شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : ای آتش سودای تو خون کرده جگرها	130	1
غزل شمارهٔ ۲ : طبع تو دمساز نیست عاشق دلسوز را	122
غزل شمارهٔ ۳ : خوش خوش خرامان می‌روی، ای شاه خوبان تا کجا	496
غزل شمارهٔ ۴ : رفتم به راه صفت دیدم به کوی صفا	116
غزل شمارهٔ ۵ : ز خاک کوی تو هر خار سوسنی است مرا	128
غزل شمارهٔ ۶ : به زبان چرب جانا بنواز جان ما را	243
غزل شمارهٔ ۷ : بر سر کرشمه از دل خبری فرست ما را	87	1
غزل شمارهٔ ۸ : گرنه عشق او قضای آسمانستی مرا	97
غزل شمارهٔ ۹ : ای پار دوست بوده و امسال آشنا	119
غزل شمارهٔ ۱۰ : اری فی‌النوم ما طالت نواها	103
غزل شمارهٔ ۱۲ : درد زده است جان من میوهٔ جان من کجا	101
غزل شمارهٔ ۱۱ : جام می تا خط بغداد ده ای یار مرا	100
غزل شمارهٔ ۱۳ : سر به عدم درنه و یاران طلب	83
غزل شمارهٔ ۱۴ : گر مدعی نه‌ای غم جانان به جان طلب	111
غزل شمارهٔ ۱۵ : مست تمام آمده است بر در من نیم شب	107
غزل شمارهٔ ۱۶ : به یکی نامهٔ خودم دریاب	93
غزل شمارهٔ ۱۷ : ترک خواهش کن و با راحت و آرام بخسب	105
غزل شمارهٔ ۱۸ : رویم ز گریه بین چو گلین کاه زیر آب	121
غزل شمارهٔ ۱۹ : کار عشق از وصل و هجران درگذشت	98
غزل شمارهٔ ۲۰ : انصاف در جبلت عالم نیامده است	110
غزل شمارهٔ ۲۱ : پای گریز نیست که گردون کمان‌کش است	114
غزل شمارهٔ ۲۲ : تا جهان است از جهان اهل وفائی برنخاست	94
غزل شمارهٔ ۲۳ : دل پیشکش تو جان نهاده است	118
غزل شمارهٔ ۲۴ : کار گیتی را نوائی مانده نیست	105
غزل شمارهٔ ۲۵ : اهل بر روی زمین جستیم نیست	106
غزل شمارهٔ ۲۶ : آگه نه‌ای که بر دلم از غم چه درد خاست	101
غزل شمارهٔ ۲۷ : در این عهد از وفا بوئی نمانده است	90
غزل شمارهٔ ۲۸ : از کف ایام امان کس نیافت	95
غزل شمارهٔ ۲۹ : زآتش اندیشه جانم سوخته است	109
غزل شمارهٔ ۳۰ : زخم زمانه را در مرهم پدید نیست	88
غزل شمارهٔ ۳۱ : چه آفتی تو که کمتر غم تو هجران است	130
غزل شمارهٔ ۳۲ : حصن جان ساز در جهان خلوت	136
غزل شمارهٔ ۳۳ : بخت بدرنگ من امروز گم است	99
غزل شمارهٔ ۳۴ : طره مفشان که غرامت بر ماست	114
غزل شمارهٔ ۳۵ : در جهان هیچ سینه بی‌غم نیست	95
غزل شمارهٔ ۳۶ : مرا دانهٔ دل بر آتش فتاده است	92
غزل شمارهٔ ۳۷ : من ندانستم که عشق این رنگ داشت	132
غزل شمارهٔ ۳۸ : چه نشینم که فتنه بر پای است	122
غزل شمارهٔ ۳۹ : آن کز می خواجگی است سرمست	139
غزل شمارهٔ ۴۰ : فرمان ملک چه ساحری ساخت	101
غزل شمارهٔ ۴۱ : ای قول دل به رفیع‌الدرجات	108
غزل شمارهٔ ۴۲ : عیسی لب است یار و دم از من دریغ داشت	121
غزل شمارهٔ ۴۳ : دست قبا در جهان نافه گشای آمده است	79
غزل شمارهٔ ۴۴ : ای باد صبح بین که کجا می‌فرستمت	99
غزل شمارهٔ ۴۵ : لعل او بازار جان خواهد شکست	100
غزل شمارهٔ ۴۶ : دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت	114
غزل شمارهٔ ۴۷ : رخ تو رونق قمر بشکست	117
غزل شمارهٔ ۴۸ : از حال خود شکسته دلان را خبر فرست	80
غزل شمارهٔ ۴۹ : زان زلف مشک رنگ نسیمی به ما فرست	124
