شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : ای آتش سودای تو خون کرده جگرها	130	1
غزل شمارهٔ ۲ : طبع تو دمساز نیست عاشق دلسوز را	121
غزل شمارهٔ ۳ : خوش خوش خرامان می‌روی، ای شاه خوبان تا کجا	492
غزل شمارهٔ ۴ : رفتم به راه صفت دیدم به کوی صفا	115
غزل شمارهٔ ۵ : ز خاک کوی تو هر خار سوسنی است مرا	127
غزل شمارهٔ ۶ : به زبان چرب جانا بنواز جان ما را	242
غزل شمارهٔ ۷ : بر سر کرشمه از دل خبری فرست ما را	86	1
غزل شمارهٔ ۸ : گرنه عشق او قضای آسمانستی مرا	92
غزل شمارهٔ ۹ : ای پار دوست بوده و امسال آشنا	118
غزل شمارهٔ ۱۰ : اری فی‌النوم ما طالت نواها	100
غزل شمارهٔ ۱۲ : درد زده است جان من میوهٔ جان من کجا	100
غزل شمارهٔ ۱۱ : جام می تا خط بغداد ده ای یار مرا	99
غزل شمارهٔ ۱۳ : سر به عدم درنه و یاران طلب	82
غزل شمارهٔ ۱۴ : گر مدعی نه‌ای غم جانان به جان طلب	110
غزل شمارهٔ ۱۵ : مست تمام آمده است بر در من نیم شب	106
غزل شمارهٔ ۱۶ : به یکی نامهٔ خودم دریاب	93
غزل شمارهٔ ۱۷ : ترک خواهش کن و با راحت و آرام بخسب	104
غزل شمارهٔ ۱۸ : رویم ز گریه بین چو گلین کاه زیر آب	120
غزل شمارهٔ ۱۹ : کار عشق از وصل و هجران درگذشت	97
غزل شمارهٔ ۲۰ : انصاف در جبلت عالم نیامده است	109
غزل شمارهٔ ۲۱ : پای گریز نیست که گردون کمان‌کش است	113
غزل شمارهٔ ۲۲ : تا جهان است از جهان اهل وفائی برنخاست	93
غزل شمارهٔ ۲۳ : دل پیشکش تو جان نهاده است	114
غزل شمارهٔ ۲۴ : کار گیتی را نوائی مانده نیست	104
غزل شمارهٔ ۲۵ : اهل بر روی زمین جستیم نیست	104
غزل شمارهٔ ۲۶ : آگه نه‌ای که بر دلم از غم چه درد خاست	100
غزل شمارهٔ ۲۷ : در این عهد از وفا بوئی نمانده است	90
غزل شمارهٔ ۲۸ : از کف ایام امان کس نیافت	93
غزل شمارهٔ ۲۹ : زآتش اندیشه جانم سوخته است	107
غزل شمارهٔ ۳۰ : زخم زمانه را در مرهم پدید نیست	87
غزل شمارهٔ ۳۱ : چه آفتی تو که کمتر غم تو هجران است	130
غزل شمارهٔ ۳۲ : حصن جان ساز در جهان خلوت	135
غزل شمارهٔ ۳۳ : بخت بدرنگ من امروز گم است	96
غزل شمارهٔ ۳۴ : طره مفشان که غرامت بر ماست	114
غزل شمارهٔ ۳۵ : در جهان هیچ سینه بی‌غم نیست	95
غزل شمارهٔ ۳۶ : مرا دانهٔ دل بر آتش فتاده است	91
غزل شمارهٔ ۳۷ : من ندانستم که عشق این رنگ داشت	132
غزل شمارهٔ ۳۸ : چه نشینم که فتنه بر پای است	122
غزل شمارهٔ ۳۹ : آن کز می خواجگی است سرمست	138
غزل شمارهٔ ۴۰ : فرمان ملک چه ساحری ساخت	100
غزل شمارهٔ ۴۱ : ای قول دل به رفیع‌الدرجات	106
غزل شمارهٔ ۴۲ : عیسی لب است یار و دم از من دریغ داشت	121
غزل شمارهٔ ۴۳ : دست قبا در جهان نافه گشای آمده است	79
غزل شمارهٔ ۴۴ : ای باد صبح بین که کجا می‌فرستمت	98
غزل شمارهٔ ۴۵ : لعل او بازار جان خواهد شکست	99
غزل شمارهٔ ۴۶ : دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت	111
غزل شمارهٔ ۴۷ : رخ تو رونق قمر بشکست	116
غزل شمارهٔ ۴۸ : از حال خود شکسته دلان را خبر فرست	79
غزل شمارهٔ ۴۹ : زان زلف مشک رنگ نسیمی به ما فرست	123
