.

و …دمنه
…………..

رفتنت …

چیزی

خانه به خانه، دَر به دَر، دَر پی تو دویده ام

شانه به شانه، سَر به سَر، بارِ تو را کشیده ام

شاخه ای در کوره راهم ، باغبانم می شوی؟
دست دزدانی فرارم ، پاسبانم می شوی؟
گرچه دلگرمی نبودم ؛ در کنارت سالها !
توبه کردم ! نازنین ، آرام جانم می شوی؟
چون کویری تب زده ؛ چشمی به ابری منتظر
رقص بارانی زلال از آسمانم می شوی ؟
کاش می گفتی :درون سفره با افطار دل
تا ابد همسفره ای چون آب و نانم می شوی؟
یا شبیه قایقی ، بر روی امواجی رها
عرشه ای ؛ بی بادبانم ، بادبانم می شوی ؟
من که گفتم : بوی غربت می دهد تنهایی ام
آشنایم ، آشنای ؛ آشیانم می شوی ؟
روزگاری که شدی ، صیّاد آهوی دلم
"ضامن آهو " ی قلب فرشچیانم می شوی؟
"دوستت دارم " نوشتی روی گلبرگم ولی
باز هم رفتی ؛ نگفتی: بی خزانم می شوی؟!!

تقدیم به تو
و دیگر هیچ …
"""""""""
این غزل پای غزل بسیار زیبای خواهر بزرگوارم " لادن آهور (بانو) "با نام " میهمانی غزل" نگاشته شده ….
خواستم باز داغ داغ دوستان بخوانند …
کاش نقد کنید !!!! تا پای شعر شاگرد کوچکتان بهانه ای باشد برای بهتر یاد گرفتن و ایضا مرور دوباره کسانیکه اهل فن هستند…
یاعلی مدد…
"همین"!

تحریم چهل ساله به تدبیر تو مرد
کیک هسته ای برای ما گشته است ترد
اینها همگی کنار ، آقای ظریف
آن مهره ی مارت دل اشتون را برد

اینجا همه چیز از اهن و فلز

یه دنیای پر رمزو راز

…
نمیشود که شوی یک دمی فراموشم
تویی که شهد لبت با ترانه مینوشم
/
برای از تو نوشتن همیشه کم دارم
برای از تو سرودن همیشه میکوشم
/
تو شهد آب حیاتی که حسرتت باقیست
تو سکر جام شرابی که با تو میجوشم
/
همیشه طفل دبستان خط لب هاشم
همیشه آرش عشق کمان ابروشـم
/
عجب مدار پلنگی به چنگ آهویی ست
عجب همین که پلنگم به چنگ آهوشم
/
همیشه در دل خود جاودانه می سوزم
اگر چو آتش زرتشت سرد و خاموشم
/
از آن دمی که گرفتم تو را در آغوشم
هـنوز پـیرهنم را نشـسته می پوشم *

