شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : احسنت و زه ای نگار زیبا	119
غزل شمارهٔ ۲ : جمالت کرد جانا هست ما را	166
غزل شمارهٔ ۳ : بندهٔ یک دل منم بند قبای ترا	96
غزل شمارهٔ ۴ : باز بر عاشق فروش آن سوسن آزاد را	131
غزل شمارهٔ ۵ : باز تابی در ده آن زلفین عالم سوز را	139
غزل شمارهٔ ۶ : می ده ای ساقی که می به درد عشق آمیز را	124
غزل شمارهٔ ۷ : جاودان خدمت کنند آن چشم سحر آمیز را	89
غزل شمارهٔ ۸ : انعم‌الله صباح ای پسرا	141
غزل شمارهٔ ۹ : ساقیا می ده که جز می نشکند پرهیز را	130
غزل شمارهٔ ۱۰ : در ده پسرا می مروق را	116
غزل شمارهٔ ۱۱ : چند رنجانی نگارا این دل مشتاق را	94
غزل شمارهٔ ۱۲ : مرد بی حاصل نیابد یار با تحصیل را	83
غزل شمارهٔ ۱۳ : ساقیا دل شد پر از تیمار پر کن جام را	140
غزل شمارهٔ ۱۴ : ساقیا دانی که مخموریم در ده جام را	114
غزل شمارهٔ ۱۵ : من کیم کاندیشهٔ تو هم نفس باشد مرا	90
غزل شمارهٔ ۱۶ : نیست بی دیدار تو در دل شکیبایی مرا	189
غزل شمارهٔ ۱۷ : ای به بر کرده بی وفایی را	100
غزل شمارهٔ ۱۸ : مرحبا مرحبا برای هلالا	102
غزل شمارهٔ ۱۹ : ای همه خوبی در آغوش شما	72
غزل شمارهٔ ۲۰ : ای ز عشقت روح را آزارها	106
غزل شمارهٔ ۲۱ : ای از بنفشه ساخته بر گل مثالها	121
غزل شمارهٔ ۲۲ : ما باز دگر باره برستیم ز غمها	99
غزل شمارهٔ ۲۳ : فریاد از آن دو چشمک جادوی دلفریب	87
غزل شمارهٔ ۲۴ : از آن می خوردن عشقست دایم کار من هر شب	107
غزل شمارهٔ ۲۵ : ای لعبت صافی صفات ای خوشتر از آب حیات	103
غزل شمارهٔ ۲۶ : دوش مرا عشق تو ز جامه برانگیخت	77
غزل شمارهٔ ۲۷ : این رنگ نگر که زلفش آمیخت	68
غزل شمارهٔ ۲۸ : تا نقش خیال دوست با ماست	382
غزل شمارهٔ ۲۹ : از عشق روی دوست حدیثی به دست ماست	97
غزل شمارهٔ ۳۰ : ی مسلمانان مرا در عشق آن بت غیرتست	70
غزل شمارهٔ ۳۱ : ماهرویا در جهان آوازهٔ تست	63
غزل شمارهٔ ۳۲ : تا گل لعل روی بنمودست	100
غزل شمارهٔ ۳۳ : این چه جمالست و ناز کز تو در ایام تست	84
غزل شمارهٔ ۳۴ : تا هلاک عاشقان از طرهٔ شبرنگ تست	74
غزل شمارهٔ ۳۵ : ماه شب گمرهان عارض زیبای تست	132
غزل شمارهٔ ۳۶ : بر دوزخ هم کفر و هم ایمان تراست	98
غزل شمارهٔ ۳۷ : تا بدیدم بتکده بی بت دلم آتشکدست	95
غزل شمارهٔ ۳۸ : ای صنم در دلبری هم دست و هم دستان تراست	60
غزل شمارهٔ ۳۹ : هر زمان از عشق جانانم وفایی دیگرست	134
غزل شمارهٔ ۴۰ : راه عشق از روی عقل از بهر آن بس مشکلست	92
غزل شمارهٔ ۴۱ : ای پر در گوش من ز چنگت	117
غزل شمارهٔ ۴۲ : توبهٔ من جزع و لعل و زلف و رخسارت شکست	78
غزل شمارهٔ ۴۳ : زان چشم پر از خمار سرمست	82
غزل شمارهٔ ۴۴ : دوست چنان باید کان منست	100	1
غزل شمارهٔ ۴۵ : تا خیال آن بت قصاب در چشم من است	96
غزل شمارهٔ ۴۶ : ای جان جهان کبر تو هر روز فزونست	79
غزل شمارهٔ ۴۷ : ای پیک عاشقان گذری کن به بام دوست	93
غزل شمارهٔ ۴۸ : دارم سر خاک پایت ای دوست	146
غزل شمارهٔ ۴۹ : روی تو ای دلفروز گر نه چو ماهست	91
غزل شمارهٔ ۵۰ : گر تو پنداری که جز تو غمگسارم نیست هست	79
غزل شمارهٔ ۵۱ : گر تو پنداری ترا لطف خدایی نیست هست	81
غزل شمارهٔ ۵۲ : کار تو پیوسته آزارست گویی نیست هست	123
غزل شمارهٔ ۵۳ : ای ساقی می بیار پیوست	66
غزل شمارهٔ ۵۴ : سبب عاشقان نه نیکوییست	92
