شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
شمارهٔ ۱ - مثنوی رزمیه (کذا) (قندهارنامه) : برازنده تاج و تخت و کلاه	115
شمارهٔ ۲ - قطعه (در) تاریخ : چون به الهام الهی، گرداند	137
شمارهٔ ۳ : گر چنین ابروی او ره می زند اصحاب را	109
شمارهٔ ۴ : سرگرانی مانع است از آمدن تیر ترا	76
شمارهٔ ۵ : تا نگیرم بوسه از لب گلعذار خویش را	125
شمارهٔ ۶ : آتش افروز جنون شد دامن صحرا مرا	85
شمارهٔ ۹ : بی نگاه من نشد در عشق معشوقی تمام	99	2
شمارهٔ ۷ : چند دارم در بغل پنهان دل افسرده را؟	96
شمارهٔ ۸ : پیش رویش چون کنم منع از گرستن دیده را؟	76
شمارهٔ ۱۰ : نیست ظرف راز عشق او حریم سینه را	89
شمارهٔ ۱۱ : سر به دیوار ندامت می زند تدبیر ما	84
شمارهٔ ۱۲ : کام خود از کوشش امید می گیریم ما	71
شمارهٔ ۱۳ : تا ز زیر سنگ می آید برون مجنون ما	63
شمارهٔ ۱۴ : ازان پیوسته می لرزد دل از پاس قدم ما را	122
شمارهٔ ۱۵ : (سپندی شد عقیق صبر در زیر زبان ما را	71
شمارهٔ ۱۶ : یکی صد شد ز گلچین برگ عشرت گلشن ما را	98
شمارهٔ ۱۷ : فروغ عارضت پروانه سازد شمع بالین را	71
شمارهٔ ۱۸ : به خودسازی بدل کن ای سیه دل خانه سازی را	68
شمارهٔ ۱۹ : ز هجران که دارد لاله داغی دلسیاهی را؟	68
شمارهٔ ۲۰ : نگه دارد خدا آن سیمتن را از گزند ما!	93
شمارهٔ ۲۱ : بزم عشق است میا از در عادت به درون	85
شمارهٔ ۲۲ : جان من رفتن ازین سینه بی کینه چرا؟	98
شمارهٔ ۲۳ : گل روی تو چو شبنم نگران ساخت مرا	84
شمارهٔ ۲۴ : نه چنان تنگ گرفته است دل تنگ مرا	102
شمارهٔ ۲۵ : تا به کی دور بود سایه ابراز سر ما؟	80
شمارهٔ ۲۶ : رخنه در سنگ کند ناخن اندیشه ما	95
شمارهٔ ۲۷ : صیقلی می شود از زخم زبان سینه ما	93
شمارهٔ ۲۸ : رنگ بر روی گل آید ز وفاداری ما	80
شمارهٔ ۲۹ : زهی رخ تو نموداری از بهشت خدا	68
شمارهٔ ۳۰ : (مده ز دست درین فصل جام صهبا را	84
شمارهٔ ۳۳ : غافل مشو ز رتبه شوق بلند ما	76
شمارهٔ ۳۹ : هر نگه صد کاسه خون می خورد	88
شمارهٔ ۳۱ : اسیر ساخت به یک خنده نهان ما را	60
شمارهٔ ۳۲ : در زیر بار مهره گل نیست دست ما	74
شمارهٔ ۳۴ : قانع به جرعه نیست لب میگسار ما	62
شمارهٔ ۳۵ : تا کی به شعله ای نزند جوش داغ ما؟	81
شمارهٔ ۳۶ : (مردانه ازین خرقه سالوس برون آ	78
شمارهٔ ۳۷ : از نغمه عشاق چه ذوق اهل هوس را؟	90
شمارهٔ ۳۸ : بلبل به ثنای تو گشوده است زبان را	86
شمارهٔ ۴۰ : چه غم از کشمکش ماست جهان گذران را؟	66
شمارهٔ ۴۳ : گر ز روی خود براندازی نقاب	82
شمارهٔ ۴۴ : گل رخسار او در عالم آب	57
شمارهٔ ۵۰ : خاکساری مشرب و افتادگی دین من است	78
شمارهٔ ۴۱ : لعل از کان بدخشان، گوهر از عمان طلب	82
شمارهٔ ۴۲ : چنان ز ساده دلی ها رمیده ام ز کتاب	68
شمارهٔ ۴۵ : (ای لعل تو جان بخش ترا ز عیسی مشرب	79
شمارهٔ ۴۶ : (حاجت از خاک مراد در میخانه طلب	62
شمارهٔ ۴۷ : هر که از بی طاقتی نالید تمکینش سزاست	78
شمارهٔ ۴۸ : سجده گاه بوسه من نقش پای او بس است	64
شمارهٔ ۴۹ : شیوه ما گرد جانان بی خبر گردیدن است	66
شمارهٔ ۵۱ : چه حاجت است به می لعل سیر رنگ ترا؟	72
شمارهٔ ۵۲ : خوش آن شبی که کنم مست دیده بانش را	79
شمارهٔ ۵۳ : سرشته اند به دیوانگی سرشت مرا	115
شمارهٔ ۵۴ : ز ناز بوسه لب دلستان نداد مرا	58
شمارهٔ ۵۵ : نمی کشد دل غمگین به صبحگاه مرا	68
شمارهٔ ۵۶ : سلاح جوهر ذاتی است شیرمردان را	90
شمارهٔ ۵۷ : ز جلوه تو حیاتی است خاکساران را	64
شمارهٔ ۵۸ : بهار مایه غفلت بود گرانان را	72
شمارهٔ ۶۱ : چو آفتاب بکش جام صبحگاهی را	87
شمارهٔ ۵۹ : به دست شانه مده زلف عنبرین بو را	83
شمارهٔ ۶۰ : چه نسبت است به روی تو روی آینه را؟	76
شمارهٔ ۶۲ : گذشت عمر و نگردید پخته طینت ما	65
شمارهٔ ۶۳ : باقی به حق، ز خویش فنا می کند ترا	70
شمارهٔ ۶۴ : کو باده تا به سنگ زنم جام عقل را؟	75
شمارهٔ ۶۵ : (از رحم بر زمین نزد آسمان مرا	82
شمارهٔ ۶۶ : کو عشق تا به هم شکند هستی مرا؟	83
شمارهٔ ۶۷ : عیدست مرگ دست به هستی فشانده را	79
شمارهٔ ۷۴ : در غلط می افکند هر دم سپند بزم را	80
شمارهٔ ۶۸ : مجنون کند فریب نگاهت غزاله را	64
شمارهٔ ۶۹ : غم روزی نخورد هر که دلش آزاده است	102
شمارهٔ ۷۰ : آن که صد شیوه به آن چشم سخنگو داده است	93
شمارهٔ ۷۱ : لعل سیراب تو ترخنده به صهبا زده است	102
شمارهٔ ۷۲ : سبزه خط تو راه دل آگاه زده است	80
شمارهٔ ۷۳ : داغ مشکینم که ناف لاله ها را سوخته است	96
شمارهٔ ۷۵ : دل به دام زلف آن مشکین کمند افتاده است	67
شمارهٔ ۷۶ : بخت ما چون بیدمجنون سرنگون افتاده است	164
شمارهٔ ۷۷ : تا خیال عارضش در دیده مأوا کرده است	94
شمارهٔ ۷۸ : بر سر گردون گل انجم سرشک ما زده است	69
شمارهٔ ۷۹ : از خمار خواب خوش یوسف به زندان آمده است	87
شمارهٔ ۸۰ : گل ز تیغ غمزه اش در خاک و خون غلطیده است	62
شمارهٔ ۸۱ : آنچه می دانیش روی به خون اندوده ای است	84
شمارهٔ ۸۲ : هر که چشم رغبت از نظاره مرغوب بست	65
شمارهٔ ۸۳ : چشم ما طرفی کز آن رخسار آتشناک بست	81
شمارهٔ ۸۴ : بس که تند و تلخ و خشم آلود آن بدخو نشست	55