حسین دلجووو

عشق/پروین/بمب
صبح بودوداشتم با موتور هوندا تریل با سرعت تمام داشتم به طرف قرارگاه میرفتم هواسرد وسوزناک بود یهویی کلاهمو باد برد برگشتم که کلاهمو بردارم دیدم دختری کلاه به دست داره به طرفم میاد .یک لحظه تو چهره اش نگاه کرده وکلاهمو گرفته وازش تشکر کردم واونم با گفتن اسمم سلامی کرد ورفت . انگار داشت میرفت مدرسه.
هرکاری میکردم که چهره اش ازجلو چشام محوبشه نمیشد ..اون اسم منو از کجا بلد بود؟چهره اش بدجور نورانی بود انگار مهتابی زیر پوستش گذاشته باشند .هی بر دل سیاه شیطان لعنت میکردم وبه خودم میگفتم:پسر یعنی چی ؟این افکار شیطانی رو از خودت دور کن. اون شیطونیست که واسه امتحان تو به این شکل در اومده و……
خلاصه اونروز تا شب از کار وزندگی افتادیم وحواسمون شیش دانگ متوجه اون چهره بسیار مهربون وزیبا بود.اما خداییش هرچی فکرکردم شیطانی نبود .فردا همون مسیر و طی کردم وبه امید اینکه دوبارببینمش .چند روز گذشت وهرروز ناامید تر از روز قبل سرقرار(جایی که اولین بار دیدمش) میرفتم بجای قرارگاه .تا اینکه یه شب دل به دریا زدمو وبه خواهربزرگم جریانو گفتم .تا دلش خواست به ریش ما خندید وهرچی تیکه بود به نافمون بست. باورش نمیشد آدمی مثل من به دختری ونامحرمی نگاه کنه تا چه برسه که عاشقش هم شده باشه. خلاصه وقتی دید خیلی جدی ام مشخصات اون دختره رو ومحل دیدنشو از م خواست ومن هر آنچه دیده بودم رو واسش تعریف کردم.کمی مثل نگاه عاقل اندر سفیه به من نگاه کرد وگفتش:
–فهمیدم کیه ؟اما خرج داره.
منم سریع از جا پریدم واز خوشحالی گفتم:
توپ وخمپاره واسه سر سفره عقدت میارم. -بابا اصلا بمب نا پالم .خوشه ای. خمسه خمسه -هرچی تو بخوای گلوله دوزمانه کالیبر 50 .دوشکا .آرپی جی 7 یا 9 یا 11. نارنجک . کلت کمری .تیربار .کلاشینکف…
دیدم بدجور نیگام میکنه.
__اینا به چه دردم میخوره؟
از خوشحالی خودمو گم کرده بودم وداشتم پرت وپلا میگفتم .
–داداش من خرج داره .خرج توپ وخمپاره واین جور چیزها رو نمیگم کیف وکفش و…..منظورمه.گرفتی؟
–هرچی تو بگی اما جون داداشی راس راستکی فهمیدی کیه ؟
–منگول خان اون خواهر دوست خودته .همونی که خیلی وقتها میری خونه شون وباهاش جون جونی هستی. رحمانو میگم.
–نه!!!
–نه ونگمه .واسه همین میگم تا زن جماعت ودیدی رو زمین دنبال ریگ وماسه وشن نباش ویه نگاهی بهشون بنداز تا لااقل تو خیابون دیدیشون سلامی وعلیکی بکنی وهی نیان خونه وگلایه کنند که درویش ما رو آدم حساب نکرد وجواب سلاممونو نداد..
–همون بهتره یه بار سرم وبالا نگه داشتم وتو صورتش نگاه کردم واین شده حال وروزم. پس بیخیال پیش رحمان کمی آبرو دارم نمیخوام اونرو هم خرج یه نگاه چپکی کنم. ما نون ونمک همو خوردیم .فردا در وهمسایه هزار تا حرف واسمون درمیارن. تازه اونا به جهنم رحمان وخانواده اش خیال میکنند تو این مدت بخاطر پروین خانوم میرفتم خونشون. نه بیخیال شو.
–نگران این چیزها نباش چون اونها خودشون میدونند که تو از این عرضه ها نداری.ودست وپا چلفتی تر از این حرفایی!!!
دیدم راست میگه خلاصه صبح که از اونجاکه میرفتم بازم ندیدمش. تا اینکه خواهرم شب گفتش:
-اشب میریم خونه شون.باهاشون حرف زدم ناسلامتی اگر رحمان دوست تو هست پروین هم همکلاس منه.
-من عجب الاغیم بخدا اصلا یادم نبود. اما حالا دیگه نمیشه چون حکومت نظامیه .تو راه میفتیم تو کمین بچه های خودی یا تو ضدکمین دشمن .دومندش تو اکثر شبها درگیری خیابانی داریم وتو کوچه ها همیشه تیراندازی.
-خوب تانگ بیار بریم!
– آبجی جان. بابا از همون اول ما دم نداشتیم بیخیال. بلایی سرتو ومامان بیاد بابا بیچاره ام میکنه دومندش مگه تانک ماشین خواستگاری وعروسی ویا آژانسه؟
-یا امشب یا هیچوقت .من بهشون گفتم امشب میایی.
– خوب اول شب میگفتی؟
هرچی زنگ زدم هی گفتند تو نیستی .تو ماموریتی تو فلان گوری.
-خواهر من مگه من کف دستمو بو کرده بودم .ازکجا باید میدونستم.علم غیب دارم مگه.
-خود دانی هرکی خربزه میخوره پای لرزش هم میشینه.
-تو این سرما وخربزه.بیخیال .
