سفره ی یغما

در شب یلدایی من ردّ پای خواب نیست

ندانم تبِ من تبِ خالِ کیست

دلِ زخمی ِ من به دنبالِ کیست

در تو مترسكي ست كه در فكر احتكار من است…

مينا اميني

ما عشق شهادتیم و این باور ماست

سربند حسین بن علی بر سر ماست

اي خوش بود ديدار ما در كوچه باغ يــــادها
سرخوش ز پرواز ي قشنگ با قاصدك در بادها

دستان به دست همدگر هم پاي هم راهي شدن
رفتن به سوي عاشقي هــــجرت از آن بيــدادها

قرآن زیرِ روسری تو بود،
وقتی که عشق دنبال پنجره می گشت
ای قامتِ هرگز ندیده!

سرو ها چگونه تو را شناختند!
چگونه ما از خواب درختِ سیب بیدار شدیم!
ای قامت هرگز ندیده،
که میگویند:
صرفِ هر فعلی در قاموس تو ممکن است!

فـصل پــــاییز گشت و فصل خزان

وقت شیدایی است و رنگ رزان

رقیـــــه ســـاکنِ ویرانه گشته
اســـیرِدشــــمنِ دیوانه گشته
بُـــــوَداوسبطِ پیـــــغمبر، خدایا
چرابا مردمان بیگانه گشــــــته
به دســـتِ کوفیـــانِ بی مـروت
کنون بی خـانه وکاشــانه گشته
درونِ تشت، خورشـیدِجهانست
به گِردِ سَـــرچنان پروانه گشته
گُلِ دُردانـــــه یِ آلِ پیــــــــمبر
دریغابی سَــرو ســــامانه گشته
زِگوشش گوشـــواره را کشیدند
اسیــرِنعره یِ مســـــتانه گشته
زِداغِ جمعِ گُلهــــایِ شهیــــدش
چسـان کنجِ دلش غمخانه گشته
رقیه دیــده دســـــــتانِ عمـورا
به تیـــــر، آماجِ بیرحمانه گشته
مثالِ ســـــــاحلِ امنی عمــو بود
دلـش تنگِ دلی مــردانه گشته
زِضربِ سیـــــلیِ آن قــومِ ظالم
ببیـــن نیلی رخِ ریحــانه گشته
به ظلمِ نانجیــــبان و شغــــالان
کنـون دریاِیِ غم دُردانـه گشته
دوچشمش اشکبار وغرقِ مــاتم
به دستِ تحفه یِ مرجانه گشته
کمـــانی گشـــته قدِ او،خمیــده
به زیـــرِبارِغم آن شـــانه گشته
دلِ حـــــامی پُرازانـــدوه ومـاتم
زِداغِ آن گُلِ دُردانــه گشــــــته

در روستـــــای «یوسف آباد» ، دارد اقامت مرد چاقی
شاعر ولی بیگانه با شعر ، دل بسته بر دیگ و اجاقی
از صبح تا شب کنـــج خانه ، کـز کرده در جنب زنانه
میـــدان فعّالیـــت او ، محــــدود باشـــد در اتــاقی
تلفیق با هم صدرو ذیلش ، دیگر نباشدباب میلش
نه شاهــد آیینه رویی ، نه ساقـــی سیمینه ساقی
افسرده وغمگین وبیمار،چون خودروی افتاده ازکار
این روزها حتی نوشتـــار ، باشد برایش کار شاقی
گردد وجود شعله خیــزی ، با خوردن حبّ مویــزی
سردی دمار از وی در آرد ، گرغوره خایدیا سماقی
با همسرخودهمچو خواهر ، حتی اگردرجوف بستر
شد سالها کز هم جدایند ، بی صیغه ی تلخ طلاقی
این روزهـــا آید به دیده ، زردآلــوی ترش لهیده
آن سیب سرخی راکه دادندیکروزبردست چلاقی
«بینی وبینک» برزبانش ، جاری ولی باشد گرانش
تا در خطاب او را بگوید ، ای مهــربان «هذافراقی»
از پیــر همســــر تا نواده ، تلخ است کام خانواده
با مرگ مــــرد چاق شاید ، شیرین بیفتد اتفاقی.

بَر جان من فتاده به آئین بربری

نمی خوانم تو را وقتی ،که نظمت نا هما هنگست
غزل کی می شود شعری که بی تصویر و اورنگست
کجایی کیستی اهل کدام افسانه و عشقی
نمی دانم چه دینی داری و، فکرت چه فر هنگست
کبوتر بچه ی دل ،کی شود همراز باشاهین
به اصلاحت چه اندیشم که جانت تشنه ی جنگست
به هر سمتی نظر کردم فریبی بود لبخندت
وفای عهد کی دا رد کسی که عاشق رنگست
تو تنها صورتی دیدی و رنگ حیرت آمیزی
در این بازار سحر آمیز تصویرت همه سنگست
اگر چه وعده ی بسط و گشایش می دهی اما
گشایش نیست در فردی که چشم بینشش تنگست
ره دیگر بزن، هرگز به عقدت در نمی آیم
مرا رقص و ، تو را آواز ، دلگیر و بد آهنگست
تو عاشق نیستی ننگ مرض می بارد از چشمت
سر شعر هوس بگذار اینجا قافیه لنگست

