شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل ۱ : اول دفتر به نام ایزد دانا	127
غزل ۲ : ای نفس خرم باد صبا	81
غزل ۳ : روی تو خوش می‌نماید آینه ما	95
غزل ۴ : اگر تو فارغی از حال دوستان یارا	155
غزل ۵ : شب فراق نخواهم دواج دیبا را	80
غزل ۶ : پیش ما رسم شکستن نبود عهد وفا را	85
غزل ۷ : مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا	164
غزل ۸ : ز اندازه بیرون تشنه‌ام ساقی بیار آن آب را	79
غزل ۹ : گر ماه من برافکند از رخ نقاب را	103
غزل ۱۰ : با جوانی سرخوشست این پیر بی تدبیر را	94
غزل ۱۱ : وقت طرب خوش یافتم آن دلبر طناز را	75
غزل ۱۲ : دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را	119
غزل ۱۳ : وه که گر من بازبینم روی یار خویش را	74
غزل ۱۴ : امشب سبکتر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را	392
غزل ۱۵ : برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق فام را	98
غزل ۱۶ : تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا	101
غزل ۱۷ : چه کند بنده که گردن ننهد فرمان را	114
غزل ۱۸ : ساقی بده آن کوزه یاقوت روان را	114
غزل ۱۹ : کمان سخت که داد آن لطیف بازو را	121
غزل ۲۰ : لاابالی چه کند دفتر دانایی را	113
غزل ۲۱ : تفاوتی نکند قدر پادشایی را	116
غزل ۲۲ : من بدین خوبی و زیبایی ندیدم روی را	111
غزل ۲۳ : رفتیم اگر ملول شدی از نشست ما	115
غزل ۲۴ : وقتی دل سودایی می‌رفت به بستان‌ها	105
غزل ۲۵ : اگر تو برفکنی در میان شهر نقاب	97
غزل ۲۶ : ما را همه شب نمی‌برد خواب	104
غزل ۲۷ : ماه رویا روی خوب از من متاب	106
غزل ۲۸ : سرمست درآمد از خرابات	74
غزل ۲۹ : متناسبند و موزون حرکات دلفریبت	81
غزل ۳۰ : هر که خصم اندر او کمند انداخت	142
غزل ۳۱ : چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت	78
غزل ۳۲ : معلمت همه شوخی و دلبری آموخت	75
غزل ۳۳ : کهن شود همه کس را به روزگار ارادت	103
غزل ۳۴ : دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت	70
غزل ۳۵ : دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت	96
غزل ۳۶ : بنده وار آمدم به زنهارت	119
غزل ۳۷ : مپندار از لب شیرین عبارت	120
غزل ۳۸ : چه دل‌ها بردی ای ساقی به ساق فتنه انگیزت	125
غزل ۳۹ : بی تو حرامست به خلوت نشست	500	1
غزل ۴۰ : چنان به موی تو آشفته‌ام به بوی تو مست	68
غزل ۴۱ : دیر آمدی‌ای نگار سرمست	114
غزل ۴۲ : نشاید گفتن آن کس را دلی هست	101
غزل ۴۳ : اگر مراد تو ای دوست بی مرادی ماست	102
غزل ۴۴ : بوی گل و بانگ مرغ برخاست	108
غزل ۴۵ : خوش می‌رود این پسر که برخاست	158
غزل ۴۶ : دیگر نشنیدیم چنین فتنه که برخاست	87
غزل ۴۷ : سلسله موی دوست حلقه دام بلاست	781	1
غزل ۴۸ : صبر کن ای دل که صبر سیرت اهل صفاست	104
غزل ۴۹ : خرم آن بقعه که آرامگه یار آن جاست	88
غزل ۵۰ : عشق ورزیدم و عقلم به ملامت برخاست	123
غزل ۵۱ : آن نه زلفست و بناگوش که روزست و شب‌ست	147
شمارهٔ ۵۲ : آن ماه دوهفته در نقابست	69
غزل ۵۳ : دیدار تو حل مشکلاتست	224
غزل ۵۴ : سرو چمن پیش اعتدال تو پستست	144
غزل ۵۵ : مجنون عشق را دگر امروز حالتست	108
غزل ۵۶ : ای کاب زندگانی من در دهان توست	103
غزل ۵۷ : هر صبحدم نسیم گل از بوستان توست	90
غزل ۵۸ : اتفاقم به سر کوی کسی افتادست	84
غزل ۵۹ : این تویی یا سرو بستانی به رفتار آمدست	125
غزل ۶۰ : شب فراق که داند که تا سحر چند است	108
غزل ۶۱ : افسوس بر آن دیده که روی تو ندیدست	64
غزل ۶۲ : ای لعبت خندان لب لعلت که مزیده‌ست؟	72
غزل ۶۳ : از هر چه می‌رود سخن دوست خوشترست	91
غزل ۶۴ : این بوی روح پرور از آن خوی دلبرست	87
غزل ۶۵ : عیب یاران و دوستان هنرست	118
غزل ۶۶ : هر کسی را نتوان گفت که صاحب نظرست	78
غزل ۶۷ : فریاد من از فراق یارست	101
غزل ۶۸ : چشمت خوشست و بر اثر خواب خوشترست	99
غزل ۶۹ : عشرت خوشست و بر طرف جوی خوشترست	105
غزل ۷۰ : ای که از سرو روان قد تو چالاکترست	78
غزل ۷۱ : دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگست	97
غزل ۷۲ : پای سرو بوستانی در گلست	98
غزل ۷۳ : دیده از دیدار خوبان برگرفتن مشکلست	120
غزل ۷۴ : شراب از دست خوبان سلسبیلست	415
غزل ۷۵ : کارم چو زلف یار پریشان و درهمست	84
غزل ۷۶ : یارا بهشت صحبت یاران همدمست	112
غزل ۷۷ : بر من که صبوحی زده‌ام خرقه حرامست	105
غزل ۷۸ : امشب به راستی شب ما روز روشن است	100
غزل ۷۹ : این باد بهار بوستانست	100
غزل ۸۰ : این خط شریف از آن بنانست	129
غزل ۸۱ : چه رویست آن که پیش کاروانست	109
غزل ۸۲ : هزار سختی اگر بر من آید آسانست	86
غزل ۸۳ : مگر نسیم سحر بوی زلف یار منست	103
غزل ۸۴ : ز من مپرس که در دست او دلت چونست	117
غزل ۸۵ : با همه مهر و با منش کینست	66
غزل ۸۶ : بخت جوان دارد آن که با تو قرینست	116
غزل ۸۷ : گر کسی سرو شنیدست که رفتست این است	96
غزل ۸۸ : با خردمندی و خوبی پارسا و نیک خوست	87
غزل ۸۹ : بتا هلاک شود دوست در محبت دوست	105
غزل ۹۰ : سرمست درآمد از درم دوست	146
غزل ۹۱ : سفر دراز نباشد به پای طالب دوست	100
غزل ۹۲ : کس به چشمم در نمی‌آید که گویم مثل اوست	139
غزل ۹۳ : یار من آن که لطف خداوند یار اوست	150	1
غزل ۹۴ : خورشید زیر سایه زلف چو شام اوست	98
غزل ۹۵ : آن که دل من چو گوی در خم چوگان اوست	139
غزل ۹۶ : ز هر چه هست گزیرست و ناگزیر از دوست	90
غزل ۹۷ : صبحی مبارکست نظر بر جمال دوست	108
غزل ۹۸ : گفتم مگر به خواب ببینم خیال دوست	71
غزل ۹۹ : صبح می‌خندد و من گریه کنان از غم دوست	59
غزل ۱۰۰ : این مطرب از کجاست که برگفت نام دوست	85
غزل ۱۰۱ : ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست	70
غزل ۱۰۲ : تا دست‌ها کمر نکنی بر میان دوست	82
غزل ۱۰۳ : ز حد گذشت جدایی میان ما ای دوست	91
غزل ۱۰۴ : مرا تو غایت مقصودی از جهان ای دوست	85
غزل ۱۰۵ : آب حیات منست خاک سر کوی دوست	110
غزل ۱۰۶ : شادی به روزگار گدایان کوی دوست	86