بدبختی از صبح تازه شروع میشد ومن باید رحمانو تو قرارگاه میدیم نمیدونستم برخوردش چه جور خواهد بود وخدا خدا میکردم رحمان امشب تو یکی از درگیریها حداقل گلوله ای به دست و پاش میخورد وفردا نمیدیدمش.صبح با هزار بدبختی ودلشوره ودلهره خودمو به اطاقم رسوندم ومنتظر رحمان بودم که بیاد بگه که آخه نامرد به ناموس من نگاه میکنی وچشم هیزی میکنی. این بود رسم رفاقت این بود ….در همین افکار غرق بودم که دیدم رحمان مثل برج زهرمار جلوم سبز شده تا چهره شو دیدم کم مونده بود سنگ کوب کنم.صورت و چشاشرنگ خون شده بودفهمیدم کار خرابتر از تصوراتی که داشتم هستش وهمین حالا یه کشیده همون اول کاری تو صورتم میخوابونه البته اگر با گلوله تو مخم نزنه .البته با حالتی که داشت دومی به نظرم منطقی تر بود. یواشکی بلند شدم وسلام کردم واون خودشو انداخت تو بغلمو وزار وزار گریه کرد. این یعنی چی؟گریه واسه چی ؟نه از گلوله خبری بود ونه از فحش وبدوبیراه ونه از سیلی وکشیده.پبش خودم فکر کردم میخواد حتمن خامم کنه وبعد…دل به دریا زدم وگفتم.
– رحمان جان بخدا من منظوربدی نداشتم یهویی شد دست خودم نبود اصلا از اول نمیدونستم که اون
-حرفمو قطع کردو گفت:
از چی داری حرف میزنی ؟این پرت وپلاها چیه میگی؟
کمی به خودم اومدم وحس کردم بیچاره انگار اصلا تو باغ نبوده وکسی چیزی بهش نگفته وبعد با جرات گفتم:
-خوب پس چرا این ریختی شدی ؟
-دیشب رحیم شهید شد تو درگیری. .دشمن که قرارشان حمله به یکی از پایگاهها بود تو راه با گشت رحیم مواجه میشن ودرگیری مفصلی پیش میاد تا ما خودمونو رسوندیم اونجا که کمکشون باشیم رحیم ویکی از دوستاش شهید شده بود. .البته مامان وپروین نمیدونند . اومدنی خونه یهو نگی واگر مادر یا پروین بفهمه بیچاره شدم رفت اصلا تو چند روزی نمیخواد بیای خونه .مامان بپرسه میگم خلاصه یه جهنم دره ای ماموریت رفتی.
وقتی به خودم اومدم دیدم ای دل غاقل خودم غرق اشکم ودارم هق هق میزنم. رحیم ,جانِ پروین بود واگر میدونست حتما سکته هه رو میزد. .مامانش خیلی قرص ومحکم بود وقبلا شوهرش شهید شده بود .ووقتی رحمان ورحیم لباس رزم بر تن کردند انتظار این روزها رو داشت وخودش میگفت: هر شب که میشه خیره به در میمونم وانتطار اومدن تورو میکشم که میای میگی مامان ,رحیم یا رحمان شهید شده. یکی نبود به این زن بگه که مادرمن ما که هرشب احتمال شهید شدنمون هست لااقل یه درصدی هم واسه ما بزار که خبر مرگ منو تو به خانواده ام بدی. . .
نمیدونستم چکار کنم .رحمانو دلداری بدم؟ /که خودش میدونست آخروعاقبت همه مونو حالا یه روز دیر یه روز زود. این چیزی بود که رد خورنداشت یعنی دیروزود داشت اما سوخت وسوز نداشت.جریان خواستگاری هم که به کل منتفی شد. گوربابای خواستگاری .رحیم خیلی حیف بود . خیلی باحال ودوست داشتنی بود هنوز 17 سالش نشده بود مگر من بیچاره خودم چند سال داشتم /دوسال از رحیم بزرگتر ویه سال از رحمان کوچکتر.البته دقیقش شش ماه .یادمه چندروز قبل که منو رحیم ورحمان که خونه ما بودیم به من گفت درویش اون مداد پاک کنو بیار تا پشت لب رحیمو که سبز شده رو پاک کنم.همیشه به ریش وسبیل رحیم گیر میداد چون تازه موهاش سبز شده بود…منو رحمان از نظر جسه وهیکل قدبلند وهیکلی بودیم بدون اینکه رحمان خداحافظی کنه با چشمان گریان رفت. من مونده بودم غم فراق رحیم وتازه بدترش اگر پروین میدونست چه بلایی سرش میومد . خودمو سریع به خونه رسوندم وبه خواهرم جریانو گفتم واونو فرستادم خونه شون تا اگر ازجایی خبر دارشدند که رحیم شهید شده کنارش باشه ونزاره کار دست خودش بده. مامانمم که فهمید زد زیر گریه واصرار کرد که اونم همراه خواهرم بره خونه پروین. اما من نزاشتم .چون اگر میرفت اگر کسی هم به خونواده رحیم خبر نمیداد از حال وروز مادرم میفهمیدند که چی شده. خلاصه آبجیم رفت ومن هم برگشتم دنبال بدبختیهای خودم. نزدیکیهای ظهر بود که خواهرم زنگ زدوگفت:
– که اونا هیچکدوم از شهادت رحیم خبر ندارند وکلی هم بگو بخند داشتیم وحتی در مورد تو هم کلی با پروین ومامانش دوباره حرف زدم واونا خیلی هم خوشحال شدند وبه رحمان هم که سری اومده بود خونه گفتند واونم موافقت خودشو اعلام کرده وقراره امشب رو گذاشتن واسه خواستگاری پس زودتر بیا که بعد بهانه نیاری حکومت نظامیه ودرگیریه وچی وچی
این آبجی ما عجب خنگی بود واسه خودش که نمیدونستم .با اینکه میدونست چی شده اما بازم میخواد بریم خواستگاری. آخه مگه میشه . اون رحمان چرا قبول کرده بود.خدا میدونه همون لحظه به رحمان چاقو میزدی خونش در نمی اومد از حرص. که قبول کرده.نمیدونستم چکار باید بکنم یه ساعتی نگذشته بود که رحمان اومد پیشم وبدون حاشیه گفت:
