شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل ۱ : ثنا و حمد بی‌پایان خدا را	150
غزل ۲ : ما قلم در سر کشیدیم اختیار خویش را	98
غزل ۳ : ای که انکار کنی عالم درویشان را	85
غزل ۴ : غافلند از زندگی مستان خواب	99
غزل ۵ : دریغ صحبت دیرین و حق دید و شناخت	60
غزل ۶ : ای یار ناگزیر که دل در هوای تست	77
غزل ۷ : مقصود عاشقان دو عالم لقای تست	88
غزل ۸ : درد عشق از تندرستی خوشترست	76
غزل ۹ : منزل عشق از جهانی دیگرست	107
غزل ۱۰ : فلک با بخت من دایم به کینست	98
غزل ۱۱ : آن را که جای نیست همه شهر جای اوست	120
غزل ۱۲ : آن به که چون منی نرسد در وصال دوست	95
غزل ۱۳ : به جهان خرم از آنم که جهان خرم ازوست	104
غزل ۱۴ : از جان برون نیامده جانانت آرزوست	99
غزل ۱۵ : هر که هر بامداد پیش کسیست	127
غزل ۱۶ : خوشتر از دوران عشق ایام نیست	68
غزل ۱۷ : چون عیش گدایان به جهان سلطنتی نیست	123
غزل ۱۸ : تن آدمی شریف است به جان آدمیت	100
غزل ۱۹ : صبحدمی که برکنم، دیده به روشناییت	110
غزل ۲۰ : دنیی آن قدر ندارد که برو رشک برند	117
غزل ۲۱ : نادر از عالم توحید کسی برخیزد	88
غزل ۲۲ : ذوق شراب انست، وقتی اگر بباشد	95
غزل ۲۳ : نه هر چه جانورند آدمیتی دارند	102
غزل ۲۴ : بیفکن خیمه تا محمل برانند	70
غزل ۲۵ : اگر خدای نباشد ز بنده‌ای خشنود	88
غزل ۲۶ : شرف نفس به جودست و کرامت به سجود	138
غزل ۲۷ : بسیار سالها به سر خاک ما رود	141
غزل ۲۸ : وقت آنست که ضعف آید و نیرو برود	69
غزل ۲۹ : روی در مسجد و دل ساکن خمار چه سود؟	67
غزل ۳۰ : هر کسی در حرم عشق تو محرم نشود	91
غزل ۳۱ : از صومعه رختم به خرابات برآرید	102
غزل ۳۲ : تا بدین غایت که رفت از من نیامد هیچ کار	144
غزل ۳۳ : ره به خرابات برد، عابد پرهیزگار	84
غزل ۳۴ : گناه کردن پنهان به از عبادت فاش	118
غزل ۳۵ : هر که با یار آشنا شد گو ز خود بیگانه باش	106
غزل ۳۶ : گر مرا دنیا نباشد خاکدانی گو مباش	66
غزل ۳۷ : صاحبا عمر عزیزست غنیمت دانش	101
غزل ۳۸ : ای روبهک چرا ننشینی به جای خویش	105
غزل ۳۹ : برخیز تا تفرج بستان کنیم و باغ	96
غزل ۴۰ : عمرها در سینه پنهان داشتیم اسرار دل	59
غزل ۴۱ : دوش در صحرای خلوت گوی تنهایی زدم	82
غزل ۴۲ : بر سر آنم که پای صبر در دامن کشم	121
غزل ۴۳ : در میان صومعه سالوس پر دعوی منم	67
غزل ۴۴ : باد گلبوی سحر خوش می‌وزد خیز ای ندیم	88
غزل ۴۵ : ما امید از طاعت و چشم از ثواب افکنده‌ایم	99
غزل ۴۶ : ساقیا می ده که ما دردی کش میخانه‌ایم	158
غزل ۴۷ : خرما نتوان خوردن ازین خار که کشتیم	95
غزل ۴۸ : خداوندی چنین بخشنده داریم	133
غزل ۴۹ : تو پس پرده و ما خون جگر می‌ریزیم	83
غزل ۵۰ : برخیز تا به عهد امانت وفا کنیم	111
غزل ۵۱ : برخیز تا طریق تکلف رها کنیم	163
غزل ۵۲ : خلاف راستی باشد، خلاف رای درویشان	143
غزل ۵۳ : عشقبازی چیست سر در پای جانان باختن	202
غزل ۵۴ : ای به باد هوس درافتاده	54
غزل ۵۵ : شبی در خرقه رندآسا، گذر کردم به میخانه	159
قصیدهٔ شمارهٔ ۱ : شکر و سپاس و منت و عزت خدای را	349	1
غزل ۵۶ : ای صوفی سرگردان، در بند نکونامی	801
غزل ۵۷ : آستین بر روی و نقشی در میان افکنده‌ای	71
غزل ۵۸ : چو کسی درآمد از پای و تو دستگاه داری	113
غزل ۵۹ : یارب از ما چه فلاح آید اگر تو نپذیری	85
غزل ۶۰ : هر روز باد می‌برد از بوستان گلی	75
غزل ۶۱ : پاکیزه روی را که بود پاکدامنی	215
غزل ۶۲ : اگر لذت ترک لذت بدانی	94
غزل ۶۳ - این غزل در تذکرهٔ مرآت الخیال امیر علیخان سودی به نام شیخ سعدی است: : بربود دلم در چمنی سرو روانی	130
غزل ۶۴ : یاری آنست که زهر از قبلش نوش کنی	92
غزل ۶۵ : مبارک ساعتی باشد که با منظور بنشینی	91
قصیدهٔ شمارهٔ ۲ - در ستایش علاء الدین عطاملک جوینی صاحب دیوان : اگر مطالعه خواهد کسی بهشت برین را	107
قصیدهٔ شمارهٔ ۳ - در ستایش اتابک مظفرالدین سلجوقشاه : آن روی بین که حسن بپوشید ماه را	85
قصیدهٔ شمارهٔ ۴ - در وداع شاه جهان سعدبن ابی‌بکر : رفتی و صدهزار دلت دست در رکیب	94
قصیدهٔ شمارهٔ ۶ - موعظه و نصیحت : هران نصیبه که پیش از وجود ننهادست	92
قصیدهٔ شمارهٔ ۵ - در وصف بهار : علم دولت نوروز به صحرا برخاست	61
قصیدهٔ شمارهٔ ۷ - موعظه و نصیحت : ایهاالناس جهان جای تن آسانی نیست	93
قصیدهٔ شمارهٔ ۸ - اندرز و نصیحت : خوشست عمر دریغا که جاودانی نیست	97
قصیدهٔ شمارهٔ ۹ - در ستایش اتابک محمد : بناز ای خداوند اقبال سرمد	127