غزل ۱۰۷ : صبحدم خاکی به صحرا برد باد از کوی دوست	95
غزل ۱۰۸ : مرا خود با تو چیزی در میان هست	112
غزل ۱۰۹ : بیا بیا که مرا با تو ماجرایی هست	104
غزل ۱۱۰ : هر چه در روی تو گویند به زیبایی هست	89
غزل ۱۱۱ : مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست	141
غزل ۱۱۲ : زهی رفیق که با چون تو سروبالاییست	90
غزل ۱۱۳ : مرا از آن چه که بیرون شهر صحراییست	115
غزل ۱۱۴ : دردیست درد عشق که هیچش طبیب نیست	191
غزل ۱۱۵ : کیست آن کش سر پیوند تو در خاطر نیست	127
غزل ۱۱۶ : گر صبر دل از تو هست و گر نیست	106
غزل ۱۱۷ : ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست	138
غزل ۱۱۸ : جان ندارد هر که جانانیش نیست	114
غزل ۱۱۹ : هر چه خواهی کن که ما را با تو روی جنگ نیست	112
غزل ۱۲۰ : خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست	100
غزل ۱۲۱ : با فراقت چند سازم برگ تنهاییم نیست	88
غزل ۱۲۲ : در من این هست که صبرم ز نکورویان نیست	95
غزل ۱۲۳ : در من این هست که صبرم ز نکورویان نیست	85
غزل ۱۲۴ : روز وصلم قرار دیدن نیست	172
غزل ۱۲۵ : کس ندانم که در این شهر گرفتار تو نیست	116
غزل ۱۲۶ : نه خود اندر زمین نظیر تو نیست	107
غزل ۱۲۷ : دل نماندست که گوی خم چوگان تو نیست	113
غزل ۱۲۸ : چو ترک دلبر من شاهدی به شنگی نیست	85
غزل ۱۲۹ : خسرو آنست که در صحبت او شیرینیست	93
غزل ۱۳۰ : دوش دور از رویت ای جان جانم از غم تاب داشت	123
غزل ۱۳۱ : دوشم آن سنگ دل پریشان داشت	114
غزل ۱۳۲ : چو ابر زلف تو پیرامن قمر می‌گشت	71
غزل ۱۳۳ : خیال روی توام دوش در نظر می‌گشت	88
غزل ۱۳۴ : دلی که دید که پیرامن خطر می‌گشت	71
غزل ۱۳۵ : آن را که میسر نشود صبر و قناعت	99
غزل ۱۳۶ : ای دیدنت آسایش و خندیدنت آفت	74
غزل ۱۳۷ : کیست آن لعبت خندان که پری وار برفت	158
غزل ۱۳۸ : عشق در دل ماند و یار از دست رفت	96
غزل ۱۳۹ : دلم از دست غمت دامن صحرا بگرفت	124
غزل ۱۴۰ : چشمت چو تیغ غمزه خون خوار برگرفت	114
غزل ۱۴۱ : هر که دلارام دید از دلش آرام رفت	104
غزل ۱۴۲ : ای کسوت زیبایی بر قامت چالاکت	137
غزل ۱۴۳ : این که تو داری قیامتست نه قامت	155
غزل ۱۴۴ : ای که رحمت می‌نیاید بر منت	93
غزل ۱۴۵ : آفرین خدای بر جانت	92
غزل ۱۴۶ : ای جان خردمندان گوی خم چوگانت	102
غزل ۱۴۷ : جان و تنم ای دوست فدای تن و جانت	98
غزل ۱۴۸ : چو نیست راه برون آمدن ز میدانت	96
غزل ۱۴۹ : چه لطیفست قبا بر تن چون سرو روانت	109
غزل ۱۵۰ : خوش می‌روی به تنها تن‌ها فدای جانت	105
غزل ۱۵۱ : گر جان طلبی فدای جانت	105
غزل ۱۵۲ : بیا که نوبت صلحست و دوستی و عنایت	99
غزل ۱۵۳ : سر تسلیم نهادیم به حکم و رایت	86
غزل ۱۵۴ : جان من جان من فدای تو باد	99
غزل ۱۵۵ : زان گه که بر آن صورت خوبم نظر افتاد	100
غزل ۱۵۶ : فرهاد را چو بر رخ شیرین نظر فتاد	124
غزل ۱۵۷ : پیش رویت قمر نمی‌تابد	92
غزل ۱۵۸ : مویت رها مکن که چنین بر هم اوفتد	94
غزل ۱۵۹ : نه آن شبست که کس در میان ما گنجد	136
غزل ۱۶۰ : حدیث عشق به طومار در نمی‌گنجد	117
غزل ۱۶۱ : کس این کند که ز یار و دیار برگردد	115
غزل ۱۶۲ : طرفه می‌دارند یاران صبر من بر داغ و درد	148
غزل ۱۶۳ : هر که می با تو خورد عربده کرد	110
غزل ۱۶۴ : دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد	210
غزل ۱۶۵ : که می‌رود به شفاعت که دوست بازآرد	101
غزل ۱۶۶ : هر که چیزی دوست دارد جان و دل بر وی گمارد	126
غزل ۱۶۷ : گر از جفای تو روزی دلم بیازارد	76
غزل ۱۶۸ : کس این کند که دل از یار خویش بردارد	91
غزل ۱۶۹ : تو را ز حال پریشان ما چه غم دارد	139
غزل ۱۷۰ : غلام آن سبک روحم که با من سر گران دارد	126
غزل ۱۷۱ : مگر نسیم سحر بوی یار من دارد	105
غزل ۱۷۲ : هر آن ناظر که منظوری ندارد	115
غزل ۱۷۳ : آن که بر نسترن از غالیه خالی دارد	101
غزل ۱۷۴ : آن شکرخنده که پرنوش دهانی دارد	117
غزل ۱۷۵ : بازت ندانم از سر پیمان ما که برد	88
غزل ۱۷۶ : آن کیست کاندر رفتنش صبر از دل ما می‌برد	129
غزل ۱۷۷ : هر گه که بر من آن بت عیار بگذرد	99
غزل ۱۷۸ : کیست آن فتنه که با تیر و کمان می‌گذرد	115
غزل ۱۷۹ : کیست آن ماه منور که چنین می‌گذرد	70
غزل ۱۸۰ : انصاف نبود آن رخ دلبند نهان کرد	114
غزل ۱۸۱ : باد آمد و بوی عنبر آورد	75
غزل ۱۸۲ : زنده شود هر که پیش دوست بمیرد	112
غزل ۱۸۳ : کدام چاره سگالم که با تو درگیرد	109
غزل ۱۸۴ : دلم دل از هوس یار بر نمی‌گیرد	86
غزل ۱۸۵ : کسی به عیب من از خویشتن نپردازد	109
غزل ۱۸۶ : بگذشت و باز آتش در خرمن سکون زد	98
غزل ۱۸۷ : هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد	135
غزل ۱۸۸ : به حدیث درنیایی که لبت شکر نریزد	68
غزل ۱۸۹ : آه اگر دست دل من به تمنا نرسد	86
غزل ۱۹۰ : از این تعلق بیهوده تا به من چه رسد	119
غزل ۱۹۱ : کی برست این گل خندان و چنین زیبا شد	81
غزل ۱۹۲ : گر آن مراد شبی در کنار ما باشد	86
غزل ۱۹۳ : شورش بلبلان سحر باشد	97
غزل ۱۹۴ : شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز باشد	100
غزل ۱۹۵ : از تو دل برنکنم تا دل و جانم باشد	104
غزل ۱۹۶ : سر جانان ندارد هر که او را خوف جان باشد	102
غزل ۱۹۷ : نظر خدای بینان طلب هوا نباشد	79
غزل ۱۹۸ : با کاروان مصری چندین شکر نباشد	80
غزل ۱۹۹ : تا حال منت خبر نباشد	122
غزل ۲۰۰ : چه کسی که هیچ کس را به تو بر نظر نباشد	124
غزل ۲۰۱ : آن به که نظر باشد و گفتار نباشد	114
غزل ۲۰۲ : جنگ از طرف دوست دل آزار نباشد	128
غزل ۲۰۳ : تو را نادیدن ما غم نباشد	91
غزل ۲۰۴ : گر گویمت که سروی سرو این چنین نباشد	124
غزل ۲۰۵ : اگر سروی به بالای تو باشد	71
غزل ۲۰۶ : در پای تو افتادن شایسته دمی باشد	69
غزل ۲۰۷ : تو را خود یک زمان با ما سر صحرا نمی‌باشد	80
غزل ۲۰۸ : مرا به عاقبت این شوخ سیمتن بکشد	110
غزل ۲۰۹ : تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد	119