من سپردم جسد رحیمو به سردخانه انتقال بدن وفعلا به کسی چیزی نگن وضنا تاکید کردم که مراقب باشند اشتباهی اونو با سایر شهدا انتقال ندهند. وروش علامت گذاشتم که یادشون نره .تو هم دست مامان وآبجی وبابا رو بگیر واول شب بیایید وکارو تموم کنید. چون دیر بشه وبفهمند رحیم شهید شده پروین برای همیشه قید شوهر وشاید زندگی رو هم بزنه .
-رحمان بیخیال وعمرا بتونم بیام مگر میشه .؟
-میشه واین برای بعدها ی پروین خیلی خوبتره حداقل کسی کنارشه ومیتونه همراهیش کنه وبا زبون بازی که تو داری وبا مهارتی که در خر کردن داری میتونی آرامش کنی وروحیه اش رو قوی کنی .دومندش اگر فرداروزی هم من شهید شدم حداقل خیالم راحته سایه مردی بر سر خواهر ومامانم هست وجای خالی مارو پر میکنه.
رحمان اینو گفت ورفت. من هیچ چاره ای جز اطاعت حرفهای رحمانو نداشتم وقتی کمی با ذهن معیوبم کلنجار رفتم دیدم خوب اینم حرفیه. .سرشب رفتم وگل وشیرینی خریدم وبا خانواده رفتیم خونه پروین. رحمان بود وپروین ومامان پروین. خوش وبش های اولیه رو کردیم ورحمان بد جور سرشوخی رو باز کرده بود ومامان منم مثل برج زهر مار شده بود ومیدونستم تو دلش بدجوری بارونیه وفقط تو صورتش کم نشون میده وتمام سعیش بر اینه که خودشو لو نده. اما رحمان بیچاره بدجوری داشت از درون خودشو میخورد وبا تمام وجودش سعی داشت خودشو شاد وخوشحال نشون بده. یهویی پروین رو به رحمان کرد وگفت:
-داداش رحمان راستی داداش رحیم نیومده ودلنگرانشم یه زنگ بزن قرارگاه که اونم بیاد>
دلم یهویی ریخت . راستی رحمان چی میخواست بگه وچه بهانه ای داشت برای نبودن رحیم.
با چهره خندانش رو به پروین کردو گفت:
آبجی دستت درد نکنه ما هویجیم دیگه حتما باید رحیم باشه که بله رو بگی ./
-نه داداشی جان. الهی دورت بگردم وخودم پیشمرگت بشم تو بزرگ خونواده ای.اما رحیم همیشه میگه اون روزو منتظرم که واست خواستگار بیاد ومن خودم واسه آقا داماد یه شرط وشروطهایی بگذارم تا داماد عطاتو به لقات ببخشه وفراریش بدم وتو بمونی رودست خودمون واز ما دور نشی
داشتم دیونه میشدم . داشتم سکته میکردم ودوست داشتم هر چه زودتر بپرم بیرون خونه وباتمام توانم دادبزنم .گریه کنم.خالی بشم. غصه داشت منو میکشت داشتم خفه میشدم کم مونده بودبغضم بترکد. .رحمان در همین گیر ودار بود که گفت:ای وای پاک از یادم رفته بود .این مسئله خواستگاری چون یهویی شد یادم رفت بگم . رحیم با فرمانده قرارگاه رفتند سنندج یه هفته ای برمیگردند .یه کار دیگری میکنیم به رحیم اگر زنگ زد نمیگیم وروزی که رحیم برگشت یه خواستگاری الکی میزاریم تا رحیم دق ودلیهای این چند سالشو خالی کنی وما هم طرف اونو میگیریم وجواب رد میدیم.
همه زدند زیر خنده واستقبال کردند. رحمان رو نمیدونستم اینقدر بزرگه .اینقدر مرده .اینقدر صبوره …حرفامونو زدیم وقول وقرارهامونو گذاشتیم که فردا بریم صبح زود آزمایش وبعداز ظهر هم عاقدروبیاریم خونه وصیغه محرمیت وبخونه .مهریه 9 مثقال طلا شد به گمانم ویک سفر حج .من خواستم مهریه بیشتر بشه اما مادر رحمان گفت اگر بیشتر باشه حج بر گردنتون واجب میشه ویه چیزهایی تو این مایه ها که من حالیم نشد .برگشتیم خونه . خونه ما صحرای محشر شده بود وشام غریبان. همه از عشق پروین به داداش رحیمش وبزرگی رحمان وشهادت رحیم به گریه افتاده بودند. منم که حال وروزم معلوم بود ونتونستم بمونم وخودمو به قرار گاه رسوندم وتا دلم خواست تو تنهایی گریه کردم وسری به پیکر رحیم زدم وبوسیدمش وکمی هم باهاش درد دل کردم ووقتی دیدم سبک شدم برگشتم قرارگاهوسرمو گذاشتم رو میز وخوابم برد. صبح زود رحمان بیدارم کرد وخودش منو پروین رو برد آزمایش وبعد من و برگردون قرارگاه.مدت زمان زیادی نگذشته بود که فرمانده دستور دادند سریع به نقطه صفرمرزی برویم انگار دشمن تحرکاتی داشت وما باید سریع جهت شناسایی میرفتیم وآماری از ادوات وتجهیزات ونفراتشون وموقعیت سوق الجیشیشون میگرفتیم. به پروین زنگ زدم وبهش گفتم که پروین نزدیکیهای ساعت یازده قراره جایی بریم سعی میکنم زودتر از موقع مراسم عقد خودمو برسونم چون فاصله تقریبا کمی با مرز داشتیم. . وازش خواستم موقع رفتنم دم در خونه شون باشه تا چند ثانیه ای ببینمش. وبعد برم دنبال ماموریتم. .البته خواستم دوباره از زبون خوش بشنوم که ازته دل میخواد یا چون مامان وبرادرش ازش خواستند .چون یه جورایی دلم شور میزد واحساس خوشی نداشتم. .به بچه ها سفارش کردم که آماده شن تاساعت یازده حرکت کنیم
