شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : یا رب از دل مشرق نور هدایت کن مرا	413
غزل شمارهٔ ۲ : آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا	350	2
غزل شمارهٔ ۳ : بی قدر ساخت خود را، نخوت فزود ما را	209
غزل شمارهٔ ۴ : نداد عشق گریبان به دست کس ما را	176
غزل شمارهٔ ۵ : اگر به بندگی ارشاد می‌کنیم ترا	153
غزل شمارهٔ ۶ : یک بار بی خبر به شبستان من درآ	162
غزل شمارهٔ ۷ : دانسته‌ام غرور خریدار خویش را	195
غزل شمارهٔ ۸ : نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا	228
غزل شمارهٔ ۹ : سودا به کوه و دشت صلا می‌دهد مرا	249
غزل شمارهٔ ۱۰ : گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا	201	1
غزل شمارهٔ ۱۱ : ساقی از رطل گرانسنگی سبکدل کن مرا	178
غزل شمارهٔ ۱۲ : دل ز هر نقش گشته ساده مرا	157
غزل شمارهٔ ۱۳ : نه دل ز عالم پر وحشت آرمیده مرا	139
غزل شمارهٔ ۱۴ : طاقت کجاست روی عرقناک دیده را؟	140
غزل شمارهٔ ۱۵ : چو دیگران نه به ظاهر بود عبادت ما	179
غزل شمارهٔ ۱۶ : هر که دولت یافت، شست از لوح خاطر نام ما	132
غزل شمارهٔ ۱۷ : عمری است حلقهٔ در میخانه‌ایم ما	159
غزل شمارهٔ ۱۸ : یاد رخسار ترا در دل نهان داریم ما	145	1
غزل شمارهٔ ۱۹ : خجلت ز عشق پاک گهر می‌بریم ما	116
غزل شمارهٔ ۲۰ : خار در پیراهن فرزانه می‌ریزیم ما	147
غزل شمارهٔ ۲۱ : چشم مست یار شد مخمور و مدهوشیم ما	206
غزل شمارهٔ ۲۲ : دایم ز خود سفر چو شرر می‌کنیم ما	174
غزل شمارهٔ ۲۳ : ای دفتر حسن ترا، فهرست خط و خالها	183
غزل شمارهٔ ۲۴ : هوا چکیدهٔ نورست در شب مهتاب	198
غزل شمارهٔ ۲۵ : عرق‌فشانی آن گلعذار را دریاب	151
غزل شمارهٔ ۲۶ : درون گنبد گردون فتنه بار مخسب	155
غزل شمارهٔ ۲۷ : حضور دل نبود با عبادتی که مراست	177
غزل شمارهٔ ۲۸ : از زمین اوج گرفته است غباری که مراست	143
غزل شمارهٔ ۲۹ : دیوانهٔ خموش به عاقل برابرست	170
غزل شمارهٔ ۳۰ : با کمال احتیاج، از خلق استغنا خوش است	110	1
غزل شمارهٔ ۳۱ : به غم نشاط من خاکسار نزدیک است	122
غزل شمارهٔ ۳۲ : دیدن روی تو ظلم است و ندیدن مشکل است	206
غزل شمارهٔ ۳۳ : مرگ سبکروان طلب، آرمیدن است	154
غزل شمارهٔ ۳۴ : باد بهار مرهم دلهای خسته است	214
غزل شمارهٔ ۳۵ : از جوانی داغها بر سینهٔ ما مانده است	159
غزل شمارهٔ ۳۶ : مهربانی از میان خلق دامن چیده است	160
غزل شمارهٔ ۳۷ : زان خرمن گل حاصل ما دامن چیده‌ست	172
غزل شمارهٔ ۳۸ : موج شراب و موجهٔ آب بقا یکی است	119
غزل شمارهٔ ۳۹ : روی کار دیگران و پشت کار من یکی است	151
غزل شمارهٔ ۴۰ : آب خضر و می شبانه یکی است	129
غزل شمارهٔ ۴۱ : مدتی شد کز حدیث اهل دل گوشم تهی است	280
غزل شمارهٔ ۴۲ : چون سرو بغیر از کف افسوس، برم نیست	175
غزل شمارهٔ ۴۳ : مبند دل به حیاتی که جاودانی نیست	143
غزل شمارهٔ ۴۴ : بار غم از دلم می گلرنگ برنداشت	113
