نباشی کوله بارم رو به سمتِ ماه می بندم

نباشی شاد می پوشم

توی شرجیِ ظهرِ آبادان

طعمِ تند سموسه می چسبد

غزلم را دوباره مهمان شو، زندگانی نشاط می خواهد

روزها سخت و دیر می گذرد، خاطرم انبساط می خواهد

آنقَدَر ناز دارد انگاری که دو تخمِ دوزرده داده مرا

آنقدر امر می کند گویی که سه تا مردِ برده داده مرا

شبهای دراز و تلخِ تنهایی را

با وعده ی وصلت، شبِ عیدش کردم

و باز آمد و تبریک گفت عیدم را

درد دارد به دام افتادن… وَ خصوصاً به دام مریم ها

می هراسم دوباره غرق شوم، غرق در ازدحام مریم ها

گونه های لطیفِ سُرخابی 

چشم های درشتِ لامصب

نیمه شب یاد توست همدم من، اسمِ این حال هست غم زدگی

خاطره بر سرم خراب شده… مثل آوار بعدِ بم زدگی

بی شُهرت و نام، مادری کرد

بی حرف و کلام مادری کرد

با عشوه می روی، به لوَندیِ یاس ها…

پرتِ تو می شوند تمامِ حواس ها

چشمک بزنی، ستاره هم می خواهم

یک فرصتِ استعاره هم می خواهم

ساعتِ پنجِ عصر تنهایی، سالنِ سینمای شیرودی

می نشینم کنارِ خاطره ات، چیپس با طعم ماهیِ دودی

هر دفعه که استخاره، من… تنهایی…

یک آدم بی ستاره، من… تنهایی…

گفتند چه داری که نثارش بکنی؟

جز قلبِ پلاسیده ی پُر زخم و ترَک !

میدانِ بزرگِ شهر، دیدم پسری

از نسلِ بنی آدمِ گندم خورده

دوباره شب و حسرت و پنجره

یه بغضِ قدیمی توی حنجره

سالِ سوم، درسِ آخر، مبحثِ وزن فَعَل

دلبری استاد، من هم کودکی رِند و دَغل

حُناق بگیرید، اگر یاد ندارید

بر گوشِ فلک اینهمه فریاد ندارید

“نون” که قبل از “قلم” به آیه رسیده

معنی اش این است: شعر نون ندارد!