از قرار گاه با دوموتور پرشی(تریل) راه افتادیم هنوز چند صدمتری نرفته بودیم که هواپیماهای عراقی تو آسمان شهر دیوار صوتی رو اول شکسته وبعد بمباران رو شروع کردند سریع به بچه های همراهم گفتم که اونا سریع از شهر خارج بشن و دم ورودی قبرستان خارج شهر منتظرم باشن. داشتم به نزدیکیهای خونه پروین میرسیدم که دیدم همه جارو آتش ودود پرکرده گاز موتورو گرفتم وخودمو داشتم میرسوندم که یه دفعه موج بمب یا راکت هواپیما منو کوبید زمین. ازحال وروزم خبر نداشتم فقط داخل مغزم انگار داشتند طبل میکوبیدن وصوت میزدند.با همین حال وهوا سوار موتورشده وخودمو به دم در خونه پروین رسوندم .انا نه خونه ای بود ونه پروینی .انگار همه به پناهگاه نزدیک خونه پروین رفته بودند سریع خودمو به اونا رسوندم ودیدم مادر پروین هست اما از خودش خبری نیست وقتی پرسیدم از مادرش پس پروین کو؟گفتش:
-هرچی اصرار کردم که بیاد پناهگاه قبول نکرد وگفت با شما قرار داره وشما حرکت کردید وقول داد سریع بیاد پیشم وحالا میبینم که بمب درست افتاده خونه ما. به همه جا سر کشیدیم اما خبری نشد بجای خونه یک چاله بزرگ بود که بمب حفر کرده بود داشتم همینطور به پروین فکرمیکردم که احساس کردم ته چاله یه چیزی تکون میخوره پریدم ته چاله وبرش داشتم یه تیکه گوشت بود اول که دستم گرفتمش گرم بود اما سریع سرد شد دادمش دست مادرشو وبهش فهموندم این تنها چیزیه که از پروین مونده. نمیدونم چرا گریه ام نمیگرفت. انگار اشکم خشک شده بود ویا باورش برام مشکل بود که پروین رو از دست داده باشم.دربهت وحیرت بودم که یاد بچه ها افتادم سریع باید میرفتم. خودمو به بچه ها رسوندم وماموریتمونو با موفقیت انجام داده وبه محض رسیدن به داخل شهر به دوستانم گفتم که گزارشو سریع به فرماندهی برسونند ومن هم بعدا میام. به طرف چاله رفتم محل ملاقات منو پروین .ازبس اونروز باران باریده بود چاله آبی زیادی توش جمع شده بود.پریدم داخل چاله .خونه ای نبود که دنبالش بگردم تنها جایی که میشد پروینو اونجا پیدا کرد همین چاله بود آخرین محل قرارم. باران همچنان داشت میبارید .هرچند ماندنم خطرناک بود وهر لحظه ممکن بود به تورنفوذیهای دشمن به داخل شهر بیفتم اما حالم چنان ناخوش بود که دیگر چنین مسایلی برام مهم نبود حداقلش اینو میدونستم که زنده دستشون نمیفتم واین برام خیلی هم بهتر بود .یه دفعه پروینو دیدم که داخل چاله اومد .خیلی خوشحال شدم وگلایه کردم که از صبح تا حالا نگرانش بودم ولباسهاش داخل گل شده بود وبهش گفتم که دامنشو جمع کنه گلی شده . حیف لباس عروسیشه. وازش معذرت خواستم که نتونستم سر قرار مجلس عقدمون باشم. وبهش قول دادم که فردا یک مراسم عالی براش بگیرم واز شرمندگیش در بیام.
اما اون چیزی نمیگفت وفقط لبخند میزد وبعدش دید خیلی هیجانی واز خوشحالی تو پوست خودم نمی گنجم لب باز کرد وگفت:
-عزیزم دیدی که سرقولم موندم وگفتم که تا زمان مرگم کناذت خواهم ماند
-بخدا منم داشتم میومدم سرقرارمون اما یهویی همه چیز قره قاطی شد ونتونستم پیدات کنم.
-میدونم عزیز پروین میدونم که اومدی .اون تیکه گوشتی که از ته چاله برداشتی تنها چیزی بود که بهت هدیه داده بودم .چون تنها چیزی که ازم خواسته بودی همین بود . دیدی که اولش گرم بود .این یعنی اینکه انتظارتو میکشیدم وبعد دیدی که سرد شد .چون خیالم راحت شد که فردا روز سندی داشته باشم که بهت ثابت کنم که سرقولم ماندم وپیزی رو که ما هدیه داده باشیم رو پس نمیگیریم. . اما تو یک انگشتری رو که برام خریده بودی ومامانت گذاشته بود تو انگشتم را برات نگهداشتم تا به پروین قسمتت هدیه کنی از طرف من . .پروینی که دردنیا موجب آرامشت خواهد بود .راستی رحیم داره میاد من باید برم میدونی که رحیم نفس وجانمه نمیتونم منتظرش بزارم.
یه دفعه دیدم پروین از چاله داره بالبخند ازم خدا حافظی میکنه فبل از اینکه حرفهامو باهاش بزنم که دستی رو شونه ام احساس کردم به خودم اومدم سنگینی دست نشون میداد دست یک مرد است به خیال اینکه دشمنه .سریع دست به اسلحه کمری ام بردم وکلت رو کشیدم که دیدم رحمان برادر پروینه .گفتش که تو قرار گاه منتظرت بودم دیدم بچه ها اومدند وتو نبودی فهمیدم که اینجا اومدی . هواسرده وبارونی بریم خونه هم رحیم خونه است هم پروین اونا منتظر ما هستند دیدی مجلس عقد بدون رحیم نشد. پروین راست میگفت باید رحیم میبود. .

