شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : ای آتش سودای تو خون کرده جگرها	130	1
غزل شمارهٔ ۲ : طبع تو دمساز نیست عاشق دلسوز را	121
غزل شمارهٔ ۳ : خوش خوش خرامان می‌روی، ای شاه خوبان تا کجا	492
غزل شمارهٔ ۴ : رفتم به راه صفت دیدم به کوی صفا	115
غزل شمارهٔ ۵ : ز خاک کوی تو هر خار سوسنی است مرا	127
غزل شمارهٔ ۶ : به زبان چرب جانا بنواز جان ما را	242
غزل شمارهٔ ۷ : بر سر کرشمه از دل خبری فرست ما را	86	1
غزل شمارهٔ ۸ : گرنه عشق او قضای آسمانستی مرا	92
غزل شمارهٔ ۹ : ای پار دوست بوده و امسال آشنا	118
غزل شمارهٔ ۱۰ : اری فی‌النوم ما طالت نواها	100
غزل شمارهٔ ۱۱ : جام می تا خط بغداد ده ای یار مرا	99
غزل شمارهٔ ۱۲ : درد زده است جان من میوهٔ جان من کجا	100
غزل شمارهٔ ۱۳ : سر به عدم درنه و یاران طلب	82
غزل شمارهٔ ۱۴ : گر مدعی نه‌ای غم جانان به جان طلب	110
غزل شمارهٔ ۱۵ : مست تمام آمده است بر در من نیم شب	106
غزل شمارهٔ ۱۶ : به یکی نامهٔ خودم دریاب	93
غزل شمارهٔ ۱۷ : ترک خواهش کن و با راحت و آرام بخسب	104
غزل شمارهٔ ۱۸ : رویم ز گریه بین چو گلین کاه زیر آب	120
غزل شمارهٔ ۱۹ : کار عشق از وصل و هجران درگذشت	97
غزل شمارهٔ ۲۰ : انصاف در جبلت عالم نیامده است	109
غزل شمارهٔ ۲۱ : پای گریز نیست که گردون کمان‌کش است	113
غزل شمارهٔ ۲۲ : تا جهان است از جهان اهل وفائی برنخاست	93
غزل شمارهٔ ۲۳ : دل پیشکش تو جان نهاده است	114
غزل شمارهٔ ۲۴ : کار گیتی را نوائی مانده نیست	104
غزل شمارهٔ ۲۵ : اهل بر روی زمین جستیم نیست	104
غزل شمارهٔ ۲۶ : آگه نه‌ای که بر دلم از غم چه درد خاست	100
غزل شمارهٔ ۲۷ : در این عهد از وفا بوئی نمانده است	90
غزل شمارهٔ ۲۸ : از کف ایام امان کس نیافت	93
غزل شمارهٔ ۲۹ : زآتش اندیشه جانم سوخته است	107
غزل شمارهٔ ۳۰ : زخم زمانه را در مرهم پدید نیست	87
غزل شمارهٔ ۳۱ : چه آفتی تو که کمتر غم تو هجران است	130
غزل شمارهٔ ۳۲ : حصن جان ساز در جهان خلوت	135
غزل شمارهٔ ۳۳ : بخت بدرنگ من امروز گم است	96
غزل شمارهٔ ۳۴ : طره مفشان که غرامت بر ماست	114
غزل شمارهٔ ۳۵ : در جهان هیچ سینه بی‌غم نیست	95
غزل شمارهٔ ۳۶ : مرا دانهٔ دل بر آتش فتاده است	91
غزل شمارهٔ ۳۷ : من ندانستم که عشق این رنگ داشت	132
غزل شمارهٔ ۳۸ : چه نشینم که فتنه بر پای است	122
غزل شمارهٔ ۳۹ : آن کز می خواجگی است سرمست	138
غزل شمارهٔ ۴۰ : فرمان ملک چه ساحری ساخت	100
غزل شمارهٔ ۴۱ : ای قول دل به رفیع‌الدرجات	106
غزل شمارهٔ ۴۲ : عیسی لب است یار و دم از من دریغ داشت	121
غزل شمارهٔ ۴۳ : دست قبا در جهان نافه گشای آمده است	79
غزل شمارهٔ ۴۴ : ای باد صبح بین که کجا می‌فرستمت	98
غزل شمارهٔ ۴۵ : لعل او بازار جان خواهد شکست	99
غزل شمارهٔ ۴۶ : دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت	111
غزل شمارهٔ ۴۷ : رخ تو رونق قمر بشکست	116
غزل شمارهٔ ۴۸ : از حال خود شکسته دلان را خبر فرست	79
غزل شمارهٔ ۴۹ : زان زلف مشک رنگ نسیمی به ما فرست	123
غزل شمارهٔ ۵۰ : روی تو دارد ز حسن آنچه پری آن نداشت	125
غزل شمارهٔ ۵۱ : به باغ وصل تو خاری، رقیب صد ورد است	118
غزل شمارهٔ ۵۲ : تیره زلفا بادهٔ روشن کجاست	93
غزل شمارهٔ ۵۳ : دردی است درد عشق که درمان پذیر نیست	116
غزل شمارهٔ ۵۴ : شمع شب‌ها بجز خیال تو نیست	97
غزل شمارهٔ ۵۵ : سر سودای تو را سینهٔ ما محرم نیست	92
غزل شمارهٔ ۵۶ : ما به غم خو کرده‌ایم ای دوست ما را غم فرست	106
غزل شمارهٔ ۵۷ : بس لابه که بنمودم و دل‌دار نپذرفت	92
غزل شمارهٔ ۵۸ : شوری ز دو عشق در سر ماست	95
غزل شمارهٔ ۵۹ : دل شد از دست و نه جای سخن است	107
غزل شمارهٔ ۶۰ : آن نازنین که عیسی دلها زبان اوست	102
غزل شمارهٔ ۶۱ : عیسی لبی و مرده دلم در برابرت	114
غزل شمارهٔ ۶۲ : گر هیچ شبی وصل دلارام توان یافت	118
غزل شمارهٔ ۶۳ : چه گویی ز لب دوست شکر وام توان خواست	86
غزل شمارهٔ ۶۴ : کیست که در کوی تو فتنهٔ روی نیست	106
غزل شمارهٔ ۶۵ : عشق تو قضای آسمانی است	88
غزل شمارهٔ ۶۶ : می‌خور که جهان حریف جوی است	93
غزل شمارهٔ ۶۷ : دل را ز دم تو دام روزی است	93
غزل شمارهٔ ۶۸ : ای دل به عشق بر تو که عشقت چه درخور است	101
غزل شمارهٔ ۶۹ : خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت	109
غزل شمارهٔ ۷۰ : خه که دگر باره دل، درد تو در برگرفت	112
غزل شمارهٔ ۷۱ : به دو میگون لب و پسته دهنت	87
غزل شمارهٔ ۷۲ : هر که در عاشقی قدم نزده است	83
غزل شمارهٔ ۷۳ : جو به جو عشقت شمار دم زدن بر من گرفت	105
غزل شمارهٔ ۷۴ : سر و زر کو که منت یارم جست	107
غزل شمارهٔ ۷۵ : یارب آن خال بر آن لب چه خوش است	130
غزل شمارهٔ ۷۶ : در عشق تو عافیت حرام است	116
غزل شمارهٔ ۷۷ : به جائی رسید عشق که بر جای جان نشست	85
غزل شمارهٔ ۷۸ : چرا ننهم؟ نهم دل بر خیالت	135
غزل شمارهٔ ۷۹ : هر که به سودای چون تو یار بپرداخت	80
غزل شمارهٔ ۸۰ : دلم در بحر سودای تو غرق است	104
غزل شمارهٔ ۸۱ : بگشا نقاب رخ که ز ره بر در آیمت	108
غزل شمارهٔ ۸۲ : علم عشق عالی افتاده است	90
غزل شمارهٔ ۸۳ : فلک در نیکوئی انصاف دادت	96
غزل شمارهٔ ۸۴ : بتی کز طرف شب مه را وطن ساخت	107
غزل شمارهٔ ۸۵ : آن‌ها که محققان راهند	102
غزل شمارهٔ ۸۶ : با او دلم به مهر و محبت نشانه بود	136
غزل شمارهٔ ۸۷ : طریق عشق رهبر برنتابد	78
غزل شمارهٔ ۸۸ : عقل در عشق تو سرگردان بماند	96
غزل شمارهٔ ۸۹ : دل کشید آخر عنان چون مرد میدانت نبود	102
غزل شمارهٔ ۹۰ : دولت عشق تو آمد عالم جان تازه کرد	97
غزل شمارهٔ ۹۱ : دل پیش خیال تو صد دیده برافشاند	94
غزل شمارهٔ ۹۲ : صد یک حسن تو نوبهار ندارد	92
غزل شمارهٔ ۹۳ : تب دوشین در آن بت چون اثر کرد	91
غزل شمارهٔ ۹۴ : هر تار ز مژگانش تیری دگر اندازد	98
غزل شمارهٔ ۹۵ : عذر از که توان خواست که دلبر نپذیرد	76
غزل شمارهٔ ۹۶ : عشق تو چون درآید شور از جهان برآید	86
غزل شمارهٔ ۹۷ : عشق تو به گرد هر که برگردد	106
غزل شمارهٔ ۹۸ : آن زمان کو زلف را سر می‌برد	80
غزل شمارهٔ ۹۹ : سر نیست کز تو بر سر خنجر نمی‌شود	90
غزل شمارهٔ ۱۰۰ : هر زمانی بر دلم باری رسد	107
غزل شمارهٔ ۱۰۱ : عشاق بجز یار سر انداز نخواهند	120
غزل شمارهٔ ۱۰۲ : نگارینا به صحرا رو که صحرا حله می‌پوشد	95
غزل شمارهٔ ۱۰۳ : عشق تو به هر دلی فرو ناید	87
غزل شمارهٔ ۱۰۴ : فروغ جمالت نظر برنتابد	82
غزل شمارهٔ ۱۰۵ : خوی او از خام‌کاری کم نکرد	87
غزل شمارهٔ ۱۰۶ : ذره نماید آفتاب ار به جمال تو رسد	108
غزل شمارهٔ ۱۰۷ : حاشا که مرا جز تو در دیده کسی باشد	139
غزل شمارهٔ ۱۰۸ : با یاد تو زهر بر شکر خندد	118
غزل شمارهٔ ۱۰۹ : جانا لب تو پیش‌کش از ما چه ستاند	98
غزل شمارهٔ ۱۱۰ : مهر تو بر دیگران نتوان نهاد	103
غزل شمارهٔ ۱۱۱ : پردهٔ نو ساخت عشق، زخمهٔ نو در فزود	118
غزل شمارهٔ ۱۱۲ : مرا وصلت به جانی برنیاید	85
غزل شمارهٔ ۱۱۳ : دل که در دام تو افتاد غم جان نبرد	86
غزل شمارهٔ ۱۱۴ : دل زخم تو را سپر ندارد	96
غزل شمارهٔ ۱۱۵ : بوسه گه آسمان نعل سمند تو باد	84
غزل شمارهٔ ۱۱۶ : با کفر زلفت ای جان ایمان چه کار دارد	121
غزل شمارهٔ ۱۱۷ : آوازهٔ جمالت چون از جهان برآمد	78
غزل شمارهٔ ۱۱۸ : وصل تو به وهم در نمی‌آید	111
غزل شمارهٔ ۱۱۹ : چشم ما بر دوخت عشق و پردهٔ ما بردرید	95
غزل شمارهٔ ۱۲۰ : دوست مرا رطل عشق تا خط بغداد داد	82
غزل شمارهٔ ۱۲۱ : دل رفت و می‌ندانم حالش که خود کجا شد	83
غزل شمارهٔ ۱۲۲ : لعلت اندر سخن شکر خاید	103
غزل شمارهٔ ۱۲۳ : دل از آن راحت جان نشکیبد	87
غزل شمارهٔ ۱۲۴ : لب جانان دوای جان بخشد	93
غزل شمارهٔ ۱۲۵ : اول از خود بری توانم شد	97
غزل شمارهٔ ۱۲۶ : دل عاشق به جان فرو ناید	64
غزل شمارهٔ ۱۲۷ : دل از آن دلستان به کس نرسد	127
غزل شمارهٔ ۱۲۸ : عشق تو دست از میان کار برآورد	101
غزل شمارهٔ ۱۲۹ : ازین ده رنگ‌تر یاری نپندارم که کس دارد	82
غزل شمارهٔ ۱۳۰ : می وقت صبوح راوقی باید	77
غزل شمارهٔ ۱۳۱ : تو را نازی است اندر سر که عالم بر نمی‌تابد	86
غزل شمارهٔ ۱۳۲ : چه روح افزا و راحت باری ای باد	89
غزل شمارهٔ ۱۳۳ : چشم دارم که مرا از تو پیامی برسد	121
غزل شمارهٔ ۱۳۴ : باغ جان را صبوحی آب دهید	94
غزل شمارهٔ ۱۳۵ : دل نام تو بر نگین نویسد	98
غزل شمارهٔ ۱۳۶ : فراقت ز خون‌ریز من در نماند	71
غزل شمارهٔ ۱۳۷ : آتش عشق تو دید صبرم و سیماب شد	105
غزل شمارهٔ ۱۳۸ : دل بستهٔ زلف تو شد از من چه نویسد	94
غزل شمارهٔ ۱۳۹ : آتش عیاره‌ای آب عیارم ببرد	111
غزل شمارهٔ ۱۴۰ : خاکی دلم به گرد وصالش کجا رسد	106
غزل شمارهٔ ۱۴۱ : اندرآ ای جان که در پای تو جان خواهم فشاند	106
غزل شمارهٔ ۱۴۲ : سخن با او به موئی درنگیرد	102
غزل شمارهٔ ۱۴۳ : دلم آخر به وصالش برسد	86
غزل شمارهٔ ۱۴۴ : سر زلفت چو در جولان بیاید	115
غزل شمارهٔ ۱۴۵ : دل دادم و کار برنیامد	97
غزل شمارهٔ ۱۴۶ : مرا غم تو به خمار خانه باز آورد	116
غزل شمارهٔ ۱۴۷ : مکن کز چشم من بر خاک سیل آتشین خیزد	98
غزل شمارهٔ ۱۴۸ : بر دل غم فراقت آسان چگونه باشد	107
غزل شمارهٔ ۱۴۹ : شور عشق تو در جهان افتاد	101
غزل شمارهٔ ۱۵۰ : عقل ز دست غمت دست به سر می‌رود	104
غزل شمارهٔ ۱۵۱ : روی تو را در رکاب شمس و قمر می‌رود	75
غزل شمارهٔ ۱۵۲ : دل سکهٔ عشق می نگرداند	92
غزل شمارهٔ ۱۵۳ : تا مرا عشق یار غار افتاد	83
غزل شمارهٔ ۱۵۴ : دلبر آن به که کسش نشناسد	94
غزل شمارهٔ ۱۵۵ : نقش تو خیال برنتابد	83
غزل شمارهٔ ۱۵۶ : روی تو چون نوبهار جلوه‌گری می‌کند	118
غزل شمارهٔ ۱۵۷ : زین وجودت به جان خلاص دهند	83
غزل شمارهٔ ۱۵۸ : روزم به نیابت شب آمد	82
غزل شمارهٔ ۱۵۹ : ماه را با نور رویش بیش مقداری نماند	95
غزل شمارهٔ ۱۶۰ : ز خوبان جز جفاکاری نیاید	93
غزل شمارهٔ ۱۶۱ : خار غم تو گل طرب دارد	82
غزل شمارهٔ ۱۶۲ : زهر با یاد تو شکر گردد	102
غزل شمارهٔ ۱۶۳ : عشقت چو درآمد ز دلم صبر بدر شد	132
غزل شمارهٔ ۱۶۴ : آن را که غم‌گسار تو باشی چه غم خورد	84
غزل شمارهٔ ۱۶۵ : آنچه تو کردی بتا نه شرط وفا بود	88
غزل شمارهٔ ۱۶۶ : رخ به زلف سیاه می‌پوشد	84
غزل شمارهٔ ۱۶۷ : آواز حسنت ای جان هفت آسمان بگیرد	69
غزل شمارهٔ ۱۶۸ : آنچه عشق دوست با من می‌کند	95
غزل شمارهٔ ۱۶۹ : مرد که با عشق دست در کمر آید	112
غزل شمارهٔ ۱۷۰ : عشق تو اندر دلم شاخ کنون می‌زند	92
غزل شمارهٔ ۱۷۱ : نی دست من به شاخ وصال تو بر رسید	72
غزل شمارهٔ ۱۷۲ : این عشق آتشینم دود از جهان برآرد	78
غزل شمارهٔ ۱۷۳ : دلم ز هوای تو بر نمی‌گردد	83
غزل شمارهٔ ۱۷۴ : صبح چون جیب آسمان بگشاد	83
غزل شمارهٔ ۱۷۵ : آن دم که صبح بینش من بال برگشاد	92
غزل شمارهٔ ۱۷۶ : زان بخششی که بر در عالم شد	86