غزل شمارهٔ ۵۰ : روی تو دارد ز حسن آنچه پری آن نداشت	125
غزل شمارهٔ ۵۱ : به باغ وصل تو خاری، رقیب صد ورد است	118
غزل شمارهٔ ۵۲ : تیره زلفا بادهٔ روشن کجاست	93
غزل شمارهٔ ۵۳ : دردی است درد عشق که درمان پذیر نیست	116
غزل شمارهٔ ۵۴ : شمع شب‌ها بجز خیال تو نیست	97
غزل شمارهٔ ۵۵ : سر سودای تو را سینهٔ ما محرم نیست	92
غزل شمارهٔ ۵۶ : ما به غم خو کرده‌ایم ای دوست ما را غم فرست	106
غزل شمارهٔ ۵۷ : بس لابه که بنمودم و دل‌دار نپذرفت	92
غزل شمارهٔ ۵۸ : شوری ز دو عشق در سر ماست	95
غزل شمارهٔ ۵۹ : دل شد از دست و نه جای سخن است	107
غزل شمارهٔ ۶۰ : آن نازنین که عیسی دلها زبان اوست	102
غزل شمارهٔ ۶۱ : عیسی لبی و مرده دلم در برابرت	114
غزل شمارهٔ ۶۲ : گر هیچ شبی وصل دلارام توان یافت	118
غزل شمارهٔ ۶۳ : چه گویی ز لب دوست شکر وام توان خواست	86
غزل شمارهٔ ۶۴ : کیست که در کوی تو فتنهٔ روی نیست	106
غزل شمارهٔ ۶۵ : عشق تو قضای آسمانی است	88
غزل شمارهٔ ۶۶ : می‌خور که جهان حریف جوی است	93
غزل شمارهٔ ۶۷ : دل را ز دم تو دام روزی است	93
غزل شمارهٔ ۶۸ : ای دل به عشق بر تو که عشقت چه درخور است	101
غزل شمارهٔ ۶۹ : خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت	109
غزل شمارهٔ ۷۰ : خه که دگر باره دل، درد تو در برگرفت	112
غزل شمارهٔ ۷۱ : به دو میگون لب و پسته دهنت	87
غزل شمارهٔ ۷۲ : هر که در عاشقی قدم نزده است	83
غزل شمارهٔ ۷۳ : جو به جو عشقت شمار دم زدن بر من گرفت	105
غزل شمارهٔ ۷۴ : سر و زر کو که منت یارم جست	107
غزل شمارهٔ ۷۵ : یارب آن خال بر آن لب چه خوش است	130
غزل شمارهٔ ۷۶ : در عشق تو عافیت حرام است	116
غزل شمارهٔ ۷۷ : به جائی رسید عشق که بر جای جان نشست	85
غزل شمارهٔ ۷۸ : چرا ننهم؟ نهم دل بر خیالت	135
غزل شمارهٔ ۷۹ : هر که به سودای چون تو یار بپرداخت	80
غزل شمارهٔ ۸۰ : دلم در بحر سودای تو غرق است	104
غزل شمارهٔ ۸۱ : بگشا نقاب رخ که ز ره بر در آیمت	108
غزل شمارهٔ ۸۲ : علم عشق عالی افتاده است	90
غزل شمارهٔ ۸۳ : فلک در نیکوئی انصاف دادت	96
غزل شمارهٔ ۸۴ : بتی کز طرف شب مه را وطن ساخت	107
غزل شمارهٔ ۸۵ : آن‌ها که محققان راهند	102
غزل شمارهٔ ۸۶ : با او دلم به مهر و محبت نشانه بود	136
غزل شمارهٔ ۸۷ : طریق عشق رهبر برنتابد	78
غزل شمارهٔ ۸۸ : عقل در عشق تو سرگردان بماند	96
غزل شمارهٔ ۸۹ : دل کشید آخر عنان چون مرد میدانت نبود	102
غزل شمارهٔ ۹۰ : دولت عشق تو آمد عالم جان تازه کرد	97
غزل شمارهٔ ۹۱ : دل پیش خیال تو صد دیده برافشاند	94
غزل شمارهٔ ۹۲ : صد یک حسن تو نوبهار ندارد	92
غزل شمارهٔ ۹۳ : تب دوشین در آن بت چون اثر کرد	91
غزل شمارهٔ ۹۴ : هر تار ز مژگانش تیری دگر اندازد	98
غزل شمارهٔ ۹۵ : عذر از که توان خواست که دلبر نپذیرد	76
غزل شمارهٔ ۹۶ : عشق تو چون درآید شور از جهان برآید	86
غزل شمارهٔ ۹۷ : عشق تو به گرد هر که برگردد	106
غزل شمارهٔ ۹۸ : آن زمان کو زلف را سر می‌برد	80
غزل شمارهٔ ۹۹ : سر نیست کز تو بر سر خنجر نمی‌شود	90