سفره ی یغما

در شب یلدایی من ردّ پای خواب نیست

ندانم تبِ من تبِ خالِ کیست

دلِ زخمی ِ من به دنبالِ کیست

در تو مترسكي ست كه در فكر احتكار من است…

مينا اميني

ما عشق شهادتیم و این باور ماست

سربند حسین بن علی بر سر ماست

اي خوش بود ديدار ما در كوچه باغ يــــادها
سرخوش ز پرواز ي قشنگ با قاصدك در بادها

دستان به دست همدگر هم پاي هم راهي شدن
رفتن به سوي عاشقي هــــجرت از آن بيــدادها

قرآن زیرِ روسری تو بود،
وقتی که عشق دنبال پنجره می گشت
ای قامتِ هرگز ندیده!

سرو ها چگونه تو را شناختند!
چگونه ما از خواب درختِ سیب بیدار شدیم!
ای قامت هرگز ندیده،
که میگویند:
صرفِ هر فعلی در قاموس تو ممکن است!

فـصل پــــاییز گشت و فصل خزان

وقت شیدایی است و رنگ رزان

رقیـــــه ســـاکنِ ویرانه گشته
اســـیرِدشــــمنِ دیوانه گشته
بُـــــوَداوسبطِ پیـــــغمبر، خدایا
چرابا مردمان بیگانه گشــــــته
به دســـتِ کوفیـــانِ بی مـروت
کنون بی خـانه وکاشــانه گشته
درونِ تشت، خورشـیدِجهانست
به گِردِ سَـــرچنان پروانه گشته
گُلِ دُردانـــــه یِ آلِ پیــــــــمبر
دریغابی سَــرو ســــامانه گشته
زِگوشش گوشـــواره را کشیدند
اسیــرِنعره یِ مســـــتانه گشته
زِداغِ جمعِ گُلهــــایِ شهیــــدش
چسـان کنجِ دلش غمخانه گشته
رقیه دیــده دســـــــتانِ عمـورا
به تیـــــر، آماجِ بیرحمانه گشته
مثالِ ســـــــاحلِ امنی عمــو بود
دلـش تنگِ دلی مــردانه گشته
زِضربِ سیـــــلیِ آن قــومِ ظالم
ببیـــن نیلی رخِ ریحــانه گشته
به ظلمِ نانجیــــبان و شغــــالان
کنـون دریاِیِ غم دُردانـه گشته
دوچشمش اشکبار وغرقِ مــاتم
به دستِ تحفه یِ مرجانه گشته
کمـــانی گشـــته قدِ او،خمیــده
به زیـــرِبارِغم آن شـــانه گشته
دلِ حـــــامی پُرازانـــدوه ومـاتم
زِداغِ آن گُلِ دُردانــه گشــــــته