غزل ۲۱۰ : خواب خوش من ای پسر دستخوش خیال شد	92
غزل ۲۱۱ : امروز در فراق تو دیگر به شام شد	111
غزل ۲۱۲ : هر که شیرینی فروشد مشتری بر وی بجوشد	125
غزل ۲۱۳ : دوش بی روی تو آتش به سرم بر می‌شد	96
غزل ۲۱۴ : سرمست ز کاشانه به گلزار برآمد	91
غزل ۲۱۵ : ساعتی کز درم آن سرو روان بازآمد	122
غزل ۲۱۶ : روز برآمد بلند ای پسر هوشمند	76
غزل ۲۱۷ : آن را که غمی چون غم من نیست چه داند	80
غزل ۲۱۸ : آن سرو که گویند به بالای تو ماند	104
غزل ۲۱۹ : کسی که روی تو دیدست حال من داند	80
غزل ۲۲۰ : دلم خیال تو را ره نمای می‌داند	93
غزل ۲۲۱ : مجلس ما دگر امروز به بستان ماند	71
غزل ۲۲۲ : حسن تو دایم بدین قرار نماند	114
غزل ۲۲۳ : عیب جویانم حکایت پیش جانان گفته‌اند	114
غزل ۲۲۴ : گلبنان پیرایه بر خود کرده‌اند	114
غزل ۲۲۵ : اینان مگر ز رحمت محض آفریده‌اند	98
غزل ۲۲۶ : درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند	96
غزل ۲۲۷ : آخر ای سنگ دل سیم زنخدان تا چند	77
غزل ۲۲۸ : کاروان می‌رود و بار سفر می‌بندند	77
غزل ۲۲۹ : پیش رویت دگران صورت بر دیوارند	101
غزل ۲۳۰ : شاید این طلعت میمون که به فالش دارند	99
غزل ۲۳۱ : تو آن نه‌ای که دل از صحبت تو برگیرند	113
غزل ۲۳۲ : دو چشم مست تو کز خواب صبح برخیزند	76
غزل ۲۳۳ : روندگان مقیم از بلا نپرهیزند	97
غزل ۲۳۴ : آفتاب از کوه سر بر می‌زند	87
غزل ۲۳۵ : بلبلی بی‌دل نوایی می‌زند	129
غزل ۲۳۶ : توانگران که به جنب سرای درویشند	102
غزل ۲۳۷ : یار باید که هر چه یار کند	131
غزل ۲۳۸ : بخرام بالله تا صبا بیخ صنوبر برکند	111
غزل ۲۳۹ : کسی که روی تو بیند نگه به کس نکند	81
غزل ۲۴۰ : چه کند بنده که بر جور تحمل نکند	126
غزل ۲۴۱ : میل بین کان سروبالا می‌کند	75
غزل ۲۴۲ : سرو بلند بین که چه رفتار می‌کند	97
غزل ۲۴۳ : زلف او بر رخ چو جولان می‌کند	91
غزل ۲۴۴ : یار با ما بی‌وفایی می‌کند	85
غزل ۲۴۵ : هر که بی او زندگانی می‌کند	116
غزل ۲۴۶ : دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند	124
غزل ۲۴۷ : با دوست باش گر همه آفاق دشمنند	92
غزل ۲۴۸ : شوخی مکن ای یار که صاحب نظرانند	119
غزل ۲۴۹ : این جا شکری هست که چندین مگسانند	114
غزل ۲۵۰ : خوبرویان جفاپیشه وفا نیز کنند	91
غزل ۲۵۱ : اگر تو برشکنی دوستان سلام کنند	96
غزل ۲۵۲ : نشاید که خوبان به صحرا روند	81
غزل ۲۵۳ : به بوی آن که شبی در حرم بیاسایند	103
غزل ۲۵۴ : اخترانی که به شب در نظر ما آیند	78
غزل ۲۵۵ : تو را سماع نباشد که سوز عشق نبود	77
غزل ۲۵۶ : نفسی وقت بهارم هوس صحرا بود	68
غزل ۲۵۷ : از دست دوست هر چه ستانی شکر بود	80
غزل ۲۵۸ : مرا راحت از زندگی دوش بود	126
غزل ۲۵۹ : ناچار هر که صاحب روی نکو بود	136
غزل ۲۶۰ : من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود	118
غزل ۲۶۱ : یا رب شب دوشین چه مبارک سحری بود	71
غزل ۲۶۲ : عیبی نباشد از تو که بر ما جفا رود	182
غزل ۲۶۳ : گفتمش سیر ببینم مگر از دل برود	109
غزل ۲۶۴ : هر که مجموع نباشد به تماشا نرود	109
غزل ۲۶۵ : هر که را باغچه‌ای هست به بستان نرود	102
غزل ۲۶۶ : در من این عیب قدیمست و به در می‌نرود	100
غزل ۲۶۷ : سروبالایی به صحرا می‌رود	163
غزل ۲۶۸ : ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می‌رود	69
غزل ۲۶۹ : آن که مرا آرزوست دیر میسر شود	115
غزل ۲۷۰ : هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود	102
غزل ۲۷۱ : بخت این کند که رای تو با ما یکی شود	111
غزل ۲۷۲ : آن که نقشی دیگرش جایی مصور می‌شود	76
غزل ۲۷۳ : هفته‌ای می‌رود از عمر و به ده روز کشید	88
غزل ۲۷۴ : چه سروست آن که بالا می‌نماید	115
غزل ۲۷۵ : نگفتم روزه بسیاری نپاید	57
غزل ۲۷۶ : به حسن دلبر من هیچ در نمی‌باید	89
غزل ۲۷۷ : بخت بازآید از آن در که یکی چون تو درآید	76
غزل ۲۷۸ : سروی چو تو می‌باید تا باغ بیاراید	99
غزل ۲۷۹ : فراق را دلی از سنگ سختتر باید	80
غزل ۲۸۰ : مرو به خواب که خوابت ز چشم برباید	133
غزل ۲۸۱ : امیدوار چنانم که کار بسته برآید	88
غزل ۲۸۲ : مرا چو آرزوی روی آن نگار آید	76
غزل ۲۸۳ : سرمست اگر درآیی عالم به هم برآید	107
غزل ۲۸۴ : به کوی لاله رخان هر که عشقباز آید	117
غزل ۲۸۵ : کاروانی شکر از مصر به شیراز آید	83
غزل ۲۸۶ : اگر آن عهدشکن با سر میثاق آید	84
غزل ۲۸۷ : نه چندان آرزومندم که وصفش در بیان آید	102
غزل ۲۸۸ : که برگذشت که بوی عبیر می‌آید	84
غزل ۲۸۹ : آن نه عشقست که از دل به دهان می‌آید	75
غزل ۲۹۰ : تو را سریست که با ما فرو نمی‌آید	104
غزل ۲۹۱ : آنک از جنت فردوس یکی می‌آید	105
غزل ۲۹۲ : شیرین دهان آن بت عیار بنگرید	114
غزل ۲۹۳ : آفتابست آن پری رخ یا ملایک یا بشر	124
غزل ۲۹۴ : آمد گه آن که بوی گلزار	60
غزل ۲۹۵ : خفتن عاشق یکیست بر سر دیبا و خار	109
غزل ۲۹۶ : دولت جان پرورست صحبت آمیزگار	104
غزل ۲۹۷ : زنده کدامست بر هوشیار	97
غزل ۲۹۸ : شرطست جفا کشیدن از یار	80
غزل ۲۹۹ : ای صبر پای دار که پیمان شکست یار	167
غزل ۳۰۰ : یار آن بود که صبر کند بر جفای یار	136
غزل ۳۰۱ : هر شب اندیشه دیگر کنم و رای دگر	121
غزل ۳۰۲ : به فلک می‌رسد از روی چو خورشید تو نور	136
غزل ۳۰۳ : پروانه نمی‌شکیبد از دور	119
غزل ۳۰۴ : آن کیست که می‌رود به نخجیر	113
غزل ۳۰۵ : از همه باشد به حقیقت گزیر	110
غزل ۳۰۶ : ای پسر دلربا وی قمر دلپذیر	164
غزل ۳۰۷ : دل برگرفتی از برم ای دوست دست گیر	72
غزل ۳۰۸ : فتنه‌ام بر زلف و بالای تو ای بدر منیر	172
غزل ۳۰۹ : ما در این شهر غریبیم و در این ملک فقیر	86
غزل ۳۱۰ : ای به خلق از جهانیان ممتاز	187
غزل ۳۱۱ : متقلب درون جامه ناز	148
غزل ۳۱۲ : بزرگ دولت آن کز درش تو آیی باز	88
غزل ۳۱۳ : برآمد باد صبح و بوی نوروز	85
غزل ۳۱۴ : مبارکتر شب و خرمترین روز	119
غزل ۳۱۵ : پیوند روح می‌کند این باد مشک بیز	102
غزل ۳۱۶ : ساقی سیمتن چه خسبی خیز	83
غزل ۳۱۷ : بوی بهار آمد بنال ای بلبل شیرین نفس	72
