شعر پاک

عنوان شعر	خوانش	نظرات
غزل شمارهٔ ۱ : چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را	121
غزل شمارهٔ ۲ : ز زلفت زنده می‌دارد صبا انفاس عیسی را	103
غزل شمارهٔ ۳ : ای به عالم کرده پیدا راز پنهان مرا	92
غزل شمارهٔ ۴ : گفتم اندر محنت و خواری مرا	126
غزل شمارهٔ ۵ : سوختی جانم چه می‌سازی مرا	111
غزل شمارهٔ ۶ : گر سیر نشد تو را دل از ما	112
غزل شمارهٔ ۷ : بار دگر شور آورید این پیر درد آشام را	89
غزل شمارهٔ ۸ : چون شدستی ز من جدا صنما	134
غزل شمارهٔ ۹ : در دلم افتاد آتش ساقیا	177
غزل شمارهٔ ۱۰ : در دلم بنشسته‌ای بیرون میا	94
غزل شمارهٔ ۱۱ : ای عجب دردی است دل را بس عجب	98
غزل شمارهٔ ۱۲ : روز و شب چون غافلی از روز و شب	120
غزل شمارهٔ ۱۳ : برقع از ماه برانداز امشب	117
غزل شمارهٔ ۱۴ : چه شاهدی است که با ماست در میان امشب	114
غزل شمارهٔ ۱۵ : سحرگاهی شدم سوی خرابات	67
غزل شمارهٔ ۱۶ : تا درین زندان فانی زندگانی باشدت	104	1
غزل شمارهٔ ۱۷ : زهی ماه در مهر سرو بلندت	112
غزل شمارهٔ ۱۸ : دم مزن گر همدمی می‌بایدت	92
غزل شمارهٔ ۱۹ : بعدجوی از نفس سگ گر قرب جان می‌بایدت	88
غزل شمارهٔ ۲۰ : ای شکر خوشه‌چین گفتارت	73
غزل شمارهٔ ۲۱ : تا به عمدا ز رخ نقاب انداخت	106
غزل شمارهٔ ۲۲ : عشق جانان همچو شمعم از قدم تا سر بسوخت	186
غزل شمارهٔ ۲۳ : آه‌های آتشینم پرده‌های شب بسوخت	83
غزل شمارهٔ ۲۴ : دولت عاشقان هوای تو است	85
غزل شمارهٔ ۲۵ : دلبرم در حسن طاق افتاده است	88
غزل شمارهٔ ۲۶ : آن نه روی است ماه دو هفته است	67
غزل شمارهٔ ۲۷ : تا کی از صومعه خمار کجاست	109
غزل شمارهٔ ۲۸ : چون ز مرغ سحر فغان برخاست	96
غزل شمارهٔ ۲۹ : دوش کان شمع نیکوان برخاست	95
غزل شمارهٔ ۳۰ : اینت گم گشته دهانی که توراست	107
غزل شمارهٔ ۳۱ : چون مرا مجروح کردی گر کنی مرهم رواست	147
غزل شمارهٔ ۳۲ : عاشقی و بی نوایی کار ماست	111	1
غزل شمارهٔ ۳۳ : این چه سوداست کز تو در سر ماست	104
غزل شمارهٔ ۳۴ : راه عشق او که اکسیر بلاست	121
غزل شمارهٔ ۳۵ : طرقوا یا عاشقان کین منزل جانان ماست	101
غزل شمارهٔ ۳۶ : تا آفتاب روی تو مشکین نقاب بست	78
غزل شمارهٔ ۳۷ : تو را در ره خراباتی خراب است	77
غزل شمارهٔ ۳۸ : چون به اصل اصل در پیوسته بی‌تو جان توست	106
غزل شمارهٔ ۳۹ : عزیزا هر دو عالم سایهٔ توست	74
غزل شمارهٔ ۴۰ : عقل مست لعل جان افزای توست	119
غزل شمارهٔ ۴۱ : قبلهٔ ذرات عالم روی توست	94
غزل شمارهٔ ۴۲ : آنکه چندین نقش ازو برخاسته است	98
غزل شمارهٔ ۴۳ : بیا که قبلهٔ ما گوشهٔ خرابات است	97
غزل شمارهٔ ۴۴ : ندای غیب به جان تو می‌رسد پیوست	103
غزل شمارهٔ ۴۵ : لعل گلرنگت شکربار آمدست	83
غزل شمارهٔ ۴۶ : چون کنم معشوق عیار آمدست	83
غزل شمارهٔ ۴۷ : تا که عشق تو حاصل افتادست	133
غزل شمارهٔ ۴۸ : این گره کز تو بر دل افتادست	109
غزل شمارهٔ ۴۹ : مرا در عشق او کاری فتادست	85
غزل شمارهٔ ۵۰ : ندانم تا چه کارم اوفتادست	100
غزل شمارهٔ ۵۱ : مفشان سر زلف خویش سرمست	83
غزل شمارهٔ ۵۲ : عزم آن دارم که امشب نیم مست	109
غزل شمارهٔ ۵۳ : دلی کز عشق جانان دردمند است	90
غزل شمارهٔ ۵۴ : پی آن گیر کاین ره پیش بردست	90
غزل شمارهٔ ۵۵ : زان پیش که بودها نبودست	98
غزل شمارهٔ ۵۶ : ره عشاق راهی بی‌کنار است	86
غزل شمارهٔ ۵۷ : آتش عشق تو در جان خوشتر است	130
غزل شمارهٔ ۵۸ : لعلت از شهد و شکر نیکوتر است	90
غزل شمارهٔ ۵۹ : آن دهان نیست که تنگ شکر است	92
غزل شمارهٔ ۶۰ : عشق را گوهر ز کانی دیگر است	104
غزل شمارهٔ ۶۱ : ذره‌ای اندوه تو از هر دو عالم خوشتر است	92
غزل شمارهٔ ۶۲ : مرکب لنگ است و راه دور است	77
غزل شمارهٔ ۶۳ : اگر تو عاشقی معشوق دور است	108
غزل شمارهٔ ۶۴ : چه رخساره که از بدر منیر است	101
غزل شمارهٔ ۶۵ : هر که را ذره‌ای ازین سوز است	97
غزل شمارهٔ ۶۶ : روی تو شمع آفتاب بس است	86
غزل شمارهٔ ۶۷ : شمع رویت ختم زیبایی بس است	79
غزل شمارهٔ ۶۸ : وشاقی اعجمی با دشنه در دست	75
غزل شمارهٔ ۶۹ : نیم شبی سیم برم نیم مست	106
غزل شمارهٔ ۷۰ : دوش ناگه آمد و در جان نشست	91
غزل شمارهٔ ۷۱ : در سرم از عشقت این سودا خوش است	90
غزل شمارهٔ ۷۲ : چشم خوشش مست نیست لیک چو مستان خوش است	87
غزل شمارهٔ ۷۳ : حسن تو رونق جهان بشکست	88
غزل شمارهٔ ۷۴ : در دلم تا برق عشق او بجست	89
غزل شمارهٔ ۷۵ : سر عشقت مشکلی بس مشکل است	124
غزل شمارهٔ ۷۶ : ره میخانه و مسجد کدام است	109
غزل شمارهٔ ۷۷ : تا در تو خیال خاص و عام است	102
غزل شمارهٔ ۷۸ : غم بسی دارم چه جای صد غم است	81
غزل شمارهٔ ۷۹ : درج لعلت دلگشای مردم است	81
غزل شمارهٔ ۸۰ : خاصیت عشقت که برون از دو جهان است	71
غزل شمارهٔ ۸۱ : هر شور وشری که در جهان است	115
غزل شمارهٔ ۸۲ : تا چشم برندوزی از هرچه در جهان است	78
غزل شمارهٔ ۸۳ : عشق تو قلاوز جهان است	108	2
غزل شمارهٔ ۸۴ : تا عشق تودر میان جان است	96
غزل شمارهٔ ۸۵ : جهانی جان چو پروانه از آن است	98
غزل شمارهٔ ۸۶ : همه عالم خروش و جوش از آن است	74
غزل شمارهٔ ۸۷ : رهی کان ره نهان اندر نهان است	81
غزل شمارهٔ ۸۸ : چون دلبر من سبز خط و پسته دهان است	98
غزل شمارهٔ ۸۹ : کم شدن در کم شدن دین من است	106
غزل شمارهٔ ۹۰ : عشق تو ز اختیار بیرون است	78
غزل شمارهٔ ۹۱ : عشق جمال جانان دریای آتشین است	65
غزل شمارهٔ ۹۲ : شیر در کار عشق مسکین است	107
غزل شمارهٔ ۹۳ : بت ترسای من مست شبانه است	91
غزل شمارهٔ ۹۴ : هر که درین دیرخانه مرد یگانه است	86
غزل شمارهٔ ۹۵ : ای به وصفت گمشده هرجان که هست	75
غزل شمارهٔ ۹۶ : خراباتی است پر رندان سرمست	92
غزل شمارهٔ ۹۷ : شادی به روزگار شناسندگان مست	92
غزل شمارهٔ ۹۸ : بی تو از صد شادیم یک غم به است	80
غزل شمارهٔ ۹۹ : نور ایمان از بیاض روی اوست	122
غزل شمارهٔ ۱۰۰ : شمع رویت را دلم پروانه‌ای است	103
غزل شمارهٔ ۱۰۱ : گر جمله تویی همه جهان چیست	89
غزل شمارهٔ ۱۰۲ : ای دلشده دلربای من کیست	150
غزل شمارهٔ ۱۰۳ : در عشق قرار بی‌قراری است	73
غزل شمارهٔ ۱۰۴ : طریق عشق جانا بی بلا نیست	129
غزل شمارهٔ ۱۰۵ : سخن عشق جز اشارت نیست	114
غزل شمارهٔ ۱۰۷ : هر که درین درد گرفتار نیست	102
غزل شمارهٔ ۱۰۶ : عشق را اندر دو عالم هیچ پذرفتار نیست	75