غزل شمارهٔ ۵۰ : روی تو دارد ز حسن آنچه پری آن نداشت	128
غزل شمارهٔ ۵۱ : به باغ وصل تو خاری، رقیب صد ورد است	119
غزل شمارهٔ ۵۲ : تیره زلفا بادهٔ روشن کجاست	93
غزل شمارهٔ ۵۳ : دردی است درد عشق که درمان پذیر نیست	118
غزل شمارهٔ ۵۴ : شمع شب‌ها بجز خیال تو نیست	97
غزل شمارهٔ ۵۵ : سر سودای تو را سینهٔ ما محرم نیست	93
غزل شمارهٔ ۵۶ : ما به غم خو کرده‌ایم ای دوست ما را غم فرست	107
غزل شمارهٔ ۵۷ : بس لابه که بنمودم و دل‌دار نپذرفت	93
غزل شمارهٔ ۵۸ : شوری ز دو عشق در سر ماست	99
غزل شمارهٔ ۵۹ : دل شد از دست و نه جای سخن است	107
غزل شمارهٔ ۶۰ : آن نازنین که عیسی دلها زبان اوست	103
غزل شمارهٔ ۶۱ : عیسی لبی و مرده دلم در برابرت	121
غزل شمارهٔ ۶۲ : گر هیچ شبی وصل دلارام توان یافت	120
غزل شمارهٔ ۶۳ : چه گویی ز لب دوست شکر وام توان خواست	88
غزل شمارهٔ ۶۴ : کیست که در کوی تو فتنهٔ روی نیست	106
غزل شمارهٔ ۶۵ : عشق تو قضای آسمانی است	89
غزل شمارهٔ ۶۶ : می‌خور که جهان حریف جوی است	94
غزل شمارهٔ ۶۷ : دل را ز دم تو دام روزی است	94
غزل شمارهٔ ۶۸ : ای دل به عشق بر تو که عشقت چه درخور است	103
غزل شمارهٔ ۶۹ : خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت	110
غزل شمارهٔ ۷۰ : خه که دگر باره دل، درد تو در برگرفت	114
غزل شمارهٔ ۷۱ : به دو میگون لب و پسته دهنت	88
غزل شمارهٔ ۷۲ : هر که در عاشقی قدم نزده است	84
غزل شمارهٔ ۷۳ : جو به جو عشقت شمار دم زدن بر من گرفت	105
غزل شمارهٔ ۷۴ : سر و زر کو که منت یارم جست	108
غزل شمارهٔ ۷۵ : یارب آن خال بر آن لب چه خوش است	130
غزل شمارهٔ ۷۶ : در عشق تو عافیت حرام است	117
غزل شمارهٔ ۷۷ : به جائی رسید عشق که بر جای جان نشست	85
غزل شمارهٔ ۷۸ : چرا ننهم؟ نهم دل بر خیالت	136
غزل شمارهٔ ۷۹ : هر که به سودای چون تو یار بپرداخت	82
غزل شمارهٔ ۸۰ : دلم در بحر سودای تو غرق است	106
غزل شمارهٔ ۸۱ : بگشا نقاب رخ که ز ره بر در آیمت	109
غزل شمارهٔ ۸۲ : علم عشق عالی افتاده است	91
غزل شمارهٔ ۸۳ : فلک در نیکوئی انصاف دادت	97
غزل شمارهٔ ۸۴ : بتی کز طرف شب مه را وطن ساخت	108
غزل شمارهٔ ۸۵ : آن‌ها که محققان راهند	103
غزل شمارهٔ ۸۶ : با او دلم به مهر و محبت نشانه بود	137
غزل شمارهٔ ۸۷ : طریق عشق رهبر برنتابد	79
غزل شمارهٔ ۸۸ : عقل در عشق تو سرگردان بماند	97
غزل شمارهٔ ۸۹ : دل کشید آخر عنان چون مرد میدانت نبود	103
غزل شمارهٔ ۹۰ : دولت عشق تو آمد عالم جان تازه کرد	98
غزل شمارهٔ ۹۱ : دل پیش خیال تو صد دیده برافشاند	95
غزل شمارهٔ ۹۲ : صد یک حسن تو نوبهار ندارد	93
غزل شمارهٔ ۹۳ : تب دوشین در آن بت چون اثر کرد	92
غزل شمارهٔ ۹۴ : هر تار ز مژگانش تیری دگر اندازد	99
غزل شمارهٔ ۹۵ : عذر از که توان خواست که دلبر نپذیرد	77
غزل شمارهٔ ۹۶ : عشق تو چون درآید شور از جهان برآید	87
غزل شمارهٔ ۹۷ : عشق تو به گرد هر که برگردد	107
غزل شمارهٔ ۹۸ : آن زمان کو زلف را سر می‌برد	82
غزل شمارهٔ ۹۹ : سر نیست کز تو بر سر خنجر نمی‌شود	92