غزل شمارهٔ ۵۵ : نرگسین چشما به گرد نرگس تو تیر چیست	133
غزل شمارهٔ ۵۶ : ماه رویا گرد آن رخ زلف چون زنجیر چیست	92
غزل شمارهٔ ۵۷ : عشق بازیچه و حکایت نیست	172
غزل شمارهٔ ۵۸ : ای پسر عشق را بدایت نیست	165
غزل شمارهٔ ۵۹ : هر کرا درد بی نهایت نیست	126
غزل شمارهٔ ۶۰ : چون درد عاشقی به جهان هیچ درد نیست	87
غزل شمارهٔ ۶۱ : معشوقه از آن ظریفتر نیست	98
غزل شمارهٔ ۶۲ : جام می پر کن که بی جام میم انجام نیست	97
غزل شمارهٔ ۶۳ : جانا بجز از عشق تو دیگر هوسم نیست	99
غزل شمارهٔ ۶۴ : عشق رخ تو بابت هر مختصری نیست	133
غزل شمارهٔ ۶۵ : کار دل باز ای نگارینا ز بازی در گذشت	100
غزل شمارهٔ ۶۶ : سرگران از چشم دلبر دوش چون بر ما گذشت	63
غزل شمارهٔ ۶۷ : زینهاد این یادگار از دست رفت	85
غزل شمارهٔ ۶۸ : عشق ازین معشوقگان بی وفا دل بر گرفت	107
غزل شمارهٔ ۶۹ : هر آن روزی که باشم در خرابات	98
غزل شمارهٔ ۷۰ : تا سوی خرابات شد آن شاه خرابات	116
غزل شمارهٔ ۷۱ : چه خواهی کرد قرایی و طامات	95
غزل شمارهٔ ۷۲ : نخواهم من طریق و راه طامات	58
غزل شمارهٔ ۷۳ : گل به باغ آمده تقصیر چراست	84
غزل شمارهٔ ۷۴ : ای مستان خیزید که هنگام صبوحست	85
غزل شمارهٔ ۷۵ : رازی ز ازل در دل عشاق نهانست	226
غزل شمارهٔ ۷۶ : راه فقرست ای برادر فاقه در وی رفتنست	119
غزل شمارهٔ ۷۷ : دوش رفتم به سر کوی به نظارهٔ دوست	86
غزل شمارهٔ ۷۸ : اندر دل من عشق تو نور یقینست	88
غزل شمارهٔ ۷۹ : شور در شهر فگند آن بت زنارپرست	84
غزل شمارهٔ ۸۰ : در کوی ما که مسکن خوبان سعتریست	91
غزل شمارهٔ ۸۱ : ای سنایی خواجگی در عشق جانان شرط نیست	86
غزل شمارهٔ ۸۲ : هر که در راه عشق صادق نیست	103
غزل شمارهٔ ۸۳ : ساقیا می ده که جز می عشق را پدرام نیست	73
غزل شمارهٔ ۸۴ : در دل آن را که روشنایی نیست	95
غزل شمارهٔ ۸۵ : دان و آگه باش اگر شرطی نباشد با منت	89
غزل شمارهٔ ۸۶ : نگارینا دلم بردی خدایم بر تو داور باد	95
غزل شمارهٔ ۸۷ : معشوق به سامان شد تا باد چنین باد	133
غزل شمارهٔ ۸۸ : دوش یارم به بر خویش مرا بار نداد	97
غزل شمارهٔ ۸۹ : روزی دل من مرا نشان داد	75
غزل شمارهٔ ۹۰ : تا نگار من ز محفل پای در محمل نهاد	60
غزل شمارهٔ ۹۱ : این نه زلفست آنکه او بر عارض رخشان نهاد	78
غزل شمارهٔ ۹۲ : تا کی کنم از طرهٔ تو فریاد	70
غزل شمارهٔ ۹۳ : ایام چو من عاشق جانباز نیابد	93
غزل شمارهٔ ۹۴ : مرا عشق نگارینم چو آتش در جگر بندد	168
غزل شمارهٔ ۹۵ : کسی کاندر تو دل بندد همی بر خویشتن خندد	137
غزل شمارهٔ ۹۶ : آنکس که ز عاشقی خبر دارد	71
غزل شمارهٔ ۹۷ : دلم با عشق آن بت کار دارد	78
غزل شمارهٔ ۹۸ : آنرا که خدا از قلم لطف نگارد	88
غزل شمارهٔ ۹۹ : با من بت من تیغ جفا آخته دارد	85
غزل شمارهٔ ۱۰۰ : نور رخ تو قمر ندارد	121
غزل شمارهٔ ۱۰۱ : آنی که چو تو گردش ایام ندارد	103
غزل شمارهٔ ۱۰۲ : تا لب تو آنچه بهتر آن برد	99
غزل شمارهٔ ۱۰۳ : منم که دل نکنم ساعتی ز مهر تو سرد	84
غزل شمارهٔ ۱۰۴ : زلف پر تابت مرا در تاب کرد	92
غزل شمارهٔ ۱۰۵ : عاشقی تا در دل ما راه کرد	86
غزل شمارهٔ ۱۰۶ : سوال کرد دل من که دوست با تو چه کرد	86
غزل شمارهٔ ۱۰۷ : روی خوبت نهان چه خواهی کرد	86
غزل شمارهٔ ۱۰۸ : ناز را رویی بباید همچو ورد	120
غزل شمارهٔ ۱۰۹ : ای کم شده وفای تو این نیز بگذرد	82
