شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : صدشکر گو‌یم هر زمان هم‌ چنگ را هم‌ جام را	125
غزل شمارهٔ ۲ : زین پس به کار ناید رطل و سبو مرا	116
غزل شمارهٔ ۳ : کنون که برگ و نوا نیست باغ و بستان را	122
غزل شمارهٔ ۴ : ضحاک ‌وار کشته بسی بی گناه را	101
غزل شمارهٔ ۵ : حیران کند جمال تو ماه دو هفته را	159
غزل شمارهٔ ۶ : چه شیرین گفت خسرو این عبارت	103
غزل شمارهٔ ۷ : ز ما صد جان وز آن لب یک عبارت	115
غزل شمارهٔ ۸ : دامن وصل تو گر افتد به دست	150
غزل شمارهٔ ۹ : که بود آن ترک خون‌آشام سرمست	117
غزل شمارهٔ ۱۰ : دل دیوانه که خود را به سر زلف تو بستست	112
غزل شمارهٔ ۱۱ : قوت من باده قوتم یارست	121
غزل شمارهٔ ۱۲ : دل هرجایی من آفت جانست و تنست	128
غزل شمارهٔ ۱۳ : چه غم ز بی کلهی کآ‌سمان کلاه منست	289	1
غزل شمارهٔ ۱۴ : اگر از خوردن می لعل لبت رنگینست	91
غزل شمارهٔ ۱۵ : آن نه رویست که یک باغ‌ گل و نسرینست	112
غزل شمارهٔ ۱۶ : زندهٔ جاوید کیست کشتهٔ شمشیر دوست	128
غزل شمارهٔ ۱۷ : به چشم من همه آفاق پر کاهی نیست	118
غزل شمارهٔ ۱۸ : یارکی مراست رند و بذله گو	106
غزل شمارهٔ ۱۹ : دوش‌ رندی خلوتی‌ خوش خالی از اغیار داشت	187
غزل شمارهٔ ۲۰ : سخن از بوسهٔ آن لعل لب نوش افتاد	106
غزل شمارهٔ ۲۱ : دل شکسته من آهش ار اثر دارد	101
غزل شمارهٔ ۲۲ : مرا شوخیست شیرین‌لب که ‌رنگ نیشکر دارد	159
غزل شمارهٔ ۲۳ : غم عشق تو آ‌زادم ز غم‌های جهان دارد	112
غزل شمارهٔ ۲۴ : دل تو خاره و جسمت حریر را ماند	102
غزل شمارهٔ ۲۵ : رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند	121
غزل شمارهٔ ۲۶ : نگار سرو قد من چو عزم باغ کند	102
غزل شمارهٔ ۲۵ : رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند	107
غزل شمارهٔ ۲۷ : لحن اسماعیل آشوبی که در دستان کند	112
غزل شمارهٔ ۲۸ : ای رفیقان امشب اسماعیل غوغا می‌کند	94
غزل شمارهٔ ۲۹ : طالع مسعود چیست طلعت محمود	116
غزل شمارهٔ ۳۰ : شب دوشین‌ که مرا لب به لب نوشین بود	90
غزل شمارهٔ ۳۱ : هر جا حکایت از صنمی دلربا رود	121
غزل شمارهٔ ۳۲ : خلق را قصهٔ حسن پری از یاد رود	79
غزل شمارهٔ ۳۳ : مست‌ و بیخود سروناز من به‌ صحرا می‌رود	95
غزل شمارهٔ ۳۴ : دولت آنست که از در صنمی تازه درآید	124
غزل شمارهٔ ۳۵ : ماه من از زلف چون گره بگشاید	86
غزل شمارهٔ ۳۶ : چونست که اسماعیل هرگه به خروش آید	84