غزل شمارهٔ ۴۵ : کنون که از کمر کوه، موج لاله گذشت	120
غزل شمارهٔ ۴۶ : از سر خردهٔ جان سخت دلیرانه گذشت	157
غزل شمارهٔ ۴۷ : تابه فکر خود فتادم، روزگار از دست رفت	161
غزل شمارهٔ ۴۸ : دنبال دل کمند نگاه کسی مباد	143
غزل شمارهٔ ۴۹ : هر ذره ازو در سر، سودای دگر دارد	136
غزل شمارهٔ ۵۰ : خوش آن که از دو جهان گوشهٔ غمی دارد	140
غزل شمارهٔ ۵۱ : آزادهٔ ما برگ سفر هیچ ندارد	136
غزل شمارهٔ ۵۲ : جویای تو با کعبهٔ گل کار ندارد	142
غزل شمارهٔ ۵۳ : از فسون عالم اسباب خوابم می‌برد	148
غزل شمارهٔ ۵۴ : مکتوب من به خدمت جانان که می‌برد؟	158
غزل شمارهٔ ۵۵ : تا به کی درخواب سنگین روزگارم بگذرد	155
غزل شمارهٔ ۵۶ : چارهٔ دل عقل پر تدبیر نتوانست کرد	156
غزل شمارهٔ ۵۷ : دل را به زلف پرچین، تسخیر می‌توان کرد	223
غزل شمارهٔ ۵۸ : نه پشت پای بر اندیشه می‌توانم زد	154
غزل شمارهٔ ۵۹ : جذبهٔ شوق اگر از جانب کنعان نرسد	104
غزل شمارهٔ ۶۰ : گردنکشی به سرو سرافراز می‌رسد	144
غزل شمارهٔ ۶۱ : هر ساغری به آن لب خندان نمی‌رسد	122
غزل شمارهٔ ۶۲ : شوق می از بهار گل‌اندام تازه شد	124
غزل شمارهٔ ۶۳ : زان سفله حذر کن که توانگر شده باشد	139
غزل شمارهٔ ۶۴ : به زیر چرخ دل شادمان نمی‌باشد	144
غزل شمارهٔ ۶۵ : از جلوهٔ تو برگ ز پیوند بگسلد	147
غزل شمارهٔ ۶۶ : آبها آیینهٔ سرو خرامان تواند	154
غزل شمارهٔ ۶۷ : نه آسمان سبوکش میخانهٔ تواند	100
غزل شمارهٔ ۶۸ : دل را کجا به زلف رسا می‌توان رساند؟	155
غزل شمارهٔ ۶۹ : هر که در زنجیر آن مشکین سلاسل ماند، ماند	131
غزل شمارهٔ ۷۰ : طی شد زمان پیری و دل داغدار ماند	110
غزل شمارهٔ ۷۱ : نه گل، نه لاله درین خارزار می‌ماند	119
غزل شمارهٔ ۷۲ : فلک به آبلهٔ خار دیده می‌ماند	133
غزل شمارهٔ ۷۳ : سبکروان به زمینی که پا گذاشته‌اند	173
غزل شمارهٔ ۷۴ : این غافلان که جود فراموش کرده‌اند	143
غزل شمارهٔ ۷۵ : دل را نگاه گرم تو دیوانه می‌کند	170
غزل شمارهٔ ۷۶ : دیدهٔ ما سیر چشمان، شان دنیا بشکند	98
غزل شمارهٔ ۷۷ : از پختگی است گر نشد آواز ما بلند	118
غزل شمارهٔ ۷۸ : کو جنون تا خاک بازیگاه طفلانم کنند؟	117
غزل شمارهٔ ۷۹ : نیستم غمگین که خالی چون کدویم می‌کنند	120
غزل شمارهٔ ۸۰ : هر چه دیدیم درین باغ، ندیدن به بود	142
غزل شمارهٔ ۸۱ : می‌کند یادش دل بیتاب و از خود می‌رود	122
غزل شمارهٔ ۸۲ : دل از مشاهدهٔ لاله‌زار نگشاید	121
غزل شمارهٔ ۸۳ : پیرانه‌سر همای سعادت به من رسید	130
غزل شمارهٔ ۸۴ : خواری از اغیار بهر یار می‌باید کشید	190
غزل شمارهٔ ۸۵ : چون صراحی رخت در میخانه می‌باید کشید	113
غزل شمارهٔ ۸۶ : من نمی‌آیم به هوش از پند، بیهوشم گذار	135
غزل شمارهٔ ۸۷ : سینه‌ای چاک نکردیم درین فصل بهار	143
غزل شمارهٔ ۸۸ : شرح دشت دلگشای عشق را از ما مپرس	197
غزل شمارهٔ ۸۹ : صد گل به باد رفت و گلابی ندید کس	184
غزل شمارهٔ ۹۰ : ز خار زار تعلق کشیده دامان باش	145