غزل شمارهٔ ۱۷۷ : آباد بر آن شب که شب وصلت ما بود	73
غزل شمارهٔ ۱۷۸ : عافیت کس نشان دهد؟ ندهد	95
غزل شمارهٔ ۱۷۹ : دل از گیتی وفاجویی ندارد	106
غزل شمارهٔ ۱۸۰ : دل جام جام، زهر غمان هر زمان کشد	119
غزل شمارهٔ ۱۸۱ : آمد نفس صبح و سلامت نرسانید	114
غزل شمارهٔ ۱۸۲ : آن کو چو تو دلربای دارد	114
غزل شمارهٔ ۱۸۳ : چون زلف یار گیرم دستم به یارب آید	101
غزل شمارهٔ ۱۸۴ : با درد تو کس منت مرهم نپذیرد	124
غزل شمارهٔ ۱۸۵ : آوازهٔ جمالت اندر جهان فتاد	80
غزل شمارهٔ ۱۸۶ : در خوشاب را لبت سخت خوش آب می‌دهد	94
غزل شمارهٔ ۱۸۷ : عشقت آتش ز جان برانگیزد	73
غزل شمارهٔ ۱۸۸ : پیش لب تو حلقه به گوشم بنفشه‌وار	101
غزل شمارهٔ ۱۸۹ : پیش صبا نثار کنم جان شکوفه‌وار	88
غزل شمارهٔ ۱۹۰ : دل پردهٔ عشق توست برگیر	86
غزل شمارهٔ ۱۹۱ : خون‌ریزی و نندیشی، عیار چنین خوش‌تر	97
غزل شمارهٔ ۱۹۲ : خیز و به ایام گل بادهٔ گلگون بیار	83
غزل شمارهٔ ۱۹۳ : بر سر من نامده است از تو جفاجوی تر	89
غزل شمارهٔ ۱۹۴ : رحم کن رحم، نظر باز مگیر	68
غزل شمارهٔ ۱۹۵ : حدیث توبه رها کن سبوی باده بیار	101
غزل شمارهٔ ۱۹۶ : آن خال جو سنگش ببین، آن روی گندمگون نگر	99
غزل شمارهٔ ۱۹۷ : سرهای سراندازان در پای تو اولی‌تر	105
غزل شمارهٔ ۱۹۸ : فتاده‌ام به طلسم کشاکش تقدیر	70
غزل شمارهٔ ۱۹۹ : روز عمرم در شب افتاده است باز	80
غزل شمارهٔ ۲۰۰ : ای دل آن زنار نگسستی هنوز	92
غزل شمارهٔ ۲۰۱ : دهان شیشه گشا صبح شد شراب بریز	115
غزل شمارهٔ ۲۰۲ : از این ده رنگ‌تر یاری نپندارم که دارد کس	103
غزل شمارهٔ ۲۰۳ : بوی وفا ز گلبن عالم نیافت کس	108
غزل شمارهٔ ۲۰۴ : مه نجویم، مه مرا روی تو بس	95
غزل شمارهٔ ۲۰۵ : کشد مو بر تن نخجیر تیر از شوق پیکانش	119
غزل شمارهٔ ۲۰۶ : هر دل که غم تو داغ کردش	97
غزل شمارهٔ ۲۰۷ : عقل ما سلطان جان می‌خواندش	82
غزل شمارهٔ ۲۰۸ : چو به خنده بازیابم اثر دهان تنگش	115
غزل شمارهٔ ۲۰۹ : خسته‌ام نیک از بد ایام خویش	94
غزل شمارهٔ ۲۱۰ : بس سفالین لب و خاکین رخ و سنگین جانم	107
غزل شمارهٔ ۲۱۱ : از دو عالم دامن جان درکشم هر صبح‌دم	84
غزل شمارهٔ ۲۱۲ : کو صبح که بار شب کشیدم	118
غزل شمارهٔ ۲۱۳ : نه رای آنکه ز عشق تو روی برتابم	105
غزل شمارهٔ ۲۱۴ : از دهر غدر پیشه وفائی نیافتم	474
غزل شمارهٔ ۲۱۵ : از گشت چرخ کار به سامان نیافتم	87
غزل شمارهٔ ۲۱۶ : بر سریر نیاز می‌غلطم	76
غزل شمارهٔ ۲۱۷ : با بخت در عتابم و با روزگار هم	100
غزل شمارهٔ ۲۱۸ : در سایهٔ غم شکست روزم	90
غزل شمارهٔ ۲۱۹ : در سینه نفس چنان شکستم	111
غزل شمارهٔ ۲۲۰ : ز خاک پاشی در دستخون فروماندیم	91
غزل شمارهٔ ۲۲۱ : گر به عیار کسان از همه کس کمتریم	114
غزل شمارهٔ ۲۲۲ : تا چند ستم رسیده باشم	134
غزل شمارهٔ ۲۲۳ : نماند اهل رنگی که من داشتم	92
غزل شمارهٔ ۲۲۴ : از هستی خود که یاد دارم	88
غزل شمارهٔ ۲۲۵ : گرچه به دست کرشمهٔ تو اسیرم	87
غزل شمارهٔ ۲۲۶ : منم آن کز طرب غمین باشم	85
غزل شمارهٔ ۲۲۷ : دردی که مرا هست به مرهم نفروشم	78
غزل شمارهٔ ۲۲۸ : خون دلم مخور که غمان تو می‌خورم	87
غزل شمارهٔ ۲۲۹ : ما از عراق جان غم آلود می‌بریم	85
غزل شمارهٔ ۲۳۰ : الصبوح ای دل که ما بزم قلندر ساختیم	82
غزل شمارهٔ ۲۳۱ : به کوی عشق تو جان در میان راه نهم	85
غزل شمارهٔ ۲۳۲ : ای قوم الغیاث که کار اوفتاده‌ایم	106
غزل شمارهٔ ۲۳۳ : یک نظر دوش از شکنج زلف او دزدیده‌ام	87
غزل شمارهٔ ۲۳۴ : دل بشد از دست دوست را به چه جویم	113
غزل شمارهٔ ۲۳۵ : زنگ دل از آب روی شستیم	88
غزل شمارهٔ ۲۳۶ : این خود چه صورت است که من پای‌بست اویم	96
غزل شمارهٔ ۲۳۷ : گفتم آه آتشین بس کن، نه من خاک توام	87
غزل شمارهٔ ۲۳۸ : نام تو چون بر زبان می‌آیدم	86
غزل شمارهٔ ۲۳۹ : از تف دل آتشین دهانم	111
غزل شمارهٔ ۲۴۰ : کفر است راز عشقت پنهان چرا ندارم	111
غزل شمارهٔ ۲۴۱ : نازی است تو را در سر، کمتر نکنی دانم	104
غزل شمارهٔ ۲۴۲ : به میدان وفا یارم چنان آمد که من خواهم	94
غزل شمارهٔ ۲۴۳ : گفتم به ری مراد دل آسان برآورم	87
غزل شمارهٔ ۲۴۴ : مرا گوئی چه سر داری، سر سودای او دارم	85
غزل شمارهٔ ۲۴۵ : چون تلخ سخن رانی تنگ شکرت خوانم	107
غزل شمارهٔ ۲۴۶ : گر رحم کنی جانا جان بر سرت افشانم	126
غزل شمارهٔ ۲۴۷ : ما پیشکش تو جان فرستیم	96
غزل شمارهٔ ۲۴۸ : دیده در کار لب و خالش کنم	87
غزل شمارهٔ ۲۴۹ : دل به سودای بتان دربسته‌ام	82
غزل شمارهٔ ۲۵۰ : جانا ز سر مهر تو گشتن نتوانم	124
غزل شمارهٔ ۲۵۱ : به صفت، عاشق جمال توایم	76
غزل شمارهٔ ۲۵۲ : امروز دو هفته است که روی تو ندیدم	84
غزل شمارهٔ ۲۵۳ : طبع تو دمساز نیست چاره چه سازم	124
غزل شمارهٔ ۲۵۴ : ای جفت دل من از تو فردم	70
غزل شمارهٔ ۲۵۵ : خوش خوش از عشق تو جانی می‌کنم	108
غزل شمارهٔ ۲۵۶ : من در طلب یارم ز اغیار نیندیشم	93
غزل شمارهٔ ۲۵۷ : دل را به غم تو باز بستیم	95
غزل شمارهٔ ۲۵۸ : خیز تا رخت دل براندازیم	93
غزل شمارهٔ ۲۵۹ : یارب از عشق چه سرمستم و بی‌خویشتنم	88
غزل شمارهٔ ۲۶۰ : نزل عشقت جان شیرین آورم	91
غزل شمارهٔ ۲۶۱ : نیم شب پی گم کنان در کوی جانان آمدم	107
غزل شمارهٔ ۲۶۲ : در عشق ز تیغ و سر نیندیشم	90
غزل شمارهٔ ۲۶۳ : ما دل به دست مهر تو زان باز داده‌ایم	84
غزل شمارهٔ ۲۶۴ : تا من پی آن زلف سرافکنده همی دارم	81
غزل شمارهٔ ۲۶۵ : تو را در دوستی رائی نمی‌بینم، نمی‌بینم	96
غزل شمارهٔ ۲۶۶ : دست از دو جهان کشیده خواهم	117
غزل شمارهٔ ۲۶۷ : ز باغت بجز بوی و رنگی نبینم	89
غزل شمارهٔ ۲۶۸ : ز باغ عافیت بوئی ندارم	84
غزل شمارهٔ ۲۶۹ : طاقتی کو که به سر منزل جانان برسم	100
غزل شمارهٔ ۲۷۰ : دارم سر آنکه سر برآرم	93
غزل شمارهٔ ۲۷۱ : از گلستان وصل نسیمی شنیده‌ام	93
غزل شمارهٔ ۲۷۲ : دلا زارت برون نتوان نهادن	82
غزل شمارهٔ ۲۷۳ : خرمی کان فلک دهد غم دان	83
غزل شمارهٔ ۲۷۴ : برون از جهان تکیه جایی طلب کن	96
غزل شمارهٔ ۲۷۵ : سوختم چون بوی برناید ز من	107
غزل شمارهٔ ۲۷۶ : ای صبح مرا حدیث آن مه کن	108
غزل شمارهٔ ۲۷۷ : غصهٔ آسمان خورم دم نزنم، دریغ من	83
غزل شمارهٔ ۲۷۸ : دلا با عشق پیمان تازه گردان	62
غزل شمارهٔ ۲۷۹ : رخش حسن ای جان شگرفی را به میدان درفکن	76
غزل شمارهٔ ۲۸۰ : دلم دردمند است باری برافکن	105
غزل شمارهٔ ۲۸۱ : آب و سنگم داد بر باد آتش سودای من	88
غزل شمارهٔ ۲۸۲ : ترک سن سن گوی توسن خوی سوسن بوی من	138
غزل شمارهٔ ۲۸۳ : از عشق دوست بین که چه آمد به روی من	111
غزل شمارهٔ ۲۸۴ : ای باد بوی یوسف دلها به ما رسان	117
غزل شمارهٔ ۲۸۵ : بر سر بازار عشق آزاد نتوان آمدن	97
غزل شمارهٔ ۲۸۶ : ای لعل تو پرده‌دار پروین	98
غزل شمارهٔ ۲۸۷ : روی است بنامیزد یا ماه تمام است آن	85
غزل شمارهٔ ۲۸۸ : تا مرا سودای تو خالی نگرداند ز من	98
غزل شمارهٔ ۲۸۹ : تا دل غم او دارد نتوان غم جان خوردن	96
غزل شمارهٔ ۲۹۰ : در یک سخن آن همه عتیبش بین	79
غزل شمارهٔ ۲۹۱ : شب من دام خورشید است گوئی زلف یار است این	96
غزل شمارهٔ ۲۹۲ : درد دل گویم از نهان بشنو	98
غزل شمارهٔ ۲۹۳ : آخر چه خون کرد این دلم کامد به ناخن خون او	87
غزل شمارهٔ ۲۹۴ : تو چه دانی که من از وفا چه نمودم به جای تو	125
غزل شمارهٔ ۲۹۵ : سینه پر آتشم چو میغ از تو	99
غزل شمارهٔ ۲۹۶ : شد آبروی عاشقان از خوی آتش‌ناک تو	148
غزل شمارهٔ ۲۹۷ : گرچه جانی از نظر پنهان مشو	100
غزل شمارهٔ ۲۹۸ : چه کرده‌ام بجای تو که نیستم سزای تو	98
غزل شمارهٔ ۲۹۹ : پشت پایی زد خرد را روی تو	100
غزل شمارهٔ ۳۰۰ : در عشق داستانم و بر تو به نیم جو	98
غزل شمارهٔ ۳۰۱ : بستهٔ زلف اوست دل، ای دل از آن کیست او	85
غزل شمارهٔ ۳۰۲ : ای تماشاگه جان بر طرف لاله‌ستان تو	92
غزل شمارهٔ ۳۰۳ : رخت تمنای دل بر در عشاق نه	96
غزل شمارهٔ ۳۰۴ : افدی بنفس من بدت فی‌المهد عنی غافله	82
غزل شمارهٔ ۳۰۵ : خیال روی توام غم‌گسار و روی تو نه	79
غزل شمارهٔ ۳۰۶ : هست به دور تو عقل نام شکسته	108
غزل شمارهٔ ۳۰۷ : در دستت اوفتادم چون مرغ پر بریده	86
غزل شمارهٔ ۳۰۸ : ای از پی آشوب ما از رخ نقاب انداخته	86
غزل شمارهٔ ۳۰۹ : سرمستم و تشنه، آب در ده	98
غزل شمارهٔ ۳۱۰ : در صبوح آن راح ریحانی بخواه	82
غزل شمارهٔ ۳۱۱ : ای برقرار خوبی، با تو قرار من چه	117
غزل شمارهٔ ۳۱۲ : ای دل به جفات جان نهاده	99
غزل شمارهٔ ۳۱۳ : ای زیر نقاب مه نموده	75
غزل شمارهٔ ۳۱۴ : ای چشم پر خمارت دلها فگار کرده	77
غزل شمارهٔ ۳۱۵ : درا تا سیل بنشانم ز دیده	80
غزل شمارهٔ ۳۱۶ : ماه نو و صبح بین پیاله و باده	86
غزل شمارهٔ ۳۱۷ : از زلف هر کجا گرهی برگشاده‌ای	90
غزل شمارهٔ ۳۱۸ : روی درکش ز دهر دشمن روی	88
غزل شمارهٔ ۳۱۹ : زین تنگنای وحشت اگر باز رستمی	96
غزل شمارهٔ ۳۲۰ : غم بنیاد آب و گل چه خوری	89
غزل شمارهٔ ۳۲۱ : روز دانش به ازین بایستی	80
غزل شمارهٔ ۳۲۲ : ای دل ای دل هلاک تن کردی	122
غزل شمارهٔ ۳۲۳ : خاک بغداد در آب بصرم بایستی	109
غزل شمارهٔ ۳۲۴ : شوریده کرد ما را عشق پری جمالی	89
غزل شمارهٔ ۳۲۵ : ای راحت جان‌ها به تو، آرام جان کیستی	70
غزل شمارهٔ ۳۲۶ : ای سرو غنچه لب ز گلستان کیستی	78
غزل شمارهٔ ۳۲۷ : ای ترک دلستان ز شبستان کیستی	96
غزل شمارهٔ ۳۲۸ : کردی نخست با ما عهدی چنان که دانی	92
غزل شمارهٔ ۳۲۹ : یکی بخرام در بستان که تا سرو روان بینی	98
غزل شمارهٔ ۳۳۰ : زرهٔ زلف بر قبا شکنی	71
غزل شمارهٔ ۳۳۱ : این چه شور است آخر ای جان کز جهان انگیختی	100
غزل شمارهٔ ۳۳۲ : جان بخشمت آن ساعت کز لب شکرم بخشی	89
غزل شمارهٔ ۳۳۳ : تا بیش دل خراب داری	100
غزل شمارهٔ ۳۳۴ : تب‌ها کشم از هجر تو شب‌های جدائی	111
غزل شمارهٔ ۳۳۵ : گلی از باغ وفا آمده‌ای	67
غزل شمارهٔ ۳۳۶ : باز از کرشمه زخمهٔ نو در فزوده‌ای	63
غزل شمارهٔ ۳۳۷ : تا حلقه‌های زلف به هم برشکسته‌ای	76
غزل شمارهٔ ۳۳۸ : چه کرده‌ام که مرا پایمال غم کردی	103
غزل شمارهٔ ۳۳۹ : آن لعل شکر خنده گر از هم بگشایی	119
غزل شمارهٔ ۳۴۰ : تاطرف کلاه برشکستی	117
غزل شمارهٔ ۳۴۱ : یا وصل تو را نشانه بایستی	133
غزل شمارهٔ ۳۴۲ : بر دیده ره خیال بستی	74
غزل شمارهٔ ۳۴۳ : عالم افروز بهارا که تویی	100
غزل شمارهٔ ۳۴۴ : گر زیر زلف بند او باد صبا جا یافتی	86
غزل شمارهٔ ۳۴۵ : چه کردم کاستین بر من فشاندی	128
غزل شمارهٔ ۳۴۶ : جان از تنم برآید چون از درم درآئی	75
غزل شمارهٔ ۳۴۷ : هر زمان بر جان من باری نهی	97
غزل شمارهٔ ۳۴۸ : دیدی که هیچگونه مراعات من نکردی	96
غزل شمارهٔ ۳۴۹ : ز بدخوئی دمی خو وانکردی	82
غزل شمارهٔ ۳۵۰ : کاشکی جز تو کسی داشتمی	105
غزل شمارهٔ ۳۵۱ : درآ کز یک نظر جان تازه کردی	104
غزل شمارهٔ ۳۵۲ : دوست داری که دوستدار کشی	92