غزل شمارهٔ ۳۷ : ای شیخ چه دل نهی به دستار	91
غزل شمارهٔ ۳۸ : دلدار بود دین و دل و طاقت و قرار	102
غزل شمارهٔ ۳۹ : واقفی ای پیک چون ز حال دل زار	128
غزل شمارهٔ ۴۰ : هرکس به هوای جان گرفتار	125
غزل شمارهٔ ۴۱ : ای حسن تو چون فتنهٔ چشم تو جهانگیر	123
غزل شمارهٔ ۴۲ : ای زلف تو چون خاطر عشاق مشوش	102
غزل شمارهٔ ۴۳ : پیر مغان جام میم داد دوش	121
غزل شمارهٔ ۴۴ : لحن اسماعیل و رویش آفت چشمست و گوش	86
غزل شمارهٔ ۴۵ : تا به شکار رفته‌ای گشته دلم شکار غم	90
غزل شمارهٔ ۴۶ : نه تو دست عهد دادی که ز مهر سر نتابم	113
غزل شمارهٔ ۴۷ : به جرم عشق تو گر می‌زنند بر دارم	79
غزل شمارهٔ ۴۸ : دست در حلقهٔ آن طرهٔ پرچین دارم	104
غزل شمارهٔ ۴۹ : بکش ار کشی به تیغم، بزن ار زنی به تبرم	121
غزل شمارهٔ ۵۰ : ز بس که هجر تو لاغر میان بکاست تنم	98
غزل شمارهٔ ۵۱ : دی من و محمود در وثاق نشستیم	104
غزل شمارهٔ ۵۲ : بس رنج در آماجگه عشق تو بردیم	105
غزل شمارهٔ ۵۳ : واجب نبود دل به بتی بیهده بستن	106
غزل شمارهٔ ۵۴ : نکو نبود به یکبار ترک ما گفتن	94
غزل شمارهٔ ۵۵ : آن سنگدل که شیشهٔ جانهاست جای او	78
غزل شمارهٔ ۵۶ : ای آفتاب بندهٔ تابنده رای تو	108
غزل شمارهٔ ۵۷ : قاصدی کو تا فرستم سوی تو	128
غزل شمارهٔ ۵۸ : یارکی هست مرا به لطافت ملکو	126
غزل شمارهٔ ۵۹ : دلم به‌ زلف تو عهدی که بسته بود شکستی	89
غزل شمارهٔ ۶۰ : ای تیره زلف درهم ای نافهٔ تتاری	102
غزل شمارهٔ ۶۱ : بتا ز دست ببردی دلم به طراری	97
غزل شمارهٔ ۶۲ : مگر دریچهٔ نوری تو یا نتیجهٔ حوری	100
غزل شمارهٔ ۶۳ : گر به تیغم بکشی زار و به خونم بکشی	101
غزل شمارهٔ ۶۴ : به رنگ و بوی جهانی نه بلکه بهتر از آنی	318
غزل شمارهٔ ۶۵ : دلا بیا بشنو از حکیم قاآنی	122
غزل شمارهٔ ۶۶ : گرم ز لطف بخوانی ورم به قهر برانی	204
غزل شمارهٔ ۶۷ : دوست دارم که مرا در بر خود بنشانی	105
غزل شمارهٔ ۶۹ : ای روی تو فرخنده‌ترین صنع الهی	123
غزل شمارهٔ ۶۸ : ای شوخ نازپرور آشوب عقل و دینی	92
غزل شمارهٔ ۷۰ : دلبران اخترند و تو ماهی	99
غزل شمارهٔ ۷۱ : به هر چه وصف نمایم ترا به زیبایی	111
غزل شمارهٔ ۷۲ : تو در خوبی و زیبایی چنان امروز یکتایی	88
غزل شمارهٔ ۷۳ : تو را رسمست اول دلربایی	117
غزل شمارهٔ ۷۴ : نامدی دوش و دلم تنگ شد از تنهایی	163
غزل شمارهٔ ۷۵ : این چه حالست که از سرکله انداخته‌ای	131
غزل شمارهٔ ۷۶ : دارم نگار سنگدل سیم سینه‌ای	99

