شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را	122
غزل شمارهٔ ۲ : ز زلفت زنده می‌دارد صبا انفاس عیسی را	103
غزل شمارهٔ ۳ : ای به عالم کرده پیدا راز پنهان مرا	92
غزل شمارهٔ ۴ : گفتم اندر محنت و خواری مرا	127
غزل شمارهٔ ۵ : سوختی جانم چه می‌سازی مرا	111
غزل شمارهٔ ۶ : گر سیر نشد تو را دل از ما	112
غزل شمارهٔ ۷ : بار دگر شور آورید این پیر درد آشام را	90
غزل شمارهٔ ۸ : چون شدستی ز من جدا صنما	134
غزل شمارهٔ ۹ : در دلم افتاد آتش ساقیا	178
غزل شمارهٔ ۱۰ : در دلم بنشسته‌ای بیرون میا	95
غزل شمارهٔ ۱۱ : ای عجب دردی است دل را بس عجب	100
غزل شمارهٔ ۱۲ : روز و شب چون غافلی از روز و شب	121
غزل شمارهٔ ۱۳ : برقع از ماه برانداز امشب	117
غزل شمارهٔ ۱۴ : چه شاهدی است که با ماست در میان امشب	115
غزل شمارهٔ ۱۵ : سحرگاهی شدم سوی خرابات	67
غزل شمارهٔ ۱۶ : تا درین زندان فانی زندگانی باشدت	105	1
غزل شمارهٔ ۱۷ : زهی ماه در مهر سرو بلندت	113
غزل شمارهٔ ۱۸ : دم مزن گر همدمی می‌بایدت	92
غزل شمارهٔ ۱۹ : بعدجوی از نفس سگ گر قرب جان می‌بایدت	88
غزل شمارهٔ ۲۰ : ای شکر خوشه‌چین گفتارت	74
غزل شمارهٔ ۲۱ : تا به عمدا ز رخ نقاب انداخت	106
غزل شمارهٔ ۲۲ : عشق جانان همچو شمعم از قدم تا سر بسوخت	188
غزل شمارهٔ ۲۳ : آه‌های آتشینم پرده‌های شب بسوخت	84
غزل شمارهٔ ۲۴ : دولت عاشقان هوای تو است	86
غزل شمارهٔ ۲۵ : دلبرم در حسن طاق افتاده است	88
غزل شمارهٔ ۲۶ : آن نه روی است ماه دو هفته است	67
غزل شمارهٔ ۲۷ : تا کی از صومعه خمار کجاست	110
غزل شمارهٔ ۲۸ : چون ز مرغ سحر فغان برخاست	100
غزل شمارهٔ ۲۹ : دوش کان شمع نیکوان برخاست	96
غزل شمارهٔ ۳۰ : اینت گم گشته دهانی که توراست	107
غزل شمارهٔ ۳۱ : چون مرا مجروح کردی گر کنی مرهم رواست	148
غزل شمارهٔ ۳۲ : عاشقی و بی نوایی کار ماست	111	1
غزل شمارهٔ ۳۳ : این چه سوداست کز تو در سر ماست	105
غزل شمارهٔ ۳۴ : راه عشق او که اکسیر بلاست	122
غزل شمارهٔ ۳۵ : طرقوا یا عاشقان کین منزل جانان ماست	101
غزل شمارهٔ ۳۶ : تا آفتاب روی تو مشکین نقاب بست	78
غزل شمارهٔ ۳۷ : تو را در ره خراباتی خراب است	78
غزل شمارهٔ ۳۸ : چون به اصل اصل در پیوسته بی‌تو جان توست	107
غزل شمارهٔ ۳۹ : عزیزا هر دو عالم سایهٔ توست	75
غزل شمارهٔ ۴۰ : عقل مست لعل جان افزای توست	120
غزل شمارهٔ ۴۱ : قبلهٔ ذرات عالم روی توست	94
غزل شمارهٔ ۴۲ : آنکه چندین نقش ازو برخاسته است	99
غزل شمارهٔ ۴۳ : بیا که قبلهٔ ما گوشهٔ خرابات است	99
غزل شمارهٔ ۴۴ : ندای غیب به جان تو می‌رسد پیوست	105
غزل شمارهٔ ۴۵ : لعل گلرنگت شکربار آمدست	84
غزل شمارهٔ ۴۶ : چون کنم معشوق عیار آمدست	83
غزل شمارهٔ ۴۷ : تا که عشق تو حاصل افتادست	137
غزل شمارهٔ ۴۸ : این گره کز تو بر دل افتادست	110
غزل شمارهٔ ۴۹ : مرا در عشق او کاری فتادست	86
غزل شمارهٔ ۵۰ : ندانم تا چه کارم اوفتادست	100
غزل شمارهٔ ۵۱ : مفشان سر زلف خویش سرمست	86
غزل شمارهٔ ۵۲ : عزم آن دارم که امشب نیم مست	109
غزل شمارهٔ ۵۳ : دلی کز عشق جانان دردمند است	91
غزل شمارهٔ ۵۴ : پی آن گیر کاین ره پیش بردست	90
غزل شمارهٔ ۵۵ : زان پیش که بودها نبودست	98
غزل شمارهٔ ۵۶ : ره عشاق راهی بی‌کنار است	87
غزل شمارهٔ ۵۷ : آتش عشق تو در جان خوشتر است	133
غزل شمارهٔ ۵۸ : لعلت از شهد و شکر نیکوتر است	91
غزل شمارهٔ ۵۹ : آن دهان نیست که تنگ شکر است	93
غزل شمارهٔ ۶۰ : عشق را گوهر ز کانی دیگر است	105
غزل شمارهٔ ۶۱ : ذره‌ای اندوه تو از هر دو عالم خوشتر است	92
غزل شمارهٔ ۶۲ : مرکب لنگ است و راه دور است	78
غزل شمارهٔ ۶۳ : اگر تو عاشقی معشوق دور است	111
غزل شمارهٔ ۶۴ : چه رخساره که از بدر منیر است	101
غزل شمارهٔ ۶۵ : هر که را ذره‌ای ازین سوز است	98
غزل شمارهٔ ۶۶ : روی تو شمع آفتاب بس است	87
غزل شمارهٔ ۶۷ : شمع رویت ختم زیبایی بس است	79
غزل شمارهٔ ۶۸ : وشاقی اعجمی با دشنه در دست	76
غزل شمارهٔ ۶۹ : نیم شبی سیم برم نیم مست	107
غزل شمارهٔ ۷۰ : دوش ناگه آمد و در جان نشست	91
غزل شمارهٔ ۷۱ : در سرم از عشقت این سودا خوش است	91
غزل شمارهٔ ۷۲ : چشم خوشش مست نیست لیک چو مستان خوش است	87
غزل شمارهٔ ۷۳ : حسن تو رونق جهان بشکست	88
غزل شمارهٔ ۷۴ : در دلم تا برق عشق او بجست	92
غزل شمارهٔ ۷۵ : سر عشقت مشکلی بس مشکل است	125
غزل شمارهٔ ۷۶ : ره میخانه و مسجد کدام است	110
غزل شمارهٔ ۷۷ : تا در تو خیال خاص و عام است	102
غزل شمارهٔ ۷۸ : غم بسی دارم چه جای صد غم است	82
غزل شمارهٔ ۷۹ : درج لعلت دلگشای مردم است	82
غزل شمارهٔ ۸۰ : خاصیت عشقت که برون از دو جهان است	74
غزل شمارهٔ ۸۱ : هر شور وشری که در جهان است	116
غزل شمارهٔ ۸۲ : تا چشم برندوزی از هرچه در جهان است	79
غزل شمارهٔ ۸۳ : عشق تو قلاوز جهان است	109	2
غزل شمارهٔ ۸۴ : تا عشق تودر میان جان است	96
غزل شمارهٔ ۸۵ : جهانی جان چو پروانه از آن است	98
غزل شمارهٔ ۸۶ : همه عالم خروش و جوش از آن است	76
غزل شمارهٔ ۸۷ : رهی کان ره نهان اندر نهان است	82
غزل شمارهٔ ۸۸ : چون دلبر من سبز خط و پسته دهان است	100
غزل شمارهٔ ۸۹ : کم شدن در کم شدن دین من است	107
غزل شمارهٔ ۹۰ : عشق تو ز اختیار بیرون است	78
غزل شمارهٔ ۹۱ : عشق جمال جانان دریای آتشین است	67
غزل شمارهٔ ۹۲ : شیر در کار عشق مسکین است	108
غزل شمارهٔ ۹۳ : بت ترسای من مست شبانه است	91
غزل شمارهٔ ۹۴ : هر که درین دیرخانه مرد یگانه است	87
غزل شمارهٔ ۹۵ : ای به وصفت گمشده هرجان که هست	75
غزل شمارهٔ ۹۶ : خراباتی است پر رندان سرمست	93
غزل شمارهٔ ۹۷ : شادی به روزگار شناسندگان مست	92
غزل شمارهٔ ۹۸ : بی تو از صد شادیم یک غم به است	83
غزل شمارهٔ ۹۹ : نور ایمان از بیاض روی اوست	124
غزل شمارهٔ ۱۰۰ : شمع رویت را دلم پروانه‌ای است	103
غزل شمارهٔ ۱۰۱ : گر جمله تویی همه جهان چیست	89
غزل شمارهٔ ۱۰۲ : ای دلشده دلربای من کیست	162
غزل شمارهٔ ۱۰۳ : در عشق قرار بی‌قراری است	75
غزل شمارهٔ ۱۰۴ : طریق عشق جانا بی بلا نیست	129
غزل شمارهٔ ۱۰۵ : سخن عشق جز اشارت نیست	114
غزل شمارهٔ ۱۰۶ : عشق را اندر دو عالم هیچ پذرفتار نیست	76
غزل شمارهٔ ۱۰۷ : هر که درین درد گرفتار نیست	104
غزل شمارهٔ ۱۰۸ : دل بگسل از جهان که جهان پایدار نیست	87
غزل شمارهٔ ۱۰۹ : از تو کارم همچو زر بایست نیست	89
غزل شمارهٔ ۱۱۰ : ای دل ز جان در آی که جانان پدید نیست	108
غزل شمارهٔ ۱۱۱ : از قوت مستیم ز هستیم خبر نیست	78
غزل شمارهٔ ۱۱۲ : دل خون شد از توام خبر نیست	71
غزل شمارهٔ ۱۱۳ : در ره عشاق نام و ننگ نیست	87
غزل شمارهٔ ۱۱۴ : طمع وصل تو مجالم نیست	74
