شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : صدشکر گو‌یم هر زمان هم‌ چنگ را هم‌ جام را	124
غزل شمارهٔ ۲ : زین پس به کار ناید رطل و سبو مرا	115
غزل شمارهٔ ۳ : کنون که برگ و نوا نیست باغ و بستان را	121
غزل شمارهٔ ۴ : ضحاک ‌وار کشته بسی بی گناه را	100
غزل شمارهٔ ۵ : حیران کند جمال تو ماه دو هفته را	158
غزل شمارهٔ ۶ : چه شیرین گفت خسرو این عبارت	100
غزل شمارهٔ ۷ : ز ما صد جان وز آن لب یک عبارت	114
غزل شمارهٔ ۸ : دامن وصل تو گر افتد به دست	149
غزل شمارهٔ ۹ : که بود آن ترک خون‌آشام سرمست	117
غزل شمارهٔ ۱۰ : دل دیوانه که خود را به سر زلف تو بستست	111
غزل شمارهٔ ۱۱ : قوت من باده قوتم یارست	120
غزل شمارهٔ ۱۲ : دل هرجایی من آفت جانست و تنست	128
غزل شمارهٔ ۱۳ : چه غم ز بی کلهی کآ‌سمان کلاه منست	288	1
غزل شمارهٔ ۱۴ : اگر از خوردن می لعل لبت رنگینست	90
غزل شمارهٔ ۱۵ : آن نه رویست که یک باغ‌ گل و نسرینست	111
غزل شمارهٔ ۱۶ : زندهٔ جاوید کیست کشتهٔ شمشیر دوست	127
غزل شمارهٔ ۱۷ : به چشم من همه آفاق پر کاهی نیست	117
غزل شمارهٔ ۱۸ : یارکی مراست رند و بذله گو	105
غزل شمارهٔ ۱۹ : دوش‌ رندی خلوتی‌ خوش خالی از اغیار داشت	186
غزل شمارهٔ ۲۰ : سخن از بوسهٔ آن لعل لب نوش افتاد	105
غزل شمارهٔ ۲۱ : دل شکسته من آهش ار اثر دارد	100
غزل شمارهٔ ۲۲ : مرا شوخیست شیرین‌لب که ‌رنگ نیشکر دارد	158
غزل شمارهٔ ۲۳ : غم عشق تو آ‌زادم ز غم‌های جهان دارد	111
غزل شمارهٔ ۲۴ : دل تو خاره و جسمت حریر را ماند	101
غزل شمارهٔ ۲۵ : رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند	120
غزل شمارهٔ ۲۶ : نگار سرو قد من چو عزم باغ کند	101
غزل شمارهٔ ۲۵ : رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند	106
غزل شمارهٔ ۲۷ : لحن اسماعیل آشوبی که در دستان کند	111
غزل شمارهٔ ۲۸ : ای رفیقان امشب اسماعیل غوغا می‌کند	93
غزل شمارهٔ ۲۹ : طالع مسعود چیست طلعت محمود	116
غزل شمارهٔ ۳۰ : شب دوشین‌ که مرا لب به لب نوشین بود	89
غزل شمارهٔ ۳۱ : هر جا حکایت از صنمی دلربا رود	120
غزل شمارهٔ ۳۲ : خلق را قصهٔ حسن پری از یاد رود	78
غزل شمارهٔ ۳۳ : مست‌ و بیخود سروناز من به‌ صحرا می‌رود	94
غزل شمارهٔ ۳۴ : دولت آنست که از در صنمی تازه درآید	123
غزل شمارهٔ ۳۵ : ماه من از زلف چون گره بگشاید	85
غزل شمارهٔ ۳۶ : چونست که اسماعیل هرگه به خروش آید	83