جایی برای ماندن نیست

بیرون می زنم از کالبد کلمه

هلا! تورا چه بنامم به غیر حضرت زخم

که هست نام تو یادآور تمامت زخم

از دســــت تـــــو چــون اغلب مردم ننه سرما
مـــــــــا را نبــــــود نــــــای تکلّــــم ننه سرما
نی لطـــــف بـــه اطفـــــال نمایـــی نــه جوانان
نی رحــــم کنـــی بــر اَب و بــــر اُم ننه سرما
از فیض تـــــو در جــــاده و در گــردنـه و کوه
بــــالا رود آمـــــــــار تصـــــــــادم ننه سرما
در میســــره بزغـــــاله و در میمنـــــه ماهی
یخ بستــــه ز دَم یکســــره تــا دُم ننه سرما
هـــــر چند کـــــه جالب نبـــود لیک به اجبار
دارم ز تـــــــو امّیـــــــد تــــرحّــم ننه سرما
درخانـــــه ی بیچــــاره و مستضعــف ونادار
بــــا توســـت چــــــرا حــقّ تقدّم ننه سرما؟
بــــر محفــــل اربــــاب نِعَــــــم نیز گذر کن
تـــــا یـــــار شـــود با تو تنعّــــــم ننه سرما
از لعـــل لب پیــــر و جــوان ، عـارف و عـامی
با آمــــدنت رفتــــــــه تبسّــــم ننه سرما
برخیز و بــــرو تـــــا که بهـــــار آید و روید
در دشت و دمن سبـــزه و گندم ننه سرما
حس می کنم امسال که چون همسر داعی
خالی شــــدی از روح تفاهــــــم ننه سرما
از پای تنوری که درآن شعله عروس است
برخیز که «شاطر»نخـــــورد جم ننه سرما.

تحریم که رف بدون سایفون بنویس
از ردبول و ماکروسافتو و آیفون بنویس
ای خواجه که از لیلی و مجنون گفتی
حالا بشین از ظریف و اشتون بنویس

ملکه وار در خون جنگل

به درخت پیله می کنم

نورعشقی ابدی جان همه پروانه اوست
طعم شیرین حقیقت، ته پیمانه اوست
مردی و معرفت از شیوه مردانه اوست
جان به قربان سری که سرجانانه اوست
"این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست
این چه شمعی ست که جانها همه پروانه اوست"

آن یگانه علوی، آن که شهی دادگر است
او سرش برسر نی از ستم فتنه گر است
گرچه ازداغ غمش شاه وگداخون جگر است
وصف حالش بزبان، شورو نوای دگر است
"هرکجا می نگرم نور رخش جلوه گر است
هر کجا می گذرم جلوه ی مستانه اوست"

يا رب مرا به دام علي مبتلا نما
با جامي از ولاي علي آشنا نما

چشمم از اين جهان پر از هاي و هو ببند
بازش دوباره بر حرم مرتضي نما….

شهدِ شرابِ دیده به صهبای عالم است

بازم اومدم، التماست کنم
بازم اومدم،تکیه گاهم بشی
بازم اومدم ،از سر عاشقی
شریک غم و بغض و آهم بشی

بیا از خودت نا امیدم نکن
منو با منه خسته تنها نذار
که از غیر تو دل بریدم خدا
منو،تو گذشته نبر….جا نزار

چقدر حس قشنگی ست در کنار خودم
خودم برای خود من ، به اعتبار خودم
/
متین و ساده و راحت نشسته، بشمارم
کنار دست خودم ، درد بیشمار خودم
/
چقدر حس قشنگی ست عاشق و آرام
کمی غـزل بسرایم به یادگار خودم
/
بریزم و دو سه تا استکان به هم بزنم
میان قافیه هایم ، به افتـخار خودم
/
چقدر وصف دو چشمان غیر را بکنم؟
از این به بعد فقط جلوه نگار خودم
/
بعشق ناز دو چشمی که اختیارم برد
دو پیک باده اضافه ، به اختیارخودم
/
شبیه عکس لب تاق گشته ام که زمان
نشانده است غبارم، به روزگار خودم
/
همیشه شاعر و محکوم محضر عشقم
بنام عشق به اجرای سنگسار خودم
/
روم به عشق پی باغ و سبزه و یاسم
فدای سبزی چشمان کشتزار خودم
/
چقدر شاعرو خلوت انیس و مانوسند
خودم برای خودم باخودم کنارخودم *

