113
غزل ۱۹۱ : سرخیی کان ز نی تیر تو پیدا باشد	84
غزل ۱۹۲ : می‌کشم زان تند خو گر صد تغافل می‌کند	74
غزل ۱۹۳ : هرگز به غرض عشق من آلوده نگردد	114
غزل ۱۹۴ : آنکه هرگز یاد مشتاقان به مکتوبی نکرد	89
غزل ۱۹۵ : دلی کز عشق گردد گرم، افسردن نمی‌داند	105
غزل ۱۹۶ : کسی از دور تا کی چین ابروی کسی بیند	106
غزل ۱۹۷ : که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآید	118
غزل ۱۹۸ : شوقم گرفت و از در عقلم برون کشید	131
غزل ۱۹۹ : ز کار بستهٔ ما عقدهٔ حرمان که بگشاید	110
غزل ۲۰۰ : سد حشر جان ز پی یکه سواری رسید	91
غزل ۲۰۱ : مگر من بلبلم کز گفتگوی گل زبان بندد	106
غزل ۲۰۲ : چرا خود را کسی در دام سد بی نسبت اندازد	76
غزل ۲۰۳ : در راسته ناز فروشان که بتانند	123
غزل ۲۰۴ : ما را دو روزه دوری دیدار می‌کشد	75
غزل ۲۰۵ : خونخواره راهی می‌روم تا خود به پایان کی رسد	97
غزل ۲۰۶ : عشق کو تا شحنهٔ حسرت به زندانم کشد	74
غزل ۲۰۷ : درون دل به غیر از یار و فکر یار کی گنجد	161
غزل ۲۰۸ : دلم خود را به نیش غمزه‌ای افکار می‌خواهد	106
غزل ۲۰۹ : جنونی داشتم زین پیش بازم آن جنون آمد	90
غزل ۲۱۰ : آه شراره بارم کان از درون برآمد	111
غزل ۲۱۱ : کی اهل دل به کام خود از دوستان برند	87
غزل ۲۱۲ : ز عشق من به تو اغیار بدگمان شده‌اند	118
غزل ۲۱۳ : یاران خدای را به سوی او گذر کنید	118
غزل ۲۱۴ : سرت از غرور خوبی به کسی فرو نیاید	65
غزل ۲۱۵ : روزها شد تا کسم پیرامن این در ندید	103
غزل ۲۱۶ : تو خون به کاسهٔ من کن که غیرتاب ندارد	112
غزل ۲۱۷ : به لب بگوی که آن خندهٔ نهان نکند	84
غزل ۲۱۸ : چرا ستمگر من با کسی جفا نکند	105
غزل ۲۱۹ : پرسیدن حال دل ریشم بگذارید	95
غزل ۲۲۰ : آیین دستگیری ز اهل جهان نیاید	83
غزل ۲۲۱ : که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآید	115
غزل ۲۲۲ : روم به جای دگر ، دل دهم به یار دگر	94
غزل ۲۲۳ : دل و طبع خویش را گو که شوند نرم خوتر	93
غزل ۲۲۴ : آخر ای مغرور گاهی زیر پای خود نگر	88
غزل ۲۲۵ : گو حرمت خود، ناصح فرزانه نگه دار	106
غزل ۲۲۶ : جستم از دام ، به دام آر گرفتار دگر	102
غزل ۲۲۷ : عزلت ما شده سر تاسر دنیا مشهور	87
غزل ۲۲۸ : شده‌ام سگ غزالی که نگشته رام هرگز	81
غزل ۲۲۹ : مست آن ترک به کاشانه من بود امروز	97
غزل ۲۳۰ : دوش پر عربده‌ای بود و نه آنست امروز	99
غزل ۲۳۱ : ای دل بی جرم زندانی، تو در بندی هنوز	75