غزل شمارهٔ ۱۱۰ : صحبت معشوق انتظار نیرزد	81
غزل شمارهٔ ۱۱۱ : عشق آن معشوق خوش بر عقل و بر ادراک زد	92
غزل شمارهٔ ۱۱۲ : خوبت آراست ای غلام ایزد	87
غزل شمارهٔ ۱۱۳ : زهی مه رخ زهی زیبا بنامیزد بنامیزد	98
غزل شمارهٔ ۱۱۴ : زهی چابک زهی شیرین بنامیزد بنامیزد	83
غزل شمارهٔ ۱۱۵ : چه رنگهاست که آن شوخ دیده نامیزد	61
غزل شمارهٔ ۱۱۶ : دگر گردی روا باشد دلم غمگین چرا باشد	114
غزل شمارهٔ ۱۱۷ : معشوق که او چابک و چالاک نباشد	80
غزل شمارهٔ ۱۱۸ : هر دل که قرین غم نباشد	75
غزل شمارهٔ ۱۱۹ : در مهر ماه زهدم و دینم خراب شد	120
غزل شمارهٔ ۱۲۰ : از دوست به هر جوری بیزار نباید شد	94
غزل شمارهٔ ۱۲۱ : دل به تحفه هر که او در منزل جانان کشد	70
غزل شمارهٔ ۱۲۲ : ما را ز مه عشق تو سالی دگر آمد	64
غزل شمارهٔ ۱۲۳ : بر مه از عنبر معشوق من چنبر کند	76
غزل شمارهٔ ۱۲۴ : گر شبی عشق تو بر تخت دلم شاهی کند	74
غزل شمارهٔ ۱۲۵ : وصال حالت اگر عاشقی حلال کند	94
غزل شمارهٔ ۱۲۶ : مردمان دوستی چنین نکنند	85
غزل شمارهٔ ۱۲۷ : گر سال عمر من به سر آید روا بود	89
غزل شمارهٔ ۱۲۸ : آفرین بادا بر آن کس کو ترا در بر بود	85
غزل شمارهٔ ۱۲۹ : چون دو زلفین تو کمند بود	70
غزل شمارهٔ ۱۳۰ : عاشق و یار یار باید بود	77
غزل شمارهٔ ۱۳۱ : هزار سال به امید تو توانم بود	112
غزل شمارهٔ ۱۳۲ : روی او ماهست اگر بر ماه مشک افشان بود	110
غزل شمارهٔ ۱۳۳ : از هر چه گمان بر دلم یار نه آن بود	85
غزل شمارهٔ ۱۳۴ : نور تا کیست که آن پردهٔ روی تو بود	96
غزل شمارهٔ ۱۳۵ : با او دلم به مهر و مودت یگانه بود	135
غزل شمارهٔ ۱۳۶ : هر کرا در دل خمار عشق و برنایی بود	88
غزل شمارهٔ ۱۳۷ : هر زمان از عشقت ای دلبر دل من خون شود	90
غزل شمارهٔ ۱۳۸ : ای یار بی تکلف ما را نبید باید	109
غزل شمارهٔ ۱۳۹ : ترا باری چو من گر یار باید	93
غزل شمارهٔ ۱۴۰ : تا رقم عاشقی در دلم آمد پدید	108
غزل شمارهٔ ۱۴۱ : لشکر شب رفت و صبح اندر رسید	103
غزل شمارهٔ ۱۴۲ : اقتدا بر عاشقان کن گر دلیلت هست درد	66
غزل شمارهٔ ۱۴۳ : معشوق مرا ره قلندر زد	77
غزل شمارهٔ ۱۴۴ : روزی بت من مست به بازار برآمد	79
غزل شمارهٔ ۱۴۵ : هر که در کوی خرابات مرا بار دهد	99
غزل شمارهٔ ۱۴۶ : دوش ما را در خراباتی شب معراج بود	91
غزل شمارهٔ ۱۴۷ : هر که در عاشقی تمام بود	92
غزل شمارهٔ ۱۴۸ : هر که در بند خویشتن نبود	97
غزل شمارهٔ ۱۴۹ : هر کو به راه عاشقی اندر فنا شود	71
غزل شمارهٔ ۱۵۰ : هر کو به خرابات مرا راه نماید	92
غزل شمارهٔ ۱۵۱ : جمع خراباتیان سوز نفس کم کنید	80
غزل شمارهٔ ۱۵۲ : میر خوبان را کنون منشور خوبی در رسید	75
غزل شمارهٔ ۱۵۳ : بیهوده چه شینید اگر مرد مصافید	78
غزل شمارهٔ ۱۵۴ : عاشق مشوید اگر توانید	79
غزل شمارهٔ ۱۵۵ : هر که او معشوق دارد گو چو من عیار دار	114
غزل شمارهٔ ۱۵۶ : ای من غلام عشق که روزی هزار بار	87
غزل شمارهٔ ۱۵۷ : جانا ز غم عشق تو من زارم من زار	135
غزل شمارهٔ ۱۵۸ : مارا مدار خوار که ما عاشقیم و زار	82
غزل شمارهٔ ۱۵۹ : زهی حسن و زهی عشق و زهی نور و زهی نار	68
غزل شمارهٔ ۱۶۰ : ای سنایی خیز و در ده آن شراب بی خمار	93
غزل شمارهٔ ۱۶۱ : زینهار ای یار گلرخ زینهار	62
غزل شمارهٔ ۱۶۲ : ای نهاده بر گل از مشک سیه پیچان دو مار	77