غزل شمارهٔ ۱۱۵ : آفتاب رخ تو پنهان نیست	78
غزل شمارهٔ ۱۱۶ : سرو چون قد خرامان تو نیست	97
غزل شمارهٔ ۱۱۷ : هر دلی کز عشق تو آگاه نیست	96
غزل شمارهٔ ۱۱۸ : کیست که از عشق تو پردهٔ او پاره نیست	84
غزل شمارهٔ ۱۱۹ : در ده خبر است این که ز مه ده خبری نیست	86
غزل شمارهٔ ۱۲۰ : عشق جز بخشش خدایی نیست	103
غزل شمارهٔ ۱۲۱ : آیینهٔ تو سیاه رویی است	74
غزل شمارهٔ ۱۲۲ : زهی زیبا جمالی این چه روی است	130
غزل شمارهٔ ۱۲۳ : هر دیده که بر تو یک نظر داشت	90
غزل شمارهٔ ۱۲۴ : تاب روی تو آفتاب نداشت	66
غزل شمارهٔ ۱۲۵ : درد دل من از حد و اندازه درگذشت	97
غزل شمارهٔ ۱۲۶ : در عشق تو عقل سرنگون گشت	82
غزل شمارهٔ ۱۲۷ : ای دلم مست چشمهٔ نوشت	86
غزل شمارهٔ ۱۲۸ : تا دل من راه جانان بازیافت	94
غزل شمارهٔ ۱۲۹ : تا گل از ابر آب حیوان یافت	115
غزل شمارهٔ ۱۳۰ : تا دل ز کمال تو نشان یافت	79
غزل شمارهٔ ۱۳۱ : دل کمال از لعل میگون تو یافت	121
غزل شمارهٔ ۱۳۲ : پیشگاه عشق را پیشان که یافت	122
غزل شمارهٔ ۱۳۳ : خاک کویت هر دو عالم در نیافت	82
غزل شمارهٔ ۱۳۴ : بس که دل تشنه سوخت وز لبت آبی نیافت	76
غزل شمارهٔ ۱۳۵ : هر دل که ز عشق بی نشان رفت	96
غزل شمارهٔ ۱۳۶ : دوش جان دزدیده از دل راه جانان برگرفت	92
غزل شمارهٔ ۱۳۷ : آتش سودای تو عالم جان در گرفت	121
غزل شمارهٔ ۱۳۸ : گر نبودی در جهان امکان گفت	105
غزل شمارهٔ ۱۳۹ : ای زلف تو دام و دانه خالت	100
غزل شمارهٔ ۱۴۰ : ای آفتاب طفلی در سایهٔ جمالت	82
غزل شمارهٔ ۱۴۱ : ای بی نشان محض نشان از که جویمت	111
غزل شمارهٔ ۱۴۲ : ای چو چشم سوزن عیسی دهانت	113
غزل شمارهٔ ۱۴۳ : ای مشک خطا خط سیاهت	100
غزل شمارهٔ ۱۴۴ : ای آفتاب سرکش یک ذره خاک پایت	104
غزل شمارهٔ ۱۴۵ : ای پرتو وجودت در عقل بی نهایت	108
غزل شمارهٔ ۱۴۶ : رطل گران ده صبوح زانکه رسیده است صبح	116
غزل شمارهٔ ۱۴۷ : صبح دم زد ساقیا هین الصبوح	103
غزل شمارهٔ ۱۴۸ : کشتی عمر ما کنار افتاد	97
غزل شمارهٔ ۱۴۹ : عکس روی تو بر نگین افتاد	114
غزل شمارهٔ ۱۵۰ : گر هندوی زلفت ز درازی به ره افتاد	79
غزل شمارهٔ ۱۵۱ : چون نظر بر روی جانان اوفتاد	63
غزل شمارهٔ ۱۵۲ : چون لعل توام هزار جان داد	80
غزل شمارهٔ ۱۵۳ : شرح لب لعلت به زبان می‌نتوان داد	93
غزل شمارهٔ ۱۵۴ : پیر ما بار دگر روی به خمار نهاد	77
غزل شمارهٔ ۱۵۵ : عشق تو پرده، صد هزار نهاد	96
غزل شمارهٔ ۱۵۶ : هرچه دارم در میان خواهم نهاد	110
غزل شمارهٔ ۱۵۷ : دلم قوت کار می‌برنتابد	61
غزل شمارهٔ ۱۵۸ : دلم در عشق تو جان برنتابد	111
غزل شمارهٔ ۱۵۹ : دل ز هوای تو یک زمان نشکیبد	72
غزل شمارهٔ ۱۶۰ : هر آن دردی که دلدارم فرستد	91
غزل شمارهٔ ۱۶۱ : هر شب دل پر خونم بر خاک درت افتد	117
غزل شمارهٔ ۱۶۲ : گر پرده ز خورشید جمال تو برافتد	130
غزل شمارهٔ ۱۶۳ : نه به کویم گذرت می‌افتد	103
غزل شمارهٔ ۱۶۴ : در زیر بار عشقت هر توسنی چه سنجد	54
غزل شمارهٔ ۱۶۵ : مرا با عشق تو جان درنگنجد	87
غزل شمارهٔ ۱۶۶ : حدیث عشق در دفتر نگنجد	122
غزل شمارهٔ ۱۶۷ : جانا حدیث حسنت در داستان نگنجد	85
غزل شمارهٔ ۱۶۸ : جانا شعاع رویت در جسم و جان نگنجد	84
غزل شمارهٔ ۱۶۹ : اسرار تو در زبان نمی‌گنجد	90
غزل شمارهٔ ۱۷۰ : تا زلف تو همچو مار می‌پیچد	79
غزل شمارهٔ ۱۷۱ : هر دل که ز خویشتن فنا گردد	68
غزل شمارهٔ ۱۷۲ : بودی که ز خود نبود گردد	102
غزل شمارهٔ ۱۷۳ : گر نکوییت بیشتر گردد	94
غزل شمارهٔ ۱۷۴ : دلی کز عشق او دیوانه گردد	123
غزل شمارهٔ ۱۷۵ : اگر دردت دوای جان نگردد	77
غزل شمارهٔ ۱۷۶ : قد تو به آزادی بر سرو چمن خندد	97
غزل شمارهٔ ۱۷۷ : عاشق تو جان مختصر که پسندد	82
غزل شمارهٔ ۱۷۸ : خطش مشک از زنخدان می برآرد	58
غزل شمارهٔ ۱۷۹ : خطی کان سرو بالا می‌درآرد	96
غزل شمارهٔ ۱۸۰ : صبح بر شب شتاب می‌آرد	84
غزل شمارهٔ ۱۸۱ : دل درد تو یادگار دارد	82
غزل شمارهٔ ۱۸۲ : سر زلف تو بوی گلزار دارد	83
غزل شمارهٔ ۱۸۳ : فرو رفتم به دریایی که نه پای و نه سر دارد	86
غزل شمارهٔ ۱۸۴ : هر که بر روی او نظر دارد	68
غزل شمارهٔ ۱۸۵ : لب تو مردمی دیده دارد	102
غزل شمارهٔ ۱۸۶ : بر در حق هر که کار و بار ندارد	73
غزل شمارهٔ ۱۸۷ : زین درد کسی خبر ندارد	79
غزل شمارهٔ ۱۸۸ : دلی کز عشق جانان جان ندارد	87
غزل شمارهٔ ۱۸۹ : اگر درمان کنم امکان ندارد	82
غزل شمارهٔ ۱۹۰ : بار دگر پیر ما رخت به خمار برد	87
غزل شمارهٔ ۱۹۱ : آتش عشق آب کارم برد	91
غزل شمارهٔ ۱۹۲ : عشق تو به سینه تاختن برد	79
غزل شمارهٔ ۱۹۳ : نام وصلش به زبان نتوان برد	59
غزل شمارهٔ ۱۹۴ : درد من از عشق تو درمان نبرد	91
غزل شمارهٔ ۱۹۵ : هرچه نشان کنی تویی، راه نشان نمی‌برد	83
غزل شمارهٔ ۱۹۶ : دم عیسی است که با باد سحر می‌گذرد	80
غزل شمارهٔ ۱۹۷ : از کمان ابروش چون تیر مژگان بگذرد	88
غزل شمارهٔ ۱۹۸ : هر دل که وصال تو طلب کرد	93
غزل شمارهٔ ۱۹۹ : چون شراب عشق در دل کار کرد	96
غزل شمارهٔ ۲۰۰ : بس نظر تیز که تقدیر کرد	73
غزل شمارهٔ ۲۰۱ : تا دوست بر دلم در عالم فراز کرد	139
غزل شمارهٔ ۲۰۲ : عشق تو مست جاودانم کرد	83
غزل شمارهٔ ۲۰۳ : دست با تو در کمر خواهیم کرد	114
غزل شمارهٔ ۲۰۴ : پشت بر روی جهان خواهیم کرد	110
غزل شمارهٔ ۲۰۵ : ترسا بچه‌ای ناگه قصد دل و جانم کرد	91
غزل شمارهٔ ۲۰۶ : زلف تو مرا بند دل و غارت جان کرد	87
غزل شمارهٔ ۲۰۷ : هر که را عشق تو سرگردان کرد	89
غزل شمارهٔ ۲۰۸ : عزم خرابات بی‌قنا نتوان کرد	67
غزل شمارهٔ ۲۰۹ : روی در زیر زلف پنهان کرد	104
غزل شمارهٔ ۲۱۰ : بی لعل لبت وصف شکر می‌نتوان کرد	74
غزل شمارهٔ ۲۱۱ : چون باد صبا سوی چمن تاختن آورد	94
غزل شمارهٔ ۲۱۲ : خطت خورشید را در دامن آورد	73
غزل شمارهٔ ۲۱۳ : زین دم عیسی که هر ساعت سحر می‌آورد	82
غزل شمارهٔ ۲۱۴ : چو طوطی خط او پر بر آورد	87
غزل شمارهٔ ۲۱۵ : لوح چو سیمت خطی چو قیر بر آورد	81
غزل شمارهٔ ۲۱۶ : چو جان و دل ز می عشق دوش جوش بر آورد	105
غزل شمارهٔ ۲۱۷ : دل دست به کافری بر آورد	69
غزل شمارهٔ ۲۱۸ : خطی سبز از زنخدان می بر آورد	73
غزل شمارهٔ ۲۱۹ : زندهٔ عشق تو آب زندگانی کی خورد	90
غزل شمارهٔ ۲۲۰ : درد من هیچ دوا نپذیرد	87
غزل شمارهٔ ۲۲۱ : چون زلف بیقرارش بر رخ قرار گیرد	103
غزل شمارهٔ ۲۲۲ : چو به خنده لب گشایی دو جهان شکر بگیرد	97
غزل شمارهٔ ۲۲۳ : چون پرده ز روی ماه برگیرد	84
غزل شمارهٔ ۲۲۴ : چو قفل لعل بر درج گهر زد	87
غزل شمارهٔ ۲۲۵ : دست در دامن جان خواهم زد	71
غزل شمارهٔ ۲۲۶ : عشق آمد و آتشی به دل در زد	76
غزل شمارهٔ ۲۲۷ : دل به سودای تو جان در بازد	64
