شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : دل به بوی وصل آن گل آب و گل را ساخت جا	154
غزل شمارهٔ ۲ : امشب من و تو هردو، مستیم، ز می اما	110
غزل شمارهٔ ۳ : ز شراب لعل نوشین من رند بی نوا را	120
غزل شمارهٔ ۴ : بدست باد گهگاهی سلامی می‌رسان یارا	85
غزل شمارهٔ ۵ : مگس‌وار از سر خوان وصال خود مران ما را	100
غزل شمارهٔ ۶ : زان پیش کاتصال بود خاک و آب، را	83
غزل شمارهٔ ۷ : نظری نیست، به حال منت ای ماه، چرا؟	113
غزل شمارهٔ ۸ : نقش است هر ساعت ز نو، این دور لعبت باز را	125
غزل شمارهٔ ۹ : خیال نرگس مستت، ببست خوابم را	102
غزل شمارهٔ ۱۰ : ای که روی تو، بهشت دل و جان است مرا!	134
غزل شمارهٔ ۱۱ : ز درد عشق، دل و دیده خون گرفت مرا	127
غزل شمارهٔ ۱۲ : ای که بر من می‌کشی خط و نمی‌خوانی مرا!	94
غزل شمارهٔ ۱۳ : نور چشمی و به مردم، نظری نیست تو را	87
غزل شمارهٔ ۱۴ : محتسب گوید: که بشکن، ساغر و پیمانه را	119
غزل شمارهٔ ۱۵ : اگر حسن تو بگشاید، نقاب از چهره دعوی را	87
غزل شمارهٔ ۱۶ : یارب به آب این مژه اشکبار ما	79
غزل شمارهٔ ۱۷ : ره، خرابات است و درد سالخورده، پیر ما	104
غزل شمارهٔ ۱۸ : من کیستم؟ تا با شدم، سودای دیدار شما	110
غزل شمارهٔ ۱۹ : قبله ما نیست، جز محراب ابروی شما	93
غزل شمارهٔ ۲۰ : بی‌گل رویت ندارد، رونقی بستان ما	80
غزل شمارهٔ ۲۱ : نوبهار و عشق و مستی، خاصه در عهد شباب	79
غزل شمارهٔ ۲۲ : چشمه چشم من از سرو قدت یابد، آب	90
غزل شمارهٔ ۲۳ : چشمم از پرتو خورشید رخت، گیرد آب	104
غزل شمارهٔ ۲۴ : جمال خود منما، جز به دیده پر آب	92
غزل شمارهٔ ۲۵ : غمزه سرمست ساقی، بی‌شراب	114
غزل شمارهٔ ۲۶ : ای گل رخسار تو! برده ز روی گل، آب	116
غزل شمارهٔ ۲۷ : ز باغ وصل تو یابد، ریاض رضوان، آب	916
غزل شمارهٔ ۲۸ : از لب لعل توام، کار به کام است، امشب	113
غزل شمارهٔ ۲۹ : جان نیاید در نشاط، الا که بر بوی حبیب	125
غزل شمارهٔ ۳۰ : خسته‌ام ای یارو ندارم، طبیب	79
غزل شمارهٔ ۳۱ : باز آمد ای بخت همایون به سعادت	93
غزل شمارهٔ ۳۲ : در سرم زلف تو، سودا انداخت	122
غزل شمارهٔ ۳۳ : به آستین ملالم مران، که من به ارادت	85
غزل شمارهٔ ۳۴ : خوشا! دلی که گرفتار زلف دلبند است	122
غزل شمارهٔ ۳۵ : مرا ز هر دوجهان، حضرت تو، مقصود است	96
غزل شمارهٔ ۳۶ : هرکه از خود خبری دارد، ازو بی‌خبر است	116
غزل شمارهٔ ۳۷ : ترکم، عرب مثال، چنگ بر عذار بست	93
غزل شمارهٔ ۳۸ : من خراباتیم و باده پرست	90
غزل شمارهٔ ۳۹ : غمزه بیمار یار، از ناتوانی خوشترست	115
غزل شمارهٔ ۴۰ : دلی چو زلف تو سر تا به پای، جمله شکست	116
غزل شمارهٔ ۴۱ : گر بدین شیوه کند، چشم تو مردم را مست	123
غزل شمارهٔ ۴۲ : ای دل شوریده جان، نیست شو از هر چه هست	95
غزل شمارهٔ ۴۳ : تا بر نخیزی، از سر دنیا و هر چه هست	95
غزل شمارهٔ ۴۴ : از کوی مغان، نیم شبی، ناله نی، خاست	125
غزل شمارهٔ ۴۵ : بیا که بی لب لعل تو، کار من، خام است	98
غزل شمارهٔ ۴۶ : تا بدیدم حلقه زلف تو، روز من، شب است	152
غزل شمارهٔ ۴۷ : از بار فراق تو مرا، کار خراب است	106
غزل شمارهٔ ۴۸ : عاشقان را از جمالش، روز بازار امشب است	106
غزل شمارهٔ ۴۹ : تا به هوای تو دل، از سر جان، برنخاست	115
غزل شمارهٔ ۵۰ : شب فراق، چو زلفت اگر چه تاریک است	122
غزل شمارهٔ ۵۱ : من خیال یار دارم، گر کسی را بر دل است	95
غزل شمارهٔ ۵۲ : مستی و عشق از ازل، پیشه و آیین ماست	83
غزل شمارهٔ ۵۳ : رفیقان! کاروان، امشب، روان است	123
غزل شمارهٔ ۵۴ : چشم سر مست خوشت، فتنه هشیاران است	111
غزل شمارهٔ ۵۵ : زلال جام خضر، دردی مدام من است	98
غزل شمارهٔ ۵۶ : این چه داغی است که از عشق تو بر جان من است	114
غزل شمارهٔ ۵۷ : فراق روی تو از شرح و بسط، بیرون است	122
غزل شمارهٔ ۵۸ : شب است و بادیه و دل، فتاده از راه است	115
غزل شمارهٔ ۵۹ : چشم مخمور تو در خواب مستی، خفته است	102
غزل شمارهٔ ۶۰ : امشب، چراغ مجلس ما، در گرفته است	103
غزل شمارهٔ ۶۱ : تا در سرم، ز زلف تو، سودا فتاده است	89
غزل شمارهٔ ۶۲ : تا زماه طلعتت، طرف نقاب، افتاده است	130
غزل شمارهٔ ۶۳ : روزی از رویت، مگر طرف نقاب، افتاده است	82
غزل شمارهٔ ۶۴ : خواب مستی کرده چشمت، در خمار افتاده است	159
غزل شمارهٔ ۶۵ : نه ز احوال دل بی‌خبرانت، خبری است	87
غزل شمارهٔ ۶۶ : بویی از خاک رهت، همره باد سحری است	82
غزل شمارهٔ ۶۷ : مشنو، که مرا از درت، اندیشه دوری است	75
غزل شمارهٔ ۶۸ : بر سر کوی یقین، کعبه و بتخانه، یکی است	124
غزل شمارهٔ ۶۹ : حلقه زلف تو، سرمایه هر سودایی است	98
غزل شمارهٔ ۷۰ : باز جانم، هدف تیر کمان ابرویی است	115
غزل شمارهٔ ۷۱ : جان من می‌رقصد از شادی، مگر یار آمدست	109
غزل شمارهٔ ۷۲ : در ازل، با تو مرا، شرط و قراری بودست	105
غزل شمارهٔ ۷۳ : عاشقان را شوق مستی، از شرابی دیگرست	107
غزل شمارهٔ ۷۴ : دل ز جا برخاست ما را، وصل او بر جا نشست	133
غزل شمارهٔ ۷۵ : درون، ز غیر بپرداز و ساز، خلوت دوست	96
غزل شمارهٔ ۷۶ : مشک ریزان می‌جهد، باد صبا از کوی دوست	90
غزل شمارهٔ ۷۷ : من لاف چون زنم، که سرم را هوای توست	108
غزل شمارهٔ ۷۸ : هست آرام دل، آن را که دلارامی هست	94
غزل شمارهٔ ۷۹ : بی‌وفا می‌خواندم، آن بی‌وفا، پیداست کیست	83
غزل شمارهٔ ۸۰ : یار ما را یار بسیارست تا او یار کیست	97
غزل شمارهٔ ۸۱ : سرو خواند، با تو خود را راست، اما راست نیست	133
غزل شمارهٔ ۸۲ : شب فراق تو را روز وصل، پیدا نیست	87
غزل شمارهٔ ۸۳ : بیمار غمت را، بجز از صبر دوا نیست	109
غزل شمارهٔ ۸۴ : داغ سودای تو بر جان رهی تنها نیست	120
غزل شمارهٔ ۸۵ : چشم من گوش خیالت دارد، اما خواب نیست	98
غزل شمارهٔ ۸۶ : عاشق سر مست را، با دین و دنیا کار نیست	115
غزل شمارهٔ ۸۷ : می‌کشم دردی که درمانیش، نیست	135
غزل شمارهٔ ۸۸ : بهار باغ و گل امروز، گوییا خوش نیست	92
غزل شمارهٔ ۸۹ : دل می‌خرد حبیب و مرا این متاع نیست	97
غزل شمارهٔ ۹۰ : درد عشق تو که جز جان منش، منزل نیست	83
غزل شمارهٔ ۹۱ : اگر غمی است مرا بر دل، از غمش غم نیست	98
غزل شمارهٔ ۹۲ : حاصلی، زین دور غم فرجام، نیست	105
غزل شمارهٔ ۹۳ : خسته باد آن دل، که از تیر جفایش خسته نیست	126
غزل شمارهٔ ۹۴ : ما را بجز از عشق تو، در خانه کسی نیست	101
غزل شمارهٔ ۹۵ : سرو را، پیش قدت، منصب بالایی نیست	97
غزل شمارهٔ ۹۶ : هر که چون سروم، گل اندامی نداشت	80
غزل شمارهٔ ۹۷ : تیر خدنگ غمزه‌ات، از جان ما گذشت	103
غزل شمارهٔ ۹۸ : چند گویم، در فراقت کابم از سر گذشت؟	101
غزل شمارهٔ ۹۹ : بر دل من تا خیال آن پری پیکر، گذشت	107
غزل شمارهٔ ۱۰۰ : از سر دنیا و دین، مردانه در خواهم گذشت	120
غزل شمارهٔ ۱۰۱ : آب چشمم راز دل، یک یک، به مردم، باز گفت	89
غزل شمارهٔ ۱۰۲ : هر که با، عشق آشنا شد، زحمت جان، بر نتافت	141