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۰ - در نصیحت و ستایش : جهان بر آب نهادست و زندگی بر باد	186
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۳ : هر چیز کزان بتر نباشد	69
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۱ - در ستایش حضرت رسول (ص) : چو مرد رهرو اندر راه حق ثابت قدم گردد	102
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۴ - وله فی مدح ابش بنت سعد : فلک را این همه تمکین نباشد	134
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۲ - توحید : فضل خدای را که تواند شمار کرد؟	100
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ - برگشت به شیراز : سعدی اینک به قدم رفت و به سر باز آمد	137
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۶ - در ستایش حضرت رسول (ص) : ماه فروماند از جمال محمد	95
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۷ - در ستایش قاضی رکن‌الدین : بسا نفس خردمندان که در بند هوا ماند	91
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۸ - در ستایش علاء الدین عطاملک جوینی صاحب دیوان : کدام باغ به دیدار دوستان ماند	113
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۹ - وله فی مدح اتابک مظفرالدین سلجوقشاه : چه نیکبخت کسانی که اهل شیرازند	104
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰ : کسی که او نظر مهر در زمانه کند	105
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۲ - در ستایش اتابک سعدبن ابوبکر بن سعدبن زنگی بن مودود : مطرب مجلس بساز زمزمهٔ عود	82
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۳ - قصیده : تو را ز دست اجل کی فرار خواهد بود	108
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۱ - در ستایش شمس‌الدین حسین علکانی : احمدالله تعالی که به ارغام حسود	68
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۹ - تغزل در ستایش شمس‌الدین محمد جوینی صاحب دیوان : نظر دریغ مدار از من ای مه منظور	112
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۴ - تنبیه و موعظت : روزی که زیر خاک تن ما نهان شود	57
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۵ - در وصف بهار : بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهار	170
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۶ - در ستایش شمس‌الدین محمد جوینی صاحب دیوان : به هیچ یار مده خاطر و به هیچ دیار	159
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۷ - مطلع دوم : کجا همی رود این شاهد شکر گفتار؟	162
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۸ - در مدح امیر انکیانو : بس بگردید و بگردد روزگار	101
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۸ - در ستایش صاحب دیوان : تبارک الله از آن نقشبند ماء مهین	104
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۰ - نصیحت : ای دل به کام خویش جهان را تو دیده گیر	122
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۱ - در وصف شیراز : خوشا سپیده‌دمی باشد آنکه بینم باز	121
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۲ - در لیلةالبراة فرموده‌است : شبی چنین در هفت آسمان به رحمت باز	121
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۳ - در مدح امیر سیف‌الدین (محمد) : شکر و فضل خدای غزوجل	88
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۹ - بازگردیدن پادشاه اسلام از سفر عراق : المنةلله که نمردیم و بدیدیم	107
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۰ : جهان بگشتم و آفاق سر به سر دیدم	90
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۴ - در ستایش علاءالدین جوینی صاحب دیوان : هر آدمی که نظر با یکی ندارد و دل	78
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۵ - در تنبیه و موعظه : ان هوی النفس یقد العقال	65
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۱ - تغزل و ستایش صاحب دیوان : من آن بدیع صفت را به ترک چون گویم	100
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۶ - پند و موعظة : توانگری نه به مالست پیش اهل کمال	106
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۷ - در ستایش امیرانکیانو : بسی صورت بگردیدست عالم	83
