همچو طفلی که ز “کمبود پدر” می شکند

بارِ سنگینِ غمت باز کمر می شکند

لب مرکزِ پخشِ عمده ی آبنبات

اطرافِ دهن عمده فروشِ شکلات

باز قرمز نموده لبها را

مخزن العشقِ نیمه شبها را

با حنجره ی گرفته آواز چرا؟

تا قابلمه هست منتِ ساز چرا؟

از نزدیکت هر کسی رد شده ها

انکارِ بهشت کرده، مرتد شده، ها!

بعدِ مرگم برای تسکینم ٬ روی زخمم کمی گلاب بریز

جای کافور توی تاب/وتم ٬ حسِ وارونگیِ تاب بریز

عصرِ یک روزِ سرد و بارانی

چشمهایش – دو قاتلِ جانی

لب غنچه ی نشکفته ، ولی تنگ تر است

داوود نه ! صوتِ تو خوش آهنگ تر است

شعری که در آن فرصتِ اندیشه نباشد

هر کس که سراییده – بدان یاوه و مُفت است

لب طعم عسل، ولی نه! مرغوب تر است

وَصلت ز حیاتِ جاودان خوب تر است

ماه فهمیده امشب اینجایی، رفته از آسمان و جیم زده

روی ویترینِ کهکشان را ابر پرده ی مشکیِ ضخیم زده

در کوچه ی مُنتهی به بازارِ قماش

زیرِ خُنکای سایه ی پیچک و راش

دوست دارم ازعشق بنویسم  قلمم باز درد می گیرد

مثل دردِ شدیدِ حاملگی، فرقش این است: مرد می گیرد!

با خاطراتت هر غروبِ جمعه درگیرم

وقتِ غروب جمعه ی هر هفته می میرم

امان از خون دل خوردن به پای یارِ ناشی هم

که “عشق آسان نمود اول” ولی دارد حواشی هم

بعد از تو هم انتظار را فهمیدم

هم معنیِ عشق و یار را فهمیدم

ای عشق ، ای به خاک زده پشتِ مردها

ای مجمع الدلایل نصفِ نبردها

همان که در شبِ ترحیم ، تاج گل می داد

تمامِ عمر، مرا سوی مرگ هُل می داد !

سبزه ها روی کوزه پژمرده

ماهیِ توی تنگ هم مُرده

آرامشِ محض است ، درآغوش تو بودن…

“عشق است” به عشقِ تو و ازعشق سرودن