غزل شمارهٔ ۱۰۳ : دل، در برم گرفت و پی یار من برفت	111
غزل شمارهٔ ۱۰۴ : بر سر کوی غمش، بی سروپا باید رفت	105
غزل شمارهٔ ۱۰۵ : باز دل سودای آن زنجیر مو، از سر گرفت	72
غزل شمارهٔ ۱۰۶ : سلطان عشق، ملک دل و دین، فرو گرفت	108
غزل شمارهٔ ۱۰۷ : سر، در رهش، نهادم و کاری به سر، نرفت	85
غزل شمارهٔ ۱۰۸ : آمد به برج عاشقان، ماه مبارک منزلت	111
غزل شمارهٔ ۱۰۹ : هر آن حدیث که از عشق می‌کند، روایت	78
غزل شمارهٔ ۱۱۰ : ای جهان را چو مه عید، مبارک رویت	127
غزل شمارهٔ ۱۱۱ : آن پری چهره که ما را نگران می‌دارد	109
غزل شمارهٔ ۱۱۲ : بیا که ملک جمال تو را، زوال مباد	113
غزل شمارهٔ ۱۱۳ : در ازل، عکس می لعل تو در جام، افتاد	126
غزل شمارهٔ ۱۱۴ : تشنه خود را دمی، لعل تو، آبی نداد	101
غزل شمارهٔ ۱۱۵ : تحریر شرح شوقت، طومار، بر نتابد	114
غزل شمارهٔ ۱۱۶ : اگر روزی، نگارم را سوی بستان، گذار افتاد	111
غزل شمارهٔ ۱۱۷ : نه تنها، بر سر کوی تو ما را، کار، می‌افتد	116
غزل شمارهٔ ۱۱۸ : من امروز، از میی مستم، که در ساغر نمی‌گنجد	118
غزل شمارهٔ ۱۱۹ : هر دمم، چهره به خون مژه، تر می‌گردد	92
غزل شمارهٔ ۱۲۰ : ترک چشم تو، که با تیر و کمان می‌گردد	97
غزل شمارهٔ ۱۲۱ : روی تو آب چشمه خورشید می‌برد	104
غزل شمارهٔ ۱۲۲ : به حضرت تو، که یارد، که قصه‌ای ز من آرد؟	112
غزل شمارهٔ ۱۲۳ : مسپار دل، به هر کس، که رخ چو ماه دارد	139
غزل شمارهٔ ۱۲۴ : گراز تن جان شود معزول، عشقت جای آن دارد	103
غزل شمارهٔ ۱۲۵ : هر ذره که عکسی، ز رخ یار، ندارد	126
غزل شمارهٔ ۱۲۶ : جان زندگی از چشمه پرنوش تو دارد	98
غزل شمارهٔ ۱۲۷ : این یار که من دارم، ازین یار که دارد؟	81
غزل شمارهٔ ۱۲۸ : دام زلف تو به هر حلقه، طنابی دارد	101
غزل شمارهٔ ۱۲۹ : دل نصیب از گل رخسار تو، خاری دارد	104
غزل شمارهٔ ۱۳۰ : باد هوای کویت، گرد از جهان برآرد	139
غزل شمارهٔ ۱۳۱ : نه قاصدی که پیامی، به نزد یار برد	93
غزل شمارهٔ ۱۳۲ : کیست که قصهٔ مرا پیش نگار من برد؟	106
غزل شمارهٔ ۱۳۳ : چشمت به خواب چشم مرا خواب می‌برد	108
غزل شمارهٔ ۱۳۴ : ز کویش نسیم صبا بوی برد	120
غزل شمارهٔ ۱۳۵ : خاک آن بادم که از خاک درت بویی برد	101
غزل شمارهٔ ۱۳۶ : یارم به وفا وعده بسی داد و جفا کرد	123
غزل شمارهٔ ۱۳۷ : آخرت روزی ز سلمان یاد می‌بایست کرد	76
غزل شمارهٔ ۱۳۸ : سحرگه بلبلی آواز می‌کرد	173
غزل شمارهٔ ۱۳۹ : عذارت خط به بخت ما درآورد	105
غزل شمارهٔ ۱۴۰ : ناتوان چشم توام گرچه به زنهار آورد	91
غزل شمارهٔ ۱۴۱ : لطف جانبخش تو جانم ز عدم باز آورد	119
غزل شمارهٔ ۱۴۲ : باد سحر از کوی تو بویی به من آورد	114
غزل شمارهٔ ۱۴۳ : جز نقش صورتت دل، نقشی نمی‌پذیرد	105
غزل شمارهٔ ۱۴۴ : گرچه در عهد تو عاشق به جفا می‌میرد	121
غزل شمارهٔ ۱۴۵ : دل برد دلبر و در دام بلاش اندازد	135
غزل شمارهٔ ۱۴۶ : گر وقت سحر، بادی از کوی تو برخیزد	110
غزل شمارهٔ ۱۴۷ : آخر این درد دل من به دوایی برسد	97
غزل شمارهٔ ۱۴۸ : گل فردوس چه باشد که به روی تو رسد	194
غزل شمارهٔ ۱۴۹ : جانم رسید از غم به جان، گویی به جانان کی رسد؟	113
غزل شمارهٔ ۱۵۰ : دلی که شیفته یار دلربا باشد	112
غزل شمارهٔ ۱۵۱ : بر منت ناز و ستم، گرچه به غایت باشد	115
غزل شمارهٔ ۱۵۲ : ما را که شور لعلش، در سر مدام باشد	149
غزل شمارهٔ ۱۵۳ : اسیر بند گیسویت، کجا در بند جان باشد	120
غزل شمارهٔ ۱۵۴ : صنمی اگر جفایی کند آن جفا نباشد	167
غزل شمارهٔ ۱۵۵ : ما را بجز خیالت، فکری دگر نباشد	100
غزل شمارهٔ ۱۵۶ : مستور در ایام تو معذور نباشد	108
غزل شمارهٔ ۱۵۷ : دل شکسته من تا به کی حزین باشد؟	97
غزل شمارهٔ ۱۵۸ : هر سینه کجا محرم اسرار تو باشد؟	86
غزل شمارهٔ ۱۵۹ : مجموع درونی که پریشان تو باشد	106
غزل شمارهٔ ۱۶۰ : چو زلف آن را که سودای تو باشد	106
غزل شمارهٔ ۱۶۱ : خوش دولتی است عشقت تا در سر که باشد	94
غزل شمارهٔ ۱۶۲ : مرا که چون تو پری چهره دلبری باشد	101
غزل شمارهٔ ۱۶۳ : شبهای فراقت را، آخر سحری باشد	81
غزل شمارهٔ ۱۶۴ : دلم را جز سر زلفت، دگر جایی نمی‌باشد	99
غزل شمارهٔ ۱۶۵ : مرا هوای تو از سر بدر نخواهد شد	127
غزل شمارهٔ ۱۶۶ : من چه دانستم که هجر یار چندین در کشد؟	105
غزل شمارهٔ ۱۶۷ : یار به زنجیر زلف، باز مرا می‌کشد	87
غزل شمارهٔ ۱۶۸ : می‌کشم خود را و بازم دل بسویش می‌کشد	100
غزل شمارهٔ ۱۶۹ : باد سحر از بوی تو دم زد، همه جان شد	98
غزل شمارهٔ ۱۷۰ : آن جان عزیز نیست که در کار ما نشد	125
غزل شمارهٔ ۱۷۱ : نظری کن که دل از جور فراقت خون شد	128
غزل شمارهٔ ۱۷۲ : نگارینا به صحرا رو، که بستان حله می‌پوشد	112
غزل شمارهٔ ۱۷۳ : ز صبا سنبل او دوش به هم بر می‌شد	113
غزل شمارهٔ ۱۷۴ : نمی‌دانم که نی چون من چرا بسیار می‌نالد؟	109
غزل شمارهٔ ۱۷۵ : غوغای عشق دوشم، ناگاه بر سر آمد	98
غزل شمارهٔ ۱۷۶ : جان چو بشنید که آن جان جهان باز آمد	106
غزل شمارهٔ ۱۷۷ : خوش آمد باد نوروزی، خوش آمد	94
غزل شمارهٔ ۱۷۸ : گل که خوش طلعت و خوشبو آمد	87
غزل شمارهٔ ۱۷۹ : سلام حال بیماران رسانیدن صبا داند	83
غزل شمارهٔ ۱۸۰ : کسی که قصه درد مرا نمی‌داند	114
غزل شمارهٔ ۱۸۱ : تو را آنی است در خوبی که هرکس آن نمی‌داند	108
غزل شمارهٔ ۱۸۲ : جان ما را دل بماند از ما و ما را دل نماند	107
غزل شمارهٔ ۱۸۳ : زلف و رخسار تو را شام و سحر چون خواند؟	111
غزل شمارهٔ ۱۸۴ : لاابالی وار، دستی بر جهان خواهم فشاند	124
غزل شمارهٔ ۱۸۵ : در خرابات مرا دوش به دوش آوردند	123
غزل شمارهٔ ۱۸۶ : چشم مخمور تو مستان را به هم بر می‌زند	98
غزل شمارهٔ ۱۸۷ : هر شب از کویت مرا سر مست و شیدا می‌کشند	93
غزل شمارهٔ ۱۸۸ : هر شبی سودای چشمش بر سرم غوغا کند	103
غزل شمارهٔ ۱۸۹ : حاشا که تا سلمان بود، ترک می و ساغر کند	114
غزل شمارهٔ ۱۹۰ : هر شب این اندیشه در بر غنچه را دل خون کند	80
غزل شمارهٔ ۱۹۱ : هر زمان عشقش سر از جایی دگر بر می‌کند	103
غزل شمارهٔ ۱۹۲ : بوی زلف او دماغ جان معطر می‌کند	66
غزل شمارهٔ ۱۹۳ : سنبلت را صبا بر گل مشوش می‌کند	108
غزل شمارهٔ ۱۹۴ : چشم مستت گرچه با ما ترک تازی می‌کند	130
غزل شمارهٔ ۱۹۵ : با سر زلفش دلم، پیوند جانی می‌کند	100
غزل شمارهٔ ۱۹۶ : آنها که مقیمان خرابات مغانند	101
غزل شمارهٔ ۱۹۷ : گاه در مصطبه دردی کش رندم خوانند	89
غزل شمارهٔ ۱۹۸ : خام خم را ز لبت، رنگ اگر وام کنند	136
غزل شمارهٔ ۱۹۹ : اهل دل را به خرابات مغان ره ندهند	91
غزل شمارهٔ ۲۰۰ : خیال زلف تو چشمم به خواب می‌بیند	103
غزل شمارهٔ ۲۰۱ : اگرم بر سر آتش بنشانی چون عود	101
غزل شمارهٔ ۲۰۲ : آن پری کیست که از عالم جان روی نمود؟	113
غزل شمارهٔ ۲۰۳ : آنجا که عشق آمد کجا پند و خرد را جا بود؟	120
غزل شمارهٔ ۲۰۴ : دوشم آن گلچهره در آغوش بود	128
غزل شمارهٔ ۲۰۵ : گفتم که خطا کردی و تدبیر نه این بود	146