غزل شمارهٔ ۹۱ : پیش از خزان به خاک فشاندم بهار خویش	141
غزل شمارهٔ ۹۲ : از هر صدا نبازم، چون کوهٔ لنگر خویش	132
غزل شمارهٔ ۹۳ : سیراب در محیط شدم ز آبروی خویش	148
غزل شمارهٔ ۹۴ : در کشاکش از زبان آتشین بودم چو شمع	112
غزل شمارهٔ ۹۵ : تا چند گرد کعبه بگردم به بوی دل؟	123
غزل شمارهٔ ۹۶ : رفتی و در رکاب تو رفت آبروی گل	157
غزل شمارهٔ ۹۷ : روزگاری شد ز چشم اعتبار افتاده‌ام	174
غزل شمارهٔ ۹۸ : در نمود نقشها بی‌اختیار افتاده‌ام	119
غزل شمارهٔ ۹۹ : از جنون این عالم بیگانه را گم کرده‌ام	119
غزل شمارهٔ ۱۰۰ : ماه مصرم، در حجاب چاه کنعان مانده‌ام	132
غزل شمارهٔ ۱۰۱ : شهری عشقم، چو مجنون در بیابان نیستم	152
غزل شمارهٔ ۱۰۲ : از سر کوی تو گر عزم سفر می‌داشتم	118
غزل شمارهٔ ۱۰۳ : نه آن جنسم که در قحط خریدار از بها افتم	121
غزل شمارهٔ ۱۰۴ : ترک سر کردم، ز جیب آسمان سر بر زدم	124
غزل شمارهٔ ۱۰۵ : دست در دامن رنگین بهاری نزدم	110
غزل شمارهٔ ۱۰۶ : مکش ز حسرت تیغ خودم که تاب ندارم	135
غزل شمارهٔ ۱۰۷ : نه چون بید از تهیدستی درین گلزار می‌لرزم	123
غزل شمارهٔ ۱۰۸ : ز خال عنبرین افزون ز زلف یار میترسم	155
غزل شمارهٔ ۱۰۹ : از روی نرم، سرزنش خار می‌کشم	151
غزل شمارهٔ ۱۱۰ : با تجرد چون مسیح آزار سوزن می‌کشم	131
غزل شمارهٔ ۱۱۱ : به دامن می‌دود اشکم، گریبان می‌درد هوشم	130
غزل شمارهٔ ۱۱۲ : دو عالم شد ز یاد آن سمن سیما فراموشم	120
غزل شمارهٔ ۱۱۳ : بیخود ز نوای دل دیوانهٔ خویشم	124
غزل شمارهٔ ۱۱۴ : سیه مست جنونم، وادی و منزل نمی‌دانم	110
غزل شمارهٔ ۱۱۵ : به تنگ همچو شرر از بقای خویشتنم	119
غزل شمارهٔ ۱۱۶ : می‌کنم دل خرج، تا سیمین بری پیدا کنم	109
غزل شمارهٔ ۱۱۷ : چه بود هستی فانی که نثار تو کنم؟	129
غزل شمارهٔ ۱۱۸ : دلم ز پاس نفس تار می‌شود، چه کنم	100
غزل شمارهٔ ۱۱۹ : ما از امیدها همه یکجا گذشته‌ایم	159
غزل شمارهٔ ۱۲۰ : ما هوش خود با بادهٔ گلرنگ داده‌ایم	163
غزل شمارهٔ ۱۲۱ : ما نقش دلپذیر ورق‌های ساده‌ایم	153
غزل شمارهٔ ۱۲۲ : ما درین وحشت سرا آتش عنان افتاده‌ایم	92
غزل شمارهٔ ۱۲۳ : ما نقل باده را ز لب جام کرده‌ایم	160
غزل شمارهٔ ۱۲۴ : ما گل به دست خود ز نهالی نچیده‌ایم	106
غزل شمارهٔ ۱۲۵ : ما رخت خود به گوشهٔ عزلت کشیده‌ایم	114
غزل شمارهٔ ۱۲۶ : ما گر چه در بلندی فطرت یگانه‌ایم	132
غزل شمارهٔ ۱۲۷ : ازباد دستی خود، ما میکشان خرابیم	113
غزل شمارهٔ ۱۲۸ : ما ز غفلت رهزنان را کاروان پنداشتیم	135
غزل شمارهٔ ۱۲۹ : ما اختیار خویش به صهبا گذاشتیم	98
غزل شمارهٔ ۱۳۰ : ما خنده را به مردم بی‌غم گذاشتیم	154
غزل شمارهٔ ۱۳۱ : از یار ز ناسازی اغیار گذشتیم	127
غزل شمارهٔ ۱۳۲ : خاکی به لب گور فشاندیم و گذشتیم	162
غزل شمارهٔ ۱۳۳ : ما دستخوش سبحه و زنار نگشتیم	95
غزل شمارهٔ ۱۳۴ : جز غبار از سفر خاک چه حاصل کردیم؟	136