شمارهٔ ۸۵ : بس که بر رویم غبار کلفت از هر سو نشست	66
شمارهٔ ۹۲ : پنجه غیرت دل پرویز را در هم شکست	95
شمارهٔ ۸۶ : خوشدلی فرش است در هر جا شراب و ساز هست	102
شمارهٔ ۸۷ : در محبت جز تهیدستی متاعی باب نیست	84
شمارهٔ ۸۸ : (آتشین جانی چو من بر صفحه ایام نیست	85
شمارهٔ ۸۹ : ذوقی از حرف محبت بی صفای سینه نیست	93
شمارهٔ ۹۰ : تا خیال زلف او ره در دل دیوانه داشت	56
شمارهٔ ۹۱ : در محبت کام نتوان بی دل خونخواره یافت	111
شمارهٔ ۹۳ : به این عنوان اگر قامت کشد سرو دلارایت	86
شمارهٔ ۹۴ : هر کجا قامت دلدار به دعوی برخاست	74
شمارهٔ ۹۵ : تار و پود فلک از ناله پیچیده ماست	74
شمارهٔ ۹۶ : پیش ارباب خرد رسم تکلف باب است	72
شمارهٔ ۹۷ : پیش اشکم که خروشنده تر از سیلاب است	79
شمارهٔ ۹۸ : چشمت از گوشه میخانه بلاخیزترست	77
شمارهٔ ۹۹ : در شکست دل ما سعی نه از تدبیرست	74
شمارهٔ ۱۰۰ : فکر دنیای دنی کار خدانشناس است	69
شمارهٔ ۱۰۱ : چاره خاک نشینان به قضا ساختن است	76
شمارهٔ ۱۰۲ : تا به کام است فلک، خار گل پیرهن است	61
شمارهٔ ۱۰۳ : شور دریای وجود از سر پرشور من است	81
شمارهٔ ۱۰۴ : اشک از گرمی آه دل من گلگون است	94
شمارهٔ ۱۰۵ : نامه لاله که داغ جگرش مضمون است	67
شمارهٔ ۱۰۶ : یک سر زلف تو در چین و یکی ماچین است	68
شمارهٔ ۱۰۷ : روزگاری است که پایم ز چمن کوتاه است	67
شمارهٔ ۱۰۸ : اشک خالی کن دلهای غم اندوخته است	45
شمارهٔ ۱۰۹ : راحت و محنت عالم به هم آمیخته است	119
شمارهٔ ۱۱۰ : دل هر کس که مسلم ز علایق رسته است	80
شمارهٔ ۱۱۱ : جوش سودا ز سرم عقل گرانبار گرفت	72
شمارهٔ ۱۱۲ : دل به منت ز من آن یار جفاکیش گرفت	95
شمارهٔ ۱۱۳ : (دلم ز سینه به آن زلف تابدار گریخت	69
شمارهٔ ۱۱۴ : مرا گشایش خاطر ز دامگاه بلاست	77
شمارهٔ ۱۱۵ : سیاه روی کتاب از ورق شماری ماست	75
شمارهٔ ۱۱۶ : ترا که پنبه گوش شعور سیماب است	101
شمارهٔ ۱۱۷ : زبان شانه درازست بر سر عالم	63
شمارهٔ ۱۱۸ : دل آرمیده بود گفتگو چو هموارست	111
شمارهٔ ۱۱۹ : ستاره سحر عشق چشم بیدارست	83
شمارهٔ ۱۲۰ : ترا که خط بناگوش ابجد نازست	58
شمارهٔ ۱۲۱ : کلام تلخ جبینان حلاوت آمیزست	88
شمارهٔ ۱۲۲ : تبسمی که دهد یار ازان دهن جان است	77
شمارهٔ ۱۲۳ : سخن بلند چو گردد به وحی مقرون است	88
شمارهٔ ۱۲۴ : ز ناله ام در و بام قفس نگارین است	56
شمارهٔ ۱۲۵ : هزار گرگ هوس در کمین عصمت توست	66
شمارهٔ ۱۲۶ : حیرتکده چشم مرا خواب ندیده است	65
شمارهٔ ۱۲۷ : بر سبزه خط تکیه مکن موج سرابی است	61
شمارهٔ ۱۲۸ : اندیشه ز مستی نکند هر که شرابی است	72
شمارهٔ ۱۲۹ : ارباب همم را چه غم از بی پر و بالی است؟	84
شمارهٔ ۱۳۵ : زاهدان را گوشه خلوت بس است	64
شمارهٔ ۱۳۶ : ای دل بی درد، آزادی بس است	95
شمارهٔ ۱۳۰ : جز گوشه میخانه مرا جای دگر نیست	72
شمارهٔ ۱۳۱ : جز نام تو بر لوح دلم هیچ رقم نیست	72
شمارهٔ ۱۳۲ : ارباب حیا را لب نانی ز جهان نیست	78
شمارهٔ ۱۳۳ : در چشم و دل پاک ز دنیا خبری نیست	80
شمارهٔ ۱۳۴ : هر کس طمع روی دل از مردم خس داشت	78
شمارهٔ ۱۳۷ : در چشم پاکبازان آن دلنواز پیداست	123
شمارهٔ ۱۳۸ : سرکشم ز ابر بهاری گذشته است	107
شمارهٔ ۱۳۹ : غم پوشش برونم را گرفته است	109
شمارهٔ ۱۴۰ : ای که گفتی نگاه خیره تو	81
شمارهٔ ۱۴۲ : شنیدم آنقدر از دوستان تلخ	74
شمارهٔ ۱۴۱ : زهرست بی تبسم شیرین شراب تلخ	80
شمارهٔ ۱۴۳ : زلف مشکین تو سر در دامن محشر نهاد	103
شمارهٔ ۱۴۴ : سرو را از جلوه مستانه از جا می برد	80
شمارهٔ ۱۴۵ : عقل را از مغز بیرون داغ سودا می برد	68
شمارهٔ ۱۴۶ : قسم به شمع تجلی که پرتوش ازلی است	117
شمارهٔ ۱۴۷ : ترا که برق بلا خوشه چین خرمن نیست	88
شمارهٔ ۱۴۸ : خیال طره او در دل خراب گذشت	90
شمارهٔ ۱۴۹ : مرا به نیم تبسم خراب کرد و گذشت	111
شمارهٔ ۱۵۰ : ترخنده از عرق به می ناب زد رخت	84
شمارهٔ ۱۵۱ : هستی نماند و در سر پوچ آرزو بجاست	63
شمارهٔ ۱۵۲ : ز اهل سخن مپرس مقام سخن کجاست	89
شمارهٔ ۱۵۳ : ما را بهشت نقد، تماشای دلبرست	7597	1
شمارهٔ ۱۵۴ : چون غنچه گر زبان تو با دل موافق است	65
شمارهٔ ۱۵۵ : موج خطر سفینه اهل توکل است	79
شمارهٔ ۱۵۶ : یعقوب بد نکرد که در هجر چشم باخت	310
شمارهٔ ۱۵۷ : امروز حسن خط به رخ او مسلم است	84
شمارهٔ ۱۵۸ : نرمی حصار عافیت جان روشن است	92
شمارهٔ ۱۵۹ : ناخن به سینه ریزی حسن هلال ازوست	67
شمارهٔ ۱۶۰ : تا عارضت ز آتش می برفروخته است	77
شمارهٔ ۱۶۱ : زلفت که همچو شام غریبان گرفته است	89
شمارهٔ ۱۶۲ : از سرد مهری آتش شوقم فسرده است	76
شمارهٔ ۱۶۳ : در جوش خلق کعبه حاجات گم شده است	70
شمارهٔ ۱۶۴ : خال تو ریشه در شکرستان دوانده است	63
شمارهٔ ۱۶۵ : دل بی خیال طایر شهپر بریده است	62
شمارهٔ ۱۶۶ : از پسته تو شور ملاحت چکیده است	104
شمارهٔ ۱۶۷ : آتش ز شرم خوی تو تا سر کشیده است	65
شمارهٔ ۱۶۸ : دارد سری به کاکل او هر سری که هست	98
شمارهٔ ۱۶۹ : (در زیر آسمان دل بی اضطراب نیست	73
شمارهٔ ۱۷۰ : عشق ترا به رونق ما احتیاج نیست	43