غزل ۲۳۰ : دوش پر عربده‌ای بود و نه آنست امروز	96
غزل ۲۳۲ : وه که دامن می‌کشد آن سرو ناز از من هنوز	101
غزل ۲۳۳ : گر چه دوری می‌کنم بی‌صبر و آرامم هنوز	82
غزل ۲۳۴ : هست از رویت مرا سد گونه حیرانی هنوز	92
غزل ۲۳۵ : شرح ضعفم از سگان آستان خود بپرس	79
غزل ۲۳۶ : مغرور کسی به که درت جا نکند کس	115
غزل ۲۳۷ : ای دل به بند دوری او جاودانه باش	99
غزل ۲۳۸ : عشق می‌فرمایدم مستغنی از دیدار باش	104
غزل ۲۳۹ : تن اگر نبود ز نزدکان چو شد گو دور باش	136
غزل ۲۴۰ : ترک ما کردی برو همصحبت اغیار باش	103
غزل ۲۴۱ : روزی این بیگانگی بیرون کند از خوی خویش	89
غزل ۲۴۲ : کردیم نامزد به تو نابود و بود خویش	115
غزل ۲۴۳ : در مانده‌ام به درد دل بی علاج خویش	89
غزل ۲۴۴ : بند دیگر دارم از عشقت به هر پیوند خویش	84
غزل ۲۴۵ : ما در مقام صبر فشردیم گام خویش	93
غزل ۲۴۶ : تو و هر روز و بزم عشرت خویش	115
غزل ۲۴۷ : ریخت خونم را و برد از پیش آن بیداد کیش	120
غزل ۲۴۸ : الاهی از میان ناپسندان بر کران دارش	80
غزل ۲۴۹ : مستحق کشتنم خود قائلم زارم بکش	87
غزل ۲۵۰ : کوهکن بر یاد شیرین و لب جان پرورش	90
غزل ۲۵۱ : با جوانی چند در عین وفا می‌بینمش	86
غزل ۲۵۲ : بست زبان شکوه ام لب به سخن گشادنش	117
غزل ۲۵۳ : بر میان دامن زدن بینند و چابک رفتنش	121
غزل ۲۵۴ : نیستم یک دم ز درد و محنت هجران خلاص	87
غزل ۲۵۵ : تکیه کردم بر وفای او غلط کردم ، غلط	88
غزل ۲۵۶ : بی رخ جان پرور جانان مرا از جان چه حظ	104
غزل ۲۵۷ : قیمت اهل وفا یار ندانست دریغ	80
غزل ۲۵۸ : به سودای تو مشغولم ز غوغای جهان فارغ	112
غزل ۲۵۹ : شمع بزم غیر شد با روی آتشناک، حیف	74
غزل ۲۶۰ : مستغنی است از همه عالم گدای عشق	95
غزل ۲۶۱ : مده از خنده فریب و مزن از غمزه خدنگ	222
غزل ۲۶۲ : تو زمن پرس قدر روز وصال	101
غزل ۲۶۳ : کی تبسم دور از آن شیرین تکلم می‌کنم	93
غزل ۲۶۴ : دل باز رست از تو ،ز بند زمانه هم	112
غزل ۲۶۵ : تا چند به غمخانهٔ حسرت بنشینم	104
غزل ۲۶۶ : برزن ای دل دامن کوشش که کاری کرده‌ام	88
غزل ۲۶۷ : هر خون که تو دادی چو می ناب کشیدیم	81
غزل ۲۶۸ : سحر کجاست که فراش جلوه‌گاه توام	162
غزل ۲۶۹ : ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم	99
غزل ۲۷۰ : عشق ما پرتو ندارد ما چراغ مرده‌ایم	131
غزل ۲۷۱ : من این کوشش که در تسخیر آن خودکام می‌کردم	108
غزل ۲۷۲ : نیستیم از دوریت با داغ حرمان نیستیم	98