غزل شمارهٔ ۱۰۸ : دل بگسل از جهان که جهان پایدار نیست	87
غزل شمارهٔ ۱۰۹ : از تو کارم همچو زر بایست نیست	89
غزل شمارهٔ ۱۱۰ : ای دل ز جان در آی که جانان پدید نیست	107
غزل شمارهٔ ۱۱۱ : از قوت مستیم ز هستیم خبر نیست	78
غزل شمارهٔ ۱۱۲ : دل خون شد از توام خبر نیست	70
غزل شمارهٔ ۱۱۳ : در ره عشاق نام و ننگ نیست	86
غزل شمارهٔ ۱۱۴ : طمع وصل تو مجالم نیست	74
غزل شمارهٔ ۱۱۵ : آفتاب رخ تو پنهان نیست	77
غزل شمارهٔ ۱۱۶ : سرو چون قد خرامان تو نیست	97
غزل شمارهٔ ۱۱۷ : هر دلی کز عشق تو آگاه نیست	95
غزل شمارهٔ ۱۱۸ : کیست که از عشق تو پردهٔ او پاره نیست	83
غزل شمارهٔ ۱۱۹ : در ده خبر است این که ز مه ده خبری نیست	85
غزل شمارهٔ ۱۲۰ : عشق جز بخشش خدایی نیست	101
غزل شمارهٔ ۱۲۱ : آیینهٔ تو سیاه رویی است	74
غزل شمارهٔ ۱۲۲ : زهی زیبا جمالی این چه روی است	130
غزل شمارهٔ ۱۲۳ : هر دیده که بر تو یک نظر داشت	90
غزل شمارهٔ ۱۲۴ : تاب روی تو آفتاب نداشت	65
غزل شمارهٔ ۱۲۵ : درد دل من از حد و اندازه درگذشت	97
غزل شمارهٔ ۱۲۶ : در عشق تو عقل سرنگون گشت	81
غزل شمارهٔ ۱۲۷ : ای دلم مست چشمهٔ نوشت	84
غزل شمارهٔ ۱۲۸ : تا دل من راه جانان بازیافت	93
غزل شمارهٔ ۱۲۹ : تا گل از ابر آب حیوان یافت	115
غزل شمارهٔ ۱۳۰ : تا دل ز کمال تو نشان یافت	79
غزل شمارهٔ ۱۳۱ : دل کمال از لعل میگون تو یافت	120
غزل شمارهٔ ۱۳۲ : پیشگاه عشق را پیشان که یافت	120
غزل شمارهٔ ۱۳۳ : خاک کویت هر دو عالم در نیافت	81
غزل شمارهٔ ۱۳۴ : بس که دل تشنه سوخت وز لبت آبی نیافت	75
غزل شمارهٔ ۱۳۵ : هر دل که ز عشق بی نشان رفت	96
غزل شمارهٔ ۱۳۶ : دوش جان دزدیده از دل راه جانان برگرفت	92
غزل شمارهٔ ۱۳۷ : آتش سودای تو عالم جان در گرفت	121
غزل شمارهٔ ۱۳۸ : گر نبودی در جهان امکان گفت	104
غزل شمارهٔ ۱۳۹ : ای زلف تو دام و دانه خالت	99
غزل شمارهٔ ۱۴۰ : ای آفتاب طفلی در سایهٔ جمالت	81
غزل شمارهٔ ۱۴۱ : ای بی نشان محض نشان از که جویمت	111
غزل شمارهٔ ۱۴۲ : ای چو چشم سوزن عیسی دهانت	111
غزل شمارهٔ ۱۴۳ : ای مشک خطا خط سیاهت	100
غزل شمارهٔ ۱۴۴ : ای آفتاب سرکش یک ذره خاک پایت	103
غزل شمارهٔ ۱۴۵ : ای پرتو وجودت در عقل بی نهایت	107
غزل شمارهٔ ۱۴۶ : رطل گران ده صبوح زانکه رسیده است صبح	115
غزل شمارهٔ ۱۴۷ : صبح دم زد ساقیا هین الصبوح	101
غزل شمارهٔ ۱۴۸ : کشتی عمر ما کنار افتاد	96
غزل شمارهٔ ۱۴۹ : عکس روی تو بر نگین افتاد	114
غزل شمارهٔ ۱۵۰ : گر هندوی زلفت ز درازی به ره افتاد	79
غزل شمارهٔ ۱۵۱ : چون نظر بر روی جانان اوفتاد	62
غزل شمارهٔ ۱۵۲ : چون لعل توام هزار جان داد	79
غزل شمارهٔ ۱۵۳ : شرح لب لعلت به زبان می‌نتوان داد	93
غزل شمارهٔ ۱۵۴ : پیر ما بار دگر روی به خمار نهاد	77
غزل شمارهٔ ۱۵۵ : عشق تو پرده، صد هزار نهاد	96
غزل شمارهٔ ۱۵۶ : هرچه دارم در میان خواهم نهاد	110
غزل شمارهٔ ۱۵۷ : دلم قوت کار می‌برنتابد	61
غزل شمارهٔ ۱۵۸ : دلم در عشق تو جان برنتابد	108
غزل شمارهٔ ۱۵۹ : دل ز هوای تو یک زمان نشکیبد	71
غزل شمارهٔ ۱۶۰ : هر آن دردی که دلدارم فرستد	91
غزل شمارهٔ ۱۶۱ : هر شب دل پر خونم بر خاک درت افتد	114
غزل شمارهٔ ۱۶۲ : گر پرده ز خورشید جمال تو برافتد	129
غزل شمارهٔ ۱۶۳ : نه به کویم گذرت می‌افتد	103
غزل شمارهٔ ۱۶۴ : در زیر بار عشقت هر توسنی چه سنجد	53
غزل شمارهٔ ۱۶۵ : مرا با عشق تو جان درنگنجد	87
غزل شمارهٔ ۱۶۶ : حدیث عشق در دفتر نگنجد	122
غزل شمارهٔ ۱۶۷ : جانا حدیث حسنت در داستان نگنجد	84
غزل شمارهٔ ۱۶۸ : جانا شعاع رویت در جسم و جان نگنجد	83
غزل شمارهٔ ۱۶۹ : اسرار تو در زبان نمی‌گنجد	90
غزل شمارهٔ ۱۷۰ : تا زلف تو همچو مار می‌پیچد	78
غزل شمارهٔ ۱۷۱ : هر دل که ز خویشتن فنا گردد	68
غزل شمارهٔ ۱۷۲ : بودی که ز خود نبود گردد	102
غزل شمارهٔ ۱۷۳ : گر نکوییت بیشتر گردد	94
غزل شمارهٔ ۱۷۴ : دلی کز عشق او دیوانه گردد	123
غزل شمارهٔ ۱۷۵ : اگر دردت دوای جان نگردد	76
غزل شمارهٔ ۱۷۶ : قد تو به آزادی بر سرو چمن خندد	96
غزل شمارهٔ ۱۷۷ : عاشق تو جان مختصر که پسندد	82
غزل شمارهٔ ۱۷۸ : خطش مشک از زنخدان می برآرد	58
غزل شمارهٔ ۱۷۹ : خطی کان سرو بالا می‌درآرد	95
غزل شمارهٔ ۱۸۰ : صبح بر شب شتاب می‌آرد	84
غزل شمارهٔ ۱۸۱ : دل درد تو یادگار دارد	81
غزل شمارهٔ ۱۸۲ : سر زلف تو بوی گلزار دارد	83
غزل شمارهٔ ۱۸۳ : فرو رفتم به دریایی که نه پای و نه سر دارد	85
غزل شمارهٔ ۱۸۴ : هر که بر روی او نظر دارد	68
غزل شمارهٔ ۱۸۵ : لب تو مردمی دیده دارد	100
غزل شمارهٔ ۱۸۶ : بر در حق هر که کار و بار ندارد	73
غزل شمارهٔ ۱۸۷ : زین درد کسی خبر ندارد	79
غزل شمارهٔ ۱۸۸ : دلی کز عشق جانان جان ندارد	83
غزل شمارهٔ ۱۸۹ : اگر درمان کنم امکان ندارد	78
غزل شمارهٔ ۱۹۰ : بار دگر پیر ما رخت به خمار برد	86
غزل شمارهٔ ۱۹۱ : آتش عشق آب کارم برد	91
غزل شمارهٔ ۱۹۲ : عشق تو به سینه تاختن برد	78
غزل شمارهٔ ۱۹۳ : نام وصلش به زبان نتوان برد	59
غزل شمارهٔ ۱۹۴ : درد من از عشق تو درمان نبرد	90
غزل شمارهٔ ۱۹۵ : هرچه نشان کنی تویی، راه نشان نمی‌برد	81
غزل شمارهٔ ۱۹۶ : دم عیسی است که با باد سحر می‌گذرد	79
غزل شمارهٔ ۱۹۷ : از کمان ابروش چون تیر مژگان بگذرد	88
غزل شمارهٔ ۱۹۸ : هر دل که وصال تو طلب کرد	93
غزل شمارهٔ ۱۹۹ : چون شراب عشق در دل کار کرد	95
غزل شمارهٔ ۲۰۰ : بس نظر تیز که تقدیر کرد	71
غزل شمارهٔ ۲۰۱ : تا دوست بر دلم در عالم فراز کرد	139
غزل شمارهٔ ۲۰۲ : عشق تو مست جاودانم کرد	83
غزل شمارهٔ ۲۰۳ : دست با تو در کمر خواهیم کرد	110
غزل شمارهٔ ۲۰۴ : پشت بر روی جهان خواهیم کرد	110
غزل شمارهٔ ۲۰۵ : ترسا بچه‌ای ناگه قصد دل و جانم کرد	91
غزل شمارهٔ ۲۰۶ : زلف تو مرا بند دل و غارت جان کرد	87
غزل شمارهٔ ۲۰۷ : هر که را عشق تو سرگردان کرد	88
غزل شمارهٔ ۲۰۸ : عزم خرابات بی‌قنا نتوان کرد	67
غزل شمارهٔ ۲۰۹ : روی در زیر زلف پنهان کرد	104
غزل شمارهٔ ۲۱۰ : بی لعل لبت وصف شکر می‌نتوان کرد	74
غزل شمارهٔ ۲۱۱ : چون باد صبا سوی چمن تاختن آورد	93
غزل شمارهٔ ۲۱۲ : خطت خورشید را در دامن آورد	67
غزل شمارهٔ ۲۱۳ : زین دم عیسی که هر ساعت سحر می‌آورد	82