غزل شمارهٔ ۱۰۰ : هر زمانی بر دلم باری رسد	107
غزل شمارهٔ ۱۰۱ : عشاق بجز یار سر انداز نخواهند	120
غزل شمارهٔ ۱۰۲ : نگارینا به صحرا رو که صحرا حله می‌پوشد	95
غزل شمارهٔ ۱۰۳ : عشق تو به هر دلی فرو ناید	87
غزل شمارهٔ ۱۰۴ : فروغ جمالت نظر برنتابد	82
غزل شمارهٔ ۱۰۵ : خوی او از خام‌کاری کم نکرد	87
غزل شمارهٔ ۱۰۶ : ذره نماید آفتاب ار به جمال تو رسد	108
غزل شمارهٔ ۱۰۷ : حاشا که مرا جز تو در دیده کسی باشد	139
غزل شمارهٔ ۱۰۸ : با یاد تو زهر بر شکر خندد	118
غزل شمارهٔ ۱۰۹ : جانا لب تو پیش‌کش از ما چه ستاند	98
غزل شمارهٔ ۱۱۰ : مهر تو بر دیگران نتوان نهاد	103
غزل شمارهٔ ۱۱۱ : پردهٔ نو ساخت عشق، زخمهٔ نو در فزود	118
غزل شمارهٔ ۱۱۲ : مرا وصلت به جانی برنیاید	85
غزل شمارهٔ ۱۱۳ : دل که در دام تو افتاد غم جان نبرد	86
غزل شمارهٔ ۱۱۴ : دل زخم تو را سپر ندارد	96
غزل شمارهٔ ۱۱۵ : بوسه گه آسمان نعل سمند تو باد	84
غزل شمارهٔ ۱۱۶ : با کفر زلفت ای جان ایمان چه کار دارد	121
غزل شمارهٔ ۱۱۷ : آوازهٔ جمالت چون از جهان برآمد	78
غزل شمارهٔ ۱۱۸ : وصل تو به وهم در نمی‌آید	111
غزل شمارهٔ ۱۱۹ : چشم ما بر دوخت عشق و پردهٔ ما بردرید	95
غزل شمارهٔ ۱۲۰ : دوست مرا رطل عشق تا خط بغداد داد	82
غزل شمارهٔ ۱۲۱ : دل رفت و می‌ندانم حالش که خود کجا شد	83
غزل شمارهٔ ۱۲۲ : لعلت اندر سخن شکر خاید	103
غزل شمارهٔ ۱۲۳ : دل از آن راحت جان نشکیبد	87
غزل شمارهٔ ۱۲۴ : لب جانان دوای جان بخشد	93
غزل شمارهٔ ۱۲۵ : اول از خود بری توانم شد	97
غزل شمارهٔ ۱۲۶ : دل عاشق به جان فرو ناید	64
غزل شمارهٔ ۱۲۷ : دل از آن دلستان به کس نرسد	127
غزل شمارهٔ ۱۲۸ : عشق تو دست از میان کار برآورد	101
غزل شمارهٔ ۱۲۹ : ازین ده رنگ‌تر یاری نپندارم که کس دارد	82
غزل شمارهٔ ۱۳۰ : می وقت صبوح راوقی باید	77
غزل شمارهٔ ۱۳۱ : تو را نازی است اندر سر که عالم بر نمی‌تابد	86
غزل شمارهٔ ۱۳۲ : چه روح افزا و راحت باری ای باد	89
غزل شمارهٔ ۱۳۳ : چشم دارم که مرا از تو پیامی برسد	121
غزل شمارهٔ ۱۳۴ : باغ جان را صبوحی آب دهید	94
غزل شمارهٔ ۱۳۵ : دل نام تو بر نگین نویسد	98
غزل شمارهٔ ۱۳۶ : فراقت ز خون‌ریز من در نماند	71
غزل شمارهٔ ۱۳۷ : آتش عشق تو دید صبرم و سیماب شد	105
غزل شمارهٔ ۱۳۸ : دل بستهٔ زلف تو شد از من چه نویسد	94
غزل شمارهٔ ۱۳۹ : آتش عیاره‌ای آب عیارم ببرد	111
غزل شمارهٔ ۱۴۰ : خاکی دلم به گرد وصالش کجا رسد	106
غزل شمارهٔ ۱۴۱ : اندرآ ای جان که در پای تو جان خواهم فشاند	106
غزل شمارهٔ ۱۴۲ : سخن با او به موئی درنگیرد	102
غزل شمارهٔ ۱۴۳ : دلم آخر به وصالش برسد	86
غزل شمارهٔ ۱۴۴ : سر زلفت چو در جولان بیاید	115
غزل شمارهٔ ۱۴۵ : دل دادم و کار برنیامد	97
غزل شمارهٔ ۱۴۶ : مرا غم تو به خمار خانه باز آورد	116
غزل شمارهٔ ۱۴۷ : مکن کز چشم من بر خاک سیل آتشین خیزد	98
غزل شمارهٔ ۱۴۸ : بر دل غم فراقت آسان چگونه باشد	107
غزل شمارهٔ ۱۴۹ : شور عشق تو در جهان افتاد	101