غزل شمارهٔ ۳۷ : ای شیخ چه دل نهی به دستار	90
غزل شمارهٔ ۳۸ : دلدار بود دین و دل و طاقت و قرار	101
غزل شمارهٔ ۳۹ : واقفی ای پیک چون ز حال دل زار	121
غزل شمارهٔ ۴۰ : هرکس به هوای جان گرفتار	124
غزل شمارهٔ ۴۱ : ای حسن تو چون فتنهٔ چشم تو جهانگیر	122
غزل شمارهٔ ۴۲ : ای زلف تو چون خاطر عشاق مشوش	101
غزل شمارهٔ ۴۳ : پیر مغان جام میم داد دوش	120
غزل شمارهٔ ۴۴ : لحن اسماعیل و رویش آفت چشمست و گوش	84
غزل شمارهٔ ۴۵ : تا به شکار رفته‌ای گشته دلم شکار غم	89
غزل شمارهٔ ۴۶ : نه تو دست عهد دادی که ز مهر سر نتابم	112
غزل شمارهٔ ۴۷ : به جرم عشق تو گر می‌زنند بر دارم	78
غزل شمارهٔ ۴۸ : دست در حلقهٔ آن طرهٔ پرچین دارم	103
غزل شمارهٔ ۴۹ : بکش ار کشی به تیغم، بزن ار زنی به تبرم	120
غزل شمارهٔ ۵۰ : ز بس که هجر تو لاغر میان بکاست تنم	97
غزل شمارهٔ ۵۱ : دی من و محمود در وثاق نشستیم	103
غزل شمارهٔ ۵۲ : بس رنج در آماجگه عشق تو بردیم	104
غزل شمارهٔ ۵۳ : واجب نبود دل به بتی بیهده بستن	105
غزل شمارهٔ ۵۴ : نکو نبود به یکبار ترک ما گفتن	92
غزل شمارهٔ ۵۵ : آن سنگدل که شیشهٔ جانهاست جای او	77
غزل شمارهٔ ۵۶ : ای آفتاب بندهٔ تابنده رای تو	107
غزل شمارهٔ ۵۷ : قاصدی کو تا فرستم سوی تو	127
غزل شمارهٔ ۵۸ : یارکی هست مرا به لطافت ملکو	125
غزل شمارهٔ ۵۹ : دلم به‌ زلف تو عهدی که بسته بود شکستی	88
غزل شمارهٔ ۶۰ : ای تیره زلف درهم ای نافهٔ تتاری	101
غزل شمارهٔ ۶۱ : بتا ز دست ببردی دلم به طراری	97
غزل شمارهٔ ۶۲ : مگر دریچهٔ نوری تو یا نتیجهٔ حوری	99
غزل شمارهٔ ۶۳ : گر به تیغم بکشی زار و به خونم بکشی	101
غزل شمارهٔ ۶۴ : به رنگ و بوی جهانی نه بلکه بهتر از آنی	315
غزل شمارهٔ ۶۵ : دلا بیا بشنو از حکیم قاآنی	121
غزل شمارهٔ ۶۶ : گرم ز لطف بخوانی ورم به قهر برانی	203
غزل شمارهٔ ۶۷ : دوست دارم که مرا در بر خود بنشانی	104
غزل شمارهٔ ۶۹ : ای روی تو فرخنده‌ترین صنع الهی	122
غزل شمارهٔ ۶۸ : ای شوخ نازپرور آشوب عقل و دینی	91
غزل شمارهٔ ۷۰ : دلبران اخترند و تو ماهی	98
غزل شمارهٔ ۷۱ : به هر چه وصف نمایم ترا به زیبایی	111
غزل شمارهٔ ۷۲ : تو در خوبی و زیبایی چنان امروز یکتایی	87
غزل شمارهٔ ۷۳ : تو را رسمست اول دلربایی	116
غزل شمارهٔ ۷۴ : نامدی دوش و دلم تنگ شد از تنهایی	162
غزل شمارهٔ ۷۵ : این چه حالست که از سرکله انداخته‌ای	130
غزل شمارهٔ ۷۶ : دارم نگار سنگدل سیم سینه‌ای	98