شمارهٔ ۱۷۱ : بر حسن زود سیر بهار اعتماد نیست	66
شمارهٔ ۱۷۲ : در گلشن وجود ره بوالفضول نیست	77
شمارهٔ ۱۷۳ : بر رنگ عصمت تو می ناب دست یافت	70
شمارهٔ ۱۷۴ : از ما به گفتگو دل و جان می توان گرفت	74
شمارهٔ ۱۷۵ : تا چند ز رسوا شدن راز توان سوخت؟	90
شمارهٔ ۱۷۶ : رخساره گلرنگ تو گلزار بهشت است	61
شمارهٔ ۱۷۷ : رخسار تو شاداب تر از لاله طورست	74
شمارهٔ ۱۷۸ : می بی نمک صحبت احباب حرام است	68
شمارهٔ ۱۷۹ : آغاز خط آن شوخ به عشاق رحیم است	87
شمارهٔ ۱۸۰ : از وصل، ملال دل خرم نمکین است	71
شمارهٔ ۱۸۱ : روی دل این خسته به آن چشم سخنگوست	97
شمارهٔ ۱۸۲ : (راه سخنم معنی بسیار گرفته است	70
شمارهٔ ۱۸۳ :	116
شمارهٔ ۱۸۴ : از خموشی هر که سر در جیب فکرت می برد	95
شمارهٔ ۱۸۵ : ناله بلبل به بال شیون ما می پرد	97
شمارهٔ ۱۸۶ : تا به برگ سبز، خط او چمن را یاد کرد	74
شمارهٔ ۱۸۷ : کاوش مژگان او از بس که دست انداز کرد	72
شمارهٔ ۱۸۸ : ناله من بزم عشرت را مصیبتخانه کرد	64
شمارهٔ ۱۸۹ : بوی خون از غنچه گل بر دماغم می خورد	89
شمارهٔ ۱۹۰ : می چسان مغز من آتش روان را پرورد؟	53
شمارهٔ ۱۹۱ : بر گل رخسار او تا زلف پیچ و تاب زد	75
شمارهٔ ۱۹۲ : من کیم تا دست امیدم به آن دامن رسد؟	71
شمارهٔ ۱۹۳ : بی تو بر من شش جهت چون خانه زنبور شد	74
شمارهٔ ۱۹۴ : تا دل از زلفش جدایی کرد از جان سیر شد	77
شمارهٔ ۱۹۵ : از فضولی چشم بستم خار و گل همرنگ شد	58
شمارهٔ ۱۹۶ : دل فتاد از چشم مست یار تا فرزانه شد	63
شمارهٔ ۱۹۷ : وقت شد تا لشکر خط ماه تا ماهی کشد	64
شمارهٔ ۱۹۸ : هر قدر نقاش نقش او به دقت می کشد	66
شمارهٔ ۱۹۹ : شوربختم، دل به آن کنج دهانم می کشد	88
شمارهٔ ۲۰۰ : خط ظالم از گل رخسار او کین می کشد	91
شمارهٔ ۲۰۱ : داستان عمر طی شد حرف او آخر نشد	67
شمارهٔ ۲۰۲ : هیچ کس بی گوشمال روزگار آدم نشد	70
شمارهٔ ۲۰۳ : زخم گستاخم لب تیغ شهادت می مکد	91
شمارهٔ ۲۰۴ : از چمن رفتی و گل با حسرت بسیار ماند	68
شمارهٔ ۲۰۵ : شد بهار و غنچه ما همچنان در خاک ماند	85
شمارهٔ ۲۰۶ : یادگار عشق داغی در دل دیوانه ماند	85
شمارهٔ ۲۰۷ : رفت ایام جوانی، شوق در جانم نماند	122
شمارهٔ ۲۰۸ : روز قسمت چون ادا فهمی به ابرو داده اند	72
شمارهٔ ۲۰۹ : وقت جمعی خوش که تخمی در ته گل کرده اند	71
شمارهٔ ۲۱۰ : فتنه و آشوب از هر سو به من رو کرده اند	82
شمارهٔ ۲۱۱ : زهر در پیمانه کردم انگبین پنداشتند	198
شمارهٔ ۲۱۲ : نغمه و گفتار خوش ارواح را بال و پرند	74
شمارهٔ ۲۱۳ : پنبه از بی طالعی ناخن به داغم می زند	73
شمارهٔ ۲۱۴ : ناله ام ناخن به داغ عندلیبان می زند	57
شمارهٔ ۲۱۵ : روز روشن آه ما بر قلب گردون می زند	81
شمارهٔ ۲۱۶ : اهل دعوی خط به حرف اهل معنی می کشند	102
شمارهٔ ۲۱۷ : گه لب لعلش دهد دشنام و گه تحسین کند	92
شمارهٔ ۲۱۸ : می گذارد کفش هر کس پیش پای میهمان	69
شمارهٔ ۲۱۹ : روح را با تن شکم پرور برابر می کند	83
شمارهٔ ۲۲۰ : میان نور و ظلمت عالمی دارم، نمی دانم	79
شمارهٔ ۲۲۱ : ز عشق افزون تمنای دل خودکام می گردد	79
شمارهٔ ۲۲۲ : کدامین سینه مجروح مهمان تو می گردد؟	76
شمارهٔ ۲۲۳ : دل عاشق به جنت قانع از دلبر نمی گردد	69
شمارهٔ ۲۲۴ : کسی تا کی برای رزق دل بر آسمان بندد؟	81
شمارهٔ ۲۲۵ : خطش خورشید را در دامگاه هاله می آرد	68
شمارهٔ ۲۲۶ : ز آب تیغ او هر بیجگر سربرنمی آرد	61
شمارهٔ ۲۲۷ : نهال قامت او کی مرا از خاک بردارد؟	133	1
شمارهٔ ۲۲۸ : خطر از قاطعان راه، رهبر بیشتر دارد	65
شمارهٔ ۲۲۹ : (غبارم را نسیم ناتوانی دربدر دارد	80
شمارهٔ ۲۳۰ : ازان فرهاد دایم جای در کوه و کمر دارد	88
شمارهٔ ۲۳۱ : خوشا دردی که مهرم از لب خاموش بردارد	74
شمارهٔ ۲۳۲ : چه زنگ از خاطر من دیده نمناک بردارد؟	99
شمارهٔ ۲۳۳ : برای دیگران صد گل گشایش بر جبین دارد	79
شمارهٔ ۲۳۴ : مگر شمشیر او امروز آب تازه ای دارد؟	60
شمارهٔ ۲۳۵ : خوش آن آزاده کز منت به خاطر بار نگذارد	75
شمارهٔ ۲۳۶ : کسی چون چشم ازان رخسار آتشناک برگیرد؟	99
شمارهٔ ۲۳۷ : گه تبسم از لبش، گاهی سخن گل می کند	65
شمارهٔ ۲۳۸ : نشأه دیوانگی تکلیف باغم می کند	63
شمارهٔ ۲۳۹ : داغ عاشق سازگاری کی به مرهم می کند؟	58
شمارهٔ ۲۴۰ : چشم مستت سرمه را بیهوشدارو می کند	59
شمارهٔ ۲۴۱ : با دلم آتش نگاهی دستبازی می کند	81
شمارهٔ ۲۴۲ : (دود دل را اشک چشم تر تلافی می کند	78
شمارهٔ ۲۴۳ : چند حرف بوسه او بر لب جان بشکند؟	76
شمارهٔ ۲۴۴ : رهروان چون بر میان دامان استغنا زنند	113
شمارهٔ ۲۴۵ : حق پرستانی که از عشق خدا دم می زنند	87
شمارهٔ ۲۴۶ : یکه تازان جنون چون روی در هامون کنند	84
شمارهٔ ۲۴۷ : چرخ در گردش بود تا دل به جای خود بود	72
شمارهٔ ۲۴۸ : یاد ایامی که رویش را بهار شرم بود	67
شمارهٔ ۲۴۹ : چشم من دایم سپند آتش رخساره بود	97
شمارهٔ ۲۵۰ : شمع دل را روشنی در وقت خاموشی بود	56
شمارهٔ ۲۵۱ : در جنون عقل از سر دیوانه بیرون می رود	86
شمارهٔ ۲۵۲ : بی تو گر ساغر زنم خون در رگم نشتر شود	65
شمارهٔ ۲۵۳ : دل سیاه ارباب غیرت را ز منت می شود	64
