شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : هر سحر ناله و زاری کنم پیش صبا	93
غزل شمارهٔ ۲ : ای مرا یک بارگی از خویشتن کرده جدا	94
غزل شمارهٔ ۳ : این حادثه بین که زاد ما را	119
غزل شمارهٔ ۴ : کشیدم رنج بسیاری دریغا	97
غزل شمارهٔ ۵ : ندیدم در جهان کامی دریغا	91
غزل شمارهٔ ۶ : سر به سر از لطف جانی ساقیا	89
غزل شمارهٔ ۷ : ای ز فروغ رخت تافته صد آفتاب	115
غزل شمارهٔ ۸ : مست خراب یابد هر لحظه در خرابات	146
غزل شمارهٔ ۹ : دیدی چو من خرابی افتاده در خرابات	100
غزل شمارهٔ ۱۰ : به یک گره که دو چشمت بر ابروان انداخت	145
غزل شمارهٔ ۱۱ : چو آفتاب رخت سایه بر جهان انداخت	127
غزل شمارهٔ ۱۲ : عراقی بار دیگر توبه بشکست	93
غزل شمارهٔ ۱۳ : ساقی قدحی شراب در دست	138
غزل شمارهٔ ۱۴ : از پرده برون آمد، ساقی، قدحی در دست	125
غزل شمارهٔ ۱۵ : دو اسبه پیک نظر می‌دوانم از چپ و راست	72
غزل شمارهٔ ۱۶ : شوری ز شراب خانه برخاست	110
غزل شمارهٔ ۱۷ : از میکده تا چه شور برخاست؟	108
غزل شمارهٔ ۱۸ : باز مرا در غمت واقعه جانی است	82
غزل شمارهٔ ۱۹ : ز خواب، نرگس مست تو سر گران برخاست	101
غزل شمارهٔ ۲۰ : ناگه از میکده فغان برخاست	151
غزل شمارهٔ ۲۱ : مهر مهر دلبری بر جان ماست	173
غزل شمارهٔ ۲۲ : چنین که حال من زار در خرابات است	104
غزل شمارهٔ ۲۳ : ندیده‌ام رخ خوب تو، روزکی چند است	81
غزل شمارهٔ ۲۴ : جانا، نظری، که دل فگار است	86
غزل شمارهٔ ۲۵ : دل، چو در دام عشق منظور است	110
غزل شمارهٔ ۲۶ : ساز طرب عشق که داند که چه ساز است؟	90
غزل شمارهٔ ۲۷ : در کوی خرابات، کسی را که نیاز است	132
غزل شمارهٔ ۲۸ : طرهٔ یار پریشان چه خوش است	78
غزل شمارهٔ ۲۹ : در سرم عشق تو سودایی خوش است	120
غزل شمارهٔ ۳۰ : رخ نگار مرا هر زمان دگر رنگ است	92
غزل شمارهٔ ۳۱ : شاد کن جان من، که غمگین است	86
غزل شمارهٔ ۳۲ : مشو، مشو، ز من خسته‌دل جدا ای دوست	85
غزل شمارهٔ ۳۳ : کی ببینم چهرهٔ زیبای دوست؟	97
غزل شمارهٔ ۳۴ : یک لحظه دیدن رخ جانانم آرزوست	80
غزل شمارهٔ ۳۵ : جز دیدن روی تو مرا رای دگر نیست	173
غزل شمارهٔ ۳۶ : هر دلی کو به عشق مایل نیست	86
غزل شمارهٔ ۳۷ : ساقی، ار جام می، دمادم نیست	87
غزل شمارهٔ ۳۸ : عشق سیمرغ است، کورا دام نیست	117
غزل شمارهٔ ۳۹ : دل، که دایم عشق می‌ورزید رفت	99
غزل شمارهٔ ۴۰ : آه، به یک‌بارگی یار کم ما گرفت!	91
غزل شمارهٔ ۴۱ : باز هجر یار دامانم گرفت	114
غزل شمارهٔ ۴۲ : مرا گر یار بنوازد، زهی دولت زهی دولت	72
غزل شمارهٔ ۴۳ : کی از تو جان غمگینی شود شاد؟	92
غزل شمارهٔ ۴۴ : هر که را جام می به دست افتاد	72
غزل شمارهٔ ۴۵ : باز دل از در تو دور افتاد	120
غزل شمارهٔ ۴۶ : عشق، شوری در نهاد ما نهاد	94
غزل شمارهٔ ۴۷ : عشق شوقی در نهاد ما نهاد	86
غزل شمارهٔ ۴۸ : بر من، ای دل، بند جان نتوان نهاد	87
غزل شمارهٔ ۴۹ : بی‌رخت جان در میان نتوان نهاد	73
غزل شمارهٔ ۵۰ : هر شب دل پر خونم بر خاک درت افتد	76
غزل شمارهٔ ۵۱ : بنمای به من رویت، یارات نمی‌افتد	87
غزل شمارهٔ ۵۲ : با شمع روی خوبان پروانه‌ای چه سنجد؟	111
غزل شمارهٔ ۵۳ : با عشق عقل‌فرسا دیوانه‌ای چه سنجد؟	94
غزل شمارهٔ ۵۴ : با عشق قرار در نگنجد	76
غزل شمارهٔ ۵۵ : با عشق تو ناز در نگنجد	90
غزل شمارهٔ ۵۶ : جانا، حدیث شوقت در داستان نگنجد	110
غزل شمارهٔ ۵۷ : امروز مرا در دل جز یار نمی‌گنجد	91
غزل شمارهٔ ۵۸ : امروز مرا در دل جز یار نمی‌گنجد	113
غزل شمارهٔ ۵۹ : در حلقهٔ فقیران قیصر چه کار دارد؟	99
غزل شمارهٔ ۶۰ : با پرتو جمالت برهان چه کار دارد؟	101
غزل شمارهٔ ۶۱ : با درد خستگانت درمان چه کار دارد؟	131	1
غزل شمارهٔ ۶۲ : با درد خستگانت درمان چه کار دارد؟	99
غزل شمارهٔ ۶۳ : خرم تن آن کس که دل ریش ندارد	105
غزل شمارهٔ ۶۴ : بیا، کاین دل سر هجران ندارد	102
غزل شمارهٔ ۶۵ : دل، دولت خرمی ندارد	66
غزل شمارهٔ ۶۶ : راحت سر مردمی ندارد	128
غزل شمارهٔ ۶۷ : نگارا، بی‌تو برگ جان که دارد؟	74
غزل شمارهٔ ۶۸ : نگارا، بی تو برگ جان که دارد؟	104
