شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : سوی خود خوان یک رهم تا تحفه جان آرم تو را	118
غزل شمارهٔ ۲ : به گردون می‌رسد فریاد یارب یاربم شب‌ها	133
غزل شمارهٔ ۳ : جوانی بگذرد یارب به کام دل جوانی را	128
غزل شمارهٔ ۴ : جان به جانان کی رسد جانان کجا و جان کجا	108
غزل شمارهٔ ۵ : تو ای وحشی غزال و هر قدم از من رمیدن‌ها	96
غزل شمارهٔ ۶ : به بزمم دوش یار آمد به همراه رقیب اما	119
غزل شمارهٔ ۷ : جان و دلم از عشقت ناشاد و حزین بادا	99
غزل شمارهٔ ۸ : ناقه آن محمل نشین چون راند از منزل مرا	118
غزل شمارهٔ ۹ : گل خواهد کرد از گل ما	136
غزل شمارهٔ ۱۰ : نوید آمدن یار دلستان مرا	110
غزل شمارهٔ ۱۱ : به قصد کوی تو بی‌رحم عاشقان ز وطن‌ها	101
غزل شمارهٔ ۱۲ : روز وصلم به تن آرام نباشد جان را	121
غزل شمارهٔ ۱۳ : مهی کز دوریش در خاک خواهم کرد جا امشب	104
غزل شمارهٔ ۱۴ : بوده است یار بی من اگر دوش با رقیب	90
غزل شمارهٔ ۱۵ : شب وصل است و با دلبر مرا لب بر لب است امشب	119
غزل شمارهٔ ۱۶ : چون شیشهٔ دل نه از ستم آسمان پر است	97
غزل شمارهٔ ۱۷ : قاصد به خاک بر سر کویش فتاده کیست	93
غزل شمارهٔ ۱۸ : ز غمزه، چشم تو یک تیر در کمان نگذاشت	117
غزل شمارهٔ ۱۹ : هرگزم امید و بیم از وصل و هجر یار نیست	107
غزل شمارهٔ ۲۰ : حرف غمت از دهان ما جست	105
غزل شمارهٔ ۲۱ : لبم خموش ز آواز مدعا طلبی است	113
غزل شمارهٔ ۲۲ : ای باده ز خون من به جامت	78
غزل شمارهٔ ۲۶ : مطلب و مقصود ما از دو جهان، اوست اوست	108
غزل شمارهٔ ۲۳ : گفتم نگرم روی تو گفتا به قیامت	117
غزل شمارهٔ ۲۴ : چه گویمت که دلم از جدائیت چون است	87
غزل شمارهٔ ۲۵ : یک گریبان نیست کز بیداد آن مه پاره نیست	111
غزل شمارهٔ ۲۷ : شود از باد تا شمشاد گاهی راست گاهی کج	110
غزل شمارهٔ ۲۸ : بی من و غیر اگر باده خورد نوشش باد	112
غزل شمارهٔ ۲۹ : بتان نخست چو در دلبری میان بستند	83
غزل شمارهٔ ۳۰ : با حریفان چو نشینی و زنی جامی چند	103
غزل شمارهٔ ۳۱ : در پیش بیدلان جان، قدری چنان ندارد	81
غزل شمارهٔ ۳۲ : کدام عهد نکویان عهد ما بستند	137
غزل شمارهٔ ۳۳ : دل بوی او سحر ز نسیم صبا شنید	101
غزل شمارهٔ ۳۴ : نه با من دوست آن گفت و نه آن کرد	102
غزل شمارهٔ ۳۵ : داغ عشق تو نهان در دل و جان خواهد ماند	89
غزل شمارهٔ ۳۶ : گفتم که چاره غم هجران شود نشد	118
غزل شمارهٔ ۳۷ : گر آن گلبرگ خندان در گلستانی دمی خندد	90
غزل شمارهٔ ۳۸ : به ره او چه غم آن را که ز جان می‌گذرد	112
غزل شمارهٔ ۳۹ : دل عشاق روا نیست که دلبر شکند	111
غزل شمارهٔ ۴۰ : آن دلبر محمل‌نشین چون جای در محمل کند	97
غزل شمارهٔ ۴۱ : شب و روزی به پایان گر تو را در وصل یار آید	97
غزل شمارهٔ ۴۲ : امروز ما را گر کشی بی‌جرم از ما بگذرد	111
غزل شمارهٔ ۴۳ : گفتیم درد تو عشق است و دوا نتوان کرد	100
غزل شمارهٔ ۴۵ : گریه جانسوز مرا ناله ز دنباله نگر	121
غزل شمارهٔ ۴۴ : تا ز جان و دل من نام و نشان خواهد بود	134
غزل شمارهٔ ۴۶ : بر دست کس افتد چو تو یاری نه و هرگز	97
غزل شمارهٔ ۴۷ : از دل رودم یاد تو بیرون نه و هرگز	108
غزل شمارهٔ ۴۸ : با من ار هم آشیان می‌داشت ما را در قفس	96