غزل شمارهٔ ۱۶۳ : هر کرا در دل بود بازار یار	95
غزل شمارهٔ ۱۶۴ : چون رخ به سراب آری ای مه به شراب اندر	84
غزل شمارهٔ ۱۶۵ : ماهی که ز رخسارش فتنه‌ست به چین اندر	69
غزل شمارهٔ ۱۶۶ : غریبیم چون حسنت ای خوش پسر	80
غزل شمارهٔ ۱۶۷ : تا کی از ناموس هیهات ای پسر	105
غزل شمارهٔ ۱۶۸ : راحتی جان را به گفتار ای پسر	62
غزل شمارهٔ ۱۶۹ : صبح پیروزی برآمد زود بر خیز ای پسر	93
غزل شمارهٔ ۱۷۰ : حلقهٔ زلف تو در گوش ای پسر	53
غزل شمارهٔ ۱۷۱ : باز در دام بلای تو فتادیم ای پسر	75
غزل شمارهٔ ۱۷۲ : ماه مجلس خوانمت یا سرو بستان ای پسر	89
غزل شمارهٔ ۱۷۳ : من ترا ام حلقه در گوش ای پسر	84
غزل شمارهٔ ۱۷۴ : چون سخنگویی از آن لب لطف باری ای پسر	104
غزل شمارهٔ ۱۷۵ : زلف چون زنجیر و چون قیر ای پسر	80
غزل شمارهٔ ۱۷۶ : همواره جفا کردن تا کی بود ای دلبر	85
غزل شمارهٔ ۱۷۷ : ای سنایی کفر و دین در عاشقی یکسان شمر	92
غزل شمارهٔ ۱۷۸ : ای یوسف حسن و کشی خورشید خوی خوش سیر	146
غزل شمارهٔ ۱۷۹ : ساقیا می ده و نمی کم گیر	120
غزل شمارهٔ ۱۸۰ : هر زمان چنگ بر کنار مگیر	128
غزل شمارهٔ ۱۸۱ : سکوت معنویان را بیا و کار بساز	113
غزل شمارهٔ ۱۸۲ : با تابش زلف و رخت ای ماه دلفروز	98
غزل شمارهٔ ۱۸۳ : تا جایزی همی نشناسی ز لایجوز	90
غزل شمارهٔ ۱۸۴ : دلبر من عین کمالست و بس	79
غزل شمارهٔ ۱۸۵ : چون تو نمودی جمال عشق بتان شد هوس	78
غزل شمارهٔ ۱۸۶ : ای من غریب کوی تو از کوی تو بر من عسس	83
غزل شمارهٔ ۱۸۷ : ای من غلام روی تو تا در تنم باشد نفس	83
غزل شمارهٔ ۱۸۸ : ای ز ما سیر آمده بدرود باش	70
غزل شمارهٔ ۱۸۹ : ای ز خوبی مست هان هشیار باش	91
غزل شمارهٔ ۱۹۰ : ای سنایی دل بدادی در پی دلدار باش	82
غزل شمارهٔ ۱۹۱ : ای دل اندر نیستی چون دم زنی خمار باش	83
غزل شمارهٔ ۱۹۲ : ای پسر میخواره و قلاش باش	114
غزل شمارهٔ ۱۹۳ : بامدادان شاه خود را دیده‌ام بر مرکبش	75
غزل شمارهٔ ۱۹۴ : ای سنایی جان ده و در بند کام دل مباش	85
غزل شمارهٔ ۱۹۵ : ای جهان افروز دلبر ای بت خورشید فش	68
غزل شمارهٔ ۱۹۶ : دلم برد آن دلارامی که در چاه زنخدانش	83
غزل شمارهٔ ۱۹۷ : برخیز و برو باده بیار ای پسر خوش	76
غزل شمارهٔ ۱۹۸ : الا ای دلربای خوش بیا کامد بهاری خوش	110
غزل شمارهٔ ۱۹۹ : بر من از عشقت شبیخون بود دوش	148
غزل شمارهٔ ۲۰۰ : چه رسمست آن نهادن زلف بر دوش	70
غزل شمارهٔ ۲۰۱ : از فلک در تاب بودم دی و دوش	99
غزل شمارهٔ ۲۰۲ : در عشق تو ای نگار خاموش	77
غزل شمارهٔ ۲۰۳ : دوش تا روز من از عشق تو بودم به خروش	83
غزل شمارهٔ ۲۰۴ : ز جزع و لعلت ای سیمین بناگوش	100
غزل شمارهٔ ۲۰۵ : چون نهی زلف تافته بر گوش	62
غزل شمارهٔ ۲۰۶ : ای جور گرفته مذهب و کیش	131
غزل شمارهٔ ۲۰۷ : آن کژدم زلف تو که زد بر دل من نیش	102
غزل شمارهٔ ۲۰۸ : ای زلف تو تکیه کرده بر گوش	84
غزل شمارهٔ ۲۰۹ : ای بس قدح درد که کردست دلم نوش	115
غزل شمارهٔ ۲۱۰ : تا به بستانم نشاندی بر بساط انبساط	70
غزل شمارهٔ ۲۱۱ : ای زلف تو بند و دام عاشق	89
غزل شمارهٔ ۲۱۲ : خویشتن داری کنید ای عاشقان با درد عشق	124
غزل شمارهٔ ۲۱۳ : تا دل من صید شد در دام عشق	88
غزل شمارهٔ ۲۱۴ : از حل و از حرام گذشتست کام عشق	129
غزل شمارهٔ ۲۱۵ : تا جهان باشد نخواهم در جهان هجران عشق	104