غزل شمارهٔ ۶۹ : تا کی کشم جفای تو؟ این نیز بگذرد	104
غزل شمارهٔ ۷۰ : بیا بیا، که نسیم بهار می‌گذرد	96
غزل شمارهٔ ۷۱ : بیا، که عمر من خاکسار می‌گذرد	112
غزل شمارهٔ ۷۲ : پشت بر روزگار باید کرد	109
غزل شمارهٔ ۷۳ : یاد آن شیرین پسر خواهیم کرد	102
غزل شمارهٔ ۷۴ : می روان کن ساقیا، کین دم روان خواهیم کرد	69
غزل شمارهٔ ۷۵ : روی ننمود یار چتوان کرد	90
غزل شمارهٔ ۷۶ : روی ننمود یار چتوان کرد؟	95
غزل شمارهٔ ۷۷ : من رنجور را یک دم نپرسد یار چتوان کرد؟	93
غزل شمارهٔ ۷۸ : از در یار گذر نتوان کرد	81
غزل شمارهٔ ۷۹ : بدین زبان صفت حسن یار نتوان کرد	85
غزل شمارهٔ ۸۰ : بتم از غمزه و ابرو، همه تیر و کمان سازد	79
غزل شمارهٔ ۸۱ : چنین که غمزهٔ تو خون خلق می‌ریزد	85
غزل شمارهٔ ۸۲ : اگر یکبار زلف یار از رخسار برخیزد	97
غزل شمارهٔ ۸۳ : آن را که چو تو نگار باشد	113
غزل شمارهٔ ۸۴ : تا بر قرار حسنی دل بی‌قرار باشد	83
غزل شمارهٔ ۸۵ : دیدهٔ بختم، دریغا کور شد	80
غزل شمارهٔ ۸۶ : من مست می عشقم هشیار نخواهم شد	83
غزل شمارهٔ ۸۷ : گر نظر کردم به روی ماه رخساری چه شد؟	109
غزل شمارهٔ ۸۸ : ناگه بت من مست به بازار برآمد	86
غزل شمارهٔ ۸۹ : ناگه بت من مست به بازار برآمد	73
غزل شمارهٔ ۹۰ : غلام حلقه به گوش تو زار باز آمد	83
غزل شمارهٔ ۹۱ : بیا، که بی‌رخ زیبات دل به جان آمد	95
غزل شمارهٔ ۹۲ : ز اشتیاق تو، جانا، دلم به جان آمد	80
غزل شمارهٔ ۹۳ : آشکارا نهان کنم تا چند؟	75
غزل شمارهٔ ۹۴ : آن را که غمت ز در براند	70
غزل شمارهٔ ۹۵ : این درد مرا دوا که داند؟	107
غزل شمارهٔ ۹۶ : در من نگرد یار دگربار که داند	122
غزل شمارهٔ ۹۷ : ای دل، چو در خانهٔ خمار گشادند	70
غزل شمارهٔ ۹۸ : نخستین باده کاندر جام کردند	83
غزل شمارهٔ ۹۹ : نگارا، جسمت از جان آفریدند	93
غزل شمارهٔ ۱۰۰ : اگر شکسته دلانت هزار جان دارند	94
غزل شمارهٔ ۱۰۱ : چو چشم مست تو آغاز کبر و ناز کند	96
غزل شمارهٔ ۱۰۲ : باز دلم عیش و طرب می‌کند	77
غزل شمارهٔ ۱۰۳ : هر که او دعوی مستی می‌کند	96
غزل شمارهٔ ۱۰۴ : به خرابات شدم دوش مرا بار نبود	99
غزل شمارهٔ ۱۰۵ : هر که در بند زلف یار بود	74
غزل شمارهٔ ۱۰۶ : تا کی از ما یار ما پنهان بود؟	93
غزل شمارهٔ ۱۰۷ : ای خوشا دل کاندر او از عشق تو جانی بود	88
غزل شمارهٔ ۱۰۸ : وه! که کارم ز دست می‌برود	87
غزل شمارهٔ ۱۰۹ : اندرین ره هر که او یکتا شود	122
غزل شمارهٔ ۱۱۰ : نگارینی که با ما می‌نپاید	94
غزل شمارهٔ ۱۱۱ : مرا، گرچه ز غم جان می‌برآید	75
غزل شمارهٔ ۱۱۲ : زان پیش که دل ز جان برآید	83
غزل شمارهٔ ۱۱۳ : آخر این تیره شب هجر به پایان آید	85
غزل شمارهٔ ۱۱۴ : صبا وقت سحر گویی ز کوی یار می‌آید	88
غزل شمارهٔ ۱۱۵ : صبا وقت سحر، گویی، ز کوی یار می‌آید	111
غزل شمارهٔ ۱۱۶ : گهی درد تو درمان می‌نماید	105
غزل شمارهٔ ۱۱۷ : مرا درد تو درمان می‌نماید	83
غزل شمارهٔ ۱۱۸ : ای باد صبا، به کوی آن یار	138
غزل شمارهٔ ۱۱۹ : دل در گره زلف تو بستیم دگر بار	93
غزل شمارهٔ ۱۲۰ : دل در گره زلف تو بستیم دگربار	77
غزل شمارهٔ ۱۲۱ : رخ سوی خرابات نهادیم دگربار	83
غزل شمارهٔ ۱۲۲ : نظر ز حال من ناتوان دریغ مدار	75
غزل شمارهٔ ۱۲۳ : غلام روی توام، ای غلام، باده بیار	85
غزل شمارهٔ ۱۲۴ : مرا از هر چه می‌بینم رخ دلدار اولی‌تر	63
غزل شمارهٔ ۱۲۵ : نیم چون یک نفس بی غم دلم خون خوار اولی‌تر	90
غزل شمارهٔ ۱۲۶ : سر به سر از لطف جانی ای پسر	75
غزل شمارهٔ ۱۲۷ : آب حیوان است، آن لب، یا شکر؟	71
غزل شمارهٔ ۱۲۸ : ای امید جان، عنایت از عراقی وامگیر	91
غزل شمارهٔ ۱۲۹ : بر درت افتاده‌ام خوار و حقیر	126
غزل شمارهٔ ۱۳۰ : به دست غم گرفتارم، بیا ای یار، دستم گیر	122
غزل شمارهٔ ۱۳۱ : بی‌دلی را بی سبب آزرده گیر	102
غزل شمارهٔ ۱۳۲ : ای مطرب درد، پرده بنواز	156
غزل شمارهٔ ۱۳۳ : چون تو کردی حدیث عشق آغاز	100
غزل شمارهٔ ۱۳۴ : از غم عشقت جگر خون است باز	87
غزل شمارهٔ ۱۳۵ : کار ما، بنگر، که خام افتاد باز	74
غزل شمارهٔ ۱۳۶ : بی‌جمال تو، ای جهان افروز	87