غزل شمارهٔ ۱۳۵ : صبح در خواب عدم بود که بیدار شدیم	134
غزل شمارهٔ ۱۳۶ : گر چه از وعدهٔ احسان فلک پیر شدیم	146
غزل شمارهٔ ۱۳۷ : ما تازه روی چون صدف از دانهٔ خودیم	126
غزل شمارهٔ ۱۳۸ : ما در شکست گوهر یکدانهٔ خودیم	157
غزل شمارهٔ ۱۳۹ : چندان که چو خورشید به آفاق دویدیم	105
غزل شمارهٔ ۱۴۰ : چشم امید به مژگان‌تر خود داریم	132
غزل شمارهٔ ۱۴۱ : ما گرانی از دل صحرای امکان می‌بریم	136
غزل شمارهٔ ۱۴۲ : ما درد را به ذوق می ناب می‌کشیم	127
غزل شمارهٔ ۱۴۳ : ما چو صبح از راست گفتاری علم در عالمیم	128
غزل شمارهٔ ۱۴۴ : گردباد دامن صحرای بی‌سامانیم	132
غزل شمارهٔ ۱۴۵ : اشک است، درین مزرعه، تخمی که فشانیم	163
غزل شمارهٔ ۱۴۶ : بده می که بر قلب گردون زنیم!	129
غزل شمارهٔ ۱۴۷ : ما کنج دل به روضهٔ رضوان نمی‌دهیم	134
غزل شمارهٔ ۱۴۸ : تا از خودی خود نبریدند عزیزان	121
غزل شمارهٔ ۱۴۹ : موج دریا را نباشد اختیار خویشتن	205
غزل شمارهٔ ۱۵۰ : توبه از می به چه تدبیر توانم کردن؟	155
غزل شمارهٔ ۱۵۱ : بوی گل و نسیم صبا می‌توان شدن	132
غزل شمارهٔ ۱۵۲ : مکن منع تماشایی ز دیدن	119
غزل شمارهٔ ۱۵۳ : خدایا قطره‌ام را شورش دریا کرامت کن	102
غزل شمارهٔ ۱۵۴ : ساقی دمید صبح، علاج خمار کن	153
غزل شمارهٔ ۱۵۵ : با حلقهٔ ارادت ساغر به گوش کن	121
غزل شمارهٔ ۱۵۶ : ای دل از پست و بلند روزگار اندیشه کن	114
غزل شمارهٔ ۱۵۷ : ز بی‌عشقی بهار زندگی دامن کشید از من	127
غزل شمارهٔ ۱۵۸ : عاشق سلسلهٔ زلف گرهگیرم من	125
غزل شمارهٔ ۱۵۹ : زمین به لرزه درآید ز دل تپیدن من	113
غزل شمارهٔ ۱۶۰ : عقل سالم ز می ناب نیاید بیرون	119
غزل شمارهٔ ۱۶۱ : ز گل فزود مرا خارخار خندهٔ تو	163
غزل شمارهٔ ۱۶۲ : زبان چو پسته شود سبز در دهن بی‌تو	129
غزل شمارهٔ ۱۶۳ : عقده‌ای نگشود آزادی ز کارم همچو سرو	145
غزل شمارهٔ ۱۶۴ : به ساغر نقل کرد از خم، شراب آهسته آهسته	118
غزل شمارهٔ ۱۶۵ : یارب از عرفان مرا پیمانه‌ای سرشار ده	200
غزل شمارهٔ ۱۶۶ : صبح شد برخیز مطرب گوشمال ساز ده	124
غزل شمارهٔ ۱۶۷ : یارب آشفتگی زلف به دستارش ده	104
غزل شمارهٔ ۱۶۸ : بهار گشت، ز خود عارفانه بیرون آی	123
غزل شمارهٔ ۱۶۹ : در کدامین چمن ای سرو به بار آمده‌ای؟	111
غزل شمارهٔ ۱۷۰ : دلربایانه دگر بر سر ناز آمده‌ای	113
غزل شمارهٔ ۱۷۱ : ای جهانی محو رویت، محو سیمای که‌ای؟	138
غزل شمارهٔ ۱۷۲ : ای شمع طور از آتش حسنت زبانه‌ای	123
غزل شمارهٔ ۱۷۳ : گر درد طلب رهبر این قافله بودی	161
غزل شمارهٔ ۱۷۴ : یک روز گل از یاسمن صبح نچیدی	120
غزل شمارهٔ ۱۷۵ : سوختی در عرق شرم و حیا ای ساقی	162
غزل شمارهٔ ۱۷۶ : حجاب جسم را از پیش جان بردار ای ساقی	120
غزل شمارهٔ ۱۷۷ : به شکر این که داری دست بر میخانه ای ساقی	142
غزل شمارهٔ ۱۷۸ : چشم خونبارست ابر نوبهار زندگی	104
غزل شمارهٔ ۱۷۹ : زهی رویت بهار زندگانی	120
غزل شمارهٔ ۱۸۰ : دایم ستیزه با دل افگار می‌کنی	91