غزل شمارهٔ ۲۲۸ : ترسا بچهٔ مستم گر پرده براندازد	73
غزل شمارهٔ ۲۲۹ : گر از گره زلفت جانم کمری سازد	109
غزل شمارهٔ ۲۳۰ : گر آه کنم زبان بسوزد	120
غزل شمارهٔ ۲۳۱ : مرا سودای تو جان می بسوزد	95
غزل شمارهٔ ۲۳۲ : اگر ز پیش جمالت نقاب برخیزد	76
غزل شمارهٔ ۲۳۳ : گرچه ز تو هر روزم صد فتنه دگر خیزد	84
غزل شمارهٔ ۲۳۴ : هر روز غم عشقت بر ما حشر انگیزد	84
غزل شمارهٔ ۲۳۵ : دل برای تو ز جان برخیزد	99
غزل شمارهٔ ۲۳۶ : اگر ز زلف توام حلقه‌ای به گوش رسد	94
غزل شمارهٔ ۲۳۷ : بوی زلف یار آمد یارم اینک می‌رسد	85
غزل شمارهٔ ۲۳۸ : هم بلای تو به جان بی قراران می‌رسد	92
غزل شمارهٔ ۲۳۹ : جان در مقام عشق به جانان نمی‌رسد	98
غزل شمارهٔ ۲۴۰ : در صفت عشق تو شرح و بیان نمی‌رسد	76
غزل شمارهٔ ۲۴۱ : از سر زلف دلکشت بوی به ما نمی‌رسد	82
غزل شمارهٔ ۲۴۲ : مرد ره عشق تو از دامن تر ترسد	70
غزل شمارهٔ ۲۴۳ : ذوق وصلت به هیچ جان نرسد	80
غزل شمارهٔ ۲۴۴ : شکن زلف چو زنار بتم پیدا شد	108
غزل شمارهٔ ۲۴۵ : ای به خود زنده مرده باید شد	74
غزل شمارهٔ ۲۴۶ : پیر ما وقت سحر بیدار شد	95
غزل شمارهٔ ۲۴۷ : قصهٔ عشق تو چون بسیار شد	81
غزل شمارهٔ ۲۴۸ : یک شرر از عین عشق دوش پدیدار شد	69
غزل شمارهٔ ۲۴۹ : در راه تو هر که راهبر شد	99
غزل شمارهٔ ۲۵۰ : چو خورشید جمالت جلوه‌گر شد	107
غزل شمارهٔ ۲۵۱ : برقع از خورشید رویش دور شد	88
غزل شمارهٔ ۲۵۲ : بار دگر پیر ما مفلس و قلاش شد	80
غزل شمارهٔ ۲۵۳ : بیچاره دلم در سر آن زلف به خم شد	80
غزل شمارهٔ ۲۵۴ : چون عشق تو داعی عدم شد	77
غزل شمارهٔ ۲۵۵ : گر در صف دین داران دین دار نخواهم شد	83
غزل شمارهٔ ۲۵۶ : هر که در بادیهٔ عشق تو سرگردان شد	70
غزل شمارهٔ ۲۵۷ : هر که در راه حقیقت از حقیقت بی‌نشان شد	90
غزل شمارهٔ ۲۵۸ : جهان از باد نوروزی جوان شد	92
غزل شمارهٔ ۲۵۹ : در راه عشق هر دل کو خصم خویشتن شد	95
غزل شمارهٔ ۲۶۰ : تا نور او دیدم دو کون از چشم من افتاده شد	78
غزل شمارهٔ ۲۶۱ : پیر ما از صومعه بگریخت در میخانه شد	103
غزل شمارهٔ ۲۶۲ : تا دل لایعقلم دیوانه شد	100
غزل شمارهٔ ۲۶۳ : کسی کز حقیقت خبردار باشد	62
غزل شمارهٔ ۲۶۴ : چه دانستم که این دریای بی پایان چنین باشد	84
غزل شمارهٔ ۲۶۵ : حدیث فقر را محرم نباشد	90
غزل شمارهٔ ۲۶۶ : عشقت ایمان و جان به ما بخشد	66
غزل شمارهٔ ۲۶۷ : هر زمانم عشق ماهی در کشاکش می‌کشد	88
غزل شمارهٔ ۲۶۸ : هر زمان عشق تو در کارم کشد	71
غزل شمارهٔ ۲۶۹ : قوت بار عشق تو مرکب جان نمی‌کشد	86
غزل شمارهٔ ۲۷۰ : نور روی تو را نظر نکشد	73
غزل شمارهٔ ۲۷۱ : نه دل چو غمت آمد از خویشتن اندیشد	89
غزل شمارهٔ ۲۷۲ : در قعر جان مستم دردی پدید آمد	98
غزل شمارهٔ ۲۷۳ : در عشق به سر نخواهم آمد	66
غزل شمارهٔ ۲۷۴ : کارم از عشق تو به جان آمد	80
غزل شمارهٔ ۲۷۵ : ره عشاق بی ما و من آمد	89
غزل شمارهٔ ۲۷۶ : لعل تو به جان فزایی آمد	75
غزل شمارهٔ ۲۷۷ : دی پیر من از کوی خرابات برآمد	85
غزل شمارهٔ ۲۷۸ : نقد قدم از مخزن اسرار برآمد	88
غزل شمارهٔ ۲۷۹ : عشق تو ز سقسین و ز بلغار برآمد	91
غزل شمارهٔ ۲۸۰ : سرمست به بوستان برآمد	64
غزل شمارهٔ ۲۸۱ : چو ترک سیم برم صبحدم ز خواب درآمد	123
غزل شمارهٔ ۲۸۲ : نگارم دوش شوریده درآمد	63
غزل شمارهٔ ۲۸۳ : مستغرقی که از خود هرگز به سر نیامد	66
غزل شمارهٔ ۲۸۴ : دلا دیدی که جانانم نیامد	114
غزل شمارهٔ ۲۸۵ : عاشقان زنده‌دل به نام تو اند	89
غزل شمارهٔ ۲۸۶ : آنها که در هوای تو جان‌ها بداده‌اند	90
غزل شمارهٔ ۲۸۷ : آنها که پای در ره تقوی نهاده‌اند	76
غزل شمارهٔ ۲۸۸ : عاشقان از خویشتن بیگانه‌اند	103
غزل شمارهٔ ۲۸۹ : پیش رفتن را چو پیشان بسته‌اند	90
غزل شمارهٔ ۲۹۰ : ز لعلت زکاتی شکر می‌ستاند	75
غزل شمارهٔ ۲۹۱ : نه قدر وصال تو هر مختصری داند	93
غزل شمارهٔ ۲۹۲ : دلی کز عشق تو جان برفشاند	81
غزل شمارهٔ ۲۹۳ : روی تو کافتاب را ماند	74
غزل شمارهٔ ۲۹۴ : عقل در عشق تو سرگردان بماند	90
غزل شمارهٔ ۲۹۵ : دلم بی عشق تو یک دم نماند	93
غزل شمارهٔ ۲۹۶ : گرد ره تو کعبه و خمار نماند	100
غزل شمارهٔ ۲۹۷ : آن را که غمت به خویش خواند	105
غزل شمارهٔ ۲۹۸ : چون تتق از روی آن شمع جهان برداشتند	71
غزل شمارهٔ ۲۹۹ : چون سیمبران روی به گلزار نهادند	71
غزل شمارهٔ ۳۰۰ : عاشقانی کز نسیم دوست جان می‌پرورند	83
غزل شمارهٔ ۳۰۱ : از می عشق نیستی هر که خروش می‌زند	99
غزل شمارهٔ ۳۰۲ : چون لبش درج گهر باز کند	81
غزل شمارهٔ ۳۰۳ : هر که درین دایره دوران کند	103
غزل شمارهٔ ۳۰۴ : آفتاب رخ آشکاره کند	112
غزل شمارهٔ ۳۰۵ : هر زمانی زلف را بندی کند	90
غزل شمارهٔ ۳۰۶ : دل ز میان جان و دل قصد هوات می‌کند	95
غزل شمارهٔ ۳۰۷ : هر که عزم عشق رویش می‌کند	87
غزل شمارهٔ ۳۰۸ : عشق توام داغ چنان می‌کند	69
غزل شمارهٔ ۳۰۹ : زلف شبرنگش شبیخون می‌کند	77
غزل شمارهٔ ۳۱۰ : گر فلک دیده بر آن چهرهٔ زیبا فکند	101
غزل شمارهٔ ۳۱۱ : چو تاب در سر آن زلف دلستان فکند	90
غزل شمارهٔ ۳۱۲ : دل نظر بر روی آن شمع جهان می‌افکند	77
غزل شمارهٔ ۳۱۳ : سر مستی ما مردم هشیار ندانند	117
غزل شمارهٔ ۳۱۴ : عاشقان چون به هوش باز آیند	90
غزل شمارهٔ ۳۱۵ : اصحاب صدق چون قدم اندر صفا زنند	84
غزل شمارهٔ ۳۱۶ : آنها که در حقیقت اسرار می‌روند	56
غزل شمارهٔ ۳۱۷ : دل ز جان برگیر تا راهت دهند	85
غزل شمارهٔ ۳۱۸ : قومی که در فنا به دل یکدگر زیند	98
غزل شمارهٔ ۳۱۹ : هر که سرگردان این سودا بود	100
غزل شمارهٔ ۳۲۰ : شبی کز زلف تو عالم چو شب بود	111
غزل شمارهٔ ۳۲۱ : آن را که ز وصل او خبر بود	81
غزل شمارهٔ ۳۲۲ : عشق بی درد ناتمام بود	81
غزل شمارهٔ ۳۲۳ : آنچه نقد سینهٔ مردان بود	77
غزل شمارهٔ ۳۲۴ : عشق را پیر و جوان یکسان بود	86
غزل شمارهٔ ۳۲۵ : آنرا که ز وصل او نشان بود	51
غزل شمارهٔ ۳۲۶ : هر که را با لب تو پیمان بود	88
غزل شمارهٔ ۳۲۷ : هر که را اندیشهٔ درمان بود	67
غزل شمارهٔ ۳۲۸ : زلف تو که فتنهٔ جهان بود	90
غزل شمارهٔ ۳۲۹ : هر که را ذره‌ای وجود بود	104
غزل شمارهٔ ۳۳۰ : هر که را در عشق تو کاری بود	87
غزل شمارهٔ ۳۳۱ : مرد یک موی تو فلک نبود	87
غزل شمارهٔ ۳۳۲ : چو در غم تو جز جان چیزی دگرم نبود	92
غزل شمارهٔ ۳۳۳ : کسی کو خویش بیند بنده نبود	79
غزل شمارهٔ ۳۳۴ : با لب لعلت سخن در جان رود	90
غزل شمارهٔ ۳۳۵ : دل به امید وصل تو باد به دست می‌رود	93
غزل شمارهٔ ۳۳۶ : تا سر زلف تو درهم می‌رود	63
غزل شمارهٔ ۳۳۷ : چه سازی سرای و چه گویی سرود	112
غزل شمارهٔ ۳۳۸ : گر نسیم یوسفم پیدا شود	81
غزل شمارهٔ ۳۳۹ : هر گدایی مرد سلطان کی شود	71