غزل شمارهٔ ۱۳۷ : ساقی، ز شکر خنده شراب طرب انگیز	80
غزل شمارهٔ ۱۳۸ : در بزم قلندران قلاش	71
غزل شمارهٔ ۱۳۹ : تماشا می‌کند هر دم دلم در باغ رخسارش	86
غزل شمارهٔ ۱۴۰ : بکشم به ناز روزی سر زلف مشک رنگش	96
غزل شمارهٔ ۱۴۱ : نرسد به هر زبانی سخن دهان تنگش	100
غزل شمارهٔ ۱۴۲ : صلای عشق، که ساقی ز لعل خندانش	99
غزل شمارهٔ ۱۴۳ : کردم گذری به میکده دوش	89
غزل شمارهٔ ۱۴۴ : باز غم بگرفت دامانم، دریغ	95
غزل شمارهٔ ۱۴۵ : حبذا عشق و حبذا عشاق	126
غزل شمارهٔ ۱۴۶ : بیا، که خانهٔ دل پاک کردم از خاشاک	94
غزل شمارهٔ ۱۴۷ : بیا، که خانهٔ دل پاک کردم از خاشاک	80
غزل شمارهٔ ۱۴۸ : دلی، که آتش عشق تواش بسوزد پاک	96
غزل شمارهٔ ۱۴۹ : گر آفتاب رخت سایه افکند بر خاک	124
غزل شمارهٔ ۱۵۰ : تنگ آمدم از وجود خود، تنگ	95
غزل شمارهٔ ۱۵۱ : در جام جهان نمای اول	95
غزل شمارهٔ ۱۵۲ : ای دیده، بدار ماتم دل	105
غزل شمارهٔ ۱۵۳ : مبند، ای دل، بجز در یار خود دل	81
غزل شمارهٔ ۱۵۴ : خوشتر از خلد برین آراستند ایوان دل	86
غزل شمارهٔ ۱۵۵ : اکئوس تلالات بمدام	83
غزل شمارهٔ ۱۵۶ : از دل و جان عاشق زار توام	84
غزل شمارهٔ ۱۵۷ : باز در دام بلا افتاده‌ام	89
غزل شمارهٔ ۱۵۸ : ایندم منم که بیدل و بی‌یار مانده‌ام	104
غزل شمارهٔ ۱۵۹ : یاران، غمم خورید، که غمخوار مانده‌ام	79
غزل شمارهٔ ۱۶۰ : ساقی، چو نمی‌دهی شرابم	71
غزل شمارهٔ ۱۶۱ : دل گم شد، ازو نشان نیابم	104
غزل شمارهٔ ۱۶۲ : دل گم شد، ازو نشان نمی‌یابم	123
غزل شمارهٔ ۱۶۳ : هیهات! کزین دیار رفتم	75
غزل شمارهٔ ۱۶۴ : کجایی؟ای ز جان خوشتر ، شبت خوش باد ، من رفتم	114
غزل شمارهٔ ۱۶۵ : من باز ره خانهٔ خمار گرفتم	86
غزل شمارهٔ ۱۶۶ : من چه دانم که چرا از تو جدا افتادم؟	87
غزل شمارهٔ ۱۶۷ : اگر فرصت دهد، جانا، فراقت روزکی چندم	73
غزل شمارهٔ ۱۶۸ : در ملک لایزالی دیدم من آنچه دیدم	73
غزل شمارهٔ ۱۶۹ : در حسن رخ خوبان پیدا همه او دیدم	76
غزل شمارهٔ ۱۷۰ : آن بخت کو که بر در تو باز بگذرم؟	102
غزل شمارهٔ ۱۷۱ : تا کی از دست تو خونابه خورم؟	89
غزل شمارهٔ ۱۷۲ : چه خوش بودی، دریغا، روزگارم؟	98
غزل شمارهٔ ۱۷۳ : چه خوش بودی، دریغا، روزگارم؟	77
غزل شمارهٔ ۱۷۴ : بر من نظری کن، که منت عاشق زارم	81
غزل شمارهٔ ۱۷۵ : نگارا، بی‌تو برگ جان ندارم	99
غزل شمارهٔ ۱۷۶ : هر زمان جوری ز خوبان می‌کشم	76
غزل شمارهٔ ۱۷۷ : ای راحت روانم، دور از تو ناتوانم	84
غزل شمارهٔ ۱۷۸ : جانا، نظری که ناتوانم	101
غزل شمارهٔ ۱۷۹ : کجایی، ای دل و جانم، که از غم تو بجانم	88
غزل شمارهٔ ۱۸۰ : دلی یا دلبری، یا جان و یا جانان، نمی‌دانم	90
غزل شمارهٔ ۱۸۱ : با من دلشده گر یار نسازد چه کنم؟	80
غزل شمارهٔ ۱۸۲ : شاید که به درگاه تو عمری بنشینم	104
غزل شمارهٔ ۱۸۳ : شود میسر و گویی که در جهان بینم؟	95
غزل شمارهٔ ۱۸۴ : نیست کاری به آنم و اینم	79
غزل شمارهٔ ۱۸۵ : مرا جز عشق تو جانی نمی‌بینم نمی‌بینم	115
غزل شمارهٔ ۱۸۶ : بر در یار من سحر مست و خراب می‌روم	73
غزل شمارهٔ ۱۸۷ : من آن قلاش و رند بی‌نوایم	88
غزل شمارهٔ ۱۸۸ : ما چو قدر وصلت، ای جان و جهان، نشناختیم	74
غزل شمارهٔ ۱۸۹ : ما دگرباره توبه بشکستیم	114
غزل شمارهٔ ۱۹۰ : افسوس! که باز از در تو دور بماندیم	88
غزل شمارهٔ ۱۹۱ : گر چه ز جهان جوی نداریم	116
غزل شمارهٔ ۱۹۲ : ما، کانده تو نیاز داریم	84
غزل شمارهٔ ۱۹۳ : من که هر لحظه زار می‌گریم	83
غزل شمارهٔ ۱۹۴ : گر ز شمعت چراغی افروزیم	71
غزل شمارهٔ ۱۹۵ : گر چه دل خون کنی از خاک درت نگریزیم	120
غزل شمارهٔ ۱۹۶ : ناخورده شراب می‌خروشیم	105
غزل شمارهٔ ۱۹۷ : ناخورده شراب می‌خروشیم	114
غزل شمارهٔ ۱۹۸ : خیزید، عاشقان، نفسی شور و شر کنیم	70
غزل شمارهٔ ۱۹۹ : خیز، تا قصد کوی یار کنیم	79
غزل شمارهٔ ۲۰۰ : تا کی از دست فراق تو ستم‌ها بینیم؟	98
غزل شمارهٔ ۲۰۱ : ز غم زار و حقیرم، با که گویم؟	150
غزل شمارهٔ ۲۰۲ : ز دلتنگی به جانم با که گویم؟	78
غزل شمارهٔ ۲۰۳ : ای دوست، بیا، که ما توراییم	94
غزل شمارهٔ ۲۰۴ : بیا، ای دیده، تا یک دم بگرییم	84