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۳ - در وداع ماه رمضان : برگ تحویل می‌کند رمضان	61
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۸ - در تهنیت اتابک مظفرالدین سلجوقشاه ابن سلغر : خدای را چه توان گفت شکر فضل و کرم	74
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۴ - در مدح شمس‌الدین حسین علکانی : تمام گشت و مزین شد این خجسته مکان	93
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۲ - در انتقال دولت از سلغریان به قوم دیگر : این منتی بر اهل زمین بود از آسمان	90
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۵ - در ستایش علاء الدین عطاملک جوینی صاحب دیوان : شکر به شکر نهم در دهان مژده دهان	132
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۶ - مطلع دوم : تو را که گفت که برقع برافکن ای فتان	103
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۷ - در ستایش شمس‌الدین حسین علکانی : ای محافل را به دیدار تو زین	62
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۹ - در ستایش ملکه ترکان خاتون : ای بیش از آنکه در قلم آید ثنای تو	85
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۰ - درستایش اتابک مظفرالدین سلجوقشاه : در بهشت گشادند در جهان ناگاه	97
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۳ - در ستایش ترکان خاتون و پسرش اتابک محمد : چه دعا گویمت ای سایهٔ میمون همای	50
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۱ - پند : ای که پنجاه رفت و در خوابی	54
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۴ - در ستایش : به خرمی و به خیر آمدی و آزادی	99
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۲ - پند و اندرز : به نوبت‌اند ملوک اندرین سپنج سرای	76
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۷ - در ستایش : گرین خیال محقق شود به بیداری	96
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۵ - در پند و اندرز : ای نفس اگر به دیدهٔ تحقیق بنگری	94
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۶ - در پند و ستایش : بزن که قوت بازوی سلطنت داری	76
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۸ - در ستایش ابوبکر بن سعد : وجودم به تنگ آمد از جور تنگی	196
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۹ - در ستایش امیر انکیانو : دنیا نیرزد آنکه پریشان کنی دلی	68
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۰ - تنبیه و موعظت : دریغ روز جوانی و عهد برنایی	72
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۱ - تغزل و ستایش صاحب دیوان : شبی و شمعی و گوینده‌ای و زیبایی	81
ذکر وفات امیرفخرالدین ابی‌بکر طاب ثراه : وجود عاریتی دل درو نشاید بست	97
در مرثیهٔ سعد بن ابوبکر : به هیچ باغ نبود آن درخت مانندش	83
شمارهٔ ۱ - در پند و اخلاق و غیر آن : خداوندیست تدبیر جهان را	83
در مرثیهٔ عز الدین احمد بن یوسف : دردی به دل رسید که آرام جان برفت	78
شمارهٔ ۲ : مظلوم دست بستهٔ مغلوب را بگوی	103
در مرثیهٔ اتابک ابوبکر بن سعد زنگی : به اتفاق دگر دل به کس نباید داد	93
در مرثیهٔ ابوبکر سعد بن زنگی : دل شکسته که مرهم نهد دگربارش؟	98
در زوال خلافت بنی‌عباس : آسمان را حق بود گر خون بگرید بر زمین	74
ترجیع بند در مرثیهٔ سعد بن ابوبکر : غریبان را دل از بهر تو خونست	107
شمارهٔ ۳ : سپاس دار خدای لطیف دانا را	54
شمارهٔ ۵ : طریق و رسم صاحبدولتانست	92
شمارهٔ ۱۰ : به سکندر نه ملک ماند و نه مال	160
شمارهٔ ۲۱ : مرکب از بهر راحتی باشد	118
شمارهٔ ۴ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است : سخن به ذکر تو آراستن مراد آنست	144
شمارهٔ ۶ - در ستایش : هر که در بند تو شد بستهٔ جاوید بماند	50
شمارهٔ ۷ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است : تو آن نکرده‌ای از فعل خیر با من و غیر	72
شمارهٔ ۸ : مباش غره به گفتار مادح طماع	202
شمارهٔ ۹ : احدا سامع المناجات	79
شمارهٔ ۱۱ : چو خویشتن نتواند که می‌خورد قاضی	213
شمارهٔ ۱۲ : چنین که هست نماند قرار دولت و ملک	101
شمارهٔ ۱۳ : علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد	150
شمارهٔ ۱۴ : مرا گویند با دشمن برآویز	87
شمارهٔ ۱۵ : یکی از بخت کامران بینی	100
شمارهٔ ۱۶ : به راه راست توانی رسید در مقصود	112
شمارهٔ ۱۷ : عیب آنان مکن که پیش ملوک	91