غزل شمارهٔ ۲۱۴ : چو طوطی خط او پر بر آورد	85
غزل شمارهٔ ۲۱۵ : لوح چو سیمت خطی چو قیر بر آورد	80
غزل شمارهٔ ۲۱۶ : چو جان و دل ز می عشق دوش جوش بر آورد	104
غزل شمارهٔ ۲۱۷ : دل دست به کافری بر آورد	67
غزل شمارهٔ ۲۱۸ : خطی سبز از زنخدان می بر آورد	71
غزل شمارهٔ ۲۱۹ : زندهٔ عشق تو آب زندگانی کی خورد	89
غزل شمارهٔ ۲۲۰ : درد من هیچ دوا نپذیرد	87
غزل شمارهٔ ۲۲۱ : چون زلف بیقرارش بر رخ قرار گیرد	102
غزل شمارهٔ ۲۲۲ : چو به خنده لب گشایی دو جهان شکر بگیرد	97
غزل شمارهٔ ۲۲۳ : چون پرده ز روی ماه برگیرد	81
غزل شمارهٔ ۲۲۴ : چو قفل لعل بر درج گهر زد	87
غزل شمارهٔ ۲۲۵ : دست در دامن جان خواهم زد	70
غزل شمارهٔ ۲۲۶ : عشق آمد و آتشی به دل در زد	75
غزل شمارهٔ ۲۲۷ : دل به سودای تو جان در بازد	63
غزل شمارهٔ ۲۲۸ : ترسا بچهٔ مستم گر پرده براندازد	73
غزل شمارهٔ ۲۲۹ : گر از گره زلفت جانم کمری سازد	106
غزل شمارهٔ ۲۳۰ : گر آه کنم زبان بسوزد	119
غزل شمارهٔ ۲۳۱ : مرا سودای تو جان می بسوزد	95
غزل شمارهٔ ۲۳۲ : اگر ز پیش جمالت نقاب برخیزد	75
غزل شمارهٔ ۲۳۳ : گرچه ز تو هر روزم صد فتنه دگر خیزد	82
غزل شمارهٔ ۲۳۴ : هر روز غم عشقت بر ما حشر انگیزد	84
غزل شمارهٔ ۲۳۵ : دل برای تو ز جان برخیزد	99
غزل شمارهٔ ۲۳۶ : اگر ز زلف توام حلقه‌ای به گوش رسد	94
غزل شمارهٔ ۲۳۷ : بوی زلف یار آمد یارم اینک می‌رسد	83
غزل شمارهٔ ۲۳۸ : هم بلای تو به جان بی قراران می‌رسد	90
غزل شمارهٔ ۲۳۹ : جان در مقام عشق به جانان نمی‌رسد	96
غزل شمارهٔ ۲۴۰ : در صفت عشق تو شرح و بیان نمی‌رسد	76
غزل شمارهٔ ۲۴۱ : از سر زلف دلکشت بوی به ما نمی‌رسد	79
غزل شمارهٔ ۲۴۲ : مرد ره عشق تو از دامن تر ترسد	70
غزل شمارهٔ ۲۴۳ : ذوق وصلت به هیچ جان نرسد	79
غزل شمارهٔ ۲۴۴ : شکن زلف چو زنار بتم پیدا شد	107
غزل شمارهٔ ۲۴۵ : ای به خود زنده مرده باید شد	74
غزل شمارهٔ ۲۴۶ : پیر ما وقت سحر بیدار شد	95
غزل شمارهٔ ۲۴۷ : قصهٔ عشق تو چون بسیار شد	80
غزل شمارهٔ ۲۴۸ : یک شرر از عین عشق دوش پدیدار شد	69
غزل شمارهٔ ۲۴۹ : در راه تو هر که راهبر شد	95
غزل شمارهٔ ۲۵۰ : چو خورشید جمالت جلوه‌گر شد	106
غزل شمارهٔ ۲۵۱ : برقع از خورشید رویش دور شد	88
غزل شمارهٔ ۲۵۲ : بار دگر پیر ما مفلس و قلاش شد	79
غزل شمارهٔ ۲۵۳ : بیچاره دلم در سر آن زلف به خم شد	80
غزل شمارهٔ ۲۵۴ : چون عشق تو داعی عدم شد	77
غزل شمارهٔ ۲۵۵ : گر در صف دین داران دین دار نخواهم شد	83
غزل شمارهٔ ۲۵۶ : هر که در بادیهٔ عشق تو سرگردان شد	70
غزل شمارهٔ ۲۵۷ : هر که در راه حقیقت از حقیقت بی‌نشان شد	84
غزل شمارهٔ ۲۵۸ : جهان از باد نوروزی جوان شد	91
غزل شمارهٔ ۲۵۹ : در راه عشق هر دل کو خصم خویشتن شد	94
غزل شمارهٔ ۲۶۰ : تا نور او دیدم دو کون از چشم من افتاده شد	78
غزل شمارهٔ ۲۶۱ : پیر ما از صومعه بگریخت در میخانه شد	102
غزل شمارهٔ ۲۶۲ : تا دل لایعقلم دیوانه شد	99
غزل شمارهٔ ۲۶۳ : کسی کز حقیقت خبردار باشد	61
غزل شمارهٔ ۲۶۴ : چه دانستم که این دریای بی پایان چنین باشد	83
غزل شمارهٔ ۲۶۵ : حدیث فقر را محرم نباشد	88
غزل شمارهٔ ۲۶۶ : عشقت ایمان و جان به ما بخشد	66
غزل شمارهٔ ۲۶۷ : هر زمانم عشق ماهی در کشاکش می‌کشد	87
غزل شمارهٔ ۲۶۸ : هر زمان عشق تو در کارم کشد	70
غزل شمارهٔ ۲۶۹ : قوت بار عشق تو مرکب جان نمی‌کشد	86
غزل شمارهٔ ۲۷۰ : نور روی تو را نظر نکشد	72
غزل شمارهٔ ۲۷۱ : نه دل چو غمت آمد از خویشتن اندیشد	89
غزل شمارهٔ ۲۷۲ : در قعر جان مستم دردی پدید آمد	96
غزل شمارهٔ ۲۷۳ : در عشق به سر نخواهم آمد	65
غزل شمارهٔ ۲۷۴ : کارم از عشق تو به جان آمد	78
غزل شمارهٔ ۲۷۵ : ره عشاق بی ما و من آمد	88
غزل شمارهٔ ۲۷۶ : لعل تو به جان فزایی آمد	74
غزل شمارهٔ ۲۷۷ : دی پیر من از کوی خرابات برآمد	85
غزل شمارهٔ ۲۷۸ : نقد قدم از مخزن اسرار برآمد	88
غزل شمارهٔ ۲۷۹ : عشق تو ز سقسین و ز بلغار برآمد	89
غزل شمارهٔ ۲۸۰ : سرمست به بوستان برآمد	64
غزل شمارهٔ ۲۸۱ : چو ترک سیم برم صبحدم ز خواب درآمد	123
غزل شمارهٔ ۲۸۲ : نگارم دوش شوریده درآمد	63
غزل شمارهٔ ۲۸۳ : مستغرقی که از خود هرگز به سر نیامد	65
غزل شمارهٔ ۲۸۴ : دلا دیدی که جانانم نیامد	114
غزل شمارهٔ ۲۸۵ : عاشقان زنده‌دل به نام تو اند	88
غزل شمارهٔ ۲۸۶ : آنها که در هوای تو جان‌ها بداده‌اند	90
غزل شمارهٔ ۲۸۷ : آنها که پای در ره تقوی نهاده‌اند	74
غزل شمارهٔ ۲۸۸ : عاشقان از خویشتن بیگانه‌اند	102
غزل شمارهٔ ۲۸۹ : پیش رفتن را چو پیشان بسته‌اند	89
غزل شمارهٔ ۲۹۰ : ز لعلت زکاتی شکر می‌ستاند	74
غزل شمارهٔ ۲۹۱ : نه قدر وصال تو هر مختصری داند	92
غزل شمارهٔ ۲۹۲ : دلی کز عشق تو جان برفشاند	81
غزل شمارهٔ ۲۹۳ : روی تو کافتاب را ماند	74
غزل شمارهٔ ۲۹۴ : عقل در عشق تو سرگردان بماند	89
غزل شمارهٔ ۲۹۵ : دلم بی عشق تو یک دم نماند	92
غزل شمارهٔ ۲۹۶ : گرد ره تو کعبه و خمار نماند	99
غزل شمارهٔ ۲۹۷ : آن را که غمت به خویش خواند	103
غزل شمارهٔ ۲۹۸ : چون تتق از روی آن شمع جهان برداشتند	70
غزل شمارهٔ ۲۹۹ : چون سیمبران روی به گلزار نهادند	70
غزل شمارهٔ ۳۰۰ : عاشقانی کز نسیم دوست جان می‌پرورند	82
غزل شمارهٔ ۳۰۱ : از می عشق نیستی هر که خروش می‌زند	99
غزل شمارهٔ ۳۰۲ : چون لبش درج گهر باز کند	81
غزل شمارهٔ ۳۰۳ : هر که درین دایره دوران کند	103
غزل شمارهٔ ۳۰۴ : آفتاب رخ آشکاره کند	109
غزل شمارهٔ ۳۰۵ : هر زمانی زلف را بندی کند	89
غزل شمارهٔ ۳۰۶ : دل ز میان جان و دل قصد هوات می‌کند	95
غزل شمارهٔ ۳۰۷ : هر که عزم عشق رویش می‌کند	87
غزل شمارهٔ ۳۰۸ : عشق توام داغ چنان می‌کند	69
غزل شمارهٔ ۳۰۹ : زلف شبرنگش شبیخون می‌کند	77
غزل شمارهٔ ۳۱۰ : گر فلک دیده بر آن چهرهٔ زیبا فکند	100
غزل شمارهٔ ۳۱۱ : چو تاب در سر آن زلف دلستان فکند	90
غزل شمارهٔ ۳۱۲ : دل نظر بر روی آن شمع جهان می‌افکند	76
غزل شمارهٔ ۳۱۳ : سر مستی ما مردم هشیار ندانند	116
غزل شمارهٔ ۳۱۴ : عاشقان چون به هوش باز آیند	89
غزل شمارهٔ ۳۱۵ : اصحاب صدق چون قدم اندر صفا زنند	82
غزل شمارهٔ ۳۱۶ : آنها که در حقیقت اسرار می‌روند	55
غزل شمارهٔ ۳۱۷ : دل ز جان برگیر تا راهت دهند	84
غزل شمارهٔ ۳۱۸ : قومی که در فنا به دل یکدگر زیند	97