غزل شمارهٔ ۱۰۰ : هر زمانی بر دلم باری رسد	108
غزل شمارهٔ ۱۰۱ : عشاق بجز یار سر انداز نخواهند	121
غزل شمارهٔ ۱۰۲ : نگارینا به صحرا رو که صحرا حله می‌پوشد	95
غزل شمارهٔ ۱۰۳ : عشق تو به هر دلی فرو ناید	88
غزل شمارهٔ ۱۰۴ : فروغ جمالت نظر برنتابد	83
غزل شمارهٔ ۱۰۵ : خوی او از خام‌کاری کم نکرد	88
غزل شمارهٔ ۱۰۶ : ذره نماید آفتاب ار به جمال تو رسد	110
غزل شمارهٔ ۱۰۷ : حاشا که مرا جز تو در دیده کسی باشد	140
غزل شمارهٔ ۱۰۸ : با یاد تو زهر بر شکر خندد	119
غزل شمارهٔ ۱۰۹ : جانا لب تو پیش‌کش از ما چه ستاند	98
غزل شمارهٔ ۱۱۰ : مهر تو بر دیگران نتوان نهاد	107
غزل شمارهٔ ۱۱۱ : پردهٔ نو ساخت عشق، زخمهٔ نو در فزود	120
غزل شمارهٔ ۱۱۲ : مرا وصلت به جانی برنیاید	86
غزل شمارهٔ ۱۱۳ : دل که در دام تو افتاد غم جان نبرد	86
غزل شمارهٔ ۱۱۴ : دل زخم تو را سپر ندارد	97
غزل شمارهٔ ۱۱۵ : بوسه گه آسمان نعل سمند تو باد	85
غزل شمارهٔ ۱۱۶ : با کفر زلفت ای جان ایمان چه کار دارد	122
غزل شمارهٔ ۱۱۷ : آوازهٔ جمالت چون از جهان برآمد	78
غزل شمارهٔ ۱۱۸ : وصل تو به وهم در نمی‌آید	112
غزل شمارهٔ ۱۱۹ : چشم ما بر دوخت عشق و پردهٔ ما بردرید	96
غزل شمارهٔ ۱۲۰ : دوست مرا رطل عشق تا خط بغداد داد	83
غزل شمارهٔ ۱۲۱ : دل رفت و می‌ندانم حالش که خود کجا شد	85
غزل شمارهٔ ۱۲۲ : لعلت اندر سخن شکر خاید	103
غزل شمارهٔ ۱۲۳ : دل از آن راحت جان نشکیبد	88
غزل شمارهٔ ۱۲۴ : لب جانان دوای جان بخشد	94
غزل شمارهٔ ۱۲۵ : اول از خود بری توانم شد	97
غزل شمارهٔ ۱۲۶ : دل عاشق به جان فرو ناید	65
غزل شمارهٔ ۱۲۷ : دل از آن دلستان به کس نرسد	128
غزل شمارهٔ ۱۲۸ : عشق تو دست از میان کار برآورد	103
غزل شمارهٔ ۱۲۹ : ازین ده رنگ‌تر یاری نپندارم که کس دارد	84
غزل شمارهٔ ۱۳۰ : می وقت صبوح راوقی باید	78
غزل شمارهٔ ۱۳۱ : تو را نازی است اندر سر که عالم بر نمی‌تابد	86
غزل شمارهٔ ۱۳۲ : چه روح افزا و راحت باری ای باد	90
غزل شمارهٔ ۱۳۳ : چشم دارم که مرا از تو پیامی برسد	121
غزل شمارهٔ ۱۳۴ : باغ جان را صبوحی آب دهید	95
غزل شمارهٔ ۱۳۵ : دل نام تو بر نگین نویسد	98
غزل شمارهٔ ۱۳۶ : فراقت ز خون‌ریز من در نماند	71
غزل شمارهٔ ۱۳۷ : آتش عشق تو دید صبرم و سیماب شد	107
غزل شمارهٔ ۱۳۸ : دل بستهٔ زلف تو شد از من چه نویسد	96
غزل شمارهٔ ۱۳۹ : آتش عیاره‌ای آب عیارم ببرد	112
غزل شمارهٔ ۱۴۰ : خاکی دلم به گرد وصالش کجا رسد	109
غزل شمارهٔ ۱۴۱ : اندرآ ای جان که در پای تو جان خواهم فشاند	108
غزل شمارهٔ ۱۴۲ : سخن با او به موئی درنگیرد	107
غزل شمارهٔ ۱۴۳ : دلم آخر به وصالش برسد	87
غزل شمارهٔ ۱۴۴ : سر زلفت چو در جولان بیاید	116
غزل شمارهٔ ۱۴۵ : دل دادم و کار برنیامد	99
غزل شمارهٔ ۱۴۶ : مرا غم تو به خمار خانه باز آورد	117
غزل شمارهٔ ۱۴۷ : مکن کز چشم من بر خاک سیل آتشین خیزد	100
غزل شمارهٔ ۱۴۸ : بر دل غم فراقت آسان چگونه باشد	109
غزل شمارهٔ ۱۴۹ : شور عشق تو در جهان افتاد	103