غزل ۳۱۸ : امشب مگر به وقت نمی‌خواند این خروس	212
غزل ۳۱۹ : هر که بی دوست می‌برد خوابش	96
غزل ۳۲۰ : یاری به دست کن که به امید راحتش	121
غزل ۳۲۱ : آن که هلاک من همی‌خواهد و من سلامتش	80
غزل ۳۲۲ : خجلست سرو بستان بر قامت بلندش	62
غزل ۳۲۳ : هر که نازک بود تن یارش	99
غزل ۳۲۴ : هر که نامهربان بود یارش	125
غزل ۳۲۵ : کس ندیدست به شیرینی و لطف و نازش	122
غزل ۳۲۶ : دست به جان نمی‌رسد تا به تو برفشانمش	114
غزل ۳۲۷ : چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش	77
غزل ۳۲۸ : رها نمی‌کند ایام در کنار منش	99
غزل ۳۲۹ : خوشست درد که باشد امید درمانش	107
غزل ۳۳۰ : زینهار از دهان خندانش	95
غزل ۳۳۱ : هر که هست التفات بر جانش	87
غزل ۳۳۲ : هر که سودای تو دارد چه غم از هر که جهانش	83
غزل ۳۳۳ : خطا کردی به قول دشمنان گوش	112
غزل ۳۳۴ : قیامت باشد آن قامت در آغوش	90
غزل ۳۳۵ : یکی را دست حسرت بر بناگوش	93
غزل ۳۳۶ : رفتی و نمی‌شوی فراموش	65
غزل ۳۳۷ : گر یکی از عشق برآرد خروش	144
غزل ۳۳۸ : دلی که دید که غایب شدست از این درویش	118
غزل ۳۳۹ : گردن افراشته‌ام بر فلک از طالع خویش	127
غزل ۳۴۰ : هر کسی را هوسی در سر و کاری در پیش	63
غزل ۳۴۱ : گرم قبول کنی ور برانی از بر خویش	94
غزل ۳۴۲ : یار بیگانه نگیرد هر که دارد یار خویش	106
غزل ۳۴۳ : به عمر خویش ندیدم شبی که مرغ دلم	104
غزل ۳۴۴ : ساقی بده آن شراب گلرنگ	120
غزل ۳۴۵ : گرم بازآمدی محبوب سیم اندام سنگین دل	74
غزل ۳۴۶ : مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل	117
غزل ۳۴۷ : جزای آن که نگفتیم شکر روز وصال	91
غزل ۳۴۸ : چشم خدا بر تو ای بدیع شمایل	92
غزل ۳۴۹ : بی‌دل گمان مبر که نصیحت کند قبول	83
غزل ۳۵۰ : من ایستاده‌ام اینک به خدمتت مشغول	77
غزل ۳۵۱ : نشسته بودم و خاطر به خویشتن مشغول	84
غزل ۳۵۲ : جانان هزاران آفرین بر جانت از سر تا قدم	64
غزل ۳۵۳ : رفیق مهربان و یار همدم	90
غزل ۳۵۴ : وقت‌ها یک دم برآسودی تنم	65
غزل ۳۵۵ : انتبه قبل السحر یا ذالمنام	102
غزل ۳۵۶ : چو بلبل سحری برگرفت نوبت بام	86
غزل ۳۵۷ : حکایت از لب شیرین دهان سیم اندام	82
غزل ۳۵۸ : زهی سعادت من که‌م تو آمدی به سلام	99
غزل ۳۵۹ : ساقیا می ده که مرغ صبح بام	103
غزل ۳۶۰ : شمع بخواهد نشست بازنشین ای غلام	85
غزل ۳۶۱ : ماه چنین کس ندید خوش سخن و کش خرام	89
غزل ۳۶۲ : مرا دو دیده به راه و دو گوش بر پیغام	93
غزل ۳۶۳ : روزگاریست که سودازده روی توام	100
غزل ۳۶۴ : من اندر خود نمی‌یابم که روی از دوست برتابم	79
غزل ۳۶۵ : به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم	84
غزل ۳۶۶ : گو خلق بدانند که من عاشق و مستم	130
غزل ۳۶۷ : من خود ای ساقی از این شوق که دارم مستم	78
غزل ۳۶۸ : دل پیش تو و دیده به جای دگرستم	107
غزل ۳۶۹ : چو تو آمدی مرا بس که حدیث خویش گفتم	66
غزل ۳۷۰ : من همان روز که آن خال بدیدم گفتم	149
غزل ۳۷۱ : من از آن روز که دربند توام آزادم	88
غزل ۳۷۲ : عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم	127
غزل ۳۷۳ : هزار عهد بکردم که گرد عشق نگردم	1204	1
غزل ۳۷۴ : از در درآمدی و من از خود به درشدم	74
غزل ۳۷۵ : چنان در قید مهرت پای بندم	61
غزل ۳۷۶ : خرامان از درم بازآ کت از جان آرزومندم	127
غزل ۳۷۷ : شکست عهد مودت نگار دلبندم	84
غزل ۳۷۸ : من با تو نه مرد پنجه بودم	84
غزل ۳۷۹ : آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم	68
غزل ۳۸۰ : عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم	104
غزل ۳۸۱ : دو هفته می‌گذرد کان مه دوهفته ندیدم	121
غزل ۳۸۲ : من چون تو به دلبری ندیدم	76
غزل ۳۸۳ : می‌روم وز سر حسرت به قفا می‌نگرم	140
غزل ۳۸۴ : نرفت تا تو برفتی خیالت از نظرم	93
غزل ۳۸۵ : یک امشبی که در آغوش شاهد شکرم	113
غزل ۳۸۶ : شب دراز به امید صبح بیدارم	427
غزل ۳۸۷ : من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم	90
غزل ۳۸۸ : منم این بی تو که پروای تماشا دارم	80
غزل ۳۸۹ : باز از شراب دوشین در سر خمار دارم	132
غزل ۳۹۰ : نه دسترسی به یار دارم	126
غزل ۳۹۱ : من اگر نظر حرامست بسی گناه دارم	120
غزل ۳۹۲ : من دوست می‌دارم جفا کز دست جانان می‌برم	65
غزل ۳۹۳ : گر به رخسار چو ماهت صنما می‌نگرم	75
غزل ۳۹۴ : به خدا اگر بمیرم که دل از تو برنگیرم	96
غزل ۳۹۵ : گر من ز محبتت بمیرم	88
غزل ۳۹۶ : من این طمع نکنم کز تو کام برگیرم	80
غزل ۳۹۷ : از تو با مصلحت خویش نمی‌پردازم	112
غزل ۳۹۸ : نظر از مدعیان بر تو نمی‌اندازم	58
غزل ۳۹۹ : خنک آن روز که در پای تو جان اندازم	108
غزل ۴۰۰ : وه که در عشق چنان می‌سوزم	114
غزل ۴۰۱ : یک روز به شیدایی در زلف تو آویزم	77
غزل ۴۰۲ : من بی‌مایه که باشم که خریدار تو باشم	113
غزل ۴۰۳ : در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم	87
غزل ۴۰۴ : غم زمانه خورم یا فراق یار کشم	91
غزل ۴۰۵ : هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم	92
غزل ۴۰۶ : بار فراق دوستان بس که نشست بر دلم	97
غزل ۴۰۷ : تا تو به خاطر منی کس نگذشت بر دلم	131
غزل ۴۰۸ : امروز مبارکست فالم	93
غزل ۴۰۹ : تا خبر دارم از او بی‌خبر از خویشتنم	95
غزل ۴۱۰ : چشم که بر تو می‌کنم چشم حسود می‌کنم	100
غزل ۴۱۱ : گر تیغ برکشد که محبان همی‌زنم	119
غزل ۴۱۲ : آن دوست که من دارم وان یار که من دانم	90
غزل ۴۱۳ : آن نه رویست که من وصف جمالش دانم	103
غزل ۴۱۴ : اگر دستم رسد روزی که انصاف از تو بستانم	73
غزل ۴۱۵ : ای مرهم ریش و مونس جانم	57
غزل ۴۱۶ : بس که در منظر تو حیرانم	94
غزل ۴۱۷ : سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم	89
غزل ۴۱۸ : گر دست دهد هزار جانم	98
غزل ۴۱۹ : مرا تا نقره باشد می‌فشانم	104
غزل ۴۲۰ : ما همه چشمیم و تو نور ای صنم	114
غزل ۴۲۱ : چون من به نفس خویشتن این کار می‌کنم	105
غزل ۴۲۲ : آن کس که از او صبر محالست و سکونم	94