غزل شمارهٔ ۳۱۹ : هر که سرگردان این سودا بود	99
غزل شمارهٔ ۳۲۰ : شبی کز زلف تو عالم چو شب بود	111
غزل شمارهٔ ۳۲۱ : آن را که ز وصل او خبر بود	79
غزل شمارهٔ ۳۲۲ : عشق بی درد ناتمام بود	80
غزل شمارهٔ ۳۲۳ : آنچه نقد سینهٔ مردان بود	72
غزل شمارهٔ ۳۲۴ : عشق را پیر و جوان یکسان بود	85
غزل شمارهٔ ۳۲۵ : آنرا که ز وصل او نشان بود	51
غزل شمارهٔ ۳۲۶ : هر که را با لب تو پیمان بود	88
غزل شمارهٔ ۳۲۷ : هر که را اندیشهٔ درمان بود	67
غزل شمارهٔ ۳۲۸ : زلف تو که فتنهٔ جهان بود	88
غزل شمارهٔ ۳۲۹ : هر که را ذره‌ای وجود بود	104
غزل شمارهٔ ۳۳۰ : هر که را در عشق تو کاری بود	87
غزل شمارهٔ ۳۳۱ : مرد یک موی تو فلک نبود	87
غزل شمارهٔ ۳۳۲ : چو در غم تو جز جان چیزی دگرم نبود	92
غزل شمارهٔ ۳۳۳ : کسی کو خویش بیند بنده نبود	78
غزل شمارهٔ ۳۳۴ : با لب لعلت سخن در جان رود	90
غزل شمارهٔ ۳۳۵ : دل به امید وصل تو باد به دست می‌رود	92
غزل شمارهٔ ۳۳۶ : تا سر زلف تو درهم می‌رود	63
غزل شمارهٔ ۳۳۷ : چه سازی سرای و چه گویی سرود	112
غزل شمارهٔ ۳۳۸ : گر نسیم یوسفم پیدا شود	76
غزل شمارهٔ ۳۳۹ : هر گدایی مرد سلطان کی شود	70
غزل شمارهٔ ۳۴۰ : چون تو جانان منی جان بی تو خرم کی شود	101
غزل شمارهٔ ۳۴۱ : هر که صید چون تو دلداری شود	83
غزل شمارهٔ ۳۴۲ : یک حاجتم ز وصل میسر نمی‌شود	97
غزل شمارهٔ ۳۴۳ : ای کوی توام مقصد و ای روی تو مقصود	110
غزل شمارهٔ ۳۴۴ : هرچه در هر دو جهان جانان نمود	97
غزل شمارهٔ ۳۴۵ : رهبان دیر را سبب عاشقی چه بود	87
غزل شمارهٔ ۳۴۶ : گر دلبرم به یک شکر از لب زبان دهد	91
غزل شمارهٔ ۳۴۷ : برق عشق از آتش و از خون جهد	63
غزل شمارهٔ ۳۴۸ : زلف را چون به قصد تاب دهد	91
غزل شمارهٔ ۳۴۹ : یک شکر زان لب به صد جان می‌دهد	91
غزل شمارهٔ ۳۵۰ : هر که را ذوق دین پدید آید	92
غزل شمارهٔ ۳۵۱ : یا دست به زیر سنگم آید	84
غزل شمارهٔ ۳۵۲ : عشق تو به جان دریغم آید	68
غزل شمارهٔ ۳۵۳ : سر زلف دلستانت به شکن دریغم آید	79
غزل شمارهٔ ۳۵۴ : هر که را دانهٔ نار تو به دندان آید	72
غزل شمارهٔ ۳۵۵ : یک ذره نور رویت گر ز آسمان برآید	172
غزل شمارهٔ ۳۵۶ : چو از جیبش مه تابان برآید	56
غزل شمارهٔ ۳۵۷ : چو نقاب برگشائی مه آن جهان برآید	99
غزل شمارهٔ ۳۵۸ : گر نه از خاک درت باد صبا می‌آید	79
غزل شمارهٔ ۳۵۹ : دلبرم رخ گشاده می‌آید	87
غزل شمارهٔ ۳۶۰ : صبح از پرده به در می‌آید	66
غزل شمارهٔ ۳۶۱ : آن ماه برای کس نمی‌آید	75
غزل شمارهٔ ۳۶۲ : آن روی به جز قمر که آراید	70
غزل شمارهٔ ۳۶۳ : تشنه را از سراب چگشاید	82
غزل شمارهٔ ۳۶۴ : دو جهان بی‌توام نمی‌باید	82
غزل شمارهٔ ۳۶۵ : گر رخ او ذره‌ای جمال نماید	82
غزل شمارهٔ ۳۶۶ : رخت را ماه نایب می‌نماید	56
غزل شمارهٔ ۳۶۷ : نه یار هرکسی را رخسار می‌نماید	95
غزل شمارهٔ ۳۶۸ : سر زلف تو پر خون می‌نماید	97
غزل شمارهٔ ۳۶۹ : رخ ز زیر نقاب بنماید	47
غزل شمارهٔ ۳۷۰ : کسی کو هرچه دید از چشم جان دید	104
غزل شمارهٔ ۳۷۱ : قطره گم گردان چو دریا شد پدید	98
غزل شمارهٔ ۳۷۲ : برکناری شو ز هر نقشی که آن آید پدید	163
غزل شمارهٔ ۳۷۳ : تا که گشت این خیال‌خانه پدید	63
غزل شمارهٔ ۳۷۴ : واقعهٔ عشق را نیست نشانی پدید	76
غزل شمارهٔ ۳۷۵ : تا خطت آمد به شبرنگی پدید	85
غزل شمارهٔ ۳۷۶ : در ره عشق تو پایان کس ندید	77
غزل شمارهٔ ۳۷۷ : هنگام صبوح آمد ای هم نفسان خیزید	125
غزل شمارهٔ ۳۷۸ : دل چه خواهی کرد چون دلبر رسید	85
غزل شمارهٔ ۳۷۹ : درد کو تا دردوا خواهم رسید	116
غزل شمارهٔ ۳۸۰ : عقل را در رهت قدم برسید	63
غزل شمارهٔ ۳۸۱ : دوش آمد و ز مسجدم اندر کران کشید	90
غزل شمارهٔ ۳۸۲ : دلم دردی که دارد با که گوید	77
غزل شمارهٔ ۳۸۳ : الا ای زاهدان دین دلی بیدار بنمایید	152
غزل شمارهٔ ۳۸۴ : قدم درنه اگر مردی درین کار	85
غزل شمارهٔ ۳۸۵ : میی درده که در ده نیست هشیار	62
غزل شمارهٔ ۳۸۶ : اگر خورشید خواهی سایه بگذار	93
غزل شمارهٔ ۳۸۷ : از پس پردهٔ دل دوش بدیدم رخ یار	102
غزل شمارهٔ ۳۸۸ : درآمد دوش ترکم مست و هشیار	82
غزل شمارهٔ ۳۸۹ : بردار صراحیی ز خمار	106
غزل شمارهٔ ۳۹۰ : ای عشق تو کیمیای اسرار	77
غزل شمارهٔ ۳۹۱ : در عشق تو گم شدم به یکبار	67
غزل شمارهٔ ۳۹۲ : اشک ریز آمدم چو ابر بهار	79
غزل شمارهٔ ۳۹۳ : عشق آبم برد گو آبم ببر	88
غزل شمارهٔ ۳۹۴ : ای در درون جانم و جان از تو بی خبر	78
غزل شمارهٔ ۳۹۵ : ای تو را با هر دلی کاری دگر	114
غزل شمارهٔ ۳۹۶ : پیر ما می‌رفت هنگام سحر	97
غزل شمارهٔ ۳۹۷ : آتش عشق تو دلم، کرد کباب ای پسر	92
غزل شمارهٔ ۳۹۸ : نیست مرا به هیچ رو، بی تو قرار ای پسر	89
غزل شمارهٔ ۳۹۹ : جان به لب آوردم ای جان درنگر	103
غزل شمارهٔ ۴۰۰ : گر ز سر عشق او داری خبر	80
غزل شمارهٔ ۴۰۱ : باد شمال می‌وزد، طرهٔ یاسمن نگر	91
غزل شمارهٔ ۴۰۲ : ساقیا گه جام ده گه جام خور	90
غزل شمارهٔ ۴۰۳ : چو پیشهٔ تو شیوه و ناز است چه تدبیر	106
غزل شمارهٔ ۴۰۴ : گرفتم عشق روی تو ز سر باز	109
غزل شمارهٔ ۴۰۵ : عشق تو مرا ستد ز من باز	139
غزل شمارهٔ ۴۰۶ : ای دل ز دلبران جهانت گزیده باز	73
غزل شمارهٔ ۴۰۷ : هر که زو داد یک نشانی باز	94
غزل شمارهٔ ۴۰۸ : هر که سر رشتهٔ تو یابد باز	100
غزل شمارهٔ ۴۰۹ : ای روی تو شمع پردهٔ راز	101
غزل شمارهٔ ۴۱۰ : ای شیوهٔ تو کرشمه و ناز	69
غزل شمارهٔ ۴۱۱ : ذره‌ای دوستی آن دمساز	57
غزل شمارهٔ ۴۱۲ : جان ز مشک زلف دلم چون جگر مسوز	69
غزل شمارهٔ ۴۱۳ : عمر رفت و تو منی داری هنوز	199
غزل شمارهٔ ۴۱۴ : چند جویی در جهان یاری ز کس	133
غزل شمارهٔ ۴۱۵ : آفتاب عاشقان روی تو بس	106
غزل شمارهٔ ۴۱۶ : در عشق روی او ز حدوث و قدم مپرس	72
غزل شمارهٔ ۴۱۷ : دوش آمد و گفت از آن ما باش	96
غزل شمارهٔ ۴۱۸ : ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش	91
غزل شمارهٔ ۴۱۹ : غیرت آمد بر دلم زد دور باش	104
غزل شمارهٔ ۴۲۰ : گر مرد رهی ز رهروان باش	81
غزل شمارهٔ ۴۲۱ : در عشق تو من توام تو من باش	88
غزل شمارهٔ ۴۲۲ : منم اندر قلندری شده فاش	131
غزل شمارهٔ ۴۲۳ : دستم نرسد به زلف چون شستش	79
غزل شمارهٔ ۴۲۴ : بیچاره دلم که نرگس مستش	89
غزل شمارهٔ ۴۲۵ : اگر دلم ببرد یار دلبری رسدش	96
