شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : جاء البرید مبشرا من بعد ما طال المدا	123
غزل شمارهٔ ۲ : ای خاک درت سرمهٔ ارباب بصارت	88
غزل شمارهٔ ۳ : به عالم هر دلی کاو هوشمند است	151
غزل شمارهٔ ۴ : بگذر ز علم رسمی، که تمام قیل و قال است	111
غزل شمارهٔ ۵ : دلا! باز این همه افسردگی چیست؟	113
غزل شمارهٔ ۶ : آنانکه شمع آرزو در بزم عشق افروختند	112
غزل شمارهٔ ۷ : دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید	167
غزل شمارهٔ ۸ : یک گل ز باغ دوست، کسی بو نمی‌کند	88
غزل شمارهٔ ۹ : آنها که ربودهٔ الستند	89
غزل شمارهٔ ۱۰ : عهد جوانی گذشت، در غم بود و نبود	107
غزل شمارهٔ ۱۱ : نگشود مرا ز یاریت کار	129
غزل شمارهٔ ۱۲ : آتش به جانم افکند، شوق لقای دلدار	152
غزل شمارهٔ ۱۳ : اگر کنم گله من از زمانهٔ غدار	79
غزل شمارهٔ ۱۴ : الهی الهی، به حق پیمبر	97
غزل شمارهٔ ۱۵ : تا سرو قباپوش تو را دیده‌ام امروز	110
غزل شمارهٔ ۱۶ : روی تو گل تازه و خط سبزهٔ نوخیز	107
غزل شمارهٔ ۱۷ : پای امیدم، بیابان طلب گم کرده‌ای	124
غزل شمارهٔ ۱۸ : من آینهٔ طلعت معشوق وجودم	83
غزل شمارهٔ ۱۹ : به شهر عافیت، مأوی ندارم	118
غزل شمارهٔ ۲۰ : مقصود و مراد کون دیدیم	148
غزل شمارهٔ ۲۱ : شبی ز تیرگی دل سیاه گشت چنان	106
غزل شمارهٔ ۲۲ : تازه گردید از نسیم صبحگاهی، جان من	94
غزل شمارهٔ ۲۳ : یک دمک، با خودآ، ببین چه کسی	124
غزل شمارهٔ ۲۴ : مضی فی غفلة عمری، کذلک یذهب الباقی	99
رباعی شمارهٔ ۱ : ای صاحب مسله! تو بشنو از ما	143
رباعی شمارهٔ ۲ : از دست غم تو، ای بت حور لقا	122
غزل شمارهٔ ۲۵ : ساقیا! بده جامی، زان شراب روحانی	118
شمارهٔ ۱ : گر نبود خنگ مطلی لگام	127
شمارهٔ ۲ : از سمور و حریر بیزارم	127
شمارهٔ ۳ : دلم از قال و قیل گشته ملول	113
شمارهٔ ۴ : یکدمک با خود آ، ببین چه کسی	103
شمارهٔ ۵ : دلا تا به کی، از در دوست دوری	111
شمارهٔ ۶ : ای نسیم صبح، خوشبو می‌رسی	71
شمارهٔ ۷ : روح بخشی، ای نسیم صبحدم	85
شمارهٔ ۸ : چه خوش بودی اربادهٔ کهنه سال	97
شمارهٔ ۹ : راه مقصد دور و پای سعی لنگ	111
شمارهٔ ۱۰ : عادت ما نیست، رنجیدن ز کس	121
شمارهٔ ۱۱ - در نکوهش کسی که اوقات خویش را به مطالعهٔ کتب پردازد و از مبداء غافل ماند : خدمت مولوی، چه صبح و چه شام	89
رباعی شمارهٔ ۳ : ای عقل خجل ز جهل و نادانی ما	1323
رباعی شمارهٔ ۴ : دوش از درم آمد آن مه لاله نقاب	136
رباعی شمارهٔ ۵ : این راه زیارت است، قدرش دریاب	130
رباعی شمارهٔ ۶ : شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت	138
رباعی شمارهٔ ۷ : دی پیر مغان، آتش صحبت افروخت	94
رباعی شمارهٔ ۸ : دنیا که از او دل اسیران ریش است	108
رباعی شمارهٔ ۹ : مالی که ز تو کس نستاند، علم است	1225	2