غزل ۴۲۳ : ز دستم بر نمی‌خیزد که یک دم بی تو بنشینم	62
غزل ۴۲۴ : من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم	87
غزل ۴۲۵ : منم یا رب در این دولت که روی یار می‌بینم	101
غزل ۴۲۶ : دلم تا عشقباز آمد در او جز غم نمی‌بینم	75
غزل ۴۲۷ : من از این جا به ملامت نروم	100
غزل ۴۲۸ : نه از چینم حکایت کن نه از روم	89
غزل ۴۲۹ : تو مپندار کز این در به ملامت بروم	110
غزل ۴۳۰ : به تو مشغول و با تو همراهم	123
غزل ۴۳۱ : امشب آن نیست که در خواب رود چشم ندیم	118
غزل ۴۳۲ : ما دگر کس نگرفتیم به جای تو ندیم	120
غزل ۴۳۳ : ما به روی دوستان از بوستان آسوده‌ایم	91
غزل ۴۳۴ : ما در خلوت به روی خلق ببستیم	117
غزل ۴۳۵ : ای سروبالای سهی کز صورت حال آگهی	113
غزل ۴۳۶ : عمرها در پی مقصود به جان گردیدیم	83
غزل ۴۳۷ : بگذار تا مقابل روی تو بگذریم	185
غزل ۴۳۸ : ما دل دوستان به جان بخریم	99
غزل ۴۳۹ : ما گدایان خیل سلطانیم	129
غزل ۴۴۰ : کاش کان دلبر عیار که من کشته اویم	100
غزل ۴۴۱ : عهد کردیم که بی دوست به صحرا نرویم	112
غزل ۴۴۲ : گر غصه روزگار گویم	74
غزل ۴۴۳ : بکن چندان که خواهی جور بر من	114
غزل ۴۴۴ : یا رب آن رویست یا برگ سمن	119
غزل ۴۴۵ : در وصف نیاید که چه شیرین دهنست آن	111
غزل ۴۴۶ : ای کودک خوبروی حیران	108
غزل ۴۴۷ : برخیز که می‌رود زمستان	77
غزل ۴۴۸ : خوشا و خرما وقت حبیبان	99
غزل ۴۴۹ : چه خوشست بوی عشق از نفس نیازمندان	72
غزل ۴۵۰ : بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران	113
غزل ۴۵۱ : دو چشم مست میگونت ببرد آرام هشیاران	98
غزل ۴۵۲ : فراق دوستانش باد و یاران	100
غزل ۴۵۳ : سخت به ذوق می‌دهد باد ز بوستان نشان	93
غزل ۴۵۴ : دیگر به کجا می‌رود این سرو خرامان	64
غزل ۴۵۵ : خفته خبر ندارد سر بر کنار جانان	110
غزل ۴۵۶ : ما نتوانیم و عشق پنجه درانداختن	138
غزل ۴۵۷ : چند بشاید به صبر دیده فرودوختن	94
غزل ۴۵۸ : گر متصور شدی با تو درآمیختن	98
غزل ۴۵۹ : نبایستی هم اول مهر بستن	107
غزل ۴۶۰ : خلاف دوستی کردن به ترک دوستان گفتن	116
غزل ۴۶۱ : سهل باشد به ترک جان گفتن	76
غزل ۴۶۲ : طوطی نگوید از تو دلاویزتر سخن	63
غزل ۴۶۳ : چه خوش بود دو دلارام دست در گردن	97
غزل ۴۶۴ : دست با سرو روان چون نرسد در گردن	53
غزل ۴۶۵ : میان باغ حرامست بی تو گردیدن	75
غزل ۴۶۶ : تا کی ای جان اثر وصل تو نتوان دیدن	72
غزل ۴۶۷ : آخر نگهی به سوی ما کن	138
غزل ۴۶۸ : چشم اگر با دوست داری گوش با دشمن مکن	83
غزل ۴۶۹ : گواهی امینست بر درد من	100
غزل ۴۷۰ : ای روی تو راحت دل من	102
غزل ۴۷۱ : وه که جدا نمی‌شود نقش تو از خیال من	82
غزل ۴۷۲ : ای به دیدار تو روشن چشم عالم بین من	75
غزل ۴۷۳ : دی به چمن برگذشت سرو سخنگوی من	87
غزل ۴۷۴ : نشان بخت بلندست و طالع میمون	100
غزل ۴۷۵ : بهست آن یا زنخ یا سیب سیمین	105
غزل ۴۷۶ : صبحم از مشرق برآمد باد نوروز از یمین	73
غزل ۴۷۷ : چه روی و موی و بناگوش و خط و خالست این	86
غزل ۴۷۸ : ای چشم تو دلفریب و جادو	76
غزل ۴۷۹ : من از دست کمانداران ابرو	128
غزل ۴۸۰ : گفتم به عقل پای برآرم ز بند او	97
غزل ۴۸۱ : صید بیابان عشق چون بخورد تیر او	99
غزل ۴۸۲ : هر که به خویشتن رود ره نبرد به سوی او	110
غزل ۴۸۳ : راستی گویم به سروی ماند این بالای تو	98
غزل ۴۸۴ : بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو	73
غزل ۴۸۵ : ای طراوت برده از فردوس اعلا روی تو	102
غزل ۴۸۶ : آن سرو ناز بین که چه خوش می‌رود به راه	106
غزل ۴۸۷ : پنجه با ساعد سیمین که نیندازی به	93
غزل ۴۸۸ : ای که شمشیر جفا بر سر ما آخته‌ای	135
غزل ۴۸۹ : ای رخ چون آینه افروخته	127
غزل ۴۹۰ : ای که ز دیده غایبی در دل ما نشسته‌ای	123
غزل ۴۹۱ : حناست آن که ناخن دلبند رشته‌ای	86
غزل ۴۹۲ : ای باغ حسن چون تو نهالی نیافته	107
غزل ۴۹۳ : سرمست بتی لطیف ساده	105
غزل ۴۹۴ : ای یار جفاکرده پیوندبریده	94
غزل ۴۹۵ : می‌برزند ز مشرق شمع فلک زبانه	79
غزل ۴۹۶ : ای صورتت ز گوهر معنی خزینه‌ای	83
غزل ۴۹۷ : خلاف سرو را روزی خرامان سوی بستان آی	92
غزل ۴۹۸ : قیمت گل برود چون تو به گلزار آیی	87
غزل ۴۹۹ : خرم آن روز که چون گل به چمن بازآیی	264
غزل ۵۰۰ : تا کیم انتظار فرمایی	68
غزل ۵۰۱ : تو از هر در که بازآیی بدین خوبی و زیبایی	141
غزل ۵۰۲ : تو با این لطف طبع و دلربایی	81
غزل ۵۰۳ : تو پری زاده ندانم ز کجا می‌آیی	97
غزل ۵۰۴ : چه رویست آن که دیدارش ببرد از من شکیبایی	87
غزل ۵۰۵ : خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی	118
غزل ۵۰۶ : دریچه‌ای ز بهشتش به روی بگشایی	120
غزل ۵۰۷ : گرم راحت رسانی ور گزایی	103
غزل ۵۰۸ : مشتاق توام با همه جوری و جفایی	114
غزل ۵۰۹ : من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی	97
غزل ۵۱۰ : نه من تنها گرفتارم به دام زلف زیبایی	112
غزل ۵۱۱ : هر کس به تماشایی رفتند به صحرایی	88
غزل ۵۱۲ : همه چشمیم تا برون آیی	98
غزل ۵۱۳ : ای ولوله عشق تو بر هر سر کویی	86
غزل ۵۱۴ : ای خسته دلم در خم چوگان تو گویی	79
غزل ۵۱۵ : چه جرم رفت که با ما سخن نمی‌گویی	112
غزل ۵۱۶ : کدام کس به تو ماند که گویمت که چنویی	96
غزل ۵۱۷ : ای حسن خط از دفتر اخلاق تو بابی	105
غزل ۵۱۸ : تو خون خلق بریزی و روی درتابی	101
غزل ۵۱۹ : سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی	127
غزل ۵۲۰ : که دست تشنه می‌گیرد به آبی	75
غزل ۵۲۱ : سل المصانع رکبا تهیم فی الفلوات	190
غزل ۵۲۲ : تو هیچ عهد نبستی که عاقبت نشکستی	158
غزل ۵۲۳ : همه عمر برندارم سر از این خمار مستی	64
غزل ۵۲۴ : یارا قدحی پر کن از آن داروی مستی	101
غزل ۵۲۵ : اگر مانند رخسارت گلی در بوستانستی	93
غزل ۵۲۶ : تعالی الله چه رویست آن که گویی آفتابستی	122
غزل ۵۲۷ : ای باد که بر خاک در دوست گذشتی	105
غزل ۵۲۸ : یاد می‌داری که با من جنگ در سر داشتی	107
غزل ۵۲۹ : سست پیمانا به یک ره دل ز ما برداشتی	92