غزل شمارهٔ ۳۴۰ : چون تو جانان منی جان بی تو خرم کی شود	102
غزل شمارهٔ ۳۴۱ : هر که صید چون تو دلداری شود	84
غزل شمارهٔ ۳۴۲ : یک حاجتم ز وصل میسر نمی‌شود	98
غزل شمارهٔ ۳۴۳ : ای کوی توام مقصد و ای روی تو مقصود	110
غزل شمارهٔ ۳۴۴ : هرچه در هر دو جهان جانان نمود	98
غزل شمارهٔ ۳۴۵ : رهبان دیر را سبب عاشقی چه بود	87
غزل شمارهٔ ۳۴۶ : گر دلبرم به یک شکر از لب زبان دهد	93
غزل شمارهٔ ۳۴۷ : برق عشق از آتش و از خون جهد	64
غزل شمارهٔ ۳۴۸ : زلف را چون به قصد تاب دهد	91
غزل شمارهٔ ۳۴۹ : یک شکر زان لب به صد جان می‌دهد	92
غزل شمارهٔ ۳۵۰ : هر که را ذوق دین پدید آید	93
غزل شمارهٔ ۳۵۱ : یا دست به زیر سنگم آید	84
غزل شمارهٔ ۳۵۲ : عشق تو به جان دریغم آید	68
غزل شمارهٔ ۳۵۳ : سر زلف دلستانت به شکن دریغم آید	80
غزل شمارهٔ ۳۵۴ : هر که را دانهٔ نار تو به دندان آید	72
غزل شمارهٔ ۳۵۵ : یک ذره نور رویت گر ز آسمان برآید	172
غزل شمارهٔ ۳۵۶ : چو از جیبش مه تابان برآید	58
غزل شمارهٔ ۳۵۷ : چو نقاب برگشائی مه آن جهان برآید	101
غزل شمارهٔ ۳۵۸ : گر نه از خاک درت باد صبا می‌آید	81
غزل شمارهٔ ۳۵۹ : دلبرم رخ گشاده می‌آید	87
غزل شمارهٔ ۳۶۰ : صبح از پرده به در می‌آید	67
غزل شمارهٔ ۳۶۱ : آن ماه برای کس نمی‌آید	75
غزل شمارهٔ ۳۶۲ : آن روی به جز قمر که آراید	70
غزل شمارهٔ ۳۶۳ : تشنه را از سراب چگشاید	85
غزل شمارهٔ ۳۶۴ : دو جهان بی‌توام نمی‌باید	82
غزل شمارهٔ ۳۶۵ : گر رخ او ذره‌ای جمال نماید	83
غزل شمارهٔ ۳۶۶ : رخت را ماه نایب می‌نماید	56
غزل شمارهٔ ۳۶۷ : نه یار هرکسی را رخسار می‌نماید	95
غزل شمارهٔ ۳۶۸ : سر زلف تو پر خون می‌نماید	98
غزل شمارهٔ ۳۶۹ : رخ ز زیر نقاب بنماید	48
غزل شمارهٔ ۳۷۰ : کسی کو هرچه دید از چشم جان دید	106
غزل شمارهٔ ۳۷۱ : قطره گم گردان چو دریا شد پدید	99
غزل شمارهٔ ۳۷۲ : برکناری شو ز هر نقشی که آن آید پدید	163
غزل شمارهٔ ۳۷۳ : تا که گشت این خیال‌خانه پدید	63
غزل شمارهٔ ۳۷۴ : واقعهٔ عشق را نیست نشانی پدید	77
غزل شمارهٔ ۳۷۵ : تا خطت آمد به شبرنگی پدید	85
غزل شمارهٔ ۳۷۶ : در ره عشق تو پایان کس ندید	78
غزل شمارهٔ ۳۷۷ : هنگام صبوح آمد ای هم نفسان خیزید	126
غزل شمارهٔ ۳۷۸ : دل چه خواهی کرد چون دلبر رسید	87
غزل شمارهٔ ۳۷۹ : درد کو تا دردوا خواهم رسید	118
غزل شمارهٔ ۳۸۰ : عقل را در رهت قدم برسید	64
غزل شمارهٔ ۳۸۱ : دوش آمد و ز مسجدم اندر کران کشید	91
غزل شمارهٔ ۳۸۲ : دلم دردی که دارد با که گوید	78
غزل شمارهٔ ۳۸۳ : الا ای زاهدان دین دلی بیدار بنمایید	154
غزل شمارهٔ ۳۸۴ : قدم درنه اگر مردی درین کار	85
غزل شمارهٔ ۳۸۵ : میی درده که در ده نیست هشیار	63
غزل شمارهٔ ۳۸۶ : اگر خورشید خواهی سایه بگذار	96
غزل شمارهٔ ۳۸۷ : از پس پردهٔ دل دوش بدیدم رخ یار	102
غزل شمارهٔ ۳۸۸ : درآمد دوش ترکم مست و هشیار	84
غزل شمارهٔ ۳۸۹ : بردار صراحیی ز خمار	107
غزل شمارهٔ ۳۹۰ : ای عشق تو کیمیای اسرار	80
غزل شمارهٔ ۳۹۱ : در عشق تو گم شدم به یکبار	69
غزل شمارهٔ ۳۹۲ : اشک ریز آمدم چو ابر بهار	81
غزل شمارهٔ ۳۹۳ : عشق آبم برد گو آبم ببر	88
غزل شمارهٔ ۳۹۴ : ای در درون جانم و جان از تو بی خبر	78
غزل شمارهٔ ۳۹۵ : ای تو را با هر دلی کاری دگر	115
غزل شمارهٔ ۳۹۶ : پیر ما می‌رفت هنگام سحر	98
غزل شمارهٔ ۳۹۷ : آتش عشق تو دلم، کرد کباب ای پسر	93
غزل شمارهٔ ۳۹۸ : نیست مرا به هیچ رو، بی تو قرار ای پسر	89
غزل شمارهٔ ۳۹۹ : جان به لب آوردم ای جان درنگر	104
غزل شمارهٔ ۴۰۰ : گر ز سر عشق او داری خبر	80
غزل شمارهٔ ۴۰۱ : باد شمال می‌وزد، طرهٔ یاسمن نگر	93
غزل شمارهٔ ۴۰۲ : ساقیا گه جام ده گه جام خور	90
غزل شمارهٔ ۴۰۳ : چو پیشهٔ تو شیوه و ناز است چه تدبیر	112
غزل شمارهٔ ۴۰۴ : گرفتم عشق روی تو ز سر باز	109
غزل شمارهٔ ۴۰۵ : عشق تو مرا ستد ز من باز	140
غزل شمارهٔ ۴۰۶ : ای دل ز دلبران جهانت گزیده باز	75
غزل شمارهٔ ۴۰۷ : هر که زو داد یک نشانی باز	95
غزل شمارهٔ ۴۰۸ : هر که سر رشتهٔ تو یابد باز	101
غزل شمارهٔ ۴۰۹ : ای روی تو شمع پردهٔ راز	102
غزل شمارهٔ ۴۱۰ : ای شیوهٔ تو کرشمه و ناز	69
غزل شمارهٔ ۴۱۱ : ذره‌ای دوستی آن دمساز	57
غزل شمارهٔ ۴۱۲ : جان ز مشک زلف دلم چون جگر مسوز	70
غزل شمارهٔ ۴۱۳ : عمر رفت و تو منی داری هنوز	199
غزل شمارهٔ ۴۱۴ : چند جویی در جهان یاری ز کس	134
غزل شمارهٔ ۴۱۵ : آفتاب عاشقان روی تو بس	107
غزل شمارهٔ ۴۱۶ : در عشق روی او ز حدوث و قدم مپرس	75
غزل شمارهٔ ۴۱۷ : دوش آمد و گفت از آن ما باش	98
غزل شمارهٔ ۴۱۸ : ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش	92
غزل شمارهٔ ۴۱۹ : غیرت آمد بر دلم زد دور باش	107
غزل شمارهٔ ۴۲۰ : گر مرد رهی ز رهروان باش	82
غزل شمارهٔ ۴۲۱ : در عشق تو من توام تو من باش	88
غزل شمارهٔ ۴۲۲ : منم اندر قلندری شده فاش	132
غزل شمارهٔ ۴۲۳ : دستم نرسد به زلف چون شستش	81
غزل شمارهٔ ۴۲۴ : بیچاره دلم که نرگس مستش	90
غزل شمارهٔ ۴۲۵ : اگر دلم ببرد یار دلبری رسدش	96
غزل شمارهٔ ۴۲۶ : آنکه سر دارد کلاهت نرسدش	87
غزل شمارهٔ ۴۲۷ : عشق آن باشد که غایت نبودش	91
غزل شمارهٔ ۴۲۸ : عاشقی نه دل نه دین می‌بایدش	88
غزل شمارهٔ ۴۲۹ : چون دربسته است درج ناپدیدش	84
غزل شمارهٔ ۴۳۰ : بنمود رخ از پرده، دل گشت گرفتارش	109
غزل شمارهٔ ۴۳۱ : ای پیر مناجاتی رختت به قلندر کش	81
غزل شمارهٔ ۴۳۲ : درکش سر زلف دلستانش	86
غزل شمارهٔ ۴۳۳ : هر مرد که نیست امتحانش	67
غزل شمارهٔ ۴۳۴ : ای ز عشقت این دل دیوانه خوش	184
غزل شمارهٔ ۴۳۵ : می‌شد سر زلف در زمین کش	82
غزل شمارهٔ ۴۳۶ : آخر ای صوفی مرقع پوش	107
غزل شمارهٔ ۴۳۷ : ترسا بچهٔ شکر لبم دوش	59
غزل شمارهٔ ۴۳۸ : مست شدم تا به خرابات دوش	70
غزل شمارهٔ ۴۳۹ : دلی کامد ز عشق دوست در جوش	90
غزل شمارهٔ ۴۴۰ : ای دل ز جفای یار مندیش	76
غزل شمارهٔ ۴۴۱ : دلا در سر عشق از سر میندیش	74
غزل شمارهٔ ۴۴۲ : هر که هست اندر پی بهبود خویش	124
غزل شمارهٔ ۴۴۳ : ای از همه بیش و از همه پیش	95
غزل شمارهٔ ۴۴۴ : هر روز که جلوه می‌کند رویش	82
غزل شمارهٔ ۴۴۵ : ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ	99
غزل شمارهٔ ۴۴۶ : ای لب تو نگین خاتم عشق	98
غزل شمارهٔ ۴۴۷ : خاصگان محرم سلطان عشق	81
غزل شمارهٔ ۴۴۸ : هر که دایم نیست ناپروای عشق	91
غزل شمارهٔ ۴۴۹ : عقل کجا پی برد شیوهٔ سودای عشق	106
غزل شمارهٔ ۴۵۰ : ای عشق تو با وجود هم تنگ	115
غزل شمارهٔ ۴۵۱ : ای عقل گرفته از رخت فال	83
غزل شمارهٔ ۴۵۲ : صورت نبندد ای صنم، بی زلف تو آرام دل	96
غزل شمارهٔ ۴۵۳ : زهی در کوی عشقت مسکن دل	103