شمارهٔ ۲۵۴ : گنج در ویرانه من مار ارقم می شود	70
شمارهٔ ۲۵۵ : کی دل دیوانه من رام آهو می شود؟	70
شمارهٔ ۲۵۶ : عافیت می خواهم از گردون، ملالم می دهد	69
شمارهٔ ۲۵۷ : عشوه ها از طالع ناساز می باید کشید	88
شمارهٔ ۲۵۸ : آنچه آن روی لطیف از سایه مژگان کشید	80
شمارهٔ ۲۵۹ : خوش بهاری می رسد فکر می و ساغر کنید	82
شمارهٔ ۲۶۰ : گل نشکفته من در چمن هرگز نمی خوابد	94
شمارهٔ ۲۶۱ : خیال زلف او در دیده خونبار می زیبد	89
شمارهٔ ۲۶۶ : امید وقت خوش از جمع دیوان داشتم، غافل	81
شمارهٔ ۲۶۲ : ز شور بلبلان گل از هوای خود نمی افتد	51
شمارهٔ ۲۶۳ : مصفا چون شود دل در غبار تن نمی گنجد	77
شمارهٔ ۲۶۴ : شکوه خامشی در ظرف گفت و گو نمی گنجد	72
شمارهٔ ۲۶۵ : ز راه چشم، غم در جان غم فرسود می پیچد	60
شمارهٔ ۲۶۷ : چو برگ سبز کز باد خزانی زرد می گردد	72
شمارهٔ ۲۶۸ : ز می هرگاه روی یار عالمسوز می گردد	92
شمارهٔ ۲۶۹ : به کوی عشق زاهد دشمن ناموس می گردد	69
شمارهٔ ۲۷۰ : به درویش از تهیدستی گوارا مرگ می گردد	89
شمارهٔ ۲۷۲ : زمین خشک، گلزار از می گلفام می گردد	75
شمارهٔ ۲۷۵ : ز فکر قامتی در دل خرامان شعله ای دارم	66
شمارهٔ ۲۷۷ : کسی را از بزرگان می رسد نخوت به درویشان	68
شمارهٔ ۲۷۱ : کم و بیش جهان در نیستی همسنگ می گردد	76
شمارهٔ ۲۷۳ : (جنون از نشأه هشیاری من ننگ می گیرد	91
شمارهٔ ۲۷۴ : قضا تا نسخه کفر از خط جانانه می گیرد	77
شمارهٔ ۲۷۶ : نشد قسمت که چندان چشم شوخ او به ما سازد	74
شمارهٔ ۲۷۸ : نفس را یاد رویش شعله بی باک می سازد	64
شمارهٔ ۲۸۲ : نه لاله (است) این که پای بیستون را در حنا دارد	76
شمارهٔ ۲۷۹ : تماشای تو از دل سینه ها را پاک می سازد	89
شمارهٔ ۲۸۰ : نفس را صافی از کلفت خراش سینه می سازد	76
شمارهٔ ۲۸۱ : بدآموز قفس در آشیان مسکن نمی سازد	67
شمارهٔ ۲۸۳ : که می گفت از دل یاقوت دود عنبرین خیزد؟	69
شمارهٔ ۲۸۴ : صفای عارضش ته جرعه بر مهتاب می ریزد	82
شمارهٔ ۲۸۵ : کشد در خاک و خونم گر غباری در من آویزد	70
شمارهٔ ۲۸۶ : ز دندان ریختن حرص کهنسالان فزونتر شد	70
شمارهٔ ۲۸۷ : ز حیرت بهره عاشق ز خوبان بیشتر باشد	105
شمارهٔ ۲۸۸ : جهان را تار و پود هستی از موج خطر باشد	73
شمارهٔ ۲۸۹ : رهین منت درمان شدن آسان نمی باشد	50
شمارهٔ ۲۹۰ : چه لذت دیدن رخسار آن مه پاره می بخشد	83
شمارهٔ ۲۹۱ : همان خشک است مژگان گر به خوناب دگر غلطد	78
شمارهٔ ۲۹۲ : گل از شرم رخ او خون به روی خویشتن مالد	74
شمارهٔ ۲۹۳ : کدامین سروقد از دامن محشر برون آمد؟	75
شمارهٔ ۲۹۵ : اگر ملک دو عالم را کند یک کاسه اقبالش	68
شمارهٔ ۲۹۴ : به قتل من چنان تیغش به استعجال می آمد	80
شمارهٔ ۲۹۶ : گرانخوابی که آه سرد را مهتاب می داند	70
شمارهٔ ۲۹۷ : دل سودایی من یار را اغیار می داند	58
شمارهٔ ۲۹۸ : گرفتار محبت دوست از دشمن نمی داند	67
شمارهٔ ۲۹۹ : دلم در سینه درس ناله مستانه می خواند	101
شمارهٔ ۳۰۰ : حجاب بی زبانم رخصت گفتار می خواهد	76
شمارهٔ ۳۰۱ : طبیب پست فطرت خلق را رنجور می خواهد	135
شمارهٔ ۳۰۲ : شود رد خلایق هر که را الله می خواهد	93
شمارهٔ ۳۰۹ : (یک ادای نمکین در همه عمر نکرد	75
شمارهٔ ۳۰۳ : خوشا دردی که هر مو بر تن من در خروش آید	85
شمارهٔ ۳۰۴ : ز سبزی گر برون گردون مینارنگ می آید	91
شمارهٔ ۳۰۵ : به لب از شوق صدره بیش جان نامه می آید	66
شمارهٔ ۳۰۶ : مگر پروانه حرفی از کنار و بوس می گوید؟	73
شمارهٔ ۳۰۷ : (صبا در هم خبر از طره جانانه می گوید	95
شمارهٔ ۳۰۸ : آن که چشمان ترا نشأه بیهوشی داد	59
شمارهٔ ۳۱۰ : زلف او کی به خیال من غمناک افتد؟	64
شمارهٔ ۳۱۱ : گر چنین سرو ز بالای تو درهم گردد	85
شمارهٔ ۳۱۲ : اگر ابروی تو محراب نمازم گردد	56
شمارهٔ ۳۱۳ : حسن خط پرده فهمیدن مضمون گردد	74
شمارهٔ ۳۱۴ : عیب در چشم و دل پاک هنر می گردد	67
شمارهٔ ۳۱۵ : شبنم از روی لطیف تو نظر می دزدد	74
شمارهٔ ۳۱۶ : بوی گل مژده آشوب جنون می آرد	73
شمارهٔ ۳۱۷ : شوربختی ز دو چشم تر ما می بارد	65
شمارهٔ ۳۱۸ : هر که را می نگری شکوه ز قسمت دارد	79
شمارهٔ ۳۱۹ : ناله ام کاوش ازان خنجر مژگان دارد	91
شمارهٔ ۳۲۶ : داغم از خنده بیهوده خود، می ترسم	63
شمارهٔ ۳۲۸ : برو ای غیر به ما داغ محبت مفروش	76
شمارهٔ ۳۲۰ : نمک لعل تو کی چشمه حیوان دارد؟	67
شمارهٔ ۳۲۱ : اشک ما آتش حل کرده به دامن دارد	79
شمارهٔ ۳۲۲ : چمن خلد کی این لاله و نسرین دارد؟	120
شمارهٔ ۳۲۳ : با رخت آینه خوش عیش تمامی دارد	71
شمارهٔ ۳۲۴ : خنک آن دل که ز وسواس تمنا گذرد	93
شمارهٔ ۳۲۵ : رهنوردی که مدارش به توکل گذرد	68
شمارهٔ ۳۲۷ : قطع امید ازان زلف دوتا نتوان کرد	63
شمارهٔ ۳۳۴ : رام عاشق نشدن، کام زلیخا دادن	72
شمارهٔ ۳۲۹ : هر که شبها ز سر زانوی خود بالین کرد	62
شمارهٔ ۳۳۰ : هر کجا از خط سبز تو سخن می خیزد	82
شمارهٔ ۳۳۱ : مرغ من در بغل بیضه هم آزاد نبود	64
شمارهٔ ۳۳۲ : نکشم ناز بتی را که جفاجو نبود	68
شمارهٔ ۳۳۳ : مصر روشن ز جمال مه کنعان نشود	56
شمارهٔ ۳۳۵ : سخنی کز دهن تنگ تو برمی آید	62