غزل شمارهٔ ۲۱۶ : من کیستم ای نگار چالاک	67
غزل شمارهٔ ۲۱۷ : ای بلبل وصل تو طربناک	154
غزل شمارهٔ ۲۱۸ : در زلف تو دادند نگارا خبر دل	165
غزل شمارهٔ ۲۱۹ : ای ساقی خیز و پر کن آن جام	92
غزل شمارهٔ ۲۲۰ : هر شب نماز شام بود شادیم تمام	94
غزل شمارهٔ ۲۲۱ : بس که من دل را به دام عشق خوبان بسته‌ام	104
غزل شمارهٔ ۲۲۲ : دلبرا تا نامهٔ عزل از وصالت خوانده‌ام	80
غزل شمارهٔ ۲۲۳ : برندارم دل ز مهرت دلبرا تا زنده‌ام	96
غزل شمارهٔ ۲۲۴ : صنما تا بزیم بندهٔ دیدار توام	82
غزل شمارهٔ ۲۲۵ : بستهٔ یار قلندر مانده‌ام	77
غزل شمارهٔ ۲۲۶ : تا بر آن روی چو ماه آموختم	115
غزل شمارهٔ ۲۲۷ : از همت عشق بافتوحم	116
غزل شمارهٔ ۲۲۸ : دگر بار ای مسلمانان به قلاشی در افتادم	121
غزل شمارهٔ ۲۲۹ : تا من به تو ای بت اقتدی کردم	108
غزل شمارهٔ ۲۳۰ : دستی که به عهد دوست دادیم	144
غزل شمارهٔ ۲۳۱ : ما عاشق همت بلندیم	112
غزل شمارهٔ ۲۳۲ : خیز تا ما یک قدم بر فرق این عالم زنیم	102
غزل شمارهٔ ۲۳۳ : خیز تا بر یاد عشق خوبرویان می‌زنیم	56
غزل شمارهٔ ۲۳۴ : پسرا خیز تا صبوح کنیم	91
غزل شمارهٔ ۲۳۵ : خیز تا در صف عقل و عافیت جولان کنیم	102
غزل شمارهٔ ۲۳۶ : گفتم از عشقش مگر بگریختم	71
غزل شمارهٔ ۲۳۷ : الا ای ساقی دلبر مدار از می تهی دستم	104
غزل شمارهٔ ۲۳۸ : من نصیب خویش دوش از عمر خود برداشتم	87
غزل شمارهٔ ۲۳۹ : ترا دل دادم ای دلبر شبت خوش باد من رفتم	178
غزل شمارهٔ ۲۴۰ : تا به رخسار تو نگه کردم	103
غزل شمارهٔ ۲۴۱ : به دردم به دردم که اندیشه دارم	189
غزل شمارهٔ ۲۴۲ : ای یار سر مهر و مراعات تو دارم	91
غزل شمارهٔ ۲۴۳ : روزی که رخ خوب تو در پیش ندارم	142
غزل شمارهٔ ۲۴۴ : الحق نه دروغ سخت زارم	64
غزل شمارهٔ ۲۴۵ : می ده پسرا که در خمارم	131
غزل شمارهٔ ۲۴۶ : چو آمد روی بر رویم که باشم من که من باشم	98
غزل شمارهٔ ۲۴۷ : فراق آمد کنون از وصل برخوردار چون باشم	93
غزل شمارهٔ ۲۴۸ : روا داری که بی روی تو باشم	99
غزل شمارهٔ ۲۴۹ : من که باشم که به تن رخت وفای تو کشم	88
غزل شمارهٔ ۲۵۰ : چو دانستم که گردنده‌ست عالم	89
غزل شمارهٔ ۲۵۱ : ای چهرهٔ تو چراغ عالم	90
غزل شمارهٔ ۲۵۲ : در راه عشق ای عاشقان خواهی شفا خواهی الم	83
غزل شمارهٔ ۲۵۳ : مسلم کن دل از هستی مسلم	123
غزل شمارهٔ ۲۵۴ : ای ناگزران عقل و جانم	110
غزل شمارهٔ ۲۵۵ : ای دیدن تو حیات جانم	98
غزل شمارهٔ ۲۵۶ : آمد بر من جهان و جانم	85
غزل شمارهٔ ۲۵۷ : به صفت گر چه نقش بی جانم	82
غزل شمارهٔ ۲۵۸ : تا شیفتهٔ عارض گلرنگ فلانم	103
غزل شمارهٔ ۲۵۹ : هر گه که به تو در نگرم خیره بمانم	76
غزل شمارهٔ ۲۶۰ : از عشق ندانم که کیم یا به که مانم	140
غزل شمارهٔ ۲۶۱ : دگر بار ای مسلمانان ستمگر گشت جانانم	97
غزل شمارهٔ ۲۶۲ : بی تو یک روز بود نتوانم	92
غزل شمارهٔ ۲۶۳ : روزی من آخر این دل و جان را خطر کنم	87
غزل شمارهٔ ۲۶۴ : ای مسلمانان ندانم چارهٔ دل چون کنم	86
غزل شمارهٔ ۲۶۵ : بی تو ای آرام جانم زندگانی چون کنم	105
غزل شمارهٔ ۲۶۶ : تا کی ز تو من عذاب بینم	104
غزل شمارهٔ ۲۶۷ : بی صحبت تو جهان نخواهم	114
غزل شمارهٔ ۲۶۸ : ای دو زلفت دراز و بالا هم	102
غزل شمارهٔ ۲۶۹ : ای به رخسار کفر و ایمان هم	103
غزل شمارهٔ ۲۷۰ : لبیک زنان عشق ماییم	85
غزل شمارهٔ ۲۷۱ : خورشید تویی و ذره ماییم	98