غزل ۲۷۳ : به آنکه بر سرلطفی مکش ز منت خویشم	115
غزل ۲۷۴ : شد وقت آن دیگر که من ترک شکیبایی کنم	95
غزل ۲۷۵ : این بس که تماشایی بستان تو باشم	96
غزل ۲۷۶ : بخت آن کو که کشم رخش و سوارش سازم	99
غزل ۲۷۷ : دو هفته رفت که ننواختی به نیم نگاهم	90
غزل ۲۷۸ : مبادا یارب آن روزی که من از چشم یار افتم	214
غزل ۲۷۹ : آمدم از سرنو بر سر پیوند قدیم	82
غزل ۲۸۰ : می‌توانم که لب از آب خضر تر نکنم	97
غزل ۲۸۱ : ما گل به پاسبان گلستان گذاشتیم	79
غزل ۲۸۲ : ما چو پیمان با کسی بستیم دیگر نشکنیم	149
غزل ۲۸۳ : مصلحت دیده چنین صبر که سویش نروم	118
غزل ۲۸۴ : نفروخته خود را ز غمت باز خریدیم	88
غزل ۲۸۵ : چو خواهم کز ره شوقش دمی بر گرد سر گردم	86
غزل ۲۸۶ : در آغاز محبت گر وفا کردی چه می‌کردم	127
غزل ۲۸۷ : دارد که چون تو پادشهی بنده‌ات شوم	94
غزل ۲۸۸ : ز کوی آن پری دیوانه رفتم	180
غزل ۲۸۹ : خوشست آن مه به اغیار آزمودم	97
غزل ۲۹۰ : از آن تر شد به خون دیده دامانی که من دارم	144
غزل ۲۹۱ : انجام حسن او شد پایان عشق من هم	87
غزل ۲۹۲ : دور از چمن وصل یکی مرغ اسیرم	106
غزل ۲۹۳ : از تندی خوی تو گهی یاد نکردم	117
غزل ۲۹۴ : ز کمال ناتوانی به لب آمدست جانم	179
غزل ۲۹۵ : همخواب رقیبانی و من تاب ندارم	502
غزل ۲۹۶ : منفعل گشت بسی دوش چو مستش دیدم	86
غزل ۲۹۷ : چون طفل اشک پرده در راز نیستم	96
غزل ۲۹۸ : در آن مجلس که او را همدم اغیار می‌دیدم	109
غزل ۲۹۹ : دلی و طاقت سد آه آتشین دارم	112
غزل ۳۰۰ : در راه عشق با دل شیدا فتاده‌ایم	98
غزل ۳۰۱ : از بهر چه در مجلس جانانه نباشم	121
غزل ۳۰۲ : جان رفت و ما به آرزوی دل نمی رسیم	82
غزل ۳۰۳ : برو که با دل پر درد و روی زرد بیایم	127
غزل ۳۰۴ : مدتی شد کز گلستانی جدا افتاده‌ام	97
غزل ۳۰۵ : صبرم نماند و نیست دگر تاب فرقتم	107
غزل ۳۰۶ : کی بود کز تو جان فکاری نداشتم	114
غزل ۳۰۷ : آتش به جگر زان رخ افروخته دارم	87
غزل ۳۰۸ : چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم	115
غزل ۳۰۹ : دیریست که رندانه شرابی نکشیدیم	127
غزل ۳۱۰ : جانا چه واقعست بگو تا چه کرده‌ایم	128
غزل ۳۱۱ : من که چون شمع از تف دل جانگدازی می‌کنم	88
غزل ۳۱۲ : گو جان ستان از من که من تن در بلای او دهم	97
غزل ۳۱۳ : سد دشنه بر دل می‌خورم و ز خویش پنهان می‌کنم	110
غزل ۳۱۴ : آورده اقبالم دگر تا سجدهٔ این در کنم	137
غزل ۳۱۵ : کاری مکن که رخصت آه سحر دهم	99