غزل شمارهٔ ۱۵۰ : عقل ز دست غمت دست به سر می‌رود	105
غزل شمارهٔ ۱۵۱ : روی تو را در رکاب شمس و قمر می‌رود	76
غزل شمارهٔ ۱۵۲ : دل سکهٔ عشق می نگرداند	93
غزل شمارهٔ ۱۵۳ : تا مرا عشق یار غار افتاد	84
غزل شمارهٔ ۱۵۴ : دلبر آن به که کسش نشناسد	95
غزل شمارهٔ ۱۵۵ : نقش تو خیال برنتابد	83
غزل شمارهٔ ۱۵۶ : روی تو چون نوبهار جلوه‌گری می‌کند	118
غزل شمارهٔ ۱۵۷ : زین وجودت به جان خلاص دهند	84
غزل شمارهٔ ۱۵۸ : روزم به نیابت شب آمد	82
غزل شمارهٔ ۱۵۹ : ماه را با نور رویش بیش مقداری نماند	96
غزل شمارهٔ ۱۶۰ : ز خوبان جز جفاکاری نیاید	94
غزل شمارهٔ ۱۶۱ : خار غم تو گل طرب دارد	82
غزل شمارهٔ ۱۶۲ : زهر با یاد تو شکر گردد	104
غزل شمارهٔ ۱۶۳ : عشقت چو درآمد ز دلم صبر بدر شد	133
غزل شمارهٔ ۱۶۴ : آن را که غم‌گسار تو باشی چه غم خورد	86
غزل شمارهٔ ۱۶۵ : آنچه تو کردی بتا نه شرط وفا بود	90
غزل شمارهٔ ۱۶۶ : رخ به زلف سیاه می‌پوشد	85
غزل شمارهٔ ۱۶۷ : آواز حسنت ای جان هفت آسمان بگیرد	69
غزل شمارهٔ ۱۶۸ : آنچه عشق دوست با من می‌کند	98
غزل شمارهٔ ۱۶۹ : مرد که با عشق دست در کمر آید	113
غزل شمارهٔ ۱۷۰ : عشق تو اندر دلم شاخ کنون می‌زند	92
غزل شمارهٔ ۱۷۱ : نی دست من به شاخ وصال تو بر رسید	74
غزل شمارهٔ ۱۷۲ : این عشق آتشینم دود از جهان برآرد	79
غزل شمارهٔ ۱۷۳ : دلم ز هوای تو بر نمی‌گردد	84
غزل شمارهٔ ۱۷۴ : صبح چون جیب آسمان بگشاد	84
غزل شمارهٔ ۱۷۵ : آن دم که صبح بینش من بال برگشاد	93
غزل شمارهٔ ۱۷۶ : زان بخششی که بر در عالم شد	88
غزل شمارهٔ ۱۷۷ : آباد بر آن شب که شب وصلت ما بود	74
غزل شمارهٔ ۱۷۸ : عافیت کس نشان دهد؟ ندهد	96
غزل شمارهٔ ۱۷۹ : دل از گیتی وفاجویی ندارد	107
غزل شمارهٔ ۱۸۰ : دل جام جام، زهر غمان هر زمان کشد	122
غزل شمارهٔ ۱۸۱ : آمد نفس صبح و سلامت نرسانید	114
غزل شمارهٔ ۱۸۲ : آن کو چو تو دلربای دارد	117
غزل شمارهٔ ۱۸۳ : چون زلف یار گیرم دستم به یارب آید	102
غزل شمارهٔ ۱۸۴ : با درد تو کس منت مرهم نپذیرد	125
غزل شمارهٔ ۱۸۵ : آوازهٔ جمالت اندر جهان فتاد	81
غزل شمارهٔ ۱۸۶ : در خوشاب را لبت سخت خوش آب می‌دهد	95
غزل شمارهٔ ۱۸۷ : عشقت آتش ز جان برانگیزد	74
غزل شمارهٔ ۱۸۸ : پیش لب تو حلقه به گوشم بنفشه‌وار	102
غزل شمارهٔ ۱۸۹ : پیش صبا نثار کنم جان شکوفه‌وار	88
غزل شمارهٔ ۱۹۰ : دل پردهٔ عشق توست برگیر	88
غزل شمارهٔ ۱۹۱ : خون‌ریزی و نندیشی، عیار چنین خوش‌تر	97
غزل شمارهٔ ۱۹۲ : خیز و به ایام گل بادهٔ گلگون بیار	83
غزل شمارهٔ ۱۹۳ : بر سر من نامده است از تو جفاجوی تر	90
غزل شمارهٔ ۱۹۴ : رحم کن رحم، نظر باز مگیر	68
غزل شمارهٔ ۱۹۵ : حدیث توبه رها کن سبوی باده بیار	102
غزل شمارهٔ ۱۹۶ : آن خال جو سنگش ببین، آن روی گندمگون نگر	103
غزل شمارهٔ ۱۹۷ : سرهای سراندازان در پای تو اولی‌تر	108
غزل شمارهٔ ۱۹۸ : فتاده‌ام به طلسم کشاکش تقدیر	70
غزل شمارهٔ ۱۹۹ : روز عمرم در شب افتاده است باز	82
غزل شمارهٔ ۲۰۰ : ای دل آن زنار نگسستی هنوز	93
غزل شمارهٔ ۲۰۱ : دهان شیشه گشا صبح شد شراب بریز	116