غزل شمارهٔ ۴۲۶ : آنکه سر دارد کلاهت نرسدش	86
غزل شمارهٔ ۴۲۷ : عشق آن باشد که غایت نبودش	91
غزل شمارهٔ ۴۲۸ : عاشقی نه دل نه دین می‌بایدش	87
غزل شمارهٔ ۴۲۹ : چون دربسته است درج ناپدیدش	82
غزل شمارهٔ ۴۳۰ : بنمود رخ از پرده، دل گشت گرفتارش	109
غزل شمارهٔ ۴۳۱ : ای پیر مناجاتی رختت به قلندر کش	79
غزل شمارهٔ ۴۳۲ : درکش سر زلف دلستانش	85
غزل شمارهٔ ۴۳۳ : هر مرد که نیست امتحانش	67
غزل شمارهٔ ۴۳۴ : ای ز عشقت این دل دیوانه خوش	184
غزل شمارهٔ ۴۳۵ : می‌شد سر زلف در زمین کش	79
غزل شمارهٔ ۴۳۶ : آخر ای صوفی مرقع پوش	106
غزل شمارهٔ ۴۳۷ : ترسا بچهٔ شکر لبم دوش	59
غزل شمارهٔ ۴۳۸ : مست شدم تا به خرابات دوش	70
غزل شمارهٔ ۴۳۹ : دلی کامد ز عشق دوست در جوش	90
غزل شمارهٔ ۴۴۰ : ای دل ز جفای یار مندیش	76
غزل شمارهٔ ۴۴۱ : دلا در سر عشق از سر میندیش	73
غزل شمارهٔ ۴۴۲ : هر که هست اندر پی بهبود خویش	124
غزل شمارهٔ ۴۴۳ : ای از همه بیش و از همه پیش	91
غزل شمارهٔ ۴۴۴ : هر روز که جلوه می‌کند رویش	81
غزل شمارهٔ ۴۴۵ : ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ	98
غزل شمارهٔ ۴۴۶ : ای لب تو نگین خاتم عشق	97
غزل شمارهٔ ۴۴۷ : خاصگان محرم سلطان عشق	80
غزل شمارهٔ ۴۴۸ : هر که دایم نیست ناپروای عشق	90
غزل شمارهٔ ۴۴۹ : عقل کجا پی برد شیوهٔ سودای عشق	104
غزل شمارهٔ ۴۵۰ : ای عشق تو با وجود هم تنگ	112
غزل شمارهٔ ۴۵۱ : ای عقل گرفته از رخت فال	81
غزل شمارهٔ ۴۵۲ : صورت نبندد ای صنم، بی زلف تو آرام دل	96
غزل شمارهٔ ۴۵۳ : زهی در کوی عشقت مسکن دل	103
غزل شمارهٔ ۴۵۴ : ای زلف تو شبی خوش وانگه به روز حاصل	103
غزل شمارهٔ ۴۵۵ : عشق جانی داد و بستد والسلام	94
غزل شمارهٔ ۴۵۶ : صبح رخ از پرده نمود ای غلام	105
غزل شمارهٔ ۴۵۷ : گشت جهان همچو نگار ای غلام	98
غزل شمارهٔ ۴۵۸ : خورد بر شب صبحدم شام ای غلام	90
غزل شمارهٔ ۴۵۹ : صبح بر افراخت علم ای غلام	95
غزل شمارهٔ ۴۶۰ : صبح برانداخت نقاب ای غلام	69
غزل شمارهٔ ۴۶۱ : عاشق لعل شکربار توام	88
غزل شمارهٔ ۴۶۲ : شیفتهٔ حلقهٔ گوش توام	88
غزل شمارهٔ ۴۶۳ : خط مکش در وفا کزآن توام	76
غزل شمارهٔ ۴۶۴ : فتنهٔ زلف دلربای توام	82
غزل شمارهٔ ۴۶۵ : در خطت تا دل به جان در بسته‌ام	93
غزل شمارهٔ ۴۶۶ : تا دیده‌ام رخ تو کم جان گرفته‌ام	75
غزل شمارهٔ ۴۶۷ : از می عشق تو مست افتاده‌ام	95
غزل شمارهٔ ۴۶۸ : کار بر خود سخت مشکل کرده‌ام	106
غزل شمارهٔ ۴۶۹ : من شراب از ساغر جان خورده‌ام	74
غزل شمارهٔ ۴۷۰ : بی دل و بی قراری مانده‌ام	87
غزل شمارهٔ ۴۷۱ : بیشتر عمر چنان بوده‌ام	59
غزل شمارهٔ ۴۷۲ : روی تو در حسن چنان دیده‌ام	94
غزل شمارهٔ ۴۷۳ : از بس که روز و شب غم بر غم کشیده‌ام	89
غزل شمارهٔ ۴۷۴ : ای برده به آب‌روی آبم	80
غزل شمارهٔ ۴۷۵ : نه ز وصل تو نشان می‌یابم	81
غزل شمارهٔ ۴۷۶ : از عشق تو من به دیر بنشستم	85
غزل شمارهٔ ۴۷۷ : تو بلندی عظیم و من پستم	111
غزل شمارهٔ ۴۷۸ : درآمد دوش ترک نیم مستم	73
غزل شمارهٔ ۴۷۹ : ساقیا توبه شکستم، جرعه‌ای می ده به دستم	138
غزل شمارهٔ ۴۸۰ : دی در صف اوباش زمانی بنشستم	129
غزل شمارهٔ ۴۸۱ : مرا قلاش می‌خوانند، هستم	91
غزل شمارهٔ ۴۸۲ : از می عشق تو چنان مستم	94
غزل شمارهٔ ۴۸۳ : عزم عشق دلستانی داشتم	84
غزل شمارهٔ ۴۸۵ : آنچه من در عشق جانان یافتم	106
غزل شمارهٔ ۴۸۴ : دوش چشم خود ز خون دریای گوهر یافتم	101
غزل شمارهٔ ۴۸۶ : دوش، چون گردون کنار خویش پر خون یافتم	90
غزل شمارهٔ ۴۸۷ : دوش درون صومعه، دیر مغانه یافتم	101
غزل شمارهٔ ۴۸۸ : دوش دل را در بلایی یافتم	92
غزل شمارهٔ ۴۸۹ : یک غمت را هزار جان گفتم	68
غزل شمارهٔ ۴۹۰ : دریاب که رخت برنهادم	65
غزل شمارهٔ ۴۹۱ : بر درد تو دل از آن نهادم	72
غزل شمارهٔ ۴۹۲ : ای عشق تو پیشوای دردم	124
غزل شمارهٔ ۴۹۳ : منم آن گبر دیرینه که بتخانه بنا کردم	168
غزل شمارهٔ ۴۹۴ : تا روی تو قبلهٔ نظر کردم	58
غزل شمارهٔ ۴۹۵ : هر شبی عشقت جگر می‌سوزدم	105
غزل شمارهٔ ۴۹۶ : گم شدم در خود نمی‌دانم کجا پیدا شدم	2423	3
غزل شمارهٔ ۴۹۷ : در سفر عشق چنان گم شدم	82
غزل شمارهٔ ۴۹۸ : ای عشق بی نشان ز تو من بی نشان شدم	78
غزل شمارهٔ ۴۹۹ : تا ز سر عشق سرگردان شدم	82
غزل شمارهٔ ۵۰۰ : تا جمال تو بدیدم مست و مدهوش آمدم	109
غزل شمارهٔ ۵۰۱ : دوش از وثاق دلبری سرمست بیرون آمدم	77
غزل شمارهٔ ۵۰۲ : رفتم به زیر پرده و بیرون نیامدم	69
غزل شمارهٔ ۵۰۳ : تو می‌دانی که در کار تو چون مضطر فرو ماندم	191
غزل شمارهٔ ۵۰۴ : تا بر رخ تو نظر فکندم	74
غزل شمارهٔ ۵۰۵ : تا عشق تو را به جان ربودم	75
غزل شمارهٔ ۵۰۶ : تا عشق تو سوخت همچو عودم	92
غزل شمارهٔ ۵۰۷ : سواد خط تو چون نافع نظر دیدم	106
غزل شمارهٔ ۵۰۸ : عشق بالای کفر و دین دیدم	106
غزل شمارهٔ ۵۰۹ : دریغا کانچه جستم آن ندیدم	88
غزل شمارهٔ ۵۱۰ : تا چشم باز کردم نور رخ تو دیدم	91
غزل شمارهٔ ۵۱۱ : آن در که بسته باید تا چند باز دارم	75
غزل شمارهٔ ۵۱۲ : من با تو هزار کار دارم	125
غزل شمارهٔ ۵۱۳ : ازین کاری که من دارم نه جان دارم نه تن دارم	71
غزل شمارهٔ ۵۱۴ : تا عشق تو در میان جان دارم	85
غزل شمارهٔ ۵۱۵ : مسلمانان من آن گبرم که دین را خوار می‌دارم	117
غزل شمارهٔ ۵۱۶ : جانا مرا چه سوزی چون بال و پر ندارم	82
غزل شمارهٔ ۵۱۷ : دل رفت وز جان خبر ندارم	81
غزل شمارهٔ ۵۱۸ : فریاد کز غم تو فریادرس ندارم	92
غزل شمارهٔ ۵۱۹ : سر مویی سر عالم ندارم	80
غزل شمارهٔ ۵۲۰ : بی تو زمانی سر زمانه ندارم	74
غزل شمارهٔ ۵۲۱ : چه سازم که سوی تو راهی ندارم	94
غزل شمارهٔ ۵۲۲ : اگر عشقت به جای جان ندارم	94
غزل شمارهٔ ۵۲۳ : تا نرگست به دشنه چون شمع کشت زارم	95
غزل شمارهٔ ۵۲۴ : نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم	71
غزل شمارهٔ ۵۲۵ : اگر برشمارم غم بیشمارم	81
غزل شمارهٔ ۵۲۶ : بی تو نیست آرامم کز جهان تو را دارم	102
غزل شمارهٔ ۵۲۷ : پشتا پشت است با تو کارم	88
غزل شمارهٔ ۵۲۸ : چون من ز همه عالم ترسا بچه‌ای دارم	84
غزل شمارهٔ ۵۲۹ : ترسا بچه‌ای کشید در کارم	82
غزل شمارهٔ ۵۳۰ : ترک قلندر من دوش درآمد از درم	89
غزل شمارهٔ ۵۳۱ : گنج دزدیده ز جایی پی برم	77
غزل شمارهٔ ۵۳۲ : خبرت هست که خون شد جگرم	139