غزل شمارهٔ ۳۵۳ : تا لوح جفا درست کردی	130
غزل شمارهٔ ۳۵۴ : ز دلت چه داد خواهم که نه داور منی	99
غزل شمارهٔ ۳۵۵ : خاک توام مرا چه خوری خون به دوستی	109
غزل شمارهٔ ۳۵۶ : دل نداند تو را چنان که توئی	72
غزل شمارهٔ ۳۵۷ : بانگ آمد از قنینه کباد بر خرابی	86
غزل شمارهٔ ۳۵۸ : دلم که مرغ تو آمد به دام باز گرفتی	101
غزل شمارهٔ ۳۵۹ : به خرد راه عشق می‌پوئی	76
غزل شمارهٔ ۳۶۰ : خود لطف بود چندان ای جان که تو داری	79
غزل شمارهٔ ۳۶۱ : صید توام فکندی و در خون گذاشتی	111
غزل شمارهٔ ۳۶۲ : به رخت چه چشم دارم که نظر دریغ داری	84
غزل شمارهٔ ۳۶۳ : زین نیم جان که دارم جانان چه خواست گوئی	71
غزل شمارهٔ ۳۶۴ : مرا روزی نپرسی کآخر ای غم‌خوار من چونی	91
غزل شمارهٔ ۳۶۵ : هرگز بود به شوخی چشم تو عبهری	100
غزل شمارهٔ ۳۶۶ : گر قصد جان نداری، خونم چرا خوری	119
غزل شمارهٔ ۳۶۷ : خطی بر سوسن از عنبر کشیدی	113
غزل شمارهٔ ۳۶۸ : هدیهٔ پای تو زر بایستی	91
غزل شمارهٔ ۳۶۹ : ناز جنگ‌آمیز جانان برنتابد هر دلی	79
غزل شمارهٔ ۳۷۰ : دشوار عشق بر دلم آسان نمی‌کنی	86
غزل شمارهٔ ۳۷۱ : گرنه تو ای زود سیر تشنهٔ خون منی	85
غزل شمارهٔ ۳۷۲ : چه کرد این بنده جز آزاد مردی	120
غزل شمارهٔ ۳۷۳ : مرا تا جان بود جانان تو باشی	160
غزل شمارهٔ ۳۷۴ : گر بر در وصالت امید بار بودی	100
غزل شمارهٔ ۳۷۵ : با هیچ دوست دست به پیمان نمی‌دهی	84
غزل شمارهٔ ۳۷۶ : دلم غارتیدی ز بس ترک‌تازی	77
غزل شمارهٔ ۳۷۷ : خاک شدم در تو را آب رخم چرا بری	97
غزل شمارهٔ ۳۷۸ : هر روز به هر دستی رنگی دگر آمیزی	119
غزل شمارهٔ ۳۷۹ : از بوالعجبی هردم رنگ دگر آمیزی	77
غزل شمارهٔ ۳۸۰ : ای دیده ره ز ظلمت غم چون برون بری	88
غزل شمارهٔ ۳۸۱ : عتاب رنگ به من نامه‌ای فرستادی	98
غزل شمارهٔ ۳۸۲ : ز من گسستی و با دیگران بپیوستی	104
غزل شمارهٔ ۳۸۳ : یک زبان داری و صد عشوه‌گری	87
غزل شمارهٔ ۳۸۴ : تو را افتد که با ما سر برآری	105
غزل شمارهٔ ۳۸۵ : در عشق، فتوح چیست؟ دانی	118
غزل شمارهٔ ۳۸۶ : گویم همه دل منی و جانی	91
غزل شمارهٔ ۳۸۷ : خاکم که مرا منی نیابی	107
غزل شمارهٔ ۳۸۸ : ماهی که مه از قفای او بینی	90
غزل شمارهٔ ۳۸۹ : داور جانی، پس این فریاد جان چون نشنوی	105
غزل شمارهٔ ۳۹۰ : ای رخ نورپاش تو پیشه گرفته دلبری	116
غزل شمارهٔ ۳۹۱ : دلم خاک تو شد گو باش من خون می‌خورم باری	103
غزل شمارهٔ ۳۹۲ : اذا ما الطیر غنت فی‌الصباح	89
غزل شمارهٔ ۳۹۳ : تعاطی الکاس من شان الصبوح	65
غزل شمارهٔ ۳۹۴ : ما انصف ندمانی لو انکر ادمانی	107
غزل شمارهٔ ۳۹۵ : یارب لیل مظلم قد قلت یارب ارحم	82
غزل شمارهٔ ۳۹۶ : قم بکرة و خذها با کورة الحیات	91
غزل شمارهٔ ۳۹۷ : از روی تو فروزد شمع سرای عیسی	82
غزل شمارهٔ ۳۹۸ : چو عمر رفته تو کس را به هیچ کار نیایی	140
غزل شمارهٔ ۳۹۹ : دیوانه شوم چون تو پری‌وار نمایی	105
غزل شمارهٔ ۴۰۰ : لاله رخا سمن برا سرو روان کیستی	153
غزل شمارهٔ ۴۰۱ : باز از نوای دلبری سازی دگرگون می‌زنی	133
شمارهٔ ۱ - در یکتاپرستی و ستایش حضرت خاتم الانبیاء	121
شمارهٔ ۲ - مطلع دوم	102
شمارهٔ ۳ - در پند و اندرز و مدح پیامبر بزرگوار	153
شمارهٔ ۴ - در حکمت و موعظه و مدح خاتم الانبیا (ص)	130
شمارهٔ ۵ - در نعت پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله	104
شمارهٔ ۶ - در پند و اندرز و معراج حضرت ختمی مرتبت	114
شمارهٔ ۷ - در مباهات و نکوهش حسودان	244
شمارهٔ ۸ - در شکایت از حبس و بند و مدح عظیم الروم عز الدوله قیصر	125
شمارهٔ ۹ - این قصیدهٔ را ارتجالا در مدح شروان شاه منوچهر و صفت شکارگاه او و بنای بند باقلانی سروده است	109
شمارهٔ ۱۰ - رشید الدین وطوط در مدح خاقانی قصیده‌ای مشتمل بر سی و یک بیت سرود و برای او فرستاد که اولش این است «ای سپهر قدر را خورشید و ماه وی سریر فضل را دستور و شاه» «افضل الدین بوالفضایل بحر فضل فیلسوف دین فزای کفرکاه» خاقانی در جواب وی گفته است	122
شمارهٔ ۱۱ - در صفت عشق و مدح شیخ الاسلام ناصر الدین ابراهیم	117
شمارهٔ ۱۲ - مطلع دوم	85
شمارهٔ ۱۳ - مطلع سوم	85
شمارهٔ ۱۴ - مطلع چهارم	91
شمارهٔ ۱۵ - در ستایش ابوالمظفر جلال الدین شروان شاه	99
شمارهٔ ۱۶ - مطلع دوم	97
شمارهٔ ۱۷ - این قصیدهٔ را منطق الطیر گویند مطلع اول در وصف صبح و مدح کعبه و مطلع ثانی در وصف بهار و مدح پیامبر بزرگوار	98
شمارهٔ ۱۸ - مطلع دوم (منطق الطیر)	139
شمارهٔ ۱۹ - در مدح خاقان اکبر شروان شاه منوچهربن فریدون و بستن سد باقلانی و التزام صبح در هر بیت	105
شمارهٔ ۲۰ - مطلع دوم	105
شمارهٔ ۲۱ - مطلع سوم	125
شمارهٔ ۲۲ - مطلع چهارم	123
شمارهٔ ۲۳ - سوگند نامه و مدح رضی الدین ابونصر نظام الملک وزیر شروان شاه	116
شمارهٔ ۲۴ - در تحسر و تالم از مرگ کافی افدین عمربن عثمان عموی خود گوید	106
شمارهٔ ۲۵ - در حسب حال و شکایت از استرداد ملکی که بوی داده بودند	111
شمارهٔ ۲۶ - در شکایت از زندان	113
شمارهٔ ۲۷ - در فقر و گوشه نشینی و گله از سفر	120
شمارهٔ ۲۸ - در مدح عموی خود کافی الدین شروانی	127
شمارهٔ ۲۹ - در مدح دستور اعظم مختار الدین	141
شمارهٔ ۳۰ - وله ایضا	105
شمارهٔ ۳۱ - در مدح خواجه همام الدین حاجب و یاد کردن از مرگ منوچهر	113
شمارهٔ ۳۲ - در مدح صفوة الدین بانوی شروان شاه	105
شمارهٔ ۳۳ - در مدح خاقان کبیر ابوالمظفر اخستان شروان شاه و ملکه	122
شمارهٔ ۳۴ - در مدح صفوة الدین بانوی شروان شاه	136
شمارهٔ ۳۵ - در بی‌اعتنایی به دنیا	98
شمارهٔ ۳۶ - قصیده	118
شمارهٔ ۳۷ - در مرثیهٔ سپهبد کیالواشیر	90
شمارهٔ ۳۸ - در رثاء بهاء الدین احمد	121
شمارهٔ ۳۹ - در ستایش صفوة الدین بانوی شروان شاه اخستان	137
شمارهٔ ۴۰ - قصیده	120
شمارهٔ ۴۱ - قصیده	105
شمارهٔ ۴۲ - در تهنیت ولادت فرزند اخستان شاه	109
شمارهٔ ۴۳ - تجدید مطلع	92
شمارهٔ ۴۴ - دربارهٔ بیماری خود	112
شمارهٔ ۴۵ - در ستایش عز الدوله	94
شمارهٔ ۴۶ - در ستایش اتابک اعظم مظفر الدین قزل ارسلان عثمان بن ایلدگز	120
شمارهٔ ۴۷ - مطلع دوم	112
شمارهٔ ۴۸ - قصیده	101
شمارهٔ ۴۹ - قصیده	99
شمارهٔ ۵۰ - در رثاء امام محمد بن یحیی و حادثهٔ حبس سنجر در فتنهٔ غز	103
شمارهٔ ۵۱ - قصیده	103
شمارهٔ ۵۲ - در رثاء زوجهٔ خود	103
شمارهٔ ۵۳ - قصیده	105
شمارهٔ ۵۴ - در ستایش رکن الدین محمد بن عبد الرحمن طغان یزک	108
شمارهٔ ۵۵ - وقتی او را از رفتن به خراسان منع می‌کردند مشتاقانه این قصیدهٔ را سرود	123
شمارهٔ ۵۶ - قصیده	112
شمارهٔ ۵۷ - قصیده	97
شمارهٔ ۵۸ - این قصیدهٔ را در جواب امام مجد الدین سروده و به مدح شاه اخستان پایان داده است	133
شمارهٔ ۵۹ - در رثاء خانوادهٔ خود	106
شمارهٔ ۶۰ - در شکایت از روزگار	127
شمارهٔ ۶۱ - تجدید مطلع	112
شمارهٔ ۶۲ - در ستایش منوچهر بن فریدون شروان شاه	153
شمارهٔ ۶۳ - قصیده	96
شمارهٔ ۶۴ - در ستایش ابو المظفر اخستان شروان شاه	106
شمارهٔ ۶۵ - مطلع دوم	98
شمارهٔ ۶۶ - مطلع سوم	125
شمارهٔ ۶۷ - این قصیدهٔ را نهزة الارواح و نزهة الاشباح گویند و در کعبهٔ معظمه انشاء کرده مطلع اول صفت عشق و مقصد صدق کند و باز شرح منازل و مناسک راه کعبه دهد از بغداد تا مکه	116
شمارهٔ ۶۸ - مطلع دوم	103
شمارهٔ ۶۹ - مطلع سوم	104
شمارهٔ ۷۰ - در ستایش مظفر الدین قزل ارسلان ایلدگز	94
شمارهٔ ۷۱ - مطلع دوم	93
شمارهٔ ۷۲ - مطلع سوم	119
شمارهٔ ۷۳ - قصیده	76
شمارهٔ ۷۴ - قصیده	105
شمارهٔ ۷۵ - قصیده	92
شمارهٔ ۷۶ - در شکایت از زندان	109
شمارهٔ ۷۷ - در ستایش شروان شاه	112
شمارهٔ ۷۸ - ایضا در مرثیهٔ خانوادهٔ خود	101
شمارهٔ ۷۹ - در ستایش نصرة الدین ابوالمظفر اصفهبد لیالواشیر پادشاه مازندران	122
شمارهٔ ۸۰ - مطلع دوم	112
شمارهٔ ۸۱ - این قصیدهٔ را حرز الحجاز خوانند در کعبهٔ علیا انشاء کرده و بر بالین مقدس پیغمبر اکرم صلوات الله علیه در یثرب به پایان آورده	119
شمارهٔ ۸۲ - این قصیدهٔ به نام کنز الرکاز است و خاقانی آن را در ستایش پیغمبر اکرم و در جوار تربت مقدس آن حضرت سروده است	105
شمارهٔ ۸۳ - قصیده	89
شمارهٔ ۸۴ - در نکوهش و ملامت حسودان	110
شمارهٔ ۸۵ - قصیده	119
شمارهٔ ۸۶ - در رثاء امام شهاب الدین	84
شمارهٔ ۸۷ - در رثاء امام شهاب الدین ابوالفضائل شروانی	119
شمارهٔ ۸۸ - قصیده	126
شمارهٔ ۸۹ - قصیده	88
شمارهٔ ۹۰ - در ستایش اتابک منصور فرمانروای شماخی و ابوالمظفر شروان شاه	128
شمارهٔ ۹۱ - مطلع دوم	81
شمارهٔ ۹۲ - این قصیدهٔ را در زمان کودکی در ستایش فخر الدین منوچهر بن فریدون شروان شاه سروده است	127
شمارهٔ ۹۳ - در بیان عشق و گوشه نشینی و ستایش عصمة الدین خواهر منوچهر	90
شمارهٔ ۹۴ - قصیده	101
شمارهٔ ۹۵ - در رثاء امام ابو عمر و اسعد	120
شمارهٔ ۹۶ - در بیماری فرزند و تاثر از درگذشت وی گوید	161
شمارهٔ ۹۷ - در حکمت و اندرز	116
شمارهٔ ۹۸ - این قصیدهٔ را در مرثیهٔ فرزند خویش امیر رشید الدین سروده و آن را ترنم المصائب گویند	116
شمارهٔ ۹۹ - مطلع دوم	117
شمارهٔ ۱۰۰ - در ستایش ملک ارسلان مظفر	90
شمارهٔ ۱۰۱ - مطلع دوم	106
شمارهٔ ۱۰۲ - مطلع سوم	114
شمارهٔ ۱۰۳ - مطلع چهارم	137
شمارهٔ ۱۰۴ - مطلع پنجم	72
شمارهٔ ۱۰۵ - قصیده	108
شمارهٔ ۱۰۶ - در ستایش صفوه الدین بانوی شروان شاه	111
شمارهٔ ۱۰۷ - در ستایش ملک الوزرا زین الدین دستور عراق	133
شمارهٔ ۱۰۸ - مطلع دوم	119
شمارهٔ ۱۰۹ - مطلع سوم	118
شمارهٔ ۱۱۰ - در ستایش علاء الدین آتسزبن محمد خوارزم شاه	103
شمارهٔ ۱۱۱ - مطلع دوم	115
شمارهٔ ۱۱۲ - در پند و اندرز و ستایش رکن الدین مفتی خوی و رکن الدین عالم ری و تاج الدین رازی ابن امین الدین	123
شمارهٔ ۱۱۳ - مطلع دوم	110
شمارهٔ ۱۱۴ - مطلع سوم	83
شمارهٔ ۱۱۵ - در رثاء امام عز الدین ابوعمر و اسعد	107
شمارهٔ ۱۱۶ - در ستایش ملک الرسا شمس الدین محمودبن علی	109
شمارهٔ ۱۱۷ - این قصیدهٔ را مذکورة الاسحار خوانند و در کعبهٔ معظمه انشاد کرده و در وصف مناسک حج و تخلص به مدح ملک الوزرا جمال الدین اصفهانی نموده که تعمیر حرم کرده بود و خواص مکه این قصیدهٔ را به زر نوشتند	105
شمارهٔ ۱۱۸ - مطلع دوم	86
شمارهٔ ۱۱۹ - مطلع سوم	94
شمارهٔ ۱۲۰ - مطلع چهارم	130
شمارهٔ ۱۲۱ - در ستایش فخر الدین منوچهر شروان شاه به التزام لفظ «عید» در هر بیت	89
شمارهٔ ۱۲۲ - مطلع دوم	111
شمارهٔ ۱۲۳ - مطلع سوم	122
شمارهٔ ۱۲۴ - مطلع چهارم	114
شمارهٔ ۱۲۵ - این قصیدهٔ بر بدیهه در ساحل باکو به نزدیک آتش خودسوز در وصف شکار کردن خاقان اکبر منوچهر شروان شاه	154
شمارهٔ ۱۲۶ - قصیدهٔ مرآت الصفا، در حکمت و تکمیل نفس	127
شمارهٔ ۱۲۷ - در ستایش فخر الدین شروان شاه منوچهر	130
شمارهٔ ۱۲۸ - در رثاء امام محمد بن یحیی خراسانی و خفه شدن او به دست غزان	116
شمارهٔ ۱۲۹ - در ستایش سلطان غیاث الدین محمد بن محمود بن محمد بن ملک شاه سلجوقی	140