غزل شمارهٔ ۲۰۲ : از این ده رنگ‌تر یاری نپندارم که دارد کس	104
غزل شمارهٔ ۲۰۳ : بوی وفا ز گلبن عالم نیافت کس	108
غزل شمارهٔ ۲۰۴ : مه نجویم، مه مرا روی تو بس	98
غزل شمارهٔ ۲۰۵ : کشد مو بر تن نخجیر تیر از شوق پیکانش	123
غزل شمارهٔ ۲۰۶ : هر دل که غم تو داغ کردش	98
غزل شمارهٔ ۲۰۷ : عقل ما سلطان جان می‌خواندش	83
غزل شمارهٔ ۲۰۸ : چو به خنده بازیابم اثر دهان تنگش	116
غزل شمارهٔ ۲۰۹ : خسته‌ام نیک از بد ایام خویش	97
غزل شمارهٔ ۲۱۰ : بس سفالین لب و خاکین رخ و سنگین جانم	109
غزل شمارهٔ ۲۱۱ : از دو عالم دامن جان درکشم هر صبح‌دم	86
غزل شمارهٔ ۲۱۲ : کو صبح که بار شب کشیدم	119
غزل شمارهٔ ۲۱۳ : نه رای آنکه ز عشق تو روی برتابم	106
غزل شمارهٔ ۲۱۴ : از دهر غدر پیشه وفائی نیافتم	475
غزل شمارهٔ ۲۱۵ : از گشت چرخ کار به سامان نیافتم	89
غزل شمارهٔ ۲۱۶ : بر سریر نیاز می‌غلطم	77
غزل شمارهٔ ۲۱۷ : با بخت در عتابم و با روزگار هم	102
غزل شمارهٔ ۲۱۸ : در سایهٔ غم شکست روزم	91
غزل شمارهٔ ۲۱۹ : در سینه نفس چنان شکستم	113
غزل شمارهٔ ۲۲۰ : ز خاک پاشی در دستخون فروماندیم	95
غزل شمارهٔ ۲۲۱ : گر به عیار کسان از همه کس کمتریم	116
غزل شمارهٔ ۲۲۲ : تا چند ستم رسیده باشم	134
غزل شمارهٔ ۲۲۳ : نماند اهل رنگی که من داشتم	94
غزل شمارهٔ ۲۲۴ : از هستی خود که یاد دارم	89
غزل شمارهٔ ۲۲۵ : گرچه به دست کرشمهٔ تو اسیرم	88
غزل شمارهٔ ۲۲۶ : منم آن کز طرب غمین باشم	86
غزل شمارهٔ ۲۲۷ : دردی که مرا هست به مرهم نفروشم	80
غزل شمارهٔ ۲۲۸ : خون دلم مخور که غمان تو می‌خورم	88
غزل شمارهٔ ۲۲۹ : ما از عراق جان غم آلود می‌بریم	85
غزل شمارهٔ ۲۳۰ : الصبوح ای دل که ما بزم قلندر ساختیم	82
غزل شمارهٔ ۲۳۱ : به کوی عشق تو جان در میان راه نهم	86
غزل شمارهٔ ۲۳۲ : ای قوم الغیاث که کار اوفتاده‌ایم	108
غزل شمارهٔ ۲۳۳ : یک نظر دوش از شکنج زلف او دزدیده‌ام	88
غزل شمارهٔ ۲۳۴ : دل بشد از دست دوست را به چه جویم	114
غزل شمارهٔ ۲۳۵ : زنگ دل از آب روی شستیم	89
غزل شمارهٔ ۲۳۶ : این خود چه صورت است که من پای‌بست اویم	97
غزل شمارهٔ ۲۳۷ : گفتم آه آتشین بس کن، نه من خاک توام	88
غزل شمارهٔ ۲۳۸ : نام تو چون بر زبان می‌آیدم	86
غزل شمارهٔ ۲۳۹ : از تف دل آتشین دهانم	112
غزل شمارهٔ ۲۴۰ : کفر است راز عشقت پنهان چرا ندارم	112
غزل شمارهٔ ۲۴۱ : نازی است تو را در سر، کمتر نکنی دانم	106
غزل شمارهٔ ۲۴۲ : به میدان وفا یارم چنان آمد که من خواهم	94
غزل شمارهٔ ۲۴۳ : گفتم به ری مراد دل آسان برآورم	87
غزل شمارهٔ ۲۴۴ : مرا گوئی چه سر داری، سر سودای او دارم	86
غزل شمارهٔ ۲۴۵ : چون تلخ سخن رانی تنگ شکرت خوانم	108
غزل شمارهٔ ۲۴۶ : گر رحم کنی جانا جان بر سرت افشانم	127
غزل شمارهٔ ۲۴۷ : ما پیشکش تو جان فرستیم	97
غزل شمارهٔ ۲۴۸ : دیده در کار لب و خالش کنم	88
غزل شمارهٔ ۲۴۹ : دل به سودای بتان دربسته‌ام	83
غزل شمارهٔ ۲۵۰ : جانا ز سر مهر تو گشتن نتوانم	124
غزل شمارهٔ ۲۵۱ : به صفت، عاشق جمال توایم	78