غزل شمارهٔ ۵۳۳ : گر بوی یک شکن ز سر زلف دلبرم	86
غزل شمارهٔ ۵۳۴ : گر از میان آتش دل دم برآورم	76
غزل شمارهٔ ۵۳۵ : تیر عشقت بر دل و جان می‌خورم	79
غزل شمارهٔ ۵۳۶ : روزی که عتاب یار درگیرم	73
غزل شمارهٔ ۵۳۷ : زیر بار ستمت می‌میرم	78
غزل شمارهٔ ۵۳۸ : کار چو از دست من برفت چه سازم	78
غزل شمارهٔ ۵۳۹ : با این دل بی خبر چه سازم	100
غزل شمارهٔ ۵۴۰ : از بس که چو شمع از غم تو زار بسوزم	58
غزل شمارهٔ ۵۴۱ : بی لبت از آب حیوان می‌بسم	84
غزل شمارهٔ ۵۴۲ : هرگاه که مست آن لقا باشم	87
غزل شمارهٔ ۵۴۳ : دامن دل از تو در خون می‌کشم	89
غزل شمارهٔ ۵۴۴ : دل و جانم ببرد جان و دلم	79
غزل شمارهٔ ۵۴۵ : ای عشق تو قبلهٔ قبولم	61
غزل شمارهٔ ۵۴۶ : کجایی ساقیا می ده مدامم	75
غزل شمارهٔ ۵۴۷ : خویش را چند ز اندیشه به سر گردانم	95
غزل شمارهٔ ۵۴۸ : ای جان و جهان رویت پیدا نکنی دانم	102
غزل شمارهٔ ۵۴۹ : هرگز دل پر خون را خرم نکنی دانم	102
غزل شمارهٔ ۵۵۰ : درد دل را دوا نمی‌دانم	132
غزل شمارهٔ ۵۵۱ : من پای همی ز سر نمی‌دانم	102
غزل شمارهٔ ۵۵۲ : بجز غم خوردن عشقت غمی دیگر نمی‌دانم	99
غزل شمارهٔ ۵۵۳ : کجا بودم کجا رفتم کجاام من نمی‌دانم	264
غزل شمارهٔ ۵۵۴ : زلف و رخت از شام و سحر باز ندانم	90
غزل شمارهٔ ۵۵۵ : من این دانم که مویی می ندانم	113
غزل شمارهٔ ۵۵۶ : چو خود را پاک دامن می ندانم	76
غزل شمارهٔ ۵۵۷ : از عشق در اندرون جانم	73
غزل شمارهٔ ۵۵۸ : چون نام تو بر زبان برانم	83
غزل شمارهٔ ۵۵۹ : گر در سر عشق رفت جانم	66
غزل شمارهٔ ۵۶۰ : از در جان درآی تا جانم	95
غزل شمارهٔ ۵۶۱ : ز تو گر یک نظر آید به جانم	63
غزل شمارهٔ ۵۶۲ : ازین دریا که غرق اوست جانم	90
غزل شمارهٔ ۵۶۳ : درین نشیمن خاکی بدین صفت که منم	89
غزل شمارهٔ ۵۶۴ : دست می ندهد که بی تو دم زنم	78
غزل شمارهٔ ۵۶۵ : چون ندارم سر یک موی خبر زانچه منم	71
غزل شمارهٔ ۵۶۶ : زهره ندارم که سلامت کنم	102
غزل شمارهٔ ۵۶۷ : دل ز عشقت بی خبر شد چون کنم	72
غزل شمارهٔ ۵۶۸ : قصهٔ عشق تو از بر چون کنم	79
غزل شمارهٔ ۵۶۹ : دل ندارم، صبر بی دل چون کنم	80
غزل شمارهٔ ۵۷۰ : رفت وجودم به عدم چون کنم	79
غزل شمارهٔ ۵۷۱ : دل ز دستم رفت و جان هم، بی دل و جان چون کنم	84
غزل شمارهٔ ۵۷۲ : آه گر من زعشق آه کنم	102
غزل شمارهٔ ۵۷۳ : بی رخت در جهان نظر چکنم	68
غزل شمارهٔ ۵۷۴ : چاره نیست از توام چه چاره کنم	87
غزل شمارهٔ ۵۷۵ : هر زمان بی خود هوایی می‌کنم	88
غزل شمارهٔ ۵۷۶ : این دل پر درد را چندان که درمان می‌کنم	99
غزل شمارهٔ ۵۷۷ : محلم نیست که خورشید جمالت بینم	69
غزل شمارهٔ ۵۷۸ : چشم از پی آن دارم تا روی تو می‌بینم	202
غزل شمارهٔ ۵۷۹ : دردا که ز یک همدم آثار نمی‌بینم	81
غزل شمارهٔ ۵۸۰ : به دریایی در افتادم که پایانش نمی‌بینم	158
غزل شمارهٔ ۵۸۱ : در درد عشق یک دل بیدار می نبینم	89
غزل شمارهٔ ۵۸۲ : ای برده به زلف کفر و دینم	66
غزل شمارهٔ ۵۸۳ : در ره او بی سر و پا می‌روم	146
غزل شمارهٔ ۵۸۴ : هر شبی وقت سحر در کوی جانان می‌روم	74
غزل شمارهٔ ۵۸۵ : ما هر چه آن ماست ز ره بر گرفته‌ایم	125
غزل شمارهٔ ۵۸۶ : ما به عهد حسن تو ترک دل و جان گفته‌ایم	119
غزل شمارهٔ ۵۸۷ : باده ناخورده مست آمده‌ایم	84
غزل شمارهٔ ۵۸۸ : ما می از کاس سعادت خورده‌ایم	90
غزل شمارهٔ ۵۸۹ : دست در عشقت ز جان افشانده‌ایم	91
غزل شمارهٔ ۵۹۰ : ما ز عشقت آتشین دل مانده‌ایم	93
غزل شمارهٔ ۵۹۱ : در چه طلسم است که ما مانده‌ایم	86
غزل شمارهٔ ۵۹۲ : ما رند و مقامر و مباحی‌ایم	62
غزل شمارهٔ ۵۹۳ : ما درد فروش هر خراباتیم	102
غزل شمارهٔ ۵۹۴ : گرچه در عشق تو جان درباختیم	67
غزل شمارهٔ ۵۹۵ : هرچه همه عمر همی ساختیم	72
غزل شمارهٔ ۵۹۶ : بس که جان در خاک این در سوختیم	65
غزل شمارهٔ ۵۹۷ : تا به دام عشق او آویختیم	72
غزل شمارهٔ ۵۹۸ : تا به عشق تو قدم برداشتیم	64
غزل شمارهٔ ۵۹۹ : تا با غم عشق آشنا گشتیم	77
غزل شمارهٔ ۶۰۰ : ما ترک مقامات و کرامات گرفتیم	104
غزل شمارهٔ ۶۰۱ : ما بار دگر گوشهٔ خمار گرفتیم	65
غزل شمارهٔ ۶۰۲ : هر آن نقشی که بر صحرا نهادیم	94
غزل شمارهٔ ۶۰۳ : تا ما ره عشق تو سپردیم	86
غزل شمارهٔ ۶۰۴ : تا دردی درد او چشیدیم	87
غزل شمارهٔ ۶۰۵ : ما ز خرابات عشق مست الست آمدیم	95
غزل شمارهٔ ۶۰۶ : چه مقصود ار چه بسیاری دویدیم	71
غزل شمارهٔ ۶۰۷ : دردا که درین بادیه بسیار دویدیم	1659	1
غزل شمارهٔ ۶۰۸ : تا ما سر ننگ و نام داریم	67
غزل شمارهٔ ۶۰۹ : ما ننگ وجود روزگاریم	119
غزل شمارهٔ ۶۱۰ : ما مرد کلیسیا و زناریم	127
غزل شمارهٔ ۶۱۱ : چون زلف تاب دهد آن ترک لشکریم	87
غزل شمارهٔ ۶۱۲ : ما در غمت به شادی جان باز ننگریم	94
غزل شمارهٔ ۶۱۳ : من نمیرم زانکه بی جان می‌زیم	82
غزل شمارهٔ ۶۱۴ : ای صدف لعل تو حقهٔ در یتیم	84
غزل شمارهٔ ۶۱۵ : بر هرچه که دل نهاده باشیم	100
غزل شمارهٔ ۶۱۶ : بیا تا رند هر جایی بباشیم	91
غزل شمارهٔ ۶۱۷ : ساقیا خیز که تا رخت به خمار کشیم	65
غزل شمارهٔ ۶۱۸ : اکنون که نشانهٔ ملامیم	98
غزل شمارهٔ ۶۱۹ : بیار آن جام می تا جان فشانیم	92
غزل شمارهٔ ۶۲۰ : ما گبر قدیم نامسلمانیم	77
غزل شمارهٔ ۶۲۱ : گاه لاف از آشنایی می‌زنیم	58
غزل شمارهٔ ۶۲۲ : وقت آن آمد که ما آن ماه را مهمان کنیم	108
غزل شمارهٔ ۶۲۳ : ما ره ز قبله سوی خرابات می‌کنیم	91
غزل شمارهٔ ۶۲۴ : ما چو بی‌ماییم از ما ایمنیم	68
غزل شمارهٔ ۶۲۵ : گر مردی خویشتن ببینیم	76
غزل شمارهٔ ۶۲۶ : ای جان ز جهان کجات جویم	99
غزل شمارهٔ ۶۲۷ : نشستی در دل من چونت جویم	82
غزل شمارهٔ ۶۲۸ : در عشق همی بلا همی جویم	70
غزل شمارهٔ ۶۲۹ : چون قصهٔ زلف تو دراز است چگویم	85
غزل شمارهٔ ۶۳۰ : چون نیاید سر عشقت در بیان	77
غزل شمارهٔ ۶۳۱ : ای روی تو شمع بت‌پرستان	71
غزل شمارهٔ ۶۳۲ : ای گرفته حسن تو هر دو جهان	59
غزل شمارهٔ ۶۳۳ : ای نهان از دیده و در دل عیان	82
غزل شمارهٔ ۶۳۴ : قصد کرد از سرکشی یارم به جان	95
غزل شمارهٔ ۶۳۵ : ای روی تو شمع تاج داران	90
غزل شمارهٔ ۶۳۶ : ای جگرگوشهٔ جگرخواران	92
غزل شمارهٔ ۶۳۷ : ای به روی تو عالمی نگران	76
غزل شمارهٔ ۶۳۸ : ای روی تو شمع پاکبازان	92
غزل شمارهٔ ۶۳۹ : ای یاد تو کار کاردانان	70