شمارهٔ ۱۳۰ - مطلع دوم	110
شمارهٔ ۱۳۱ - مطلع سوم	112
شمارهٔ ۱۳۲ - در ستایش بهاء الدین محمد دبیر خوارزم شاه تکش بن ایل ارسلان	106
شمارهٔ ۱۳۳ - مطلع دوم	93
شمارهٔ ۱۳۴ - مطلع سوم	99
شمارهٔ ۱۳۵ - در مرثیهٔ شیخ الاسلام عمدة الدین محمد بن اسعد طوسی نیشابوری شافعی معروف به حفده	134
شمارهٔ ۱۳۶ - در رثاء خانوادهٔ خود	96
شمارهٔ ۱۳۷ - در وصف خاک مقدسی که از بالین حضرت ختمی مرتبت آورده بود	140
شمارهٔ ۱۳۸ - در مدح عصمت الدین خواهر منوچهر و شفیع آوردن برای اجزاهٔ سفر	130
شمارهٔ ۱۳۹ - در ستایش خراسان و آرزوی وصول به آن مدح صدر جهان محیی الدین	123
شمارهٔ ۱۴۰ - در شکایت از روزگار	115
شمارهٔ ۱۴۱ - باز هم در مرثیهٔ خانوادهٔ خویش	96
شمارهٔ ۱۴۲ - در حماسه و نکوهش حسودان و سخنی در حکمت	185
شمارهٔ ۱۴۳ - مطلع دوم	106
شمارهٔ ۱۴۴ - در موعظه و نصیحت و تخلص به ستایش بهاء الدین سعد بن احمد	103
شمارهٔ ۱۴۵ - در مدح امام ناصر الدین ابراهیم	129
شمارهٔ ۱۴۶ - در شکایت از روزگار و دوستان و ستایش تهمتن پهلوان	96
شمارهٔ ۱۴۷ - مطلع دوم	109
شمارهٔ ۱۴۸ - در شکایت از روزگار و مدح پیغمبر بزرگوار و یاد از کعبهٔ معظمه	137
شمارهٔ ۱۴۹ - هنگام حبس در عزلت و قناعت و تخلص به مدح خاتم انبیاء	117
شمارهٔ ۱۵۰ - در شکایت و عزلت	97
شمارهٔ ۱۵۱ - در دل‌تنگی و شکایت از روزگار و خوش‌دلی از گوشه‌گیری و قناعت	105
شمارهٔ ۱۵۲ - در ستایش مظفر الدین قزل ارسلان ایلدگز	144
شمارهٔ ۱۵۳ - در شکایت از روزگار و مردم	86
شمارهٔ ۱۵۴ - در مرثیهٔ نصرةالدین ابوالمظفر اصفهبد کیالواشیر	108
شمارهٔ ۱۵۵ - در شکایت و عزلت و تخلص به نعت پیامبر بزرگوار	101
شمارهٔ ۱۵۶ - در شکایت از جهان و نعت خاتم پیغمبران	91
شمارهٔ ۱۵۷ - در موعظه و گوشه‌گیری	100
شمارهٔ ۱۵۸ - خاقانی درجواب ابوالفضایل احمد سیمگر گوید	95
شمارهٔ ۱۵۹ - در ستایش جلال الدین ابوالفتح شروان شاه	112
شمارهٔ ۱۶۰ - مطلع دوم	89
شمارهٔ ۱۶۱ - مطلع سوم	94
شمارهٔ ۱۶۲ - در مدح قاضی القضاة احمشاد	100
شمارهٔ ۱۶۳ - مطلع دوم	104
شمارهٔ ۱۶۴ - مطلع سوم	118
شمارهٔ ۱۶۵ - در ستایش موفق الدین عبد الغفار	99
شمارهٔ ۱۶۶ - مطلع دوم	74
شمارهٔ ۱۶۷ - مطلع سوم	94
شمارهٔ ۱۶۸ - هنگام عبور از مداین و دیدن طاق کسری	122
شمارهٔ ۱۶۹ - در مدح ملک الوزراء زین‌الدین دستور عراق	106
شمارهٔ ۱۷۰ - در مذمت مغرضان و حسودان	113
شمارهٔ ۱۷۱ - در عزلت و قناعت و بی‌طمعی	129
شمارهٔ ۱۷۲ - درستایش اصفهان	164
شمارهٔ ۱۷۳ - در موعظه و تجرید و تخلص به مرگ عموی خود	113
شمارهٔ ۱۷۴ - در تجرید و عزلت و قناعت و بی‌طمعی و شکایت از روزگار	136
شمارهٔ ۱۷۵ - در مرثیهٔ قدوة الحکماء کافی‌الدین عم خویش	105
شمارهٔ ۱۷۶ - در شکایت و عزلت و حبس و تخلص به نعت پیغمبر اکرم	138
شمارهٔ ۱۷۷ - در مدح شروان شاه منوچهر	95
شمارهٔ ۱۷۸ - مطلع دوم	107
شمارهٔ ۱۷۹ - در مدح ابوالمظفر شروان شاه	110
شمارهٔ ۱۸۰ - در تغزل و شکایت	94
شمارهٔ ۱۸۱ - در مدح پیغمبر اکرم (ص)	90
شمارهٔ ۱۸۲ - در مدح پدر خویش علی نجار	110
شمارهٔ ۱۸۳ - مطلع دوم	95
شمارهٔ ۱۸۴ - مطلع سوم	93
شمارهٔ ۱۸۵ - در عزلت و حکمت و موعظه و ریاضت و انتباه و ارشاد	121
شمارهٔ ۱۸۶ - در تحقیق و وعظ و ذکر صفای صبح	109
شمارهٔ ۱۸۷ - در عزلت و فقر و قناعت و تجرید	106
شمارهٔ ۱۸۸ - در مدح عصمة الدین عمهٔ اخستان	92
شمارهٔ ۱۸۹ - در مدح جلال الدین شروان شاه اخستان بن منوچهر	97
شمارهٔ ۱۹۰ - در مدح ابوالفتح شروان شاه منوچهر	96
شمارهٔ ۱۹۱ - مطلع دوم	92
شمارهٔ ۱۹۲ - مطلع سوم	103
شمارهٔ ۱۹۳ - در مدح ابو المظفر شروان شاه اخستان بن منوچهر	141
شمارهٔ ۱۹۴ - مطلع دوم	108
شمارهٔ ۱۹۵ - مطلع سوم	119
شمارهٔ ۱۹۶ - در مدح خاقان اکبر منوچهر شروان شاه	112
شمارهٔ ۱۹۷ - مطلع دوم	103
شمارهٔ ۱۹۸ - مطلع سوم	91
شمارهٔ ۱۹۹ - در مدح صفوة الدین بانو و بیان توفیق ادای حج او	106
شمارهٔ ۲۰۰ - در تهنیت عید و مدح جلال الدین شروان شاه اخستان‌بن منوچهر	117
شمارهٔ ۲۰۱ - مطلع دوم	90
شمارهٔ ۲۰۲ - مطلع سوم	133
شمارهٔ ۲۰۳ - این قصیدهٔ را تحفة الحرمین و تفاحة الثقلین خوانند در کعبهٔ معظمه انشاد کرده و پیش حظیرهٔ مقدس پیغمبر اکرم به عرض و اتمام آورده است	142
شمارهٔ ۲۰۴ - مطلع دوم در وداع کعبه	139
شمارهٔ ۲۰۵ - در حال بیماری به اشتیاق خراسان	113
شمارهٔ ۲۰۶ - این مرثیه را از زبان قرة العین امیر رشید فرزند خود گوید	124
شمارهٔ ۲۰۷ - مطلع دوم	104
شمارهٔ ۲۰۸ - در مدح غیاث الدین محمد مسعود ملک‌شاه	135
شمارهٔ ۲۰۹ - در شکایت از زمان و مذمت اقران	115
شمارهٔ ۲۱۰ - در مرثیهٔ قدوة الحکما کافی الدین عم خود	125
شمارهٔ ۲۱۱ - در مدح فخر الدین ابوالفتح منوچهر شروان‌شاه	113
شمارهٔ ۲۱۲ - مطلع دوم	118
شمارهٔ ۲۱۳ - مطلع سوم	104
شمارهٔ ۲۱۴ - مطلع چهارم	118
رباعی شمارهٔ ۱ : بی زحمت تو با تو وصالی است مرا	111
رباعی شمارهٔ ۲ : غم کرد ریاض جان مه و سال مرا	115
رباعی شمارهٔ ۳ : دل خاص تو و من تن تنها اینجا	109
رباعی شمارهٔ ۴ : ای دوست غم تو سربه سر سوخت مرا	141
رباعی شمارهٔ ۵ : عشق تو بکشت عالم و عامی را	134
رباعی شمارهٔ ۶ : می‌ساخت چو صبح لاله‌گون رنگ هوا	130
رباعی شمارهٔ ۷ : عیسی لب و آفتاب روئی پسرا	106
رباعی شمارهٔ ۸ : ای تیر هنر صهیل و برجیس لقا	139
رباعی شمارهٔ ۹ : پذرفت سه بوس از لب شیرین ما را	112
رباعی شمارهٔ ۱۰ : ای دوست اگر صاحب فقری و فنا	101
رباعی شمارهٔ ۱۱ : از من شب هجر می‌بپرسید حباب	161
رباعی شمارهٔ ۱۲ : سنگ اندر بر بسی دویدیم چو آب	104
رباعی شمارهٔ ۱۳ : بختی دارم چو چشم خسرو همه خواب	112
رباعی شمارهٔ ۱۴ : بختی دارم چو چشم خسرو همه خواب	214
رباعی شمارهٔ ۱۵ : ای تیغ تو آب روشن و آتش ناب	95
رباعی شمارهٔ ۱۶ : خاقانی را ز بس که بوسید آن لب	107
رباعی شمارهٔ ۱۷ : طوطی دم دینار نشان است آن لب	91
رباعی شمارهٔ ۱۸ : گر من به وفای عشق آن حور نسب	104
رباعی شمارهٔ ۱۹ : از عشق بهار و بلبل و جام طرب	127
رباعی شمارهٔ ۲۰ : آمد به چمن مرغ صراحی به شغب	120
رباعی شمارهٔ ۲۱ : خاقانی اگرچه در سخن مردوش است	135
رباعی شمارهٔ ۲۲ : خاقانی اگر ز راحتت رنگی نیست	114	1
رباعی شمارهٔ ۲۳ : گم شد دل خاقانی و جان بر دو یکی است	122
شمارهٔ ۲۱۵ - در مدح ابوالمظفر جلال الدین شروان‌شاه اخستان	112
شمارهٔ ۲۱۶ - مطلع دوم	108
شمارهٔ ۲۱۷ - در مذمت آب و هوای ری گوید	117
شمارهٔ ۲۱۸ - در حکمت و قناعت و عزلت	140
شمارهٔ ۲۱۹ - در مرثیهٔ وحید الدین شروانی	101
شمارهٔ ۲۲۰ - امام مطلق نجم المله والدین ابوالفضایل احمد سیمگر در مدح خاقانی گفته بود	114
شمارهٔ ۲۲۱ - در موعظه و حکمت و مرثیهٔ امام ناصر الدین ابراهیم	131
شمارهٔ ۲۲۲ - در مدح ابوالمظفر جلال الدین شروان شاه اخستان	83
شمارهٔ ۲۲۳ - در تهنیت عید و مدح خاقان کبیر ابوالمظفر اخستان بن منوچهر بن فریدون	143
شمارهٔ ۲۲۴ - مطلع دوم	153
رباعی شمارهٔ ۲۴ : آب جگرم به آتش غم برخاست	122
رباعی شمارهٔ ۲۵ : خاقانی اگر نقش دلت داغ یکی است	91
رباعی شمارهٔ ۲۶ : ای گوهر گم بوده کجا جوئیمت	115
رباعی شمارهٔ ۲۷ : کس از رخ چون ماه تو بر برنگرفت	114
رباعی شمارهٔ ۲۸ : دستی که گرفتی سر آن زلف چو شست	124
رباعی شمارهٔ ۲۹ : خاقانی از آن ریزش همت که توراست	127
رباعی شمارهٔ ۳۰ : کرمی که چو زاهدان خورد برگ درخت	102
رباعی شمارهٔ ۳۱ : چه آتش و چه خیانت از روی صفات	151
رباعی شمارهٔ ۳۲ : از فیض خیالت چمن سینه شکفت	106
رباعی شمارهٔ ۳۳ : گر عهد جوانی چو فلک سرکش نیست	112
رباعی شمارهٔ ۳۴ : زنار خطی عید مسیحا رویت	116
رباعی شمارهٔ ۳۵ : در غصه مرا جمله جوانی بگذشت	95
رباعی شمارهٔ ۳۶ : در ظاهر اگر دست نظر کوتاه است	134
رباعی شمارهٔ ۳۷ : گردون حشمی ز پایهٔ زفعت اوست	100
رباعی شمارهٔ ۳۸ : مسکین دلم از خلق وفائی می‌جست	118
رباعی شمارهٔ ۳۹ : از هر نظری بولهبی در پیش است	109
رباعی شمارهٔ ۴۰ : مسکین تن شمع از دل ناپاک بسوخت	110
رباعی شمارهٔ ۴۱ : خاقانی را دل تف از درد بسوخت	111
رباعی شمارهٔ ۴۲ : خاکی دلم ای بت ز نهان بازفرست	111
رباعی شمارهٔ ۴۳ : داغم به دل از دو گوهر نایاب است	102
رباعی شمارهٔ ۴۴ : بر جان من از بار بلا چیست که نیست	135
رباعی شمارهٔ ۴۵ : گر سایهٔ من گران بود در نظرت	145
رباعی شمارهٔ ۴۶ : سلطان ز در قونیه فرمان رانده است	89
رباعی شمارهٔ ۴۷ : بینی کله شاه که مه قوقهٔ اوست	106
رباعی شمارهٔ ۴۸ : چون سقف تو سایه نکند قاعده چیست	99
رباعی شمارهٔ ۴۹ : خاقانی را شکسته دیدی به درست	91
رباعی شمارهٔ ۵۰ : نونو دلم از درد کهن ایمن نیست	125
رباعی شمارهٔ ۵۱ : صبح شب برنائی من بوالعجب است	111
رباعی شمارهٔ ۵۲ : خاقانی اگر خرد سر ترا یار است	98
رباعی شمارهٔ ۵۳ : ملاح که بهر ماه من مهد آراست	105
رباعی شمارهٔ ۵۴ : تندی کنی و خیره کشیت آئین است	115
رباعی شمارهٔ ۵۵ : آن دل که ز دیده اشک خون راند رفت	134
رباعی شمارهٔ ۵۶ : در پیش رخ تو ماه را تاب کجاست	216
رباعی شمارهٔ ۵۷ : مرغی که نوای درد راند عشق است	119
رباعی شمارهٔ ۵۸ : عشق آمد و عقل رفت و منزل بگذاشت	121
رباعی شمارهٔ ۵۹ : با یار سر انداختنم سود نداشت	101
رباعی شمارهٔ ۶۰ : از عشق لب تو بیش تیمارم نیست	138
رباعی شمارهٔ ۶۱ : گرچه صنما همدم عیسی است دمت	112
رباعی شمارهٔ ۶۲ : از خوی تو خسته‌ایم و از هجرانت	103
رباعی شمارهٔ ۶۳ : ناوک زن سینه‌ها شود مژگانت	83
رباعی شمارهٔ ۶۴ : تشویر بتان از رخ رخشان تو خاست	95
رباعی شمارهٔ ۶۵ : تب کرد اثر در گل عنبر بارت	136
رباعی شمارهٔ ۶۶ : خاقانی را گلی به چنگ افتاده است	143
رباعی شمارهٔ ۶۷ : در بخشش حسن آن رخ و زلفی که توراست	89
رباعی شمارهٔ ۶۸ : چون سوی تو نامه‌ای نویسم ز نخست	111
رباعی شمارهٔ ۶۹ : نور رخ تو طلسم خورشید شکست	140
رباعی شمارهٔ ۷۰ : آن ماه دو هفته کرده عمدا هر هفت	92
رباعی شمارهٔ ۷۱ : عشقی که ز من دود برآورد این است	146
رباعی شمارهٔ ۷۲ : از کوههٔ چرخ مملکت مه در گشت	101
رباعی شمارهٔ ۷۳ : تب داشته‌ام دو هفته ای ماه دو هفت	105
رباعی شمارهٔ ۷۴ : از دست غم انفصال می‌جویی، نیست	108
رباعی شمارهٔ ۷۵ : آفاق به پای آه ما فرسنگی است	105
رباعی شمارهٔ ۷۶ : بپذیر دلی را که پراکندهٔ توست	106
رباعی شمارهٔ ۷۷ : خاقانی اگرچه عقل دست خوش توست	108
رباعی شمارهٔ ۷۸ : آن غصه که او تکیه‌گه سلطان است	110
رباعی شمارهٔ ۷۹ : رخسار تو را که ماه و گل بندهٔ اوست	93
رباعی شمارهٔ ۸۰ : شب چون حلی ستاره درهم پیوست	121
رباعی شمارهٔ ۸۱ : آن نرگس مخمور تو گلگون چون است	112
رباعی شمارهٔ ۸۲ : خاقانی اسیر یار زرگر نسب است	80
رباعی شمارهٔ ۸۳ : تا یار عنان به باد و کشتی داده است	97