غزل شمارهٔ ۲۰۵ : تا کی همه مدح خویش گوییم؟	105
غزل شمارهٔ ۲۰۶ : شهری است بزرگ و ما دروییم	95
غزل شمارهٔ ۲۰۷ : بگذر ای غافل ز یاد این و آن	100
غزل شمارهٔ ۲۰۸ : مبتلای هجر یارم، الغیاث ای دوستان	142
غزل شمارهٔ ۲۰۹ : مقصود دل عاشق شیدا همه او دان	111
غزل شمارهٔ ۲۱۰ : در کف جور تو افتادم، تو دان	92
غزل شمارهٔ ۲۱۱ : رفت کار دل ز دست، اکنون تو دان	84
غزل شمارهٔ ۲۱۲ : ماهرخان، که داد عشق، عارض لاله رنگشان	73
غزل شمارهٔ ۲۱۳ : ز دل، جانا، غم عشقت رها کردن توان؟ نتوان	75
غزل شمارهٔ ۲۱۴ : نگارا از سر کویت گذر کردن توان؟ نتوان	106
غزل شمارهٔ ۲۱۵ : عاشقی دانی چه باشد؟ بی‌دل و جان زیستن	95
غزل شمارهٔ ۲۱۶ : سهل گفتی به ترک جان گفتن	108
غزل شمارهٔ ۲۱۷ : تا توانی هیچ درمانم مکن	75
غزل شمارهٔ ۲۱۸ : ماهرویا، رخ ز من پنهان مکن	87
غزل شمارهٔ ۲۱۹ : بی‌رخت جانا، دلم غمگین مکن	92
غزل شمارهٔ ۲۲۰ : ای یار، بیا و یاریی کن	88
غزل شمارهٔ ۲۲۱ : ای رخ جان فزای تو گشته خجسته فال من	104
غزل شمارهٔ ۲۲۲ : چه کنم که دل نسازم هدف خدنگ او من؟	100
غزل شمارهٔ ۲۲۳ : بپرس از دلم آخر، چه دل؟ که قطرهٔ خون	90
غزل شمارهٔ ۲۲۴ : چو دل ز دایرهٔ عقل بی تو شد بیرون	105
غزل شمارهٔ ۲۲۵ : ای حسن تو بی‌پایان، آخر چه جمال است این؟	90
غزل شمارهٔ ۲۲۶ : ای دل و جان عاشقان شیفتهٔ جمال تو	81
غزل شمارهٔ ۲۲۷ : ای دل و جان عاشقان شیفتهٔ لقای تو	82
غزل شمارهٔ ۲۲۸ : ای آرزوی جان و دلم ز آرزوی تو	86
غزل شمارهٔ ۲۲۹ : ای همه میل دل من سوی تو	78
غزل شمارهٔ ۲۳۰ : ترک من، ای من غلام روی تو	128
غزل شمارهٔ ۲۳۱ : آن مونس غمگسار جان کو؟	125
غزل شمارهٔ ۲۳۲ : ساقی، قدحی می مغان کو؟	90
غزل شمارهٔ ۲۳۳ : مانا دمید بوی گلستان صبح گاه	75
غزل شمارهٔ ۲۳۴ : ای جمالت برقع از رخ ناگهان انداخته	98
غزل شمارهٔ ۲۳۵ : ای راحت روح هر شکسته	89
غزل شمارهٔ ۲۳۶ : ای در میان جانم گنجی نهان نهاده	72
غزل شمارهٔ ۲۳۷ : ای هر دهن ز یاد لبت پر عسل شده	91
غزل شمارهٔ ۲۳۸ : در صومعه نگنجد، رند شرابخانه	92
غزل شمارهٔ ۲۳۹ : در صومعه نگنجد رند شرابخانه	83
غزل شمارهٔ ۲۴۰ : بازم از غصه جگر خون کرده‌ای	85
غزل شمارهٔ ۲۴۱ : تا تو در حسن و جمال افزوده‌ای	80
غزل شمارهٔ ۲۴۲ : تا زخوبی دل ز من بربوده‌ای	102
غزل شمارهٔ ۲۴۳ : ای یار، مکن، بر من بی‌یار ببخشای	82
غزل شمارهٔ ۲۴۴ : در کار من درهم آخر نظری فرمای	105
غزل شمارهٔ ۲۴۵ : ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی	97
غزل شمارهٔ ۲۴۶ : نگارا، گر چه از ما برشکستی	98
غزل شمارهٔ ۲۴۷ : ای به تو زنده جسم و جان، مونس جان کیستی؟	85
غزل شمارهٔ ۲۴۸ : پیش ازینم خوشترک می‌داشتی	103
غزل شمارهٔ ۲۴۹ : ای ز غم فراق تو جان مرا شکایتی	98
غزل شمارهٔ ۲۵۰ : ای عشق، کجا به من فتادی؟	131
غزل شمارهٔ ۲۵۱ : چه کرده‌ام که دلم از فراق خون کردی؟	85
غزل شمارهٔ ۲۵۲ : جانا، نظری به ما نکردی	74
غزل شمارهٔ ۲۵۳ : چه بد کردم؟ چه شد؟ از من چه دیدی؟	92
غزل شمارهٔ ۲۵۴ : چه کردم؟ دلبرا، از من چه دیدی؟	109
غزل شمارهٔ ۲۵۵ : آمد به درت امیدواری	97
غزل شمارهٔ ۲۵۶ : ای دل، بنشین چو سوکواری	78
غزل شمارهٔ ۲۵۷ : تا چند عشق بازیم بر روی هر نگاری؟	100
غزل شمارهٔ ۲۵۸ : نگارا، کی بود کامیدواری	106
غزل شمارهٔ ۲۵۹ : نگارا، از وصال خود مرا تا کی جدا داری؟	111
غزل شمارهٔ ۲۶۰ : نمی‌دانم چه بد کردم، که نیکم زار می‌داری؟	84
غزل شمارهٔ ۲۶۱ : چه خوش باشد دلا کز عشق یار مهربان میری	129
غزل شمارهٔ ۲۶۲ : چو برقع از رخ زیبای خود براندازی	81
غزل شمارهٔ ۲۶۳ : از کرم در من بیچاره نظر کن نفسی	80
غزل شمارهٔ ۲۶۴ : نگارا، وقت آن آمد که یکدم ز آن من باشی	99
غزل شمارهٔ ۲۶۵ : خوشا دردی!که درمانش تو باشی	139
غزل شمارهٔ ۲۶۶ : چه خوش باشد! که دلدارم تو باشی	103
غزل شمارهٔ ۲۶۷ : الا قم، واغتنم یوم التلاقی	94
غزل شمارهٔ ۲۶۸ : اندوهگنی چرا؟ عراقی	106
غزل شمارهٔ ۲۶۹ : فمالی لم اطا سبع الطباقی	102
غزل شمارهٔ ۲۷۰ : لقد فاح الربیع و دار ساقی	96
غزل شمارهٔ ۲۷۱ : آن جام طرب فزای ساقی	102