شمارهٔ ۳۳۶ : خون به جوشم ز خط غالیه گون می آید	69
شمارهٔ ۳۳۷ : مگر از ناله بلبل دل ما بگشاید	91
شمارهٔ ۳۳۸ : گلی از عیش نچیدم که ملالی نرسید	72
شمارهٔ ۳۳۹ : دو دل شوم چو به زلفش مرا نگاه افتد	75
شمارهٔ ۳۴۰ : کجا دماغ تو گرم از شراب می گردد؟	83
شمارهٔ ۳۴۱ : درین ریاض کسی خوشه اش دو سر دارد	75
شمارهٔ ۳۴۲ : کسی که کاوش عشقی درون خود دارد	79
شمارهٔ ۳۴۳ : چو دست خود به دعا می پرست بردارد	68
شمارهٔ ۳۴۴ : لبش به ظاهر اگر حرف شکرین دارد	72
شمارهٔ ۳۴۵ : شراب روز دل لاله را سیه دارد	76
شمارهٔ ۳۴۶ : ز خط صفا لب میگون یار پیدا کرد	68
شمارهٔ ۳۴۷ : به حسن، خیرگی ما چه می تواند کرد؟	71
شمارهٔ ۳۴۸ : به آه سرد دل خود دو نیم باید کرد	81
شمارهٔ ۳۴۹ : ز سرنوشت قضا احتراز نتوان کرد	76
شمارهٔ ۳۵۰ : سخن چو هر دو لب او به یکدگر می خورد	59
شمارهٔ ۳۵۱ : سبکروی به صف دشمنان شبیخون زد	119
شمارهٔ ۳۵۲ : چو شبنم آن که دل خویش با صفا سازد	81
شمارهٔ ۳۵۳ : غریب کوی تو در هر کجا وطن سازد	80
شمارهٔ ۳۵۴ : دل رمیده به این خاکدان نمی سازد	62
شمارهٔ ۳۵۸ : شکسته بند قناعت مرا دهان بسته است	91
شمارهٔ ۳۵۵ : غبار خط چو به عزم نبرد می خیزد	62
شمارهٔ ۳۵۶ : به دل علاقه نداریم تا به جان چه رسد	85
شمارهٔ ۳۵۷ : مس وجود مرا درد کیمیا باشد	66
شمارهٔ ۳۵۹ : کجا به سیر چمن با رخ گشاده نشد	74
شمارهٔ ۳۶۰ : رخ تو روی نگاه از پری بگرداند	95
شمارهٔ ۳۶۱ : سحر که پرده ز رخ گلرخان براندازند	60
شمارهٔ ۳۶۲ : درست سازد اگر شیشه شیشه گر شکند	59
شمارهٔ ۳۶۳ : دلاوران که صف کارزار می شکنند	67
شمارهٔ ۳۶۴ : ترا که چتر زراندود آفتاب بود	64
شمارهٔ ۳۶۵ : ز هر نهال به قد سرو اگر زیاده بود	89
شمارهٔ ۳۶۶ : به تیغ هر که شود کشته پایدار شود	59
شمارهٔ ۳۶۷ : ز درد می دل زهاد با صفا نشود	88
شمارهٔ ۳۶۸ : محنت مردم آزاده فزونتر باشد	64
شمارهٔ ۳۶۹ : فیض در دامن صحرای جنون می باشد	79
شمارهٔ ۳۷۰ : آب بر آتش هر بی سر و پا افشاند	74
شمارهٔ ۳۷۱ : ساده لوحان که بدآموز به صحبت شده اند	87
شمارهٔ ۳۷۲ : سرزلف سخن آن روز به دستم دادند	59
شمارهٔ ۳۷۳ : نی اگر از دل پررخنه صدایی نزند	83
شمارهٔ ۳۷۴ : دل چو آرایش مژگان تر خویش کند	57
شمارهٔ ۳۷۵ : عشق چون شعله کشد اشک دمادم چه کند؟	85
شمارهٔ ۳۷۶ : آه را یاد سر زلف تو پیچیده کند	94
شمارهٔ ۳۷۷ : خلد تسخیر دل اهل محبت نکند	78
شمارهٔ ۳۷۸ : باده ای را نپرستم که خرابم نکند	65
شمارهٔ ۳۷۹ : عاشقانی که دل از گریه سبکبار کنند	66
شمارهٔ ۳۸۰ : عشقبازان چو جلای نظر پاک دهند	70
شمارهٔ ۳۸۱ : داغ سودای ترا بر دل بی کینه نهند	88
شمارهٔ ۳۸۲ : دل به خال تو عبث چشم طمع دوخته بود	68
شمارهٔ ۳۸۳ : می خرامید و صبوح از می بی غش زده بود	72
شمارهٔ ۳۸۴ : پیش ازین سینه ام از چاک گلستانی بود	81
شمارهٔ ۳۸۵ : (چشمت که راه توبه احباب می زند	79
شمارهٔ ۳۸۶ : چون لاله هر که باده حمرا نمی زند	74
شمارهٔ ۳۸۷ : دم گر چه پیش آینه عالم نمی زند	80
شمارهٔ ۳۸۸ : ماه از حجاب روی تو پروین عرق کند	75
شمارهٔ ۳۸۹ : تا چند رخ ز باده کسی لاله گون کند؟	81
شمارهٔ ۳۹۱ : اول به ظالمان اثر ظلم می رسد	68
شمارهٔ ۳۹۰ : چندان که ممکن است کسی مردمی کند	60
شمارهٔ ۳۹۲ : در خشت خم به چشم حقارت نظر مکن	86
شمارهٔ ۳۹۳ : این ناقصان که فخر به انساب می کنند	60
شمارهٔ ۳۹۴ : تیر از فراق شست تو می کرد ناله دوش؟	71
شمارهٔ ۳۹۵ : مژگان من ز اشک دمی بی گهر نبود	97
شمارهٔ ۳۹۶ : خطت ز پیش چشم سوادم نمی رود	76
شمارهٔ ۴۰۴ : آیینه ات ز چشم بدان بی صفا شده است	64
شمارهٔ ۳۹۷ : دل روبرو به خنجر مژگان چرا شود	66
شمارهٔ ۳۹۸ : آنجا که عارض تو ز می لاله گون شود	82
شمارهٔ ۳۹۹ : عمرم به تلخکامی مل خرج می شود	93
شمارهٔ ۴۰۰ : ای سنگدل عقیق تو بدنام می شود	70
شمارهٔ ۴۰۱ : از خواب، چشم شوخ تو سنگین نمی شود	74
شمارهٔ ۴۰۲ : هر کس که از رخ تو نظر آب می دهد	69
شمارهٔ ۴۰۳ : گل بوی بی وفایی ارواح می دهد	62
شمارهٔ ۴۰۷ : به جای قطره باران به کشت طالع ما	76
شمارهٔ ۴۰۸ : تبسمی پی دشنام تلخ در کارست	69
شمارهٔ ۴۰۵ : عاشق عنان به چرخ مقوس نمی دهد	106
شمارهٔ ۴۰۶ : هرگز کسی ز قافله دل نشان ندید	76
شمارهٔ ۴۰۹ : چه شد دگر که فغان از دلم خروش کشید؟	75
شمارهٔ ۴۱۰ : مرا در آتش بی رحمی عتاب مسوز	75
شمارهٔ ۴۱۱ : نسیم از چمن و مشک از ختن گوید	78
شمارهٔ ۴۱۲ : رونق ز لاله زار تو خط سیاه برد	55
شمارهٔ ۴۱۳ : گفتار او غم از دل ناکام می برد	80
شمارهٔ ۴۱۴ : تا چند ناگواری از اندازه بگذرد؟	92
شمارهٔ ۴۱۵ : تنها نه کار من به نگاه نخست کرد	66
شمارهٔ ۴۱۶ : کی دیدمش که گریه سر حرف وا نکرد؟	67
شمارهٔ ۴۱۷ : تا عشق هست ناله به فریاد می رسد	61
شمارهٔ ۴۱۸ : جان چون کمال یافت به جانانه می رسد	79
شمارهٔ ۴۱۹ : از بس ادب که یافت دل ما ادیب شد	96
شمارهٔ ۴۲۰ : آخر غبار خط تو گرد کساد شد	70
شمارهٔ ۴۲۴ : گردنکشی مکن که ضعیفان به آه سرد	68
شمارهٔ ۴۲۱ : خالش بلای جان ز خط مشکبار شد	53
شمارهٔ ۴۲۲ : بال و پر محیط ز موج آشکاره شد	70