غزل شمارهٔ ۲۰۶ : ماهی ار ماه فلک را از کمان ابرو بود	112
غزل شمارهٔ ۲۰۷ : دی دیده از خیال رخش بازمانده بود	95
غزل شمارهٔ ۲۰۸ : همچنان مهر توام مونس جان است که بود	135
غزل شمارهٔ ۲۰۹ : جان شیرین گر قبول چون تو جانانی بود	117
غزل شمارهٔ ۲۱۰ : سر سودای تو هرگز ز سر ما نرود	104
غزل شمارهٔ ۲۱۱ : از چشم من خیال قدش کی برون رود؟	113
غزل شمارهٔ ۲۱۲ : باد صبا به باغ به بوی تو می‌رود	105
غزل شمارهٔ ۲۱۳ : آن سرو بین که باز چه رعنا همی رود	158
غزل شمارهٔ ۲۱۴ : گرز خورشید جمالت ذره‌ای پیدا شود	108
غزل شمارهٔ ۲۱۵ : آن که باشد که تو را بیند و عاشق نشود؟	93
غزل شمارهٔ ۲۱۶ : دل ز وصل او نشان بی‌نشانی می‌دهد	73
غزل شمارهٔ ۲۱۷ : یار دل می‌جوید و عاشق روانی می‌دهد	121
غزل شمارهٔ ۲۱۸ : بگذار تا ز طرف نقابت شود پدید	82
غزل شمارهٔ ۲۱۹ : دل پی دلدار رفت و دیده چو این حال دید	131
غزل شمارهٔ ۲۲۰ : مانده یک ذره از آن دل که هوای تو گزید	112
غزل شمارهٔ ۲۲۱ : ما رقمی می‌کشیم، تا به چه خواهد کشید	92
غزل شمارهٔ ۲۲۲ : چه نویسم که دل از درد فراقت چه کشید؟	93
غزل شمارهٔ ۲۲۳ : پیر من از میکده بویی شنید	110
غزل شمارهٔ ۲۲۴ : مرا از آینهٔ سخت روی سخت آید	120
غزل شمارهٔ ۲۲۵ : بگو ای ماه تا ساقی ز می مجلس بیاراید	163
غزل شمارهٔ ۲۲۶ : از توبه ریایی، کاری نمی‌گشاید	94
غزل شمارهٔ ۲۲۷ : چو چشمت هرگزم چشمی به چشمم در نمی‌آید	100
غزل شمارهٔ ۲۲۸ : چون خاک شوم وز گل من خار برآید	112
غزل شمارهٔ ۲۲۹ : صفت خرابی دل، به حدیث کی درآید؟	86
غزل شمارهٔ ۲۳۰ : وصلت به جان خریدن، سهل است، اگر برآید	100
غزل شمارهٔ ۲۳۱ : نامم به زبان بردن، گیرم که نمی‌شاید	96
غزل شمارهٔ ۲۳۲ : مرا که نقش خیال تو در درون آید	128
غزل شمارهٔ ۲۳۳ : یار می‌آید و در دیده چنان می‌آید	101
غزل شمارهٔ ۲۳۴ : چو رویت هرگزم نقشی به خاطر در نمی‌آید	104
غزل شمارهٔ ۲۳۵ : کار شد تنگ برین دل، خبر یار کنید	97
غزل شمارهٔ ۲۳۶ : ای عمر باز رفته، نمی‌آیی از سفر	96
غزل شمارهٔ ۲۳۷ : پرده از رویش ای صبا بردار!	96
غزل شمارهٔ ۲۳۸ : زحمت ما می‌دهی، زاهد تو را با ما چه کار	100
غزل شمارهٔ ۲۳۹ : سالک راه تو را با مالک رضوان چه کار؟	78
غزل شمارهٔ ۲۴۰ : زین پیش داشت یار غم کار و بار یار	85
غزل شمارهٔ ۲۴۱ : چوگان زلفش از دل من برد گو ببر	134
غزل شمارهٔ ۲۴۲ : می‌برد سودای چشم مستش از راهم دگر	83
غزل شمارهٔ ۲۴۳ : یا رب این ماییم از آن جان جهان افتاده دور	86
غزل شمارهٔ ۲۴۴ : در مسجد چه زنی اینک در میکده باز	96
غزل شمارهٔ ۲۴۵ : زلفین سیه خم به خم اندر زده‌ای باز	108
غزل شمارهٔ ۲۴۶ : بر گل رفتم از غالیه تر زده‌ای باز	103
غزل شمارهٔ ۲۴۷ : کارها دارد دل من با لب جانان هنوز	123
غزل شمارهٔ ۲۴۸ : هست پیغامی مرا کو قاصدی مشکین نفس	120
غزل شمارهٔ ۲۴۹ : در زلف خویش پیچ و ازو حال ما بپرس	109
غزل شمارهٔ ۲۵۰ : ای صبا برخیز و کوی دلستان ما بپرس	126
غزل شمارهٔ ۲۵۱ : ما از در او دور و چنین بر در و بامش	105
غزل شمارهٔ ۲۵۲ : در خرابات مغان مست و بهم بر زده دوش	97
غزل شمارهٔ ۲۵۳ : عارفا لعل لبش می می‌دهد هشیار باش	99
غزل شمارهٔ ۲۵۴ : کار دنیا نیست چندان کار و باری، گو مباش	134
غزل شمارهٔ ۲۵۵ : مست حسنی که ندارد خبر از آفاقش	96
غزل شمارهٔ ۲۵۶ : آنکه از جان دوست‌تر می‌دارمش	114
غزل شمارهٔ ۲۵۷ : چون تحمل می‌کند تن صحبت پیراهنش	92
غزل شمارهٔ ۲۵۸ : نعره زنان آمدم بر در میخانه دوش	96
غزل شمارهٔ ۲۵۹ : ماییم به پای تو در افکنده سر خویش	84
غزل شمارهٔ ۲۶۰ : نداشت این دل شوریده تاب سودایش	114
غزل شمارهٔ ۲۶۱ : می‌کند غارت صبر و دل و دین سودایش	99
غزل شمارهٔ ۲۶۲ : چند گویی با تو یک شب روز گردانم چو شمع	108
غزل شمارهٔ ۲۶۳ : درد سری می‌دهد، عقل مشوش دماغ	78
غزل شمارهٔ ۲۶۴ : ای به دیدار توام، دیده گریان مشتاق!	93
غزل شمارهٔ ۲۶۵ : به غیر صورت او هر چه آیدم در دل	129
غزل شمارهٔ ۲۶۶ : به مهر روی تو خواهم رسید، ذره مثال	83
غزل شمارهٔ ۲۶۷ : ای جان نازنین من ای آرزوی دل	104
غزل شمارهٔ ۲۶۸ : ساقی ایام گل آمد، حبذا ایام گل	87
غزل شمارهٔ ۲۶۹ : ای بهم برزده زلف تو سراسر کارم	84
غزل شمارهٔ ۲۷۰ : آرزو دارم ز لعلش تا به لب جام مدام	172
غزل شمارهٔ ۲۷۱ : من هر چه دیده‌ام ز دل و دیده دیده‌ام	132
غزل شمارهٔ ۲۷۲ : به چشمانت که تا رفتی، به چشمم بی‌خور و خوابم	95
غزل شمارهٔ ۲۷۳ : بر زلف تو من بار دگر توبه شکستم	138
غزل شمارهٔ ۲۷۴ : هر خدنگی که ز دست تو به جان می‌رسدم	101
غزل شمارهٔ ۲۷۵ : من سرگشته به دست تو کجا افتادم؟	92
غزل شمارهٔ ۲۷۶ : بر سر کوی دلارام، به جان می‌گردم	102
غزل شمارهٔ ۲۷۷ : دیشب از خود چون مه سی روزه پنهان آمدم	116
غزل شمارهٔ ۲۷۸ : چو شمعم در غمت سوزان و اشک از دیده می‌بارم	103
غزل شمارهٔ ۲۷۹ : بی دوست من از باغ ارم یاد نیارم	103
غزل شمارهٔ ۲۸۰ : به سر کوی تو سوگند، که تا سر دارم	124
غزل شمارهٔ ۲۸۱ : از گلستان رویت، در دیده خار دارم	111
غزل شمارهٔ ۲۸۲ : من حیران نه آن صیدم که از قید تو بگریزم	112
غزل شمارهٔ ۲۸۳ : صبح محشر که من از خواب گران برخیزم	170
غزل شمارهٔ ۲۸۴ : تا نفس هست به یاد تو برآید نفسم	98
غزل شمارهٔ ۲۸۵ : حاشا که من بنالم، ور تن شود چو نالم	103
غزل شمارهٔ ۲۸۶ : عزم آن دارم که با پیمانه پیمانی کنم	85
غزل شمارهٔ ۲۸۷ : کمترین صید سر زلف کمند تو منم	107
غزل شمارهٔ ۲۸۸ : تو می‌روی و بر آنم که در پی تو برانم	94
غزل شمارهٔ ۲۸۹ : بر افشان آستین تا من ز خود دامن برافشانم	110
غزل شمارهٔ ۲۹۰ : تو می‌روی و من خسته باز می‌مانم	103
غزل شمارهٔ ۲۹۱ : به درد دل گرفتارم دوای دل نمی‌دانم	123
غزل شمارهٔ ۲۹۲ : ز آب مژگان هر شبی خرقه نمازی می‌کنم	92
غزل شمارهٔ ۲۹۳ : همیشه نرگس مست تو را بیمار می‌بینم	116
غزل شمارهٔ ۲۹۴ : بیم آن است که در صومعه دیوانه شوم	96
غزل شمارهٔ ۲۹۵ : در رکابت می‌دوم تا گوی چوگانت شوم	94
غزل شمارهٔ ۲۹۶ : سؤالی می‌کنم، چیزی نه بیش از پیش می‌خواهم	94
غزل شمارهٔ ۲۹۷ : ما روی دل به خانه خمار کرده‌ایم	99
غزل شمارهٔ ۲۹۸ : ما به دور باده در کوی مغان آسوده‌ایم	97
غزل شمارهٔ ۲۹۹ : از سر کوی تو ما بی سر و سامان رفتیم	100
غزل شمارهٔ ۳۰۰ : در راه غمت کرده ز سر پای بپویم	105
غزل شمارهٔ ۳۰۱ : دل من زنده می‌گردد به بوی وصل دلداران	111
غزل شمارهٔ ۳۰۲ : ای آب آتش رنگ تو، بر باد داده خاک من	103
غزل شمارهٔ ۳۰۳ : سرو من سنبل تر بر زده بر گل پرچین	89
غزل شمارهٔ ۳۰۴ : مسکین تنم به بویت، خو کرده است با جان	90
غزل شمارهٔ ۳۰۵ : هر که را مقصود، حسن عارض است از دلبران	133
غزل شمارهٔ ۳۰۶ : ای چین سر زلفت، ماوای دل سلمان	106
غزل شمارهٔ ۳۰۷ : من هشیار با مستان ندارم روی بنشستن	117
غزل شمارهٔ ۳۰۸ : تا کی آخر خاطر اندر بند هجران داشتن؟	96