غزل شمارهٔ ۴۵۴ : ای زلف تو شبی خوش وانگه به روز حاصل	105
غزل شمارهٔ ۴۵۵ : عشق جانی داد و بستد والسلام	95
غزل شمارهٔ ۴۵۶ : صبح رخ از پرده نمود ای غلام	107
غزل شمارهٔ ۴۵۷ : گشت جهان همچو نگار ای غلام	99
غزل شمارهٔ ۴۵۸ : خورد بر شب صبحدم شام ای غلام	90
غزل شمارهٔ ۴۵۹ : صبح بر افراخت علم ای غلام	95
غزل شمارهٔ ۴۶۰ : صبح برانداخت نقاب ای غلام	70
غزل شمارهٔ ۴۶۱ : عاشق لعل شکربار توام	89
غزل شمارهٔ ۴۶۲ : شیفتهٔ حلقهٔ گوش توام	89
غزل شمارهٔ ۴۶۳ : خط مکش در وفا کزآن توام	78
غزل شمارهٔ ۴۶۴ : فتنهٔ زلف دلربای توام	84
غزل شمارهٔ ۴۶۵ : در خطت تا دل به جان در بسته‌ام	93
غزل شمارهٔ ۴۶۶ : تا دیده‌ام رخ تو کم جان گرفته‌ام	75
غزل شمارهٔ ۴۶۷ : از می عشق تو مست افتاده‌ام	96
غزل شمارهٔ ۴۶۸ : کار بر خود سخت مشکل کرده‌ام	106
غزل شمارهٔ ۴۶۹ : من شراب از ساغر جان خورده‌ام	75
غزل شمارهٔ ۴۷۰ : بی دل و بی قراری مانده‌ام	88
غزل شمارهٔ ۴۷۱ : بیشتر عمر چنان بوده‌ام	59
غزل شمارهٔ ۴۷۲ : روی تو در حسن چنان دیده‌ام	94
غزل شمارهٔ ۴۷۳ : از بس که روز و شب غم بر غم کشیده‌ام	89
غزل شمارهٔ ۴۷۴ : ای برده به آب‌روی آبم	80
غزل شمارهٔ ۴۷۵ : نه ز وصل تو نشان می‌یابم	81
غزل شمارهٔ ۴۷۶ : از عشق تو من به دیر بنشستم	85
غزل شمارهٔ ۴۷۷ : تو بلندی عظیم و من پستم	112
غزل شمارهٔ ۴۷۸ : درآمد دوش ترک نیم مستم	74
غزل شمارهٔ ۴۷۹ : ساقیا توبه شکستم، جرعه‌ای می ده به دستم	139
غزل شمارهٔ ۴۸۰ : دی در صف اوباش زمانی بنشستم	134
غزل شمارهٔ ۴۸۱ : مرا قلاش می‌خوانند، هستم	91
غزل شمارهٔ ۴۸۲ : از می عشق تو چنان مستم	96
غزل شمارهٔ ۴۸۳ : عزم عشق دلستانی داشتم	84
غزل شمارهٔ ۴۸۴ : دوش چشم خود ز خون دریای گوهر یافتم	101
غزل شمارهٔ ۴۸۵ : آنچه من در عشق جانان یافتم	106
غزل شمارهٔ ۴۸۶ : دوش، چون گردون کنار خویش پر خون یافتم	90
غزل شمارهٔ ۴۸۷ : دوش درون صومعه، دیر مغانه یافتم	101
غزل شمارهٔ ۴۸۸ : دوش دل را در بلایی یافتم	92
غزل شمارهٔ ۴۸۹ : یک غمت را هزار جان گفتم	69
غزل شمارهٔ ۴۹۰ : دریاب که رخت برنهادم	65
غزل شمارهٔ ۴۹۱ : بر درد تو دل از آن نهادم	72
غزل شمارهٔ ۴۹۲ : ای عشق تو پیشوای دردم	124
غزل شمارهٔ ۴۹۳ : منم آن گبر دیرینه که بتخانه بنا کردم	168
غزل شمارهٔ ۴۹۴ : تا روی تو قبلهٔ نظر کردم	60
غزل شمارهٔ ۴۹۵ : هر شبی عشقت جگر می‌سوزدم	105
غزل شمارهٔ ۴۹۶ : گم شدم در خود نمی‌دانم کجا پیدا شدم	2433	3
غزل شمارهٔ ۴۹۷ : در سفر عشق چنان گم شدم	82
غزل شمارهٔ ۴۹۸ : ای عشق بی نشان ز تو من بی نشان شدم	78
غزل شمارهٔ ۴۹۹ : تا ز سر عشق سرگردان شدم	86
غزل شمارهٔ ۵۰۰ : تا جمال تو بدیدم مست و مدهوش آمدم	110
غزل شمارهٔ ۵۰۱ : دوش از وثاق دلبری سرمست بیرون آمدم	77
غزل شمارهٔ ۵۰۲ : رفتم به زیر پرده و بیرون نیامدم	70
غزل شمارهٔ ۵۰۳ : تو می‌دانی که در کار تو چون مضطر فرو ماندم	191
غزل شمارهٔ ۵۰۴ : تا بر رخ تو نظر فکندم	75
غزل شمارهٔ ۵۰۵ : تا عشق تو را به جان ربودم	75
غزل شمارهٔ ۵۰۶ : تا عشق تو سوخت همچو عودم	92
غزل شمارهٔ ۵۰۷ : سواد خط تو چون نافع نظر دیدم	107
غزل شمارهٔ ۵۰۸ : عشق بالای کفر و دین دیدم	108
غزل شمارهٔ ۵۰۹ : دریغا کانچه جستم آن ندیدم	88
غزل شمارهٔ ۵۱۰ : تا چشم باز کردم نور رخ تو دیدم	92
غزل شمارهٔ ۵۱۱ : آن در که بسته باید تا چند باز دارم	76
غزل شمارهٔ ۵۱۲ : من با تو هزار کار دارم	127
غزل شمارهٔ ۵۱۳ : ازین کاری که من دارم نه جان دارم نه تن دارم	72
غزل شمارهٔ ۵۱۴ : تا عشق تو در میان جان دارم	87
غزل شمارهٔ ۵۱۵ : مسلمانان من آن گبرم که دین را خوار می‌دارم	117
غزل شمارهٔ ۵۱۶ : جانا مرا چه سوزی چون بال و پر ندارم	82
غزل شمارهٔ ۵۱۷ : دل رفت وز جان خبر ندارم	82
غزل شمارهٔ ۵۱۸ : فریاد کز غم تو فریادرس ندارم	93
غزل شمارهٔ ۵۱۹ : سر مویی سر عالم ندارم	80
غزل شمارهٔ ۵۲۰ : بی تو زمانی سر زمانه ندارم	74
غزل شمارهٔ ۵۲۱ : چه سازم که سوی تو راهی ندارم	94
غزل شمارهٔ ۵۲۲ : اگر عشقت به جای جان ندارم	94
غزل شمارهٔ ۵۲۳ : تا نرگست به دشنه چون شمع کشت زارم	95
غزل شمارهٔ ۵۲۴ : نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم	73
غزل شمارهٔ ۵۲۵ : اگر برشمارم غم بیشمارم	81
غزل شمارهٔ ۵۲۶ : بی تو نیست آرامم کز جهان تو را دارم	104
غزل شمارهٔ ۵۲۷ : پشتا پشت است با تو کارم	90
غزل شمارهٔ ۵۲۸ : چون من ز همه عالم ترسا بچه‌ای دارم	86
غزل شمارهٔ ۵۲۹ : ترسا بچه‌ای کشید در کارم	83
غزل شمارهٔ ۵۳۰ : ترک قلندر من دوش درآمد از درم	92
غزل شمارهٔ ۵۳۱ : گنج دزدیده ز جایی پی برم	78
غزل شمارهٔ ۵۳۲ : خبرت هست که خون شد جگرم	139
غزل شمارهٔ ۵۳۳ : گر بوی یک شکن ز سر زلف دلبرم	86
غزل شمارهٔ ۵۳۴ : گر از میان آتش دل دم برآورم	77
غزل شمارهٔ ۵۳۵ : تیر عشقت بر دل و جان می‌خورم	79
غزل شمارهٔ ۵۳۶ : روزی که عتاب یار درگیرم	75
غزل شمارهٔ ۵۳۷ : زیر بار ستمت می‌میرم	79
غزل شمارهٔ ۵۳۸ : کار چو از دست من برفت چه سازم	80
غزل شمارهٔ ۵۳۹ : با این دل بی خبر چه سازم	102
غزل شمارهٔ ۵۴۰ : از بس که چو شمع از غم تو زار بسوزم	59
غزل شمارهٔ ۵۴۱ : بی لبت از آب حیوان می‌بسم	84
غزل شمارهٔ ۵۴۲ : هرگاه که مست آن لقا باشم	88
غزل شمارهٔ ۵۴۳ : دامن دل از تو در خون می‌کشم	92
غزل شمارهٔ ۵۴۴ : دل و جانم ببرد جان و دلم	79
غزل شمارهٔ ۵۴۵ : ای عشق تو قبلهٔ قبولم	62
غزل شمارهٔ ۵۴۶ : کجایی ساقیا می ده مدامم	75
غزل شمارهٔ ۵۴۷ : خویش را چند ز اندیشه به سر گردانم	96
غزل شمارهٔ ۵۴۸ : ای جان و جهان رویت پیدا نکنی دانم	103
غزل شمارهٔ ۵۴۹ : هرگز دل پر خون را خرم نکنی دانم	103
غزل شمارهٔ ۵۵۰ : درد دل را دوا نمی‌دانم	133
غزل شمارهٔ ۵۵۱ : من پای همی ز سر نمی‌دانم	103
غزل شمارهٔ ۵۵۲ : بجز غم خوردن عشقت غمی دیگر نمی‌دانم	103
غزل شمارهٔ ۵۵۳ : کجا بودم کجا رفتم کجاام من نمی‌دانم	264
غزل شمارهٔ ۵۵۴ : زلف و رخت از شام و سحر باز ندانم	91
غزل شمارهٔ ۵۵۵ : من این دانم که مویی می ندانم	114
غزل شمارهٔ ۵۵۶ : چو خود را پاک دامن می ندانم	76
غزل شمارهٔ ۵۵۷ : از عشق در اندرون جانم	75
غزل شمارهٔ ۵۵۸ : چون نام تو بر زبان برانم	83
غزل شمارهٔ ۵۵۹ : گر در سر عشق رفت جانم	67
غزل شمارهٔ ۵۶۰ : از در جان درآی تا جانم	95
غزل شمارهٔ ۵۶۱ : ز تو گر یک نظر آید به جانم	64
غزل شمارهٔ ۵۶۲ : ازین دریا که غرق اوست جانم	91
غزل شمارهٔ ۵۶۳ : درین نشیمن خاکی بدین صفت که منم	90
غزل شمارهٔ ۵۶۴ : دست می ندهد که بی تو دم زنم	78
غزل شمارهٔ ۵۶۵ : چون ندارم سر یک موی خبر زانچه منم	71
غزل شمارهٔ ۵۶۶ : زهره ندارم که سلامت کنم	102