رباعی شمارهٔ ۸۴ : از غدر فلک طعن خسان صعب‌تر است	141
رباعی شمارهٔ ۸۵ : خاقانی از آن شاه بتان طمع گسست	116
رباعی شمارهٔ ۸۶ : غم بر دل خاقانی ترسان بنشست	94
رباعی شمارهٔ ۸۷ : آن بت که ز عشق او سرم پر سود است	100
رباعی شمارهٔ ۸۸ : آن گل که به رنگ طعنه در می کرده است	102
رباعی شمارهٔ ۸۹ : ای صید شده مرغ دلم در دامت	113
رباعی شمارهٔ ۹۰ : غار سپید است پناهی دهدت	140
رباعی شمارهٔ ۹۱ : قالب نقش بندی لاهوت است	110
رباعی شمارهٔ ۹۲ : دانی ز جهان چه طرف بربستم هیچ	125
رباعی شمارهٔ ۹۳ : هیچ است وجود و زندگانی هم هیچ	104
رباعی شمارهٔ ۹۴ : خاقانی اساس عمر غم خواهد بود	112
رباعی شمارهٔ ۹۵ : استاد علی خمره به جوئی دارد	85
رباعی شمارهٔ ۹۶ : هر روز فلک کین من از سر گیرد	106
رباعی شمارهٔ ۹۷ : خاقانی وام غم نتوزد چه کند	129
رباعی شمارهٔ ۹۸ : خاقانی را جور فلک یاد آید	108
رباعی شمارهٔ ۹۹ : خاقانی را که آسمان بستاید	99
رباعی شمارهٔ ۱۰۰ : چون قهر الهی امتحان تو کند	115
رباعی شمارهٔ ۱۰۱ : درویش که اخلاق الهی دارد	207
رباعی شمارهٔ ۱۰۲ : این چرخ بدآئین نه نکو می‌گردد	107
رباعی شمارهٔ ۱۰۳ : روزی فلکم بخت اگر بازآرد	97
رباعی شمارهٔ ۱۰۴ : خواهند جماعتی که تزویر کنند	176
رباعی شمارهٔ ۱۰۵ : والا ملکی که داد سلطانی داد	141
رباعی شمارهٔ ۱۰۶ : تا در لب تو شهد سخنور باشد	126
رباعی شمارهٔ ۱۰۷ : خواهی شرفت هردمی اعلا باشد	107
رباعی شمارهٔ ۱۰۸ : معشوق ز لب آب حیات انگیزد	103
رباعی شمارهٔ ۱۰۹ : در مسلخ عشق جز نکو را نکشند	244
رباعی شمارهٔ ۱۱۰ : این رافضیان که امت شیطانند	120
رباعی شمارهٔ ۱۱۱ : پیغام غمت سوی دلم می‌آید	135
رباعی شمارهٔ ۱۱۲ : خواهی شرف مردم دانا باشد	126
رباعی شمارهٔ ۱۱۳ : توفیق رفیق اهل تصدیق شود	109
رباعی شمارهٔ ۱۱۴ : این بند که بر دلم کنون افکندند	100
رباعی شمارهٔ ۱۱۵ : آنجا که قضا رهزن حال تو شود	103
رباعی شمارهٔ ۱۱۶ : درد سر مردم همه از سر خیزد	143
رباعی شمارهٔ ۱۱۷ : ساقی رخ من رنگ نمی‌گرداند	104
رباعی شمارهٔ ۱۱۸ : هرگز لبم از ذکر تو خاموش نشد	129
رباعی شمارهٔ ۱۱۹ : ای صاحب رای کامل و بخت بلند	130
رباعی شمارهٔ ۱۲۰ : کو آنکه به پرهیز و به توفیق و سداد	114
رباعی شمارهٔ ۱۲۱ : دردی است مرا به دل دوایم بکنید	119
رباعی شمارهٔ ۱۲۲ : دیدی که نسیم نوبهاری بوزید	126
رباعی شمارهٔ ۱۲۳ : کس همچو من غریب بی‌یار مباد	117
رباعی شمارهٔ ۱۲۴ : دریاب که دل برفت و تن هم بنماند	107
رباعی شمارهٔ ۱۲۵ : آن تن که حساب وصل می‌راند نماند	114
رباعی شمارهٔ ۱۲۶ : هرچند که از خسان جهان سیر آمد	88
رباعی شمارهٔ ۱۲۷ : جانان شد و دل به دست هجرانم داد	122
رباعی شمارهٔ ۱۲۸ : تا عشق به پروانه درآموخته‌اند	115
رباعی شمارهٔ ۱۲۹ : در راه تو گوشم از خبر باز افتاد	88
رباعی شمارهٔ ۱۳۰ : هرکس که ز ارباب عبادت باشد	124
رباعی شمارهٔ ۱۳۱ : لعلت چو شکوفه عقد پروین دارد	116
رباعی شمارهٔ ۱۳۲ : در باغچهٔ عمر من غم پرورد	82
رباعی شمارهٔ ۱۳۳ : چون درد تو بر دلم شبیخون آورد	111
رباعی شمارهٔ ۱۳۴ : بخت ار به تو راه دادنم نتواند	118
رباعی شمارهٔ ۱۳۵ : بخت ار به مراد با توام بنشاند	116
رباعی شمارهٔ ۱۳۶ : روزی فلکم بخت بد ار باز آرد	90
رباعی شمارهٔ ۱۳۷ : معشوقه ز لب آب حیات انگیزد	101
رباعی شمارهٔ ۱۳۸ : زلف تو بنفشه ار غلامی فرمود	95
رباعی شمارهٔ ۱۳۹ : چون نامهٔ تو نزد من آمد شب بود	112
رباعی شمارهٔ ۱۴۰ : خاقانی از آن کام که یارت ندهد	97
رباعی شمارهٔ ۱۴۱ : امشب نه به کام روزگار است آن مرد	129
رباعی شمارهٔ ۱۴۲ : در باغ شعیب و خضر و موسی نگرید	132
رباعی شمارهٔ ۱۴۳ : گر بد دارد و گر نکو او داند	94
رباعی شمارهٔ ۱۴۴ : گردی لبت از لبم به بوسی آزرد	117
رباعی شمارهٔ ۱۴۵ : دندان من ار دوش لبت رنجان کرد	96
رباعی شمارهٔ ۱۴۶ : رخسار تو را که ماه و گل بنده بود	106
رباعی شمارهٔ ۱۴۷ : غم شحنهٔ عشق است و بلا انگیزد	114
رباعی شمارهٔ ۱۴۸ : صد باره وجود را فرو ریخته‌اند	155
رباعی شمارهٔ ۱۴۹ : آهو بودی پلنگ ب دساز مگرد	123
رباعی شمارهٔ ۱۵۰ : ای کشته مرا لعل تو مانند بسد	139
رباعی شمارهٔ ۱۵۱ : خاقانی امید بر تو بیشی نکند	109
رباعی شمارهٔ ۱۵۲ : تا چشم رهی چشم تو را چشمک داد	130
رباعی شمارهٔ ۱۵۳ : دری که شب افروزتر از اختر بود	114
رباعی شمارهٔ ۱۵۴ : خاقانی را جور فلک یاد آید	107
رباعی شمارهٔ ۱۵۵ : رخسارهٔ عاشقان مزعفر باید	136
رباعی شمارهٔ ۱۵۶ : دلها همه در خدمت ابروی تو اند	91
رباعی شمارهٔ ۱۵۷ : تا زخم مصیبت دل خاقانی آزرد	111
رباعی شمارهٔ ۱۵۸ : چون زاغ سر زلف تو پرواز کند	95
رباعی شمارهٔ ۱۵۹ : ای از دل دردناک خاقانی شاد	89
رباعی شمارهٔ ۱۶۰ : ای بت علم سیه ز شب صبح ربود	124
رباعی شمارهٔ ۱۶۱ : خاقانی هر شبت شبستان نرسد	111
رباعی شمارهٔ ۱۶۲ : آن شب که دلم نزد تو مهمان باشد	108
رباعی شمارهٔ ۱۶۳ : چون رایت حسن تو بر افلاک زنند	111
رباعی شمارهٔ ۱۶۴ : خاقانی ازین خانه و خوان غدار	111
رباعی شمارهٔ ۱۶۵ : چرخ استر توسن جل سبز اندر بر	106
رباعی شمارهٔ ۱۶۶ : خاقانی را آنکه بود سلطان هنر	92
رباعی شمارهٔ ۱۶۷ : خاقانی اگر یار نماید رخسار	85
رباعی شمارهٔ ۱۶۸ : خاقانی را ذم کنی ای دمنهٔ عصر	83
رباعی شمارهٔ ۱۶۹ : خاقانی ازین مختصران دست بدار	102
رباعی شمارهٔ ۱۷۰ : ای داده تو را دست سپهر و دل دهر	100
رباعی شمارهٔ ۱۷۱ : دانی ز چه یک نام حق آمد غفار	120
رباعی شمارهٔ ۱۷۲ : دل کوفته‌ام چو تخمکان ز آتش قهر	123
رباعی شمارهٔ ۱۷۳ : خاکی دل من به آتش آگنده مدار	99
رباعی شمارهٔ ۱۷۴ : گفتم به دل ار چو نی ببرندم سر	102
رباعی شمارهٔ ۱۷۵ : ای چرخ مهم را ز سفر باز آور	109
رباعی شمارهٔ ۱۷۶ : ای نام تو در شهر به خوبی مشهور	95
رباعی شمارهٔ ۱۷۷ : هرکس که شود به مال دنیا فیروز	92
رباعی شمارهٔ ۱۷۸ : دود تو برون شود ز روزن یک روز	124
رباعی شمارهٔ ۱۷۹ : ای چشم تو فتنهٔ فلک را قلوز	97
رباعی شمارهٔ ۱۸۰ : ای نیش به دل زین فلک سفله نواز	101
رباعی شمارهٔ ۱۸۱ : ای زلف بتم به شب سیاهی ده باز	102
رباعی شمارهٔ ۱۸۲ : ای ماه شب است پردهٔ وصل بساز	93
رباعی شمارهٔ ۱۸۳ : دل سغبهٔ عشق توست با تن مستیز	105
رباعی شمارهٔ ۱۸۴ : آن کعبهٔ دل گرفته رنگ است هنوز	130
رباعی شمارهٔ ۱۸۵ : خاقانی رو چو سیر عریان وش باش	110
رباعی شمارهٔ ۱۸۶ : در طبع بهیمه سار مردم خو باش	87
رباعی شمارهٔ ۱۸۷ : ای گشته به نور معرفت ناظر خویش	118
رباعی شمارهٔ ۱۸۸ : او رفت و دلم باز نیامد ز برش	102
رباعی شمارهٔ ۱۸۹ : خود را مپسند دل پسند همه باش	183
رباعی شمارهٔ ۱۹۰ : خاقانی اگر نه خس نهادی خوش باش	104
رباعی شمارهٔ ۱۹۱ : ماند به بهشت آن رخ گندم گونش	98
رباعی شمارهٔ ۱۹۲ : خاقانی اگرچه خاک توست ای مهوش	86
رباعی شمارهٔ ۱۹۳ : خاقانی اسیر توست مازار و مکش	97
رباعی شمارهٔ ۱۹۴ : ای گشته خجل ز آن رخ گلگون گل و شمع	109
رباعی شمارهٔ ۱۹۵ : برداشت فلک به خون خاقانی تیغ	96
رباعی شمارهٔ ۱۹۶ : از بخل کسی که می‌کند وعده دروغ	80
رباعی شمارهٔ ۱۹۷ : خاقانی را طعنه مزن زهر آمیغ	87
رباعی شمارهٔ ۱۹۸ : خاقانی را دلی است چون پیکر تیغ	88
رباعی شمارهٔ ۱۹۹ : از صحبت همدمان این دور خلاف	101
رباعی شمارهٔ ۲۰۰ : در عشق تو شد موی زبانم به گزاف	109
رباعی شمارهٔ ۲۰۱ : نه خاک توام به آدمی کردهٔ عشق	86
رباعی شمارهٔ ۲۰۲ : ای درد چو بی‌درد ز حالم غافل	112
رباعی شمارهٔ ۲۰۳ : زرین چکنم قدح گلین آر ای دل	102
رباعی شمارهٔ ۲۰۴ : یارت نکند به مهر تمکین ای دل	102
رباعی شمارهٔ ۲۰۵ : از آتش عشق آب دهانم همه سال	111
رباعی شمارهٔ ۲۰۶ : بنمود بهار تازه رخسار ای دل	119
رباعی شمارهٔ ۲۰۷ : ای بدر همال قدر خورشید جمال	118
رباعی شمارهٔ ۲۰۸ : سوزی که در آسمان نگنجد دارم	126
رباعی شمارهٔ ۲۰۹ : من میوهٔ خام سایه پرورد نیم	109
رباعی شمارهٔ ۲۱۰ : احکام شریعت است چون شارع عام	128
رباعی شمارهٔ ۲۱۱ : از کوی تو ای نگار زاری بردیم	123
رباعی شمارهٔ ۲۱۲ : کو زهر؟ که نام دوستکانیش نهم	101
رباعی شمارهٔ ۲۱۳ : ز آن نوش کند زهره شراب سخنم	116
رباعی شمارهٔ ۲۱۴ : در زان لب لعل نوش خوردت چینم	105
رباعی شمارهٔ ۲۱۵ : ای پیش تو مهر و ماه و تیر و بهرام	122
رباعی شمارهٔ ۲۱۶ : ما ژنده سلب شدیم در خز نخزیم	110
رباعی شمارهٔ ۲۱۷ : چون از چشم بتان فسون ساز کنم	84
رباعی شمارهٔ ۲۱۸ : از عشق تو کشتهٔ شمشیر شوم	118
رباعی شمارهٔ ۲۱۹ : در مدرسه‌ها درس غلط فهمیدیم	135
رباعی شمارهٔ ۲۲۰ : اکنون که شب آمدبرود جانانم	116
رباعی شمارهٔ ۲۲۱ : افغان که ز دل برای سوز آوردم	116
رباعی شمارهٔ ۲۲۲ : خاقانی را ز آن رخ و زلفین به خم	120
رباعی شمارهٔ ۲۲۳ : امروز که خورشید سمای سخنم	100
رباعی شمارهٔ ۲۲۴ : آن ماه به کشتی در و من در خطرم	102
رباعی شمارهٔ ۲۲۵ : آزار کنی و جور فرمائی هم	103
رباعی شمارهٔ ۲۲۶ : تو گلبن و من بلبل عشق آرایم	97
رباعی شمارهٔ ۲۲۷ : بر فرق من آتش تو فشانی و دلم	172
رباعی شمارهٔ ۲۲۸ : مهر تو برون آستان اندازم	115
رباعی شمارهٔ ۲۲۹ : سروی است سیاه چرده آن ماه تمام	134
رباعی شمارهٔ ۲۳۰ : با آنکه به هیچ جرم رای آوردم	102
رباعی شمارهٔ ۲۳۱ : من دست به شاخ مه مثالی زده‌ام	164
رباعی شمارهٔ ۲۳۲ : در عشق شکسته بسته دانی چونم	113
رباعی شمارهٔ ۲۳۳ : چون پای غم ار ز مجلست بیرونم	103
رباعی شمارهٔ ۲۳۴ : بی‌آنکه بدی بجای آن مه کردم	97
رباعی شمارهٔ ۲۳۵ : کشتند مرا کز تو پاکنده شوم	114
رباعی شمارهٔ ۲۳۶ : دل دل طلبید از پی ره دلجویم	107
رباعی شمارهٔ ۲۳۷ : خورشیدی و نیلوفر نازنده منم	119
رباعی شمارهٔ ۲۳۸ : نونو غم آن راحت جان من دارم	105
رباعی شمارهٔ ۲۳۹ : از حلقهٔ زلف تو سر افکنده‌ترم	119
رباعی شمارهٔ ۲۴۰ : چون سایه اگر باز به کنجی تازم	91
رباعی شمارهٔ ۲۴۱ : غمخوار توام غمان من من دانم	129
رباعی شمارهٔ ۲۴۲ : دیوانهٔ چنبری هلال تو منم	111
رباعی شمارهٔ ۲۴۳ : در خواب شوم روی تو تصویر کنم	111
رباعی شمارهٔ ۲۴۴ : دود افکن را بگو که بس نالانم	109
رباعی شمارهٔ ۲۴۵ : ای کرده تن و جان مرا مسکن غم	127
رباعی شمارهٔ ۲۴۶ : روز از پی هجر تو بفرسود دلم	122
رباعی شمارهٔ ۲۴۷ : هر روز در آب دیده‌اش می‌یابم	75
رباعی شمارهٔ ۲۴۸ : گردون قفسی است سبز پرچشمه چو دام	107
رباعی شمارهٔ ۲۴۹ : گر هیچ به بندگیت درخور باشم	91
رباعی شمارهٔ ۲۵۰ : گفتی بروم، مرو به غم منشانم	117
رباعی شمارهٔ ۲۵۱ : ای سلسلهٔ زلف تو یکسر جنبان	118
رباعی شمارهٔ ۲۵۲ : تا بر هدف فلک زدم تیر سخن	119
رباعی شمارهٔ ۲۵۳ : خاقانی را که هست سلطان سخن	87
رباعی شمارهٔ ۲۵۴ : خاقانی اگر ز خود نهی گام برون	103
رباعی شمارهٔ ۲۵۵ : بیداد براین تنگدل آخر بس کن	99
رباعی شمارهٔ ۲۵۶ : بس کور دل است این فلک بی‌سر و بن	94