غزل شمارهٔ ۱۵۰ : عقل ز دست غمت دست به سر می‌رود	104
غزل شمارهٔ ۱۵۱ : روی تو را در رکاب شمس و قمر می‌رود	75
غزل شمارهٔ ۱۵۲ : دل سکهٔ عشق می نگرداند	92
غزل شمارهٔ ۱۵۳ : تا مرا عشق یار غار افتاد	83
غزل شمارهٔ ۱۵۴ : دلبر آن به که کسش نشناسد	94
غزل شمارهٔ ۱۵۵ : نقش تو خیال برنتابد	83
غزل شمارهٔ ۱۵۶ : روی تو چون نوبهار جلوه‌گری می‌کند	118
غزل شمارهٔ ۱۵۷ : زین وجودت به جان خلاص دهند	83
غزل شمارهٔ ۱۵۸ : روزم به نیابت شب آمد	82
غزل شمارهٔ ۱۵۹ : ماه را با نور رویش بیش مقداری نماند	95
غزل شمارهٔ ۱۶۰ : ز خوبان جز جفاکاری نیاید	93
غزل شمارهٔ ۱۶۱ : خار غم تو گل طرب دارد	82
غزل شمارهٔ ۱۶۲ : زهر با یاد تو شکر گردد	102
غزل شمارهٔ ۱۶۳ : عشقت چو درآمد ز دلم صبر بدر شد	132
غزل شمارهٔ ۱۶۴ : آن را که غم‌گسار تو باشی چه غم خورد	84
غزل شمارهٔ ۱۶۵ : آنچه تو کردی بتا نه شرط وفا بود	88
غزل شمارهٔ ۱۶۶ : رخ به زلف سیاه می‌پوشد	84
غزل شمارهٔ ۱۶۷ : آواز حسنت ای جان هفت آسمان بگیرد	69
غزل شمارهٔ ۱۶۸ : آنچه عشق دوست با من می‌کند	95
غزل شمارهٔ ۱۶۹ : مرد که با عشق دست در کمر آید	112
غزل شمارهٔ ۱۷۰ : عشق تو اندر دلم شاخ کنون می‌زند	92
غزل شمارهٔ ۱۷۱ : نی دست من به شاخ وصال تو بر رسید	72
غزل شمارهٔ ۱۷۲ : این عشق آتشینم دود از جهان برآرد	78
غزل شمارهٔ ۱۷۳ : دلم ز هوای تو بر نمی‌گردد	83
غزل شمارهٔ ۱۷۴ : صبح چون جیب آسمان بگشاد	83
غزل شمارهٔ ۱۷۵ : آن دم که صبح بینش من بال برگشاد	92
غزل شمارهٔ ۱۷۶ : زان بخششی که بر در عالم شد	86
غزل شمارهٔ ۱۷۷ : آباد بر آن شب که شب وصلت ما بود	73
غزل شمارهٔ ۱۷۸ : عافیت کس نشان دهد؟ ندهد	95
غزل شمارهٔ ۱۷۹ : دل از گیتی وفاجویی ندارد	106
غزل شمارهٔ ۱۸۰ : دل جام جام، زهر غمان هر زمان کشد	119
غزل شمارهٔ ۱۸۱ : آمد نفس صبح و سلامت نرسانید	114
غزل شمارهٔ ۱۸۲ : آن کو چو تو دلربای دارد	114
غزل شمارهٔ ۱۸۳ : چون زلف یار گیرم دستم به یارب آید	101
غزل شمارهٔ ۱۸۴ : با درد تو کس منت مرهم نپذیرد	124
غزل شمارهٔ ۱۸۵ : آوازهٔ جمالت اندر جهان فتاد	80
غزل شمارهٔ ۱۸۶ : در خوشاب را لبت سخت خوش آب می‌دهد	94
غزل شمارهٔ ۱۸۷ : عشقت آتش ز جان برانگیزد	73
غزل شمارهٔ ۱۸۸ : پیش لب تو حلقه به گوشم بنفشه‌وار	101
غزل شمارهٔ ۱۸۹ : پیش صبا نثار کنم جان شکوفه‌وار	88
غزل شمارهٔ ۱۹۰ : دل پردهٔ عشق توست برگیر	86
غزل شمارهٔ ۱۹۱ : خون‌ریزی و نندیشی، عیار چنین خوش‌تر	97
غزل شمارهٔ ۱۹۲ : خیز و به ایام گل بادهٔ گلگون بیار	83
غزل شمارهٔ ۱۹۳ : بر سر من نامده است از تو جفاجوی تر	89
غزل شمارهٔ ۱۹۴ : رحم کن رحم، نظر باز مگیر	68
غزل شمارهٔ ۱۹۵ : حدیث توبه رها کن سبوی باده بیار	101
غزل شمارهٔ ۱۹۶ : آن خال جو سنگش ببین، آن روی گندمگون نگر	99
غزل شمارهٔ ۱۹۷ : سرهای سراندازان در پای تو اولی‌تر	105
غزل شمارهٔ ۱۹۸ : فتاده‌ام به طلسم کشاکش تقدیر	70
غزل شمارهٔ ۱۹۹ : روز عمرم در شب افتاده است باز	80
غزل شمارهٔ ۲۰۰ : ای دل آن زنار نگسستی هنوز	92
غزل شمارهٔ ۲۰۱ : دهان شیشه گشا صبح شد شراب بریز	115