عنوان شعر

خوانش

نظرات

غزل شمارهٔ ۱ : صدشکر گو‌یم هر زمان هم‌ چنگ را هم‌ جام را

124

غزل شمارهٔ ۲ : زین پس به کار ناید رطل و سبو مرا

115

غزل شمارهٔ ۳ : کنون که برگ و نوا نیست باغ و بستان را

121

غزل شمارهٔ ۴ : ضحاک ‌وار کشته بسی بی گناه را

100

غزل شمارهٔ ۵ : حیران کند جمال تو ماه دو هفته را

158

غزل شمارهٔ ۶ : چه شیرین گفت خسرو این عبارت

100

غزل شمارهٔ ۷ : ز ما صد جان وز آن لب یک عبارت

114

غزل شمارهٔ ۸ : دامن وصل تو گر افتد به دست

149

غزل شمارهٔ ۹ : که بود آن ترک خون‌آشام سرمست

117

غزل شمارهٔ ۱۰ : دل دیوانه که خود را به سر زلف تو بستست

111

غزل شمارهٔ ۱۱ : قوت من باده قوتم یارست

120

غزل شمارهٔ ۱۲ : دل هرجایی من آفت جانست و تنست

128

غزل شمارهٔ ۱۳ : چه غم ز بی کلهی کآ‌سمان کلاه منست

288

غزل شمارهٔ ۱۴ : اگر از خوردن می لعل لبت رنگینست

غزل شمارهٔ ۱۵ : آن نه رویست که یک باغ‌ گل و نسرینست

111

غزل شمارهٔ ۱۶ : زندهٔ جاوید کیست کشتهٔ شمشیر دوست

127

غزل شمارهٔ ۱۷ : به چشم من همه آفاق پر کاهی نیست

117

غزل شمارهٔ ۱۸ : یارکی مراست رند و بذله گو

105

غزل شمارهٔ ۱۹ : دوش‌ رندی خلوتی‌ خوش خالی از اغیار داشت

186

غزل شمارهٔ ۲۰ : سخن از بوسهٔ آن لعل لب نوش افتاد

105

غزل شمارهٔ ۲۱ : دل شکسته من آهش ار اثر دارد

100

غزل شمارهٔ ۲۲ : مرا شوخیست شیرین‌لب که ‌رنگ نیشکر دارد

158

غزل شمارهٔ ۲۳ : غم عشق تو آ‌زادم ز غم‌های جهان دارد

111

غزل شمارهٔ ۲۴ : دل تو خاره و جسمت حریر را ماند

101

غزل شمارهٔ ۲۵ : رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند

120

غزل شمارهٔ ۲۶ : نگار سرو قد من چو عزم باغ کند

101

غزل شمارهٔ ۲۵ : رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند

106

غزل شمارهٔ ۲۷ : لحن اسماعیل آشوبی که در دستان کند

111

غزل شمارهٔ ۲۸ : ای رفیقان امشب اسماعیل غوغا می‌کند

غزل شمارهٔ ۲۹ : طالع مسعود چیست طلعت محمود

116

غزل شمارهٔ ۳۰ : شب دوشین‌ که مرا لب به لب نوشین بود

غزل شمارهٔ ۳۱ : هر جا حکایت از صنمی دلربا رود

120

غزل شمارهٔ ۳۲ : خلق را قصهٔ حسن پری از یاد رود

غزل شمارهٔ ۳۳ : مست‌ و بیخود سروناز من به‌ صحرا می‌رود

غزل شمارهٔ ۳۴ : دولت آنست که از در صنمی تازه درآید

123

غزل شمارهٔ ۳۵ : ماه من از زلف چون گره بگشاید

غزل شمارهٔ ۳۶ : چونست که اسماعیل هرگه به خروش آید

غزل شمارهٔ ۳۷ : ای شیخ چه دل نهی به دستار

غزل شمارهٔ ۳۸ : دلدار بود دین و دل و طاقت و قرار

101

غزل شمارهٔ ۳۹ : واقفی ای پیک چون ز حال دل زار

121

غزل شمارهٔ ۴۰ : هرکس به هوای جان گرفتار

124

غزل شمارهٔ ۴۱ : ای حسن تو چون فتنهٔ چشم تو جهانگیر

122

غزل شمارهٔ ۴۲ : ای زلف تو چون خاطر عشاق مشوش

101

غزل شمارهٔ ۴۳ : پیر مغان جام میم داد دوش

120

غزل شمارهٔ ۴۴ : لحن اسماعیل و رویش آفت چشمست و گوش

غزل شمارهٔ ۴۵ : تا به شکار رفته‌ای گشته دلم شکار غم

غزل شمارهٔ ۴۶ : نه تو دست عهد دادی که ز مهر سر نتابم

112

غزل شمارهٔ ۴۷ : به جرم عشق تو گر می‌زنند بر دارم

غزل شمارهٔ ۴۸ : دست در حلقهٔ آن طرهٔ پرچین دارم

103