شمارهٔ ۴۲۳ : آثار عشق در دل چون سنگ من نماند	69
شمارهٔ ۴۲۵ : مردم ز حد خویش برون پا نهاده اند	65
شمارهٔ ۴۲۶ : روشندلان که آینه جان زدوده اند	57
شمارهٔ ۴۲۷ : این ریش پروران که گرفتار شانه اند	84
شمارهٔ ۴۲۸ : جوش سخن من بود از جذبه مردان	51
شمارهٔ ۴۲۹ : رخسار تو با خط سیه کار چه سازد؟	80
شمارهٔ ۴۳۰ : می بی خبر از نرگس شهلای تو ریزد	65
شمارهٔ ۴۳۱ : از دیده حیرت زده چون آب نریزد؟	79
شمارهٔ ۴۳۲ : در دور خط آن سیم ذقن تلخ سخن شد	94
شمارهٔ ۴۳۳ : لب تشنه تو، سوخته ای نیست نباشد	62
شمارهٔ ۴۳۴ : توفیق، مرا رخت به منزل نرساند	63
شمارهٔ ۴۳۵ : ترسم که مرا عشق به مردی نرساند	74
شمارهٔ ۴۳۶ : چون حرف زند، غنچه ز گفتار بماند	59
شمارهٔ ۴۳۷ : جمعی که سر خویش به فتراک تو بستند	63
شمارهٔ ۴۳۸ : کی در تن خاکی دل آگاه گذارند؟	83
شمارهٔ ۴۳۹ : جویای تو آسودگی از مرگ نبیند	58
شمارهٔ ۴۴۰ : تا صدق طلب خضر من آبله پا بود	64
شمارهٔ ۴۴۱ : احوال دل خسته به اغیار مگویید	96
شمارهٔ ۴۴۲ : (شکست حال پریشان ما چه فایده دارد؟	96
شمارهٔ ۴۴۳ : کدام شوخ که با من سر عتاب ندارد؟	96
شمارهٔ ۴۴۶ : همت عالی نظر به پست ندارد	57
شمارهٔ ۴۴۸ : ره به فروغ رخش نقاب نگیرد	87
شمارهٔ ۴۴۹ : طالع ما عیش را غم می کند	106
شمارهٔ ۴۵۰ : گریه ما دل به طوفان می دهد	67
شمارهٔ ۴۴۴ : عجب نباشد اگر دل ز آسمان بگریزد	68
شمارهٔ ۴۴۵ : خراب شو که به ملک خراب باج نباشد	89
شمارهٔ ۴۴۷ : دور قدح را مه تمام ندارد	69
شمارهٔ ۴۵۱ : نه هر دل جای سودای تو باشد	69
شمارهٔ ۴۵۲ : هر که نبرد آب خود چشمه کوثر شود	191
شمارهٔ ۴۵۳ : خار پیراهن مشو آسودگان خاک را	83
شمارهٔ ۴۶۱ : اقبال، گلی از چمن نیت خیرست	80
شمارهٔ ۴۵۴ : غم مرا در جان بی حاصل نمی گیرد قرار	66
شمارهٔ ۴۵۵ : آشیان بلبلان پر گل شد از جوش بهار	76
شمارهٔ ۴۵۶ : باز دارم نعل در آتش ز پیکان دگر	81
شمارهٔ ۴۵۷ : ای ز رویت هر نظر محو تماشای دگر	70
شمارهٔ ۴۵۸ : نوازش می کند بی حاصلان را آسمان کمتر	70
شمارهٔ ۴۵۹ : با بخت تیره کوکب ما را چه اعتبار؟	97
شمارهٔ ۴۶۰ : درویش خامش است ز مبرم کشنده تر	64
شمارهٔ ۴۶۲ : ای دل بی تاب زاری واگذار	83
شمارهٔ ۴۶۳ : رزق نزدیکان حق آید به پای خویشتن	69
شمارهٔ ۴۶۴ : رنگ من کرده به بال و پر عنقا پرواز	54
شمارهٔ ۴۶۵ : سرو از قد تو کسب رعونت کند هنوز	95
شمارهٔ ۴۶۶ : چون مسیحا فرد شو دل زنده جاوید باش	77
شمارهٔ ۴۶۷ : مست ناز من چنین مغرور و بی پروا مباش	90
شمارهٔ ۴۶۸ : یوسف من از زلیخا مشربان دامن بکش	69
شمارهٔ ۴۶۹ : سرمه یعقوب را مالیده گرد دامنش	88
شمارهٔ ۴۷۰ : کاکل او درهم است از شورش سودای خویش	53
شمارهٔ ۴۷۱ : فصل گل می گذرد بی قدح و جام مباش	74
شمارهٔ ۴۷۳ : آه کان سرو گل اندام ز رعنایی ها	79
شمارهٔ ۴۷۸ : خطی که دمید گرد رخسارش	77
شمارهٔ ۴۷۲ : آن که از چاک دل خویش بود محرابش	71
شمارهٔ ۴۷۴ : موجه ای کو که ز دریا نبود ما و منش؟	75
شمارهٔ ۴۷۵ : خرقه ای دوختم از داغ جنون بر تن خویش	84
شمارهٔ ۴۷۶ : به گوشه قفس از آشیانه قانع باش	101
شمارهٔ ۴۷۷ : از عشق اگر لاف زنی دشمن کین باش	59
شمارهٔ ۴۷۹ : تیغی که غمزه تو کند سایه پرورش	82
شمارهٔ ۴۸۸ : دیده از صورت پرستی بسته بود آیینه ام	69
شمارهٔ ۴۸۰ : در گرد خط نهان شد روی عرق فشانش	79
شمارهٔ ۴۸۱ : هر که پیش از مرگ مرد از یک جهان غم شد خلاص	67
شمارهٔ ۴۸۲ : لاله آتش زبان افروخت در گلشن چراغ	88
شمارهٔ ۴۸۳ : هر کس که چون صدف دهن خویش کرد پاک	70
شمارهٔ ۴۸۴ : زلفت ز کجا و ز کجا سلسله مشک	77
شمارهٔ ۴۸۵ : بازآ که بی تو رنگ نیاید به روی گل	98
شمارهٔ ۴۸۶ : گر چه زنگ خاطر تن پروران چون روزه ام	91
شمارهٔ ۴۸۷ : می تراود وحشت از بوم و بر کاشانه ام	87
شمارهٔ ۴۸۹ : من که بودم رونق کوی خرابات، این زمان	65
شمارهٔ ۴۹۰ : جلوه ای مستانه زان گلگون قبا می خواستم	95
شمارهٔ ۴۹۱ : چند زور آرد جنون بر من، گریبان نیستم	85
شمارهٔ ۴۹۲ : تیغ کوه همتم، دامن ز صحرا می کشم	85
شمارهٔ ۴۹۳ : پرده بر حسن عمل از دامن تر می کشم	61
شمارهٔ ۴۹۴ : در لباس از سینه تفسیده آهی می کشم	98
شمارهٔ ۴۹۵ : چون نظر بر روی آن دشمن مروت می کنم	63
شمارهٔ ۴۹۶ : گریه را بی طاقتی آموختن حق من است	96
شمارهٔ ۴۹۷ : نیست ناخن در کف و مشکل گشایی می کنم	68
شمارهٔ ۴۹۸ : (تا به چند از گریه آزار دل جیحون دهم؟	74
شمارهٔ ۴۹۹ : در دل است آن کس که از نادیدنش دیوانه ایم	69
شمارهٔ ۵۰۰ : ما به زور اشک، موج از روی جیحون می بریم	70
شمارهٔ ۵۰۱ : چون به دریا روی با این دیده پر نم کنیم	72
شمارهٔ ۵۰۲ : ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم	2356	1
شمارهٔ ۵۰۳ : به می گرد ملال از چهره دل پاک می کردم	82
شمارهٔ ۵۰۴ : من آن بخت از کجا دارم که با او همسفر گردم؟	84
شمارهٔ ۵۰۵ : به بوسی قانع از لبهای شکربار چون گردم؟	82
شمارهٔ ۵۰۶ : نمی کردم به نیرنگ خزان ترک وفاداری	144
شمارهٔ ۵۰۷ : فضای چرخ تنگی می کند بر مغز پرشورم	89