در روستـــــای «یوسف آباد» ، دارد اقامت مرد چاقی
شاعر ولی بیگانه با شعر ، دل بسته بر دیگ و اجاقی
از صبح تا شب کنـــج خانه ، کـز کرده در جنب زنانه
میـــدان فعّالیـــت او ، محــــدود باشـــد در اتــاقی
تلفیق با هم صدرو ذیلش ، دیگر نباشدباب میلش
نه شاهــد آیینه رویی ، نه ساقـــی سیمینه ساقی
افسرده وغمگین وبیمار،چون خودروی افتاده ازکار
این روزها حتی نوشتـــار ، باشد برایش کار شاقی
گردد وجود شعله خیــزی ، با خوردن حبّ مویــزی
سردی دمار از وی در آرد ، گرغوره خایدیا سماقی
با همسرخودهمچو خواهر ، حتی اگردرجوف بستر
شد سالها کز هم جدایند ، بی صیغه ی تلخ طلاقی
این روزهـــا آید به دیده ، زردآلــوی ترش لهیده
آن سیب سرخی راکه دادندیکروزبردست چلاقی
«بینی وبینک» برزبانش ، جاری ولی باشد گرانش
تا در خطاب او را بگوید ، ای مهــربان «هذافراقی»
از پیــر همســــر تا نواده ، تلخ است کام خانواده
با مرگ مــــرد چاق شاید ، شیرین بیفتد اتفاقی.

بَر جان من فتاده به آئین بربری

نمی خوانم تو را وقتی ،که نظمت نا هما هنگست
غزل کی می شود شعری که بی تصویر و اورنگست
کجایی کیستی اهل کدام افسانه و عشقی
نمی دانم چه دینی داری و، فکرت چه فر هنگست
کبوتر بچه ی دل ،کی شود همراز باشاهین
به اصلاحت چه اندیشم که جانت تشنه ی جنگست
به هر سمتی نظر کردم فریبی بود لبخندت
وفای عهد کی دا رد کسی که عاشق رنگست
تو تنها صورتی دیدی و رنگ حیرت آمیزی
در این بازار سحر آمیز تصویرت همه سنگست
اگر چه وعده ی بسط و گشایش می دهی اما
گشایش نیست در فردی که چشم بینشش تنگست
ره دیگر بزن، هرگز به عقدت در نمی آیم
مرا رقص و ، تو را آواز ، دلگیر و بد آهنگست
تو عاشق نیستی ننگ مرض می بارد از چشمت
سر شعر هوس بگذار اینجا قافیه لنگست

جایی برای ماندن نیست

بیرون می زنم از کالبد کلمه

هلا! تورا چه بنامم به غیر حضرت زخم

که هست نام تو یادآور تمامت زخم

از دســــت تـــــو چــون اغلب مردم ننه سرما
مـــــــــا را نبــــــود نــــــای تکلّــــم ننه سرما
نی لطـــــف بـــه اطفـــــال نمایـــی نــه جوانان
نی رحــــم کنـــی بــر اَب و بــــر اُم ننه سرما
از فیض تـــــو در جــــاده و در گــردنـه و کوه
بــــالا رود آمـــــــــار تصـــــــــادم ننه سرما
در میســــره بزغـــــاله و در میمنـــــه ماهی
یخ بستــــه ز دَم یکســــره تــا دُم ننه سرما
هـــــر چند کـــــه جالب نبـــود لیک به اجبار
دارم ز تـــــــو امّیـــــــد تــــرحّــم ننه سرما
درخانـــــه ی بیچــــاره و مستضعــف ونادار
بــــا توســـت چــــــرا حــقّ تقدّم ننه سرما؟
بــــر محفــــل اربــــاب نِعَــــــم نیز گذر کن
تـــــا یـــــار شـــود با تو تنعّــــــم ننه سرما
از لعـــل لب پیــــر و جــوان ، عـارف و عـامی
با آمــــدنت رفتــــــــه تبسّــــم ننه سرما
برخیز و بــــرو تـــــا که بهـــــار آید و روید
در دشت و دمن سبـــزه و گندم ننه سرما
حس می کنم امسال که چون همسر داعی
خالی شــــدی از روح تفاهــــــم ننه سرما
از پای تنوری که درآن شعله عروس است
برخیز که «شاطر»نخـــــورد جم ننه سرما.