غزل شمارهٔ ۲۷۲ : جانا، ز منت ملال تا کی؟	115
غزل شمارهٔ ۲۷۳ : دلربایی دل ز من ناگه ربودی کاشکی	78
غزل شمارهٔ ۲۷۴ : از غم دلدار زارم، مرگ به زین زندگی	93
غزل شمارهٔ ۲۷۵ : الا، قد طال عهدی بالوصال	113
غزل شمارهٔ ۲۷۶ : گر به رخسار تو، ای دوست، نظر داشتمی	79
غزل شمارهٔ ۲۷۷ : در جهان گر نه یار داشتمی	85
غزل شمارهٔ ۲۷۸ : گرنه سودای یار داشتمی	77
غزل شمارهٔ ۲۷۹ : ای که از لطف سراسر جانی	76
غزل شمارهٔ ۲۸۰ : ترسا بچه‌ای، شنگی، شوخی، شکرستانی	85
غزل شمارهٔ ۲۸۱ : چنانم از هوس لعل شکرستانی	106
غزل شمارهٔ ۲۸۲ : سر عشقت کس تواند گفت؟ نی	94
غزل شمارهٔ ۲۸۳ : کی بود کین درد را درمان کنی؟	96
غزل شمارهٔ ۲۸۴ : نگویی باز: کای غم خوار چونی؟	89
غزل شمارهٔ ۲۸۵ : بیا، تا بیدلان را زار بینی	92
غزل شمارهٔ ۲۸۶ : ای خوشتر از جان، آخر کجایی؟	126
غزل شمارهٔ ۲۸۷ : ای ربوده دلم به رعنایی	85
غزل شمارهٔ ۲۸۸ : بود آیا که خرامان ز درم بازآیی؟	99
غزل شمارهٔ ۲۸۹ : بیا، که بی‌تو به جان آمدم ز تنهایی	100
غزل شمارهٔ ۲۹۰ : پسرا، ره قلندر سزد ار به من نمایی	115
غزل شمارهٔ ۲۹۱ : چه بود گر نقاب بگشایی؟	100
غزل شمارهٔ ۲۹۲ : در کوی تو لولیی، گدایی	78
غزل شمارهٔ ۲۹۳ : دلی دارم، چه دل؟ محنت سرایی	97
غزل شمارهٔ ۲۹۴ : ز اشتیاق تو جانم به لب رسید، کجایی؟	105
غزل شمارهٔ ۲۹۵ : ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جدایی	107
غزل شمارهٔ ۲۹۶ : زهی! جمال تو رشک بتان یغمایی	174
غزل شمارهٔ ۲۹۷ : سحرگه بر در راحت سرایی	102
غزل شمارهٔ ۲۹۸ : کشید کار ز تنهاییم به شیدایی	84
غزل شمارهٔ ۲۹۹ : همی گردم به گرد هر سرایی	88
غزل شمارهٔ ۳۰۰ : شدم از عشق تو شیدا، کجایی؟	121
غزل شمارهٔ ۳۰۱ : نیم بی‌تو دمی بی‌غم، کجایی؟	114
غزل شمارهٔ ۳۰۲ : درین ره گر بترک خود بگویی	96
غزل شمارهٔ ۳۰۳ : درین ره گر به ترک خود بگویی	123
غزل شمارهٔ ۳۰۴ : گر از زلف پریشانت صبا بر هم زند مویی	128
غزل شمارهٔ ۳۰۵ : نه از تو به من رسید بویی	97
قصیدهٔ شمارهٔ ۱ - در مدح شیخ حمیدالدین احمد واعظ : ای صبا جلوه ده گلستان را	88
قصیدهٔ شمارهٔ ۲ - در مدح شیخ بهاء الدین زکریا ملتانی : لاح صباح الوصال در شموس القراب	118
قصیدهٔ شمارهٔ ۳ - در مدح شیخ عزیزالدین محمد الحاجی : اگر وقت سحر بادی ز کوی یار در جنبد	95
قصیدهٔ شمارهٔ ۴ - فی مدح شیخ صدرالدین : دل تو را دوست‌تر ز جان دارد	76
قصیدهٔ شمارهٔ ۵ - ایضاله : طرب، ای دل، که نوبهار آمد	89
قصیدهٔ شمارهٔ ۶ - در نعت رسول اکرم (ص) : عاشقان چون بر در دل حلقهٔ سودا زنند	104
قصیدهٔ شمارهٔ ۷ - در مدح بهاء الدین زکریای ملتانی : روشنان آینهٔ دل چو مصفا بینند	98
قصیدهٔ شمارهٔ ۸ - ایضاله : یا نسیم خوش بهار وزید	98
قصیدهٔ شمارهٔ ۹ - ایضاله : یا رب، این بوی خوش ز گلستان آید؟	82
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۰ - ایضاله : فرستاد دریای فضل و هنر	107
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۱ - ایضاله : طاب روح النسیم بالاسحار	93
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۲ - در نعت رسول اکرم (ص) : راه باریک است و شب تاریک و مرکب لنگ و پیر	120
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۳ - ایضاله : حبذا صفهٔ سرای کمال	81
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۴ - وصف کعبهٔ معظم : حبذا صفهٔ بهشت مثال	113
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ - ایضاله : دوش مانا شنید فریادم	101
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۶ - در نعت رسول اکرم (ص) : شهبازم و شکار جهان نیست در خورم	136
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۷ - در مدح شیخ بهاء الدین زکریا ملتانی : می بیاور ساقیا، تا خویشتن را کم زنیم	114
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۸ - ایضاله : هنوز باغ جهان را نبود نام و نشان	89
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۹ - ایضاله : قبلهٔ روی صوفیان بارگه صفای او	96