شمارهٔ ۵۰۸ : من آن رندم که راز دل ز لوح سینه می خوانم	80
شمارهٔ ۵۰۹ : بر سر خوان امل دست هوس می بندم	64
شمارهٔ ۵۱۰ : نتوان کرد به زندان بدن محصورم	68
شمارهٔ ۵۱۱ : جذبه ای کو که ازین نشأه به پرواز آیم؟	92
شمارهٔ ۵۱۲ : گر چه خاکیم پذیرای دل و جان شده ایم	80
شمارهٔ ۵۱۳ : اگر سیاه دلم داغ لاله زار توام	105
شمارهٔ ۵۱۴ : دلی گرفته تر از غنچه در بغل دارم	68
شمارهٔ ۵۱۵ : خدنگ او نظری دوخته است بر بالم	60
شمارهٔ ۵۱۶ : شکار جذبه توفیق شد گریبانم	81
شمارهٔ ۵۱۷ : ستم به خویش ز کوتاهی زبان کردیم	63
شمارهٔ ۵۱۸ : برون ز شیشه افلاک همچو رنگ زدیم	63
شمارهٔ ۵۱۹ : کمند زلف ترا چون به خویش رام کنیم؟	97
شمارهٔ ۵۲۰ : به هفت آب، دهن از شراب می شویم	84
شمارهٔ ۵۲۱ : فرهادم و ثبات قدم هست پیشه ام	79
شمارهٔ ۵۲۲ : صد خنده واکشم ز تو تا ترک جان کنم	89
شمارهٔ ۵۲۳ : در کار عشق سعی چو فرهاد می کنم	68
شمارهٔ ۵۲۴ : گاهی به کوه و گاه به صحرا نمی روم	90
شمارهٔ ۵۲۵ : کو می که اختیار خرد را به او دهم؟	59
شمارهٔ ۵۲۶ : دل را به زلف حسن شمایل نمی دهم	81
شمارهٔ ۵۲۷ : حاشا که دل به ناز و نعیم جهان نهم	79
شمارهٔ ۵۲۸ : از شرم عشق دیده خونبار بسته ایم	67
شمارهٔ ۵۲۹ : پیش قضا طلسم ز تدبیر بسته ایم	83
شمارهٔ ۵۳۰ : دام امید در ره ایام بسته ایم	64
شمارهٔ ۵۳۲ : از خط به مهربانی ما بدگمان مشو	76
شمارهٔ ۵۳۴ : گرم نصیحت دل دیوانه خودیم	68
شمارهٔ ۵۳۱ : راه نشاط بر دل دیوانه بسته ایم	66
شمارهٔ ۵۳۳ : رفتیم و کوی او به رقیبان گذاشتیم	131
شمارهٔ ۵۳۵ : چون گل پی رنگینی دستار نباشم	63
شمارهٔ ۵۳۶ : ما را به تو شد راهنما راهبر چشم	101
شمارهٔ ۵۳۷ : ما حسرت دیدار تو در سینه شکستیم	75
شمارهٔ ۵۳۸ : دلبستگیی با دل بی کینه نداریم	61
شمارهٔ ۵۳۹ : ما داغ جنون را به سویدا نفروشیم	66
شمارهٔ ۵۴۰ : به کویش مشت خاکی می فرستم	75
شمارهٔ ۵۴۱ : گر تو با هر خار و خس خواهی چو گل افروختن	82
شمارهٔ ۵۴۲ : مردم از افسردگی ای بخت چشمی باز کن	79
شمارهٔ ۵۴۳ : درگذشت از خاکساری دشمن از آزار من	68
شمارهٔ ۵۴۴ : از نصیحت دم مزن با خاطر افگار من	78
شمارهٔ ۵۴۵ : خیره گردد دیده صبح از جلای داغ من	77
شمارهٔ ۵۴۶ : نیست غیری در حریم دیده نمناک من	91
شمارهٔ ۵۴۷ : منقلب گشته است از دور فلک احوال من	69
شمارهٔ ۵۴۸ : خون ز چشم عاشقان بیگناه آمد برون	68
شمارهٔ ۵۴۹ : زبان شانه را از حرف زلفش کی توان بستن؟	69
شمارهٔ ۵۵۰ : ز رخسار تو خونها در دل گل می توان کردن	75
شمارهٔ ۵۵۱ : کجا طی راه حق با جان غافل می توان کردن؟	68
شمارهٔ ۵۵۲ : به تنهایی گل از وصل گلستان می توان چیدن	56
شمارهٔ ۵۵۳ : بیا ای عشق جان پای در گل را به راه افکن	71
شمارهٔ ۵۵۴ : نمی آیی، نمی خوانی، نمی جویی خبر از من	115
شمارهٔ ۵۵۵ : به فکر از عقده افلاک نتوان کرد سر بیرون	101
شمارهٔ ۵۵۶ : راز عشق از دل بی تاب نیاید بیرون	90
شمارهٔ ۵۵۷ : ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن	83
شمارهٔ ۵۵۸ : ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن	68
شمارهٔ ۵۵۹ : خوش است چاشنی سود در زیان دیدن	63
شمارهٔ ۵۶۳ : چه شیرینی است با لبهای آن شیرین پسر یارب	80
شمارهٔ ۵۶۷ : با خموشی هستی از نیکان عالم بی سخن	56
شمارهٔ ۵۶۰ : ای غنچه زر خرید گلستان بوی تو	73
شمارهٔ ۵۶۱ : در مجلس شراب رخ شرمگین مجو	96
شمارهٔ ۵۶۲ : می بده ساقی که از فیض شراب صبحگاه	88
شمارهٔ ۵۶۴ : دستی که ریزشی نکند زیر خشت به	69
شمارهٔ ۵۶۵ : از عرق رخسار گلگون را گلستان کرده ای	71
شمارهٔ ۵۶۶ : پا چو مجنون جمع اگر در دامن صحرا کنی	78
شمارهٔ ۵۶۸ : ازان رخسار حیرت آفرین تا پرده واکردی	65
شمارهٔ ۵۶۹ : ندارد حسن خط چون من غلام حلقه در گوشی	71
شمارهٔ ۵۷۰ : دل هر کس که از خورشید ایمان گشت نورانی	88
شمارهٔ ۵۷۱ : عرق آلود ز می طرف جبین ساخته ای	97
شمارهٔ ۵۷۲ : بی سبب بر سرم ای عربده ساز آمده ای	69
شمارهٔ ۵۷۳ : از کجی ناخنه دیده انور گردی	78
شمارهٔ ۵۷۴ : از سخن چند چو سی پاره پریشان گردی؟	91
شمارهٔ ۵۷۵ : کند چه نشو و نما دانه زمین گیری	67
شمارهٔ ۵۷۶ : زهی نگاه تو با فتنه گرم همدوشی	104
شمارهٔ ۵۸۴ : محبت چون کند زورآزمایی	86
شمارهٔ ۵۷۷ : ز چهره تو چو خوشید نور می بارد	61
شمارهٔ ۵۷۸ : غافل ز سیر عالم انوار مانده ای	82
شمارهٔ ۵۷۹ : در گریه چشم افشک فشان را ندیده ای	59
شمارهٔ ۵۸۰ : آسوده ای که لطف نمایان ندیده ای	61
شمارهٔ ۵۸۱ : زهاد را به حلقه رندان چه می بری؟	71
شمارهٔ ۵۸۲ : ای فتنه از سپاه تو تیری ز ترکشی	93
شمارهٔ ۵۸۳ : صبر مرا حواله به سیماب می کنی	63
شمارهٔ ۵۸۵ : مرا چون نیست طالع ز آشنایی	99
شمارهٔ ۵۸۶ : باز رنگت شکسته است امروز	68
شمارهٔ ۵۸۷ : تا چو سرزلف صد شکست نیابی	72
شمارهٔ ۵۸۸ : نهشت شرم رخ از گوشه نقاب نمایی	69
شمارهٔ ۵۸۹ : بهار می گذرد، سیر گلستانی کن	62
شمارهٔ ۵۹۰ : به هرزه ناله و فریاد ای سپند مکن	69
شمارهٔ ۵۹۱ : یکی هزار شد از عشق ناتمامی من	59
شمارهٔ ۵۹۲ : ختم است بر خرام تو راه نظر زدن	80