غزل شمارهٔ ۵۶۷ : دل ز عشقت بی خبر شد چون کنم	73
غزل شمارهٔ ۵۶۸ : قصهٔ عشق تو از بر چون کنم	81
غزل شمارهٔ ۵۶۹ : دل ندارم، صبر بی دل چون کنم	81
غزل شمارهٔ ۵۷۰ : رفت وجودم به عدم چون کنم	80
غزل شمارهٔ ۵۷۱ : دل ز دستم رفت و جان هم، بی دل و جان چون کنم	87
غزل شمارهٔ ۵۷۲ : آه گر من زعشق آه کنم	103
غزل شمارهٔ ۵۷۳ : بی رخت در جهان نظر چکنم	69
غزل شمارهٔ ۵۷۴ : چاره نیست از توام چه چاره کنم	89
غزل شمارهٔ ۵۷۵ : هر زمان بی خود هوایی می‌کنم	88
غزل شمارهٔ ۵۷۶ : این دل پر درد را چندان که درمان می‌کنم	100
غزل شمارهٔ ۵۷۷ : محلم نیست که خورشید جمالت بینم	69
غزل شمارهٔ ۵۷۸ : چشم از پی آن دارم تا روی تو می‌بینم	202
غزل شمارهٔ ۵۷۹ : دردا که ز یک همدم آثار نمی‌بینم	82
غزل شمارهٔ ۵۸۰ : به دریایی در افتادم که پایانش نمی‌بینم	158
غزل شمارهٔ ۵۸۱ : در درد عشق یک دل بیدار می نبینم	91
غزل شمارهٔ ۵۸۲ : ای برده به زلف کفر و دینم	67
غزل شمارهٔ ۵۸۳ : در ره او بی سر و پا می‌روم	147
غزل شمارهٔ ۵۸۴ : هر شبی وقت سحر در کوی جانان می‌روم	76
غزل شمارهٔ ۵۸۵ : ما هر چه آن ماست ز ره بر گرفته‌ایم	126
غزل شمارهٔ ۵۸۶ : ما به عهد حسن تو ترک دل و جان گفته‌ایم	119
غزل شمارهٔ ۵۸۷ : باده ناخورده مست آمده‌ایم	84
غزل شمارهٔ ۵۸۸ : ما می از کاس سعادت خورده‌ایم	91
غزل شمارهٔ ۵۸۹ : دست در عشقت ز جان افشانده‌ایم	91
غزل شمارهٔ ۵۹۰ : ما ز عشقت آتشین دل مانده‌ایم	93
غزل شمارهٔ ۵۹۱ : در چه طلسم است که ما مانده‌ایم	86
غزل شمارهٔ ۵۹۲ : ما رند و مقامر و مباحی‌ایم	62
غزل شمارهٔ ۵۹۳ : ما درد فروش هر خراباتیم	102
غزل شمارهٔ ۵۹۴ : گرچه در عشق تو جان درباختیم	69
غزل شمارهٔ ۵۹۵ : هرچه همه عمر همی ساختیم	72
غزل شمارهٔ ۵۹۶ : بس که جان در خاک این در سوختیم	65
غزل شمارهٔ ۵۹۷ : تا به دام عشق او آویختیم	72
غزل شمارهٔ ۵۹۸ : تا به عشق تو قدم برداشتیم	65
غزل شمارهٔ ۵۹۹ : تا با غم عشق آشنا گشتیم	77
غزل شمارهٔ ۶۰۰ : ما ترک مقامات و کرامات گرفتیم	104
غزل شمارهٔ ۶۰۱ : ما بار دگر گوشهٔ خمار گرفتیم	65
غزل شمارهٔ ۶۰۲ : هر آن نقشی که بر صحرا نهادیم	97
غزل شمارهٔ ۶۰۳ : تا ما ره عشق تو سپردیم	86
غزل شمارهٔ ۶۰۴ : تا دردی درد او چشیدیم	87
غزل شمارهٔ ۶۰۵ : ما ز خرابات عشق مست الست آمدیم	96
غزل شمارهٔ ۶۰۶ : چه مقصود ار چه بسیاری دویدیم	71
غزل شمارهٔ ۶۰۷ : دردا که درین بادیه بسیار دویدیم	1662	1
غزل شمارهٔ ۶۰۸ : تا ما سر ننگ و نام داریم	69
غزل شمارهٔ ۶۰۹ : ما ننگ وجود روزگاریم	119
غزل شمارهٔ ۶۱۰ : ما مرد کلیسیا و زناریم	127
غزل شمارهٔ ۶۱۱ : چون زلف تاب دهد آن ترک لشکریم	87
غزل شمارهٔ ۶۱۲ : ما در غمت به شادی جان باز ننگریم	94
غزل شمارهٔ ۶۱۳ : من نمیرم زانکه بی جان می‌زیم	84
غزل شمارهٔ ۶۱۴ : ای صدف لعل تو حقهٔ در یتیم	86
غزل شمارهٔ ۶۱۵ : بر هرچه که دل نهاده باشیم	102
غزل شمارهٔ ۶۱۶ : بیا تا رند هر جایی بباشیم	94
غزل شمارهٔ ۶۱۷ : ساقیا خیز که تا رخت به خمار کشیم	67
غزل شمارهٔ ۶۱۸ : اکنون که نشانهٔ ملامیم	100
غزل شمارهٔ ۶۱۹ : بیار آن جام می تا جان فشانیم	93
غزل شمارهٔ ۶۲۰ : ما گبر قدیم نامسلمانیم	78
غزل شمارهٔ ۶۲۱ : گاه لاف از آشنایی می‌زنیم	60
غزل شمارهٔ ۶۲۲ : وقت آن آمد که ما آن ماه را مهمان کنیم	109
غزل شمارهٔ ۶۲۳ : ما ره ز قبله سوی خرابات می‌کنیم	91
غزل شمارهٔ ۶۲۴ : ما چو بی‌ماییم از ما ایمنیم	68
غزل شمارهٔ ۶۲۵ : گر مردی خویشتن ببینیم	77
غزل شمارهٔ ۶۲۶ : ای جان ز جهان کجات جویم	99
غزل شمارهٔ ۶۲۷ : نشستی در دل من چونت جویم	82
غزل شمارهٔ ۶۲۸ : در عشق همی بلا همی جویم	71
غزل شمارهٔ ۶۲۹ : چون قصهٔ زلف تو دراز است چگویم	85
غزل شمارهٔ ۶۳۰ : چون نیاید سر عشقت در بیان	78
غزل شمارهٔ ۶۳۱ : ای روی تو شمع بت‌پرستان	71
غزل شمارهٔ ۶۳۲ : ای گرفته حسن تو هر دو جهان	62
غزل شمارهٔ ۶۳۳ : ای نهان از دیده و در دل عیان	82
غزل شمارهٔ ۶۳۴ : قصد کرد از سرکشی یارم به جان	96
غزل شمارهٔ ۶۳۵ : ای روی تو شمع تاج داران	91
غزل شمارهٔ ۶۳۶ : ای جگرگوشهٔ جگرخواران	93
غزل شمارهٔ ۶۳۷ : ای به روی تو عالمی نگران	79
غزل شمارهٔ ۶۳۸ : ای روی تو شمع پاکبازان	93
غزل شمارهٔ ۶۳۹ : ای یاد تو کار کاردانان	72
غزل شمارهٔ ۶۴۰ : نیست آسان عشق جانان باختن	87
غزل شمارهٔ ۶۴۱ : نیست ره عشق را برگ و نوا ساختن	87
غزل شمارهٔ ۶۴۲ : کافری است از عشق دل برداشتن	66
غزل شمارهٔ ۶۴۳ : بندگی چیست به فرمان رفتن	119
غزل شمارهٔ ۶۴۴ : عاشقی چیست ترک جان گفتن	122
غزل شمارهٔ ۶۴۵ : کفر است ز بی نشان نشان دادن	78
غزل شمارهٔ ۶۴۶ : با تو سری در میان خواهد بدن	79
غزل شمارهٔ ۶۴۷ : دل ز عشق تو خون توان کردن	67
غزل شمارهٔ ۶۴۸ : عشق را بی‌خویشتن باید شدن	83
غزل شمارهٔ ۶۴۹ : عشق چیست از خویش بیرون آمدن	135
غزل شمارهٔ ۶۵۰ : کاری است قوی ز خود بریدن	103
غزل شمارهٔ ۶۵۱ : آتشی در جملهٔ آفاق زن	77
غزل شمارهٔ ۶۵۲ : خال مشکین بر آفتاب مزن	69
غزل شمارهٔ ۶۵۳ : گر سر این کار داری کار کن	111
غزل شمارهٔ ۶۵۴ : گر مرد نام و ننگی از کوی ما گذر کن	119
غزل شمارهٔ ۶۵۵ : خیز و از می آتشی در ما فکن	67
غزل شمارهٔ ۶۵۶ : ای پسر این رخ به آفتاب درافکن	81
غزل شمارهٔ ۶۵۷ : چو دریا شور در جانم میفکن	78
غزل شمارهٔ ۶۵۸ : زلف به انگشت پریشان مکن	98
غزل شمارهٔ ۶۵۹ : بیم است که صد آه برآرم ز جگر من	82
غزل شمارهٔ ۶۶۰ : باز آمده‌ای از آن جهانم من	61
غزل شمارهٔ ۶۶۱ : ترسا بچه‌ای ناگه چون دید عیان من	78
غزل شمارهٔ ۶۶۲ : لعل تو داغی نهاد بر دل بریان من	88
غزل شمارهٔ ۶۶۳ : در رهت حیران شدم ای جان من	82
غزل شمارهٔ ۶۶۴ : عشق تو در جان من ای جان من	55
غزل شمارهٔ ۶۶۵ : چند باشم در انتظار تو من	105
غزل شمارهٔ ۶۶۶ : در دل دارم جهانی بی‌تو من	89
غزل شمارهٔ ۶۶۷ : گر با تو بگویم غم افزون شدهٔ من	72
غزل شمارهٔ ۶۶۸ : ای دل و جان زندگانی من	77
غزل شمارهٔ ۶۶۹ : میل درکش روی آن دلبر ببین	75
غزل شمارهٔ ۶۷۰ : بار دیگر روی زیبایی ببین	79
غزل شمارهٔ ۶۷۱ : ای روی تو آفتاب کونین	66
غزل شمارهٔ ۶۷۲ : هر که جان درباخت بر دیدار او	81
غزل شمارهٔ ۶۷۳ : ای چو گویی گشته در میدان او	68
غزل شمارهٔ ۶۷۴ : ای صبا گر بگذری بر زلف مشک افشان او	80
غزل شمارهٔ ۶۷۵ : ای صبا برگرد امشب گرد سر تاپای او	95
غزل شمارهٔ ۶۷۶ : ای سراسیمه مه از رخسار تو	98
غزل شمارهٔ ۶۷۷ : ماییم دل بریده ز پیوند و ناز تو	82
غزل شمارهٔ ۶۷۸ : تا دل ز دست بیفتاد از تو	103
غزل شمارهٔ ۶۷۹ : ای مرا زندگی جان از تو	83
غزل شمارهٔ ۶۸۰ : هر زمان شوری دگر دارم ز تو	85