غزل شمارهٔ ۲۰۲ : از این ده رنگ‌تر یاری نپندارم که دارد کس	103
غزل شمارهٔ ۲۰۳ : بوی وفا ز گلبن عالم نیافت کس	108
غزل شمارهٔ ۲۰۴ : مه نجویم، مه مرا روی تو بس	95
غزل شمارهٔ ۲۰۵ : کشد مو بر تن نخجیر تیر از شوق پیکانش	119
غزل شمارهٔ ۲۰۶ : هر دل که غم تو داغ کردش	97
غزل شمارهٔ ۲۰۷ : عقل ما سلطان جان می‌خواندش	82
غزل شمارهٔ ۲۰۸ : چو به خنده بازیابم اثر دهان تنگش	115
غزل شمارهٔ ۲۰۹ : خسته‌ام نیک از بد ایام خویش	94
غزل شمارهٔ ۲۱۰ : بس سفالین لب و خاکین رخ و سنگین جانم	107
غزل شمارهٔ ۲۱۱ : از دو عالم دامن جان درکشم هر صبح‌دم	84
غزل شمارهٔ ۲۱۲ : کو صبح که بار شب کشیدم	118
غزل شمارهٔ ۲۱۳ : نه رای آنکه ز عشق تو روی برتابم	105
غزل شمارهٔ ۲۱۴ : از دهر غدر پیشه وفائی نیافتم	474
غزل شمارهٔ ۲۱۵ : از گشت چرخ کار به سامان نیافتم	87
غزل شمارهٔ ۲۱۶ : بر سریر نیاز می‌غلطم	76
غزل شمارهٔ ۲۱۷ : با بخت در عتابم و با روزگار هم	100
غزل شمارهٔ ۲۱۸ : در سایهٔ غم شکست روزم	90
غزل شمارهٔ ۲۱۹ : در سینه نفس چنان شکستم	111
غزل شمارهٔ ۲۲۰ : ز خاک پاشی در دستخون فروماندیم	91
غزل شمارهٔ ۲۲۱ : گر به عیار کسان از همه کس کمتریم	114
غزل شمارهٔ ۲۲۲ : تا چند ستم رسیده باشم	134
غزل شمارهٔ ۲۲۳ : نماند اهل رنگی که من داشتم	92
غزل شمارهٔ ۲۲۴ : از هستی خود که یاد دارم	88
غزل شمارهٔ ۲۲۵ : گرچه به دست کرشمهٔ تو اسیرم	87
غزل شمارهٔ ۲۲۶ : منم آن کز طرب غمین باشم	85
غزل شمارهٔ ۲۲۷ : دردی که مرا هست به مرهم نفروشم	78
غزل شمارهٔ ۲۲۸ : خون دلم مخور که غمان تو می‌خورم	87
غزل شمارهٔ ۲۲۹ : ما از عراق جان غم آلود می‌بریم	85
غزل شمارهٔ ۲۳۰ : الصبوح ای دل که ما بزم قلندر ساختیم	82
غزل شمارهٔ ۲۳۱ : به کوی عشق تو جان در میان راه نهم	85
غزل شمارهٔ ۲۳۲ : ای قوم الغیاث که کار اوفتاده‌ایم	106
غزل شمارهٔ ۲۳۳ : یک نظر دوش از شکنج زلف او دزدیده‌ام	87
غزل شمارهٔ ۲۳۴ : دل بشد از دست دوست را به چه جویم	113
غزل شمارهٔ ۲۳۵ : زنگ دل از آب روی شستیم	88
غزل شمارهٔ ۲۳۶ : این خود چه صورت است که من پای‌بست اویم	96
غزل شمارهٔ ۲۳۷ : گفتم آه آتشین بس کن، نه من خاک توام	87
غزل شمارهٔ ۲۳۸ : نام تو چون بر زبان می‌آیدم	86
غزل شمارهٔ ۲۳۹ : از تف دل آتشین دهانم	111
غزل شمارهٔ ۲۴۰ : کفر است راز عشقت پنهان چرا ندارم	111
غزل شمارهٔ ۲۴۱ : نازی است تو را در سر، کمتر نکنی دانم	104
غزل شمارهٔ ۲۴۲ : به میدان وفا یارم چنان آمد که من خواهم	94
غزل شمارهٔ ۲۴۳ : گفتم به ری مراد دل آسان برآورم	87
غزل شمارهٔ ۲۴۴ : مرا گوئی چه سر داری، سر سودای او دارم	85
غزل شمارهٔ ۲۴۵ : چون تلخ سخن رانی تنگ شکرت خوانم	107
غزل شمارهٔ ۲۴۶ : گر رحم کنی جانا جان بر سرت افشانم	126
غزل شمارهٔ ۲۴۷ : ما پیشکش تو جان فرستیم	96
غزل شمارهٔ ۲۴۸ : دیده در کار لب و خالش کنم	87
غزل شمارهٔ ۲۴۹ : دل به سودای بتان دربسته‌ام	82
غزل شمارهٔ ۲۵۰ : جانا ز سر مهر تو گشتن نتوانم	124
غزل شمارهٔ ۲۵۱ : به صفت، عاشق جمال توایم	76