غزل شمارهٔ ۴۹ : بکش ار کشی به تیغم، بزن ار زنی به تبرم

120

غزل شمارهٔ ۵۰ : ز بس که هجر تو لاغر میان بکاست تنم

غزل شمارهٔ ۵۱ : دی من و محمود در وثاق نشستیم

103

غزل شمارهٔ ۵۲ : بس رنج در آماجگه عشق تو بردیم

104

غزل شمارهٔ ۵۳ : واجب نبود دل به بتی بیهده بستن

105

غزل شمارهٔ ۵۴ : نکو نبود به یکبار ترک ما گفتن

غزل شمارهٔ ۵۵ : آن سنگدل که شیشهٔ جانهاست جای او

غزل شمارهٔ ۵۶ : ای آفتاب بندهٔ تابنده رای تو

107

غزل شمارهٔ ۵۷ : قاصدی کو تا فرستم سوی تو

127

غزل شمارهٔ ۵۸ : یارکی هست مرا به لطافت ملکو

125

غزل شمارهٔ ۵۹ : دلم به‌ زلف تو عهدی که بسته بود شکستی

غزل شمارهٔ ۶۰ : ای تیره زلف درهم ای نافهٔ تتاری

101

غزل شمارهٔ ۶۱ : بتا ز دست ببردی دلم به طراری

غزل شمارهٔ ۶۲ : مگر دریچهٔ نوری تو یا نتیجهٔ حوری

غزل شمارهٔ ۶۳ : گر به تیغم بکشی زار و به خونم بکشی

101

غزل شمارهٔ ۶۴ : به رنگ و بوی جهانی نه بلکه بهتر از آنی

315

غزل شمارهٔ ۶۵ : دلا بیا بشنو از حکیم قاآنی

121

غزل شمارهٔ ۶۶ : گرم ز لطف بخوانی ورم به قهر برانی

203

غزل شمارهٔ ۶۷ : دوست دارم که مرا در بر خود بنشانی

104

غزل شمارهٔ ۶۹ : ای روی تو فرخنده‌ترین صنع الهی

122

غزل شمارهٔ ۶۸ : ای شوخ نازپرور آشوب عقل و دینی

غزل شمارهٔ ۷۰ : دلبران اخترند و تو ماهی

غزل شمارهٔ ۷۱ : به هر چه وصف نمایم ترا به زیبایی

111

غزل شمارهٔ ۷۲ : تو در خوبی و زیبایی چنان امروز یکتایی

غزل شمارهٔ ۷۳ : تو را رسمست اول دلربایی

116

غزل شمارهٔ ۷۴ : نامدی دوش و دلم تنگ شد از تنهایی

162

غزل شمارهٔ ۷۵ : این چه حالست که از سرکله انداخته‌ای

130

غزل شمارهٔ ۷۶ : دارم نگار سنگدل سیم سینه‌ای

شاعری از عندلیب و نغمه در گلزار گفت
با من از پیمانه و چشمان مست یار گفت
در جوابش گفتم ای شاعر چه وقت سرخوشی ست
راه و رسم دلبران خاک ما عاشق کشی ست
دوره ی آواز خوانی گل و بلبل گذشت
موسم پروانگی ، بوسیدن سنبل گذشت
آشنایان صد برابر از غریبان بد ترند
ظاهراً آدم ولی در اصل کفتار و خرند
هر که دم از دین و ایمان زد خودش ابلیس بود
اهل دزدی و ریاکاری و کاسه لیس بود
هرکسی میبینم از وجدان و غیرت خالی است
در دروغ و حقه بازی کار و بارش عالی است
گریه زاری می کند شاید که غمخوارش شوی
التماست می کند تا آخرش یارش شوی
تا خرش از پل گذشت آن وقت میدانی چرا
مانده ای با قایقی سوراخ و طوفان بلا
مردمی بی همت و تنبل ولی پر ادعا
در زبان با هم رفیق و در عمل از هم جدا
در پی مقصود باید تن به هر کاری دهند
روح والای بشر را ذلت و خواری دهند
از زرنگی هایشان بسیار صحبت می کنند
با تکبّر کودک خود را نصیحت می کنند
ظاهراً ظالم ولی مظلوم و ظالم پرورند
گرچه آزادند اما در قفس ها می پرند
کو جوانمردی که دست یا علی با ما دهد
کو چراغی تا در این شب ،مژده ی فردا دهد
خواب خوش از چشم مردان حقیقت رفته است
آرزو از قلب پیران طریقت رفته است
شور و حال عشق و عرفان و غزل بازی گذشت
روزگار حافظ و فردوسی و رازی گذشت
تا که از بغض گلو شعرم به فریاد آمد
غزل خواجه ی شیراز مرا یاد آمد
* هرکه آمد به جهان نقش خرابی دارد*
سادگی، یکرنگ بودن چه عذابی دارد

« عادل دانشی »