غزل شمارهٔ ۴۹ : رسید یار و ندیدیم روی یار افسوس	99
غزل شمارهٔ ۵۰ : شبی فرخنده و روزی همایون روزگاری خوش	90
غزل شمارهٔ ۵۱ : دانی که دلبر با دلم چون کرد و من چون کردمش	106
غزل شمارهٔ ۵۲ : پس از چندی کند یک لحظه با من یار دورانش	116
غزل شمارهٔ ۵۳ : سرو قدی که بود دیدهٔ دلها به رهش	78
غزل شمارهٔ ۵۴ : غم عشق نکویان چون کند در سینه‌ای منزل	88
غزل شمارهٔ ۵۵ : کرده‌است یا قاصد نهان مکتوب جانان در بغل	89
غزل شمارهٔ ۵۶ : به حریم خلوت خود شبی چه شود نهفته بخوانیم	115
غزل شمارهٔ ۵۷ : شهر به شهر و کو به کو در طلبت شتافتم	168
غزل شمارهٔ ۵۸ : بی‌مهری اگر چه بی‌وفا هم	119
غزل شمارهٔ ۵۹ : مپرس ای گل ز من کز گلشن کویت چسان رفتم	74
غزل شمارهٔ ۶۰ : ای گمشده دل کجات جویم	111
غزل شمارهٔ ۶۱ : گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم	104
غزل شمارهٔ ۶۲ : جانا ز ناتوانی از خویشتن به جانم	105
غزل شمارهٔ ۶۳ : دل من ز بیقراری چو سخن به یار گویم	92
غزل شمارهٔ ۶۴ : گه ره دیر و گهی راه حرم می‌پویم	111
غزل شمارهٔ ۶۵ : با چشم تو گهی که به رویت نظر کنم	129
غزل شمارهٔ ۶۶ : هر شبم نالهٔ زاری است که گفتن نتوان	88
غزل شمارهٔ ۶۷ : گواهی دهد چهرهٔ زرد من	69
غزل شمارهٔ ۶۸ : بر خاکم اگر پا نهد آن سرو خرامان	111
غزل شمارهٔ ۶۹ : به یک نظاره چون داخل شدی در بزم میخواران	88
غزل شمارهٔ ۷۰ : آن کمان ابرو کند چون میل تیرانداختن	98
غزل شمارهٔ ۷۱ : منم آن رند قدح نوش که از کهنه و نو	110
غزل شمارهٔ ۷۲ : گردد کسی کی کامیاب از وصل یاری همچو تو	100
غزل شمارهٔ ۷۳ : خوش آنکه نشینیم میان گل و لاله	121
غزل شمارهٔ ۷۴ : بود مه روی آن زیبا جوان چارده ساله	85
غزل شمارهٔ ۷۵ : مهر رخسار و مه جبین شده‌ای	120
غزل شمارهٔ ۷۶ : رفتی و دارم ای پسر بی تو دل شکسته‌ای	104
غزل شمارهٔ ۷۷ : چه شود به چهرهٔ زرد من نظری برای خدا کنی	106
غزل شمارهٔ ۷۸ : شکست پیر مغان گر سرم به ساغر می	106
غزل شمارهٔ ۷۹ : چو نی نالدم استخوان از جدایی	100
غزل شمارهٔ ۸۰ : روز و شب خون جگر می‌خورم از درد جدایی	110
غزل شمارهٔ ۸۱ : کجایی در شب هجران که زاری‌های من بینی	126
غزل شمارهٔ ۸۲ : شستم ز می‌در پای خم، دامن ز هر آلودگی	101
غزل شمارهٔ ۸۱ : کجایی در شب هجران که زاری‌های من بینی	111
غزل شمارهٔ ۸۳ : ای که مشتاق وصل دلبندی	112
غزل شمارهٔ ۸۴ : کوی جانان از رقیبان پاک بودی کاشکی	102
غزل شمارهٔ ۸۵ : دو چشمم خون فشان از دوری آن دلستانستی	106
غزل شمارهٔ ۸۶ : صبوری کردم و بستم نظر از ماه سیمایی	82
غزل شمارهٔ ۸۷ : من پس از عزت و حرمت شدم ار خار کسی	93
غزل شمارهٔ ۸۸ : زهی از رخ تو پیدا همه آیت خدایی	90
غزل شمارهٔ ۸۹ : ای که در جام رقیبان می پیاپی می‌کنی	120
غزل شمارهٔ ۹۰ : دل زارم بود در صیدگاه عشق نخجیری	142

عنوان شعر

خوانش

نظرات

غزل شمارهٔ ۱ : سوی خود خوان یک رهم تا تحفه جان آرم تو را

118

غزل شمارهٔ ۲ : به گردون می‌رسد فریاد یارب یاربم شب‌ها

133

غزل شمارهٔ ۳ : جوانی بگذرد یارب به کام دل جوانی را

128

غزل شمارهٔ ۴ : جان به جانان کی رسد جانان کجا و جان کجا

108

غزل شمارهٔ ۵ : تو ای وحشی غزال و هر قدم از من رمیدن‌ها