غزل شمارهٔ ۲۷۲ : ما را میفگنید که ما اوفتاده‌ایم	76
غزل شمارهٔ ۲۷۳ : دلبرا ما دل به چنگال بلا بسپرده‌ایم	69
غزل شمارهٔ ۲۷۴ : از پی تو ز عدم ما به جهان آمده‌ایم	130
غزل شمارهٔ ۲۷۵ : ما کلاه خواجگی اکنون ز سر بنهاده‌ایم	98
غزل شمارهٔ ۲۷۶ : تا ما به سر کوی تو آرام گرفتیم	92
غزل شمارهٔ ۲۷۷ : چشم روشن بادمان کز خود رهایی یافتیم	69
غزل شمارهٔ ۲۷۸ : رورو که دل از مهر تو بد عهد گسستیم	145
غزل شمارهٔ ۲۷۹ : سر بر خط عاشقی نهادیم	99
غزل شمارهٔ ۲۸۰ : ما فوطه و فوطه پوش دیدیم	110
غزل شمارهٔ ۲۸۱ : نه سیم نه دل نه یار داریم	108
غزل شمارهٔ ۲۸۲ : آمد گه آنکه ساغر آریم	75
غزل شمارهٔ ۲۸۳ : ما عشق روی آن نگاریم	71
غزل شمارهٔ ۲۸۴ : خیز تا می خوریم و غم نخوریم	75
غزل شمارهٔ ۲۸۵ : خیز تا دامن ز چرخ هفتمین برتر کشیم	57
غزل شمارهٔ ۲۸۶ : ما قد ترا بنده‌تر از سرو روانیم	97
غزل شمارهٔ ۲۸۷ : گرچه از جمع بی نیازانیم	94
غزل شمارهٔ ۲۸۸ : ما همه راه لب آن دلبر یغما زنیم	104
غزل شمارهٔ ۲۸۹ : او چنان داند که ما در عشق او کمتر زنیم	101
غزل شمارهٔ ۲۹۰ : باز ماندم در بلایی الغیاث ای دوستان	124
غزل شمارهٔ ۲۹۱ : سنایی را یکی برهان ز ننگ و نام جان ای جان	75
غزل شمارهٔ ۲۹۲ : مرا عشقت بنامیزد بدانسان پرورید ای جان	98
غزل شمارهٔ ۲۹۳ : تماشا را یکی بخرام در بستان جان ای جان	80
غزل شمارهٔ ۲۹۴ : جانا نخست ما را مرد مدام گردان	89
غزل شمارهٔ ۲۹۵ : ای وصل تو دستگیر مهجوران	74
غزل شمارهٔ ۲۹۶ : عاشقی گر خواهد از دیدار معشوقی نشان	99
غزل شمارهٔ ۲۹۷ : چون در معشوق کوبی حلقه عاشق‌وار زن	79
غزل شمارهٔ ۲۹۸ : چنگ در فتراک عشق هیچ بت رویی مزن	86
غزل شمارهٔ ۲۹۹ : جام را نام ای سنایی گنج کن	93
غزل شمارهٔ ۳۰۰ : ساقیا مستان خواب آلوده را بیدار کن	78
غزل شمارهٔ ۳۰۱ : خانهٔ طاعات عمارت مکن	134
غزل شمارهٔ ۳۰۲ : قومی که به افلاس گراید دل ایشان	74
غزل شمارهٔ ۳۰۳ : جوانی کردم اندر کار جانان	89
غزل شمارهٔ ۳۰۴ : ز دست مکر وز دستان جانان	106
غزل شمارهٔ ۳۰۵ : همه جانست سر تا پای جانان	74
غزل شمارهٔ ۳۰۶ : تخم بد کردن نباید کاشتن	81
غزل شمارهٔ ۳۰۷ : نی‌نی به ازین باید با دوست وفا کردن	91
غزل شمارهٔ ۳۰۸ : چیست آن زلف بر آن روی پریشان کردن	82
غزل شمارهٔ ۳۰۹ : جانا ز لب آموز کنون بنده خریدن	66
غزل شمارهٔ ۳۱۰ : ای به راه عشق خوبان گام بر میخواره زن	81
غزل شمارهٔ ۳۱۱ : ای سنایی در ره ایمان قدم هشیار زن	89
غزل شمارهٔ ۳۱۲ : ای برادر در ره معنی قدم هشیار زن	96
غزل شمارهٔ ۳۱۳ : ای هوایی یار یک ره تو هوای یار زن	83
غزل شمارهٔ ۳۱۴ : گر رهی خواهی زدن بر پردهٔ عشاق زن	89
غزل شمارهٔ ۳۱۵ : عاشقا قفل تجرد بر در آمال زن	61
غزل شمارهٔ ۳۱۶ : خیز ای بت و در کوی خرابی قدمی زن	85
غزل شمارهٔ ۳۱۷ : ای رخ تو بهار و گلشن من	102
غزل شمارهٔ ۳۱۸ : ای نگار دلبر زیبای من	84
غزل شمارهٔ ۳۱۹ : گر کار بجز مستی اسکندر می من	85
غزل شمارهٔ ۳۲۰ : ای دوست ره جفا رها کن	97
غزل شمارهٔ ۳۲۱ : ایا معمار دین اول دل و دین را عمارت کن	85
غزل شمارهٔ ۳۲۲ : این که فرمودت که رو با عاشقان بیداد کن	113
غزل شمارهٔ ۳۲۳ : ای باد به کوی او گذر کن	112
غزل شمارهٔ ۳۲۴ : غلاما خیز و ساقی را خبر کن	91
غزل شمارهٔ ۳۲۵ : غریب و عاشقم بر من نظر کن	87