غزل شمارهٔ ۲۵۲ : امروز دو هفته است که روی تو ندیدم	84
غزل شمارهٔ ۲۵۳ : طبع تو دمساز نیست چاره چه سازم	124
غزل شمارهٔ ۲۵۴ : ای جفت دل من از تو فردم	70
غزل شمارهٔ ۲۵۵ : خوش خوش از عشق تو جانی می‌کنم	108
غزل شمارهٔ ۲۵۶ : من در طلب یارم ز اغیار نیندیشم	93
غزل شمارهٔ ۲۵۷ : دل را به غم تو باز بستیم	95
غزل شمارهٔ ۲۵۸ : خیز تا رخت دل براندازیم	93
غزل شمارهٔ ۲۵۹ : یارب از عشق چه سرمستم و بی‌خویشتنم	88
غزل شمارهٔ ۲۶۰ : نزل عشقت جان شیرین آورم	91
غزل شمارهٔ ۲۶۱ : نیم شب پی گم کنان در کوی جانان آمدم	107
غزل شمارهٔ ۲۶۲ : در عشق ز تیغ و سر نیندیشم	90
غزل شمارهٔ ۲۶۳ : ما دل به دست مهر تو زان باز داده‌ایم	84
غزل شمارهٔ ۲۶۴ : تا من پی آن زلف سرافکنده همی دارم	81
غزل شمارهٔ ۲۶۵ : تو را در دوستی رائی نمی‌بینم، نمی‌بینم	96
غزل شمارهٔ ۲۶۶ : دست از دو جهان کشیده خواهم	117
غزل شمارهٔ ۲۶۷ : ز باغت بجز بوی و رنگی نبینم	89
غزل شمارهٔ ۲۶۸ : ز باغ عافیت بوئی ندارم	84
غزل شمارهٔ ۲۶۹ : طاقتی کو که به سر منزل جانان برسم	100
غزل شمارهٔ ۲۷۰ : دارم سر آنکه سر برآرم	93
غزل شمارهٔ ۲۷۱ : از گلستان وصل نسیمی شنیده‌ام	93
غزل شمارهٔ ۲۷۲ : دلا زارت برون نتوان نهادن	82
غزل شمارهٔ ۲۷۳ : خرمی کان فلک دهد غم دان	83
غزل شمارهٔ ۲۷۴ : برون از جهان تکیه جایی طلب کن	96
غزل شمارهٔ ۲۷۵ : سوختم چون بوی برناید ز من	107
غزل شمارهٔ ۲۷۶ : ای صبح مرا حدیث آن مه کن	108
غزل شمارهٔ ۲۷۷ : غصهٔ آسمان خورم دم نزنم، دریغ من	83
غزل شمارهٔ ۲۷۸ : دلا با عشق پیمان تازه گردان	62
غزل شمارهٔ ۲۷۹ : رخش حسن ای جان شگرفی را به میدان درفکن	76
غزل شمارهٔ ۲۸۰ : دلم دردمند است باری برافکن	105
غزل شمارهٔ ۲۸۱ : آب و سنگم داد بر باد آتش سودای من	88
غزل شمارهٔ ۲۸۲ : ترک سن سن گوی توسن خوی سوسن بوی من	138
غزل شمارهٔ ۲۸۳ : از عشق دوست بین که چه آمد به روی من	111
غزل شمارهٔ ۲۸۴ : ای باد بوی یوسف دلها به ما رسان	117
غزل شمارهٔ ۲۸۵ : بر سر بازار عشق آزاد نتوان آمدن	97
غزل شمارهٔ ۲۸۶ : ای لعل تو پرده‌دار پروین	98
غزل شمارهٔ ۲۸۷ : روی است بنامیزد یا ماه تمام است آن	85
غزل شمارهٔ ۲۸۸ : تا مرا سودای تو خالی نگرداند ز من	98
غزل شمارهٔ ۲۸۹ : تا دل غم او دارد نتوان غم جان خوردن	96
غزل شمارهٔ ۲۹۰ : در یک سخن آن همه عتیبش بین	79
غزل شمارهٔ ۲۹۱ : شب من دام خورشید است گوئی زلف یار است این	96
غزل شمارهٔ ۲۹۲ : درد دل گویم از نهان بشنو	98
غزل شمارهٔ ۲۹۳ : آخر چه خون کرد این دلم کامد به ناخن خون او	87
غزل شمارهٔ ۲۹۴ : تو چه دانی که من از وفا چه نمودم به جای تو	125
غزل شمارهٔ ۲۹۵ : سینه پر آتشم چو میغ از تو	99
غزل شمارهٔ ۲۹۶ : شد آبروی عاشقان از خوی آتش‌ناک تو	148
غزل شمارهٔ ۲۹۷ : گرچه جانی از نظر پنهان مشو	100
غزل شمارهٔ ۲۹۸ : چه کرده‌ام بجای تو که نیستم سزای تو	98
غزل شمارهٔ ۲۹۹ : پشت پایی زد خرد را روی تو	100
غزل شمارهٔ ۳۰۰ : در عشق داستانم و بر تو به نیم جو	98