تحریم که رف بدون سایفون بنویس
از ردبول و ماکروسافتو و آیفون بنویس
ای خواجه که از لیلی و مجنون گفتی
حالا بشین از ظریف و اشتون بنویس

ملکه وار در خون جنگل

به درخت پیله می کنم

نورعشقی ابدی جان همه پروانه اوست
طعم شیرین حقیقت، ته پیمانه اوست
مردی و معرفت از شیوه مردانه اوست
جان به قربان سری که سرجانانه اوست
"این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست
این چه شمعی ست که جانها همه پروانه اوست"

آن یگانه علوی، آن که شهی دادگر است
او سرش برسر نی از ستم فتنه گر است
گرچه ازداغ غمش شاه وگداخون جگر است
وصف حالش بزبان، شورو نوای دگر است
"هرکجا می نگرم نور رخش جلوه گر است
هر کجا می گذرم جلوه ی مستانه اوست"

يا رب مرا به دام علي مبتلا نما
با جامي از ولاي علي آشنا نما

چشمم از اين جهان پر از هاي و هو ببند
بازش دوباره بر حرم مرتضي نما….

شهدِ شرابِ دیده به صهبای عالم است

بازم اومدم، التماست کنم
بازم اومدم،تکیه گاهم بشی
بازم اومدم ،از سر عاشقی
شریک غم و بغض و آهم بشی

بیا از خودت نا امیدم نکن
منو با منه خسته تنها نذار
که از غیر تو دل بریدم خدا
منو،تو گذشته نبر….جا نزار

چقدر حس قشنگی ست در کنار خودم
خودم برای خود من ، به اعتبار خودم
/
متین و ساده و راحت نشسته، بشمارم
کنار دست خودم ، درد بیشمار خودم
/
چقدر حس قشنگی ست عاشق و آرام
کمی غـزل بسرایم به یادگار خودم
/
بریزم و دو سه تا استکان به هم بزنم
میان قافیه هایم ، به افتـخار خودم
/
چقدر وصف دو چشمان غیر را بکنم؟
از این به بعد فقط جلوه نگار خودم
/
بعشق ناز دو چشمی که اختیارم برد
دو پیک باده اضافه ، به اختیارخودم
/
شبیه عکس لب تاق گشته ام که زمان
نشانده است غبارم، به روزگار خودم
/
همیشه شاعر و محکوم محضر عشقم
بنام عشق به اجرای سنگسار خودم
/
روم به عشق پی باغ و سبزه و یاسم
فدای سبزی چشمان کشتزار خودم
/
چقدر شاعرو خلوت انیس و مانوسند
خودم برای خودم باخودم کنارخودم *

حسین دلجووو

حیف… الله
شـیـره به لـیفـندک سر ، حــولـه مـدار می کنند
گیـج نمـــاد ، تـا ، شـدی ؛ حـوالـه ! بـار می کنند
خوف و رجای مخملین ، تیغ معلق ، از دو مـوست
بر سر یک دمـوکلیـوس ، هــزار هــزار می کنند
تقــویـت مصــالـح اسـت ؛ تـقـیـّــه هـای مـتـقـّی
دین که ، برای تنقیـه ست ؛ عقـد نقــار می کنند
صورت خوش و ظـریفتر ، مخرج صوت ، عشوه یی
امـالــه ی حـــروف را ، حقــنـه دو بـار ، می کنند
نـرمی نُـرم حیـلت است ؛ پسـآیش فتیـلت است
گسسته گیسـوان یـار، سـیـم سـه تـار، می کنند
چه شیوه ها! به کشّ و فشّ،آب دهان،زهابکش
هـوا پـزان ، حبـاب وش ، حقــهّ ، سـوار می کنند
بـانگ ملل،مساوی اند: بـانک مدیرتسویه است
زبـان مــادری کشـان ، تعــزیـــه ، کار ، می کنند
تفرقـت ، اصـل اول است؛ مضـایقـت ، نمی شود
قضیّه ، مـاستمــالی است ؛ تغـار تغـار ، می کنند
بــزم کــلاب شـان تیـــار ؛ از سـقـط سر حمــــار
به بـوی لاشـه ، دشت را ، اجـنـــّه زار ، می کنند
فقــر ابـو الفـواحشی ، ز در ، در آورنـد ؛ و پس
سجیّـه های خـلـق و خـو ، چپـّه ، قطـار می کنند
نـا و رمـق، کشـیـده را ، میـان کـالـه ، کـلّه پـا ی
نعل دو دست می کشند؛ کشته،شکار می کنند
هـژبـر پیـر ، چـون فتـد ؛ دَور شـغـالـگان ، رسـد
روبـه انـگ لـیس را ، شــــاهِ گــذار ، می کنند
نـوبت چـور می رسد ؛ چــوری حـوریـان ، دچــار
دولـت خـانـخـانـیک ، صـولـت آهــار، می کنند
سوخته شد زمین ؛ و خلق ،خسته ؛ ز لایطـاق ها
گزک دهـد به قحبـه ها ؛ هـوا ر هـوار ، می کنند
حـدّ فساد، تجـزیه است؛ جسم و روان و ملک را
کهنــه لحــاف مـــولـــوی ؛ حـاشیه دار می کنند