غزل شمارهٔ ۲۵۲ : امروز دو هفته است که روی تو ندیدم	85
غزل شمارهٔ ۲۵۳ : طبع تو دمساز نیست چاره چه سازم	126
غزل شمارهٔ ۲۵۴ : ای جفت دل من از تو فردم	71
غزل شمارهٔ ۲۵۵ : خوش خوش از عشق تو جانی می‌کنم	109
غزل شمارهٔ ۲۵۶ : من در طلب یارم ز اغیار نیندیشم	94
غزل شمارهٔ ۲۵۷ : دل را به غم تو باز بستیم	96
غزل شمارهٔ ۲۵۸ : خیز تا رخت دل براندازیم	94
غزل شمارهٔ ۲۵۹ : یارب از عشق چه سرمستم و بی‌خویشتنم	89
غزل شمارهٔ ۲۶۰ : نزل عشقت جان شیرین آورم	92
غزل شمارهٔ ۲۶۱ : نیم شب پی گم کنان در کوی جانان آمدم	108
غزل شمارهٔ ۲۶۲ : در عشق ز تیغ و سر نیندیشم	92
غزل شمارهٔ ۲۶۳ : ما دل به دست مهر تو زان باز داده‌ایم	84
غزل شمارهٔ ۲۶۴ : تا من پی آن زلف سرافکنده همی دارم	81
غزل شمارهٔ ۲۶۵ : تو را در دوستی رائی نمی‌بینم، نمی‌بینم	99
غزل شمارهٔ ۲۶۶ : دست از دو جهان کشیده خواهم	120
غزل شمارهٔ ۲۶۷ : ز باغت بجز بوی و رنگی نبینم	91
غزل شمارهٔ ۲۶۸ : ز باغ عافیت بوئی ندارم	85
غزل شمارهٔ ۲۶۹ : طاقتی کو که به سر منزل جانان برسم	101
غزل شمارهٔ ۲۷۰ : دارم سر آنکه سر برآرم	94
غزل شمارهٔ ۲۷۱ : از گلستان وصل نسیمی شنیده‌ام	94
غزل شمارهٔ ۲۷۲ : دلا زارت برون نتوان نهادن	83
غزل شمارهٔ ۲۷۳ : خرمی کان فلک دهد غم دان	85
غزل شمارهٔ ۲۷۴ : برون از جهان تکیه جایی طلب کن	98
غزل شمارهٔ ۲۷۵ : سوختم چون بوی برناید ز من	107
غزل شمارهٔ ۲۷۶ : ای صبح مرا حدیث آن مه کن	109
غزل شمارهٔ ۲۷۷ : غصهٔ آسمان خورم دم نزنم، دریغ من	84
غزل شمارهٔ ۲۷۸ : دلا با عشق پیمان تازه گردان	64
غزل شمارهٔ ۲۷۹ : رخش حسن ای جان شگرفی را به میدان درفکن	77
غزل شمارهٔ ۲۸۰ : دلم دردمند است باری برافکن	105
غزل شمارهٔ ۲۸۱ : آب و سنگم داد بر باد آتش سودای من	88
غزل شمارهٔ ۲۸۲ : ترک سن سن گوی توسن خوی سوسن بوی من	139
غزل شمارهٔ ۲۸۳ : از عشق دوست بین که چه آمد به روی من	111
غزل شمارهٔ ۲۸۴ : ای باد بوی یوسف دلها به ما رسان	118
غزل شمارهٔ ۲۸۵ : بر سر بازار عشق آزاد نتوان آمدن	99
غزل شمارهٔ ۲۸۶ : ای لعل تو پرده‌دار پروین	99
غزل شمارهٔ ۲۸۷ : روی است بنامیزد یا ماه تمام است آن	86
غزل شمارهٔ ۲۸۸ : تا مرا سودای تو خالی نگرداند ز من	99
غزل شمارهٔ ۲۸۹ : تا دل غم او دارد نتوان غم جان خوردن	97
غزل شمارهٔ ۲۹۰ : در یک سخن آن همه عتیبش بین	80
غزل شمارهٔ ۲۹۱ : شب من دام خورشید است گوئی زلف یار است این	98
غزل شمارهٔ ۲۹۲ : درد دل گویم از نهان بشنو	101
غزل شمارهٔ ۲۹۳ : آخر چه خون کرد این دلم کامد به ناخن خون او	88
غزل شمارهٔ ۲۹۴ : تو چه دانی که من از وفا چه نمودم به جای تو	127
غزل شمارهٔ ۲۹۵ : سینه پر آتشم چو میغ از تو	100
غزل شمارهٔ ۲۹۶ : شد آبروی عاشقان از خوی آتش‌ناک تو	149
غزل شمارهٔ ۲۹۷ : گرچه جانی از نظر پنهان مشو	101
غزل شمارهٔ ۲۹۸ : چه کرده‌ام بجای تو که نیستم سزای تو	103
غزل شمارهٔ ۲۹۹ : پشت پایی زد خرد را روی تو	101
غزل شمارهٔ ۳۰۰ : در عشق داستانم و بر تو به نیم جو	98