حسین دلجووو

حیف… الله
شـیـره به لـیفـندک سر ، حــولـه مـدار می کنند
گیـج نمـــاد ، تـا ، شـدی ؛ حـوالـه ! بـار می کنند
خوف و رجای مخملین ، تیغ معلق ، از دو مـوست
بر سر یک دمـوکلیـوس ، هــزار هــزار می کنند
تقــویـت مصــالـح اسـت ؛ تـقـیـّــه هـای مـتـقـّی
دین که ، برای تنقیـه ست ؛ عقـد نقــار می کنند
صورت خوش و ظـریفتر ، مخرج صوت ، عشوه یی
امـالــه ی حـــروف را ، حقــنـه دو بـار ، می کنند
نـرمی نُـرم حیـلت است ؛ پسـآیش فتیـلت است
گسسته گیسـوان یـار، سـیـم سـه تـار، می کنند
چه شیوه ها! به کشّ و فشّ،آب دهان،زهابکش
هـوا پـزان ، حبـاب وش ، حقــهّ ، سـوار می کنند
بـانگ ملل،مساوی اند: بـانک مدیرتسویه است
زبـان مــادری کشـان ، تعــزیـــه ، کار ، می کنند
تفرقـت ، اصـل اول است؛ مضـایقـت ، نمی شود
قضیّه ، مـاستمــالی است ؛ تغـار تغـار ، می کنند
بــزم کــلاب شـان تیـــار ؛ از سـقـط سر حمــــار
به بـوی لاشـه ، دشت را ، اجـنـــّه زار ، می کنند
فقــر ابـو الفـواحشی ، ز در ، در آورنـد ؛ و پس
سجیّـه های خـلـق و خـو ، چپـّه ، قطـار می کنند
نـا و رمـق، کشـیـده را ، میـان کـالـه ، کـلّه پـا ی
نعل دو دست می کشند؛ کشته،شکار می کنند
هـژبـر پیـر ، چـون فتـد ؛ دَور شـغـالـگان ، رسـد
روبـه انـگ لـیس را ، شــــاهِ گــذار ، می کنند
نـوبت چـور می رسد ؛ چــوری حـوریـان ، دچــار
دولـت خـانـخـانـیک ، صـولـت آهــار، می کنند
سوخته شد زمین ؛ و خلق ،خسته ؛ ز لایطـاق ها
گزک دهـد به قحبـه ها ؛ هـوا ر هـوار ، می کنند
حـدّ فساد، تجـزیه است؛ جسم و روان و ملک را
کهنــه لحــاف مـــولـــوی ؛ حـاشیه دار می کنند

بی حضورت نظم و نثر و دفترم گم می شود
راه و ما ه و مقصد چشم و سرم گم می شود
عاشقم گفتی نمی دانم مرا معشوقه کیست
با نگاهِ دلبری، دل در بَرم گم می شود
زهد خود را با ریا آغشته می بینم هنوز
گاه در اوجِ عبادت باورم گم می شود
اعترافم گر چه رسوا میکند اما چه باک
عیب در زیبایی شعر ترم گم می شود
نیستم آیینه آن سنگم که صیقل خورده ام
با خراشی صورت ِ افسونگرم گم می شود
چشم زیبای تو می بیند مرا در اوج و موج
چشم ظاهر بین به زهد ظاهرم گم می شود
اوج می گیرم میان خواب با بال هما
وقت بیداری تب بال و پرم گم می شود
فکر کن افسانه می گویم ولی افسانه نیست
بارها دیدم خدا در ساغرم گم می شود
سوختم در خویش آتش را نه بارانم نه برف
شعله ها در بستر خاکسترم گم می شود

می نویسم سلام و بی پرده
می روم تا ته همین قصه
می نویسم که مرگ نزدیک است
با کمی گریه با کمی غصه

می نویسم خدا نگهدارت
می نویسم که رفتن اجباری ست
می نویسم که غصۀ این زن
با خودش در ترانه ها جاری ست

…
…
گوشه ای بنشسته تنها،دختری از جنس غم
چشم هایی مثل دریا ، دختری از جنس غم
/
از ســیاهی ها و تلــخی ها و نا هنــجار ها
با خودش دارد سخنها،دختری از جنس غم
/
درد هایش را چه عریان ریخت در جان قلم
غصه هایش را چه زیبا،دختری از جنس غم
/
شعرهایش با چه وسواسی ز کوی واژگان
میکند با عشق انشا، دختری از جنس غم
/
در تبلور های نو پردازیش هنگامه ایست
مثل «آدم های» نیما ، دختری از جنس غم
/
کاش روزی دخترک از قید غم ها وارهد
دختری زیبا ، فریبا ، دختری از جنس غم
/
فتح قاف عشق را اول قدم ، بخشیدن است
سهم کردن دلخوشی با، دختری از جنس غم
/
مـاه بانـوی غـزل ها ، دوسـتت دارم ، همـین
مثل دریـا ، مثل دنـیا ، دخـتری از جنس غم