غزل ۵۳۰ : ندیدمت که بکردی وفا بدان چه بگفتی	65
غزل ۵۳۱ : ای از بهشت جزوی و از رحمت آیتی	74
غزل ۵۳۲ : چون خراباتی نباشد زاهدی	79
غزل ۵۳۳ : ای باد بامدادی خوش می‌روی به شادی	225
غزل ۵۳۴ : دیدی که وفا به جا نیاوردی	111
غزل ۵۳۵ : مپرس از من که هیچم یاد کردی	106
غزل ۵۳۶ : مکن سرگشته آن دل را که دست آموز غم کردی	104
غزل ۵۳۷ : چه باز در دلت آمد که مهر برکندی	121
غزل ۵۳۸ : گفتم آهن دلی کنم چندی	81
غزل ۵۳۹ : نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پیوندی	145
غزل ۵۴۰ : خلاف شرط محبت چه مصلحت دیدی	122
غزل ۵۴۱ : مگر دگر سخن دشمنان نیوشیدی	73
غزل ۵۴۲ : آخر نگاهی بازکن وقتی که بر ما بگذری	118
غزل ۵۴۳ : ای برق اگر به گوشه آن بام بگذری	186
غزل ۵۴۴ : ای که بر دوستان همی‌گذری	89
غزل ۵۴۵ : بخت آیینه ندارم که در او می‌نگری	87
غزل ۵۴۶ : جور بر من می‌پسندد دلبری	97
غزل ۵۴۷ : خانه صاحب نظران می‌بری	100
غزل ۵۴۸ : دانی چه گفت مرا آن بلبل سحری	103
غزل ۵۴۹ : دانمت آستین چرا پیش جمال می‌بری	78
غزل ۵۵۰ : دیدم امروز بر زمین قمری	94
غزل ۵۵۱ : رفتی و همچنان به خیال من اندری	121
غزل ۵۵۲ : روی گشاده ای صنم طاقت خلق می‌بری	83
غزل ۵۵۳ : سرو بستانی تو یا مه یا پری	119
غزل ۵۵۴ : کس درنیامدست بدین خوبی از دری	116
غزل ۵۵۵ : گر برود به هر قدم در ره دیدنت سری	110
غزل ۵۵۶ : گر کنم در سر وفات سری	70
غزل ۵۵۷ : هرگز این صورت کند صورتگری	63
غزل ۵۵۸ : هر نوبتم که در نظر ای ماه بگذری	72
غزل ۵۵۹ : چون است حال بستان ای باد نوبهاری	71
غزل ۵۶۰ : خبر از عیش ندارد که ندارد یاری	97
غزل ۵۶۱ : خوش بود یاری و یاری بر کنار سبزه زاری	116
غزل ۵۶۲ : دو چشم مست تو برداشت رسم هشیاری	114
غزل ۵۶۳ : عمری به بوی یاری کردیم انتظاری	64
غزل ۵۶۴ : مرا دلیست گرفتار عشق دلداری	96
غزل ۵۶۵ : من از تو روی نپیچم گرم بیازاری	94
غزل ۵۶۶ : نه تو گفتی که به جای آرم و گفتم که نیاری	98
غزل ۵۶۷ : اگر به تحفه جانان هزار جان آری	100
غزل ۵۶۸ : کس از این نمک ندارد که تو ای غلام داری	102
غزل ۵۶۹ : حدیث یا شکرست آن که در دهان داری	104
غزل ۵۷۰ : هرگز نبود سرو به بالا که تو داری	60
غزل ۵۷۱ : تو اگر به حسن دعوی بکنی گواه داری	83
غزل ۵۷۲ : این چه رفتارست کارامیدن از من می‌بری	84
غزل ۵۷۳ : تو در کمند نیفتاده‌ای و معذوری	84
غزل ۵۷۴ : ما بی تو به دل برنزدیم آب صبوری	80
غزل ۵۷۵ : هر سلطنت که خواهی می‌کن که دلپذیری	81
غزل ۵۷۶ : اگر گلاله مشکین ز رخ براندازی	62
غزل ۵۷۷ : امیدوارم اگر صد رهم بیندازی	101
غزل ۵۷۸ : تو خود به صحبت امثال ما نپردازی	103
غزل ۵۷۹ : تا کی ای آتش سودا به سرم برخیزی	73
غزل ۵۸۰ : گر درون سوخته‌ای با تو برآرد نفسی	77
غزل ۵۸۱ : همی‌زنم نفس سرد بر امید کسی	69
غزل ۵۸۲ : یار گرفته‌ام بسی چون تو ندیده‌ام کسی	97
غزل ۵۸۳ : ما سپر انداختیم گر تو کمان می‌کشی	89
غزل ۵۸۴ : هرگز آن دل بنمیرد که تو جانش باشی	103
غزل ۵۸۵ : اگر تو پرده بر این زلف و رخ نمی‌پوشی	91
غزل ۵۸۶ : به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی	130
غزل ۵۸۷ : به قلم راست نیاید صفت مشتاقی	97
غزل ۵۸۸ : عمرم به آخر آمد عشقم هنوز باقی	84
غزل ۵۸۹ : دل دیوانگیم هست و سر ناباکی	111
غزل ۵۹۰ : عشق جانان در جهان هرگز نبودی کاشکی	61
غزل ۵۹۱ : سخت زیبا می‌روی یک بارگی	112
غزل ۵۹۲ : روی بپوش ای قمر خانگی	83
غزل ۵۹۳ : بسم از هوا گرفتن که پری نماند و بالی	89
غزل ۵۹۴ : ترحم ذلتی یا ذا المعالی	89
غزل ۵۹۵ : هرگز حسد نبردم بر منصبی و مالی	73
غزل ۵۹۶ : مرا تو جان عزیزی و یار محترمی	95
غزل ۵۹۷ : بسیار سفر باید تا پخته شود خامی	89
غزل ۵۹۸ : تو کدامی و چه نامی که چنین خوب خرامی	71
غزل ۵۹۹ : چون تنگ نباشد دل مسکین حمامی	70
غزل ۶۰۰ : صاحب نظر نباشد دربند نیک نامی	108
غزل ۶۰۱ : ای دریغا گر شبی در بر خرابت دیدمی	161
غزل ۶۰۲ : آسوده خاطرم که تو در خاطر منی	110
غزل ۶۰۳ : اگر تو میل محبت کنی و گر نکنی	124
غزل ۶۰۴ : زنده بی دوست خفته در وطنی	109
غزل ۶۰۵ : سروقدی میان انجمنی	106
غزل ۶۰۶ : کس نگذشت در دلم تا تو به خاطر منی	94
غزل ۶۰۷ : من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی	109
غزل ۶۰۸ : ای سرو حدیقه معانی	105
غزل ۶۰۹ : بر آنم گر تو بازآیی که در پایت کنم جانی	129
غزل ۶۱۰ : بنده‌ام گر به لطف می‌خوانی	96
غزل ۶۱۱ : بهار آمد که هر ساعت رود خاطر به بستانی	72
غزل ۶۱۲ : جمعی که تو در میان ایشانی	104
غزل ۶۱۳ : ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی	74
غزل ۶۱۴ : کبر یک سو نه اگر شاهد درویشانی	91
غزل ۶۱۵ : ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی	73
غزل ۶۱۶ : نگویم آب و گلست آن وجود روحانی	108
غزل ۶۱۷ : نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی	117
غزل ۶۱۸ : همه کس را تن و اندام و جمالست و جوانی	98
غزل ۶۱۹ : چرا به سرکشی از من عنان بگردانی	105
غزل ۶۲۰ : فرخ صباح آن که تو بر وی نظر کنی	139
رباعی شمارهٔ ۱ : هر ساعتم اندرون بجوشد خون را	121	1
رباعی شمارهٔ ۲ : عشاق به درگهت اسیرند بیا	202
رباعی شمارهٔ ۳ : ای چشم تو مست خواب و سرمست شراب	107
رباعی شمارهٔ ۴ : چون دل ز هوای دوست نتوان پرداخت	139
رباعی شمارهٔ ۵ : دل می‌رود و دیده نمی‌شاید دوخت	80
رباعی شمارهٔ ۶ : روزی گفتی شبی کنم دلشادت	299	1
رباعی شمارهٔ ۷ : صد بار بگفتم به غلامان درت	118
رباعی شمارهٔ ۸ : آن یار که عهد دوستاری بشکست	117
غزل ۶۲۱ : سرو ایستاده به چو تو رفتار می‌کنی	99
غزل ۶۲۲ : چشم رضا و مرحمت بر همه باز می‌کنی	140
غزل ۶۲۳ : دیدار می‌نمایی و پرهیز می‌کنی	102
غزل ۶۲۴ : روزی به زنخدانت گفتم به سیمینی	89
غزل ۶۲۵ : شبست و شاهد و شمع و شراب و شیرینی	105
غزل ۶۲۶ : امروز چنانی ای پری روی	72
غزل ۶۲۷ : خواهم اندر پایش افتادن چو گوی	133
غزل ۶۲۸ : تا کی روم از عشق تو شوریده به هر سوی	91