غزل شمارهٔ ۳۰۱ : بستهٔ زلف اوست دل، ای دل از آن کیست او	86
غزل شمارهٔ ۳۰۲ : ای تماشاگه جان بر طرف لاله‌ستان تو	93
غزل شمارهٔ ۳۰۳ : رخت تمنای دل بر در عشاق نه	96
غزل شمارهٔ ۳۰۴ : افدی بنفس من بدت فی‌المهد عنی غافله	83
غزل شمارهٔ ۳۰۵ : خیال روی توام غم‌گسار و روی تو نه	80
غزل شمارهٔ ۳۰۶ : هست به دور تو عقل نام شکسته	109
غزل شمارهٔ ۳۰۷ : در دستت اوفتادم چون مرغ پر بریده	86
غزل شمارهٔ ۳۰۸ : ای از پی آشوب ما از رخ نقاب انداخته	91
غزل شمارهٔ ۳۰۹ : سرمستم و تشنه، آب در ده	99
غزل شمارهٔ ۳۱۰ : در صبوح آن راح ریحانی بخواه	82
غزل شمارهٔ ۳۱۱ : ای برقرار خوبی، با تو قرار من چه	119
غزل شمارهٔ ۳۱۲ : ای دل به جفات جان نهاده	99
غزل شمارهٔ ۳۱۳ : ای زیر نقاب مه نموده	76
غزل شمارهٔ ۳۱۴ : ای چشم پر خمارت دلها فگار کرده	78
غزل شمارهٔ ۳۱۵ : درا تا سیل بنشانم ز دیده	81
غزل شمارهٔ ۳۱۶ : ماه نو و صبح بین پیاله و باده	87
غزل شمارهٔ ۳۱۷ : از زلف هر کجا گرهی برگشاده‌ای	90
غزل شمارهٔ ۳۱۸ : روی درکش ز دهر دشمن روی	88
غزل شمارهٔ ۳۱۹ : زین تنگنای وحشت اگر باز رستمی	97
غزل شمارهٔ ۳۲۰ : غم بنیاد آب و گل چه خوری	92
غزل شمارهٔ ۳۲۱ : روز دانش به ازین بایستی	81
غزل شمارهٔ ۳۲۲ : ای دل ای دل هلاک تن کردی	125
غزل شمارهٔ ۳۲۳ : خاک بغداد در آب بصرم بایستی	109
غزل شمارهٔ ۳۲۴ : شوریده کرد ما را عشق پری جمالی	92
غزل شمارهٔ ۳۲۵ : ای راحت جان‌ها به تو، آرام جان کیستی	71
غزل شمارهٔ ۳۲۶ : ای سرو غنچه لب ز گلستان کیستی	79
غزل شمارهٔ ۳۲۷ : ای ترک دلستان ز شبستان کیستی	101
غزل شمارهٔ ۳۲۸ : کردی نخست با ما عهدی چنان که دانی	95
غزل شمارهٔ ۳۲۹ : یکی بخرام در بستان که تا سرو روان بینی	100
غزل شمارهٔ ۳۳۰ : زرهٔ زلف بر قبا شکنی	72
غزل شمارهٔ ۳۳۱ : این چه شور است آخر ای جان کز جهان انگیختی	101
غزل شمارهٔ ۳۳۲ : جان بخشمت آن ساعت کز لب شکرم بخشی	90
غزل شمارهٔ ۳۳۳ : تا بیش دل خراب داری	101
غزل شمارهٔ ۳۳۴ : تب‌ها کشم از هجر تو شب‌های جدائی	113
غزل شمارهٔ ۳۳۵ : گلی از باغ وفا آمده‌ای	71
غزل شمارهٔ ۳۳۶ : باز از کرشمه زخمهٔ نو در فزوده‌ای	66
غزل شمارهٔ ۳۳۷ : تا حلقه‌های زلف به هم برشکسته‌ای	77
غزل شمارهٔ ۳۳۸ : چه کرده‌ام که مرا پایمال غم کردی	104
غزل شمارهٔ ۳۳۹ : آن لعل شکر خنده گر از هم بگشایی	121
غزل شمارهٔ ۳۴۰ : تاطرف کلاه برشکستی	119
غزل شمارهٔ ۳۴۱ : یا وصل تو را نشانه بایستی	133
غزل شمارهٔ ۳۴۲ : بر دیده ره خیال بستی	76
غزل شمارهٔ ۳۴۳ : عالم افروز بهارا که تویی	100
غزل شمارهٔ ۳۴۴ : گر زیر زلف بند او باد صبا جا یافتی	86
غزل شمارهٔ ۳۴۵ : چه کردم کاستین بر من فشاندی	129
غزل شمارهٔ ۳۴۶ : جان از تنم برآید چون از درم درآئی	77
غزل شمارهٔ ۳۴۷ : هر زمان بر جان من باری نهی	101
غزل شمارهٔ ۳۴۸ : دیدی که هیچگونه مراعات من نکردی	97
غزل شمارهٔ ۳۴۹ : ز بدخوئی دمی خو وانکردی	85
غزل شمارهٔ ۳۵۰ : کاشکی جز تو کسی داشتمی	106
غزل شمارهٔ ۳۵۱ : درآ کز یک نظر جان تازه کردی	104
غزل شمارهٔ ۳۵۲ : دوست داری که دوستدار کشی	94