رباعی شمارهٔ ۱۰ : دنیا که دلت ز حسرت او زار است	134
رباعی شمارهٔ ۱۱ : با هر که شدم سخت، به مهر آمد سست	131
رباعی شمارهٔ ۱۲ : آن دل که تواش دیده بدی، خون شد و رفت	105
رباعی شمارهٔ ۱۳ : فرخنده شبی بود که آن دلبر مست	674	3
رباعی شمارهٔ ۱۴ : تا شمع قلندری بهائی افروخت	105
رباعی شمارهٔ ۱۵ : تا منزل آدمی سرای دنیاست	150
رباعی شمارهٔ ۱۶ : حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست	156
رباعی شمارهٔ ۱۷ : در میکده دوش، زاهدی دیدم مست	234
رباعی شمارهٔ ۱۸ : هر تازه گلی که زیب این گلزار است	136
رباعی شمارهٔ ۱۹ : آن کس که بدم گفت، بدی سیرت اوست	450
رباعی شمارهٔ ۲۰ : علم است برهنه شاخ و تحصیل، بر است	163
رباعی شمارهٔ ۲۱ : رفتم ز درت ز جور، بیش از پیشت	91
رباعی شمارهٔ ۲۲ : پیوسته دلم ز جور خویشان، ریش است	2111
رباعی شمارهٔ ۲۳ : در مزرع طاعتم، گیاهی بنماند	111
رباعی شمارهٔ ۲۴ : نقد دل خود بهائی آخر سره کرد	85
رباعی شمارهٔ ۲۵ : آن حرف که از دلت غمی بگشاید	110
رباعی شمارهٔ ۲۶ : عشاق به غیر دوست، عاری دارند	94
رباعی شمارهٔ ۲۷ : رندان گاهی ملک جهان می‌بازند	107
رباعی شمارهٔ ۲۸ : با دل گفتم: به عالم کون و فساد	99
رباعی شمارهٔ ۲۹ : ای در طلب علوم، در مدرسه چند؟	153
رباعی شمارهٔ ۳۰ : خوش آن که صلای جام وحدت در داد	132
رباعی شمارهٔ ۳۱ : دیدی که بهائی چو غم از سر وا کرد	83
رباعی شمارهٔ ۳۲ : او را که دل از عشق مشوش باشد	189
رباعی شمارهٔ ۳۳ : تا نیست نگردی، ره هستت ندهند	371
رباعی شمارهٔ ۳۴ : فردا که محققان هر فن طلبند	186
رباعی شمارهٔ ۳۵ : بر درگه دوست، هر که صادق برود	290
رباعی شمارهٔ ۳۶ : دل درد و بلای عشقش افزون خواهد	107
رباعی شمارهٔ ۳۷ : دل جور تو، ای مهر گسل، می‌خواهد	113
رباعی شمارهٔ ۳۸ : لطف ازلی، نیکی هر بد خواهد	148
رباعی شمارهٔ ۳۹ : ای آنکه دلم غیر جفای تو ندید	112
رباعی شمارهٔ ۴۰ : کاری ز وجود ناقصم نگشاید	139
رباعی شمارهٔ ۴۱ : آهنگ حجاز می‌نمودم من زار	206
رباعی شمارهٔ ۴۲ : از دام دفینه، خوب جستیم آخر	135
رباعی شمارهٔ ۴۳ : گفتم که کنم تحفه‌ات ای لاله عذار	118
رباعی شمارهٔ ۴۴ : از نالهٔ عشاق، نوایی بردار	100
رباعی شمارهٔ ۴۵ : در بزم تو ای شمع، منم زار و اسیر	114
رباعی شمارهٔ ۴۶ : تا بتوانی، ز خلق، ای یار عزیز!	93
رباعی شمارهٔ ۴۷ : از سبحهٔ من، پیر مغان رفت ز هوش	99
رباعی شمارهٔ ۴۸ : ای زاهد خود نمای سجاده به دوش	199
رباعی شمارهٔ ۴۹ : کردیم دلی را که نبد مصباحش	93
رباعی شمارهٔ ۵۰ : از ذوق صدای پایت، ای رهزن هوش	92
رباعی شمارهٔ ۵۱ : از بس که زدم به شیشهٔ تقوی سنگ	101
رباعی شمارهٔ ۵۲ : یک چند، میان خلق کردیم درنگ	107
رباعی شمارهٔ ۵۳ : در چهره ندارم از مسلمانی رنگ	90