غزل شمارهٔ ۳۰۹ : نخواهم از سر کویش، به صد چندین جفا رفتن	113
غزل شمارهٔ ۳۱۰ : خجالت دارم از کویت، ز بس درد سر آوردن	91
غزل شمارهٔ ۳۱۱ : خیال خود همه باید، ز سر به در کردن	145
غزل شمارهٔ ۳۱۲ : چندان فتاد ما را، کار از شراب خوردن	84
غزل شمارهٔ ۳۱۳ : یار ما رندست و با او یار می‌باید شدن	93
غزل شمارهٔ ۳۱۴ : خواهیم چون زلیخا، یوسف رخی گزیدن	117
غزل شمارهٔ ۳۱۵ : سر کویش هوس داری، خرد را پشت پایی زن	84
غزل شمارهٔ ۳۱۶ : مفتاح فتوح از در میخانه طلب کن	78
غزل شمارهٔ ۳۱۷ : نو بهار است ای صنم، عیش بهار آغاز کن	91
غزل شمارهٔ ۳۱۸ : جز بند زلفش ای دل دیوانه جا مکن	126
غزل شمارهٔ ۳۱۹ : جان قتیل توست، بردارش مکن	80
غزل شمارهٔ ۳۲۰ : ای وصالت آرزوی جان غم فرسود من	94
غزل شمارهٔ ۳۲۱ : بیخ عشق تو نشاندند بتا! در دل من	85
غزل شمارهٔ ۳۲۲ : ای غبار خاک پایت توتیای چشم من	103
غزل شمارهٔ ۳۲۳ : ای درد عشق دل شکنت، آرزوی من	100
غزل شمارهٔ ۳۲۴ : قدم خمیده گشت، ز بار بلاست این	89
غزل شمارهٔ ۳۲۵ : خوش آمدی، ز کجا می‌روی؟ بیا بنشین	80
غزل شمارهٔ ۳۲۶ : گر مطربی رودی زند، بی می ندارد آبرو	94
غزل شمارهٔ ۳۲۷ : هندوی زلف سرکشت با تو نشسته روبرو	99
غزل شمارهٔ ۳۲۸ : با آنکه آبم برده‌ای، یکباره دست از ما مشو	142
غزل شمارهٔ ۳۲۹ : آمد آن خسرو خوبان جهان از باکو	205
غزل شمارهٔ ۳۳۰ : باز می‌افکند آن زلف کمند افکن او	106
غزل شمارهٔ ۳۳۱ : ای سر سودای من رفته در سودای تو	105
غزل شمارهٔ ۳۳۲ : داشتم روزی دلی بر من بسی بیداد ازو	104
غزل شمارهٔ ۳۳۳ : دورم از جانان و مسکین آنکه شد مهجور ازو	83
غزل شمارهٔ ۳۳۴ : بیمار و بر افتاد نفس دوش سحرگه	94
غزل شمارهٔ ۳۳۵ : ای پسر نیستی ز هستی به	105
غزل شمارهٔ ۳۳۶ : ای آنکه رخ و زلف تو آرایش دیده	96
غزل شمارهٔ ۳۳۷ : سرو سهی که کارش بالا بود همیشه	110
غزل شمارهٔ ۳۳۸ : صوفی ز سر توبه شد با سر پیمانه	107
غزل شمارهٔ ۳۳۹ : باز بیمار خودم ساختی و خوش کردی	95
غزل شمارهٔ ۳۴۰ : دلا من قدر وصل او ندانستم تو می‌دانی	96
غزل شمارهٔ ۳۴۱ : هر دم به تیز غمزه دلم را چه می‌زنی؟	119
غزل شمارهٔ ۳۴۲ : مسکین دل من گم شد و کردم طلب وی	104
غزل شمارهٔ ۳۴۳ : ماییم به کوی یار دلجوی	110
غزل شمارهٔ ۳۴۴ : از چنگ فراقم نفسی نیست رهایی	115
غزل شمارهٔ ۳۴۵ : تا سودا شب نقاب صبح صادق کرده‌ای	98
غزل شمارهٔ ۳۴۶ : لعل را بر آفتاب حسن گویا کرده‌ای	113
غزل شمارهٔ ۳۴۷ : ای نور دیده باز گو جرمی که از ما دیده‌ای	84
غزل شمارهٔ ۳۴۸ : در خیل تو گشتیم، بسی از همه بابی	118
غزل شمارهٔ ۳۴۹ : جان ندارد بی لب شیرین جانان لذتی	105
غزل شمارهٔ ۳۵۰ : خنک صبا که ز زلفش، خلاص یافت نفسی	102
غزل شمارهٔ ۳۵۱ : ای میوه رسیده ز بستان کیستی	97
غزل شمارهٔ ۳۵۲ : خورشید رخا سایه ز ما باز گرفتی	106
غزل شمارهٔ ۳۵۳ : دلا راه هوا خالی نخواهد بودن از گردی	99
غزل شمارهٔ ۳۵۴ : به نیازی که با خدا داری	101
غزل شمارهٔ ۳۵۵ : چه می‌بری دل ما چون نگه نمی‌داری؟	80
غزل شمارهٔ ۳۵۶ : دل بر سر کوی تو نهادیم به خواری	114
غزل شمارهٔ ۳۵۷ : نمی‌پرسی ز حال ما، نه از ما یاد می‌آری	102
غزل شمارهٔ ۳۵۸ : سری از سر نه ار با ما سر مهر و وفا داری	127
غزل شمارهٔ ۳۵۹ : ترک من می‌آیی و دلها به یغما می‌بری	92
غزل شمارهٔ ۳۶۰ : نصیحت می‌کند هر دم مرا زاهد به مستوری	96
غزل شمارهٔ ۳۶۱ : ای نسیم صبح بوی جانفزا می‌آوری	106
غزل شمارهٔ ۳۶۲ : رفتی از دست من ای یار و نه آن شهبازی	107
غزل شمارهٔ ۳۶۳ : ز سودای رخ و زلفش، غمی دارم شبانروزی	80
غزل شمارهٔ ۳۶۴ : صنما مرده آنم که تو جانم باشی	81
غزل شمارهٔ ۳۶۵ : گراز دور الستت هست جامی باقی ای ساقی	115
غزل شمارهٔ ۳۶۶ : تا توانی مده از کف به بهار ای ساقی	108
غزل شمارهٔ ۳۶۷ : ای مه برا شبی خوش، ناز و عتاب تا کی؟	117
غزل شمارهٔ ۳۶۸ : نه در کوی تو می‌یابم مجالی	83
غزل شمارهٔ ۳۶۹ : جز باد همدمی نه که با او زنم دمی	132
غزل شمارهٔ ۳۷۰ : سوز تو کجا گیرد، در خرمن هر خامی؟	108
غزل شمارهٔ ۳۷۱ : ساقی ز جام مستی ما را رسان به کامی	128
غزل شمارهٔ ۳۷۲ : همرنگ رویش در چمن، گل یاسمن گردید می	121
غزل شمارهٔ ۳۷۳ : رسولا، خدا را به جایی که دانی	116
غزل شمارهٔ ۳۷۴ : هر که از روی تواضع بنهد پیشانی	118
غزل شمارهٔ ۳۷۵ : بازا که بی حضورت، خوش نیست زندگانی	84
غزل شمارهٔ ۳۷۶ : تو در خواب خوشی، احوال بیماران چه می‌دانی؟	83
غزل شمارهٔ ۳۷۷ : به صنوبر قد دلکشش اگر ای صبا گذری کنی	103
غزل شمارهٔ ۳۷۸ : می‌آیی و دمی دو سه در کار می‌کنی	107
غزل شمارهٔ ۳۷۹ : گفتم: خیال وصلت گفتا: بخواب بینی	115
غزل شمارهٔ ۳۸۰ : تو را وقتی رسد صوفی که با جانانه بنشینی	99
غزل شمارهٔ ۳۸۱ : گلرخا برخیز و بنشان سرو را بر طرف جوی	112
غزل شمارهٔ ۳۸۲ : مبارک منزلی، کانجا فرود آید چو تو ماهی	112
غزل شمارهٔ ۳۸۳ : مکن عیب من مسکین اگر عاشق شدم جایی	81
غزل شمارهٔ ۳۸۴ : کشیده کار ز تنهایم به شیدایی	211
غزل شمارهٔ ۳۸۵ : چشم داریم که دلبستگی بنمایی	126
غزل شمارهٔ ۳۸۶ : تو شمع مجلس انسی و از صفا همه رویی	115
غزل شمارهٔ ۳۸۷ : هزارت دیده می‌بینم که می‌بینند هر سویی	121
قطعه شمارهٔ ۱ : خداوندا از افراط شراب شرب دوشینه	126
قطعه شمارهٔ ۲ : خواجه از فرط بزرگی همچو *** شد که دماغ	90
قطعه شمارهٔ ۳ : ای سکندر دولتی کاوصاف لطفت دم به دم	92
قطعه شمارهٔ ۴ : یک حدیثم یادگارست از پدر	107
قطعه شمارهٔ ۵ : دوش چون در تتق غیب بخوابانیدم	102
قطعه شمارهٔ ۶ : خداوندا چنین شهری که از آب و هوا خاکش	120
قطعه شمارهٔ ۷ : هوس مملکت چرا نبود	105
قطعه شمارهٔ ۸ : بر آستان رفیع خدایگان جهان	90
قطعه شمارهٔ ۹ : آصف ثانی رشیدالحق والدین آنکه هست	99
قطعه شمارهٔ ۱۰ : به سال هفتصد و هفتاد و پنج گشت خراب	92
قطعه شمارهٔ ۱۱ : شنودم که می‌گفت بشوده به شیخ	92
قطعه شمارهٔ ۱۲ : جهان جود و مروت سپهر فضل و کرم	112
قطعه شمارهٔ ۱۳ : ای خداوندی که پر شد گنبد فیروزه رنگ	83
قطعه شمارهٔ ۱۴ : ای عذار تو از آفتاب تا بی یافت	106
قطعه شمارهٔ ۱۵ : چشم و چراغ شرع که ذات منورت	96
قطعه شمارهٔ ۱۶ : ای سرفراز شهی کز بن دندان چو خلال	104
قطعه شمارهٔ ۱۷ : به نسب نیست نسبت مردم	100
قطعه شمارهٔ ۱۸ : تاج بخش خسروان شاهی کز آب تیغ او	123
قطعه شمارهٔ ۱۹ : شهی که شنقر عنقا شکار او را ماه	100
قطعه شمارهٔ ۲۰ : زهی آصف کز صفاتی کز کفایت	113
قطعه شمارهٔ ۲۱ : الا ای آفتاب مشرق فضل	114
قطعه شمارهٔ ۲۲ : ای جهانگیری که وقت رفتن و باز آمدن	74
قطعه شمارهٔ ۲۳ : تا مادر زمانه بتایید نه پدر	80
قطعه شمارهٔ ۲۴ : پادشاها ز عمر خویش مرا	89
قطعه شمارهٔ ۲۵ : دادند اشتری دو سه نواب شه مرا	97
قطعه شمارهٔ ۲۶ : می که نفع است درو در خوردست	108
قطعه شمارهٔ ۲۷ : دیدن خواجگان بلایی بود	101
قطعه شمارهٔ ۲۸ : دیدمش دوش رخ تراشیده	107