غزل شمارهٔ ۳۲۶ : بند ترکش یک زمان ای ترک زیبا باز کن	79
غزل شمارهٔ ۳۲۷ : ساقیا برخیز و می در جام کن	103
غزل شمارهٔ ۳۲۸ : ای شوخ دیده اسب جفا بیش زین مکن	110
غزل شمارهٔ ۳۲۹ : جانا دل دشمنان حزین کن	73
غزل شمارهٔ ۳۳۰ : چشمکان پیش من پر آب مکن	96
غزل شمارهٔ ۳۳۱ : مکن آن زلف را چو دال مکن	119
غزل شمارهٔ ۳۳۲ : ای دل ار مولای عشقی یاد سلطانی مکن	95
غزل شمارهٔ ۳۳۳ : جانا اگر چه یار دگر می‌کنی مکن	76
غزل شمارهٔ ۳۳۴ : ای نموده عاشقی بر زلف و چاک پیرهن	114
غزل شمارهٔ ۳۳۵ : صبر کم گشت و عشق روز افزون	102
غزل شمارهٔ ۳۳۶ : ای ماه ماهان چند ازین ای شاه شاهان چند ازین	120
غزل شمارهٔ ۳۳۷ : ای چون تو ندیده جم آخر چه جمالست این	102
غزل شمارهٔ ۳۳۸ : ای رشک رخ حورا آخر چه جمالست این	88
غزل شمارهٔ ۳۳۹ : خواجه سلام علیک آن لب چون نوش بین	87
غزل شمارهٔ ۳۴۰ : خواجه سلام علیک آن لب چون نوش بین	98
غزل شمارهٔ ۳۴۱ : جاوید زی ای تو جان شیرین	73
غزل شمارهٔ ۳۴۲ : اسب را باز کشیدی در زین	91
غزل شمارهٔ ۳۴۳ : ای لعبت مشکین کله بگشای گوی از آن کله	86
غزل شمارهٔ ۳۴۴ : چون سخن زان زلف و رخ گویی مگو از کفر و دین	85
غزل شمارهٔ ۳۴۵ : گر نشد عاشق دو زلف یار بر رخسار او	81
غزل شمارهٔ ۳۴۶ : ای جهانی پر از حکایت تو	109
غزل شمارهٔ ۳۴۷ : ای شکسته رونق بازار جان بازار تو	64
غزل شمارهٔ ۳۴۸ : ای همه انصاف‌جویان بندهٔ بیداد تو	84
غزل شمارهٔ ۳۴۹ : خنده گریند همی لاف زنان بر در تو	92
غزل شمارهٔ ۳۵۰ : حلقهٔ ارواح بینم گرد حلقهٔ گوش تو	75
غزل شمارهٔ ۳۵۱ : ای شادی و غم ز صلح و جنگ تو	99
غزل شمارهٔ ۳۵۲ : ای مونس جان من خیال تو	88
غزل شمارهٔ ۳۵۳ : ای دریغا گر رسیدی دی به من پیغام تو	84
غزل شمارهٔ ۳۵۴ : موی چون کافور دارم از سر زلفین تو	124
غزل شمارهٔ ۳۵۵ : تا کی از عشوه و بهانهٔ تو	97
غزل شمارهٔ ۳۵۶ : عاشقم بر لعل شکرخای تو	102
غزل شمارهٔ ۳۵۷ : باز افتادیم در سودای تو	91
غزل شمارهٔ ۳۵۸ : ای گشته ز تابش صفای تو	86
غزل شمارهٔ ۳۵۹ : ای کعبهٔ من در سرای تو	89
غزل شمارهٔ ۳۶۰ : تا بدیدم زلف عنبرسای تو	103
غزل شمارهٔ ۳۶۱ : ای ببرده آب آتش روی تو	73
غزل شمارهٔ ۳۶۲ : باد عنبر برد خاک کوی تو	96
غزل شمارهٔ ۳۶۳ : گر خسته دل همی نپسندی بیار رو	92
غزل شمارهٔ ۳۶۴ : ای خواب ز چشم من برون شو	101
غزل شمارهٔ ۳۶۵ : خه خه ای جان علیک عین‌الله	83
غزل شمارهٔ ۳۶۶ : ای قوم مرا رنجه مدارید علی‌الله	140
غزل شمارهٔ ۳۶۷ : ای ز آب زندگانی آتشی افروخته	110
غزل شمارهٔ ۳۶۸ : ای دل اندر بیم جان از بهر دل بگداخته	94
غزل شمارهٔ ۳۶۹ : من نه ارزیزم ز کان انگیخته	61
غزل شمارهٔ ۳۷۰ : ای نقاب از روی ماه آویخته	77
غزل شمارهٔ ۳۷۱ : بردیم باز از مسلمانی زهی کافر بچه	101
غزل شمارهٔ ۳۷۲ : آن جام لبالب کن و بردار مرا ده	75
غزل شمارهٔ ۳۷۳ : ساقیا مستان خواب‌آلوده را آواز ده	76
غزل شمارهٔ ۳۷۴ : ای من مه نو به روی تو دیده	120
غزل شمارهٔ ۳۷۵ : ای مهر تو بر سینهٔ من مهر نهاده	64
غزل شمارهٔ ۳۷۶ : ای سنایی خیز و بشکن زود قفل میکده	83
غزل شمارهٔ ۳۷۷ : زهی سروی که از شرمت همه خوبان سرافگنده	114
غزل شمارهٔ ۳۷۸ : از عشق آن دو نرجس وز مهر آن دو لاله	70
غزل شمارهٔ ۳۷۹ : دی ناگه از نگارم اندر رسید نامه	92