رباعی شمارهٔ ۵۴ : در مدرسه جز خون جگر، نیست حلال	117
رباعی شمارهٔ ۵۵ : عمری است که تیر زهر را آماجم	98
رباعی شمارهٔ ۵۶ : غمهای جهان در دل پر غم داریم	86
رباعی شمارهٔ ۵۷ : افسوس که عمر خود تباهی کردیم	170
رباعی شمارهٔ ۵۸ : بی روی تو، خونابه فشاند چشمم	102
رباعی شمارهٔ ۵۹ : یکچند، در این مدرسه‌ها گردیدم	120
رباعی شمارهٔ ۶۰ : ما با می و مینا، سر تقوی داریم	141
رباعی شمارهٔ ۶۱ : در خانهٔ کعبه، دل به دست آوردم	85
رباعی شمارهٔ ۶۲ : هر چند که رند کوچه و بازاریم	125
رباعی شمارهٔ ۶۳ : خو کرده به خلوت، دل غم فرسایم	112
رباعی شمارهٔ ۶۴ : گفتیم: مگر که اولیاییم، نه‌ایم	166
رباعی شمارهٔ ۶۵ : امشب بوزید باد طوفان آیین	107
رباعی شمارهٔ ۶۶ : برخیز سحر، ناله و آهی می‌کن	105
رباعی شمارهٔ ۶۷ : فصاد، به قصد آنکه بردارد خون	117
رباعی شمارهٔ ۶۸ : یارب، تو مرا مژدهٔ وصلی برسان	129
رباعی شمارهٔ ۶۹ : ای برده به چین زلف، تاب دل من	116
رباعی شمارهٔ ۷۰ : هر شام و سحر ملائک علیین	139
رباعی شمارهٔ ۷۱ : ای عاشق خام، از خدا دوری تو	137
رباعی شمارهٔ ۷۲ : رویت که ز باده لاله می‌روید از او	80
رباعی شمارهٔ ۷۳ : خواهم که علیرغم دل کافر تو	101
رباعی شمارهٔ ۷۴ : زاهد نکند گنه، که قهاری تو	277
رباعی شمارهٔ ۷۵ : هرچند که در حسن و ملاحت، فردی	116
رباعی شمارهٔ ۷۶ : ای هست وجود تو،ز یک قطره منی	207
رباعی شمارهٔ ۷۷ : تا از ره و رسم عقل، بیرون نشوی	144
رباعی شمارهٔ ۷۸ : ای دل، که ز مدرسه به دیر افتادی	114
رباعی شمارهٔ ۷۹ : ای دل، قدمی به راه حق ننهادی	81
رباعی شمارهٔ ۸۰ : ای چرخ که با مردم نادان یاری	341
رباعی شمارهٔ ۸۱ : زاهد، به تو تقوی و ریا ارزانی	343
شمارهٔ ۱ : یکی دیوانه‌ای را گفت: بشمار	116
شمارهٔ ۲ : مبارک باد عید، آن دردمند بی‌کسی را	161
شمارهٔ ۳ : گذشت عمر و تو در فکر نحو و صرف و معانی	85
شمارهٔ ۴ : عید، هرکس را ز یار خویش، چشم عیدی است	98
شمارهٔ ۵ : ساز بر خود حرام، آسایش	105
شمارهٔ ۶ : نقض کرم است آن که قدرش	95
شمارهٔ ۷ : مستان که گام در حرم کبریا نهند	132
شمارهٔ ۸ : به بازار محشر، من و شرمساری	76
شمارهٔ ۹ : می‌کشد غیرت مرا، غیری اگر آهی کشد	128
شمارهٔ ۱۰ : هرچه در عالم بود، لیلی بود	79
مخمس : تاکی به تمنای وصال تو یگانه	165
مستزاد : هرگز نرسیده‌ام من سوخته جان،	112
شمارهٔ ۱۱ : جای دگر نماند، که سوزم ز دیدنت	87

عنوان شعر

خوانش

نظرات

غزل شمارهٔ ۱ : جاء البرید مبشرا من بعد ما طال المدا

123

غزل شمارهٔ ۲ : ای خاک درت سرمهٔ ارباب بصارت

غزل شمارهٔ ۳ : به عالم هر دلی کاو هوشمند است

151

غزل شمارهٔ ۴ : بگذر ز علم رسمی، که تمام قیل و قال است

111

غزل شمارهٔ ۵ : دلا! باز این همه افسردگی چیست؟

113