غزل شمارهٔ ۳۰۱ : بستهٔ زلف اوست دل، ای دل از آن کیست او	85
غزل شمارهٔ ۳۰۲ : ای تماشاگه جان بر طرف لاله‌ستان تو	92
غزل شمارهٔ ۳۰۳ : رخت تمنای دل بر در عشاق نه	96
غزل شمارهٔ ۳۰۴ : افدی بنفس من بدت فی‌المهد عنی غافله	82
غزل شمارهٔ ۳۰۵ : خیال روی توام غم‌گسار و روی تو نه	79
غزل شمارهٔ ۳۰۶ : هست به دور تو عقل نام شکسته	108
غزل شمارهٔ ۳۰۷ : در دستت اوفتادم چون مرغ پر بریده	86
غزل شمارهٔ ۳۰۸ : ای از پی آشوب ما از رخ نقاب انداخته	86
غزل شمارهٔ ۳۰۹ : سرمستم و تشنه، آب در ده	98
غزل شمارهٔ ۳۱۰ : در صبوح آن راح ریحانی بخواه	82
غزل شمارهٔ ۳۱۱ : ای برقرار خوبی، با تو قرار من چه	117
غزل شمارهٔ ۳۱۲ : ای دل به جفات جان نهاده	99
غزل شمارهٔ ۳۱۳ : ای زیر نقاب مه نموده	75
غزل شمارهٔ ۳۱۴ : ای چشم پر خمارت دلها فگار کرده	77
غزل شمارهٔ ۳۱۵ : درا تا سیل بنشانم ز دیده	80
غزل شمارهٔ ۳۱۶ : ماه نو و صبح بین پیاله و باده	86
غزل شمارهٔ ۳۱۷ : از زلف هر کجا گرهی برگشاده‌ای	90
غزل شمارهٔ ۳۱۸ : روی درکش ز دهر دشمن روی	88
غزل شمارهٔ ۳۱۹ : زین تنگنای وحشت اگر باز رستمی	96
غزل شمارهٔ ۳۲۰ : غم بنیاد آب و گل چه خوری	89
غزل شمارهٔ ۳۲۱ : روز دانش به ازین بایستی	80
غزل شمارهٔ ۳۲۲ : ای دل ای دل هلاک تن کردی	122
غزل شمارهٔ ۳۲۳ : خاک بغداد در آب بصرم بایستی	109
غزل شمارهٔ ۳۲۴ : شوریده کرد ما را عشق پری جمالی	89
غزل شمارهٔ ۳۲۵ : ای راحت جان‌ها به تو، آرام جان کیستی	70
غزل شمارهٔ ۳۲۶ : ای سرو غنچه لب ز گلستان کیستی	78
غزل شمارهٔ ۳۲۷ : ای ترک دلستان ز شبستان کیستی	96
غزل شمارهٔ ۳۲۸ : کردی نخست با ما عهدی چنان که دانی	92
غزل شمارهٔ ۳۲۹ : یکی بخرام در بستان که تا سرو روان بینی	98
غزل شمارهٔ ۳۳۰ : زرهٔ زلف بر قبا شکنی	71
غزل شمارهٔ ۳۳۱ : این چه شور است آخر ای جان کز جهان انگیختی	100
غزل شمارهٔ ۳۳۲ : جان بخشمت آن ساعت کز لب شکرم بخشی	89
غزل شمارهٔ ۳۳۳ : تا بیش دل خراب داری	100
غزل شمارهٔ ۳۳۴ : تب‌ها کشم از هجر تو شب‌های جدائی	111
غزل شمارهٔ ۳۳۵ : گلی از باغ وفا آمده‌ای	67
غزل شمارهٔ ۳۳۶ : باز از کرشمه زخمهٔ نو در فزوده‌ای	63
غزل شمارهٔ ۳۳۷ : تا حلقه‌های زلف به هم برشکسته‌ای	76
غزل شمارهٔ ۳۳۸ : چه کرده‌ام که مرا پایمال غم کردی	103
غزل شمارهٔ ۳۳۹ : آن لعل شکر خنده گر از هم بگشایی	119
غزل شمارهٔ ۳۴۰ : تاطرف کلاه برشکستی	117
غزل شمارهٔ ۳۴۱ : یا وصل تو را نشانه بایستی	133
غزل شمارهٔ ۳۴۲ : بر دیده ره خیال بستی	74
غزل شمارهٔ ۳۴۳ : عالم افروز بهارا که تویی	100
غزل شمارهٔ ۳۴۴ : گر زیر زلف بند او باد صبا جا یافتی	86
غزل شمارهٔ ۳۴۵ : چه کردم کاستین بر من فشاندی	128
غزل شمارهٔ ۳۴۶ : جان از تنم برآید چون از درم درآئی	75
غزل شمارهٔ ۳۴۷ : هر زمان بر جان من باری نهی	97
غزل شمارهٔ ۳۴۸ : دیدی که هیچگونه مراعات من نکردی	96
غزل شمارهٔ ۳۴۹ : ز بدخوئی دمی خو وانکردی	82
غزل شمارهٔ ۳۵۰ : کاشکی جز تو کسی داشتمی	105
غزل شمارهٔ ۳۵۱ : درآ کز یک نظر جان تازه کردی	104
غزل شمارهٔ ۳۵۲ : دوست داری که دوستدار کشی	92