شمارهٔ ۱۸ : گر اهل معرفتی هر چه بنگری خوبست	107
شمارهٔ ۱۹ : امید خلق برآور چنانکه بتوانی	162
شمارهٔ ۲۰ : هرگز پر طاووس کسی گفت که زشتست؟	283
شمارهٔ ۲۲ : پدرم بندهٔ قدیم تو بود	98
شمارهٔ ۲۳ : در چشمت ار حقیر بود صورت فقیر	97
شمارهٔ ۲۴ : کسی گفت عزت به مال اندرست	82
شمارهٔ ۲۵ : دست بر پشت مار مالیدن	82
شمارهٔ ۲۶ : گر سفیهی زبان دراز کند	70
شمارهٔ ۲۹ : ره نمودن به خیر ناکس را	92
شمارهٔ ۳۰ : دشمن اگر دوست شود چند بار	175
شمارهٔ ۳۱ : دهل را کاندرون زندان بادست	95
شمارهٔ ۳۹ : اگر خود بردرد پیشانی پیل	65
شمارهٔ ۴۲ : به تماشای میوه راضی شو	89
شمارهٔ ۴۴ : شنیدم که بیوه‌زنی دردمند	78
شمارهٔ ۲۷ : هرگز به مال و جاه نگردد بزرگ نام	114
شمارهٔ ۲۸ - در عزت نفس : گویند سعدیا به چه بطال مانده‌ای	87
شمارهٔ ۳۲ : ماه را دید مرغ شب پره گفت	66
شمارهٔ ۳۳ : خواست تا عیبم کند پروردهٔ بیگانگان	67
شمارهٔ ۳۴ : ای نفس چون وظیفهٔ روزی مقررست	74
شمارهٔ ۳۵ : در سرای به هم کرده از پس پرده	91
شمارهٔ ۳۶ : شهی که پاس رعیت نگاه می‌دارد	1347
شمارهٔ ۳۷ : صاحب کمال را چه غم از نقص مال و جاه	103
شمارهٔ ۳۸ : ضرورتست به توبیخ با کسی گفتن	82
شمارهٔ ۴۰ : در حدود ری یکی دیوانه بود	68
شمارهٔ ۴۱ : بیا که پرده برانداختم ز صورت حال	63
شمارهٔ ۴۳ : چه سود از دزدی آنگه توبه کردن	212
شمارهٔ ۴۵ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است : یارب کمال عافیتت بر دوام باد	66
شمارهٔ ۴۷ : بر تربت دوستان ماضی	83
شمارهٔ ۵۴ : مرد دیگر جوان نخواهد بود	64
شمارهٔ ۵۵ : ملک ایمن درخت بارورست	81
شمارهٔ ۵۶ : آن را که تو دست پیش داری	60
شمارهٔ ۵۷ : آدمی فضل بر دگر حیوان	84
شمارهٔ ۶۰ : طمع خام که سودی بکنم	121
شمارهٔ ۶۱ : شد غلامی به جوی کاب آرد	123
شمارهٔ ۶۷ : از دست تهی کرم نیاید	96
شمارهٔ ۴۶ : مرا از بهر دیناری ثنا گفت	190
شمارهٔ ۴۸ : ای بلند اختر خدایت عمر جاویدان دهاد	102
شمارهٔ ۴۹ : پسر نورسیده شاید بود	115
شمارهٔ ۵۰ : بیا بگوی که پرویز از زمانه چه خورد	98
شمارهٔ ۵۱ : جوشن بیار و نیزه و بر گستوان ورد	112
شمارهٔ ۵۲ : خون دار اگرچه دشمن خردست زینهار	88
شمارهٔ ۵۳ : در جهان با مردمان دانی که چون باید گذاشت	96
شمارهٔ ۵۸ : تو خود جفا نکنی بی‌گناه بر بنده	50
شمارهٔ ۵۹ : دیو اگر صومعه داری کند اندر ملکوت	587
شمارهٔ ۶۲ : من هرگز آب چاه ندیدم چنین مداد	165
شمارهٔ ۶۳ : مر تو را چون دو کار پیش آید	53
شمارهٔ ۶۴ : دانی که بر نگین سلیمان چه نقش بود	123
شمارهٔ ۶۵ : ز دست ترشروی خوردن تبرزد	154
شمارهٔ ۶۶ : روزی به سرش نبشته بودند	83
شمارهٔ ۷۰ : کاملانند در لباس حقیر	79
شمارهٔ ۷۲ : اگر صد دفتر شیرین بخوانی	77
شمارهٔ ۷۳ : خر به سعی آدمی نخواهد شد	106
شمارهٔ ۷۵ : هیچ دانی که آب دیدهٔ پیر	83
شمارهٔ ۷۸ : یاد دارم ز پیر دانشمند	79
شمارهٔ ۸۰ : وفا با هیچکس کردست گیتی	129
شمارهٔ ۸۵ : تا سگان را وجود پیدا نیست	70
شمارهٔ ۸۶ : اگر خونی نریزد شاه عالم	81
شمارهٔ ۸۷ : نکنی دفع ظالم از مظلوم	65
شمارهٔ ۶۸ : کسی به حمد و ثنای برادران عزیز	100
شمارهٔ ۶۹ : گر جهان فتنه گیرد از چپ و راست	127
شمارهٔ ۷۱ : سخن گفته دگر باز نیاید به دهن	199
شمارهٔ ۷۴ : تشنهٔ سوخته در چشمهٔ روشن چو رسید	61
شمارهٔ ۷۶ : دوستان سخت پیمان را ز دشمن باک نیست	102
شمارهٔ ۷۷ : حریف عمر به سر برده در فسوق و فجور	95
شمارهٔ ۷۹ : بسا بساط خداوند ملک دولت را	81
شمارهٔ ۸۱ : نه سام و نریمان و افراسیاب	88
شمارهٔ ۸۲ : هر که مقصود و مرادش خور و خوابست از عمر	92
شمارهٔ ۸۳ : چو دولت خواهد آمد بنده‌ای را	118
شمارهٔ ۸۴ : بسیار برفتند و به جایی نرسیدند	58
شمارهٔ ۹۱ : نفس ظالم، مثال زنبورست	156
شمارهٔ ۹۲ : آسیا سنگ ده هزار منی	47
شمارهٔ ۹۳ : بدین الحان داودی عجب نیست	89
شمارهٔ ۹۵ : رسم و آیین پادشاهانست	68
شمارهٔ ۹۹ : آدمی‌سان و نیک محضر باش	47
شمارهٔ ۱۰۱ : رحمت صفت خدای باقیست	77
شمارهٔ ۱۰۴ : ناکسان را فراستیست عظیم	79
شمارهٔ ۸۸ : هر کجا دردمندی از سر شوق	142
شمارهٔ ۸۹ : حاکم ظالم به سنان قلم	92
شمارهٔ ۹۰ : ز دور چرخ چه نالی ز فعل خویش بنال	108
شمارهٔ ۹۴ : چو نیکبخت شدی ایمن از حسود مباش	111
شمارهٔ ۹۶ : نشان آخر عهد و زوال ملک ویست	120
شمارهٔ ۹۷ : آنکه در حضرت بیچون تو قربی دارد	80
شمارهٔ ۹۸ : دامن آلوده اگر خود همه حکمت گوید	520
شمارهٔ ۱۰۰ : تا نگویی که عاملان حریص	72