حسین دلجووو

صهـبـا
شرمنده آب ، خـاک ، به سر می کنـد ؛ نقـاب

در قاب مـه ، نشد ؛ ذخیره کند ؛ ز آل هاشمی

بنام خدا
هوا داشت سرد میشد اوایل پاییز بود .دلم واسه شهر ودیار وخانواده تنگ شده بود وروی نیمکت پارک نشسته وبه صدای ضجه ی برگهای خشک که زیر پای عابران له میشد گوش میدادم. یه لحظه احساس کردم کسی جلوم ایستاده /سرم وکه بالا آوردم ناخواسته بلند شدم /دستشو گذاشت روشانه ام وگفت:
–زنده باشی جوون بفرمایید بنشینید.
بعدکنارم نشست .یک تیپ جنتلمنی وباحال ودوست داشتنی داشت /چهره اش خیلی ملیح وزیبا بود با موهای سپید محاسن وکلاه لبه داری بر سر وعصایی منبت کاری شده دردست/ چهره بزرگان ادب وهنر در آن حکاکی شده بود همراه با این بیت حافظ:
طفیل هستی عشق اند آدمی وپری
ارادتی بنما تا سعادتی ببری.
بسیار استادانه کارشده بود.
وقتی دید میخه عصاش شده ام با تواضع گفت:
–این عصا رو زمانی که کمی از شما بزرگتر بودم کارکردم. ناقابله.
پدر بیامرزهمچین گفت هنگ کردم اگر اونوقتها این و کارکرده که حالا باید رودست نداشته باشه چون همین حالاش هم استادان ما عمرا بتونند همچین کاری وبتونند کار کنند. خودم منبت کار بودم ومیدونستم چنین قدرت قلمی خیلی نایابه .به خودم اومدم ازحالت تعجب وتحیر.درپاسخش گفتم:
–محشره استاد .تا حالا کاری به زیبایی این ندیده بودم
–ذره پروری میفرمایید .عکس 110 چهره برروی آن حک شده از بزرگان ایران زمین اند.
بابا این دیگه کی بود. خلاصه از هنر وادبیات وچیزهای دیگر حرف زدیم وموقع رفتن گفتش:
–پسرم شب تولد دخترم پروینه دوست دارم شما هم باشید وافتخار بدهید وقدم رنجه فرمایید یک شب رو بد بگذرونید.
نتونستم نه بگم وآدرس وگفت ونوشتم وخداحافظی کرد. ساعت وکه دیدم تقریبا یه ساعتی مونده بود برای رفتنم. طرح ونقش عصا وحرفهای پیرمردو تو ذهنم داشتم مرور میکردم. یه دوری تو پارک زدمو وپیاده به طرف آدرس راه افتادم/چون تو مسیر دانشگاهم بود میشناختم ونزدیک پارک بود. یکگ ربع بعد رسیدم به پلاک 110 بن بستی بود با دوتا در .پلاک 110 دربی چوبی با نقش ونگاری زیبا ومعرق کاری شده با دو کوبه فلزی. نمیدونستم کدوم کوبه رو بزنم شانسکی یکیشو دق الباب کردم همون پیرمرد دروباز کرد .همه جا چراغانی بود وحیاط پراز میزهای بزرگ وانواع خوردنی ونوشیدنی روی آن چیده ومردها وزنهای زیادی اطراف میزها جمع شده ومشغول پذیرایی از خود بودند.حوض ها پر آب ودرحال فواره/ درختان پراز میوه های پاییزی /زمین سنگفرش /خلاصه بهشتی بود برای خودش. از لباس مهمونها وسروروی اونها میشه فهمید همه از بزرگان وهنرمندان وشاعران ومدیران لشکری وکشوری هستند. ماندن جایز نبود خواستم برگردم که پیرمرد گفت:
–پسرم صفا آوردی کلبه درویشی مارو منور کردی و….
همچین لفظ قلم حرف میزد که انگار دکترای ادبیات داشت البته دکتراهای قدیم نه امروزی.اگر این کلبه درویشیه پس سرای سلطانی غلط میکنه پیشش قد عَلَم میکنه.کاخ نیاوران مقابلش باید لُنگ مینداخت. منم که زبانم از این همه زیبایی وشکوه بند اومده بود با هرزحمتی بود تشکرکردم وخواستم بگم که میخواهم رفع زحمت کنم که یهویی دختری اومد کنار پیرمرد ایستاد وسلام کرد ومن هم با لکنت زبانی که پیدا کرده بودم دست روسینه برده وبا سر ده کیلو بجای زبان صدگرمی جواب دادم..نفسم بند اومده بود مثل زبونم .داشتم از بی هوایی خفه میشدم .انگار حاج علی همون پیرمرده رو میگم فهمید وگفت:
–پروین جان عزیزم جناب درویش وراهنمایی کنید تالار.
بعدروبه من کردو گفت:
–میبخشید تا شما کمی بادخترم حرف بزنید خودمو رسوندم سری به مهمونا بزنم برسم خدمتتون.
قوز بالا قوز شده بود.همراهی با دختری به این زیبایی دل شیر میخواست که غش نکنه. به ماه چهارده میگفت زکی تو برو من اینجام.
با هزار بدبختی ومصیبت در کنارش راه میرفتم وتا رسیدم تالار روصندلی افتادم .پاهام طاقت نداشت.یک جین صندلی سلطنتی ویک میز معرق کاری به گمانم همه اینا یا کار حاج علی بود یا میزوصندلی ناصرالین شاه قاجار بود که بهش ارث رسیده بود. درودیوار پراز مجسمه وعتیقه وفرشهای نفیس بود. اگر میراث فرهنگی میدید همشو مصادره میکرد. پروین روبروم رو صندلی نشست وبالبخندی که برلبانش بود وکمی از دندانهاش دیده میشد مثل مرواریدی تو صدف بود وبرق میزد چشم وابروهاش رو هم استاد فرشچیان عمرا بتونند بکشند .چاله ی لپهاش موقع لبخند زدن دین وایمون آدمو میبرد. حالا میدونم اون دختر ترسا چطوری شیخ صنعان بیچاره رو از راه بدر کرد ومجبورش کرد که خوک چرانی کنه.گفت:
من پروینم دختر حاج علی یه ساعت پیش بابا از شما برام گفتند وفرمودند که شما تشریف میارید ومن منتظرتون بودم وچشم به در. آخه بابا ازتون خیلی تعریف کردند .
سرمو پایین انداختم ازشرم وگفتم.:
–حاجی درویش نوازی فرمودند / مارو چی به این حرفها .بنده حقیر فقیری هستم وغریب .حاجی غریب نوازی فرموده ومورد لطف قرار دادن.امید که جشن تولدتونو خراب نکرده باشم با چنین مهمانانی بودن من وصله ی ناجوریست که خیلی بد به چشم میاد ومصدع اوقات شریف شماهم شدم. ان شاالله درزمانی مناسبتر مزاحم شده وخدمت میرسم .از مهمونا میمونید .چون همه شون بخاطر شما تشریف آوردند.
خواستم بلند شم که حاج علی رسیدند وهمه چیزو از چهره ام فهمیدند ودانستند چه قصدی دارم گفتند:
گفتم که شام شما دوتا اینجا سرو کنند. وبعد از من معذرت خواهی کردند ورفتند.دوبارمجبور شدم با پروین نشسته وحرف بزنم .نمیدونم چه جوری بود که خیلی بلبل زبون شده ولکنت زبان نداشتم. دوتا کنیز شام رو رو میز چیدند ویکی از نوکرها نوشیدنی آورد ورقتند. با تعارف پروین شروع به خوردن شام کردیم اما چه خوردنی داشتم از گشنگی میمردم وبخاطر پروین با کارد وچنگال بازی میکردم والکی تیکه های کوچکی برمیداشتم وتو دهانم میزاشتم واین اعصابمو به هم ریخته بود. یه دفعه با صدای پروین به خودم اومدم ونگاش که کردم اشتهام صدبرابر شد با همون لبخند زیبایش گفت:
–ازگوشت تیهو و قرقاول هم بکشیدمن بیشتر گوشت آهورو واسه آخرمیزارم بدک نیست البته کبک هم خوبه.خلاصه ببخشید آشپزها از بس امروز روسرشون کارریخته بود نرسیدن بهتر از این پخت وپز کنند.
پدر بیامرز خیال میکرد من نوه آقا محمد خان قاجارم که بهتراز اینها رو خورده باشم وحالا به اینها بسنده کنم .منی که تو خوابگاه دانشجویی بغیراز نیمرو واملت وکالباس چیزی نخورده بودم وحتی تو خوابم هم چنین چیزهایی ندیده بودم معده ی وامونده ام هنگ کرده بود وبراش نا آشنا بود همچین خوراکیهایی.داشتم از گرسنگی میمردم وبه غذا خوردن اینچنینی عادت نداشتم با تیکه های کوچیک وررفتن وهی خدا خدا میکردم یه لحظه پروین رو صدا کنند ومن هم دلی از عزا دربیارم.انگار فکرمو خوند وگفت:
–درویش جان شما بفرمایید/با اجازه تون سری هم به مهمونها سرشام سری بزنم که گلایه نکنن بعدا.
–خواهش میکنم راحت باشید بله حق با شماست .
تا پاشواز تالار بیرون گذاشت با یک خیز سه تانیه چنان به تیهو وقرقاول وکبک حمله کردم اونم از نوع حمله گاز انبری (البته گاز دندانی) انگار با این بیچاره ها سرارثیه پدری دعوای چل ساله داشتیم . با دست چپ برمیداشتم واز زیرش گازی میزدم ونجویده میلومبوندم وبه خندق بلا ارسالشون میکردم وبعد میزاشتم سرجاش تا جای گازم دیده نشه تا اگر پروین اومد ببینه چیزی کم نشده ودست نزدمو ومنتظرش موندم. بعد یک پاتک وتک وعملیت ایضایی به آهوی مادر مرده .دندان نبود انگار آرواره کوسه بود /آخرین گازی رو که زدم دیدم پروین داره میاد مونده بودم این لقمه بزرگ رو چه جوری قورت بدم که نفهمه وآبروم نره یه دفعه شربت ودیدمبا یه لیوان شربت هولش دا دم ورفت جایی که عرب نی انداخت.چشام از فرط فشار قرمز وصورتم قرمزتر وآب از چشام میزد بیرون. سریع خودمو جمع وجور کردم تا پروین رسید سرمیز شام. وقتی دید منو گفت:
–چرا نخوردید تو رو خدا بفرمایید داره از دهن میفته/ شما که چیزی نخوردید.
پیش خودم گفتم آره جون ننه ام چیزی نخوردم اگر زیر مادر مرده ها رو ببینی خواهی فهمید چیزی نمونده که نخورده باشم. خودمو گرفتم وگفتم:
خواهش میکنم اشتهای چندانی ندارم فقط بخاطر هم غذایی با شما بود .
آره ارواح مرده هام بدون شما اشتها نداشتم. اگر همین حرفو تو آینه به خودم میگفتم از خنده روده بر میشدم.