قطعه شمارهٔ ۲۹ : شاها یقین که مدح و ثنای تو برترست	105
قطعه شمارهٔ ۳۰ : چون به قشلاق قرا باغ آمدیم	105
قطعه شمارهٔ ۳۱ : پادشاها خواست کردن جانم استقبال تو	97
قطعه شمارهٔ ۳۲ : بلقیس ثانی ای که صد پایه رای تو	82
قطعه شمارهٔ ۳۳ : صاحب قران دور فلک خواجه تاج الدین	106
قطعه شمارهٔ ۳۴ : ایا سحاب نوالی که ابر دریا دل	99
قطعه شمارهٔ ۳۵ : پادشاها مهد عالی می‌رود سوی شکار	65
قطعه شمارهٔ ۳۶ : ای جهانبشخ جوانبختی که اهل فضا را	112
قطعه شمارهٔ ۳۷ : وزیرا جهان قحبه بی وفاست	148
قطعه شمارهٔ ۳۸ : خواجه از قول باز می‌گردد	150
قطعه شمارهٔ ۳۹ : ز پیری جهان دیده کردم سوالی	98
قطعه شمارهٔ ۴۰ : مشیر ملک و صلاح زمانه عزالدین	108
قطعه شمارهٔ ۴۱ : صدر عالی، کمال دولت و دین	71
قطعه شمارهٔ ۴۲ : پادشاها صبوح دولت تو	102
قطعه شمارهٔ ۴۳ : ای خیام دولتت برکنده دور آسمان	154
قطعه شمارهٔ ۴۴ : کنار حرص الا پر کجا توانی کرد	132
قطعه شمارهٔ ۴۵ : ای وجودت سبب راحت و آسایش خلق	157
قطعه شمارهٔ ۴۶ : ای یاد حضرتت چو قدح مایه نشاط	90
قطعه شمارهٔ ۴۷ : خدایگان وزیران ملک آصف عهد	124
قطعه شمارهٔ ۴۸ : شها قمری طوق‌دار تو آمد	108
قطعه شمارهٔ ۴۹ : ایا شاهی که بر الواح گردون	108
قطعه شمارهٔ ۵۰ : دیدی که محمد مظفر	113
قطعه شمارهٔ ۵۱ : سپهر فضل و هنر شمس دین که شمس و قمر	112
قطعه شمارهٔ ۵۲ : ای شهنشاهی که این چرخ مقوس روز رزم	126
قطعه شمارهٔ ۵۳ : هدهد نامه رسان تاج کرامت بر سر	105
قطعه شمارهٔ ۵۴ : میر مسعود پیر گشت و هنوز	95
قطعه شمارهٔ ۵۵ : ایا کریم نهادی که پیش نعمت تو	100
قطعه شمارهٔ ۵۶ : همنشین بدان مباش که نیک	175
قطعه شمارهٔ ۵۷ : من که باشم که شوی رنجه به پرسیدن من	92
قطعه شمارهٔ ۵۸ : ای صاحبی که صاحب دیوان چرخ را	80
قطعه شمارهٔ ۵۹ : فراز تخت معانی چو کوس فضل زنم	129
قطعه شمارهٔ ۶۰ : ای امیری که شهسوار فلک	106
قطعه شمارهٔ ۶۱ : شاها مرا به اسبی موعود کرده بودی	89
قطعه شمارهٔ ۶۲ : کریما گوش کن گفتار نغزم	99
قطعه شمارهٔ ۶۳ : سحاب بهر یمین پادشاه روی زمین	81
قطعه شمارهٔ ۶۴ : ای شهنشاهی جوانبختی که در معراج جاه	90
قطعه شمارهٔ ۶۵ : گر چو گل خواهی که باشی سرخ روی	88
قطعه شمارهٔ ۶۶ : ایا ستاره سپاهی که آب شمشیرت	106
قطعه شمارهٔ ۶۷ : گر چه از اندیشه این واقعه	96
قطعه شمارهٔ ۶۸ : ستاره کوکبه شاها که بنده از دل و جان	73
قطعه شمارهٔ ۶۹ : پادشاها بندگان درگه احسان تو	123
قطعه شمارهٔ ۷۰ : نوکران میر حاج اختچی	136
قطعه شمارهٔ ۷۱ : عقل را گفتم که عمری پیش ازین چوپانیان	95
قطعه شمارهٔ ۷۲ : خسروا این امیر کرمان چند	98
قطعه شمارهٔ ۷۳ : صد را نوکرانت ز برو زیر شدند	117
قطعه شمارهٔ ۷۴ : یا رب این قوم چه دم سرد و چه افسرده	88
قطعه شمارهٔ ۷۵ : خسروا نایبان استیفا	84
قطعه شمارهٔ ۷۶ : آنانکه مقربان شاهند	73
قطعه شمارهٔ ۷۷ : ای خداوندی که پیش طبع فیاضت سحاب	90
قطعه شمارهٔ ۷۸ : خسروا یاد می‌کنم هر دم	87
قطعه شمارهٔ ۷۹ : ای مرغ جان طلب کن ازین آتشین قفس	108
قطعه شمارهٔ ۸۰ : شاها وزرایی که امینان امیرند	92
قطعه شمارهٔ ۸۱ : دین پناها کی روا باشد که خلق از مستزاد	110
قطعه شمارهٔ ۸۲ : ای خسروی که دست و دل کامگار تو	119
قطعه شمارهٔ ۸۳ : اول آن است که چون نیت عزلت دارد	107
قطعه شمارهٔ ۸۴ : نفس من اگر چه جانبخش است	88
قطعه شمارهٔ ۸۵ : هلال غره دولت وجیه دولت و دین	81
قطعه شمارهٔ ۸۶ : خدایگانا چو شد اشارتت که رهی	116
قطعه شمارهٔ ۸۷ : چون سر چاه بلا باز شود بر یعقوب	84
قطعه شمارهٔ ۸۸ : دیگر از خرج پرو دخل کمش چندی قرض	110
قطعه شمارهٔ ۸۹ : ای جوانبختی که در ایام عدلت باد صبح	90
قطعه شمارهٔ ۹۰ : ای وزیری که فلک حلقه به گوش در توست	115
قطعه شمارهٔ ۹۱ : ایا شهی که غبار سپاه منصورت	112
قطعه شمارهٔ ۹۲ : ای وزیری که دلت همت اگر در بندد	105
قطعه شمارهٔ ۹۳ : دیگر آن است که محبوب جهان سقری شاه	73
قطعه شمارهٔ ۹۴ : شبی زبان فصاحت ز منهیان خرد	127
قطعه شمارهٔ ۹۵ : ایا سحاب نوالی که از صریر قلم	100
قطعه شمارهٔ ۹۶ : شها که بود که از فیض بخشش تو بدو	112
قطعه شمارهٔ ۹۷ : ایا شمع جمع و چراغ ملوک	106
قطعه شمارهٔ ۹۸ : پادشاها عالم از انصاف تو معمور شد	139
قطعه شمارهٔ ۹۹ : کدام پیک مبارک قدم دعای مرا	95
قطعه شمارهٔ ۱۰۰ : طریق نیست سفارش به آسمان کردن	99
قطعه شمارهٔ ۱۰۱ : شتر وابچه دیار عرب	111
قطعه شمارهٔ ۱۰۲ : خسرو اخاک درگه تو مرا	116
قطعه شمارهٔ ۱۰۳ : اگر هزار گنه بنده‌ای کند نبود	93
قطعه شمارهٔ ۱۰۴ : پریر روز به حمام در فقیری را	115
قطعه شمارهٔ ۱۰۵ : آنکه از کبر، یک وجب می‌دید	87
قطعه شمارهٔ ۱۰۶ : ای شهنشاهی که از بهر صلاح مملکت	107
قطعه شمارهٔ ۱۰۷ : کرا مجال بود کز زبان همچومنی	87
قطعه شمارهٔ ۱۰۸ : عاشثی شمعا از آن رو چون منت	89
قطعه شمارهٔ ۱۰۹ : خورده بودم غصه بسیار و طبعم بسته بود	99
قطعه شمارهٔ ۱۱۰ : از آبله جرب تن من	91
قطعه شمارهٔ ۱۱۱ : گر سر ترک کلاه فقر داری ای فقیر	114
قطعه شمارهٔ ۱۱۲ : قوی و بزرگ و سرافراز و سرخ رو ناگه	123
قطعه شمارهٔ ۱۱۳ : ای جهانبخشی که روز و شب چو نور آفتاب	131
قطعه شمارهٔ ۱۱۴ : ای وزیری که ملک جاه تو راست	121
قطعه شمارهٔ ۱۱۵ : ماه گردون سلطنت ناگاه	88
قطعه شمارهٔ ۱۱۶ : دارای شرق و غرب که جود و وقار تو	99
قطعه شمارهٔ ۱۱۷ : دوش با من خرد از روی نصیحت می‌گفت	82
قطعه شمارهٔ ۱۱۸ : پناه زمره اسلام تاج دولت و دین	103
قطعه شمارهٔ ۱۱۹ : اکمل دولت و دین ای شرف منصب تو	109
قطعه شمارهٔ ۱۲۰ : وجیه دین محمد امیر اسماعیل	76
قطعه شمارهٔ ۱۲۱ : نظام واسطه عقد گوهر آدم	92
قطعه شمارهٔ ۱۲۲ : صاحب عادل کمال الدین حسن	96
قطعه شمارهٔ ۱۲۳ : خدایگانا از حد گذشت و بی مر شد	89
قطعه شمارهٔ ۱۲۴ : شاها از میان جان و دل بیگاه و گاه	91
قطعه شمارهٔ ۱۲۵ : صاحب قران مملکت ای آصفی که هست	88
قطعه شمارهٔ ۱۲۶ : ای خداوندی که هر روز از درت	70
قطعه شمارهٔ ۱۲۷ : ای کریمی که چون نسیم سحر	137
قطعه شمارهٔ ۱۲۸ : ای خداوندی که از دریای خاطر دم به دم	152
قطعه شمارهٔ ۱۲۹ : گر خسیسی زیر بالا کرد و بالایت نشست	136
قطعه شمارهٔ ۱۳۰ : آصف کفایتا لطف و رافتت	123
قطعه شمارهٔ ۱۳۱ : خسرو شمس و غرب شمس الدین	117
قطعه شمارهٔ ۱۳۲ : ای صاحبی که از شرف مدح ذات تو	139
قطعه شمارهٔ ۱۳۳ : ای وزیری که از خدا همه وقت	81
قطعه شمارهٔ ۱۳۴ : خسرو یم یمین امیر علی	131
قطعه شمارهٔ ۱۳۵ : زاهد بگ آفتاب سلاطین شرق و غرب	146
قطعه شمارهٔ ۱۳۶ : مردم چشم وزارت، مرکز دور وجود	99
قطعه شمارهٔ ۱۳۷ : پادشاها هر چه گوید پادشه باشد صواب	79
قطعه شمارهٔ ۱۳۸ : شاعری سحر آفرینم، ساحری معجز نما	89
قطعه شمارهٔ ۱۳۹ : ای ز حیای گوهر پاک تو	99
قطعه شمارهٔ ۱۴۰ : ز هجرت نبوی رفته هفصد و چل و چار	93