رباعی شمارهٔ ۲۵۷ : خاقانی ازین چرخ سیه کاسهٔ دون	101
رباعی شمارهٔ ۲۵۸ : ای دوست به ماتم چه نشینی چندین	114
رباعی شمارهٔ ۲۵۹ : گاهی که کنی عهد و وفا با یاران	114
رباعی شمارهٔ ۲۶۰ : ای دل چو فسرده‌ای غمی پیدا کن	108
رباعی شمارهٔ ۲۶۱ : دل خون شد و آتش زده دارم ز درون	88
رباعی شمارهٔ ۲۶۲ : تا گشت سر کوی مغان منزل من	108
رباعی شمارهٔ ۲۶۳ : در کوی تو خاطری ندیدم محزون	113
رباعی شمارهٔ ۲۶۴ : شد باغ ز شمع گل رعنا روشن	132
رباعی شمارهٔ ۲۶۵ : تا بشنودم کاهوی شیرافکن من	83
رباعی شمارهٔ ۲۶۶ : تا رخت بیفکند به صحرا دل من	92
رباعی شمارهٔ ۲۶۷ : خاقانی اگر توئی ز صافی نفسان	126
رباعی شمارهٔ ۲۶۸ : ای روی تو محراب دل غمناکان	107
رباعی شمارهٔ ۲۶۹ : خاقانی از اول که دمی داشت فزون	86
رباعی شمارهٔ ۲۷۰ : مجلس ز می دو ساله گردد روشن	98
رباعی شمارهٔ ۲۷۱ : ماها دلم از وصال پر نور بکن	125
رباعی شمارهٔ ۲۷۲ : پیداست که سودای تو دارم ز نهان	92
رباعی شمارهٔ ۲۷۳ : تیغ از تو و لبیک نهانی از من	112
رباعی شمارهٔ ۲۷۴ : گر خاک ز من به اشک خون پالودن	111
رباعی شمارهٔ ۲۷۵ : چون زندگی آفت است جانم گم کن	126
رباعی شمارهٔ ۲۷۶ : خاقانی اگرچه دارد از درد نهان	99
رباعی شمارهٔ ۲۷۷ : امروز به حالی است ز سودا دل من	91
رباعی شمارهٔ ۲۷۸ : خاقانی را غم نو و درد کهن	105
رباعی شمارهٔ ۲۷۹ : خاقانی اگر کسی جفا دارد خو	113
رباعی شمارهٔ ۲۸۰ : خاقانی ازین کوچهٔ بیداد برو	110
رباعی شمارهٔ ۲۸۱ : کو آن می دیرسال زودافکن تو	111
رباعی شمارهٔ ۲۸۲ : خود را به سفر بیازمودم بی‌تو	104
رباعی شمارهٔ ۲۸۳ : ای راحت سینه، سینه رنجور از تو	152
رباعی شمارهٔ ۲۸۴ : ای شاه بتان، بتان چون من بندهٔ تو	97
رباعی شمارهٔ ۲۸۵ : کردم به قمار دل دو عالم به گرو	102
رباعی شمارهٔ ۲۸۶ : ای چشم بد آمده میان من و تو	134
رباعی شمارهٔ ۲۸۷ : دل هرچه کند عشق فزون آید از او	100
رباعی شمارهٔ ۲۸۸ : تب کرد اثر در رخ و در غبغب تو	120
رباعی شمارهٔ ۲۸۹ : کو عمر؟ که داد عیش بستانم از او	118
رباعی شمارهٔ ۲۹۰ : صد ساله ره است از طلب من تا تو	106
رباعی شمارهٔ ۲۹۱ : هر روز بود تو را جفایی نو نو	112
رباعی شمارهٔ ۲۹۲ : چشمم به گل است و مرغ دستان زن تو	117
رباعی شمارهٔ ۲۹۳ : گفتی که تو را شوم مدار اندیشه	119
رباعی شمارهٔ ۲۹۴ : صبح است شراب صبح پرتو در ده	141
رباعی شمارهٔ ۲۹۵ : خاقانی عمر گم شد، آوازش ده	115
رباعی شمارهٔ ۲۹۶ : خاقانی را خون دل رز در ده	110
رباعی شمارهٔ ۲۹۷ : ای کرده ز نور رای تو دریوزه	104
رباعی شمارهٔ ۲۹۸ : خاقانی و روی دل به دیوار سیاه	103
رباعی شمارهٔ ۲۹۹ : خواهی که شود دل تو چون آئینه	320
رباعی شمارهٔ ۳۰۰ : خاقانی را بی‌قلم کاتب شاه	93
رباعی شمارهٔ ۳۰۱ : یاران جهان را همه از که تا مه	91
رباعی شمارهٔ ۳۰۲ : دیدم به ره آن مه خود و عید سپاه	93
رباعی شمارهٔ ۳۰۳ : در تیرگی حال من روشن به	98
رباعی شمارهٔ ۳۰۴ : ای از پری و ماه نکوتر صد ره	97
رباعی شمارهٔ ۳۰۵ : دی صبح دمان چو رفت سیاره به راه	109
رباعی شمارهٔ ۳۰۶ : گفتم پس از آن روز وصال ای دلخواه	111
رباعی شمارهٔ ۳۰۷ : تا زلف تو بر بست به رخ پیرایه	116
رباعی شمارهٔ ۳۰۸ : ای گشته دلم در غم تو صد پاره	91
رباعی شمارهٔ ۳۰۹ : ای با تو مرا دوستی سی روزه	93
رباعی شمارهٔ ۳۱۰ : تا آتش عشق را برافروخته‌ای	101
رباعی شمارهٔ ۳۱۱ : خاقانی اگر به آرزو داری رای	98
رباعی شمارهٔ ۳۱۲ : چون مرغ دلت پرید ناگه تو که‌ای؟	107
رباعی شمارهٔ ۳۱۳ : بر سر کنم از عشق تو خاک همه کوی	104
رباعی شمارهٔ ۳۱۴ : خاقانی اگر در کف همت گروی	108
رباعی شمارهٔ ۳۱۵ : یک نیمه ز عمر شد به هر تیماری	96
رباعی شمارهٔ ۳۱۶ : نفسم جنب غرامت است ای دلجوی	87
رباعی شمارهٔ ۳۱۷ : ای یافته از فضل خدا تمکینی	108
رباعی شمارهٔ ۳۱۸ : خاک ار ز رخت نور برد گه گاهی	113
رباعی شمارهٔ ۳۱۹ : از کبر مدار در دل خود هوسی	103
رباعی شمارهٔ ۳۲۰ : خاقانی اگر پند حکیمان خواندی	124
رباعی شمارهٔ ۳۲۱ : چون مجلس عیش سازی استاد علی	103
رباعی شمارهٔ ۳۲۲ : تا بود جوانی آتش جان افزای	106
رباعی شمارهٔ ۳۲۳ : خاقانی اگر بسیج رفتن داری	104
رباعی شمارهٔ ۳۲۴ : ترسا صنمی کز پی هر غم‌خواری	117
رباعی شمارهٔ ۳۲۵ : عمرم همه ناکام شد از بیکاری	109
رباعی شمارهٔ ۳۲۶ : تا کی به هوس چون سگ تازی تازی	122
رباعی شمارهٔ ۳۲۷ : آن سنگ‌دلی و سیم دندان که بدی	112
رباعی شمارهٔ ۳۲۸ : خاقانی را طعنه زنی هرگاهی	91
رباعی شمارهٔ ۳۲۹ : گر یک دو نفس بدزدم اندر ماهی	95
رباعی شمارهٔ ۳۳۰ : از بلبل گل پرست خوش سازتری	122
رباعی شمارهٔ ۳۳۱ : من بودم و آن نگار روحانی روی	96
رباعی شمارهٔ ۳۳۲ : از گردون بر نتابم این بی‌آبی	91
رباعی شمارهٔ ۳۳۳ : از عشق صلیب موی رومی رویی	115
رباعی شمارهٔ ۳۳۴ : خاقانی اگر شیوهٔ عشق آغازی	117
رباعی شمارهٔ ۳۳۵ : تیمار جهان غصه خوری ارزد؟ نی	115
رباعی شمارهٔ ۳۳۶ : گر کشتنیم چنان کش از بهر خدای	108
رباعی شمارهٔ ۳۳۷ : هر نیمه شبم تبم مرتب بینی	109
رباعی شمارهٔ ۳۳۸ : بیدل نیمی گر به رخت بنگرمی	123
رباعی شمارهٔ ۳۳۹ : سیمرغ وصالی ای بت عالی رای	108
رباعی شمارهٔ ۳۴۰ : خاک شومی گرنه چنین خون خوریی	89
رباعی شمارهٔ ۳۴۱ : خاقانی را همیشه بیغاره زنی	118
رباعی شمارهٔ ۳۴۲ : امروز به خشک جان تو مهمان منی	115
رباعی شمارهٔ ۳۴۳ : از شهر تو رفت خواهم ای شهرآرای	113
رباعی شمارهٔ ۳۴۴ : روزی که سر زلف چو چوگان داری	85
رباعی شمارهٔ ۳۴۵ : شب‌های سده زلف مغان‌فش داری	102
رباعی شمارهٔ ۳۴۶ : ای زلف بتم عقرب مه جولانی	106
رباعی شمارهٔ ۳۴۷ : راهی که در او خنگ فلک لنگ شدی	118
رباعی شمارهٔ ۳۴۸ : خاقانی اگر سر زدهٔ یار آیی	99
رباعی شمارهٔ ۳۴۹ : در مجلس باده گر مرا یاد کنی	95
رباعی شمارهٔ ۳۵۰ : سلطانی و طغرای تو نیکو رویی	136
رباعی شمارهٔ ۳۵۱ : گر من نه به دل داغ برافکنده‌امی	105
رباعی شمارهٔ ۳۵۲ : دود تو برون شود ز روزن روزی	99
شمارهٔ ۱ : مرا شاه بالای خواجه نشانده است	115
شمارهٔ ۲ : نظام دولت بهرامیان رشید الدین	106
شمارهٔ ۳ - در شکایت و حکمت : همه کارم ز دور آسمانی	107
شمارهٔ ۴ - در شکر : من که خاقانیم به منت شاه	86
شمارهٔ ۵ - در حکمت و پند : خاقانیا به جاه مشو غره غمروار	106
شمارهٔ ۶ : کبوتر حرم آمد ز کعبهٔ سعدا	122
شمارهٔ ۷ : ای در برگزیده که غواص کرده‌ای	99
شمارهٔ ۸ - در مدح : ضمانش کرد به صد سال عمر و مهر نهاد	121
شمارهٔ ۹ : خواجه یک هفته اضطرابی داشت	92
شمارهٔ ۱۰ - در نصیحت و پند : بترس از بد خلق خاقانیا	123
شمارهٔ ۱۱ : خاقانی ار به باره کشد دست بدتر است	105
شمارهٔ ۱۲ - در حسب حال خود : من که خاقانیم آزاد دلم	93
شمارهٔ ۱۳ : شروان به باغ خلد برین ماند از نعیم	281
شمارهٔ ۱۴ : من به ری عزم خراسان داشتم	97
شمارهٔ ۱۵ : گفتی از شاهان تو را دل فارغ است	96
شمارهٔ ۱۶ : ما غم کس نخورده‌ایم مگر	114
شمارهٔ ۱۷ : نظاره کنان به روی خوبت	122
شمارهٔ ۱۸ : چون شاه بازگشت ز ابخاز روز عید	88
شمارهٔ ۱۹ : ای در آبدار توانی ز پیچ و خم	82
شمارهٔ ۲۰ - در مدح منوچهر شروان شاه برای بستن سد باقلانی : قطب سپهر رفعت یعنی رکاب شاه	93
شمارهٔ ۲۱ : بشنو ای پیر پند خاقانی	111
شمارهٔ ۲۲ - در هجو شهر زوری : سیزده جنس نهاده است نبی	127	1
شمارهٔ ۲۳ : چون ز یاران رفته یاد آرم	92
شمارهٔ ۲۴ : خوش سواری است عمر خاقانی	106
شمارهٔ ۲۵ : زندگانی چو مال میراث است	111
شمارهٔ ۲۶ - در مرثیهٔ وحید الدین عموی خود : کو آنکه نقد او به ترازوی هفت چرخ	107
شمارهٔ ۲۷ : دروغ است آنکه گوید این که در سنگ	108
شمارهٔ ۲۸ - در مدح جمال الانام حسام الدین : دوش آن زمان که چشمهٔ زراب آسمان	126
شمارهٔ ۲۹ - در بیان دوستی و دشمنی خلق : دوست دشمن گشت و دشمن دوست شد خاقانیا	95
شمارهٔ ۳۰ - در مدح جلال الدین الخزاری : گفتم ای دل بهر دربان جلال	136
شمارهٔ ۳۱ - در نکوهش حسودان : خاقانیا ز دل سبکی سر گران مباش	118
شمارهٔ ۳۲ : خاقانیا چه مژده دهی کز سواد ملک	129
شمارهٔ ۳۳ : نه همت من به پایه راضی است	123
شمارهٔ ۳۴ - در هجو خواجه اسعد : خواجه اسعد چو می خورد پیوست	96
شمارهٔ ۳۵ : گیرم که دل درست ما نیست	113
شمارهٔ ۳۶ : حوری از کوفه به کوری ز عجم	110
شمارهٔ ۳۷ : چار چیز است خوش آمد دل خاقانی را	174
شمارهٔ ۳۸ : دوستکانی داد شاهم جام دریا شکل و من	153
شمارهٔ ۳۹ : به خدائی که در ره عدلش	92
شمارهٔ ۴۰ : زین اشارت که کرد خاقانی	110
شمارهٔ ۴۱ - در ذم بی‌هنران : گر نشستی ورای خاقانی	84
شمارهٔ ۴۲ : ای عماد الدین ای صدر زمان	107
شمارهٔ ۴۳ - در مدح نظام الملک قوام الدین : ایا نظام ممالک قوام روی زمین	127
شمارهٔ ۴۴ - در ذم غرور به مال : مشو خاقانیا مغرور دولت	90
شمارهٔ ۴۵ : گرچه خاقانی از اصحاب فروتر بنشست	104
شمارهٔ ۴۶ - در عزلت : شاکرم از عزلتی که فاقه و فقر است	118
شمارهٔ ۴۷ - در موعظه و نصیحت : هم چنین فرد باش خاقانی	125
شمارهٔ ۴۸ : من آن خاقانی دریا ضمیرم	92
شمارهٔ ۴۹ : قبلهٔ ابدال قلهٔ سبلان دان	123
شمارهٔ ۵۰ - در حکمت : ای فتی فتوی غدرت ندهم	125
شمارهٔ ۵۱ - در مدح صفوة الدین مادر اخستان : ای شاه بانوی ایران به هفت جد	104
شمارهٔ ۵۲ : تا به غربت فتاد خاقانی	101
شمارهٔ ۵۳ : دار عزلت گزید خاقانی	105
شمارهٔ ۵۴ : زیان تو در سود دانستن است	110
شمارهٔ ۵۵ : مرغکی را وقت کشتن می‌دوانید ابلهی	287
شمارهٔ ۵۶ - در مدح جمال الدین موصلی وزیر : خاقانی بلند سخن در جهان منم	110
شمارهٔ ۵۷ - در مرثیهٔ منوچهر شروان شاه : آب حیوان مجوی خاقانی	87
شمارهٔ ۵۸ - در حماسه : من که خاقانیم عزیز حقم	129
شمارهٔ ۵۹ - در وصول ده شتر از امیر الحاج : میر چون هفت بیت من خوانده است	104
شمارهٔ ۶۰ : به ماه چارده می‌ماند آن بت	94
شمارهٔ ۶۱ - در علم و جهل : نسبت از علم گیر خاقانی	112
شمارهٔ ۶۲ : مرد مسافر حدیث خانه کو گوید	122
شمارهٔ ۶۳ : هر سال اگر غلام خاقان	102
شمارهٔ ۶۴ - فیلسوف اجل افضل الدین ساوی این قطعه را در آنوقت که خاقانی به رسالت سلطان ارسلان رفته بود بدو فرستاد : کسی که از پس احمد روا بود مرسل	105
شمارهٔ ۶۵ : گنج دانش توراست خاقانی	94
شمارهٔ ۶۶ : شکر انعام پادشا گفتن	89
شمارهٔ ۶۷ : وبالت نه از سر نهفتن درست	119
شمارهٔ ۶۸ - در طلب جایزه : صاحبا نو به نو تحیت من	112
شمارهٔ ۶۹ - در مدح نظام الملک قوام الدین : کسرای عهد بین که در ایوان نو نشست	107
شمارهٔ ۷۰ - در نکوهش مقلدان : خاقانی آن کسان که طریق تو می‌روند	133
شمارهٔ ۷۱ - در توصیف قصر صفوة الدین بانوی منوچهر شروان شاه : حبذا قصر شمسهٔ ملکات	120
شمارهٔ ۷۲ : خاقانیا قبول و رد از کردگار دان	110
شمارهٔ ۷۳ : خاقانیا چو آب رخت رفت در سال	125