خانمها وآقایون اومدند ومیزو جمع کردند ومن موندم وپروین وفندک طلایی که باهاش بازی میکردم وور میرفتم. پروین فندک و که دید تو دستام رفت واسم یه سیگار برگ آورد .خیال میکرد چون من فندک دارم حتما سیگاریم.که بهش فهموندم اون فندک یادگاری داداشمه که از خارج واسم هدیه آورده چون پرنقش ونگار بوده داداشم خیال کرده که میتونم طرح روی فندک رو روی چوب دربیارم ..بهش تعارف کردم که یادگاری نگهش داره اول کمی نگاش کرد وقبول نکرد وبهانه اش این بود که یادگاری رو یادگاری نمیدن.خلاصه فندک وگذاشت رومیزو ومن هم برنداشتم که حالت خوبی نداره فورا برش دارم وگذاشتم موند روی میز وشروع به حرف زدن وشعر خوانی کردیم وهر کدام از خاطرات خودمون گفتیم ودر مورد هنر وشعر ومنبت وخوشنویسی وطراحی حرفها زدیم .یک لحظه ساعتمو که دیدم /دیدم ای دل غافل من فردا صبح کلاس دارم وباید هرچه زودتر برم اما دل کندن از این پری چهره مگر ممکن بود وهمچنان ادامه دادیم تا این که حاج علی اومد وکلی عذرخواهی کرد وبه پروین گفت که بره با مهمونها خداحافظی کنه ومن هم به بهانه اینکه فردا کلاس دارم وهم سنگ روی یخ نشم وخودم رفته باشم رخصت خواستم که رفع زحمت کنم .حاج علی گفت :
باشید تا پروین برودو بیاد بعدا.
منم از خدا خواسته قبول کردم تا پروین خانم اومدن وبعد دید که من اصرار به رفتن دارم تا دم در با حاجی بدرقه ام کردند وبعد از خیلی تعارفات /ناخواسته خداحافظی کرده واز منزل حاجی زدم بیرون. چنان غرق مرور لحظه های با پروین بودم که یادم رفته بود دارم مسیرو اشتباهی میرم وکلی هم راهمو دور کرده بودم ونا چار برگشتم ومسیرمو عوض کردم تا عصری که کلاس بودم اصلا نفهمیدم استادها چی میگفتند .همش تو حال وهوای دیشب مونده بودم.به محض تموم کردن کلاس سریع برگشتم همون پارک وهمون نیمکت تا شاید حاج علی و دوباره دیدم ودوباره تعارف ودوبار رفتن خونه ش ودوباره پروین را دیدن. تو همین حال وهواها بودم کمه مامورها ریختن سرم به خیال اینکه من چیزی مصرف کردم که میخ یه جا شدم وپلکهامم رو نمیزنم .بعدا که فهمیدن دانشجو هستم ودلم برای خانواده تنگ شدو الکی گفتم که بابا سکته کرده واونها هم دست از سر کچلم ورداشتند ورفتند ومن دیدم ای دل غافل از وقت شام گذشته وحاج علی هم نیومد یه دفعه پریدم هوا یاد فندک افتادم که خونه پروین مونده بود واین بهترین بهانه برای رفتن به دم در خانه پروین بود.بشمار سه خودمو رسوندم پلاک 110.همه جا تاریک بود دیشب این همه چراغانی امشب هم این همه ظلمات. هرچی به در کوبیدم جوابی نشنیدم با لگد هم زدم خبری نشد با انگشترم زدم خبری نشد تا اینکه درب روبرویی باز شد. یه دختری بود تقریبا بیست ساله گفتش:
— آقا چی میخواید درواز جا کندی
–سلام آبجی صاحب این خونه رو میخواستم دیشب مهمونشون بودم وچیزی جا گذاشتم هرچی دروومیکوبم کسی جواب نمیده.
بدون اینکه جوابی بدهد رفت داخل وایکی ثانیه طول نکشید که دیدم یه مرد سبیل از بنا گوش دررفته با هیکل نخراشیده ونتراشیده وشکم برآمده ظاهر شدو با صدای کریه الاصواتش گفت:
–فرمایش؟
منم از ترس همونی رو با زبان الکن که به دخترش گفته بودم وبراش تعریف کردم. تا اینو گفتم اومد جلو ویقه مو گرفت وگفت:
–موادمصرف کردی یا مشروب خوردی ومست کردی؟
–گفتم پدر جان آخه من چی گفتم که شما همچین تصوری دارید؟
–چیکاره ای کارتی مارتی همراهت هست؟
منم سریع کارت دانشجوییمو در آوردم ودادم دستش ودادزد
— پروین اون چراغ کوچه رو روشنش کن.
زیر نور چراغ کارتمو دید وچند بارقیافه مو با عکس کارتم چک کرد وبعدش گفت:
–بیا تو بینم.
من هرچی اصرار کردم که نمیام ایشون انکارکردند که باید برم داخل خونه شون.
خلاصه با هزار ترس ویا الله یا الله گویان رفتم تو وتا نشستم هرچی از دعا بلد بودم با چهارزبان زنده دنیا خوندم.
یه دفعه پیرزنی اومد داخل وبه احترامش بلند شدم وخیلی مهربونانه خوش آمدگویی کرد وبعد همون سبیل از بنا گوش دررفته به من گفت هرچی رو که واسه اون تعریف کردم واسه مادرش هم تعریف کنم.منم از سیر تا پیاز ماجرای دیشبو براش تعریف کردم. وبعد پیرزن کمی به فکر فرو رفت وروبه مرد کرد وگفت:
–راست میگه بنده خدا من یادم میاد وحالا بجاش آوردم .آره خودشه خوب بیاد دارم. چون اون شب ایشون مهمون ویپه ی حاج علی بودن ومن واسشون میز غذا رو چیدم.
من درجوابش گفتم |
ننه اون شب دوتا خانم جوان تقریبا سی ساله بودند تقریبا یکیشون شبیه همون دختری بودند که همین حالا دروباز کردن وازم پرسیدن باکی کاردارید.