غزل شمارهٔ ۶۴۰ : نیست آسان عشق جانان باختن	86
غزل شمارهٔ ۶۴۱ : نیست ره عشق را برگ و نوا ساختن	86
غزل شمارهٔ ۶۴۲ : کافری است از عشق دل برداشتن	66
غزل شمارهٔ ۶۴۳ : بندگی چیست به فرمان رفتن	117
غزل شمارهٔ ۶۴۴ : عاشقی چیست ترک جان گفتن	118
غزل شمارهٔ ۶۴۵ : کفر است ز بی نشان نشان دادن	76
غزل شمارهٔ ۶۴۶ : با تو سری در میان خواهد بدن	79
غزل شمارهٔ ۶۴۷ : دل ز عشق تو خون توان کردن	67
غزل شمارهٔ ۶۴۸ : عشق را بی‌خویشتن باید شدن	83
غزل شمارهٔ ۶۴۹ : عشق چیست از خویش بیرون آمدن	133
غزل شمارهٔ ۶۵۰ : کاری است قوی ز خود بریدن	97
غزل شمارهٔ ۶۵۱ : آتشی در جملهٔ آفاق زن	77
غزل شمارهٔ ۶۵۲ : خال مشکین بر آفتاب مزن	69
غزل شمارهٔ ۶۵۳ : گر سر این کار داری کار کن	111
غزل شمارهٔ ۶۵۴ : گر مرد نام و ننگی از کوی ما گذر کن	118
غزل شمارهٔ ۶۵۵ : خیز و از می آتشی در ما فکن	64
غزل شمارهٔ ۶۵۶ : ای پسر این رخ به آفتاب درافکن	80
غزل شمارهٔ ۶۵۷ : چو دریا شور در جانم میفکن	78
غزل شمارهٔ ۶۵۸ : زلف به انگشت پریشان مکن	98
غزل شمارهٔ ۶۵۹ : بیم است که صد آه برآرم ز جگر من	82
غزل شمارهٔ ۶۶۰ : باز آمده‌ای از آن جهانم من	61
غزل شمارهٔ ۶۶۱ : ترسا بچه‌ای ناگه چون دید عیان من	78
غزل شمارهٔ ۶۶۲ : لعل تو داغی نهاد بر دل بریان من	85
غزل شمارهٔ ۶۶۳ : در رهت حیران شدم ای جان من	80
غزل شمارهٔ ۶۶۴ : عشق تو در جان من ای جان من	55
غزل شمارهٔ ۶۶۵ : چند باشم در انتظار تو من	98
غزل شمارهٔ ۶۶۶ : در دل دارم جهانی بی‌تو من	89
غزل شمارهٔ ۶۶۷ : گر با تو بگویم غم افزون شدهٔ من	72
غزل شمارهٔ ۶۶۸ : ای دل و جان زندگانی من	77
غزل شمارهٔ ۶۶۹ : میل درکش روی آن دلبر ببین	74
غزل شمارهٔ ۶۷۰ : بار دیگر روی زیبایی ببین	79
غزل شمارهٔ ۶۷۱ : ای روی تو آفتاب کونین	66
غزل شمارهٔ ۶۷۲ : هر که جان درباخت بر دیدار او	80
غزل شمارهٔ ۶۷۳ : ای چو گویی گشته در میدان او	67
غزل شمارهٔ ۶۷۴ : ای صبا گر بگذری بر زلف مشک افشان او	79
غزل شمارهٔ ۶۷۵ : ای صبا برگرد امشب گرد سر تاپای او	94
غزل شمارهٔ ۶۷۶ : ای سراسیمه مه از رخسار تو	95
غزل شمارهٔ ۶۷۷ : ماییم دل بریده ز پیوند و ناز تو	80
غزل شمارهٔ ۶۷۸ : تا دل ز دست بیفتاد از تو	103
غزل شمارهٔ ۶۷۹ : ای مرا زندگی جان از تو	81
غزل شمارهٔ ۶۸۰ : هر زمان شوری دگر دارم ز تو	84
غزل شمارهٔ ۶۸۱ : ای خرد را زندگی جان ز تو	82
غزل شمارهٔ ۶۸۲ : می‌روم بر خاک دل پر خون ز تو	85
غزل شمارهٔ ۶۸۳ : برخاست شوری در جهان از زلف شورانگیز تو	76
غزل شمارهٔ ۶۸۴ : ای جلوه‌گر عالم، طاوس جمال تو	77
غزل شمارهٔ ۶۸۵ : ای دل و جان کاملان، گم شده در کمال تو	88
غزل شمارهٔ ۶۸۶ : ای غذای جان مستم نام تو	81
غزل شمارهٔ ۶۸۷ : ای جگر گوشهٔ جانم غم تو	50
غزل شمارهٔ ۶۸۸ : ای غنچه غلام خندهٔ تو	77
غزل شمارهٔ ۶۸۹ : آنچه با من می‌کند سودای تو	78
غزل شمارهٔ ۶۹۰ : ای دلم مستغرق سودای تو	83
غزل شمارهٔ ۶۹۱ : ای دل مبتلای من شیفتهٔ هوای تو	110
غزل شمارهٔ ۶۹۲ : چون نیست کسی مرا به جای تو	85
غزل شمارهٔ ۶۹۳ : ای سیه گر سپید کاری تو	80
غزل شمارهٔ ۶۹۴ : گر چنین سنگدل بمانی تو	54
غزل شمارهٔ ۶۹۵ : دلا چون کس نخواهد ماند دایم هم نمانی تو	92
غزل شمارهٔ ۶۹۶ : ای جهانی پشت گرم از روی تو	85
غزل شمارهٔ ۶۹۷ : ای خم چرخ از خم ابروی تو	95
غزل شمارهٔ ۶۹۸ : ای دو عالم پرتوی از روی تو	61
غزل شمارهٔ ۶۹۹ : ای دو عالم یک فروغ از روی تو	67
غزل شمارهٔ ۷۰۰ : جانا بسوخت جان من از آرزوی تو	91
غزل شمارهٔ ۷۰۱ : ذره‌ای نادیده گنج روی تو	66
غزل شمارهٔ ۷۰۲ : ای مرقع پوش در خمار شو	80
غزل شمارهٔ ۷۰۳ : ای دل به میان جان فرو شو	97
غزل شمارهٔ ۷۰۴ : در کنج اعتکاف دلی بردبار کو	79
غزل شمارهٔ ۷۰۵ : دوش درآمد ز درم صبحگاه	68
غزل شمارهٔ ۷۰۶ : شب را ز تیغ صبحدم خون است عمدا ریخته	93
غزل شمارهٔ ۷۰۷ : صد قلزم سیماب بین بر طارم زر ریخته	94
غزل شمارهٔ ۷۰۸ : ای آتش سودای تو دود از جهان انگیخته	76
غزل شمارهٔ ۷۰۹ : ای چشم بد را برقعی بر روی ماه آویخته	86
غزل شمارهٔ ۷۱۰ : ای لبت حقهٔ گهر بسته	87
غزل شمارهٔ ۷۱۱ : ای ذره‌ای از نور تو بر عرش اعظم تافته	99
غزل شمارهٔ ۷۱۲ : ای روی همچو ماهت یک پرده بر گرفته	107
غزل شمارهٔ ۷۱۳ : ای دل اندر عشق، دل در یار ده	101
غزل شمارهٔ ۷۱۴ : ساقیا گر پخته‌ای می خام ده	93
غزل شمارهٔ ۷۱۵ : سر پا برهنگانیم اندر جهان فتاده	108
غزل شمارهٔ ۷۱۶ : دوش آمد زلف تاب داده	87
غزل شمارهٔ ۷۱۷ : جانا منم ز مستی سر در جهان نهاده	55
غزل شمارهٔ ۷۱۸ : ای اشتیاق رویت از چشم خواب برده	89
غزل شمارهٔ ۷۱۹ : ترسا بچه‌ای دیدم زنار کمر کرده	87
غزل شمارهٔ ۷۲۰ : ای یک کرشمهٔ تو صد خون حلال کرده	82
غزل شمارهٔ ۷۲۱ : ای ز سودای تو دل شیدا شده	77
غزل شمارهٔ ۷۲۲ : ای هر دهان ز یاد لبت پر عسل شده	79
غزل شمارهٔ ۷۲۳ : ای درس عشقت هر شبم تا روز تکرار آمده	100
غزل شمارهٔ ۷۲۴ : ای ز صفات لبت عقل به جان آمده	95
غزل شمارهٔ ۷۲۵ : ای ز شراب غفلت مست و خراب مانده	98
غزل شمارهٔ ۷۲۶ : در راه تو مردانند از خویش نهان مانده	98
غزل شمارهٔ ۷۲۷ : ای جهانی خلق حیران مانده	130
غزل شمارهٔ ۷۲۸ : ای پای دل ز عشق تو در گل بمانده	86
غزل شمارهٔ ۷۲۹ : منم از عشق سرگردان بمانده	76
غزل شمارهٔ ۷۳۰ : ای زلف تو دام ماه افکنده	79
غزل شمارهٔ ۷۳۱ : ای روی تو زهر سو رویی دگر نموده	72
غزل شمارهٔ ۷۳۲ : ای جان ما شرابی از جام تو کشیده	95
غزل شمارهٔ ۷۳۳ : ای گرد قمر خطی کشیده	102
غزل شمارهٔ ۷۳۴ : چون کشته شدم هزار باره	57
غزل شمارهٔ ۷۳۵ : جهان جمله تویی تو در جهان نه	84
غزل شمارهٔ ۷۳۶ : ای شکر با لب تو شیرین نه	103
غزل شمارهٔ ۷۳۷ : ای راه تو بحر بی کرانه	66
غزل شمارهٔ ۷۳۸ : من کیم اندر جهان سرگشته‌ای	102
غزل شمارهٔ ۷۳۹ : دوش وقت صبح چون دل داده‌ای	79
غزل شمارهٔ ۷۴۰ : ماه را در مشک پنهان کرده‌ای	57
غزل شمارهٔ ۷۴۱ : مورچهٔ قیرفام بر قمر آورده‌ای	81
غزل شمارهٔ ۷۴۲ : ای که ز سودای عشق بی سر و پا مانده‌ای	68
غزل شمارهٔ ۷۴۳ : بوی زلفت در جهان افکنده‌ای	82
غزل شمارهٔ ۷۴۴ : بحری است عشق و عقل ازو برکناره‌ای	86
غزل شمارهٔ ۷۴۵ : گر کسی یابد درین کو خانه‌ای	106
غزل شمارهٔ ۷۴۶ : شعله زد شمع جمال او ز دولتخانه‌ای	83
