تو از اَشک سخن بگو

درد را می شود از درد رهایی بخشید!؟

جنگل سوخته را دشت گُل و ریحان دید!؟

دریا به کجا می بری آخر نفسم را؟

هم همدم تنهایی و هم همنفسم را 

آمدی جام جهان را در نگاهم بشکنی 

هیبت خورشید را در صبحگاهم بشکنی 

یادمان رفته که شب ها به چه زجری طی شد!؟

پس چه شد رای تو برگشت و بهارم دی شد!؟

وقتی که طوفان برد با خود بادبانم را 

افراشتم از نو درفش کاویانم را 

مژه بر هم زدم…

گلبرگ های نحیف اُرکیده ی اِکوادوری 

سی و سه چهار سال 

خمیازه کشیدم 

بوی گُل را به مَشامم برسانم کافیست! 

قطره ای نور به چَشمم بِچِکانم کافیست! 

بوی مشهد می دهد فنجان چایت در بهار 

در بهاری که تو را داد آسمانم یادگار 

تو وفادارترین همسر دنیا هستی 

تو عزیزی

در آسمان عشق گویا یکّه تازی

تنهاترینی از خودت هم بی نیازی

زیر و زِبَر کردی دل آشفته حالم را 

این اَشک های هر شبِ روی روالم را 

آه از این روزهای پاییزی 

باز، از خاطرات، لبریزی 

حرف هایش را عروسک با تبسم می شنید 

دخترک با مهربانی دست بر او می کشید 

شهر در خوابی عمیقست و کسی بیدار نیست!

غایبی در انتظارست و کسی هوشیار نیست!

ماهی گُم شده ای در تَهِ اُقیانوسم 

آه ای ماه بِزن بارقه در فانوسم 

من از کوچ پرستو ها کمی انگار می ترسم 

نمی دانم چرا از لحظه ی دیدار می ترسم 

گاهی برای آینه دستی تکان بده 

یا فرصتی به رویش ذهنی جوان بده 

کبوتران دلم را که آب و دان دادم 

برای با تو پریدن به آسمان دادم