غزل ۳۱۶ : ما اجنبی ز قاعدهٔ کار عالمیم	132
غزل ۳۱۷ : نه من از تو مهر خواهم نه تو بگذری ز کین هم	115
غزل ۳۱۸ : دل پر حسرت از کوی تو برگردیدم و رفتم	80
غزل ۳۱۹ : یک همدم و همنفس ندارم	124
غزل ۳۲۰ : چو دیدم خوار خود را از در آن بیوفا رفتم	96
غزل ۳۲۱ : در بزم وصل اگر چه همین در میان منم	91
غزل ۳۲۲ : به دل دیرین بنایی بود کندم	97
غزل ۳۲۳ : به استغنات میرم سرو استغنا بلند من	80
غزل ۳۲۴ : آمد آمد حسن در رخش غرور انگیختن	115
غزل ۳۲۳ : به استغنات میرم سرو استغنا بلند من	106
غزل ۳۲۵ : هست هنوز ماه من چشم و چراغ دیگران	81
غزل ۳۲۶ : من اگر این بار رفتم ، رفتم آزارم مکن	86
غزل ۳۲۷ : ای قامت تو جلوه ده شیوه‌های حسن	76
غزل ۳۲۸ : مکن مکن لب مارا به شکوه باز مکن	83
غزل ۳۲۹ : رشک می‌بردند شهری بر من و احوال من	115
غزل ۳۳۰ : مرا با خار غم بگذار و گشت باغ و گلشن کن	121
غزل ۳۳۱ : اینچنین گر جانب اغیار خواهی داشتن	78
غزل ۳۳۲ : شد صرف عمرم در وفا بیداد جانان همچنان	100
غزل ۳۳۳ : تغافلها زد اما شد نگاهی عذر خواه من	115
غزل ۳۳۴ : چه کم می‌گردد از حشمت بلاگردان نازم کن	108
غزل ۳۳۵ : پیش تو بسی از همه کس خوارترم من	125
غزل ۳۳۶ : آمدم سر تا قدم در بند سودا همچنان	93
غزل ۳۳۷ : ای اجل از قید زندان غمم آزاد کن	75
غزل ۳۳۸ : نوبهار آمد ولی بی‌دوستان در بوستان	70
غزل ۳۳۹ : فراغت بایدت جا در سر کوی قناعت کن	106
غزل ۳۴۰ : ما را میازار اینهمه چندین جفا بر ما مکن	115
غزل ۳۴۱ : زینسان که تند می‌گذرد خوشخرام من	86
غزل ۳۴۲ : به دست آور بتی جان بخش و عیش جاودانی کن	87
غزل ۳۴۳ : گهی از بزم بر می‌خیز و طرف بام جا می‌کن	112
غزل ۳۴۴ : می‌یابم از خود حسرتی باز از فراق کیست این	122
غزل ۳۴۵ : ز کویت رخت بربستم نگاهی زاد راهم کن	113
غزل ۳۴۶ : ای که دل بردی ز دلدار من آزارش مکن	118
غزل ۳۴۷ : تو پاک دامن نوگلی من بلبل نالان تو	128
غزل ۳۴۸ : دلا عزم سفر دارم از آن در گفتم آگه شو	101
غزل ۳۴۹ : آمده نو به شحنگی در دلم آرزوی تو	79
غزل ۳۵۰ : یک بار نباشد که نیازرده‌ام از تو	90
غزل ۳۵۱ : ترسم جنون غالب شود طغیان کند سودای تو	104
غزل ۳۵۲ : گر چه کردم ذوقها از آشناییهای او	132
غزل ۳۵۳ : میان مردمانم خوار کردی عزت من کو	121
غزل ۳۵۴ : دل از عشق کهن بگرفت از نو دلستانی کو	90
غزل ۳۵۵ : شد بی‌حساب کشور جانها خراب از او	106
غزل ۳۵۶ : سد خانهٔ دین سوخت به هر رهگذر از تو	115