شمارهٔ ۱۰۲ : هیچ فرصت ورای آن مطلب	91
شمارهٔ ۱۰۳ : الحق امنای مال ایتام	98
شمارهٔ ۱۰۵ : امیر ما عسل از دست خلق می‌نخورد	80
شمارهٔ ۱۰۶ : چه گنجها بنهادند و دیگری برداشت	243
شمارهٔ ۱۰۷ : خواهی از دشمن نادان که گزندت نرسد	52
شمارهٔ ۱۰۸ : متکلف به نغمه در قرآن	44
شمارهٔ ۱۰۹ : مرغ جایی که علف بیند و چیند گردد	94
شمارهٔ ۱۱۰ : هزار سال به امید تو توانم بود	74
شمارهٔ ۱۱۱ : هر که بر روی زمین مهلت عیشی دارد	84
شمارهٔ ۱۲۴ : صانع نقشبند بی مانند	72
شمارهٔ ۱۲۶ : ای غره به رحمت خداوند	51
شمارهٔ ۱۲۷ : بندگان را ز حد به در منواز	77
شمارهٔ ۱۱۲ : اگر ملازم خاک در کسی باشی	98
شمارهٔ ۱۱۳ : نگر تا نبینی ز ظلم شهی	82
شمارهٔ ۱۱۴ : روز قالی فشاندنست امروز	78
شمارهٔ ۱۱۵ : گر خردمند از اوباش جفایی بیند	116
شمارهٔ ۱۱۶ : هر که بینی مراد و راحت خویش	95
شمارهٔ ۱۱۷ - ظاهرا در مدح صاحب دیوان است : به سمع خواجه رسانید اگر مجال بود	82
شمارهٔ ۱۱۸ : ناگهان بانگ در سرای افتد	87
شمارهٔ ۱۱۹ : یارب این نامه سیه کردهٔ بیفایده عمر	270
شمارهٔ ۱۲۰ : حقیقتیست که دانا سرای عاریتی	85
شمارهٔ ۱۲۱ - در مدح صاحب دیوان : سفینهٔ حکمیات و نظم و نثر لطیف	91
شمارهٔ ۱۲۲ : نه آدمیست که در خرمی و مجموعی	65
شمارهٔ ۱۲۳ : روز گم گشتن فرزند مقادیر قضا	63
شمارهٔ ۱۲۵ : یکی نصیحت درویش‌وار خواهم کرد	66
شمارهٔ ۱۲۸ : بود در خاطرم که یک چندی	66
شمارهٔ ۱۲۹ : برای ختم سخن دست بر دعا داریم	92
شمارهٔ ۱۳۰ : به قفل و پرهٔ زرین همی توان بستن	61
شمارهٔ ۱۳۱ : بردند پیمبران و پاکان	73
شمارهٔ ۱۳۲ : حدیث وقف به جایی رسید در شیراز	148
شمارهٔ ۱۳۳ : چو رنج برنتوانی گرفتن از رنجور	64
شمارهٔ ۱۳۵ : عنکبوت ضعیف نتواند	72
شمارهٔ ۱۳۷ : نگین ختم رسالت پیمبر عربی	130
شمارهٔ ۱۳۸ : هاونا گفتم از چه می‌نالی	116
شمارهٔ ۱۴۰ : هر که مشهور شد به بی‌ادبی	86
شمارهٔ ۱۴۲ : دل منه بر جهان که دور بقا	64
شمارهٔ ۱۴۵ : هر چه می‌کرد با ضعیفان دزد	89
شمارهٔ ۱۵۴ : مشمر برد ملک آن پادشاه	98
شمارهٔ ۱۳۴ : خداوند کشور خطا می‌کند	78
شمارهٔ ۱۳۶ : فریاد پیرزن که برآید ز سوز دل	94
شمارهٔ ۱۳۹ : هر که خیری کرد و موقوفی گذاشت	61
شمارهٔ ۱۴۱ : گر بشنوی نصیحت مردان به گوش دل	65
شمارهٔ ۱۴۳ : جزای نیک و بد خلق با خدای انداز	1424
شمارهٔ ۱۴۴ : گروهی از سر بی‌مغز بیخبر گویند	125
شمارهٔ ۱۴۶ : پدر که جان عزیزش به لب رسید چه گفت؟	99
شمارهٔ ۱۴۷ : ملکداری با دیانت باید و فرهنگ و هوش	117
شمارهٔ ۱۴۸ : پادشاهان پاسبانانند مر درویش را	84
شمارهٔ ۱۴۹ : پروردگار خلق خدایی به کس نداد	104
شمارهٔ ۱۵۰ : دل مبند ای حکیم بر دنیا	74
شمارهٔ ۱۵۱ : شجر مقل در بیابانها	260
شمارهٔ ۱۵۲ : ای که دانش به مردم آموزی	239
شمارهٔ ۱۵۳ : دوش مرغی به صبح می‌نالید	139
شمارهٔ ۱۵۵ : مگسی گفت عنکبوتی را	100
شمارهٔ ۱۵۹ : خواجه تشریفم فرستادی و مال	94
شمارهٔ ۱۶۵ : طبیب و تجربت سودی ندارد	85
شمارهٔ ۱۶۶ : مردکی غرقه بود در جیحون	1445	1
شمارهٔ ۱۶۹ : مثل وقوفک عندالله فی ملاء	96
شمارهٔ ۱۵۶ : پیدا شود که مرد کدامست و زن کدام	70
شمارهٔ ۱۵۷ : دشمنت خود مباد وگر باشد	67
شمارهٔ ۱۵۸ : چنانکه مشرق و مغرب به هم نپیوندند	101
شمارهٔ ۱۶۰ : کسان که تلخی حاجت نیازمودستند	61
شمارهٔ ۱۶۱ : به مرگ خواجه فلان هیچ گم نگشت جهان	60
شمارهٔ ۱۶۲ : خطاب حاکم عادل مثال بارانست	68
شمارهٔ ۱۶۳ : ضرورتست که آحاد را سری باشد	82
شمارهٔ ۱۶۴ : مراد و مطلب دنیا و آخرت نبرد	72
شمارهٔ ۱۶۷ : سگی شکایت ایام بر کسی می‌کرد	182
شمارهٔ ۱۶۸ : لحا الله بعض الناس یأتی جهالة	96
شمارهٔ ۱۷۰ : یا اسعد الناس جدا ما سعی قدم	67
شمارهٔ ۱۷۱ - در مدح : نظر که با همه داری به چشم بخشایش	114
شمارهٔ ۱۷۲ : آن ستمدیده ندیدی که به خونخواره چه گفت	73
شمارهٔ ۱۷۳ : خلق در ملک خدای از همه جنسی باشد	125
شمارهٔ ۱۷۴ : گر بدانستی که خواهد مرد ناگه در میان	63
شمارهٔ ۱۷۶ : نکویی بابدان کردن وبالست	101
شمارهٔ ۱۷۸ : پسران فلان سه بدبختند	70
شمارهٔ ۱۷۹ : خدایا فضل کن گنج قناعت	66
شمارهٔ ۱۸۲ : صبر بر قسمت خدا کردن	56
شمارهٔ ۱۸۳ : هر بد که به خود نمی‌پسندی	61
شمارهٔ ۱۸۸ : جامع هفت چیز در یک روز	169
شمارهٔ ۱۹۰ : چنان زندگانی کن ای نیکرای	65
شمارهٔ ۱۹۱ : نخواهی کز بزرگان جور بینی	89
شمارهٔ ۱۹۳ : خداوندان نعمت را کرم هست	57
شمارهٔ ۱۷۵ : اگر گویندش اندر نار جاوید	147