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰ - ایضاله : ای جلالت فرش عزت جاودان انداخته	153
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۱ - در توحید : ای جلالت فرش عزت جاودان انداخته	86
رباعی شمارهٔ ۱ : با آنکه خوش آید از تو، ای یار، جفا	113
رباعی شمارهٔ ۲ : عیشی نبود چو عیش لولی و گدا	106
رباعی شمارهٔ ۳ : ای دوست، به دوستی قرینیم تو را	109
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۲ - ایضاله : منم ز عشق سر از عرش برتر آورده	98
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۳ - ایضاله : ای رخت مجمع جمال شده	94
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۴ - در مدح شیخ حمیدالدین : که برد از من بی‌دل بر جانان خبری؟	114
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۵ - ایضاله : دلا در بزم عشق یار، هان، تا جان برافشانی	162
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۶ - ایضاله : ای باد برو، اگر توانی	102
رباعی شمارهٔ ۴ : ای دوست، فتاد با تو حالی دل را	99
رباعی شمارهٔ ۵ : سودای تو کرد لاابالی دل را	105
رباعی شمارهٔ ۶ : تا با توام، از تو جان دهم آدم را	148
رباعی شمارهٔ ۷ : تا ظن نبری که مشکلی نیست مرا	133
رباعی شمارهٔ ۸ : دل بر تو نهم، زنم بداندیشان را	115
رباعی شمارهٔ ۹ : از بادهٔ عشق شد مگر گوهر ما؟	104
رباعی شمارهٔ ۱۰ : ای روی تو آرزوی دیرینهٔ ما	162
رباعی شمارهٔ ۱۱ : گل صبح دم از باد برآشفت و بریخت	103
رباعی شمارهٔ ۱۲ : عشق تو ز دست ساقیان باده بریخت	120
رباعی شمارهٔ ۱۳ : ای جملهٔ خلق را ز بالا و ز پست	84
رباعی شمارهٔ ۱۴ : پیری ز خرابات برون آمد مست	124
رباعی شمارهٔ ۱۵ : گفتم: دل من، گفت که: خون کردهٔ ماست	130
رباعی شمارهٔ ۱۶ : ماییم که بی‌مایی ما مایهٔ ماست	105
رباعی شمارهٔ ۱۷ : آن دوستی قدیم ما چون گشته است؟	124
رباعی شمارهٔ ۱۸ : در دام غمت دلم زبون افتاده است	136
رباعی شمارهٔ ۱۹ : هرگز بت من روی به کس ننموده است	107
رباعی شمارهٔ ۲۰ : معشوقه و عشق عاشقان یک نفس است	128
رباعی شمارهٔ ۲۱ : دل رفت بر کسی که بی‌ماش خوش است	142
رباعی شمارهٔ ۲۲ : عشق تو، که سرمایهٔ این درویش است	116
رباعی شمارهٔ ۲۳ : شوقی، که چو گل دل شکفاند، عشق است	110
رباعی شمارهٔ ۲۴ : بیمار توام، روی توام درمان است	377
رباعی شمارهٔ ۲۵ : این دورهٔ سالوس، که نتوان دانست	122
رباعی شمارهٔ ۲۶ : پرسیدم از آن کسی که برهان دانست:	131
رباعی شمارهٔ ۲۷ : کردیم هر آن حیله که عقل آن دانست	105
رباعی شمارهٔ ۲۸ : چشمم ز غم عشق تو خون باران است	109
رباعی شمارهٔ ۲۹ : اول قدم از عشق سر انداختن است	1169
رباعی شمارهٔ ۳۰ : از گلشن جان بی‌خبری، خار این است	91
رباعی شمارهٔ ۳۱ : با حکم خدایی، که قضایش این است	90
رباعی شمارهٔ ۳۲ : هر چند که دل را غم عشق آیین است	179
رباعی شمارهٔ ۳۳ : ایزد، که جهان در کنف قدرت اوست	116
رباعی شمارهٔ ۳۴ : در دور شراب و جام و ساقی همه اوست	105
رباعی شمارهٔ ۳۵ : هر چند کباب دل و چشم تر هست	92
رباعی شمارهٔ ۳۶ : گردنده فلک دلیر و دیر است که هست	89
رباعی شمارهٔ ۳۷ : بی آنکه دو دیده بر جمالت نگریست	135
رباعی شمارهٔ ۳۸ : اندر ره عشق دی و کی پیدا نیست	116
رباعی شمارهٔ ۳۹ : ای دوست بیا، که بی تو آرامم نیست	194
رباعی شمارهٔ ۴۰ : دل سوختگان را خبر از عشق تو نیست	76
رباعی شمارهٔ ۴۱ : رخ عرضه کنیم، گوی: این زر سره نیست	97
رباعی شمارهٔ ۴۲ : عشق تو ز عالم هیولانی نیست	111
رباعی شمارهٔ ۴۳ : دیشب دل من خیال تو مهمان داشت	112
رباعی شمارهٔ ۴۴ : افسوس! که ایام جوانی بگذشت	137
رباعی شمارهٔ ۴۵ : دردا! که دلم خبر ز دلدار نیافت	131
رباعی شمارهٔ ۴۶ : عالم ز لباس شادیم عریان یافت	105
رباعی شمارهٔ ۴۷ : زنجیر سر زلف تو تاب از چه گرفت؟	167
رباعی شمارهٔ ۴۸ : در عشق توام واقعه بسیار افتاد	104
رباعی شمارهٔ ۴۹ : چون سایهٔ دوست بر زمین می‌افتد	95
رباعی شمارهٔ ۵۰ : غم گرد دل پر هنران می‌گردد	1265
رباعی شمارهٔ ۵۱ : از بخت به فریادم و از چرخ به درد	153