قطعه شمارهٔ ۱۴۱ : جهان مجد و معالی رشید دولت و دین	109
قطعه شمارهٔ ۱۴۲ : میر سید می‌شناسی بنده را	122
قطعه شمارهٔ ۱۴۳ : حبذا صدر صفحه‌ای که به است	99
قطعه شمارهٔ ۱۴۴ : صورت لطف الهی شرف ملت و دین	111
قطعه شمارهٔ ۱۴۵ : هر چه تا غایت به نام او مقرر بوده است	72
قطعه شمارهٔ ۱۴۶ : چشم من جای تو بود ای نور چشم	84
قطعه شمارهٔ ۱۴۷ : صاحب سلطان نشان دستور اعظم شمس الدین	95
قطعه شمارهٔ ۱۴۸ : همی خرید خر و گاو و گوسفند و گله	105
قطعه شمارهٔ ۱۴۹ : موجب جمعیت نجوم به عقرب	98
قطعه شمارهٔ ۱۵۰ : ای تاج سر همه افاضل	102
رباعی شمارهٔ ۱ : آمد سحری ندا ز میخانه ما	929	1
رباعی شمارهٔ ۲ : ای آنکه تو طالب خدایی به خود آ	100
رباعی شمارهٔ ۳ : با باد، دلم گفت که بادا بادا	120
رباعی شمارهٔ ۴ : جز نقش تو در نظر نیامد مارا	331
رباعی شمارهٔ ۵ : از عهد و وفا هیچ خبر نیست تو را	103
رباعی شمارهٔ ۶ : با طبع لطیف از در لطف در آ	105
قطعه شمارهٔ ۱۵۱ : بر بتان، حسن و جوانی مفروش	100
قطعه شمارهٔ ۱۵۲ : محیط کوه و قار آفتاب ابر عطا	88
قطعه شمارهٔ ۱۵۳ : در ره بغداد کز هر جانبی	100
قطعه شمارهٔ ۱۵۴ : ای وزیری که گر ز کلک تو ابر	112
قطعه شمارهٔ ۱۵۵ : ایا دریای جود و کان همت	95
قطعه شمارهٔ ۱۵۶ : ز دور دایره این محیط پرگاری	96
قطعه شمارهٔ ۱۵۷ : ایا کار و بار اعتباری نداری	116
قطعه شمارهٔ ۱۵۸ : به حق المعرفت هر کس چه داند کازر و نی را	123
قطعه شمارهٔ ۱۵۹ : چو بر طلول دیار حبیب بگذشتم	128
قطعه شمارهٔ ۱۶۰ : هر که خواهد که بود پیش سلاطین بر پای	145
قطعه شمارهٔ ۱۶۱ : مرحبا ای آصف جم قدر کیوان رفعتم	109
قطعه شمارهٔ ۱۶۲ : سپهرا من از شادیت غارغم	140
قطعه شمارهٔ ۱۶۳ : جهنمی زنک زن .......	115
رباعی شمارهٔ ۷ : گفتم که مگر به اتفاق اصحاب	163
رباعی شمارهٔ ۸ : درد آمد و گرد من ز هر سو بنشست	120	1
رباعی شمارهٔ ۹ : اشکم ز رخ تو لاله رنگ آمده است	105
رباعی شمارهٔ ۱۰ : من با کمر تو در میان کردم دست	133
رباعی شمارهٔ ۱۱ : دیدیم که این دایره بی سر و بن	88
رباعی شمارهٔ ۱۲ : تا با شدم این جان گرامی در تن،	91
رباعی شمارهٔ ۱۳ : بیماری شمع بین و آن مردن او	137
رباعی شمارهٔ ۱۴ : یاقوت لبا، لعل بدخشانی کو؟	121
رباعی شمارهٔ ۱۵ : این ابر نگر خیمه بر افلاک زده	93
رباعی شمارهٔ ۱۶ : ای سایه سنبلت سمن پرورده،	125
رباعی شمارهٔ ۱۷ : در رشته دندان تو ای غیرت مه	104
رباعی شمارهٔ ۱۸ : دیدم صنمی خراب و مست افتاده	98
رباعی شمارهٔ ۱۹ : ای سکه‌ای از خاک درت بر هر وجه	75
رباعی شمارهٔ ۲۰ : چون حال دل من ز غمت گشت تباه	119
رباعی شمارهٔ ۲۱ : با منعم خود برون منه پای ز راه	93
رباعی شمارهٔ ۲۲ : ای بس که شکست و باز بستم توبه	118
رباعی شمارهٔ ۲۳ : ای دوست کجائی و کجائی که نئی؟	114
رباعی شمارهٔ ۲۴ : چون چشم سیه بناز می‌گردانی	80
رباعی شمارهٔ ۲۵ : در معده خالی ندهد مل ذوقی	85
رباعی شمارهٔ ۲۶ : سوسن ز صبا یافت خط آزادی	94
رباعی شمارهٔ ۲۷ : تا اسب مراد شه صفت می‌تازی	100
رباعی شمارهٔ ۲۸ : دی دیده به دل گفت که چرا پر خونی؟	79
رباعی شمارهٔ ۲۹ : ای دیده پی بلای دل می‌پوئی	105
رباعی شمارهٔ ۳۰ : می‌گفت عماد کاشی از نادانی	101
رباعی شمارهٔ ۳۱ : زنجیر سر زلف چو می‌جنبانی	111
رباعی شمارهٔ ۳۲ : گر زانکه بدین شاهدی و شیرینی	95
رباعی شمارهٔ ۳۳ : ای دیده اگر هزار سیل انگیزی	77
رباعی شمارهٔ ۳۴ : ای ابر بهار خانه پرورده تست	121
رباعی شمارهٔ ۳۵ : قسم تو اگر مراد گر حرمان است،	103
رباعی شمارهٔ ۳۶ : در طیره‌ام از باد که آمد سویت	88
رباعی شمارهٔ ۳۷ : با مهر رخ تو بیش از ایت تابم نیست	91
رباعی شمارهٔ ۳۸ : آتش ز دهان شمع دیشب می‌جست	93
رباعی شمارهٔ ۳۹ : ما هم که رخش روشنی خور بگرفت	158
رباعی شمارهٔ ۴۰ : تا ناله بلبلم به گوش آمده است	94
رباعی شمارهٔ ۴۱ : با لعل لبت شراب را مستی نیست	119
رباعی شمارهٔ ۴۲ : در معرض رویت قمر آمد بشکست	77
رباعی شمارهٔ ۴۳ : با آنکه دو چشم شوخ او عربده جوست	95
رباعی شمارهٔ ۴۴ : آن یار که بی نظیر و بی مانند است	104
رباعی شمارهٔ ۴۵ : آورد بهم تیر و کمان را در دست	91
رباعی شمارهٔ ۴۶ : دیشب سر زلف یار بگرفتم مست	101
رباعی شمارهٔ ۴۷ : قسمم همه درد است و دوا چیزی نیست	141
رباعی شمارهٔ ۴۸ : مقصود ز احسان درم و دینار است	82
رباعی شمارهٔ ۴۹ : این اشک گریز پا که خونی من است	89
رباعی شمارهٔ ۵۰ : گل بین که ز عندلیب بگریخته است	83
رباعی شمارهٔ ۵۱ : شاها ز تو چشم سلطنت را نور است	98
رباعی شمارهٔ ۵۲ : چون در سر زلف تو صبا می‌پیچد	75
رباعی شمارهٔ ۵۳ : خالت که بر آن عارض مهوش زده‌اند	84
رباعی شمارهٔ ۵۴ : سیمین ز نخت که جان از آن بنماید	118
رباعی شمارهٔ ۵۵ : گل افسری از لعل و گهر می‌سازد	120
رباعی شمارهٔ ۵۶ : این عمر نگر چه محنت افزای آمد	94
رباعی شمارهٔ ۵۷ : در وصف لبت نطق زبان بسته بود	92
رباعی شمارهٔ ۵۸ : آن را که می و مطرب دلکش باشد	97
رباعی شمارهٔ ۵۹ : گل زر به کف و شراب در سر دارد	98
رباعی شمارهٔ ۶۰ : چون قسم تو آنچه عدل قسمت فرمود،	149
رباعی شمارهٔ ۶۱ : دی سرو به باغ سرفرازی می‌کرد	112
رباعی شمارهٔ ۶۲ : زلف سیهت که بر مهت می‌پوید	75
رباعی شمارهٔ ۶۳ : هر لحظه ز من ناله نو می‌خیزد	84
رباعی شمارهٔ ۶۴ : جان در طلب رطل گران می‌گردد	72
رباعی شمارهٔ ۶۵ : زلف تو همه روز مشوش باشد	96
رباعی شمارهٔ ۶۶ : ترکم که مهش به پیش زانو می‌زد	88
رباعی شمارهٔ ۶۷ : ... م که همیشه آب خود می‌ریزد	74
رباعی شمارهٔ ۶۸ : سلمان، زر و اسب و کار و بارت بردند	107
رباعی شمارهٔ ۶۹ : ای خواجه دوای درد ما کی باشد؟	121
رباعی شمارهٔ ۷۰ : از شمع جمال تو دلم تاب کشد	96
رباعی شمارهٔ ۷۱ : روزی که سمن بر لب جو بر روید	125
رباعی شمارهٔ ۷۲ : سوز تو جگر کباب می‌گرداند	89
رباعی شمارهٔ ۷۳ : دستت چو به کارد کلک را بتراشید	102
رباعی شمارهٔ ۷۴ : دیشب که نگار دلستان می‌رقصید	108
رباعی شمارهٔ ۷۵ : بر زلف تو چون باد وزیدن گیرد	91
رباعی شمارهٔ ۷۶ : دل با رخ تو سر تعشق دارد	88
رباعی شمارهٔ ۷۷ : یک زخم غمت هزار مرهم ارزد	91
رباعی شمارهٔ ۷۸ : خواهم که مرا مدام آماده بود	95
رباعی شمارهٔ ۷۹ : ز آن رو که هوا، بوی خوشت می‌گیرد	82
رباعی شمارهٔ ۸۰ : آن یار که مشک بر قمر می‌ساید	91
رباعی شمارهٔ ۸۱ : اسبی که مرا خواجه بر آن اسب نشاند	101
رباعی شمارهٔ ۸۲ : ای خواجه فلان الدین که ریشت ... باد	105
رباعی شمارهٔ ۸۳ : ابر است گهر بار و هوا عنبر بیز	104
رباعی شمارهٔ ۸۴ : از جام توام بهره خمار آمد و بس	102
رباعی شمارهٔ ۸۵ : رویت که ازو گرفت نیرو آتش	104
رباعی شمارهٔ ۸۶ : دل خواستم از زلف سمن پوش تو دوش	85
رباعی شمارهٔ ۸۷ : گل بین که دریدند همه پیرهنش	123
رباعی شمارهٔ ۸۸ : دذر راه بسر همی پوید شمع	88
رباعی شمارهٔ ۸۹ : ای داده غمت بباد جانم چو شمع	107