غزل شمارهٔ ۷۴۷ : آن را که نیست در دل ازین سر سکینه‌ای	69
غزل شمارهٔ ۷۴۸ : ای صد هزار عاشقت از فرق تا به پای	72
غزل شمارهٔ ۷۴۹ : ای از شکنج زلفت هرجا که انقلابی	71
غزل شمارهٔ ۷۵۰ : درآمد از در دل چون خرابی	85
غزل شمارهٔ ۷۵۱ : گر تو نسیمی ز زلف یار نیابی	108
غزل شمارهٔ ۷۵۲ : از من بی خبر چه می‌طلبی	63
غزل شمارهٔ ۷۵۳ : جانا دلم ببردی و جانم بسوختی	70
غزل شمارهٔ ۷۵۴ : عشق را گر سری پدیدستی	76
غزل شمارهٔ ۷۵۵ : اگر از نسیم زلفت اثری به جان فرستی	77
غزل شمارهٔ ۷۵۶ : جانا دلم ببردی در قعر جان نشستی	161
غزل شمارهٔ ۷۵۷ : ای همه راحت روان، سرو روان کیستی	86
غزل شمارهٔ ۷۵۸ : ای آفتاب از ورق رویت آیتی	95
غزل شمارهٔ ۷۵۹ : گر مرد راه عشقی ره پیش بر به مردی	75
غزل شمارهٔ ۷۶۰ : درج یاقوت درفشان کردی	77
غزل شمارهٔ ۷۶۱ : تا تو ز هستی خود زیر و زبر نگردی	63
غزل شمارهٔ ۷۶۲ : خطی از غالیه بر غالیه‌دان آوردی	74
غزل شمارهٔ ۷۶۳ : با خط سرسبز بیرون آمدی	64
غزل شمارهٔ ۷۶۴ : ای لبت ختم کرده دلبندی	110
غزل شمارهٔ ۷۶۵ : ای که با عاشقان نه پیوندی	87
غزل شمارهٔ ۷۶۶ : گر مرد این حدیثی زنار کفر بندی	73
غزل شمارهٔ ۷۶۷ : ای کاش درد عشقت درمان‌پذیر بودی	118
غزل شمارهٔ ۷۶۸ : گر یار چنین سرکش و عیار نبودی	62
غزل شمارهٔ ۷۶۹ : گر از همه عاشقان وفا دیدی	69
غزل شمارهٔ ۷۷۰ : ای آنکه هیچ جایی آرام جان ندیدی	66
غزل شمارهٔ ۷۷۱ : الصلا ای دل اگر در عشق او اقرار داری	76
غزل شمارهٔ ۷۷۲ : جانا دهنی چو پسته داری	69
غزل شمارهٔ ۷۷۳ : هم تن مویم از آن میان که نداری	95
غزل شمارهٔ ۷۷۴ : تورا گر نیست با من هیچ کاری	80
غزل شمارهٔ ۷۷۵ : تو را تا سر بود برجا کجا داری کله داری	99
غزل شمارهٔ ۷۷۶ : پروانه شبی ز بی قراری	109
غزل شمارهٔ ۷۷۷ : ای بوس تو اصل هر شماری	60
غزل شمارهٔ ۷۷۸ : درآمد دوش دلدارم به یاری	68
غزل شمارهٔ ۷۷۹ : ترسا بچه‌ای شنگی زین نادره دلداری	60
غزل شمارهٔ ۷۸۰ : دوش سرمست به وقت سحری	99
غزل شمارهٔ ۷۸۱ : گاهیم به لطف می نوازی	68
غزل شمارهٔ ۷۸۲ : چه عجب کسی تو جانا که ندانمت چه چیزی	97
غزل شمارهٔ ۷۸۳ : گر مرد این حدیثی زین باده مست باشی	62
غزل شمارهٔ ۷۸۴ : تا تو خود را خوارتر از جملهٔ عالم نباشی	75
غزل شمارهٔ ۷۸۵ : هر دمم مست به بازار کشی	79
غزل شمارهٔ ۷۸۶ : چون خط شبرنگ بر گلگون کشی	97
غزل شمارهٔ ۷۸۷ : هر دمم در امتحان چندی کشی	88
غزل شمارهٔ ۷۸۸ : گرد مه خط معنبر می کشی	58
غزل شمارهٔ ۷۸۹ : در ده می عشق یک دم ای ساقی	79
غزل شمارهٔ ۷۹۰ : جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی	84
غزل شمارهٔ ۷۹۱ : گر یک شکر از لعلت در کار کنی حالی	77
غزل شمارهٔ ۷۹۲ : ماییم ز عالم معالی	102
غزل شمارهٔ ۷۹۳ : دی ز دیر آمد برون سنگین دلی	75
غزل شمارهٔ ۷۹۴ : دست نمی‌دهد مرا بی تو نفس زدن دمی	77
غزل شمارهٔ ۷۹۵ : گر من اندر عشق مرد کارمی	67
غزل شمارهٔ ۷۹۶ : ای جان جان جانم تو جان جان جانی	73
غزل شمارهٔ ۷۹۷ : هزاران جان سزد در هر زمانی	89
غزل شمارهٔ ۷۹۸ : زلف را تاب داد چندانی	78
غزل شمارهٔ ۷۹۹ : ای در میان جانم وز جان من نهانی	83
غزل شمارهٔ ۸۰۰ : ای روی تو فتنهٔ جهانی	106
غزل شمارهٔ ۸۰۱ : ای هرشکنی از سر زلف تو جهانی	88
غزل شمارهٔ ۸۰۲ : ای یک کرشمه تو غارتگر جهانی	98
غزل شمارهٔ ۸۰۳ : ای حسن تو آب زندگانی	111
غزل شمارهٔ ۸۰۴ : دردی است درین دلم نهانی	94
غزل شمارهٔ ۸۰۵ : ترسا بچهٔ لولی همچون بت روحانی	65
غزل شمارهٔ ۸۰۶ : ای ساقی از آن قدح که دانی	100
غزل شمارهٔ ۸۰۷ : به هر کویی مرا تا کی دوانی	71
غزل شمارهٔ ۸۰۸ : خاک کوی توام تو می‌دانی	89
غزل شمارهٔ ۸۰۹ : کجایی ای دل و جانم مگر که در دل و جانی	84
غزل شمارهٔ ۸۱۰ : ز سگان کویت ای جان که دهد مرا نشانی	166
غزل شمارهٔ ۸۱۱ : ای هجر تو وصل جاودانی	95
غزل شمارهٔ ۸۱۲ : بس نادره جهانی ای جان و زندگانی	63
غزل شمارهٔ ۸۱۳ : چارهٔ کار من آن زمان که توانی	78
غزل شمارهٔ ۸۱۴ : ترسا بچه‌ای به دلستانی	71
غزل شمارهٔ ۸۱۵ : گفتم بخرم غمت به جانی	83
غزل شمارهٔ ۸۱۶ : ای گشته نهان از همه از بس که عیانی	99
غزل شمارهٔ ۸۱۷ : خال مشکین بر گلستان می زنی	91
غزل شمارهٔ ۸۱۸ : هر زمان لاف وفایی می زنی	69
غزل شمارهٔ ۸۱۹ : خواجه تا چند حساب زر و دینار کنی	91
غزل شمارهٔ ۸۲۰ : گر نقاب از جمال باز کنی	81
غزل شمارهٔ ۸۲۱ : ای دل اندر عشق غوغا چون کنی	95
غزل شمارهٔ ۸۲۲ : گه به دندان در عدن شکنی	81
غزل شمارهٔ ۸۲۳ : هر نفسی شور عشق در دو جهان افکنی	74
غزل شمارهٔ ۸۲۴ : هر شبم سرمست در کوی افکنی	77
غزل شمارهٔ ۸۲۵ : در همه شهر خبر شد که تو معشوق منی	95
غزل شمارهٔ ۸۲۶ : به سر زلف دلربای منی	60
غزل شمارهٔ ۸۲۷ : نگر تا ای دل بیچاره چونی	88
غزل شمارهٔ ۸۲۸ : تا در سر زلف تاب بینی	98
غزل شمارهٔ ۸۲۹ : به وادییی که درو گوی راه سر بینی	70
غزل شمارهٔ ۸۳۰ : هر روز ز دلتنگی جایی دگرم بینی	69
غزل شمارهٔ ۸۳۱ : چو لبت به پسته اندر صفت گهر نبینی	98
غزل شمارهٔ ۸۳۲ : هرچه هست اوست و هرچه اوست توی	116
غزل شمارهٔ ۸۳۳ : ای لب گلگونت جام خسروی	112
غزل شمارهٔ ۸۳۴ : گر تو خلوتخانهٔ توحید را محرم شوی	85
غزل شمارهٔ ۸۳۵ : سرمست درآمد از سر کوی	113
غزل شمارهٔ ۸۳۶ : نگاری مست لایعقل چو ماهی	74
غزل شمارهٔ ۸۳۷ : جان به لب آورده‌ام تا از لبم جانی دهی	80
غزل شمارهٔ ۸۳۸ : آفتاب رویت ای سرو سهی	87
غزل شمارهٔ ۸۳۹ : زلف تیره بر رخ روشن نهی	62
غزل شمارهٔ ۸۴۰ : گه به کرشمه دلم ز بر بربایی	84
غزل شمارهٔ ۸۴۱ : ای راه تو را دراز نایی	73
غزل شمارهٔ ۸۴۲ : منم و گوشه‌ای و سودایی	89
غزل شمارهٔ ۸۴۳ : ز عشقت سوختم ای جان کجایی	140
غزل شمارهٔ ۸۴۴ : از غمت روز و شب به تنهایی	78
غزل شمارهٔ ۸۴۵ : دوش از سر بیهوشی و ز غایت خودرایی	115
غزل شمارهٔ ۸۴۶ : سر برهنه کرده‌ام به سودایی	60
غزل شمارهٔ ۸۴۷ : ترسا بچه‌ای دیشب در غایت ترسایی	76
غزل شمارهٔ ۸۴۸ : دلا در راه حق گیر آشنایی	197
غزل شمارهٔ ۸۴۹ : ترسا بچه‌ایم افکند از زهد به ترسایی	91
غزل شمارهٔ ۸۵۰ : رخ تو چگونه بینم که تو در نظر نیایی	111
غزل شمارهٔ ۸۵۱ : چون روی بود بدان نکویی	58
غزل شمارهٔ ۸۵۲ : ای آفتاب رویت از غایت نکویی	68