غزل شمارهٔ ۳۸۰ : پر کن صنما هلاقنینه	86
غزل شمارهٔ ۳۸۱ : جان جز پیش خود چمانه منه	73
غزل شمارهٔ ۳۸۲ : گر بگویی عاشقی با ما هم از یک خانه‌ای	83
غزل شمارهٔ ۳۸۳ : سینه مکن گرچه سمن سینه‌ای	87
غزل شمارهٔ ۳۸۴ : عقل و جانم برد شوخی آفتی عیاره‌ای	118
غزل شمارهٔ ۳۸۵ : این چه رنگست برین گونه که آمیخته‌ای	55
غزل شمارهٔ ۳۸۶ : ای جان و جهان من کجایی	87
غزل شمارهٔ ۳۸۷ : جانا نگویی آخر ما را که تو کجایی	70
غزل شمارهٔ ۳۸۸ : ای کرده دلم سوختهٔ درد جدایی	126
غزل شمارهٔ ۳۸۹ : از ماه رخی نوش لبی شوخ بلایی	63
غزل شمارهٔ ۳۹۰ : ای لعل ترا هر دم دعوی خدایی	72
غزل شمارهٔ ۳۹۱ : ای پیشهٔ تو جفانمایی	92
غزل شمارهٔ ۳۹۲ : ای یوسف ایام ز عشق تو سنایی	99
غزل شمارهٔ ۳۹۳ : آخر شرمی بدار چند ازین بدخویی	102
غزل شمارهٔ ۳۹۴ : بتا پای این ره نداری چه پویی	78
غزل شمارهٔ ۳۹۵ : کودکی داشتم خراباتی	83
غزل شمارهٔ ۳۹۶ : ای آنکه به دو لب سبب آب حیاتی	65
غزل شمارهٔ ۳۹۷ : غالیه بر عاج برآمیختی	76
غزل شمارهٔ ۳۹۸ : باز این چه عیاری را شب پوش نهادستی	80
غزل شمارهٔ ۳۹۹ : تا مسند کفر اندر اسلام نهادستی	71
غزل شمارهٔ ۴۰۰ : اگر در کوی قلاشی مرا یکبار بارستی	94
غزل شمارهٔ ۴۰۱ : دلا تا کی سر گفتار داری	95
غزل شمارهٔ ۴۰۲ : آن دلبر عیار من ار یار منستی	100
غزل شمارهٔ ۴۰۳ : یار اگر در کار من بیمار ازین به داشتی	92
غزل شمارهٔ ۴۰۴ : صنما آن خط مشکین که فراز آوردی	88
غزل شمارهٔ ۴۰۵ : ای راه ترا دلیل دردی	97
غزل شمارهٔ ۴۰۶ : تا معتکف راه خرابات نگردی	79
غزل شمارهٔ ۴۰۷ : زان خط که تو بر عارض گلنار کشیدی	106
غزل شمارهٔ ۴۰۸ : زهی پیمان شکن دلبر نکوپیمان به سر بردی	100
غزل شمارهٔ ۴۰۹ : دلم بردی و جان بر کار داری	100
غزل شمارهٔ ۴۱۰ : روی چو ماه داری زلف سیاه داری	91
غزل شمارهٔ ۴۱۱ : ای آنکه رخ چو ماه داری	81
غزل شمارهٔ ۴۱۲ : انصاف بده که نیک یاری	83
غزل شمارهٔ ۴۱۳ : در ره روش عشق چه میری چه اسیری	84
غزل شمارهٔ ۴۱۴ : عشق و شراب و یار و خرابات و کافری	65
غزل شمارهٔ ۴۱۵ : نگویی تا به گلبن بر چه غلغل دارد آن قمری	94
غزل شمارهٔ ۴۱۶ : چرا ز روی لطافت بدین غریب نسازی	96
غزل شمارهٔ ۴۱۷ : ای گل آبدار نوروزی	88
غزل شمارهٔ ۴۱۸ : ای سنایی چو تو در بند دل و جان باشی	100
غزل شمارهٔ ۴۱۹ : لولو خوشاب من از چنگ شد یکبارگی	144
غزل شمارهٔ ۴۲۰ : به درگاه عشقت چه نامی چه ننگی	90
غزل شمارهٔ ۴۲۱ : الا ای لعبت ساقی ز می پر کن مرا جامی	84
غزل شمارهٔ ۴۲۲ : ای پسر گونه ز عشقت دست بر سر دارمی	147
غزل شمارهٔ ۴۲۳ : تا به گرد روی آن شیرین پسر گردم همی	128
غزل شمارهٔ ۴۲۴ : ای چشم و چراغ آن جهانی	134
غزل شمارهٔ ۴۲۵ : ای زبدهٔ راز آسمانی	131
غزل شمارهٔ ۴۲۶ : تو آفت عقل و جان و دینی	87
غزل شمارهٔ ۴۲۷ : گاه آن آمد بتا کاندر خرابی دم زنی	103
غزل شمارهٔ ۴۲۸ : دلم بربود شیرینی نگاری سرو سیمینی	82
غزل شمارهٔ ۴۲۹ : الا ای نقش کشمیری الا ای حور خرگاهی	131
غزل شمارهٔ ۴۳۰ : عاشق نشوی اگر توانی	95
غزل شمارهٔ ۴۳۱ : ربی و ربک‌الله ای ماه تو چه ماهی	96
غزل شمارهٔ ۴۳۲ : برخی رویتان من ای رویتان چو ماهی	81
غزل شمارهٔ ۴۳۳ : صنما چبود اگر بوسگکی وام دهی	95
غزل شمارهٔ ۴۳۴ : گفتی که نخواهیم ترا گر بت چینی	74
غزل شمارهٔ ۴۳۵ : صبحدمان مست برآمد ز کوی	106