غزل ۶۲۹ : گل است آن یاسمن یا ماه یا روی	478
غزل ۶۳۰ : مرحبا ای نسیم عنبربوی	64
غزل ۶۳۱ : وقت آن آمد که خوش باشد کنار سبزه جوی	103
غزل ۶۳۲ : سرو سیمینا به صحرا می‌روی	65
غزل ۶۳۳ : ای باد صبحدم خبر دلستان بگوی	88
غزل ۶۳۴ : ای که به حسن قامتت سرو ندیده‌ام سهی	101
غزل ۶۳۵ : اگرم حیات بخشی و گرم هلاک خواهی	140
غزل ۶۳۶ : نشنیده‌ام که ماهی بر سر نهد کلاهی	79
غزل ۶۳۷ : ندانم از من خسته جگر چه می‌خواهی	93
رباعی شمارهٔ ۹ : شبها گذرد که دیده نتوانم بست	105
رباعی شمارهٔ ۱۰ : هشیار سری بود ز سودای تو مست	83
رباعی شمارهٔ ۱۱ : گر زحمت مردمان این کوی از ماست	91
رباعی شمارهٔ ۱۲ : وه وه که قیامتست این قامت راست	86
رباعی شمارهٔ ۱۳ : سرو از قدت اندازهٔ بالا بردست	80
رباعی شمارهٔ ۱۴ : امشب که حضور یار جان افروزست	100
رباعی شمارهٔ ۱۵ : آن شب که تو در کنار مایی روزست	95
رباعی شمارهٔ ۱۶ : گویند هوای فصل آزار خوشست	411
رباعی شمارهٔ ۱۷ : خیزم بروم چو صبر نامحتملست	144
رباعی شمارهٔ ۱۸ : آن ماه که گفتی ملک رحمانست	175
رباعی شمارهٔ ۱۹ : آن سست وفا که یار دل سخت منست	90
رباعی شمارهٔ ۲۰ : از بس که بیازرد دل دشمن و دوست	139
رباعی شمارهٔ ۲۱ : ای در دل من رفته چو خون در رگ و پوست	103
رباعی شمارهٔ ۲۲ : چون حال بدم در نظر دوست نکوست	135
رباعی شمارهٔ ۲۳ : غازی ز پی شهادت اندر تک و پوست	335
رباعی شمارهٔ ۲۴ : گر دل به کسی دهند باری به تو دوست	116
رباعی شمارهٔ ۲۵ : گر زخم خورم ز دست چون مرهم دوست	585	1
رباعی شمارهٔ ۲۶ : گویند رها کنش که یاری بدخوست	94
رباعی شمارهٔ ۲۷ : شب نیست که چشمم آرزومند تو نیست	731
رباعی شمارهٔ ۲۸ : با دوست چنانکه اوست می‌باید داشت	103
رباعی شمارهٔ ۲۹ : بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت	109
رباعی شمارهٔ ۳۰ : روی تو به فال دارم ای حور نژاد	104
رباعی شمارهٔ ۳۱ : تو هرچه بپوشی به تو زیبا گردد	102
رباعی شمارهٔ ۳۲ : نوروز که سیل در کمر می‌گردد	224
رباعی شمارهٔ ۳۳ : کس عهد وفا چنانکه پروانهٔ خرد	96
رباعی شمارهٔ ۳۴ : دستارچه‌ای کان بت دلبر دارد	105
رباعی شمارهٔ ۳۵ : گر باد ز گل حسن شبابش ببرد	110
رباعی شمارهٔ ۳۶ : کس نیست که غم از دل ما داند برد	95
رباعی شمارهٔ ۳۷ : هر وقت که بر من آن پسر می‌گذرد	83
رباعی شمارهٔ ۳۸ : خالی که مرا عاجز و محتال بکرد	164
رباعی شمارهٔ ۳۹ : چون بخت به تدبیر نکو نتوان کرد	90
رباعی شمارهٔ ۴۰ : شمع ارچه به گریه جانگدازی می‌کرد	85
رباعی شمارهٔ ۴۱ : ای باد چو عزم آن زمین خواهی کرد	157
رباعی شمارهٔ ۴۲ : آن دوست که آرام دل ما باشد	124
رباعی شمارهٔ ۴۳ : آن را که جمال ماه پیکر باشد	83
رباعی شمارهٔ ۴۴ : آن را که نظر به سوی هر کس باشد	88
رباعی شمارهٔ ۴۵ : هر سرو که در بسیط عالم باشد	168
رباعی شمارهٔ ۴۶ : گر دست تو در خون روانم باشد	95
رباعی شمارهٔ ۴۷ : بیچاره کسی که بر تو مفتون باشد	152
رباعی شمارهٔ ۴۸ : آهو بره را که شیر در پی باشد	85
رباعی شمارهٔ ۴۹ : ما را به چه روی از تو صبوری باشد	104
رباعی شمارهٔ ۵۰ : مشنو که مرا از تو صبوری باشد	113
رباعی شمارهٔ ۵۱ : آن خال حسن که دیدمی خالی شد	99
رباعی شمارهٔ ۵۲ : دانی که چرا بر دهنم راز آمد	105
رباعی شمارهٔ ۵۳ : روزی نظرش بر من درویش آمد	75
رباعی شمارهٔ ۵۴ : گفتم شب وصل و روز تعطیل آمد	115
رباعی شمارهٔ ۵۵ : وقت گل و روز شادمانی آمد	148
رباعی شمارهٔ ۵۶ : در چشم من آمد آن سهی سرو بلند	98
رباعی شمارهٔ ۵۷ : در خرقهٔ توبه آمدم روزی چند	95
رباعی شمارهٔ ۵۸ : گویند مرو در پی آن سرو بلند	177
رباعی شمارهٔ ۵۹ : کس با تو عدو محاربت نتواند	92
رباعی شمارهٔ ۶۰ : آنان که پریروی و شکر گفتارند	153
رباعی شمارهٔ ۶۱ : آن کودک لشکری که لشکر شکند	112
رباعی شمارهٔ ۶۲ : کس عیب نظر باختن ما نکند	137
رباعی شمارهٔ ۶۳ : مجنون اگر احتمال لیلی نکند	117
رباعی شمارهٔ ۶۴ : آن درد ندارم که طبیبان دانند	101
رباعی شمارهٔ ۶۵ : مردان نه بهشت و رنگ و بو می‌خواهند	153
رباعی شمارهٔ ۶۶ : هر چند که عیبم از قفا می‌گویند	88
رباعی شمارهٔ ۶۷ : با دوست به گرمابه درم خلوت بود	143
رباعی شمارهٔ ۶۸ : من دوش قضا یار و قدر پشتم بود	146
رباعی شمارهٔ ۶۹ : داد طرب از عمر بده تا برود	73
رباعی شمارهٔ ۷۰ : سودای تو از سرم به در می‌نرود	90
رباعی شمارهٔ ۷۱ : من گر سگکی زان تو باشم چه شود؟	87
رباعی شمارهٔ ۷۲ : چون صورت خویشتن در آیینه بدید	95
رباعی شمارهٔ ۷۳ : گر تیر جفای دشمنان می‌آید	77
رباعی شمارهٔ ۷۴ : من چاکر آنم که دلی برباید	90
رباعی شمارهٔ ۷۵ : این ریش تو سخت زود برمی‌آید	118
رباعی شمارهٔ ۷۶ : امشب نه بیاض روز برمی‌آید	107
رباعی شمارهٔ ۷۷ : هرچند که هست عالم از خوبان پر	93
رباعی شمارهٔ ۷۸ : بستان رخ تو گلستان آرد بار	138
رباعی شمارهٔ ۷۹ : از هرچه کنی مرهم ریش اولیتر	139
رباعی شمارهٔ ۸۰ : ای دست جفای تو چو زلف تو دراز	89
رباعی شمارهٔ ۸۱ : تا سر نکنم در سرت ای مایهٔ ناز	86
رباعی شمارهٔ ۸۲ : نامردم اگر زنم سر از مهر تو باز	98
رباعی شمارهٔ ۸۳ : ای ماه شب‌افروز شبستان‌افروز	122
رباعی شمارهٔ ۸۴ : یا روی به کنج خلوت آور شب و روز	202
رباعی شمارهٔ ۸۵ : رویی که نخواستم که بیند همه کس	103
رباعی شمارهٔ ۸۶ : گر بیخبران و عیبگویان از پس	81
رباعی شمارهٔ ۸۷ : منعم که به عیش می‌رود روز و شبش	125
رباعی شمارهٔ ۸۸ : نونیست کشیده عارض موزونش	114
رباعی شمارهٔ ۸۹ : گویند مرا صوابرایان به هوش	97
رباعی شمارهٔ ۹۰ : همسایه که میل طبع بینی سویش	154
رباعی شمارهٔ ۹۱ : یا همچو همای بر من افکن پر خویش	80
رباعی شمارهٔ ۹۲ : ای بی‌تو فراخای جهان بر ما تنگ	103
رباعی شمارهٔ ۹۳ : گر دست دهد دولت ایام وصال	119
رباعی شمارهٔ ۹۴ : خود را به مقام شیر می‌دانستم	208
رباعی شمارهٔ ۹۵ : خورشید رخا من به کمند تو درم	98
رباعی شمارهٔ ۹۶ : هر سروقدی که بگذرد در نظرم	104