شمارهٔ ۱۷۷ - در مدح و نصیحت : یارب تو هر چه بهتر و نیکوترش بده	83
شمارهٔ ۱۸۰ : گدایان بینی اندر روز محشر	104
شمارهٔ ۱۸۱ : چو می‌دانستی افتادن به ناچار	57
شمارهٔ ۱۸۴ : هان ای نهاده تیر جفا در کمان حکم	85
شمارهٔ ۱۸۵ : دوران ملک ظالم و فرمان قاطعش	103
شمارهٔ ۱۸۶ : نه نیکان را بد افتادست هرگز	120
شمارهٔ ۱۸۷ : زمان ضایع مکن در علم صورت	88
شمارهٔ ۱۸۹ : تا تو فرمان نبری خلق به فرمان نروند	92
شمارهٔ ۱۹۲ : امید عافیت آنگه بود موافق عقل	75
شمارهٔ ۱۹۴ : طبیبی را حکایت کرد پیری	116
شمارهٔ ۱۹۵ : ضمیر مصلحت اندیش هر چه پیش آید	61
شمارهٔ ۲۰۴ : ای پسندیده حیف بر درویش	90
شمارهٔ ۲۰۷ : دیگران در ریاضتند و نیاز	79
شمارهٔ ۲۰۸ : هر کجا خط مشکلی بکشند	103
شمارهٔ ۲۰۹ : آن مکن در عمل که در عزلت	97
شمارهٔ ۲۱۰ : مکافات بدی کردن حلالست	52
شمارهٔ ۲۱۳ : بس دست دعا بر آسمان بود	77
شمارهٔ ۲۱۴ : حاجت خلق از در خدای برآید	91
شمارهٔ ۱۹۶ : مرا گر صاحب دیوان اعلی	92
شمارهٔ ۱۹۷ : بشنو از من سخنی حق پدر فرزندی	157
شمارهٔ ۱۹۸ : رحم الله معشر الماضین	698
شمارهٔ ۱۹۹ : نجس ار پیرهن شبلی و معروف بپوشد	81
شمارهٔ ۲۰۰ : خواستم تا زحلی گویمت از روی قیاس	81
شمارهٔ ۲۰۱ : دامن جامه که در خار مغیلان بگرفت	81
شمارهٔ ۲۰۲ : غماز را به حضرت سلطان که راه داد؟	94
شمارهٔ ۲۰۳ : اگر ممالک روی زمین به دست آری	101
شمارهٔ ۲۰۵ : شنیده‌ام که فقیهی به دشتوانی گفقت	521
شمارهٔ ۲۰۶ : گر از خراج رعیت نباشدت باری	60
شمارهٔ ۲۱۱ : دوش در سلک صحبتی بودم	77
شمارهٔ ۲۱۲ : ز لوح روی کودک بر توان خواند	69
شمارهٔ ۲۱۵ : نظر کردم به چشم رای و تدبیر	116
شمارهٔ ۲۱۹ : خرم تن آنکه نام نیکش	97
شمارهٔ ۲۲۲ : یاران کجاوه، غم ندارند	57
شمارهٔ ۳ : عدل و انصاف و راستی باید	120
شمارهٔ ۴ : نظر کن درین موی باریک سر	181
شمارهٔ ۵ : نخست اندیشه کن آنگاه گفتار	108
شمارهٔ ۶ : چو نیکو گفت ابراهیم ادهم	69
شمارهٔ ۸ : چه سرپوشیدگان مرد بودند	111
شمارهٔ ۲۱۶ : بی‌هنر را دیدن صاحب هنر	301
شمارهٔ ۲۱۷ : نبایدت که پریشان شود قواعد ملک	75
شمارهٔ ۲۱۸ : ای طفل که دفع مگس از خود نتوانی	209
شمارهٔ ۲۲۰ : مقابلت نکند با حجر به پیشانی	71
شمارهٔ ۲۲۱ : نظر به چشم ارادت مکن به صورت دنیا	60
شمارهٔ ۲۲۳ : چو بندگان کمر بسته شرط خدمت را	57
شمارهٔ ۲۲۴ : ای که گر هر سر موییت زبانی دارد	123
شمارهٔ ۲۲۵ : از من بگوی شاه رعیت نواز را	104
شمارهٔ ۲۲۶ : هر دم زبان مرده همی گوید این سخن	85
شمارهٔ ۲۲۷ : چو دوستان تو را بر تو دل بیازارم	57
شمارهٔ ۱ - در پند و اخلاق : ای چشم و چراغ اهل بینش	96
شمارهٔ ۲ : همه را ده چو می‌دهی موسوم	102
شمارهٔ ۷ : یکی را دیدم اندر جایگاهی	92
شمارهٔ ۱۰ : نمیرد گر بمیرد نیکنامی	191
شمارهٔ ۱۱ : هیچ دانی که چیست دخل حرام	78
شمارهٔ ۱۳ : زخم بالای یکدگر بزنند	84
شمارهٔ ۱۵ : دشنام تو سر به سر شنیدم	126
شمارهٔ ۱۶ : دانی چه بود کمال انسان	51
شمارهٔ ۱۸ : غم نه بر دل که گر نهی بر کوه	105
شمارهٔ ۱۹ : سخن زید نشنوی بر عمرو	72
شمارهٔ ۲۰ : همه فرزند آدمند بشر	54
شمارهٔ ۲۱ : همه دانند لشکر و میران	64
شمارهٔ ۲۴ : هر که را باشد از تو بیم گزند	159
شمارهٔ ۲۵ : هر که بی‌مشورت کند تدبیر	75
شمارهٔ ۲۶ : ای پسندیده حیف بر درویش	83
شمارهٔ ۳۰ : حرص فرزند آدم نادان	80
شمارهٔ ۹ : نکویی گرچه با ناکس نشاید	123
شمارهٔ ۱۲ : نشنیدم که مرغ رفته ز دام	84
شمارهٔ ۱۴ : چه رند پریشان شوریده بخت	96
شمارهٔ ۱۷ : سگ بر آن آدمی شرف دارد	168
شمارهٔ ۲۲ : اگر هوشمندی مکن جمع مال	56
شمارهٔ ۲۳ : این دغل دوستان که می‌بینی	92
شمارهٔ ۲۷ : برگزیدندت ای گل خرم	81
شمارهٔ ۲۸ : قیمت عمر اگر بداند مرد	124
شمارهٔ ۲۹ : خری از روستائیی بگریخت	92
شمارهٔ ۳۳ : حدیث پادشاهان عجم را	105
شمارهٔ ۳۵ : سلطان باید که خیر درویش	64
شمارهٔ ۳۸ : کتاب از دست دادن سست راییست	84
شمارهٔ ۳۹ : الا تا ننگری در روی نیکو	63
شمارهٔ ۴۰ : جوان سخت رو در راه باید	86
شمارهٔ ۴۲ : هر که آمد بر خدای قبول	119
شمارهٔ ۴۴ : بکوش امروز تا گندم بپاشی	236
شمارهٔ ۴۵ : ای خداوندان طاق و طمطراق	244
شمارهٔ ۴۶ : به یک سال در جادویی ارمنی	87
شمارهٔ ۳۱ - حکایت : پیری اندر قبیلهٔ ما بود	115
شمارهٔ ۳۲ : سپاس و شکر بی‌پایان خدا را	79
شمارهٔ ۳۴ : حرامش باد بدعهد بداندیش	61
شمارهٔ ۳۶ : آنکه هفت اقلیم عالم را نهاد	48
شمارهٔ ۳۷ : دوام دولت اندر حق شناسیست	238
شمارهٔ ۴۳ : به حال نیک و بد راضی شو ای مرد	93