رباعی شمارهٔ ۹۰ : از باغ جمالت ار آگه بودی گل	144
رباعی شمارهٔ ۹۱ : امسال مکرر است وقت گل و مل	79
رباعی شمارهٔ ۹۲ : ای کارگزاران درت شمس و زحل،	99
رباعی شمارهٔ ۹۳ : توفیق نمی‌شود به زاری حاصل	87
رباعی شمارهٔ ۹۴ : در باغ بهشت اگر نباشی خوشدل	121
رباعی شمارهٔ ۹۵ : بیمارم و کس نمی‌کند درمانم	120
رباعی شمارهٔ ۹۶ : شعر تو که هست قوت جان مردم	109
رباعی شمارهٔ ۹۷ : در وصل نماند بیش ازین تدبیرم	89
رباعی شمارهٔ ۹۸ : سرمایه دین و دل به غارت دادم	130
رباعی شمارهٔ ۹۹ : دوش آن بت شوخ دلربا گفت به چشم:	85
رباعی شمارهٔ ۱۰۰ : نی دولت آنکه یار غارت بینم	95
رباعی شمارهٔ ۱۰۱ : تا کی چو گل از هوا مشوش باشیم؟	90
رباعی شمارهٔ ۱۰۲ : من باغ ارم بر سر کویت دیدم	109
رباعی شمارهٔ ۱۰۳ : از دوست مرا چون نگریزد چه کنم؟	88
رباعی شمارهٔ ۱۰۴ : در مجلس تو ز گل پراکنده‌ترم	88
رباعی شمارهٔ ۱۰۵ : درویش، ز تن جامه صروت بر کن	94
رباعی شمارهٔ ۱۰۶ : دارم عجب از غنچه دل تنگ که چون	88
رباعی شمارهٔ ۱۰۷ : خواهم شبکی چنانکه تو دانی و من	113
رباعی شمارهٔ ۱۰۸ : زیر و زبر چشم ترا بس موزون	81
رباعی شمارهٔ ۱۰۹ : مهمان شماعیم نظر با ما کن	103
رباعی شمارهٔ ۱۱۰ : شاها به خطای اسب اگر شاه ز زین	96
رباعی شمارهٔ ۱۱۱ : تا کی پی هر نگار مهوش، سلمان،	110
رباعی شمارهٔ ۱۱۲ : عمری ز پی کام دل و راحت تن	83
رباعی شمارهٔ ۱۱۳ : عالم همه سرنگون توانم دیدن	100
قصیدهٔ شمارهٔ ۱ - در مدح سلطان اویس : ای غبار موکبت چشم فلک را توتیا	88
قصیدهٔ شمارهٔ ۲ - در مدح دلشاد خاتون : آب آتش رنگ ده ساقی که می‌بخشد صبا	103
قصیدهٔ شمارهٔ ۳ - در مدح شیخ حسن نویان : ای قبله سعادت و ای کعبه صفا	98
قصیدهٔ شمارهٔ ۴ - در پند و دوری از دنیا : قدم نه بر سر هستی که هست این پایه ادنی	108
قصیدهٔ شمارهٔ ۵ - در مدح شیخ اویس : ای منزل ماه علمت، اوج ثریا	132
قصیدهٔ شمارهٔ ۶ - در مدح دلشاد خاتون : ای عید رخت کعبه دل اهل صفا را	146
قصیدهٔ شمارهٔ ۷ - در مدح سلطان اویس : زکان سلطنت لعلی سزای تاج شد، پیدا	109
قصیدهٔ شمارهٔ ۸ - در مدح سلطان اویس : آن ماه، رو اگر بنماید شبی به ما	91
قصیدهٔ شمارهٔ ۹ - در طلب بخشش از سلطان : ای سران ملک را شمشیر تو مالک رقاب!	91
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۰ - در مدح سلطان اویس : ز سیم برف، زمین شد چون قلزم سیماب	112
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۱ - در شكایت از روزگار : سقی الله لیلا، کصدغ الکواعب	103
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۲ - در مدحدلشاد خاتون : سر سودای سر زلف تو تا در سرماست	127
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۳ - درمصیبت كربلا : خاک، خون آغشته لب تشنگان کربلاست	88
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۴ - در مدح دلشاد خاتون : ای دل! امروز تو را روز مبارک بادست	83
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ - در مدح دلشاد خاتون : مصور ازل از روح، صورتی می‌خواست	123
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۶ - در مدح سلطان اویس : ای که روی تو به صدبار، ز گل تازه‌ترست	91
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۷ - درموعظه و پند : سرای خانه گیتی که خانه دودراست	81
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۸ - در مدح سلطان الوزرا محمد زكریا : سرو با قد تو خواهد که کند بالا راست	97
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۹ - در مدح سلطان اویس : باز این منم که دیده بختم منورست	85
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰ - در مدح امیر شیخ حسن : تا باد خزان رانگ رز رنگرزان است	94
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۱ - در مدح سلطان اویس : بهار خانه چین، عرصه گلستان است	132
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۲ - در مدح خواجه غیاث الدین محمد : تا ز مشک ختنت، دایره بر نسترن است	71
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۳ - در مدح سلطان اویس : ساقی زمان آذر و دوران بهمن است	101
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۴ - در مدح دلشاد خاتون : زلف شبرنگش که باد صبح سرگردان اوست	108
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۵ - در مدح دلشاد خاتون : دلشاد باد، آنکه جهان در امان اوست	93
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۶ : از تکسر، اگرش طره به هم بر شده است	132
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۷ - در مدح سلطان اویس : گفت: لبش نکته‌ای، لعل بدخشان شکست	90
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۸ - درنعت پیامبر : هر دل که در هوای جمالش مجال یافت	98
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۹ - در مدح سلطان اویس : دولت سلطان اویس، عرصه دوران گرفت	77
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۰ - در مدح سلطان اویس : در درج عقیق لبت نقد جان نهاد	80
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۱ - در مدح سلطان اویس : چمن از بلبل و گل، برگ و نوایی دارد	133
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۲ - در مدح سلطان اویس : هدهدی حال صبا پیش سلیمان می‌برد	86
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۳ - در مدح امیر شیخ حسن : ما را از تو چشم بد ایام جدا کرد	90
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۴ - در مدح سلطان اویس : بختم از بادیه در کعبه علیا آورد	110
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۵ - در مدح سلطان اویس : صبح ظفر از مشرق امید بر آمد	88
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۶ - در مدح شیخ حسن : دل را هوای چشم تو بیمار می‌کند	103
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۷ - در مدح غیاث الدین محمد : آن دم که باد صبح به زلفت گذر کند	83
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۸ - در مدح سلطان اویس : وصف ماه من چو شعری را منور می‌کند	130
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۹ - در مدح سلطان اویس : وقت آن آمد که بلبل در چمن گویا شود	102
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۰ - در مدح سلطان اویس : باد سحرگهی به هوای تو جان دهد	86
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۱ - در مدح امیر شیخ حسن : صبا، چون پرده ز روی بهار بگشاید	83
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۲ - در مدح سلطان اویس : سحرگهی که چمن، شمع لاله در گیرد	130
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۳ - در مدح سلطان اویس : زامروز تا به حشر بر ابنای روزگار	104