شمارهٔ ۷۴ - در مدح پهلوان جهان : سلام من که رساند به پهلوان جهان	98
شمارهٔ ۷۵ - در صفت میر گشتاسب مطرب : نظیر سعد اکبر میرگشتاسب	119
شمارهٔ ۷۶ - در مدح شروان شاه : شاها معظما ملک الشرق خسروا	112
شمارهٔ ۷۷ - در استغناء طبع خویش : نه معن زائده دانم نه حاتم طائی	108
شمارهٔ ۷۸ : خطی مجهول دیدم در مدینه	135
شمارهٔ ۷۹ - در نصیحت : خاقانیا به دولت ایام دل منه	129
شمارهٔ ۸۰ : خاقانی از حدیث زمانه زبان ببست	97
شمارهٔ ۸۱ : ده دهی باشد زر سخنم گرچه مرا	135
شمارهٔ ۸۲ - در شکر باری تعالی : ای همه نیست‌ها به صنع تو هست	85
شمارهٔ ۸۳ : مهتر قالیان و نور مرند	89
شمارهٔ ۸۴ : من که خاقانیم ز هر دو جهان	94
شمارهٔ ۸۵ : دوستی داشتم به ری که به حسن	98
شمارهٔ ۸۶ - در بحث با معطل : دی جدل با معطلی کردم	100
شمارهٔ ۸۷ - در رثاء پسر خود رشید الدین و وفات دختر : دریغ میوهٔ عمرم رشید کز سر پای	119
شمارهٔ ۸۸ - در مدح شروان شاه : هان ای زمانه دولت شاه اخستان نگر	89
شمارهٔ ۸۹ : امن جستی مجوی خاقانی	77
شمارهٔ ۹۰ - در شکر : خاقانیا جوانی و امن و کفاف هست	100
شمارهٔ ۹۱ - در رثاء دختر خویش : پیش بین دختر نو آمد من	98
شمارهٔ ۹۲ - در بارهٔ فوت دختر خود : سرفکنده شدم چو دختر زاد	110
شمارهٔ ۹۳ : چو خاک سیه را دهی آب روشن	123
شمارهٔ ۹۴ : از پی شهوتی چه کاهی عمر	111
شمارهٔ ۹۵ : شب که مثال مه ذی‌الحجه دید	94
شمارهٔ ۹۶ : مرا اگر تو ندانی عطاردم داند	103
شمارهٔ ۹۷ - در مدح رکن الدین محمدبن عبد الرحمن طغان یزک : میر کشور گشای رکن الدین	129
شمارهٔ ۹۸ : مرد باید که چون هنر ورزد	110
شمارهٔ ۹۹ : از زمانه منال خاقانی	102
شمارهٔ ۱۰۰ : رای اقضی القضاة اگر خواهد	99
شمارهٔ ۱۰۱ - در مدح قاضی عمربن عبدالعزیز : اقضی‌القضاة عمر عبد العزیز راست	101
شمارهٔ ۱۰۲ : من که خاقانیم حساب جهان	97
شمارهٔ ۱۰۳ - این قطعه را در واقعهٔ حبس خویش گفته : بهشت صدرا تا دولت تو در دربست	119
شمارهٔ ۱۰۴ - در دعای مادر : مادرم کرد وقت نزع، دعا	97
شمارهٔ ۱۰۵ - در حماسه : چون زمان، عهد سنائی درنوشت	151
شمارهٔ ۱۰۶ - در بارهٔ رشید الدین وطواط : نیک بد رائی با خلق جهان	105
شمارهٔ ۱۰۷ - در مرثیه : از افق ملکت ار ستاره فرو شد	86
شمارهٔ ۱۰۸ - در مدح مجاهد الدین نظام : مدار ملک جهان بر مجاهد الدین است	108
شمارهٔ ۱۰۹ : دل در طلبت چو بند گردد	129
شمارهٔ ۱۱۰ : زندگی خفتگی است خاقانی	101
شمارهٔ ۱۱۱ : خاقانی اگرچه راست پیوندی	98
شمارهٔ ۱۱۲ : سپید کار سیه دل سپهر سبز نمای	119
شمارهٔ ۱۱۳ : مبر ای خواجه آب خاقانی	106
شمارهٔ ۱۱۴ : خاقانی را مپرس کز غم	102
شمارهٔ ۱۱۵ - در مدح مجد الدین افتخار الاسلام : با آینهٔ ضمیر مخدوم	97
شمارهٔ ۱۱۶ : سر سخنان نغز خاقانی	98
شمارهٔ ۱۱۷ : دلت خاقانیا زخم فلک راست	203
شمارهٔ ۱۱۸ - در مدح منوچهر شروان شاه و شکایت اخستان شاه : در عجم کیست کو چو طفل عرب	117
شمارهٔ ۱۱۹ - در مرثیهٔ امام محمد یحیی : خاقانیا به سوک خراسان سیاه پوش	121
شمارهٔ ۱۲۰ : جفاست از تو جواب سؤال خاقانی	119
شمارهٔ ۱۲۱ - در هنگام زیارت مدینهٔ منوره گفته و در آن خاک نهفته است : ای شفیع صد هزار امت چو خاقانی به حشر	93
شمارهٔ ۱۲۲ : تو مار صورتی و همیشه شکرخوری	126
شمارهٔ ۱۲۳ : شکست این دلم نادرست اعتقادی	88
شمارهٔ ۱۲۴ - در مدح اقضی القضاة عز الدین بوعمران : امام ملت چارم که آسمان ششم	102
شمارهٔ ۱۲۵ - در استغنای طبع : شاخ دولت به نزد خاقانی	83
شمارهٔ ۱۲۶ : خاقانیا به بغداد اهل وفا چه جوئی	133
شمارهٔ ۱۲۷ - در مرثیهٔ امیر رشید الدین اسد شروانی : آه و دردا که شبیخون اجل	72
شمارهٔ ۱۲۸ - در مدح خاقان اعظم منوچهر شروان شاه : ولینعمتم کیست خاقان اعظم	123
شمارهٔ ۱۲۹ - در نکوهش زن : زخم بر دل رسید خاقانی	116
شمارهٔ ۱۳۰ : تا تو ناز فروتران نکشی	111
شمارهٔ ۱۳۱ : فتنه تا اندکی بود صعب است	65
شمارهٔ ۱۳۲ - در مرثیه امام ناصر الدین ابراهیم باکوئی : از مرگ براهیم که علامهٔ دین بود	97
شمارهٔ ۱۳۳ : سپهر مکارم صفی کز صفاتش	150
شمارهٔ ۱۳۴ : وفا جستن از خلق خاقانیا بس	113
شمارهٔ ۱۳۵ : نیت من نکوست در حق دوست	107
شمارهٔ ۱۳۶ - در مدح خاموشی : خاقانی ار زبان ز سخن بست حق اوست	95
شمارهٔ ۱۳۷ : پیشوای علما جامهٔ من	100
شمارهٔ ۱۳۸ - در مرثیهٔ عز الدین بوعمران : جهان را آه آه از دل برآمد	81
شمارهٔ ۱۳۹ : چه شد که بادیه بربود رنگ خاقانی	106
شمارهٔ ۱۴۰ - در مرثیهٔ امام ابو عمر و اسعد : خبر برآمد کان آفتاب شرع فرو شد	88
شمارهٔ ۱۴۱ : گر به شروانم اهل دل می‌ماند	94
شمارهٔ ۱۴۲ : ای روح صفات اهرمن بند	122
شمارهٔ ۱۴۳ - در مدح مظفر الدین قزل ارسلان ایلدگز : ای تاجدار خسرو مغرب که شاه چرخ	107
شمارهٔ ۱۴۴ : خدای داند معنی میان نطفه نهادن	114
شمارهٔ ۱۴۵ : هرکه را غره کرد دولت نیز	123
شمارهٔ ۱۴۶ - در توصیف قلم و دوات خود : دوات من ز برون جدول و درون دریاست	92
شمارهٔ ۱۴۷ : منصب تدریس خون گوید از آنک	143
شمارهٔ ۱۴۸ - ایضا در مرثیهٔ امام محمد یحیی و خفه شدن او به دست غزان : های خاقانی تو را جای شکر ریز است و شکر	79
شمارهٔ ۱۴۹ - در مرثیهٔ خواجه ناصر الدین ابراهیم عارف گنجه‌ای : خاقانیا عروس صفا را به دست فقر	107
شمارهٔ ۱۵۰ : اندرین هفت هشت نه صدیق	85
شمارهٔ ۱۵۱ - در هجو شهر زوری : شهر زوری گدا بود خاصه	76
شمارهٔ ۱۵۲ - در تقاضای ده شتر از امیر الحاج : ای که هر دم ز تبت خلقت	113
شمارهٔ ۱۵۳ : همه عیب‌اند زنان و آن همه را	105
شمارهٔ ۱۵۴ : همه هم شهریان خاقانی	100
شمارهٔ ۱۵۵ : می‌سزد قبلهٔ خاقانی از آن	85
شمارهٔ ۱۵۶ : خاقانیا ز نان طلبی آب رخ مریز	90
شمارهٔ ۱۵۷ : شب نباشد که آه خاقانی	107
شمارهٔ ۱۵۸ : تا به ارمن رسیده‌ام بر من	81
شمارهٔ ۱۵۹ : هر که در قوم بردگ است امامش خوانند	116
شمارهٔ ۱۶۰ : چون گشایند اهل همت دست خود	125
شمارهٔ ۱۶۱ : دولت نو است و کار نو و کارکن نو است	125
شمارهٔ ۱۶۲ - در موعظه : از بدان نیک ترس خاقانی	101
شمارهٔ ۱۶۳ : چون به حد کوفه باز آیند حاج از بادیه	100
شمارهٔ ۱۶۴ : خاقانی اگرچه نیک اهلی	126
شمارهٔ ۱۶۵ : تارمویم به من نمود سپید	87
شمارهٔ ۱۶۶ : رشتهٔ کژ داشتی در سر مگر خاقانیا	83
شمارهٔ ۱۶۷ : جوی دل رفته دار خاقانی	102
شمارهٔ ۱۶۸ : یار مردم مار و کژدم دان کنون خاقانیا	82
شمارهٔ ۱۶۹ : دور کمال پانصد هجرت شناس و بس	117
شمارهٔ ۱۷۰ : بر اهل کرم لرز خاقانیا	92
شمارهٔ ۱۷۱ - در مرثیهٔ وحید الدین عم خود : خاک بر سر پاش خاقانی و در خون خسب از آنک	86
شمارهٔ ۱۷۲ - در مرثیهٔ وحید الدین عموی خود : رفت آنکه فیلسوف جهان بود و بر جهان	114
شمارهٔ ۱۷۳ : ز رهنمون بدی نیک ترس خاقانی	103
شمارهٔ ۱۷۴ : دست بر پای آز نه یک چند	126
شمارهٔ ۱۷۵ : ای شاه دو معنی را نامد به تو خاقانی	94
شمارهٔ ۱۷۶ : ای امیر امرای سخن و شاه سخا	112
شمارهٔ ۱۷۷ : فضل درد سر است خاقانی	122
شمارهٔ ۱۷۸ - در رثاء فرزند : وقت مردن رشید را گفتم	95
شمارهٔ ۱۷۹ : دور دور بدی است خاقانی	117
شمارهٔ ۱۸۰ : چون امیدم بریده نیست ز تو	92
شمارهٔ ۱۸۱ - در جواب هجوی که در بارهٔ او گفته بودند : شنوده‌ای دم خاقانی از مدیح کسان	101
شمارهٔ ۱۸۲ : که گفت آنکه خاقانی سحرپیشه	91
شمارهٔ ۱۸۳ : آسمان داند که گاه نظم و نثر	98
شمارهٔ ۱۸۴ : خاقانیا ز عارضهٔ درد دل منال	100
شمارهٔ ۱۸۵ : روزی میان بادیه بر لشکر عجم	85
شمارهٔ ۱۸۶ - بالبدیهه در مدح ابوالهیجا خاقان اکبر منوچهر بن فریدون شروان شاه : سلاطین نژادا خلیفه پناها	91
شمارهٔ ۱۸۷ - در تولد دختر خود : یکی دو زایند آبستنان مادر طبع	101
شمارهٔ ۱۸۸ : خاقانیا به تقویت دوست دل مبند	111
شمارهٔ ۱۸۹ - در مرثیهٔ وحید الدین عموی خود : چون من خطر زدم به فراق از پی وحید	110
شمارهٔ ۱۹۰ - در مرثیهٔ صدر الدین : جهان پیمانه را ماند به عینه	86
شمارهٔ ۱۹۱ : نیست در ایام چیزی از وفا نایافت‌تر	100
شمارهٔ ۱۹۲ : علوی دوست باش خاقانی	84
شمارهٔ ۱۹۳ : عذر داری بنال خاقانی	135
شمارهٔ ۱۹۴ - در حق مادر خویش : ای ریزهٔ روزی تو بوده	125
شمارهٔ ۱۹۵ : خلیفه گوید خاقانیا دبیری کن	142
شمارهٔ ۱۹۶ : گر کهان مه شدند خاقانی	226
شمارهٔ ۱۹۷ : با در و دشت ساز خاقانی	84
شمارهٔ ۱۹۸ : هر که خر در خلاب شهوت راند	125
شمارهٔ ۱۹۹ : مهترا بلبل انسی پس از این	99
شمارهٔ ۲۰۰ : عیسی دورانم و این کور شد دجال من	106
شمارهٔ ۲۰۱ - در مذمت کیمیاگری و صنعت اکسیر : علم دین کیمیاست خاقانی	124
شمارهٔ ۲۰۲ - در تحسر مرگ رشید فرزند خود : ای خواجه حساب عمر برگیر	106
شمارهٔ ۲۰۳ : من خدمت تو کردم و تو حق شناس نه	93
شمارهٔ ۲۰۴ : منه غرامت خاقانیا نهاد فلک را	91
شمارهٔ ۲۰۵ - در رثاء جمال الدین ابوجعفر محمدبن علی بن منصور اصفهانی وزیر قطب الدین صاحب موصل : جمال صفاهان نظام دوم	109
شمارهٔ ۲۰۶ : هر کجا از خجندیان صدری است	109
شمارهٔ ۲۰۷ - در مرثیهٔ وحید الدین پسر عم خود : جان عطارد از تپش خاطر وحید	90
شمارهٔ ۲۰۸ : ریت حق ببر معتزلی	102
شمارهٔ ۲۰۹ : زین خام قلتبان پدری دارم	86
شمارهٔ ۲۱۰ - در مرثیهٔ اهل بیت خود : دل درد زده است از غم زنهار نگه دارش	100
شمارهٔ ۲۱۱ : هر کو در نقص دید در خود	102
شمارهٔ ۲۱۲ : جدلی فلسفی است خاقانی	106
شمارهٔ ۲۱۳ - خاقانی این قطعه را به جواب فیلسوف فرستاد : گنج فضائل افضل ساوی شناس و بس	127
شمارهٔ ۲۱۴ : ای خداوند بنده خاقانی	87
شمارهٔ ۲۱۵ : سفره‌ای و بر او چو سفرهٔ گل	81
شمارهٔ ۲۱۶ : من که خاقانیم نموداری	110
شمارهٔ ۲۱۷ : خاقانیا به سائل اگر یک درم دهی	167
شمارهٔ ۲۱۸ : به خدائی که کرد گردون را	105
شمارهٔ ۲۱۹ : چشم بر کار دوست دار چنان	78
شمارهٔ ۲۲۰ : روز عمر آمد به پیشین ای دریغ	106
شمارهٔ ۲۲۱ : تا به خط شط ارجیش درنگ است مرا	94
شمارهٔ ۲۲۲ : صدت فی بغداد ظبیا قد الف	110
شمارهٔ ۲۲۳ : باز به میدان ما فوج بلا بسته صف	349
شمارهٔ ۲۲۴ - در هجو رشید الدین وطواط : این گربه چشمک این سگک غوری غرک	94
شمارهٔ ۲۲۵ - در شکر عطای جاریه که پادشاه وقت به او کرده است : خسروا خاقانی عذرا سخن هندوی توست	124
شمارهٔ ۲۲۶ : همه درگاه خسروان دریاست	114
شمارهٔ ۲۲۷ : گه خرمی از غفلت و گه غمگنی از عقل	98
شمارهٔ ۲۲۸ - این قطعه را ارتجالا ساخته و به دار الخلافهٔ بغداد فرستاده است : چو آسمان ورق عهد مقتفی بنوشت	106
شمارهٔ ۲۲۹ : مال کم راحت است و افزون رنج	109
شمارهٔ ۲۳۰ - در هجو : ای شده ... چپ سلطان	104
شمارهٔ ۲۳۱ - در مدح تاج الدین : دو گهر دان پیمبری و کرم	127
شمارهٔ ۲۳۲ - این قطعه را در جواب قصیدهٔ رشید وطواط گفته است : ز گفتهٔ تو بجوشید طبع خاقانی	91
شمارهٔ ۲۳۳ : امشب من و اوحد و مید	81
شمارهٔ ۲۳۴ : بیش بیش است فضل خاقانی	110