پیرزن رو به من کرد و لبخندی زد وگفت:
–آفرین خوب تشخیص دادی .پروینو میگی اون نوه پسریمه دختر همین آقا .همه میگن شبیه جوونیهای منه وبه اون زمان من خیلی شبیهه.
با تعجب گفتم :
–مادر جان من دیشب دیدمش ودیشب مهمونشون بودم.
آهی کشید وگفت:
–پروینی که تو دیدی تقریبا پهل سال پیش مرده درست فردای همون شبی که با تو شام خورد واون کنیز خدمتگزار هم من بودم وحاج علی هم درست روز پهلم پروین دق کرد ومُرد.
داشتم شاخ در میاوردم یعنی چی ؟من میگم دیشب دیدمش اون میگه چهل ساله که مرده .من میگم خدمتکارش سی ساله بود اون میگه من بودم در حالی که هفتاد سال داشت آخه من که بیست وسه چهارسال که بیشتر ندارم آخه اونموقع وقتی هنوز متولد نشده بودم تو اون خراب شده چکار میکردم.هرچی میگفتند تو کت ام نمیرفت. وقتی من نبودم ومتولد نشده بودم این پیر زنه چطور چهل سال پیش اونشب منو دیده وحالا هم بیاد میاره ………..
داشتم دیونه میشدم وبازور منو نگه داشتن تا به محض روشن شدن هوا سری به خونه حاج علی بزنیم وهمه چیزو با چشم خودم ببینم. بعداز نماز صبح صبحانه مختصری زورکی به خوردم دادند وکمی که هواروشن شد منو اون مرد سبیل از بنا گوش دررفته رفتیم داخل حیاط خانه حاج علی. انگار دیشب سیل وسونامی وزلزله ای وترنادویی اومده باشه همه جا به هم ریخته بود .درختها خشک شده وهمه جا پراز علفهای هرز وحوض ها خشک وسنگفرشها کنده شده و سقف خانه ها ریخته وفقط یک درخت بزرگ سرپا بود پای درخت دوتا قبر بود /نوشته هاشو که خوندم دیدم بله یکیش مال پروینه ودیگری مال حاج علی با چهل روز فاصله وفاتشون. اونا 16سال قبل از تولد من فوت کرده بودند ومن حالا 24 سال سن دارم واونها چهل سال قبل مردن/ نمیتونستم باورکنم مگر شدنی بود؟. اون شب چه جوری اون پیر زن منو دیده وحالا بیاد میاره وبعداز چهل سال چطور شده که همون شب مجددا تکرار شده ومن با همون سن چهل سال پیش تو جشن تولد پروین بودم جشن تولد پروین دوباره تکرار شده بود درست روز تولدش وحالا هم همون سنو دارم اما پیرزن چهل سال پیر تر شده وهزاران سوال بی پاسخ. رفتم طرف تالار یک میز بیشتر وسط تالار نبود همون میزی که منو پروین روش شام خوردیم قسمتی از تالار فروریخته بود وگرد وخاک روی میز ویه چیزی روی میز منو متوجه خودش کرد وبا همون مرد رفتیم سمتش همه جا تارعنکبوت بود ومعلوم بود که سالها کسی نرفته اونجا وجای پایی هم روی خاکها نبود قبل از من مرد رسید اونجا واون چیز درخشانو برداشت ونگاهی بهش انداخت وداد به من ومن دیدم همون فندکیه که دیشب من دادم به پروین واون گذاشت روی میز ومن یادم رفت موقع رفتن برش دارم.اون مرد دیگر باورش شده بود چون اون فنک مربوط به زمان ما بود وچهل سال پیش همچین فندکی هنوز اختراع نشده بود وبه قول مرد که فندکهای اون زمانه نفتی بود نه اتمی.هاج وواج مونده بودم. نمیدونستم چکار کنم پاسخی برای سوالهایم نداشتم .خدا حافظی کرده وبه مرد قول دادم که دوباره برمیگردم اما از اون روز تا حالا نتوانستم برگردم. بعد از اون روز مجنون شده ودرسمو ول کردم وبعدها ادامه دادم. چندسالی گذشت گفتند برای بهتر شدن روحیه ام باید ازدواج کنم زن گرفتم وخدا بهم یه دختر داد ویک پسر .فاطمه وعرفان. عرفان حالا برای خودش مردی شده ودانشجوست وفاطمه هم دانشجوست.ومن هم باز دانشجو دررشته ای دیگر از رشته قبلی ام . عرفان عاشق شده بود وچون همون درد ومن سالها داشتم نگذاشتم انتظار کشیده ومثل من نابود بشه همون شب که مادرعرفان یعنی همسرم گفت که عرفان فلانی رو میخواد نزاشتم بمونه فردا همون شب رفتیم خواستگاری تا پلاک در خونه معشوقه عرفان ودیدم دلم لرزید پلاک 110 سریع از عرفان پرسیدم که اسم دختری رو که دوست داره چیه گفتش مریم. خیالم کمی راحت شد وخلاصه شب حرفهامونو زدیم وصبح آزمایشگاه وبعداز طهر محضر ازدواج ووقتی که داشتند صیغه اینهارو جاری میکردند محضردار گفت خانم پروین ….آیا وکیلم .دلم دوباره ریخت گفتم عرفان مگر نگفتی که اسمش مریمه .گفتش که اسمشو مریم صدا میزنند اما تو شناسنامه پروینه……
بالا رفتیم دوغ بود پایین آمدیم ماست بود قصه ی پر غصه ی ما راست بود.