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۴ - در بیان اوضاع نامناسب ساوه : چون به عزم حضرت خورشید جمشید اقتدار	108
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۵ - در مدح سلطان اویس : فرخ اختر اختری دری و دری شاهوار	140
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۶ - در مدح امیر شیخ حسن : دجله عمری است، تر وتازه که خوش می گذرد	79
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۷ - در وصف ساغر و می : نیست پیدا ، این محیط لاجوردی را کنار	99
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۸ - درمدح امیر سیخ حسن نویان : به چشم و ابرو و رخسار و غمزه می‌برد دلبر	107
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۹ - در مدح سلطان اویس : ای غبار موکبت چشم فلک را توتیا	98
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۰ - در مدح دلشاد خاتون : کجایی ای زنسیمت دماغ باغ معطر ؟	112
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۱ - در مدح سلطان اویس : دارم آهنگ حجاز ، ای بت عشاق نواز	83
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۲ - در مدح شاه دوندی : حور اگر دیده بدین روضه کند روزی باز	117
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۳ - در مدح دلشاد خاتون : خوش بر آمد به چمن با قدح زر نرگس	94
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۴ - در مدح سلطان اویس : بسم نبود جفای رخ چو یاسمنش	77
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۵ - در مدح سلطان اویس : مبشران سعادت برین بلند رواق	107
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۶ - در مدحامیر شیخ حسن : ای حریم بارگاهت کعبه ملک و ملک !	99
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۷ - در مدح سلطان اویس : عید من آنکه هست خم ابرویش هلال	117
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۸ - در مدح شیخ زاهد برادر سلطان اویس : ماهی از برج شرف زاده خورشید کمال	73
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۹ - در مدح دلشاد خاتون : زنجیر بند زلفت زد حلقه بر در دل	96
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۰ - در موعظه ونصیحت : رفتند رفیقان ورسیدند به منزل	139
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۱ - در مدح غیاث الدین محمد : راه نجم چو مشرف کند ایوان حمل	107
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۲ - در مدح سلطان اویس : شفق آمد چو می و ماه نو عید چو جام	99
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۳ - در مدح شاه دوندی : بیا چون مقام طرب شد تمام	67
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۴ - در مدح امیر شیخ حسن : ای سر کوی تو را کعبه رسانیده سلام	90
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۵ - در مدح امیر شیخ حسن : عید است بر خیز ای صنم ، پیش آر پیش از صبحدم	130
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۶ - درطلب آمرزش : منم ، که نیست شب و روز جز گنه کارم	96
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۷ - در مدح سلطان اویس : خوش نسیمی از چمن بر خاست بر خیز ای ندیم !	81
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۸ - در مدح امیر شیخ حسن : اگویی خیال قد تو ای گلستان چشم!	97
قصیدهٔ شمارهٔ ۶۹ - در مدح سلطان اویس : دودر در درج دولت داشت این فیروزه گون طارم	130
قصیدهٔ شمارهٔ ۷۰ - در مدح امیر شیخ حسن : شکوه افسر شاهی تراز کسوت عالم	115
قصیدهٔ شمارهٔ ۷۱ - در مدح دلشاد خاتون : زهی نهال قدرت سرو جویبار روان	121
قصیدهٔ شمارهٔ ۷۲ - در مدح سلطان اویس : نسیم صبح سلامم به دلستان برسان	76
قصیدهٔ شمارهٔ ۷۳ - دروصف زورق : بنگر این زورق رخشنده بر آب روان	88
قصیدهٔ شمارهٔ ۷۴ - در مدح سلطان اویس : این گلستان است ؟ یا صحن ارم ؟ یا بوستان ؟	94
قصیدهٔ شمارهٔ ۷۵ - در موعظه و دوری از دنیا : ای دل آخر یک قدم بیرون خرام از خویشتن	90
قصیدهٔ شمارهٔ ۷۶ - در مدح سلطان اویس : نقره ی خنگ صبح را در تاخت سلطان ختن	98
قصیدهٔ شمارهٔ ۷۷ - در مدح سلطان اویس : منت خدای را که به تعید ذو المنن	107
قصیدهٔ شمارهٔ ۷۸ - در مدح سلطان اویس : این وصلت مبارک وین مجلس همایون	105
قصیدهٔ شمارهٔ ۷۹ - در مدح سلطان اویس : پیش از این ملکی که جمع را شد میسر بیش از این	109
قصیدهٔ شمارهٔ ۸۰ - در مدح خواجه شمس الدین زکریا : داغ ابروی تو دل پیوسته دارد بر جبین	86
قصیدهٔ شمارهٔ ۸۱ - در مدح شاه دوندی : ای زمین آستانت آسمان ملک و دین	132
قصیدهٔ شمارهٔ ۸۲ - در مدح سلطان اویس : طراوتی است جهان را به فر فروردین	91
شمارهٔ ۱ - در نعت حضرت رسول (ص) : ای ذروه لامکان مکانت	106
شمارهٔ ۲ - رایت سلطان اویس : گر در خبیر به زور بازوی حیدر گشاد	103
شمارهٔ ۳ - حقه لعل : خنده‌ای زد دهنت تنگ شکر پیدا کرد	110
شمارهٔ ۴ - تعزیت خور : دوستان روز وداع است فغان در گیرید	125
قصیدهٔ شمارهٔ ۸۳ - درمرثیه ی شاهزاده ی بیرام شاه : آسمان با سینه ی پر آتش و پشتی دو تا ه	82
قصیدهٔ شمارهٔ ۸۴ - در مدح شیخ حسن نویان : منت ایزد را که ذات خسرو گیتی پناه	100
قصیدهٔ شمارهٔ ۸۵ - در مدح سلطان اویس : به گرد چشمه ی نوشت دمی مهر گیاه	94
قصیدهٔ شمارهٔ ۸۶ - در مدح دلشاد شاه : یاد صبح است این گذر بر کوی جانان یافته	94
قصیدهٔ شمارهٔ ۸۷ - در مدح سلطان اویس : ای کمان ابرویت را جان من قربان شده	89
قصیدهٔ شمارهٔ ۸۸ - در موعظه ونصیحت : زحبس نفس خلاص ای عزیز اگر یابی	122
قصیدهٔ شمارهٔ ۸۹ - در مدح سلطان اویس : دمید گرد لب جوی خط زنگاری	80
قصیدهٔ شمارهٔ ۹۰ - در مدح امیر شیخ حسن : طالع عالم مبارک شد به میمون اختری	99
قصیدهٔ شمارهٔ ۹۱ - درمرثیه شیخ زاهد : دریغا که باغ بهار جوانی	115
قصیدهٔ شمارهٔ ۹۲ - درمرثیه میر قاسم : دریغا که خورشید روز جوانی	81
قصیدهٔ شمارهٔ ۹۳ - در مدح شاه دوندی : بهار و نگار و شراب و جوانی	104
قصیدهٔ شمارهٔ ۹۴ - درمدح دلشاد شاه : ای سرو گل عذار و مه آفتاب روی	93
شمارهٔ ۱ - برج سلطنت : حاجیان روی صفا در کعبه جان کرده‌اند	107
شمارهٔ ۲ : ما مریدان کوی خماریم	145
شمارهٔ ۳ - مستان الست : ماییم کشید داغ شاهی	149
شمارهٔ ۵ - مدح و ثنای راستین : جام صبوح می‌دهد نور و صفای صبحدم	145
شمارهٔ ۶ - داغ نیستی : کوس رحیل می‌زند ای خفته ساربان	256
شمارهٔ ۷ - در لافتی : ای زمینت آسمان عالم بالا شده	97
شمارهٔ ۸ - سیل حادثه : بر سرای کهنه دلگیر دنیا دل منه	97
شمارهٔ ۹ - زوال آفتاب : ای سپهر آهسته رو کاری نه آسان کرده‌ای	137
شمارهٔ ۱۰ - خدنگ مصایب : ای صبحدم چه شد که گریبان دریده‌ای	138