غزل شمارهٔ ۳۵۳ : تا لوح جفا درست کردی	130
غزل شمارهٔ ۳۵۴ : ز دلت چه داد خواهم که نه داور منی	101
غزل شمارهٔ ۳۵۵ : خاک توام مرا چه خوری خون به دوستی	110
غزل شمارهٔ ۳۵۶ : دل نداند تو را چنان که توئی	73
غزل شمارهٔ ۳۵۷ : بانگ آمد از قنینه کباد بر خرابی	87
غزل شمارهٔ ۳۵۸ : دلم که مرغ تو آمد به دام باز گرفتی	101
غزل شمارهٔ ۳۵۹ : به خرد راه عشق می‌پوئی	77
غزل شمارهٔ ۳۶۰ : خود لطف بود چندان ای جان که تو داری	79
غزل شمارهٔ ۳۶۱ : صید توام فکندی و در خون گذاشتی	112
غزل شمارهٔ ۳۶۲ : به رخت چه چشم دارم که نظر دریغ داری	85
غزل شمارهٔ ۳۶۳ : زین نیم جان که دارم جانان چه خواست گوئی	72
غزل شمارهٔ ۳۶۴ : مرا روزی نپرسی کآخر ای غم‌خوار من چونی	92
غزل شمارهٔ ۳۶۵ : هرگز بود به شوخی چشم تو عبهری	100
غزل شمارهٔ ۳۶۶ : گر قصد جان نداری، خونم چرا خوری	121
غزل شمارهٔ ۳۶۷ : خطی بر سوسن از عنبر کشیدی	114
غزل شمارهٔ ۳۶۸ : هدیهٔ پای تو زر بایستی	92
غزل شمارهٔ ۳۶۹ : ناز جنگ‌آمیز جانان برنتابد هر دلی	80
غزل شمارهٔ ۳۷۰ : دشوار عشق بر دلم آسان نمی‌کنی	88
غزل شمارهٔ ۳۷۱ : گرنه تو ای زود سیر تشنهٔ خون منی	86
غزل شمارهٔ ۳۷۲ : چه کرد این بنده جز آزاد مردی	121
غزل شمارهٔ ۳۷۳ : مرا تا جان بود جانان تو باشی	161
غزل شمارهٔ ۳۷۴ : گر بر در وصالت امید بار بودی	101
غزل شمارهٔ ۳۷۵ : با هیچ دوست دست به پیمان نمی‌دهی	87
غزل شمارهٔ ۳۷۶ : دلم غارتیدی ز بس ترک‌تازی	78
غزل شمارهٔ ۳۷۷ : خاک شدم در تو را آب رخم چرا بری	98
غزل شمارهٔ ۳۷۸ : هر روز به هر دستی رنگی دگر آمیزی	120
غزل شمارهٔ ۳۷۹ : از بوالعجبی هردم رنگ دگر آمیزی	78
غزل شمارهٔ ۳۸۰ : ای دیده ره ز ظلمت غم چون برون بری	90
غزل شمارهٔ ۳۸۱ : عتاب رنگ به من نامه‌ای فرستادی	98
غزل شمارهٔ ۳۸۲ : ز من گسستی و با دیگران بپیوستی	108
غزل شمارهٔ ۳۸۳ : یک زبان داری و صد عشوه‌گری	88
غزل شمارهٔ ۳۸۴ : تو را افتد که با ما سر برآری	106
غزل شمارهٔ ۳۸۵ : در عشق، فتوح چیست؟ دانی	118
غزل شمارهٔ ۳۸۶ : گویم همه دل منی و جانی	92
غزل شمارهٔ ۳۸۷ : خاکم که مرا منی نیابی	110
غزل شمارهٔ ۳۸۸ : ماهی که مه از قفای او بینی	91
غزل شمارهٔ ۳۸۹ : داور جانی، پس این فریاد جان چون نشنوی	105
غزل شمارهٔ ۳۹۰ : ای رخ نورپاش تو پیشه گرفته دلبری	116
غزل شمارهٔ ۳۹۱ : دلم خاک تو شد گو باش من خون می‌خورم باری	105
غزل شمارهٔ ۳۹۲ : اذا ما الطیر غنت فی‌الصباح	89
غزل شمارهٔ ۳۹۳ : تعاطی الکاس من شان الصبوح	66
غزل شمارهٔ ۳۹۴ : ما انصف ندمانی لو انکر ادمانی	108
غزل شمارهٔ ۳۹۵ : یارب لیل مظلم قد قلت یارب ارحم	83
غزل شمارهٔ ۳۹۶ : قم بکرة و خذها با کورة الحیات	92
غزل شمارهٔ ۳۹۷ : از روی تو فروزد شمع سرای عیسی	83
غزل شمارهٔ ۳۹۸ : چو عمر رفته تو کس را به هیچ کار نیایی	141
غزل شمارهٔ ۳۹۹ : دیوانه شوم چون تو پری‌وار نمایی	107
غزل شمارهٔ ۴۰۰ : لاله رخا سمن برا سرو روان کیستی	155
غزل شمارهٔ ۴۰۱ : باز از نوای دلبری سازی دگرگون می‌زنی	134