شمارهٔ ۵۹۳ : اول علاج ما به نگاه کشند کن	54
شمارهٔ ۵۹۸ : دل ز مهر بوالهوس آزاد کن	78
شمارهٔ ۵۹۴ : خود را به عشق کم ز خودی متهم مکن	65
شمارهٔ ۵۹۵ : تیغ دو دم بود لب خندان به چشم من	86
شمارهٔ ۵۹۶ : هر نغمه طرازی نرباید دل مستان	93
شمارهٔ ۵۹۷ : ز لباس تن برون آ به گه نیاز کردن	60
شمارهٔ ۵۹۹ : برد تا رنگ حیا را باده از رخسار او	66
شمارهٔ ۶۰۰ : نیست هر آیینه را تاب رخ گلرنگ او	80
شمارهٔ ۶۰۱ : عمر را سازد دو بالا، دیدن بالای او	72
شمارهٔ ۶۰۵ : مگر ذوق خودآرایی براندازد نقابش را	75
شمارهٔ ۶۰۹ :	97
شمارهٔ ۶۱۰ : به کویش مشت خاکی می فرستم	70
شمارهٔ ۶۰۲ : می به جامم می کند چشم خمارآلود تو	73
شمارهٔ ۶۰۳ : ای قیامت نخل بند قامت رعنای تو	78
شمارهٔ ۶۰۴ : ای صبا احوال ما با پاسبان او بگو	71
شمارهٔ ۶۰۶ : قیامت را به رفتار آورد سرو روان تو	70
شمارهٔ ۶۰۷ : یکی هزار شد از خط سبز، شهرت او	59
شمارهٔ ۶۰۸ : اگر ز تیغ کند روزگار افسر تو	68
شمارهٔ ۶۱۱ : گر تو با هر خار و خس خواهی چو گل افروختن	82
شمارهٔ ۶۱۲ : مردم از افسردگی ای بخت چشمی باز کن	79
شمارهٔ ۶۱۳ : درگذشت از خاکساری دشمن از آزار من	57
شمارهٔ ۶۱۴ : از نصیحت دم مزن با خاطر افگار من	85
شمارهٔ ۶۱۵ : خیره گردد دیده صبح از جلای داغ من	60
شمارهٔ ۶۱۶ : نیست غیری در حریم دیده نمناک من	69
شمارهٔ ۶۱۷ : منقلب گشته است از دور فلک احوال من	89
شمارهٔ ۶۱۸ : خون ز چشم عاشقان بیگناه آمد برون	85
شمارهٔ ۶۱۹ : زبان شانه را از حرف زلفش کی توان بستن؟	65
شمارهٔ ۶۲۰ : ز رخسار تو خونها در دل گل می توان کردن	82
شمارهٔ ۶۲۱ : کجا طی راه حق با جان غافل می توان کردن؟	77
شمارهٔ ۶۲۲ : به تنهایی گل از وصل گلستان می توان چیدن	93
شمارهٔ ۶۲۳ : بیا ای عشق جان پای در گل را به راه افکن	77
شمارهٔ ۶۲۴ : نمی آیی، نمی خوانی، نمی جویی خبر از من	64
شمارهٔ ۶۲۵ : به فکر از عقده افلاک نتوان کرد سر بیرون	89
شمارهٔ ۶۲۶ : راز عشق از دل بی تاب نیاید بیرون	80
شمارهٔ ۶۲۷ : ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن	64
شمارهٔ ۶۲۸ : ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن	62
شمارهٔ ۶۳۳ : چه شیرینی است با لبهای آن شیرین پسر یارب	74
شمارهٔ ۶۲۹ : خوش است چاشنی سود در زیان دیدن	62
شمارهٔ ۶۳۰ : ای غنچه زر خرید گلستان بوی تو	79
شمارهٔ ۶۳۱ : در مجلس شراب رخ شرمگین مجو	97
شمارهٔ ۶۳۲ : می بده ساقی که از فیض شراب صبحگاه	71
شمارهٔ ۶۳۴ : دستی که ریزشی نکند زیر خشت به	70
شمارهٔ ۶۳۵ : از عرق رخسار گلگون را گلستان کرده ای	78
شمارهٔ ۶۳۶ : پا چو مجنون جمع اگر در دامن صحرا کنی	68
شمارهٔ ۶۳۷ : با خموشی هستی از نیکان عالم بی سخن	64
شمارهٔ ۶۳۸ : ازان رخسار حیرت آفرین تا پرده واکردی	63
شمارهٔ ۶۳۹ : ندارد حسن خط چون من غلام حلقه در گوشی	73
شمارهٔ ۶۴۰ : دل هر کس که از خورشید ایمان گشت نورانی	76
شمارهٔ ۶۴۱ : عرق آلود ز می طرف جبین ساخته ای	77
شمارهٔ ۶۴۲ : بی سبب بر سرم ای عربده ساز آمده ای	71
شمارهٔ ۶۴۳ : از کجی ناخنه دیده انور گردی	85
شمارهٔ ۶۴۴ : از سخن چند چو سی پاره پریشان گردی؟	75
شمارهٔ ۶۴۵ : کند چه نشو و نما دانه زمین گیری	102
شمارهٔ ۶۴۶ : زهی نگاه تو با فتنه گرم همدوشی	73
شمارهٔ ۶۴۷ : ز چهره تو چو خوشید نور می بارد	58
شمارهٔ ۶۴۸ : غافل ز سیر عالم انوار مانده ای	61
شمارهٔ ۶۴۹ : در گریه چشم افشک فشان را ندیده ای	68
شمارهٔ ۶۵۰ : آسوده ای که لطف نمایان ندیده ای	63
شمارهٔ ۶۵۱ : زهاد را به حلقه رندان چه می بری؟	76
شمارهٔ ۶۵۲ : ای فتنه از سپاه تو تیری ز ترکشی	60
شمارهٔ ۶۵۳ : صبر مرا حواله به سیماب می کنی	68
شمارهٔ ۶۵۴ : محبت چون کند زورآزمایی	61
شمارهٔ ۶۵۵ : مرا چون نیست طالع ز آشنایی	61
شمارهٔ ۶۵۶ : باز رنگت شکسته است امروز	60
شمارهٔ ۶۵۷ : تا چو سرزلف صد شکست نیابی	77
شمارهٔ ۶۵۸ : نهشت شرم رخ از گوشه نقاب نمایی	84
شمارهٔ ۶۵۹ : بهار می گذرد، سیر گلستانی کن	67
شمارهٔ ۶۶۰ : به هرزه ناله و فریاد ای سپند مکن	93
شمارهٔ ۶۶۱ : یکی هزار شد از عشق ناتمامی من	91
شمارهٔ ۶۶۲ : ختم است بر خرام تو راه نظر زدن	98
شمارهٔ ۶۶۳ : اول علاج ما به نگاه کشند کن	74
شمارهٔ ۶۶۸ : دل ز مهر بوالهوس آزاد کن	64
شمارهٔ ۶۶۴ : خود را به عشق کم ز خودی متهم مکن	111
شمارهٔ ۶۶۵ : تیغ دو دم بود لب خندان به چشم من	76
شمارهٔ ۶۶۶ : هر نغمه طرازی نرباید دل مستان	100
شمارهٔ ۶۶۷ : ز لباس تن برون آ به گه نیاز کردن	81
شمارهٔ ۶۶۹ : برد تا رنگ حیا را باده از رخسار او	98
شمارهٔ ۶۷۰ : نیست هر آیینه را تاب رخ گلرنگ او	76
شمارهٔ ۶۷۱ : عمر را سازد دو بالا، دیدن بالای او	107
شمارهٔ ۶۷۵ : مگر ذوق خودآرایی براندازد نقابش را	64
شمارهٔ ۶۷۲ : می به جامم می کند چشم خمارآلود تو	77
شمارهٔ ۶۷۳ : ای قیامت نخل بند قامت رعنای تو	80
شمارهٔ ۶۷۴ : ای صبا احوال ما با پاسبان او بگو	98
شمارهٔ ۶۷۶ : قیامت را به رفتار آورد سرو روان تو	90
شمارهٔ ۶۷۷ : یکی هزار شد از خط سبز، شهرت او	66
شمارهٔ ۶۷۸ : اگر ز تیغ کند روزگار افسر تو	78