شمارهٔ ۲۳۵ : در چنین علت ای طبیب مرا	101
شمارهٔ ۲۳۶ - در شکر ایادی شمس الدین رئیس : من که خاقانیم جفای وطن	105
شمارهٔ ۲۳۷ : خاقانیا به کعبه قسم یاد کن که من	119
شمارهٔ ۲۳۸ : غصهٔ دل گفت خاقانی که از ابناء جنس	110
شمارهٔ ۲۳۹ : هر خشک و تر که داشتم از غم بسوختم	267
شمارهٔ ۲۴۰ : به مجلس کو نزیل جود خویش است	76
شمارهٔ ۲۴۱ - در مدح اقضی‌القضاة علی و آمدن به عیادت خاقانی : بخ بخ ار فاروق ثانی را کنم مدحت به جان	139
شمارهٔ ۲۴۲ : آرزو بود نعمتم لیکن	105
شمارهٔ ۲۴۳ - در مرثیهٔ رشید الدین فرزند خود : پسر داشتم چون بلند آفتابی	97
شمارهٔ ۲۴۴ : از عزیزان سال دل کردم	115
شمارهٔ ۲۴۵ - در مرثیهٔ جمال الدین اصفهانی وزیر صاحب موصل و وحید الدین عموی خود : جمال شاه سخا بود و بود تاج سرم	95
شمارهٔ ۲۴۶ : آه به من می‌رسد ز سختی و رنج	94
شمارهٔ ۲۴۷ - در مرثیهٔ عمدة الدین محمد بن اسعد از ائمهٔ شافعیه : در دهر سیه سپیدم افکند	110
شمارهٔ ۲۴۸ - در مرثیهٔ عمدة الدین : فرزند بمرد و مقتدا هم	87
شمارهٔ ۲۴۹ : برد بیرون مرا ز ظلمت شک	102
شمارهٔ ۲۵۰ : دلی داشتم وقتی، اکنون ندارم	101
شمارهٔ ۲۵۱ : غم عمری که شد چرا نخورم	100
شمارهٔ ۲۵۲ - در شکر ایادی و انعام رئیس شمس الدین والی ارجیش : رفیقا شناسی که من ز اهل شروان	121
شمارهٔ ۲۵۳ : نه سیل است طوفان نوح است ویحک	123
شمارهٔ ۲۵۴ : فلک خاک در میر است و من هم	107
شمارهٔ ۲۵۵ - در طیبت : من این دو لفظ مثل سازم از کلام عوام	107
شمارهٔ ۲۵۶ - در مرثیهٔ عماد الدین : با دلم چشم از نهان می‌گفت کز مرگ عماد	92
شمارهٔ ۲۵۷ : منم که یک رگ جانم هزار بازوی خون راند	84
شمارهٔ ۲۵۸ : چون جاه پدید آرد دشمن که بد اندیشد	92
شمارهٔ ۲۵۹ : خواجه بد گویدم معاذ الله	107
شمارهٔ ۲۶۰ : من که خاقانیم به هیچ بدی	100
شمارهٔ ۲۶۱ - در مرثیهٔ اهل بیت خود : بر درد دل دوا چه لود تا من آن کنم	96
شمارهٔ ۲۶۲ : هست او سیاه چرده و من هم سپید سر	102
شمارهٔ ۲۶۳ : آنچه افتاد چند بار مرا	107
شمارهٔ ۲۶۴ : به خدائی که در خدائی او	111
شمارهٔ ۲۶۵ : منکوب طبعم آوخ و منکوس طالعم	123
شمارهٔ ۲۶۶ - در شکر انعام رئیس شمس الدین : دی فرد و خفته بخت سوی ارمن آمدم	120
شمارهٔ ۲۶۷ : خاقانیا نجات مخواه و شفا مبین	99
شمارهٔ ۲۶۸ - در هجو رشید وطواط : این غر غرچه جغد دمن است	146
شمارهٔ ۲۶۹ : چشم خونین همه شب قامت شب پیمایم	108
شمارهٔ ۲۷۰ : خواجه بر من در نیک دربست	110
شمارهٔ ۲۷۱ : کو نزل عاشقان که منزل رسیده‌ایم	98
شمارهٔ ۲۷۲ : ز کام نهنگان برون آمدیم	108
شمارهٔ ۲۷۳ : وقت آن است کز این دار فنا درگذریم	813
شمارهٔ ۲۷۴ : در دو عالم کار ما داریم کز غم فارغیم	103
شمارهٔ ۲۷۵ : ما حضرت عشق را ندیمیم	109
شمارهٔ ۲۷۶ - در موعظه : هر که را من به مهر خواندم دوست	111
شمارهٔ ۲۷۷ : بر اصفهان گذشتن من بود یک زمان	365	1
شمارهٔ ۲۷۸ - در مدح عز الدین ابو عمران : دبیران را منم استاد و میران را منم قدوه	101
شمارهٔ ۲۷۹ : یک روز بپرسید منوچهر ز سالار	100
شمارهٔ ۲۸۰ : ز آل غانم اگرچه نفعی نیست	118
شمارهٔ ۲۸۱ : از کمال توست خاقانی نه از نقصان که دهر	109
شمارهٔ ۲۸۲ : منم سرآمد دوران که طبع من داند	141
شمارهٔ ۲۸۳ : یارب ز حال محنت خاقانی آگهی	72
شمارهٔ ۲۸۴ : خیره کشا، بد کنشا، ظالما!	101
شمارهٔ ۲۸۵ : تا ز شروان دورم اعدا راست آسایش چنانک	94
شمارهٔ ۲۸۶ : شب رحیل چو کردم وداع شروان را	104
شمارهٔ ۲۸۷ : منم که همچو کمان دستمال ترکانم	126
شمارهٔ ۲۸۸ : کمین گشادن دهر و کمان کشیدن چرخ	99
شمارهٔ ۲۸۹ - در هجو : قسم تو ریاست از ریاست	91
شمارهٔ ۲۹۰ - در هجو رشید وطواط : خواجه موشی است زیر بر به کمین	114
شمارهٔ ۲۹۱ - در تعریض بر پندار رازی : زین کلک من که سحر طرازی است راستین	109
شمارهٔ ۲۹۲ : لوریی گفت مرا در عرفات	112
شمارهٔ ۲۹۳ : به نسبت از تو پیمبر بنازد ای سید	104
شمارهٔ ۲۹۴ - بالبدیهه در صفت خربزه : خوان خسرو فلک مثال و در او	108
شمارهٔ ۲۹۵ : ای پور ز خاقانی اگر پند پذیری	110
شمارهٔ ۲۹۶ : خواجه بر استر رومی خر مصری می‌دید	91
شمارهٔ ۲۹۷ : زری که نقد جوانی است گم شد از کف عمر	111
شمارهٔ ۲۹۸ - در مرثیهٔ فلکی شروانی : عطسهٔ سحر حلال من فلکی بود	111
شمارهٔ ۲۹۹ : آبم ببرد بخت، بس ای خفته بخت بخ	89
شمارهٔ ۳۰۰ : من که خاقانیم این مایه صفا یافته‌ام	126
شمارهٔ ۳۰۱ - در حسرت عمر گذشته : گنج عمری داشتی خاقانیا	103
شمارهٔ ۳۰۲ : دبیر ما به صفت روبه است گوا دم او	101
شمارهٔ ۳۰۳ - در هجو رشید وطواط : ای بلخیک سقط چه فرستی به شهر ما	113
شمارهٔ ۳۰۴ : دیده از کار جهان دربسته به	116
شمارهٔ ۳۰۵ - خاقانی برای دوستی اسب و این شعر را فرستاد : زهی عقد فرهنگیان را میانه	115
شمارهٔ ۳۰۶ : راز دارم مرا ز دست مده	104
شمارهٔ ۳۰۷ : بر در خواجه از تظلم خلق	103
شمارهٔ ۳۰۸ : زهر است مرا غذای هر روزه	99
شمارهٔ ۳۰۹ : هرچه امن و فراغت است و کفاف	113
شمارهٔ ۳۱۰ : ای چرخ لاجوردی بس بوالعجب نمائی	111
شمارهٔ ۳۱۱ : تو همه کاخ طرب سازی و خاقانی را	93
شمارهٔ ۳۱۲ : پسر، خاندان را بود خانه‌دار	89
شمارهٔ ۳۱۳ : نیک مردی کجاست خاقانی	102
شمارهٔ ۳۱۴ - در شکایت از روزگار : اهل دلی ز اهل روزگار نیابی	117
شمارهٔ ۳۱۵ : مدح کریمان کنم، چرا نکنم لیک	111
شمارهٔ ۳۱۶ : سر انگشت می‌رزد بی‌بی	96
شمارهٔ ۳۱۷ : گر به دل آزاد بودمی چه غمستی	120
شمارهٔ ۳۱۸ : کوهکن در عشق شیرین غیرتی گر داشتی	117
شمارهٔ ۳۱۹ : یک مشت خاکی ارچه دربند کاخ و کوخی	105
شمارهٔ ۳۲۰ : گفتی که سپاس کس مبر بیش	114
شمارهٔ ۳۲۱ - شکرانهٔ صلت اسپهبد کیالواشیر : ای جهان داوری که دوران را	113
شمارهٔ ۳۲۲ : ابر دستا ز بحر جود مرا	103
شمارهٔ ۳۲۳ : نیست در موکب جهان مردی	110
شمارهٔ ۳۲۴ : پاکا ملکا قد فلک را	104
شمارهٔ ۳۲۵ : طبع روشن داشت خاقانی حوادث تیره کرد	110
شمارهٔ ۳۲۶ : اگر معزی و جاحظ به روزگار منندی	116
شمارهٔ ۳۲۷ : گر دیده یک اهل دیده بودی	98
شمارهٔ ۳۲۸ - در مدح عز الدین امیر یوسف سپه سالار : چون یوسف سپهر چهارم ز چاه دی	110
شمارهٔ ۳۲۹ - در مدح علاء الدین اتسز شاه خوارزم : افاق زیر خاتم خوارزم شاهی است	114
شمارهٔ ۳۳۰ : کیست ز اهل زمانه خاقانی	96
شمارهٔ ۳۳۱ : رو که سوی راستی بسیج نداری	128
شمارهٔ ۳۳۲ - در جواب مردی سروده که عنصری را بر او ترجیح داده است : به تعریض گفتی که خاقانیا	111
شمارهٔ ۳۳۳ : صدرا تو را جلالت اسکندر است لیک	115
شمارهٔ ۳۳۴ - شعر قاضی تنوخی : رضیت بما قسم الله لی	107
شمارهٔ ۳۳۵ - در حماسه و مدح خود : شاعر مفلق منم، خوان معانی مراست	111
شمارهٔ ۳۳۶ : بس کن از سودای خوبان داشتن خاقانیا	130
شمارهٔ ۳۳۷ - در نکوهش بغداد : ای باغ داد و بیضهٔ بغداد مرحبا	88
شمارهٔ ۳۳۸ : دی شبانگه به غلط تا به لب دجله شدم	102
شمارهٔ ۳۳۹ : ای بزم تو فروخته رایات خرمی	112
شمارهٔ ۱ - در مدح جلال الدین اخستان شروان شاه : جام ز می دو قله کن خاص برای صبح‌دم	146
شمارهٔ ۳۴۰ - در مرثیهٔ اسپهبد کیالواشیر : چراغ کیان کشته شد کاش من	81
شمارهٔ ۳۴۱ : خاقانیا! مسیح دما! زین خراس دهر	109
شمارهٔ ۳۴۲ : باور نکردمی که رسد کوه سوی کوه	111
شمارهٔ ۳۴۳ : گر از غم خلاصی طلب کردمی	132
شمارهٔ ۳۴۴ : عالمی بس دیو رای است ارنه من	103
شمارهٔ ۳۴۵ : اهل بایستی که جان افشاندمی	124
شمارهٔ ۳۴۶ - در مرثیهٔ اهل بیت خود : چشمهٔ خون ز دلم شیفته‌تر کس را نی	102
شمارهٔ ۳۴۷ - در هجو رشید الدین وطواط : رشیدکا ز تهی مغزی و سبک خردی	140
شمارهٔ ۳۴۸ - در مرثیهٔ سلطان شرق : گویند کز تبی ملک الشرق درگذشت	120
شمارهٔ ۳۴۹ : صانعا شکر تو واجب شمرم	126
شمارهٔ ۳۵۰ : ز آب سخن بحر ارجیش را من	93
شمارهٔ ۳۵۱ - در هجو : اهل بغداد را زنان بینی	195
شمارهٔ ۳۵۲ : خاقانیا فرو خوان اسرار آفرینش	85
شمارهٔ ۳۵۳ - در ترک شهوترانی : آب شهوت مریز خاقانی	176
شمارهٔ ۳۵۴ : صبح کرم و وفا فرو شد	92
شمارهٔ ۳۵۵ : مرفق دهم به حضرت صاحب قصیده‌ای	115
شمارهٔ ۳۵۶ : می تا خط جام آر به رنگ لب دل‌جوی	116
شمارهٔ ۳۵۷ : خاقانیا ز خدمت شاهان کران طلب	73
شمارهٔ ۳۵۸ : خاقانی است بلبل عنقا سخن ولی	104
شمارهٔ ۳۵۹ : بس کن خاقانیا ز مدحت دونان	109
شمارهٔ ۳۶۰ - در هجو یکی از وزرای شروان‌شاه : ای ظلم تو مخرب ملک یزیدیان	129
شمارهٔ ۳۶۱ : نیست سالم دو ده ولی به سخن	104
شمارهٔ ۳۶۲ : سعد و نحس شب سپید و سیاه	85
قصیده : بکت الرباب فقلت ای بکاء	168
تجدید مطلع : مهمانسجت دروع مجد فی‌السماء	129
مطلع سوم : انی لاخدم ناصح الخلفاء	332
در وصف بغداد : امشرب الخضر ماء بغداد	147
مطلع دوم : اعاد روحی هواء بغداد	137
در وصف سلطان عادل شاه مظفر بن محمد : یاسیف ناظرة کصبح مسفر	116
وله ایضا یمدح الملک الاعظم علاء الدین : وها فارسیا بالحجازی اشفع	153
شمارهٔ ۲ - در مدح خاقان اعظم جلال الدین شروان شاه اخستان : بر کوس نوای نو بردار به صبح اندر	165
شمارهٔ ۳ - در مدح سلطان مظفر الدین قزل ارسلان : لاف از دم عاشقان زند صبح	178
شمارهٔ ۴ - در مدح امام الشارع وحید الدین ابو المفاخر عثمان پسر کافی الدین عمر پسر عم و داماد خاقانی : آن نه روی است آنکه آشوب جهان است آنچنان	134
شمارهٔ ۵ - در مدح خاقان کبیر جلال الدین ابو المظفر شروان شاه : سر چو آه عاشقان برکرد صبح	136
شمارهٔ ۶ - در مدح جلال الدین شروان شاه اخستان : خندهٔ سر به مهر زد دم صبح	153
شمارهٔ ۷ - در مدح جلال الدین شروان شاه اخستان : جو به جو راز جهان بنمود صبح	200
شمارهٔ ۱ - در وعظ و حسن تخلص به نعت پیغمبر اکرم و تخلص به مدح ناصر الدین ابراهیم : دلا از جان چه برخیزد؟ یکی جویای جانان شو	113
شمارهٔ ۲ - در مدح خاقان کبیر جلال الدین والدنیا شروان شاه اخستان : خوش خوش به روی ساقیان دیدند خندان صبح را	129
شمارهٔ ۳ - در مدح رکن‌الدین ارسلان شاه بن طغرل : الطرب ای خاصگان خاصه به هنگام صبح	177
شمارهٔ ۴ - در مدح سلطان جلال الدین ابو المظفر شروان شاه اخستان : برقع زرنگار بندد صبح	109
شمارهٔ ۵ - در مدح ملک الوزراء مختار الدین : دوستی کو تا به جان دربستمی	109
شمارهٔ ۶ - در مرثیهٔ خاقان اعظم منوچهر پسر فریدون شروان شاه : این جان ز دام گلخن تن درگذشتنی است	109
شمارهٔ ۷ - در مرثیهٔ امیر عضد الدین فریبرز و خواهر او، دو فرزند شروان شاه : ای روز رفتگان جگر شب فرو درید	122
شمارهٔ ۸ - در مرثیهٔ خواجه ابوالفارس : کارم از دست پایمرد گذشت	152
شمارهٔ ۹ - در مرثیهٔ فرزند خود رشید الدین : بر سر شه ره عجزیم کمر بربندیم	127
در مدح صدر احل تاج الافاضل عزالدین : رضع الموالی غیاث الخلق طرا	138
در مدح خلیفه المهتدی بالله : غض الزمان و غض عین کماله	126
خاقانی این دو بیت را در مدینه بر در حرم نوشته است : یا صفوة الرحمن شافع خلقه	205