غزل ۳۵۷ : می‌روم نزدیک و حال خویش می‌گویم به او	79
غزل ۳۵۸ : منفعل دل خودم چند کشد جفای تو	100
غزل ۳۵۹ : آتشی خواهم دل افسرده را بریان در او	106
غزل ۳۶۰ : با مدعی به صلح بدل گشت جنگ تو	114
غزل ۳۶۱ : تند سویم به غضب دید که برخیز و برو	90
غزل ۳۶۲ : خوشا در پای او مردن خدایا بخت آنم ده	120
غزل ۳۶۳ : گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله پیاله	115
غزل ۳۶۴ : هجر خدایا بس است زود وصالی بده	115
غزل ۳۶۵ : صاف طرب آماده کن ترتیب عشرتخانه ده	99
غزل ۳۶۶ : لاله‌اش از سیلیت نیلوفری شد آه آه	94
غزل ۳۶۵ : صاف طرب آماده کن ترتیب عشرتخانه ده	98
غزل ۳۶۷ : گذشتم از درت بر خاک سد جا چشم تر مانده	86
غزل ۳۶۸ : ناوکت بر سینهٔ این ناتوان آمد همه	84
غزل ۳۶۹ : بر آن سرم که نیاسایم از مشقت راه	85
غزل ۳۷۰ : در این فکرم که خواهی ماند با من مهربان یا نه	90
غزل ۳۷۱ : قلب سپه ماست به یک حمله شکسته	113
غزل ۳۷۲ : آخر ای بیگانه خو ناآشنایی اینهمه	84
غزل ۳۷۳ : سوی بزمت نگذرم از بس که خوارم کرده‌ای	81
غزل ۳۷۴ : شوقیست غالب بر دلم ازنو، به دل جا کرده‌ای	114
غزل ۳۷۵ : خواهد دگر به دامگهی بال بسته ای	76
غزل ۳۷۶ : مردمی فرموده جا در چشم گریان کرده‌ای	100
غزل ۳۷۷ : سبوی باده‌ای گویا به هر پیمانه‌ای خوردی	90
غزل ۳۷۸ : من اندوهگین را قصد جان کردی ، نکو کردی	76
غزل ۳۷۹ : چه فروشدی به کلفت چه شدت چه حال داری	142
غزل ۳۸۰ : جایی روم که جنس وفا را خرد کسی	140
غزل ۳۸۱ : چه شود گرم نوازی به عنایت خطابی	101
غزل ۳۸۲ : چون کوه غم تاب آورد جسمی بدین فرسودگی	106
غزل ۳۸۳ : گر طی کنم طریق ادب را چه می‌کنی	97
غزل ۳۸۴ : چه خوش بودی دلا گر روی او هرگز نمی‌دیدی	99
غزل ۳۸۵ : چه دیدی ای که هرگز بد نبینی	140
غزل ۳۸۶ : آتشی در جان ما افروختی	184
غزل ۳۸۷ : من و از دور تماشای گلستان کسی	101
غزل ۳۸۸ : ای از گل عذرات هر مرغ را نوایی	82
غزل ۳۸۹ : مرا زد راه عشق خردسالی	131
غزل ۳۹۰ : خوش است چشم به چشم تو و نگاه نهانی	88
غزل ۳۹۱ : کردم از سجدهٔ راه تو جبین آرایی	82
غزل ۳۹۲ : چو پیش نقش شیرین کوهکن عرض بلا کردی	120
غزل ۳۹۳ : ای جوان ترک وش میر کدامین لشکری	91
غزل ۳۹۴ : از برای خاطر اغیار خوارم می‌کنی	140
غزل ۳۹۵ : بکش زارم چه دایم حرف از آزار می‌گویی	115
غزل ۳۹۶ : ای آنکه عرض حال من زار کرده‌ای	82
غزل ۳۹۷ : ای مرغ سحر حسرت بستان که داری	78