رباعی شمارهٔ ۵۲ : گر من روزی ز خدمتت گشتم فرد	104
رباعی شمارهٔ ۵۳ : نرگس، که ز سیم بر سر افسر دارد	93
رباعی شمارهٔ ۵۴ : حسنت به ازل نظر چو در کارم کرد	115
رباعی شمارهٔ ۵۵ : دل در غم تو بسی پریشانی کرد	95
رباعی شمارهٔ ۵۶ : بازم غم عشق یار در کار آورد	111
رباعی شمارهٔ ۵۷ : دل در طلبت هر دو جهان می‌بازد	107
رباعی شمارهٔ ۵۸ : آنجا که تویی عقل کجا در تو رسد؟	139
رباعی شمارهٔ ۵۹ : مسکین دل من! که بی‌سرانجام بماند	73
رباعی شمارهٔ ۶۰ : از روز وجودم شفقی بیش نماند	98
رباعی شمارهٔ ۶۱ : یک عالم از آب و گل بپرداخته‌اند	97
رباعی شمارهٔ ۶۲ : در سابقه چون قرار عالم دادند	75
رباعی شمارهٔ ۶۳ : زان پیش که این چرخ معلا کردند	83
رباعی شمارهٔ ۶۴ : بی روی تو عاشقت رخ گل چه کند؟	93
رباعی شمارهٔ ۶۵ : هر کتب خرد، که هست، اگر برخوانند	83
رباعی شمارهٔ ۶۶ : قومی هستند، کز کله موزه کنند	107
رباعی شمارهٔ ۶۷ : در کوی تو عاشقان درآیند و روند	202	2
رباعی شمارهٔ ۶۸ : ملک دو جهان را به طلبکار دهند	118
رباعی شمارهٔ ۶۹ : دل جز به دو زلف مشکبارش ندهند	92
رباعی شمارهٔ ۷۰ : در بند گره‌گشای می‌باید بود	75
رباعی شمارهٔ ۷۱ : مازار کسی، کز تو گزیرش نبود	122
رباعی شمارهٔ ۷۲ : ای جان من، از دل خبرت نیست، چه سود؟	95
رباعی شمارهٔ ۷۳ : حاشا! که دل از خاک درت دور شود	116
رباعی شمارهٔ ۷۴ : دل دیدن رویت به دعا می‌خواهد	185
رباعی شمارهٔ ۷۵ : ای از کرمت مصلح و مفسد به امید	107
رباعی شمارهٔ ۷۶ : یاری که نکو بخشد و بد بخشاید	93
رباعی شمارهٔ ۷۷ : عالم ز لباس شادیم عریان دید	108
رباعی شمارهٔ ۷۸ : این عمر، که برده‌ای تو بی‌یار بسر	99
رباعی شمارهٔ ۷۹ : افتاد مرا با سر زلفین تو کار	170
رباعی شمارهٔ ۸۰ : اندیشهٔ عشقت دم سرد آرد بار	98
رباعی شمارهٔ ۸۱ : در واقعهٔ مشکل ایام نگر	118
رباعی شمارهٔ ۸۲ : ای در طلب تو عالمی در شر و شور	148
رباعی شمارهٔ ۸۳ : اندر همه عمر خود شبی وقت نماز	134
رباعی شمارهٔ ۸۴ : دل ز آرزوی تو بی‌قرار است هنوز	86
رباعی شمارهٔ ۸۵ : بیزار شد از من شکسته همه کس	112
رباعی شمارهٔ ۸۶ : ای دل، سر و کار با کریم است، مترس	116
رباعی شمارهٔ ۸۷ : ای دل، قلم نقش معما می‌باش	95
رباعی شمارهٔ ۸۸ : امشب چو جمال داده‌ای خب می‌باش	94
رباعی شمارهٔ ۸۹ : آمد به سر کوی تو مسکین درویش	104
رباعی شمارهٔ ۹۰ : در دل همه خار غم شکستیم دریغ!	106
رباعی شمارهٔ ۹۱ : حاشا! که کند دل به دگر جا منزل	97
رباعی شمارهٔ ۹۲ : خاک سر کوی آن بت مشکین خال	111
رباعی شمارهٔ ۹۳ : در کوی خرابات نه نو آمده‌ام	89
رباعی شمارهٔ ۹۴ : ای جان و جهان، تو را ز جان می‌طلبم	489
رباعی شمارهٔ ۹۵ : عمری است که در کوی خرابی رفتم	83
رباعی شمارهٔ ۹۶ : ای یار رخ تو کرده هر دم شادم	91
رباعی شمارهٔ ۹۷ : آن وصل تو باز، آرزو می‌کندم	80
رباعی شمارهٔ ۹۸ : بی روی تو، ای دوست، به جان در خطرم	97
رباعی شمارهٔ ۹۹ : دل نزد تو است، اگر چه دوری ز برم	105
رباعی شمارهٔ ۱۰۰ : دل پیشکش نرگس مستت آرم	88
رباعی شمارهٔ ۱۰۱ : امشب نظری به روی ساقی دارم	115
رباعی شمارهٔ ۱۰۲ : امشب نظری بروی ساقی دارم	103
رباعی شمارهٔ ۱۰۳ : ای دوست، بیا، که با تو باقی دارم	114
رباعی شمارهٔ ۱۰۴ : در سر هوس شراب و ساقی دارم	101
رباعی شمارهٔ ۱۰۵ : جانا، ز دل ار کباب خواهی، دارم	96
رباعی شمارهٔ ۱۰۶ : اندر غم تو نگار، همچون نارم	126
رباعی شمارهٔ ۱۰۷ : یارب، به تو در گریختم بپذیرم	117
رباعی شمارهٔ ۱۰۸ : چون قصهٔ هجران و فراق آغازم	99
رباعی شمارهٔ ۱۰۹ : بگذار، اگر چه رندم و اوباشم	83
رباعی شمارهٔ ۱۱۰ : پیوسته صبور و رنج‌کش می‌باشم	127
رباعی شمارهٔ ۱۱۱ : با نفس خسیس در نبردم، چه کنم؟	214
رباعی شمارهٔ ۱۱۲ : آوازهٔ حسنت از جهان می‌شنوم	95
رباعی شمارهٔ ۱۱۳ : آزاده دلی ز خویشتن می‌خواهم	120
رباعی شمارهٔ ۱۱۴ : در عشق تو زارتر ز موی تو شدیم	110
رباعی شمارهٔ ۱۱۵ : وقت است که بر لاله خروشی بزنیم	133
رباعی شمارهٔ ۱۱۶ : امروز به شهر دل پریشان ماییم	103
رباعی شمارهٔ ۱۱۷ : چون درد نداری، ای دل سرگردان	133