…
آمدم جان به نگاهت بسپارم ، که نشد
بر لبت حادثه ی بوسه بکارم ، که نشد

/
آمـدم تا که ز چشمت غزلی ساز کنم
غزلی گوشه ی چشمت بنگارم که نشد

ای که چشمان سیاهت چو شب یلدا بود
باز هم پشت خط چشم تو واویلا بود
/
تا مگر گوشه ی چشمی طرف کوچه کنی
عالمی دیده و چشم نگران آنجا بود
/
شدی از خانه برون ،وای چه غوغایی شد
شهر عصیان زده چون عالم وانفسا بود
/
قدم آهسته بزن بر تن این شهر که باز
پشت دروازه ی قرآن گسلی پیدا بود
/
ماه از کوی تو رد میشد و دنبالش کرد
چشم حافظ که ز احوال شما جویا بود
/
آمدی رسم برادر کشی آمد به میان
گر چه صد چاه و بسی گرگ در این صحرا بود
/
وا نکن روسریت وای مگر دفعه ی قبل
حاصلش غیر تلی از سر و دست و پا بود ؟
/
چادرت سرکن و با سوت ترن زود برو
که ز آشوب تو نرخ دیه ها بالا بود

حسین دلجووو

…
نشسته ام به امیدی ، هوای چشمانت
که جان خسته سپارم برای چشمانت
/
کنار ساحل کارون گشوده آغـوشم
که باز و بسته شود پا بپای چشمانت
/
به نام معجزه امشب چه التجاها رفت
به پای معجر مشکل گشای چشمانت
/
چه قدر شعر و غزل نذر کفتران بکنم ؟
چه قدر دانـه بریزم برای چشمانت ؟
/
غزال من غزل من ، غریب افتاده ا ست
چنین که مانده هنوز ابتدای چشمانت
/
فقـیه شهر که عمری ملامتم می کرد
چرا شده ست خودش مقتدای چشمانت؟
/
چه حاجتی به تفاعل ز خواجه ، وقتیکه
نوشته درد دلم گوشه های چشمانت
/
همیشه شعر نگاهت سرود جاشوهاست
غزل غزل ز تو از ماجرای چشمانت
/
به التـجای خدایم سپاس ها دارم
برای دین قشنگ بــهای چشمانت
/
بیا که دست نیازم در آسمان ها ماند
به استجابت ناب دعــای چشمانت

حسین دلجووو