غزل شمارهٔ ۶۸۱ : ای خرد را زندگی جان ز تو	84
غزل شمارهٔ ۶۸۲ : می‌روم بر خاک دل پر خون ز تو	86
غزل شمارهٔ ۶۸۳ : برخاست شوری در جهان از زلف شورانگیز تو	76
غزل شمارهٔ ۶۸۴ : ای جلوه‌گر عالم، طاوس جمال تو	77
غزل شمارهٔ ۶۸۵ : ای دل و جان کاملان، گم شده در کمال تو	88
غزل شمارهٔ ۶۸۶ : ای غذای جان مستم نام تو	82
غزل شمارهٔ ۶۸۷ : ای جگر گوشهٔ جانم غم تو	51
غزل شمارهٔ ۶۸۸ : ای غنچه غلام خندهٔ تو	78
غزل شمارهٔ ۶۸۹ : آنچه با من می‌کند سودای تو	80
غزل شمارهٔ ۶۹۰ : ای دلم مستغرق سودای تو	84
غزل شمارهٔ ۶۹۱ : ای دل مبتلای من شیفتهٔ هوای تو	115
غزل شمارهٔ ۶۹۲ : چون نیست کسی مرا به جای تو	85
غزل شمارهٔ ۶۹۳ : ای سیه گر سپید کاری تو	82
غزل شمارهٔ ۶۹۴ : گر چنین سنگدل بمانی تو	54
غزل شمارهٔ ۶۹۵ : دلا چون کس نخواهد ماند دایم هم نمانی تو	92
غزل شمارهٔ ۶۹۶ : ای جهانی پشت گرم از روی تو	85
غزل شمارهٔ ۶۹۷ : ای خم چرخ از خم ابروی تو	96
غزل شمارهٔ ۶۹۸ : ای دو عالم پرتوی از روی تو	62
غزل شمارهٔ ۶۹۹ : ای دو عالم یک فروغ از روی تو	68
غزل شمارهٔ ۷۰۰ : جانا بسوخت جان من از آرزوی تو	91
غزل شمارهٔ ۷۰۱ : ذره‌ای نادیده گنج روی تو	67
غزل شمارهٔ ۷۰۲ : ای مرقع پوش در خمار شو	81
غزل شمارهٔ ۷۰۳ : ای دل به میان جان فرو شو	98
غزل شمارهٔ ۷۰۴ : در کنج اعتکاف دلی بردبار کو	79
غزل شمارهٔ ۷۰۵ : دوش درآمد ز درم صبحگاه	69
غزل شمارهٔ ۷۰۶ : شب را ز تیغ صبحدم خون است عمدا ریخته	94
غزل شمارهٔ ۷۰۷ : صد قلزم سیماب بین بر طارم زر ریخته	94
غزل شمارهٔ ۷۰۸ : ای آتش سودای تو دود از جهان انگیخته	78
غزل شمارهٔ ۷۰۹ : ای چشم بد را برقعی بر روی ماه آویخته	87
غزل شمارهٔ ۷۱۰ : ای لبت حقهٔ گهر بسته	88
غزل شمارهٔ ۷۱۱ : ای ذره‌ای از نور تو بر عرش اعظم تافته	101
غزل شمارهٔ ۷۱۲ : ای روی همچو ماهت یک پرده بر گرفته	108
غزل شمارهٔ ۷۱۳ : ای دل اندر عشق، دل در یار ده	101
غزل شمارهٔ ۷۱۴ : ساقیا گر پخته‌ای می خام ده	93
غزل شمارهٔ ۷۱۵ : سر پا برهنگانیم اندر جهان فتاده	109
غزل شمارهٔ ۷۱۶ : دوش آمد زلف تاب داده	88
غزل شمارهٔ ۷۱۷ : جانا منم ز مستی سر در جهان نهاده	55
غزل شمارهٔ ۷۱۸ : ای اشتیاق رویت از چشم خواب برده	91
غزل شمارهٔ ۷۱۹ : ترسا بچه‌ای دیدم زنار کمر کرده	87
غزل شمارهٔ ۷۲۰ : ای یک کرشمهٔ تو صد خون حلال کرده	85
غزل شمارهٔ ۷۲۱ : ای ز سودای تو دل شیدا شده	78
غزل شمارهٔ ۷۲۲ : ای هر دهان ز یاد لبت پر عسل شده	80
غزل شمارهٔ ۷۲۳ : ای درس عشقت هر شبم تا روز تکرار آمده	101
غزل شمارهٔ ۷۲۴ : ای ز صفات لبت عقل به جان آمده	95
غزل شمارهٔ ۷۲۵ : ای ز شراب غفلت مست و خراب مانده	99
غزل شمارهٔ ۷۲۶ : در راه تو مردانند از خویش نهان مانده	98
غزل شمارهٔ ۷۲۷ : ای جهانی خلق حیران مانده	131
غزل شمارهٔ ۷۲۸ : ای پای دل ز عشق تو در گل بمانده	86
غزل شمارهٔ ۷۲۹ : منم از عشق سرگردان بمانده	77
غزل شمارهٔ ۷۳۰ : ای زلف تو دام ماه افکنده	79
غزل شمارهٔ ۷۳۱ : ای روی تو زهر سو رویی دگر نموده	72
غزل شمارهٔ ۷۳۲ : ای جان ما شرابی از جام تو کشیده	96
غزل شمارهٔ ۷۳۳ : ای گرد قمر خطی کشیده	104
غزل شمارهٔ ۷۳۴ : چون کشته شدم هزار باره	57
غزل شمارهٔ ۷۳۵ : جهان جمله تویی تو در جهان نه	84
غزل شمارهٔ ۷۳۶ : ای شکر با لب تو شیرین نه	104
غزل شمارهٔ ۷۳۷ : ای راه تو بحر بی کرانه	67
غزل شمارهٔ ۷۳۸ : من کیم اندر جهان سرگشته‌ای	102
غزل شمارهٔ ۷۳۹ : دوش وقت صبح چون دل داده‌ای	81
غزل شمارهٔ ۷۴۰ : ماه را در مشک پنهان کرده‌ای	58
غزل شمارهٔ ۷۴۱ : مورچهٔ قیرفام بر قمر آورده‌ای	82
غزل شمارهٔ ۷۴۲ : ای که ز سودای عشق بی سر و پا مانده‌ای	68
غزل شمارهٔ ۷۴۳ : بوی زلفت در جهان افکنده‌ای	84
غزل شمارهٔ ۷۴۴ : بحری است عشق و عقل ازو برکناره‌ای	86
غزل شمارهٔ ۷۴۵ : گر کسی یابد درین کو خانه‌ای	107
غزل شمارهٔ ۷۴۶ : شعله زد شمع جمال او ز دولتخانه‌ای	83
غزل شمارهٔ ۷۴۷ : آن را که نیست در دل ازین سر سکینه‌ای	70
غزل شمارهٔ ۷۴۸ : ای صد هزار عاشقت از فرق تا به پای	73
غزل شمارهٔ ۷۴۹ : ای از شکنج زلفت هرجا که انقلابی	72
غزل شمارهٔ ۷۵۰ : درآمد از در دل چون خرابی	85
غزل شمارهٔ ۷۵۱ : گر تو نسیمی ز زلف یار نیابی	112
غزل شمارهٔ ۷۵۲ : از من بی خبر چه می‌طلبی	64
غزل شمارهٔ ۷۵۳ : جانا دلم ببردی و جانم بسوختی	71
غزل شمارهٔ ۷۵۴ : عشق را گر سری پدیدستی	77
غزل شمارهٔ ۷۵۵ : اگر از نسیم زلفت اثری به جان فرستی	78
غزل شمارهٔ ۷۵۶ : جانا دلم ببردی در قعر جان نشستی	164
غزل شمارهٔ ۷۵۷ : ای همه راحت روان، سرو روان کیستی	88
غزل شمارهٔ ۷۵۸ : ای آفتاب از ورق رویت آیتی	96
غزل شمارهٔ ۷۵۹ : گر مرد راه عشقی ره پیش بر به مردی	76
غزل شمارهٔ ۷۶۰ : درج یاقوت درفشان کردی	78
غزل شمارهٔ ۷۶۱ : تا تو ز هستی خود زیر و زبر نگردی	65
غزل شمارهٔ ۷۶۲ : خطی از غالیه بر غالیه‌دان آوردی	74
غزل شمارهٔ ۷۶۳ : با خط سرسبز بیرون آمدی	65
غزل شمارهٔ ۷۶۴ : ای لبت ختم کرده دلبندی	110
غزل شمارهٔ ۷۶۵ : ای که با عاشقان نه پیوندی	91
غزل شمارهٔ ۷۶۶ : گر مرد این حدیثی زنار کفر بندی	74
غزل شمارهٔ ۷۶۷ : ای کاش درد عشقت درمان‌پذیر بودی	119
غزل شمارهٔ ۷۶۸ : گر یار چنین سرکش و عیار نبودی	63
غزل شمارهٔ ۷۶۹ : گر از همه عاشقان وفا دیدی	70
غزل شمارهٔ ۷۷۰ : ای آنکه هیچ جایی آرام جان ندیدی	66
غزل شمارهٔ ۷۷۱ : الصلا ای دل اگر در عشق او اقرار داری	77
غزل شمارهٔ ۷۷۲ : جانا دهنی چو پسته داری	70
غزل شمارهٔ ۷۷۳ : هم تن مویم از آن میان که نداری	95
غزل شمارهٔ ۷۷۴ : تورا گر نیست با من هیچ کاری	80
غزل شمارهٔ ۷۷۵ : تو را تا سر بود برجا کجا داری کله داری	99
غزل شمارهٔ ۷۷۶ : پروانه شبی ز بی قراری	110
غزل شمارهٔ ۷۷۷ : ای بوس تو اصل هر شماری	61
غزل شمارهٔ ۷۷۸ : درآمد دوش دلدارم به یاری	69
غزل شمارهٔ ۷۷۹ : ترسا بچه‌ای شنگی زین نادره دلداری	60
غزل شمارهٔ ۷۸۰ : دوش سرمست به وقت سحری	99
غزل شمارهٔ ۷۸۱ : گاهیم به لطف می نوازی	69
غزل شمارهٔ ۷۸۲ : چه عجب کسی تو جانا که ندانمت چه چیزی	97
غزل شمارهٔ ۷۸۳ : گر مرد این حدیثی زین باده مست باشی	63
غزل شمارهٔ ۷۸۴ : تا تو خود را خوارتر از جملهٔ عالم نباشی	75
غزل شمارهٔ ۷۸۵ : هر دمم مست به بازار کشی	81
غزل شمارهٔ ۷۸۶ : چون خط شبرنگ بر گلگون کشی	99
غزل شمارهٔ ۷۸۷ : هر دمم در امتحان چندی کشی	88
غزل شمارهٔ ۷۸۸ : گرد مه خط معنبر می کشی	60
غزل شمارهٔ ۷۸۹ : در ده می عشق یک دم ای ساقی	81
غزل شمارهٔ ۷۹۰ : جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی	85
غزل شمارهٔ ۷۹۱ : گر یک شکر از لعلت در کار کنی حالی	78