رباعی شمارهٔ ۱ : آن کیست که دل نهاد و فارغ بنشست	130
شمارهٔ ۴۱ - حکایت : الا گر بختمند و هوشیاری	85
رباعی شمارهٔ ۲ : تدبیر صواب از دل خوش باید جست	276
رباعی شمارهٔ ۳ : آن کس که خطای خویش بیند که رواست	243
رباعی شمارهٔ ۴ : گر در همه شهر یک سر نیشترست	273
رباعی شمارهٔ ۵ : گر خود ز عبادت استخوانی در پوست	60
رباعی شمارهٔ ۶ : تا یک سر مویی از تو هستی باقیست	160
رباعی شمارهٔ ۷ : بالای قضای رفته فرمانی نیست	83
رباعی شمارهٔ ۸ : ماهی امید عمرم از شست برفت	80
رباعی شمارهٔ ۹ : دادار که بر ما در قسمت بگشاد	106
رباعی شمارهٔ ۱۰ : نه هر که زمانه کار او دربندد	88
رباعی شمارهٔ ۱۱ : ای قدر بلند آسمان پیش تو خرد	69
رباعی شمارهٔ ۱۲ : شاها سم اسبت آسمان می‌سپرد	93
رباعی شمارهٔ ۱۳ : ظلم از دل و دست ملک نیرو ببرد	121
رباعی شمارهٔ ۱۴ : از می طرب افزاید و مردی خیزد	83
رباعی شمارهٔ ۱۵ : نادان همه جا با همه کس آمیزد	64
رباعی شمارهٔ ۱۶ : هر کس که درست قول و پیمان باشد	95
رباعی شمارهٔ ۱۷ : هر دولت و مکنت که قضا می‌بخشد	63
رباعی شمارهٔ ۱۸ : بس چون تو ملک زمانه بر تخت نشاند	72
رباعی شمارهٔ ۱۹ : نه هر که ستم بر دگری بتواند	97
رباعی شمارهٔ ۲۰ : مردان همه عمر پاره بردوخته‌اند	90
رباعی شمارهٔ ۲۱ : عنقا بشد و فر هماییش بماند	59
رباعی شمارهٔ ۲۲ : نه هر که طراز جامه بر دوش کند	66
رباعی شمارهٔ ۲۳ : فرزانه رضای نفس رعنا نکند	52
رباعی شمارهٔ ۲۴ : آن گل که هنوز نو به دست آمده بود	111
رباعی شمارهٔ ۲۵ : افسوس بر آن دل که سماعش نربود	79
رباعی شمارهٔ ۲۶ : با گل به مثل چو خار می‌باید بود	73
رباعی شمارهٔ ۲۷ : جائی که درخت عیش پربار بود	81
رباعی شمارهٔ ۲۸ : داد طرب از عمر بده تا برود	87
رباعی شمارهٔ ۲۹ : دریاب کزین جهان گذر خواهد بود	158	1
رباعی شمارهٔ ۳۰ : گر تیر جفای دشمنان می‌آید	102
رباعی شمارهٔ ۳۱ : هرکس به نصیب خویش خواهند رسید	84
رباعی شمارهٔ ۳۲ : درویش که حلقهٔ دری زد یک بار	82
رباعی شمارهٔ ۳۳ : از دست مده طریق احسان پدر	93
رباعی شمارهٔ ۳۴ : گر آدمیی بادهٔ گلرنگ بخور	70
رباعی شمارهٔ ۳۵ : چون خیل تو صد باشد و خصم تو هزار	85
رباعی شمارهٔ ۳۶ : چون زهرهٔ شیران بدرد نالهٔ کوس	91
رباعی شمارهٔ ۳۷ : سودی نکند فراخنای بر و دوش	88
رباعی شمارهٔ ۳۸ : ای صاحب مال، فضل کن بر درویش	88
رباعی شمارهٔ ۳۹ : بوی بغلت می‌رود از پارس به کیش	62
رباعی شمارهٔ ۴۰ : تا دل ز مراعات جهان برکندم	60
رباعی شمارهٔ ۴۱ : چون ما و شما مقارب یکدگریم	107
رباعی شمارهٔ ۴۲ : تنها ز همه خلق و نهان می‌گریم	80
رباعی شمارهٔ ۴۳ : بشنو به ارادت سخن پیر کهن	56
رباعی شمارهٔ ۴۴ : امروز که دستگاه داری و توان	190
رباعی شمارهٔ ۴۵ : با زنده‌دلان نشین و صادق نفسان	99
رباعی شمارهٔ ۴۶ : روزی دو سه شد که بنده ننواخته‌ای	74
رباعی شمارهٔ ۴۷ : ای یار کجایی که در آغوش نه‌ای	83
رباعی شمارهٔ ۴۸ : گر کان فضائلی وگر دریایی	76
رباعی شمارهٔ ۴۹ : گر سنگ همه لعل بدخشان بودی	296
رباعی شمارهٔ ۵۰ : فردا که به نامهٔ سیه درنگری	119
رباعی شمارهٔ ۵۲ : آیین برادری و شرط یاری	1173	6
فی مرثیة امیرالمؤمنین المعتصم بالله و ذکر واقعة بغداد : حبست بجفنی المدامع لاتجری	116
رباعی شمارهٔ ۵۱ : گویند که دوش شحنگان تتری	107
رباعی شمارهٔ ۵۳ : تا کی به جمال و مال دنیا نازی	59
رباعی شمارهٔ ۵۴ : ای غایب چشم و حاضر دل چونی؟	99
رباعی شمارهٔ ۵۵ : در مرد چو بد نگه کنی زن بینی	83
رباعی شمارهٔ ۵۶ : تا دل به غرور نفس شیطان ندهی	69
یمدح السعید فخرالدین المنجم : الحمدلله رب العالمین علی	82
یمدح نورالدین بن صیاد : مادام ینسرح الغزلان فی الوادی	117
فی الغزل : تعذر صمت الواجدین فصاحوا	111
ایضا : رضینا من وصالک بالوعود	132
ایضا فی الغزل : امطلع شمس باب دارک ام بدر؟	90
فی الشیب : ان هجرت الناس واخترت النوی	104
فی الغزل : علی قلبی العدوان من عینی التی	92
ایضا فی‌الغزل : ملک الهوی قلبی وجاش مغیرا	136
ایضا فی الغزل : حدائق روضات النعیم وطیبها	119
و له فی‌الغزل : فاح نشر الحمی و هب النسیم	74
و له ایضا : علی ظاهری صبر کنسج العناکب	94
ایضا فی الغزل : ان لم امت یوم الوداع تأسفا	215
فی‌الموعظة : عیب علی و عدوان علی‌الناس	100
فی‌الغزل : اصبحت مفتونا باعین اهیفا	93
ایضا فی‌الغزل : متی جمع شملی بالحبیب المغاضب	99
بیت ۱ : دانی چه گفته‌اند بنی عوف در عرب	183
بیت ۲ : خیری که برآیدت به توفیق از دست	80