رباعی شمارهٔ ۹۷ : شبهای دراز بیشتر بیدارم	118
رباعی شمارهٔ ۹۸ : از جملهٔ بندگان منش بنده‌ترم	77
رباعی شمارهٔ ۹۹ : خیزم که نماند بیش ازین تدبیرم	111
رباعی شمارهٔ ۱۰۰ : گر بر رگ جان ز شستت آید تیرم	99
رباعی شمارهٔ ۱۰۱ : آن دوست که دیدنش بیارید چشم	143
رباعی شمارهٔ ۱۰۲ : آن رفته که بود دل بدو مشغولم	94
رباعی شمارهٔ ۱۰۳ : مندیش که سست عهد و بدپیمانم	104
رباعی شمارهٔ ۱۰۴ : من بندهٔ بالای تو شمشاد تنم	89
رباعی شمارهٔ ۱۰۵ : هر گه که نظر بر گل رویت فکنم	76
رباعی شمارهٔ ۱۰۶ : آرام دل خویش نجویم چه کنم؟	122
رباعی شمارهٔ ۱۰۷ : گفتم که دگر چشم به دلبر نکنم	87
رباعی شمارهٔ ۱۰۸ : من با تو سکون نگیرم و خو نکنم	85
رباعی شمارهٔ ۱۰۹ : خیزم قد و بالای چو حورش بینم	106
رباعی شمارهٔ ۱۱۰ : می‌آیی و لطف و کرمت می‌بینم	107
رباعی شمارهٔ ۱۱۱ : چون می‌کشد آن طیرهٔ خورشید و مهم	73
رباعی شمارهٔ ۱۱۲ : من با دگری دست به پیمان ندهم	146
رباعی شمارهٔ ۱۱۳ : ما حاصل عمری به دمی بفروشیم	97
رباعی شمارهٔ ۱۱۴ : بگذشت بر آب چشم همچون جویم	84
رباعی شمارهٔ ۱۱۵ : یاران به سماع نای و نی جامه‌دران	118
رباعی شمارهٔ ۱۱۶ : یرلیغ ده ای خسرو خوبان جهان	85
رباعی شمارهٔ ۱۱۷ : من خاک درش به دیده خواهم رفتن	116
رباعی شمارهٔ ۱۱۸ : مه را ز فلک به طرف بام آوردن	154
رباعی شمارهٔ ۱۱۹ : در دیده به جای سرمه سوزن دیدن	92
رباعی شمارهٔ ۱۲۰ : ای دوست گرفته بر سر ما دشمن	89
رباعی شمارهٔ ۱۲۱ : ای دست تو آتش زده در خرمن من	97
رباعی شمارهٔ ۱۲۲ : آن لطف که در شمایل اوست ببین	155
رباعی شمارهٔ ۱۲۳ : چون جاه و جلال و حسن و رنگ آمد و بو	97
رباعی شمارهٔ ۱۲۴ : یک روز به اتفاق صحرا من و تو	131
رباعی شمارهٔ ۱۲۵ : ما را نه ترنج از تو مرادست نه به	145
رباعی شمارهٔ ۱۲۶ : نه سرو توان گفت و نه خورشید و نه ماه	158
رباعی شمارهٔ ۱۲۷ : ای کاش نکردمی نگاه از دیده	95
رباعی شمارهٔ ۱۲۸ : ای بی‌رخ تو چو لاله‌زارم دیده	88
رباعی شمارهٔ ۱۲۹ : ای مطرب ازان حریف پیغامی ده	99
رباعی شمارهٔ ۱۳۰ : ای راهروان را گذر از کوی تو نه	117
رباعی شمارهٔ ۱۳۱ : هرگز بود آدمی بدین زیبایی؟	94
رباعی شمارهٔ ۱۳۲ : گیرم که به فتوای خردمندی و رای	130
رباعی شمارهٔ ۱۳۳ : کی دانستم که بیخطا برگردی؟	105
رباعی شمارهٔ ۱۳۴ : ای کاش که مردم آن صنم دیدندی	104
رباعی شمارهٔ ۱۳۵ : گفتم بکنم توبه ز صاحبنظری	192
رباعی شمارهٔ ۱۳۶ : هر روز به شیوه‌ای و لطفی دگری	90
رباعی شمارهٔ ۱۳۷ : ای بلبل خوش سخن چه شیرین نفسی	146
رباعی شمارهٔ ۱۳۸ : ای پیش تو لعبتان چینی حبشی	99
رباعی شمارهٔ ۱۳۹ : ماها همه شیرینی و لطف و نمکی	125
رباعی شمارهٔ ۱۴۰ : کردیم بسی جام لبالب خالی	114
رباعی شمارهٔ ۱۴۱ : در وهم نیاید که چه شیرین دهنی	93
رباعی شمارهٔ ۱۴۲ : گر کام دل از زمانه تصویر کنی	101
رباعی شمارهٔ ۱۴۳ : ای کودک لشکری که لشکر شکنی	125
رباعی شمارهٔ ۱۴۴ : ای مایهٔ درمان نفسی ننشینی	88
رباعی شمارهٔ ۱۴۵ : گر دشمن من به دوستی بگزینی	111
رباعی شمارهٔ ۱۴۶ : گر دولت و بخت باشد و روزبهی	105
قطعه شمارهٔ ۱ : متی حللت به شیراز یا نسیم الصبح	166
قطعه شمارهٔ ۲ : گر مرا بی‌تو در بهشت برند	253
قطعه شمارهٔ ۳ : گفتم چه کرده‌ام که نگاهم نمی‌کنی؟	129
قطعه شمارهٔ ۴ - پیداست که آخرالزمان است! : آشفتن چشمهای مستت	130
قطعه شمارهٔ ۵ : خوب را گو پلاس در بر کن	79
قطعه شمارهٔ ۶ : در قطرهٔ باران بهاری چه توان گفت؟	170
قطعه شمارهٔ ۷ - سعدی از معشوق به ممدوح نمی‌پردازد : سخن عشق حرامست بر آن بیهده گوی	131
قطعه شمارهٔ ۸ : من بگویم ندیده‌ام دهنی	72
قطعه شمارهٔ ۹ : کوه عنبر نشسته بر زنخش	101
قطعه شمارهٔ ۱۰ : تو آن نه‌ای که به جور از تو روی برپیچند	206
قطعه شمارهٔ ۱۱ : بس ای غلام بدیع‌الجمال شیرین‌کار	77
قطعه شمارهٔ ۱۲ : آن پریروی که از مرد و زن و پیر و جوان	108
قطعه شمارهٔ ۱۳ : مرا به صورت شاهد نظر حلال بود	67
قطعه شمارهٔ ۱۴ : شبی خواهم که پنهانت بگویم	132
قطعه شمارهٔ ۱۵ - تو از سنگ سخت‌تری! : هزار بوسه دهد بت‌پرست بر سنگی	107
قطعه شمارهٔ ۱۶ - از او بپرس! : کسی ملامتم از عشق روی او می‌کرد	92
قطعه شمارهٔ ۱۷ - کاه و کهربا : چند گویی که مهر ازو بردار	95
قطعه شمارهٔ ۱۸ - سیه گلیم : بر آن گلیم سیاهم حسد همی آید	97
قطعه شمارهٔ ۱۹ : گفتم به ره ببینم و دامن بگیرمش	85
قطعه شمارهٔ ۲۰ : وه که چه آزار بود من از مهر تو	160
تکه ۱ : ز حد بگذشت مشتاقی و صبر اندر غمت یارا	134
تکه ۲ : می‌ندانم چکنم چاره من این دستان را	78
تکه ۳ : ای مسلمانان فغان زان نرگس جادو فریب	98
تکه ۴ : قیامتست سفر کردن از دیار حبیب	92
ترجیع بند : ای سرو بلند قامت دوست	185
تکه ۵ : چشم تو طلسم جاودانست	166
تکه ۶ : حالم از شرح غمت افسانه ایست	252
تکه ۷ : خستهٔ تیغ فراقم سخت مشتاقم به غایت	76
تکه ۸ : می‌روم با درد و حسرت از دیارت خیر باد	183
تکه ۹ : ما ترک سر بگفتیم، تا دردسر نباشد	120
تکه ۱۰ : بخت و دولت به برم زآب روان باز آمد	114
تکه ۱۱ : رفت آن کم بر تو آبی بود	180
تکه ۱۲ : یاد دارم که روزگاری بود	83
تکه ۱۳ - خسرو من چون به بارگاه (برآید) : خسرو من چون به بارگاه برآید	109
تکه ۱۴ : باد بهاری وزید، از طرف مرغزار	96
تکه ۱۵ : ایا نسیم سحر بوی زلف یار بیار	117
تکه ۱۶ : اگر چه دل به کسی داد، جان ماست هنوز	220
تکه ۱۷ : چه درد دلست اینچه من درفتادم	130
تکه ۱۸ : من از تو هیچ نبریدم که هستی یار دلبندم	96
تکه ۱۹ : من این نامه که اکنون می‌نویسم	126
تکه ۲۰ : دیدی ای دل که دگر باره چه آمد پیشم	99
تکه ۲۱ : بیا بیا که ز عشقت چنان پریشانم	133
تکه ۲۲ : من خسته چون ندارم، نفسی قرار بی‌تو	91
تکه ۲۳ : ای یار ناسامان من از من چرا رنجیده‌ای؟	178
تکه ۲۴ : چنان خوب رویی بدان دلربایی	88
تکه ۲۵ : هر شبی با دلی و صد زاری	90
تکه ۲۶ - ترکیب بند : در عهد تو ای نگار دلبند	92
تکه ۲۷ - مفردات : می‌میرم و همچنان نظر بر چپ و راست	196