غزل شمارهٔ ۷۹۲ : ماییم ز عالم معالی	102
غزل شمارهٔ ۷۹۳ : دی ز دیر آمد برون سنگین دلی	75
غزل شمارهٔ ۷۹۴ : دست نمی‌دهد مرا بی تو نفس زدن دمی	77
غزل شمارهٔ ۷۹۵ : گر من اندر عشق مرد کارمی	68
غزل شمارهٔ ۷۹۶ : ای جان جان جانم تو جان جان جانی	73
غزل شمارهٔ ۷۹۷ : هزاران جان سزد در هر زمانی	90
غزل شمارهٔ ۷۹۸ : زلف را تاب داد چندانی	81
غزل شمارهٔ ۷۹۹ : ای در میان جانم وز جان من نهانی	83
غزل شمارهٔ ۸۰۰ : ای روی تو فتنهٔ جهانی	107
غزل شمارهٔ ۸۰۱ : ای هرشکنی از سر زلف تو جهانی	91
غزل شمارهٔ ۸۰۲ : ای یک کرشمه تو غارتگر جهانی	99
غزل شمارهٔ ۸۰۳ : ای حسن تو آب زندگانی	111
غزل شمارهٔ ۸۰۴ : دردی است درین دلم نهانی	95
غزل شمارهٔ ۸۰۵ : ترسا بچهٔ لولی همچون بت روحانی	65
غزل شمارهٔ ۸۰۶ : ای ساقی از آن قدح که دانی	100
غزل شمارهٔ ۸۰۷ : به هر کویی مرا تا کی دوانی	72
غزل شمارهٔ ۸۰۸ : خاک کوی توام تو می‌دانی	91
غزل شمارهٔ ۸۰۹ : کجایی ای دل و جانم مگر که در دل و جانی	85
غزل شمارهٔ ۸۱۰ : ز سگان کویت ای جان که دهد مرا نشانی	171
غزل شمارهٔ ۸۱۱ : ای هجر تو وصل جاودانی	95
غزل شمارهٔ ۸۱۲ : بس نادره جهانی ای جان و زندگانی	64
غزل شمارهٔ ۸۱۳ : چارهٔ کار من آن زمان که توانی	78
غزل شمارهٔ ۸۱۴ : ترسا بچه‌ای به دلستانی	72
غزل شمارهٔ ۸۱۵ : گفتم بخرم غمت به جانی	84
غزل شمارهٔ ۸۱۶ : ای گشته نهان از همه از بس که عیانی	99
غزل شمارهٔ ۸۱۷ : خال مشکین بر گلستان می زنی	93
غزل شمارهٔ ۸۱۸ : هر زمان لاف وفایی می زنی	70
غزل شمارهٔ ۸۱۹ : خواجه تا چند حساب زر و دینار کنی	92
غزل شمارهٔ ۸۲۰ : گر نقاب از جمال باز کنی	81
غزل شمارهٔ ۸۲۱ : ای دل اندر عشق غوغا چون کنی	97
غزل شمارهٔ ۸۲۲ : گه به دندان در عدن شکنی	82
غزل شمارهٔ ۸۲۳ : هر نفسی شور عشق در دو جهان افکنی	74
غزل شمارهٔ ۸۲۴ : هر شبم سرمست در کوی افکنی	78
غزل شمارهٔ ۸۲۵ : در همه شهر خبر شد که تو معشوق منی	96
غزل شمارهٔ ۸۲۶ : به سر زلف دلربای منی	61
غزل شمارهٔ ۸۲۷ : نگر تا ای دل بیچاره چونی	89
غزل شمارهٔ ۸۲۸ : تا در سر زلف تاب بینی	98
غزل شمارهٔ ۸۲۹ : به وادییی که درو گوی راه سر بینی	73
غزل شمارهٔ ۸۳۰ : هر روز ز دلتنگی جایی دگرم بینی	69
غزل شمارهٔ ۸۳۱ : چو لبت به پسته اندر صفت گهر نبینی	98
غزل شمارهٔ ۸۳۲ : هرچه هست اوست و هرچه اوست توی	117
غزل شمارهٔ ۸۳۳ : ای لب گلگونت جام خسروی	114
غزل شمارهٔ ۸۳۴ : گر تو خلوتخانهٔ توحید را محرم شوی	86
غزل شمارهٔ ۸۳۵ : سرمست درآمد از سر کوی	114
غزل شمارهٔ ۸۳۶ : نگاری مست لایعقل چو ماهی	75
غزل شمارهٔ ۸۳۷ : جان به لب آورده‌ام تا از لبم جانی دهی	80
غزل شمارهٔ ۸۳۸ : آفتاب رویت ای سرو سهی	91
غزل شمارهٔ ۸۳۹ : زلف تیره بر رخ روشن نهی	62
غزل شمارهٔ ۸۴۰ : گه به کرشمه دلم ز بر بربایی	85
غزل شمارهٔ ۸۴۱ : ای راه تو را دراز نایی	73
غزل شمارهٔ ۸۴۲ : منم و گوشه‌ای و سودایی	90
غزل شمارهٔ ۸۴۳ : ز عشقت سوختم ای جان کجایی	140
غزل شمارهٔ ۸۴۴ : از غمت روز و شب به تنهایی	79
غزل شمارهٔ ۸۴۵ : دوش از سر بیهوشی و ز غایت خودرایی	115
غزل شمارهٔ ۸۴۶ : سر برهنه کرده‌ام به سودایی	60
غزل شمارهٔ ۸۴۷ : ترسا بچه‌ای دیشب در غایت ترسایی	77
غزل شمارهٔ ۸۴۸ : دلا در راه حق گیر آشنایی	199
غزل شمارهٔ ۸۴۹ : ترسا بچه‌ایم افکند از زهد به ترسایی	92
غزل شمارهٔ ۸۵۰ : رخ تو چگونه بینم که تو در نظر نیایی	112
غزل شمارهٔ ۸۵۱ : چون روی بود بدان نکویی	59
غزل شمارهٔ ۸۵۲ : ای آفتاب رویت از غایت نکویی	68
قصیدهٔ شمارهٔ ۱ : سبحان قادری که صفاتش ز کبریا	116
قصیدهٔ شمارهٔ ۲ : ای مرغ روح بر پر ازین دام پر بلا	117
قصیدهٔ شمارهٔ ۳ : مورچهٔ خط تو، کرد چو موری مرا	118
قصیدهٔ شمارهٔ ۴ : خطاب هاتف دولت رسید دوش به ما	119
قصیدهٔ شمارهٔ ۵ : اگر ز گلبن خلقش گلی به بار رسد	109
قصیدهٔ شمارهٔ ۶ : ندارد درد من درمان دریغا	82
قصیدهٔ شمارهٔ ۷ : وقت کوچ است الرحیل ای دل ازین جای خراب	87
قصیدهٔ شمارهٔ ۸ : بس کز جگرم خون دگرگونه چکیده است	134
قصیدهٔ شمارهٔ ۹ : بر گذر ای دل غافل که جهان برگذر است	133
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۰ : چرخ مردم خوار اگر روزی دو مردم‌پرور است	111
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۱ : هر دل که در حظیرهٔ حضرت حضور یافت	102
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۲ : غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند	82
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۳ : جانم ز سر کون به سودا در اوفتاد	116
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۴ : هرکه بر پستهٔ خندان تو دندان دارد	77
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ : دم عیسی است که بوی گل تر می‌آرد	134
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۶ : ای پرده‌ساز گشته درین دیر پرده در	92
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۷ : ای چراغ خلد ازین مشکوةمظلم کن کنار	125
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۸ : ای در غرور نفس به سر برده روزگار	96
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۹ : دلا گذر کن ازین خاکدان مردم خوار	138
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰ : آنچه در قعر جان همی‌یابم	100
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۱ : دلی پر گوهر اسرار دارم	167
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۲ : نه پای آنکه از کرهٔ خاک بگذرم	129
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۳ : آتش تر می‌دمد از طبع چون آب ترم	101
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۴ : اگر به مدت جاوید ذره‌های جهان	160
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۵ : ای هم‌نفسان تا اجل آمد به سر من	121
شمارهٔ ۱ : فداک ابی و امی این تمشی	122
شمارهٔ ۲ : ما مست شراب جان فزاییم	175
شمارهٔ ۳ : کی باشد ازین نشیب نمناک	114
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۶ : ای روی درکشیده به بازار آمده	102
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۷ : مکن مدار برای من ای پسر روزه	105
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۸ : ای حلقهٔ درگاه تو هفت آسمان سبحانه	104
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۹ : الا ای یوسف قدسی برآی از چاه ظلمانی	103
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۰ : گر سخن بر وفق عقل هر سخنور گویمی	144