عنوان شعر

خوانش

نظرات

غزل شمارهٔ ۱ : صدشکر گو‌یم هر زمان هم‌ چنگ را هم‌ جام را

125

غزل شمارهٔ ۲ : زین پس به کار ناید رطل و سبو مرا

116

غزل شمارهٔ ۳ : کنون که برگ و نوا نیست باغ و بستان را

122

غزل شمارهٔ ۴ : ضحاک ‌وار کشته بسی بی گناه را

101

غزل شمارهٔ ۵ : حیران کند جمال تو ماه دو هفته را

159

غزل شمارهٔ ۶ : چه شیرین گفت خسرو این عبارت

103

غزل شمارهٔ ۷ : ز ما صد جان وز آن لب یک عبارت

115

غزل شمارهٔ ۸ : دامن وصل تو گر افتد به دست

150

غزل شمارهٔ ۹ : که بود آن ترک خون‌آشام سرمست

117

غزل شمارهٔ ۱۰ : دل دیوانه که خود را به سر زلف تو بستست

112

غزل شمارهٔ ۱۱ : قوت من باده قوتم یارست

121

غزل شمارهٔ ۱۲ : دل هرجایی من آفت جانست و تنست

128

غزل شمارهٔ ۱۳ : چه غم ز بی کلهی کآ‌سمان کلاه منست

289

غزل شمارهٔ ۱۴ : اگر از خوردن می لعل لبت رنگینست

غزل شمارهٔ ۱۵ : آن نه رویست که یک باغ‌ گل و نسرینست

112

غزل شمارهٔ ۱۶ : زندهٔ جاوید کیست کشتهٔ شمشیر دوست

128

غزل شمارهٔ ۱۷ : به چشم من همه آفاق پر کاهی نیست

118

غزل شمارهٔ ۱۸ : یارکی مراست رند و بذله گو

106

غزل شمارهٔ ۱۹ : دوش‌ رندی خلوتی‌ خوش خالی از اغیار داشت

187

غزل شمارهٔ ۲۰ : سخن از بوسهٔ آن لعل لب نوش افتاد

106

غزل شمارهٔ ۲۱ : دل شکسته من آهش ار اثر دارد

101

غزل شمارهٔ ۲۲ : مرا شوخیست شیرین‌لب که ‌رنگ نیشکر دارد

159

غزل شمارهٔ ۲۳ : غم عشق تو آ‌زادم ز غم‌های جهان دارد

112

غزل شمارهٔ ۲۴ : دل تو خاره و جسمت حریر را ماند

102

غزل شمارهٔ ۲۵ : رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند

121

غزل شمارهٔ ۲۶ : نگار سرو قد من چو عزم باغ کند

102

غزل شمارهٔ ۲۵ : رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند

107

غزل شمارهٔ ۲۷ : لحن اسماعیل آشوبی که در دستان کند

112

غزل شمارهٔ ۲۸ : ای رفیقان امشب اسماعیل غوغا می‌کند

غزل شمارهٔ ۲۹ : طالع مسعود چیست طلعت محمود

116

غزل شمارهٔ ۳۰ : شب دوشین‌ که مرا لب به لب نوشین بود

غزل شمارهٔ ۳۱ : هر جا حکایت از صنمی دلربا رود

121

غزل شمارهٔ ۳۲ : خلق را قصهٔ حسن پری از یاد رود

غزل شمارهٔ ۳۳ : مست‌ و بیخود سروناز من به‌ صحرا می‌رود

غزل شمارهٔ ۳۴ : دولت آنست که از در صنمی تازه درآید

124

غزل شمارهٔ ۳۵ : ماه من از زلف چون گره بگشاید

غزل شمارهٔ ۳۶ : چونست که اسماعیل هرگه به خروش آید

غزل شمارهٔ ۳۷ : ای شیخ چه دل نهی به دستار

غزل شمارهٔ ۳۸ : دلدار بود دین و دل و طاقت و قرار

102

غزل شمارهٔ ۳۹ : واقفی ای پیک چون ز حال دل زار

128

غزل شمارهٔ ۴۰ : هرکس به هوای جان گرفتار

125

غزل شمارهٔ ۴۱ : ای حسن تو چون فتنهٔ چشم تو جهانگیر

123

غزل شمارهٔ ۴۲ : ای زلف تو چون خاطر عشاق مشوش

102

غزل شمارهٔ ۴۳ : پیر مغان جام میم داد دوش

121

غزل شمارهٔ ۴۴ : لحن اسماعیل و رویش آفت چشمست و گوش

غزل شمارهٔ ۴۵ : تا به شکار رفته‌ای گشته دلم شکار غم

غزل شمارهٔ ۴۶ : نه تو دست عهد دادی که ز مهر سر نتابم

113

غزل شمارهٔ ۴۷ : به جرم عشق تو گر می‌زنند بر دارم

غزل شمارهٔ ۴۸ : دست در حلقهٔ آن طرهٔ پرچین دارم

104