بیت ۳ : گر سفله به مال و جاه از آزاده بهست	93	1
بیت ۴ : کس نیست که مهر تو درو شاید بست	75
بیت ۵ : دولت جاوید به طاعت درست	94
بیت ۶ : گوینده را چه غم که نصیحت قبول نیست	102
بیت ۷ : رفتن چو ضرورتست و منزل بگذاشت	59
بیت ۸ : هر که گوید کلاغ چون بازست	66
بیت ۹ : گر راه نمایی همه عالم راهست	110
بیت ۱۰ : خواهی که به طبعت همه کس دارد دوست	91
بیت ۱۱ : اگر بواب و سرهنگان هم از درگه برانندت	87
بیت ۱۲ : این بار نه بانگ چنگ و نای و دهلست	90
بیت ۱۳ : از مایهٔ بیسود نیاساید مرد	94
بیت ۱۴ : گمان مبر که جهان اعتماد را شاید	101
فی‌الغزل : قوماء اسقیانی علی الریحان واس	130
ایضا : یا ندیمی قم تنبه واسقنی واسق الندامی	118
وله ایضا : یا ملوک الجمال رفقا باسری	87
و له ایضا : الحمدالله رب العالمین علی	63
قصیده : جاء الشتاء ببرد لامرد له	104
وله ایضا : انا دلادل ابنة الکرم لابناء الکرام	102
فی مدح صاحب دیوان : ما هذه الدنیا بدار مخلد	97
بیت ۱۵ : بیچاره که در میان دریا افتاد	96
بیت ۱۶ : توان نان خورد اگر دندان نباشد	204
بیت ۱۷ : چه کندمالک مختار که فرمان ندهد	108
بیت ۱۸ : وقتی دل دوستان به جنگ آزارند	60
بیت ۱۹ : گفتم که برآید آبی از چاه امید	116
بیت ۲۰ : دروغی که حالی دلت خوش کند	598
بیت ۲۱ : غریب شهر کسان تا نبوده باشد مرد	75
بیت ۲۲ : سلطان که به منزل گدایان آید	63
بیت ۲۳ : در طالع من نیست که نزدیک تو باشم	57
بیت ۲۴ : نیافرید خدایت به خلق حاجتمند	102
بیت ۲۵ : گر ز هفت آسمان گزند آید	84	1
بیت ۲۶ : در گرگ نگه مکن که بزغاله برد	120
بیت ۲۷ : بشنو که من نصیحت پیران شنیده‌ام	79
بیت ۲۸ : مرغ جایی رود که چینه بود	127
بیت ۲۹ : خورشید که بر جامهٔ درویش افتد	100
بیت ۳۰ : تواضع گر چه محبوبست و فضل بیکران دارد	53
بیت ۳۱ : نه هر بیرون که بپسندی درونش همچنان باشد	84
بیت ۳۲ : سگ هم از کوچکی پلید بود	72
بیت ۳۳ : شادمانی مکن که دشمن مرد	103
بیت ۳۴ : گر هیمه عود گردد و گر سنگ در شود	103
بیت ۳۵ : هر که دندان به خویشتن بنهاد	85
بیت ۳۶ : بخت در اول فطرت چو نباشد مسعود	107
بیت ۳۷ : ناامید از در رحمت به کجا شاید رفت	1038
بیت ۳۸ : سفله را قوت مده چندانکه مستولی شود	230
بیت ۳۹ : نهاد بد نپسندد خدای نیکوکار	73
بیت ۴۰ : بزرگی نماند بر آن پایدار	68
بیت ۴۱ : چه داند خوابناک مست مخمور	72
بیت ۴۲ : دو عاشق را به هم بهتر بود روز	105
بیت ۴۳ : به شکر آنکه تو در خانه‌ای و اهلت پیش	78
بیت ۴۴ : جایی نرسد کس به توانایی خویش	117
بیت ۴۵ : زنده‌دل از مرده نصیحت نیوش	80
بیت ۴۶ : یار بیگانه نگیرد هر که دارد یار خویش	72
بیت ۴۷ : کوته‌نظران را نبود جز غم خویش	65
بیت ۴۸ : به کین دشمنان باطل میندیش	80
بیت ۴۹ : گر خود همه عالم بگشایی تو به تیغ	92
بیت ۵۰ : مکن عمر ضایع به افسوس و حیف	71
بیت ۵۱ : با هر کسی به مذهب وی باید اتفاق	61
بیت ۵۲ : بد نه نیکست بی‌خلافت ولیک	50
بیت ۵۳ : ای پیک نامه بر که خبر می‌بری به دوست	75
بیت ۵۴ : هر که آمد بر خدای قبول	57
بیت ۵۵ : گر بلندت کسی دهد دشنام	57
بیت ۵۶ : خفتی و به خفتنت پراکنده شدیم	104
بیت ۵۷ : دلت خوش باد و چشم از بخت روشن	51
بیت ۵۸ : از بهر دل یکی به دست آوردن	113
بیت ۵۹ : به نیکی و بدی آوازه در بسیط جهان	64
بیت ۶۰ : الهی عاقبت محمود گردان	1052
بیت ۶۱ : هر که با من بدست و با تو نکو	86
بیت ۶۲ : صاحبدل نیک سیرت علامه	158
بیت ۶۳ : کرم به جای فروماندگان چو نتوانی	74
بیت ۶۴ : ز خیرت خیر پیش آید، بکن چندانکه بتوانی	88
بیت ۶۵ : اگر بریان کند بهرام، گوری	114
بیت ۶۶ : نداند آنکه درآورد دوستان از پای	52
بیت ۶۷ : این باد و بروت و نخوت اندر بینی	52
بیت ۶۸ : آن گوی که طاقت جوابش داری	374
بیت ۶۹ : مردی نه به قوتست و شمشیرزنی	500
بیت ۷۰ : به پارسایی و رندی و فسق و مستوری	109
بیت ۷۱ : چو نفس آرام می‌گیرد چه در قصری چه در غاری	143
بیت ۷۲ : شمع کز حد به در بیفروزی	158
بیت ۷۳ : تو با این لطف دلبندی چرا با ما نپیوندی	81
بیت ۷۴ : نقاب از بهر آن باشد که بربندند روی زشت	103
بیت ۷۵ : از دست کسی بستده هر روز عطایی	67
بیت ۷۶ : ای گرگ نگفتمت که روزی	80
بیت ۷۷ : کدام قوت و مردانگی و برنایی	54
بیت ۷۸ : خدا را در فراخی خوان و در عیش و تن آسانی	111
بیت ۷۹ : گهی کاندر بلا مانی ... ... ... خدا خوانی	106
باقی مفردات : می‌میرم و همچنان نظر بر چپ و راست	158
مثلثات : خلیلی الهدی انجی و اصلح	121