رباعی شمارهٔ ۱۱۸ : هر دم شب هجران تو، ای جان و جهان	99
رباعی شمارهٔ ۱۱۹ : هر شب به سر کوی تو آیم به فغان	108
رباعی شمارهٔ ۱۲۰ : تا چند مرا به دست هجران دادن؟	134
رباعی شمارهٔ ۱۲۱ : هان! راز دل خستهٔ ما فاش مکن	98
رباعی شمارهٔ ۱۲۲ : خورشید رخا، ز بنده تحویل مکن	81
رباعی شمارهٔ ۱۲۳ : ای نفس خسیس، رو تباهی می‌کن	108
رباعی شمارهٔ ۱۲۴ : آخر بدمد صبح امید از شب من	1483
رباعی شمارهٔ ۱۲۵ : ای یاد تو آفت سکون دل من	173
رباعی شمارهٔ ۱۲۶ : ای دل، پس زنجیر تو دیوانه نشین	98
رباعی شمارهٔ ۱۲۷ : گر زانکه بود دل مجاهد با تو	131
رباعی شمارهٔ ۱۲۸ : ای مایهٔ اصل شادمانی غم تو	128
رباعی شمارهٔ ۱۲۹ : ای زندگی تو و توانم همه تو	131
رباعی شمارهٔ ۱۳۰ : آن کیست که بی‌جرم و گنه زیست؟ بگو	146
رباعی شمارهٔ ۱۳۱ : در عشق تو بی‌تو چون توان زیست؟ بگو	99
رباعی شمارهٔ ۱۳۲ : دارم دلکی به تیغ هجران خسته	116
رباعی شمارهٔ ۱۳۳ : چندن که خم باده‌پرست است بده	97
رباعی شمارهٔ ۱۳۴ : دل در طلب دنیی دون هیچ منه	122
رباعی شمارهٔ ۱۳۵ : آنم که توام ز خاک برداشته‌ای	123
رباعی شمارهٔ ۱۳۶ : ای لطف تو دستگیر هر بی‌سر و پای	128
رباعی شمارهٔ ۱۳۷ : پیری بدر آمد ز خرابات فنای	134
رباعی شمارهٔ ۱۳۸ : عشقی نبود چو عشق لولی و گدای	99
رباعی شمارهٔ ۱۳۹ : عیشی نبود چو عیش لولی و گدای	78
رباعی شمارهٔ ۱۴۰ : نی بر سر کوی تو دلم یافته جای	110
رباعی شمارهٔ ۱۴۱ : ای کاش! به سوی وصل راهی بودی	86
رباعی شمارهٔ ۱۴۲ : با یار به بوستان شدم رهگذری	92
رباعی شمارهٔ ۱۴۳ : نی کرده شبی بر سر کویت گذری	97
رباعی شمارهٔ ۱۴۴ : بردی دلم، ای ماهرخ بازاری	90
رباعی شمارهٔ ۱۴۵ : چون در دلت آن بود که گیری یاری	103
رباعی شمارهٔ ۱۴۶ : ای منزل دوست، خوش هوایی داری	139
رباعی شمارهٔ ۱۴۷ : در عشق، اگر بسی ملامت ببری	117
رباعی شمارهٔ ۱۴۸ : از آتش غم چند روانم سوزی؟	106
رباعی شمارهٔ ۱۴۹ : هر لحظه ز چهره آتشی افروزی	109
رباعی شمارهٔ ۱۵۰ : هم دل به دلستانت رساند روزی	118
رباعی شمارهٔ ۱۵۱ : آیا خبرت شود عیانم روزی؟	112
رباعی شمارهٔ ۱۵۲ : ای کرده به من غم تو بیداد بسی	101
رباعی شمارهٔ ۱۵۳ : گر شهره شوی به شهر شرالناسی	115
رباعی شمارهٔ ۱۵۴ : چون خاک زمین اگر عناکش باشی	108
رباعی شمارهٔ ۱۵۵ : ای کاش! بدانمی که من کیستمی؟	161	1
رباعی شمارهٔ ۱۵۶ : گر مونس و همدمی دمی یافتمی	114
رباعی شمارهٔ ۱۵۷ : گر من به صلاح خویش کوشان بدمی	104
رباعی شمارهٔ ۱۵۸ : حال من خستهٔ گدا می‌دانی	85
رباعی شمارهٔ ۱۵۹ : در عشق ببر از همه، گر بتوانی	106
رباعی شمارهٔ ۱۶۰ : گفتم که: اگر چه آفت جان منی	135
رباعی شمارهٔ ۱۶۱ : ای کرده غمت با دل من روی به روی	124
رباعی شمارهٔ ۱۶۲ : تو واقف اسرار من آنگاه شوی	115
رباعی شمارهٔ ۱۶۳ : هر بوی که از مشک و قرنفل شنوی	135
رباعی شمارهٔ ۱۶۴ : ای لطف تو دستگیر هر رسوایی	127
شمارهٔ ۱ : میان یک دله یاران بسی حکایت‌هاست	101
شمارهٔ ۲ : فرزند عزیز، قرةالعین کبیر	124
شمارهٔ ۳ : به طعنه گفت مرا دوستی که: ای زراق	162
شمارهٔ ۴ : گر چه بیماری ای نسیم سحر	102
شمارهٔ ۱ (که به غیر از تو در جهان کس نیست - جز تو موجود جاودان کس نیست) : ای زده خیمهٔ حدوث و قدم	118
شمارهٔ ۲ (که همه اوست هر چه هست یقین - جان و جانان و دلبر و دل و دین) : طاب روح‌النسیم بالاسحار	168
شمارهٔ ۳ (می‌بین رخ جان فزای ساقی - در جام جهان نمای باقی) : در جام جهان‌نمای اول	126
شمارهٔ ۵ : دریغا روزگار خوش که من در جنب میمونت	120
شمارهٔ ۶ : دریغا روزگار ما و آن ایام در مهرش	1416
شمارهٔ ۷ : چو یاد آرم از آن ساعت که خرم طبع بنشستم	134
شمارهٔ ۸ : راحت دوستان عمادالدین	86
شمارهٔ ۹ - مثلث : ای رند قلندر کیش،می نوش ز کس مندیش	94
شمارهٔ ۴ (در میکده می‌کشم سبویی - باشد که بیابم از تو بویی) : در میکده با حریف قلاش	103
شمارهٔ ۱ : عشق ار به تو رخ عیان نماید	140
شمارهٔ ۲ : ساقی، بیار می، که فرو رفت آفتاب	135
شمارهٔ ۳ - در مرثیهٔ بهاء الدین زکریا : چون ننالم؟ چرا نگریم زار؟	136