غزل شمارهٔ ۴۹ : بکش ار کشی به تیغم، بزن ار زنی به تبرم

121

غزل شمارهٔ ۵۰ : ز بس که هجر تو لاغر میان بکاست تنم

غزل شمارهٔ ۵۱ : دی من و محمود در وثاق نشستیم

104

غزل شمارهٔ ۵۲ : بس رنج در آماجگه عشق تو بردیم

105

غزل شمارهٔ ۵۳ : واجب نبود دل به بتی بیهده بستن

106

غزل شمارهٔ ۵۴ : نکو نبود به یکبار ترک ما گفتن

غزل شمارهٔ ۵۵ : آن سنگدل که شیشهٔ جانهاست جای او

غزل شمارهٔ ۵۶ : ای آفتاب بندهٔ تابنده رای تو

108

غزل شمارهٔ ۵۷ : قاصدی کو تا فرستم سوی تو

128

غزل شمارهٔ ۵۸ : یارکی هست مرا به لطافت ملکو

126

غزل شمارهٔ ۵۹ : دلم به‌ زلف تو عهدی که بسته بود شکستی

غزل شمارهٔ ۶۰ : ای تیره زلف درهم ای نافهٔ تتاری

102

غزل شمارهٔ ۶۱ : بتا ز دست ببردی دلم به طراری

غزل شمارهٔ ۶۲ : مگر دریچهٔ نوری تو یا نتیجهٔ حوری

100

غزل شمارهٔ ۶۳ : گر به تیغم بکشی زار و به خونم بکشی

101

غزل شمارهٔ ۶۴ : به رنگ و بوی جهانی نه بلکه بهتر از آنی

318

غزل شمارهٔ ۶۵ : دلا بیا بشنو از حکیم قاآنی

122

غزل شمارهٔ ۶۶ : گرم ز لطف بخوانی ورم به قهر برانی

204

غزل شمارهٔ ۶۷ : دوست دارم که مرا در بر خود بنشانی

105

غزل شمارهٔ ۶۹ : ای روی تو فرخنده‌ترین صنع الهی

123

غزل شمارهٔ ۶۸ : ای شوخ نازپرور آشوب عقل و دینی

غزل شمارهٔ ۷۰ : دلبران اخترند و تو ماهی

غزل شمارهٔ ۷۱ : به هر چه وصف نمایم ترا به زیبایی

111

غزل شمارهٔ ۷۲ : تو در خوبی و زیبایی چنان امروز یکتایی

غزل شمارهٔ ۷۳ : تو را رسمست اول دلربایی

117

غزل شمارهٔ ۷۴ : نامدی دوش و دلم تنگ شد از تنهایی

163

غزل شمارهٔ ۷۵ : این چه حالست که از سرکله انداخته‌ای

131

غزل شمارهٔ ۷۶ : دارم نگار سنگدل سیم سینه‌ای

شاعری از عندلیب و نغمه در گلزار گفت
با من از پیمانه و چشمان مست یار گفت
در جوابش گفتم ای شاعر چه وقت سرخوشی ست
راه و رسم دلبران خاک ما عاشق کشی ست
دوره ی آواز خوانی گل و بلبل گذشت
موسم پروانگی ، بوسیدن سنبل گذشت
آشنایان صد برابر از غریبان بد ترند
ظاهراً آدم ولی در اصل کفتار و خرند
هر که دم از دین و ایمان زد خودش ابلیس بود
اهل دزدی و ریاکاری و کاسه لیس بود
هرکسی میبینم از وجدان و غیرت خالی است
در دروغ و حقه بازی کار و بارش عالی است
گریه زاری می کند شاید که غمخوارش شوی
التماست می کند تا آخرش یارش شوی
تا خرش از پل گذشت آن وقت میدانی چرا
مانده ای با قایقی سوراخ و طوفان بلا
مردمی بی همت و تنبل ولی پر ادعا
در زبان با هم رفیق و در عمل از هم جدا
در پی مقصود باید تن به هر کاری دهند
روح والای بشر را ذلت و خواری دهند
از زرنگی هایشان بسیار صحبت می کنند
با تکبّر کودک خود را نصیحت می کنند
ظاهراً ظالم ولی مظلوم و ظالم پرورند
گرچه آزادند اما در قفس ها می پرند
کو جوانمردی که دست یا علی با ما دهد
کو چراغی تا در این شب ،مژده ی فردا دهد
خواب خوش از چشم مردان حقیقت رفته است
آرزو از قلب پیران طریقت رفته است
شور و حال عشق و عرفان و غزل بازی گذشت
روزگار حافظ و فردوسی و رازی گذشت
تا که از بغض گلو شعرم به فریاد آمد
غزل خواجه ی شیراز مرا یاد آمد
* هرکه آمد به جهان نقش خرابی دارد*
سادگی، یکرنگ بودن چه عذابی دارد

« عادل دانشی »