در گوش گل لاله بگو می آید

بر حسرت هر ساله بگو می آید

دلت گرفته تواین روزها چرا حوا

دلت گرفته از ادم از ابتدا حوا

پیدایش این درد از اعماق زمان بود

از سینه ی یک فاخته ی دل نگران بود

غزلی ساخته ام رنگِ النگوهایت[1]

تا ببندی سَرِ هر بافته ی موهایت

پدرم همــــدم و همـــــرازم بود 

حـــــــامیِ آخــــــر و آغـــــازم بود 

‎زنى نشسته كنار سكوى ساده ى سنگى، كه عاشقانه اى از بغض، در گلوش ببافد…

‎دوباره دارِ بلندى درون سينه بسازد.”سياه چادر”ى از تارِ آبروش ببافد…

قــالـــی کاشــــان بهشت رنگهاست

رنگهایـــش نغمـــــه ی آهنگهاست

حال خودم ، حال خودم نیست

هوش و نفس و زندگی ام مالِ خودم نیست
قلب است ،ولی قسمت و اقبالِ خودم نیست
با لحظه نگاهی همه را ثبتِ تو کردم
جنجال ،به پا کردم و جنجالِ خودم نیست
اعجاز اگر می شود از دولتِ عشق است
پر واز اگر می کنم از بالِ خودم نیست
شعرم شده بی قا فیه و مبهم و بی وزن
حا لا چه کنم ،حالِ خودم حالِ خودم نیست
روزی که تو پیدا شدی از گم شدگانم
این سایه ی من نیست که دنبالِ خودم نیست
پیرم نشما رید که این چهره ی پُر چین
حادث شده ی روز و مه و سالِ خودم نیست
این منحنیِ پُشتم و این پای شکسته
حمّالِ تو بودست که حمّالِ خودم نیست

پاییز چنبره زده میان حرف‌هایم
و دست‌هایم بیرون مانده از پیراهن سفیدم،
صدایت رودخانه یست
که دریا از آن عبور می‌کند.

چشم‌هایت را می‌بندی،
جهان را خواب با خود خواهد برد
و من جای تمام عروسک‌ها پشت لبخندم
هر ساعت خودکشی می‌کنم.
میان تک‌تک کلمات،
روی طرح جلد کتاب،
از ماضی بعید ماندن
بیرون می‌زنم
من!
در استمرار ماضی بعید مردنم…
آذرماه 94/27

‎سنگ سكوتم با دلى از جنس آواز. آيينه اى كه عاشق خلوت گزينى ست
‎قلب قنارى ها قفس را مى سرايد. تنها شدن خاصيَّتِ شعرآفرينى ست

‎دربند بودن داستان تازه اى نيست. از ابتداى آمدن همراهمان بود
‎ترسِ نخستين بندهاى انفرادى، از خاطرات تيره و تار جنينى ست

نیازت را بیاویز
بر شانه هایم…
مأمنی،
برای درد هاست …

عشق را

به تازیانه ی نادانی نرانیم

بابهره گیری از آموزه های حضرت استاد ابراهیم حاج محمدی گرانمهر سروده شد.
سپاسگزار ایشانم…

چه غـم از ستم های قومِ بخیل
بخوان«حسبنا الله و نِعمَ الوکیل»

روزی که بقیع غرق نوازش باشد
شیعه گرد صحن آن به گردش باشد
چون امام عصر افتتاحش بکند
فرش قرمزش ز خون داعش باشد

زخم این فاصله یک بار … کــــــــــــــه باور بکنی
تو مرا جای (تو) بگذار … کـــــــــــــــه باور بکنی

منظره مبهم و من با غـــــــــــــــــــــزلم درگیرم
خط بزن آینه ی تار … کــــــــــــــــــــه باور بکنی

محفـل عشاق را ، شد صحنـه گردان ؛ مصلحت

فتنه ، گـر گشتـآور چـرخ سیاست بـاره هـاست

به عبـــور نــــور مانَد غـــــزل دوبـــــاره ی من
که درخشــــد از ورای شــــب بی ستاره ی من

به تبسّم نسیمی دل خویـــش می کنـم خوش
که مگــــر خبــــر رسانــــــد ز گل بهاره ی من

دل تاته
خداوندا گرفتارم تو کِردی
اسیر و دلبر و یارم تو کِردی

دل تاته بود عاشق و شیدا
خودت دانی که بیمارم تو کردی
*** *** ****
خداوندا گرفتارم تو کِردی
اسیر و زلف دلدارم تو کِردی

حرف به حرف

کلمات پشت سر هم می میرند

عابری پای می کشید به خاک….
.
.
.
.
.
.زندگی در سکوت،

جاری بود…..
.
.
.
.لحظه ها پشتِ هم…-برادر وار-
.
.
.باز،
.
.
.روزی و روزگاری بود….

مشاعره ی حضرت استاد صباغ کلات و مهربانو

چنانت دوست می دارم ؛ که پای از سر نمی دانم

دل غمگین من در زیر یک آوار می رقصد
نظير برگ زردي که , شده سر بار مي رقصد

میان رقصهایی بی هدف ,شبهای تنهایی
دلی که زخمها دارد به حالي زار می رقصد

تا سوژه ای به خوبی چشمان مست توست
من کِی ز کار شعرِ تو گفتن رها شوم !؟

حامد نصیری

کار این چـــــرخ بجــــز فتنه و آشـوب نبود
سرگذشتی که زمین داشت، چنان خوب نبود

هـر که آمد سرِ آن داشـت که سـرکوب کند
کاش در جمعِ سران، یک سـرِ سـرکوب نبود

وقتی رفتی
نگاهم تمام جاده ها را پیمود
و هنوز ،
چشم بر هیچ غریبه ای نگشود
به انتظار تو
با خود نشسته ام…

زمین و سما را چنان آفرید
که خورشید و انجم بیامد پدید ( والشمس مستقر ا لها)

بدون ستون بی نیازی به دید ( نیروی جاذبه)
که ماهش به منزل تواند رسید (والقمر قدرناه منازل)(نیروی جاذبه)

در ازل پر تو حسنت ز تجلی دم زد این غزل در استقبال از غزل لسان الغیب حافظ می باشد

در پریشانی من شادی تو پرچم زد
این چه عشق است که آرام مرا بر هم زد

** تقدیم به روح پرفتوح حضرت زینب(ع) و شهدای مدافع حرم ایشان

نگاه کن تو به چشمان مادری بی تاب
شکوه خم شده‌ی آن پدر که شد بی‌خواب
شکسته و غم عشق است روی پیشانیش
نگاه می‌کند از عمق خاطراتی ناب

چشم هایت چغاله ی عشقند گونه ات شیرمال سمنانی
گیسوان شرابی ات دارد طعم یک آسمان پریشانی

شانه ام تکیه گاه بی تابی در نسیم سواحل چشمت
موج می پروری به رقص تنت می توانی کمی بلرزانی

در مسیــــر زندگـی افتـــــاده غم دنبـــــال من
آه از تقــدیــــر و بخت و طــالع و اقبـــال من

خورد برپاهای لنگــــم سنگ هــــای روزگار
رو به هـــــر سویی پریدم شد شکسته بال من