غزل شمارهٔ ۳۵۳ : تا لوح جفا درست کردی	130
غزل شمارهٔ ۳۵۴ : ز دلت چه داد خواهم که نه داور منی	99
غزل شمارهٔ ۳۵۵ : خاک توام مرا چه خوری خون به دوستی	109
غزل شمارهٔ ۳۵۶ : دل نداند تو را چنان که توئی	72
غزل شمارهٔ ۳۵۷ : بانگ آمد از قنینه کباد بر خرابی	86
غزل شمارهٔ ۳۵۸ : دلم که مرغ تو آمد به دام باز گرفتی	101
غزل شمارهٔ ۳۵۹ : به خرد راه عشق می‌پوئی	76
غزل شمارهٔ ۳۶۰ : خود لطف بود چندان ای جان که تو داری	79
غزل شمارهٔ ۳۶۱ : صید توام فکندی و در خون گذاشتی	111
غزل شمارهٔ ۳۶۲ : به رخت چه چشم دارم که نظر دریغ داری	84
غزل شمارهٔ ۳۶۳ : زین نیم جان که دارم جانان چه خواست گوئی	71
غزل شمارهٔ ۳۶۴ : مرا روزی نپرسی کآخر ای غم‌خوار من چونی	91
غزل شمارهٔ ۳۶۵ : هرگز بود به شوخی چشم تو عبهری	100
غزل شمارهٔ ۳۶۶ : گر قصد جان نداری، خونم چرا خوری	119
غزل شمارهٔ ۳۶۷ : خطی بر سوسن از عنبر کشیدی	113
غزل شمارهٔ ۳۶۸ : هدیهٔ پای تو زر بایستی	90
غزل شمارهٔ ۳۶۹ : ناز جنگ‌آمیز جانان برنتابد هر دلی	79
غزل شمارهٔ ۳۷۰ : دشوار عشق بر دلم آسان نمی‌کنی	86
غزل شمارهٔ ۳۷۱ : گرنه تو ای زود سیر تشنهٔ خون منی	85
غزل شمارهٔ ۳۷۲ : چه کرد این بنده جز آزاد مردی	120
غزل شمارهٔ ۳۷۳ : مرا تا جان بود جانان تو باشی	160
غزل شمارهٔ ۳۷۴ : گر بر در وصالت امید بار بودی	100
غزل شمارهٔ ۳۷۵ : با هیچ دوست دست به پیمان نمی‌دهی	84
غزل شمارهٔ ۳۷۶ : دلم غارتیدی ز بس ترک‌تازی	77
غزل شمارهٔ ۳۷۷ : خاک شدم در تو را آب رخم چرا بری	97
غزل شمارهٔ ۳۷۸ : هر روز به هر دستی رنگی دگر آمیزی	119
غزل شمارهٔ ۳۷۹ : از بوالعجبی هردم رنگ دگر آمیزی	77
غزل شمارهٔ ۳۸۰ : ای دیده ره ز ظلمت غم چون برون بری	88
غزل شمارهٔ ۳۸۱ : عتاب رنگ به من نامه‌ای فرستادی	98
غزل شمارهٔ ۳۸۲ : ز من گسستی و با دیگران بپیوستی	104
غزل شمارهٔ ۳۸۳ : یک زبان داری و صد عشوه‌گری	87
غزل شمارهٔ ۳۸۴ : تو را افتد که با ما سر برآری	105
غزل شمارهٔ ۳۸۵ : در عشق، فتوح چیست؟ دانی	118
غزل شمارهٔ ۳۸۶ : گویم همه دل منی و جانی	91
غزل شمارهٔ ۳۸۷ : خاکم که مرا منی نیابی	107
غزل شمارهٔ ۳۸۸ : ماهی که مه از قفای او بینی	90
غزل شمارهٔ ۳۸۹ : داور جانی، پس این فریاد جان چون نشنوی	105
غزل شمارهٔ ۳۹۰ : ای رخ نورپاش تو پیشه گرفته دلبری	116
غزل شمارهٔ ۳۹۱ : دلم خاک تو شد گو باش من خون می‌خورم باری	103
غزل شمارهٔ ۳۹۲ : اذا ما الطیر غنت فی‌الصباح	89
غزل شمارهٔ ۳۹۳ : تعاطی الکاس من شان الصبوح	65
غزل شمارهٔ ۳۹۴ : ما انصف ندمانی لو انکر ادمانی	107
غزل شمارهٔ ۳۹۵ : یارب لیل مظلم قد قلت یارب ارحم	82
غزل شمارهٔ ۳۹۶ : قم بکرة و خذها با کورة الحیات	91
غزل شمارهٔ ۳۹۷ : از روی تو فروزد شمع سرای عیسی	82
غزل شمارهٔ ۳۹۸ : چو عمر رفته تو کس را به هیچ کار نیایی	140
غزل شمارهٔ ۳۹۹ : دیوانه شوم چون تو پری‌وار نمایی	105
غزل شمارهٔ ۴۰۰ : لاله رخا سمن برا سرو روان کیستی	153
غزل شمارهٔ ۴۰۱ : باز از نوای دلبری سازی دگرگون می‌زنی	133